Χιροσίμα – Ναγκασάκι: Τα πυρηνικά ως μέγιστο όπλο απέναντι στους λαούς…

Γράφει η Ελένη Μαυρούλη

8.15 πμ, 6 Αυγούστου 1945. Οι δείκτες σταματούν και ο χρόνος «παγώνει». Ένας φρικτός και πρωτόγνωρος θάνατος. Μια μεγάλη λάμψη και ένας υπόκωφος τεράστιος βόμβος. Και μετά ένα απερίγραπτο αίσθημα καψίματος. Παντού. Αυτό έλεγαν οι μαρτυρίες. Μέσα σε δευτερόλεπτα η γραφική Χιροσίμα μετατράπηκε σε σωρό ερειπίων. Είχε μόλις γίνει στόχος της πρώτης ρίψης ατομικής βόμβας.

Σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων, δεν μένει ίχνος ζωής. Επί μέρες, σοροί ανασύρονται και επί τόπου καίγονται. Όσοι εισήλθαν στην πόλη για να βρουν συγγενείς ή για να βοηθήσουν, μολύνονται από ραδιενέργεια και πεθαίνουν εβδομάδες ή κάποιους μήνες αργότερα.

Δεκαέξι ώρες μετά την ρίψη του Little Boy, της ατομικής βόμβας ουρανίου, στην πόλη, ο Αμερικανός τότε πρόεδρος Χάρυ Τρούμαν ζήτησε από την Ιαπωνία να παραδοθεί άνευ όρων αλλιώς «να περιμένει μια βροχή ερειπίων από τον ουρανό, κάτι που κανείς μέχρι τώρα δεν έχει δει ποτέ στη γη». Τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου, μια ακόμη πυρηνική βόμβα, πλουτωνίου, αυτή τη φορά, (Fat Man), καταστρέφει το Ναγκασάκι.

Οι Τελευταίοι … Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος…

Όσο το κράτος είναι αναγκασμένο να χρησιμοποιεί βία, σημαίνει πως δεν έχει νικήσει• όσο οι αξιωματούχοι του είναι αναγκασμένοι να παρουσιάζουν την αλήθεια της εξουσίας γυμνή, σημαίνει πως η ελπίδα βρίσκεται ακόμα ανάμεσά μας. 

Με αφορμή την καταστολή του κράτους στις καταλήψεις και τις δηλώσεις διαφορων αξιωματούχων του υπερασπιστών της Δημοκρατίας- Μια ελάχιστη οφειλόμενη απάντηση

Ο αρχιτέκτονας της διώξεως των ανταρτών της Δυτ. Γερμανίας, εισαγγελέας Σ. Μπούμπακ, δολοφονήθηκε χθες στην Καρλσρούη από την «Επιτροπή Δράσεως Ούλρικε Μάινχοφ». (Οι εφημερίδες, 8-4-77)

Ειδήσεις σαν την παραπάνω ακολουθούνται σχεδόν πάντα από τα επαγγελματικά δάκρυα των υπερασπιστών της δημοκρατικής νομιμότητας και τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις ειδικών σχολιογράφων, οι οποίοι αποδεικνύουν ότι η ανεύθυνη πολιτική δραστηριότητα, που κορυφώνεται στην απεγνωσμένη πρακτική της τρομοκρατίας, και γενικά κάθε έσχατη μορφή αντίστασης στη θεσμοποιημένη βία καλλιεργεί τις προϋποθέσεις της εκτροπής από το δημοκρατικό πολίτευμα.

Διότι ωθούν τη Δημοκρατία να παίρνει μέτρα αντιδημοκρατικά για να αμυνθεί – πράγμα που σημαίνει ότι η καλύτερη άμυνα της δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της.

Αυτό το είδος απολογητικής της Δημοκρατίας αποκαλύπτει την πραγματική της φύση καλύτερα από κάθε κατεδαφιστική κριτική της. Και η πραγματική (και αντιφατική) φύση της Δημοκρατίας είναι αυτή που εκδηλώνεται στο πανικόβλητο και γνησίως αντιδημοκρατικό μένος που κυριεύει τους δημοκρατικούς μόλις πάει να «διασαλευθεί» λίγο η τάξη.

Aleppo…

Παρά τις σοβαρές αρχικές απώλειές τους, οι αντι-Άσαντ αντάρτες έχουν καταφέρει (προς το παρόν), στην έβδομη κατά σειρά προσπάθειά τους, να σπάσουν τον αποκλεισμό τους στο Aleppo, ανοίγοντας ένα διάδρομο στα νότια της πόλης.
Όμως αυτή η «μάχη του Aleppo» όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά μάλλον κλιμακώνεται. Απ’ την μια μεριά η αεροπορία της Μόσχας και της Δαμασκού βομβαρδίζουν οπουδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να συγκεντρώνονται ενισχύσεις προς τους αντάρτες του Aleppo· το Idlib, δυτικότερα, είναι ένας απ’ τους στόχους. Απ’ την άλλη μεριά η Ουάσιγκτον (ή κάποια φράξιες του εκεί βαθέος κράτους) δηλώνουν ανοικτά ότι ο Άσαντ και οι σύμμαχοί του πρέπει να ηττηθούν στο Aleppo· «για να βάλουν μυαλό». Σε άρθρο του στην καθεστωτική new york times, στις 3 Αυγούστου, ο πολύς Dennis Ross, πρώην σύμβουλος του απερχόμενου προέδρου των ηπα Ομπάμα για τη μέση Ανατολή, διαφωνώντας μ’ αυτό που θεωρεί «ήπια πολιτική του Ομπάμα απέναντι στη ρωσία» καταλήγει:
Ο κ. Ομπάμα και ο κ. Κέρρι υποστηρίζουν εδώ καιρό ότι δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στη συριακή σύγκρουση. Δυστυχώς η ρωσία και το ιράν δείχνουν να πιστεύουν ότι υπάρχει· ή, έστω, ότι δεν θα γίνει τίποτα αποδεκτό πολιτικά πριν εξολοθρευτούν οι αντάρτες και ενισχυθεί η συριακή κυβέρνηση. Είναι καιρός να μιλήσουν οι ηπα την γλώσσα που καταλαβαίνουν ο κ. Άσαντ και ο κ. Πούτιν.

mechanic sex appeal…

Ο άνθρωπος γίνεται, κατά μία έννοια, το σεξουαλικό όργανο του κόσμου των μηχανών, όπως η μέλισσα στον φυτικό κόσμο, επιτρέποντας του να αναπαραχθεί και να αναπτύξει νέες μορφές. Ο μηχανικός κόσμος ανταποκρίνεται στην αγάπη του ανθρώπου ικανοποιώντας τις επιθυμίες του, παρέχοντάς του πλούτο.
Marshall McLuhan, 1964

Οι άνθρωποι είναι τα σεξουαλικά όργανα της τεχνολογίας.
Kevin Kelly, πρώτος αρχισυντάκτης του Wired, 2007

 

Καλώς ήλθατε στο Μέλλον, μια από τις αγαπημένες μας παιδικές χαρές. Μας αρέσει να ανακατευόμαστε μ’ αυτό, όπως μαρτυρούν οι πολυάριθμες ουτοπίες και δυστοπίες μας. Και όπως με την “ζωή μετά θάνατο”, ο καθένας το φαντάζεται όπως θέλει μιας και κανείς δεν έχει βρεθεί εκεί… Πολλές από τις προτεινόμενες εκδοχές του μέλλοντος περιλαμβάνουν ρομπότ. Το παρόν επίσης διαθέτει ρομπότ, αλλά στο Μέλλον λέγεται ότι θα είναι πολλά περισσότερα. Είναι αυτό καλό ή κακό; Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμη…
Η βιομηχανία σήμερα χρησιμοποιεί συστηματικά τα ρομπότ, λατρεύοντας τα πλεονεκτήματά τους: δεν κουράζονται ποτέ, δεν χρειάζονται συνταξιοδοτικά προγράμματα, ούτε απεργούν. Η τάση αυτή προκαλεί, όμως, ένα συγκεκριμένο άγχος: τι θα συμβεί στην καταναλωτική βάση, εάν τα ρομπότ αντικαταστήσουν όλους τους ανθρώπους εργάτες; Ποιος θα αγοράζει όλα αυτά τα πράγματα που τα ρομπότ θα φτιάχνουν τόσο φτηνά και χωρίς τέλος; Ακόμη και οι φαινομενικά αβλαβείς χρήσης των ρομπότ μπορεί να έχουν τα μειονεκτήματά τους.