Ρενέ Γκοσινί: Σπάζοντας τα στερεότυπα στο «αμόνι» του «βιτριολικού» χιούμορ…

Πέντε χαρακτηριστικές στιγμές ενός δαιμόνιου δημιουργού

Γράφει ο Αλέξανδρος Μινωτάκης

Στις 14 Αυγούστου του 1926 γεννήθηκε ο γνωστός συγγραφέας και σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί, για να «φύγει» μόλις 51 χρόνια αργότερα, στις 5 Νοεμβρίου του 1977. Έχει γράψει σειρές παιδικών βιβλίων και έχει δημιουργήσει το διάσημο μικρό Νικόλα. Κυρίως έχει αναδειχθεί από το έργο του ως σεναριογράφος σε περιοδικά κόμικ. Είναι ο δημιουργός του Αστερίξ και του Ιζνογκούντ (με τους Αλμπερ Ουντερζό και τον Ζαν Ταμπαρί ως σχεδιαστές αντίστοιχα) ενώ έγραψε ιστορίες για τον Λούκυ Λουκ από το 1955 μέχρι το 1977, συνεργαζόμενος με τον Μορίς δημιουργό του δημοφιλή ήρωα. Επιπλέον έχει δημιουργήσει και άλλους, λιγότερο γνωστούς ήρωες κόμικ όπως ο ινδιάνος Ούμπα-Πα και ο Ιωάννης Πιστόλε. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός μέσα από διάφορες εκδόσεις που είχαν τα δικαιώματα διαφορετικών χαρακτήρων αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Μαμουθκόμιξ ξεκίνησε να συγκεντρώνει όλους τους τίτλους, με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί ως ο κατεξοχήν εκδοτικός οίκος για κόμικ

θολή και ξεχασμένη…

Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωσης.

Χτίζεις έναν τοίχο άρνησης ανάμεσα σε σένα και το παρελθόν σου. Με όσο εγωισμό σου έχει απομείνει και την ανάγκη να απαλλαχθείς από τον πόνο, επιστρατεύεις όλες σου τις δυνάμεις και ο τοίχος σου αργά μα σταθερά κερδίζει ύψος. Σταδιακά ξεχνάς χαρούμενες στιγμές, τρυφερά λόγια, ώσπου στο τέλος χάνεται ο τόνος, η χροιά της φωνής τους. Νιώθεις ικανοποίηση, ανακούφιση, ο τοίχος που εσύ δημιούργησες είναι πλέον το στήριγμα σου για να σταθείς στα πόδια σου και να κάνεις ξανά τα πρώτα σου βήματα. Ένα χαμόγελο διαγράφεται δειλά στο πρόσωπο σου και κάθε νέα μέρα γίνεται πιο πλατύ, πιο φυσικό. Η νέα σου ζωή δε συνάδει με τον άψυχο τοίχο που πια μοιάζει μουντός. Τον ζωγραφίζεις, κάθε σου γέλιο, κάθε ευτυχισμένη μέρα αποτυπώνονται πάνω του γεμάτες φωτεινά χρώματα.

Φιντέλ Κάστρο: «Που είναι η επιτυχία του Καπιταλισμού;» …

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Με αφορμή την συμπλήρωση 90 χρόνων από τη γέννηση (13 Αυγούστου) του σπουδαίου κουβανού επαναστάτη και ηγέτη, Φιντέλ Κάστρο, παραθέτουμε αποσπάσματα λόγων του ίδιου για τον Καπιταλισμό. Έναν Καπιταλισμό που τον έχει περιγράψει συνοπτικά ως«απεχθή, πρόστυχο και βρώμικο». Η συντριπτική πλειοψηφία των παρακάτω αποσπασμάτων είναι από την- εξαιρετικά δύσκολη για την Κούβα- περίοδο των αρχών της δεκαετίας του ’90, κατά τη διάρκεια των αντεπαναστατικών ανατροπών στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη και ως εκ τούτου αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.

“Οδηγούμαστε από τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Ο Καπιταλισμός και η πολιτική του ιδεολογία, οι μεγαλογαιοκτήμονες και η αστική τάξη οδηγούνται απ’ τον ιδεαλισμό και την προσωπική ιδιοτέλεια, από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, από εθνική ιδιοτέλεια, από αισθήματα μίσους και από ίντριγκα- αυτός είναι ο λόγος που οι αστοί, οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές προσπαθούν μόνιμα να κρατούν τον κόσμο σε μια κατάσταση πολέμου”.

Ξεμάτιασμα…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Το αμάρτημα των πρωτοπλάστων έχει παραγραφεί. Μετά το τέλος του σήματος αφήστε το μήνυμά σας.

***

Κλείσε το θάνατο στο κλουβί και καν’ τον ηδονοβλεψία των μηρών σου, της είπε ο πωλητής ελπίδων.

***

Ήμουν έτοιμος να φύγω για τη δουλειά. Ξεκίνησα να πάω προς την πόρτα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν το αφεντικό. Μου ανακοίνωσε πως απολύομαι, αφήνοντάς με μόνο μαζί σου στον παράδεισο.

***

Ο κύριος Γ.Κ παραφυλάει τις αδυναμίες των άλλων. Αυτή είναι η δουλειά του.

***

Ήταν ζεστές κοπέλες. Διέθεταν για θερμομόνωση τα συσσωρευμένα επιφωνήματα των αντρών.

***

Ένας φίλος μου που επισκέφτηκε κάποτε το Άγιον όρος κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας άρχισε να ανυψώνεται στον αέρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια προσκυνητών και καλογέρων, ώσπου θυμήθηκε πως είναι άθεος και επέστρεψε στο έδαφος.

***

Ανακάλυψα πως ο πατέρας μου στην προηγούμενη ζωή του ήταν ο γιός ενός Βασιλιά. Εγώ ήμουν ο βοσκός που τον βρήκε στον Κιθαιρώνα και τον μετέφερε στην Κόρινθο.

***

Όλοι μας έχουμε μια έφεση για συνωμοσία, υπογράμμισε ο πρόεδρος στο διάγγελμά του προς το λαό.

***

Δυο παιδιά φιλιούνται μπρός την πόρτα μας. Μόλις που αργοσαλεύουν το κεφάλι τους ακούγοντας τη νύχτα. Κάποτε ήμασταν εμείς.

***

Όταν γδύνεται είναι σαν όλος ο μαγικός ρεαλισμός του κόσμου να παθαίνει συμφόρηση. Είναι σαν ο ωμός ρεαλισμός να ξεσπαθώνει. Σα να καθαρίζει λιγάκι η σεξουαλική ατμόσφαιρα του πλανήτη.

***

Της υποσχέθηκα πως θα ξανάρθω. Αποχαιρετιστήκαμε δίνοντας τα χέρια. Έσφιγγα το χέρι με σάρκα και οστά της φανταστικής μου ερωμένης.

***

Ξέχασα αν γράφω για να θυμάμαι ή αν γράφω για να ξεχνώ. θυμήθηκα όμως πως αν δε γράψω δεν πρόκειται να θυμηθώ ποτέ αυτό που ξέχασα να γράψω.

***

Ο στρατηγός πούλησε όλα τα παράσημά του για να ξεχάσει τον πόλεμο. Το αίμα πάνω στο χιόνι. Τα δόντια της παγίδας του εχθρού. Τη μέρα, που ενώ ο ήλιος άρχισε να βασιλεύει αυτός ήταν ακόμα ζωντανός. Μα ο στρατηγός δε μπορεί να ξεχάσει τον πόλεμο όσο είναι ζωντανός.

»Κωνσταντίνου και Ελένης»: σχόλιο για μια αλληγορία του σύγχρονου ελληνισμού…

Δεν λέω ότι »η πολιτική είναι το ασυνείδητο», αλλά ότι το »ασυνείδητο είναι η πολιτική»

(J.Lacan, Η λογική της φαντασίωσης)

O Fredric Jameson προτείνει να αναζητήσουμε, σε κάθε αντιπροσωπευτικό καλλιτεχνικό δημιούργημα, το πολιτικό ασυνείδητο.

Το »Κωνσταντίνου και Ελένης» είναι μια αλληγορία του σύγχρονου ελληνισμού. Η Ελλάδα είναι διαιρεμένη. Από τη μια μεριά, το ελληνο-ορθόδοξο παρελθόν που αντλεί το μεγαλείο του από τη βυζαντινή αυτοκρατορία και συνθέτει τον αρχαίο ελληνικό κόσμο με το χριστιανισμό, σε μια αποτελεσματική εθνο-κρατική συνέχεια. Ο Καντακουζηνός. Από την άλλη μεριά, τα μπαρ, τα μπουζούκια, ο νεοελληνισμός, πιο μεταμοντέρνος αλλά λαϊκός, χωρίς σεβασμό στις ελληνικές παραδόσεις και τις συντακτικές δομές, με το χιούμορ, τις βρισιές, τα γκομενικά του. Η Βλαχάρα. Το Βυζάντιο προσπαθεί διαρκώς να μεταφράσει το ελληνικό Μπαρ, χωρίς επιτυχία. Και οι δύο νομιμοποιούνται από μια διαθήκη, διεκδικητές της ελληνικής κληρονομιάς,  γεγονός που περιπλέκει τα πράγματα, μέχρι την τελική ετυμηγορία από το Δικαστήριο. Η γραμμή που χωρίζει το σπίτι στη μέση καταγράφει εξ αρχής τη δυνατότητα ενός εμφυλίου πολέμου. Η σύγκρουση έχει και κοινωνικο-ταξικά χαρακτηριστικά: οι λαϊκές τάξεις, που εκπαιδεύονται στη διασκέδαση, την τηλεόραση και την κατανάλωση, απέναντι σε μια πνευματική και καθηγητική ελίτ που έχει μείνει στην εποχή της ιστορικότητας και του βιβλίου. Η Ελένη εργάζεται σε ένα μπαρ βραδινά ωράρια, προσπαθεί να ξεκλέψει λίγο ελεύθερο χρόνο, έχει αφεντικό, ενώ ο Κωνσταντίνος έχει σταθερό ωράριο, μεγάλο μισθό, κύρος και χρόνο για να συγγράψει το σύγγραμμά του. Αυτή η διαφορά κοινωνικού δυναμικού παράγει μεταξύ τους διαρκώς συγκρούσεις. Είναι ο κινητήρας της Ιστορίας. Όμως γιορτάζουν την ίδια μέρα, και πάνω από όλα πρέπει να διαχειριστούν το ίδιο σπιτικό. Συγκάτοικοι στην ίδια χώρα, την Ελλάδα μας.