Do Not cover…

 

Ο Τότος από μικρός μίλαγε λίγο και σπάνια κοίταγε κάποιον στα μάτια.

Ο Πατέρας του, εκτός του ότι τον έδερνε με το παραμικρό είχε δώσει και το ελεύθερο στον δάσκαλο να τον δέρνει ταχτικά «μπας και γίνει άνθρωπος».

Ήταν η εποχή που ο ξυλοδαρμός ήταν η αγαπημένη καθημερινή ενασχόληση της κοινωνίας.

Ο Πατέρας έδερνε την Μάνα.

Ο Μάστορας τον βοηθό.

Ο  δάσκαλος τον μαθητή.

Ο λοχαγός τον φαντάρο.

Ο Τότος είχε φάει πολύ ξύλο.

Μένανε σε μια παράγκα λίγο έξω από την Πόλη.

Ο Πατέρας του τον έπαιρνε «στη δουλειά» . Πουλούσανε παυλόσουκα στο Σαρόκο το πρωί και έξω από τους σινεμάδες το βράδυ. Ο Τότος τα καθάριζε με γυμνά χέρια. Είχαν πληγιάσει από τα αγκάθια.

με τον ίδιο ζήλο ..για το καλό της βιομηχανίας…

«Πιστεύουμε ότι θα συνεχίσετε την εργασία σας  με τον ίδιο  ζήλο και το ίδιο ενδιαφέρον ·ώστε να συμβάλλεται στην περαιτέρω πρόοδο και ανάπτυξη της βιομηχανίας.» Τι είναι αυτό;; Τίποτε το σημαντικό και ταυτόχρονα εξόχως σημαντικό. Μια  πρόταση, μια  μικρή παράγραφος ενός εσωτερικού κειμένου μιας εταιρίας, μιας βιομηχανίας που γνωστοποιεί κάτι σε κάποιον εργαζόμενο.  Σε αυτό το σημείο μας είναι αδιάφορο πια εταιρία, πια βιομηχανία, ποιος εργαζόμενος.

Μας ενδιαφέρει αυτή η καθεαυτή πρόταση και ειδικότερα το τμήμα που λέει να συμβάλλεται στην περαιτέρω πρόοδο και ανάπτυξη της βιομηχανίας. Της βιομηχανίας σκέτο και όχι της βιομηχανίας μας και αυτό είναι στα υπέρ του συγγραφέα της πρότασης, καθώς δεν αναπαράγει τις  αρλούμπες του τύπου: αφεντικά και εργαζόμενοι είμαστε μια οικογένεια και την επόμενη μέρα το αφεντικό απολύει τον εργαζόμενο, μα αδελφέ μια οικογένεια είμαστε, πως γίνεται να με απολύεις.

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν…

Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά, σε περίπτωση που είναι μισθωτός/η, άνεργος/η, φτωχός/η χωρίς άκρες, χωρίς θέση εξουσίας χωρίς μια Lifestyle αναγνωρίσιμη μούρη πόσα είναι τα μέρη στα οποία του απαγορεύεται η πρόσβαση.

Βέβαια δεν υπάρχει κανένας νόμος που να σε εμποδίζει να κυκλοφορείς στο Κολωνάκι: η οικονομική αδυναμία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να κανείς κάτι περισσότερο από το να οδηγείς το παπί σου στους δρόμους του.

Δεν θα σου ρίξουν πόρτα αν δοκιμάσεις να κολυμπήσεις σε διάφορες γραφικές παραλίες της Αττικής: είναι η κλειστή πόρτα από το το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή που έχτισε τη βίλα του πάνω στο κύμα που θα σε σταματήσει. Και στην Πολιτεία μπορείς να περπατήσεις και στο Καστρί και στην Εκάλη. Ακόμα κι αν δεν σε σταματήσει το σεκιούριτι (και η εργασία είναι ιερό δικαίωμα, το λέει και το σύνταγμα… ) γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αυτά τα μέρη δεν είναι για σένα όσο δεν καταφέρνεις να γίνεις αφεντικό, κρατικός αξιωματούχος, σοβαρός μαφιόζος, Lifestyle παράσιτο ή έως ότου υπομονετικά βάλεις στην άκρη βασικούς μισθούς μερικών εκατοντάδων ετών.

Υπάρχουν μέρη που δεν είναι για όλους, που δεν είναι για αυτούς που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας. Που δεν είναι για τους πολλούς.

Πόσα είναι στην τελική αυτά τα μέρη; Θα αναρωτηθεί η κοινή λογική.

Ελάχιστα. Πραγματικά, πολύ λίγα σε όλη την ελληνική επικράτεια

Για τους «άγ(ρ)ιους» δεσποτάδες με τους οποίους μπλέξαμε…

Του Γ. Γ.

Αυτός ο αρχιρασοφόρος, ο δεσπότης Πειραιά Σεραφείμ, δεν θα σταματήσει να μας εκπλήσσει από το μέγεθος μισαλλοδοξίας που τον διακρίνει. Ούτε μουλάς στην Σαουδική Αραβία να ήταν.  Για τα «κατορθώματά» του και τα «θεόπνευστα κηρύγματα» του έχουμε γράψει αρκετές φορές.

Από τότε που έκανε παρέμβαση στις βουλευτικές εκλογές και ζητούσε από το «ποίμνιο» του να μην ψηφίσουν ΚΚΕ και ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ γιατί αυτά τα κόμματα «ζουν με τον παλαιοημερολογισμό του Στάλιν και του Λένιν» και «προβάλλουν το μοντέλο της αθεϊας» μέχρι πρόσφατα στην ανάρτηση που τιτλοφορούσαμε «»Χριστιανική αγάπη» και «Ιερά» μπινελίκια αρχιρασοφόρων».

Σήμερα πάλι ο «φωτισμένος» δεσπότης άστραψε και βρόντηξε εναντίον των βουλευτών που θα ψηφίσουν το σύμφωνο συμβίωσης (εντάσσεται κι’ αυτό στο πόλεμο κατά τῆς ἀληθοῦς Πίστεως –που- εἶναι βέβαια διαχρονικός ἀπό τίς δαιμονικές δυνάμεις). Σύμφωνα με τον ίδιο αυτή η εξέλιξη ἐγκαινιάζει μέ τόν πλέον ἐπίσημο τρόπο τόν κρατικό διωγμό τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας.

Πολλά και διάφορα –που δεν μπορώ να τα παρακολουθήσω- γράφει ο «άγιος» στο μπουγιουρντί που έδωσε στην δημοσιότητα

Αυτό όμως που εντυπωσιάζει είναι τα εύσημα που δίνει τον γραμματέα της Κ.Ε του ΚΚΕ,ενώ πριν λίγο καιρό μιλούσε με τα χειρότερα λόγια γ’ αυτό το κόμμα:

Το Σύμφωνο Συμβίωσης, η οικογένεια, τα πρότυπα συμπεριφοράς…

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου* //

____________________________________________

Παρόλο που η οικογένεια έχει απωλέσει σημαντικές λειτουργίες, φαίνεται πως επηρεάζει ακόμη την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Σε μεγάλο βαθμό αυτό εξαρτάται από την ταξική θέση των γονιών (εισόδημα, πολιτισμικό κεφάλαιο, κύρος, δημόσιες σχέσεις κ.λπ.). Ωστόσο υπάρχουν δίπλα στην οικογένεια άλλοι φορείς κοινωνικοποίησης (σχολείο, παρέες συνομηλίκων, διαδίκτυο, ΜΜΕ κ.ά.) που ασκούν ενδεχομένως, με την έννοια της εκμάθησης προτύπων, στάσεων και συμπεριφορών,  πολύ σημαντικότερη επίδραση πάνω στα παιδιά, γεγονός που σχετικοποιεί το ρόλο της οικογένειας ως φορέα κοινωνικοποίησης.  Για αυτό  δεν χρειάζεται να θέτουμε στην οικογένεια ζητήματα που η ίδια εκ των πραγμάτων μόνο περιορισμένα μπορεί να αντιμετωπίσει. Και αυτό αφορά πολύ περισσότερο στη λαϊκή οικογένεια. Θα ήταν υποκριτικό  να καθιστούμε αποκλειστικά υπεύθυνη την οικογένεια για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, -παρόλο που δεν βγαίνει από πουθενά ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των ατόμων είναι πρόβλημα-, όταν για όλα τα άλλα ζητήματα (χρήση ουσιών, παραβατική-«αντικοινωνική» συμπεριφορά κ.λπ.) μοιράζουμε την ευθύνη στην κοινωνία, στο σχολείο, στις παρέες κ.ά. Ας αναρωτηθεί κανείς (και αναφερόμαστε πρωτίστως στη λαϊκή και εργατική οικογένεια) ποιο Γολγοθά την υποχρεώνουμε να περάσει αφού η ίδια δεν διαθέτει ούτε το απόθεμα δύναμης και κουράγιου, ούτε τα μέσα (οικονομικά και πολιτισμικά) να διαχειριστεί το «πρόβλημα» που της δημιουργούμε.

ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΤΡΑΜΠ… το αφτιασίδωτο πρόσωπο του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού…

«Κάθε τι που μέσα στην κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας απορριπτόταν από τον εθνικό οργανισμό σαν έκκριμα του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα από το λαρύγγι: ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά μια βαρβαρότητα που δε χωνεύτηκε.»

Με αυτά τα λόγια παρουσίαζε ο Τρότσκι το 1933 τη φύση του εθνικοσοσιαλισμού, λίγο καιρό μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους ναζί στη Γερμανία. Είναι δύσκολο να μη σου έρθει στο μυαλό αυτή η φράση διαβάζοντας το τελευταίο ρατσιστικό παραλήρημα του υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, που συνοδεύτηκε από κάλεσμά του να απαγορευτεί η είσοδος στις ΗΠΑ στους μουσουλμάνους. Ο άθλιος αυτός τύπος εκπροσωπεί έναν ιδιότυπο πρωτοφασισμό που μετατοπίζει όλο το πολιτικό σύστημα προς τα δεξιά και δίνει πάτημα στις πιο αντιδραστικές δυνάμεις (όπως η Κου Κλουξ Κλαν) να βγουν από τις τρύπες τους, με το λόγο τους να έχει καταστεί πλέον νομιμοποιημένος σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού. Το World Socialist Web Site αναφέρει εύστοχα πως ο πρωτοφασισμός του Τραμπ δεν αναπτύχθηκε σε μια βαυαρική μπυραρία ούτε στα χαρακώματα του Α’ ΠΠ, αλλά στη Γουόλ Στριτ. Ενώ ο Χίτλερ προέκυψε από την οργή του λούμπεν προλεταριάτου και της μικροαστικής τάξης – οργή που εκμεταλλεύτηκε και κατηύθυνε το γερμανικό χρηματιστικό κεφάλαιο – ο Τραμπ είναι ο άμεσος εκπρόσωπος των φοβισμένων δισεκατομμυριούχων που θέλουν να κάνουν τις ΗΠΑ και τον κόσμο ασφαλές μέρος για τα χρήματά τους.

Πῶς μπορεῖ ἡ θεωρία νά συναντήσει τήν πραγματικότητα ὅταν ἡ πραγματικότητα ἔχει ἤδη συναντήσει τήν θεωρία;…

Τοῦ Ἰάσονα Κουτούφαρη-Μαλανδρίνου

_____________________________________________________________

Σχόλιο στήν ἑλληνική μετάφραση

Ἐπειδή τό ζήτησαν ἀρκετοί μή γαλλομαθεῖς φίλοι καί σύντροφοι, μεταφράζω παρακάτω τήν πρόσφατη εἰσήγησή μου στό Πανεπιστήμιο τῆς Λουβαίν. Μερικά μόνο μεταφραστικά σχόλια.

1. Ὅσον ἀφορᾶ τήν ὁρολογία τῆς Hannah Arendt, ἀκολούθησα κατά βάσιν τήν μετάφραση τῆς Βάνας Νικολαΐδου-Κυριανίδου (Περί βίας). Ἡ μετάφραση τοῦ Τίτου Πατρίκιου γιά τό Τί εἶναι ἡ αὐθεντία; τῆς ἰδίας, προσαρμόστηκε ἀναλόγως, μέ μνεία πάντως τῶν προτιμήσεων τοῦ μεταφραστῆ.

2. Τό κείμενο τοῦ Gilles Deleuze Post-scriptum sur les sociétés de contrôle, εἶναι γνωστό στό ἑλληνικό κοινό ἀπό δύο μεταφράσεις: τοῦ Παναγιώτη Καλαμαρᾶ καί τοῦ Ἀνδρέα Ντούνη.^a Χωρίς νά ὑποτιμῶ τήν δυσκολία τοῦ μεταφραστικοῦ ἔργου (ἐγώ ὁ ἴδιος δυσκολεύτηκα νά μεταφράσω τό δικό μου κείμενο!), δέν μπορῶ νά μήν ἐπισημάνω τήν προχειρότητα τῶν μεταφραστῶν σέ ἀρκετά σημεῖα. Ἀκολούθησα γενικά τήν μετάφραση τοῦ Καλαμαρᾶ, διορθώνοντάς την ὅπου τό ἔκρινα ἀναγκαῖο.

3. Οἱ μεταφραστικές παρατηρήσεις καί διορθώσεις μποροῦν νά ἀνευρεθοῦν στίς ὑποσημειώσεις ὅπου ὁ ἀριθμός συνοδεύεται ἀπό γράμματα τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου.

4. Στόν πίνακα πού ἀκολουθεῖ, καταγράφονται ὅλες οἱ μεταφραστικές ἰσοτιμίες τοῦ κειμένου.