Γράφει η Ελένη Μαυρούλη
8.15 πμ, 6 Αυγούστου 1945. Οι δείκτες σταματούν και ο χρόνος «παγώνει». Ένας φρικτός και πρωτόγνωρος θάνατος. Μια μεγάλη λάμψη και ένας υπόκωφος τεράστιος βόμβος. Και μετά ένα απερίγραπτο αίσθημα καψίματος. Παντού. Αυτό έλεγαν οι μαρτυρίες. Μέσα σε δευτερόλεπτα η γραφική Χιροσίμα μετατράπηκε σε σωρό ερειπίων. Είχε μόλις γίνει στόχος της πρώτης ρίψης ατομικής βόμβας.
Σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων, δεν μένει ίχνος ζωής. Επί μέρες, σοροί ανασύρονται και επί τόπου καίγονται. Όσοι εισήλθαν στην πόλη για να βρουν συγγενείς ή για να βοηθήσουν, μολύνονται από ραδιενέργεια και πεθαίνουν εβδομάδες ή κάποιους μήνες αργότερα.
Δεκαέξι ώρες μετά την ρίψη του Little Boy, της ατομικής βόμβας ουρανίου, στην πόλη, ο Αμερικανός τότε πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν ζήτησε από την Ιαπωνία να παραδοθεί άνευ όρων αλλιώς «να περιμένει μια βροχή ερειπίων από τον ουρανό, κάτι που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει δει ποτέ στη γη». Τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, μια ακόμη πυρηνική βόμβα, πλουτωνίου, αυτή τη φορά, (Fat Man), καταστρέφει το Ναγκασάκι.