Φεγγάρι Σαν Πορτοκάλι Σε Τεκίλα Σανράιζ…

Η τράπεζα είναι γεμάτη γέρους. Η πόλη γεμάτη γέρους. Η χώρα γεμάτη γέρους.

Παρατηρώ έναν με υπερτροφική μύτη και λίγες τρίχες στις φαβορίτες. Μόνο εκεί, στ” αυτιά και στη μύτη έχει μαλλιά. Σαν έρχεται η σειρά του παίρνει το πι και κινείται. Ώσπου να φτάσει στο ταμείο έχουν χτυπήσει άλλα δέκα νούμερα.

Σκέψου, λοιπόν, να περάσεις τη ζωή σου έτσι. Πληρώνοντας λογαριασμούς. Και να μην πας ποτέ στη Χιλή, όπως ονειρευόσουν.

Στο ταμείο 5 αναβοσβήνει το 148, το νούμερο μου. Πηγαίνω και νιώθω κάποιον να έρχεται μαζί μου. Είναι ένας γέρος που διεκδικεί τη θέση μου.

– Ποιο νούμερο έχετε; τον ρωτάω.
– Το 148

Παρατηρώ το χαρτάκι που κρατάει. Είναι το 148, πράγματι, αλλά της προηγούμενης μέρας. Τόσος χρόνος του χρειάστηκε να φτάσει ως το ταμείο;

Ψάχνει τις τσέπες του και βγάζει μερικά ακόμα. Από άλλες τράπεζες, απ” το ταχυδρομείο, την εφορία. Τ” αφήνει στον πάγκο να ψάξουμε. Σηκώνεται κι ο ταμίας. Σκέφτομαι ότι ανάμεσα στα χαρτιά μπορεί να βρούμε και το φύλλο πορείας για το αλβανικό μέτωπο.

Τελικά έχει το 104.

Απλώς εξουσιαστική κλίκα…

[Το ιστολόγιο φιλοξενεί σήμερα μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Πέτρου Γιώτη, από την εβδομαδιαία εφημερίδα «Κόντρα» (φ. 849, 19/12/2015), η οποία διανύει τον εικοστό της χρόνο και δεν έχει καμμιά σχέση με την πατσαβούρα «Kontra News» του Κουρή). Σημειώνω και πάλι ότι η αναδημοσίευση κάποιου άρθρου δεν σημαίνει αυτονόητα ότι συμφωνώ απολύτως με τις απόψεις που διατυπώνει ο συντάκτης του (χωρίς, βεβαίως, να αποκλείεται κάτι τέτοιο). Άλλωστε, η τελική εκτίμηση ανήκει στον αναγνώστη.]

Όταν το ΠαΣοΚ κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές και σχημάτισε την πρώτη κυβέρνησή του το 1981, είχε ήδη μια επταετία ορμητικής ανάπτυξης της επιρροής του στο επίπεδο των κοινωνικών οργανώσεων. Πλειοψηφούσε στα συνδικάτα του βιομηχανικού συνδικαλισμού, ανέβαζε συνεχώς την επιρροή του στα συνδικάτα του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, είχε κερδίσει πολιτικά τη φτωχή και τη μεσαία αγροτιά, είχε γίνει πρώτη δύναμη στο φοιτητικό συνδικαλισμό, είχε κερδίσει δήμους στα μεγάλα προλεταριακά κέντρα. Μιλώντας πολιτικά, είχε καταφέρει να μεταφέρει υπό την επιρροή του ευρύτατα εργατικά και μικροαστικά στρώματα (συρρικνώνοντας διαρκώς τη δύναμη του Περισσού), ενώ χαρακτηριστικό από πολιτική άποψη είναι το γεγονός ότι κατάφερε να απορροφήσει και σημαντικές δυνάμεις από τις διάσπαρτες ομαδοποιήσεις του μαοϊκού ρεύματος, που ήταν αναμφισβήτητα το πιο αριστερό ρεύμα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν και γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του.

Καλά/Κακά Χριστούγεννα…

Του Κωνσταντίνου Πουλή
Σκίτσο του Δημήτρη Δημαρέλου

____________________________________________________________

Η αρχετυπική χριστουγεννιάτικη ιστορία λοιπόν είναι μια ιστορία φαντασμάτων, τρόμου. Και δεν είναι μόνο η τσιγγουνιά ο στόχος του φαντάσματος. Tα Χριστούγεννα προκαλούν θλίψη διότι ο βασικός τους συνειρμός είναι οι τύψεις για την δυστυχία των άλλων. Κάθε αναμμένο τζάκι καίει εις βάρος αυτών που κρυώνουν, είτε είσαι ο Σκρουτζ είτε όχι. Οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες επαναφέρουν σε διάφορες παραλλαγές το πρωταρχικό πρόβλημα του ξένου πόνου: ότι δεν χαίρονται όλοι την ώρα που χαιρόμαστε. Ο Ντίκενς έγραψε στον πρόλογο πως δεν θέλει να δυσαρεστήσει τους αναγνώστες του με την παρουσία αυτού του φαντάσματος, θέλει να είναι ένα φάντασμα ευπρόσδεκτο, που θα επιζητεί κανείς την παρουσία του, γιατί τον κάνει άνθρωπο. Του θυμίζει πώς θα έπρεπε να είναι, συνεπώς του κάνει χάρη. Γνώρισε τεράστια επιτυχία με αυτή την  ιστορία, σε μια εποχή που ο εορτασμός των Χριστουγέννων δεν είχε ακόμη καθιερωθεί όπως τον ξέρουμε σήμερα. Εκδόθηκε το 1843.

Το φάντασμα που επινόησε ο Ντίκενς δεν είναι πάντα ευχάριστο, αλλά μερικοί πιστεύουν ότι δεν είναι και πολύ αποτελεσματικό. Ο Τζορτζ Όργουελ αναφέρει πως είχαν διαβάσει στον Λένιν τα Χριστουγεννιάτικα Κάλαντα στο νεκροκρέβατο (τι εικόνα!). Η γυναίκα του αφηγείται πως ο Λένιν είχε βρει τον μπουρζουάδικο συναισθηματισμό του Ντίκενς αφόρητο, γιατί πίστευε προφανώς σε ένα άλλο φάντασμα, αυτό που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, με το οποίο ξεκινά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Όμως ας μη σταθούμε μόνο σε αυτούς με τους οποίους συμφωνούμε ότι το ζητούμενο δεν είναι πιο καλόκαρδοι καπιταλιστές, όπως λέγεται κριτικά ότι είναι το όραμα του Ντίκενς. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι τα Χριστούγεννα στη σημερινή συνείδηση.

Ντοκυμανταίρ Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση…

το OmniaTV, το Arte και η Yemaya Productions παρουσιάζουν:

Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση

Στο μυαλό του νεοναζί της διπλανής πόρτας

ένα ντοκυμανταίρ της Angélique Kourounis

Με την ευγενική υποστήριξη των:

Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα (Reporters Sans Frontières)

Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ – Παράρτημα Ελλάδας

Στηρίξτε την εκστρατεία crowdfunding για την ολοκλήρωση της παραγωγής:

goldendawnapersonalaffair.com/el

Η ταινία θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2016, αρχικά σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά), αμέσως μετά από κάποιες συμμετοχές σε φεστιβάλ και τις πρώτες δημόσιες προβολές.

Το ντοκυμανταίρ αποτελεί την τρίτη ταινία της σκηνοθέτριας με θέμα το ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα «Χρυσή Αυγή» και αποτελεί την προσωπική της ματιά σ’ αυτό καθώς, όπως η ίδια αφηγείται «μπορεί κανείς να μείνει αμερόληπτος στη θέση μου; Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας μου γιός γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα, το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιό βαγόνι θα μας βάλουν».

Παραμονή Χριστουγέννων…

Φωτογραφία: Βούλα Παπαϊωάννου

Επιμέλεια ofisofi //

_____________________________________________

…Δεκέμβρης μήνας. Ο Αντώνης Πάντος κάθεται με δυο άλλα παιδιά απ’ άλλα χωριά, σαν κι αυτόν. Αποβραδύς νηστικά, στέκονταν στο μαγειρείο, μπροστά στις κατσαρόλες  π’ άχνιζαν και κοίταζαν ικετευτικά το μάγειρα στα μάτια. Κείνος άρπαξε την κουτάλα μέσα από τα πλύματα και τους είπε μουσκέβοντας τα από την κορφή ως τα πόδια.

– Ουστ. Φαΐ δεν έχει αν δε μου πληρώσετε τα χρωστημένα.

Ξημερώνει ο θεός τη μέρα. Κι ήταν κοντά τα χριστούγεννα που πλημμυρίζει η γης απ’ του θεάνθρωπου την αγάπη. Στο δρόμο προς το σχολειό, έχει ένα μεγάλο φούρνο. Απόξω τρία παιδιά, κοιτάζουν λαίμαργα τ’ αχνιστά ψωμιά που ξεφουρνίζει κι αραδιάζει ο φούρναρης. Ένας πόνος στην κοιλιά και το χέρι τ’ Αντώνη άθελα τράβηξε μια πέτσα απόνα ψωμί.

Χραπ, έκανε η φκιαριά του φούρναρη πάνω στο χέρι του παιδιού, κι η πέτσα του ψωμιού έπεσε καταγής μ’ ένα δάκρυ  που κύλησε μαζί.

Όποιος δεν είδε νηστικό παιδί μπροστά σε φούρνο, κι όποιος δεν ένιωσε τη λαχτάρα του ψωμιού τίποτα δεν ένιωσε απ’ τους καϋμούς του φτωχόκοσμου…

______________________________________________

Κώστας Πουρναράς (Μπόσης), Εμείς θα νικήσουμε, Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα», 1953

______________________________________________

Aπό:

http://atexnos.gr/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CF%89%CE%BD/

Με αφορμή το Σύμφωνο Συμβίωσης: Η «φύση», τα καθεστώτα καταπίεσης, το κοινωνικό υποκείμενο…

Γράφει ο Θανάσης Αλεξίου*

Η αποφυσιοποίηση των κοινωνικών σχέσεων

H συζήτηση που γίνεται σήμερα για το Σύμφωνο Συμβίωσης είναι βαθιά ιδεολογικοποιημένη με την έννοια  ότι τα φαινόμενα (οικογένεια, σεξουαλικότητα, φύλο κ.λπ.) αντιμετωπίζονται ως ουσίες, ως αυτά να έχουν εγγενείς ιδιότητες. Σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη αυτή έχει να κάνει με την αστική  ιδεολογία, η οποία αφού έφτιαξε και επέβαλε μια παράσταση για τη φύση (κατ’ αναλογία της ανθρώπινης κοινωνίας) προβάλλει την παράσταση αυτή πάνω στην κοινωνία θέλοντας να εμφανίσει τις κοινωνικές σχέσεις ως φυσικές σχέσεις. Επομένως τα κοινωνικά φαινόμενα δεν έχουν ιστορία, δεν είναι δηλαδή αποτέλεσμα  της ανθρώπινης δράσης, ενώ η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία καθώς είναι προέκταση της φύσης, συνιστά την κατ’ εξοχήν ανθρώπινη κατάσταση. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε αμφισβήτηση των βασικών της αρχών (ανταγωνισμός, οικογένεια, σεξουαλικότητα κ.λπ.) αντιβαίνει την ίδια τη φύση.

Νομίζω πως οι σκέψεις του  Φ. Ένγκελς, όπως διατυπώνονται  στο γράμμα στον Λαβρόφ, προσδιορίζουν το θεωρητικό πλαίσιο,  ώστε: α) να καταδειχτεί η ιδεολογική χρήση της βιολογίας όσον αφορά στην ερμηνεία των κοινωνικών φαινομένων, μεταξύ άλλων και της οικογένειας, του φύλου, της σεξουαλικότητας κ.λπ.,και β) να αναδειχτεί η ιστορικότητά τους. Ότι δηλαδή αυτά είναι ιστορικές κατηγορίες και όχι ουσίες (βιολογικές). Γράφει ο Ένγκελς: «Η όλη δαρβινική διδασκαλία του αγώνα για την επιβίωσηείναι απλώς μια μετάθεση από την κοινωνία στην έμβια φύση του δόγματος του Χομπς bellum m omnium conrta omnes και του αστικού-οικονομικού δόγματος του ανταγωνισμού, μαζί με τη θεωρία του Malthus περί πληθυσμού. Όταν πια αυτό το ταχυδακτυλουργικό κόλπο έχει συντελεστεί…οι ίδιες θεωρίες ξαναμεταφέρονται από την ενόργανη φύση πίσω στην ιστορία, και ο ισχυρισμός τώρα είναι ότι η εγκυρότητα τους ως αιώνιων νόμων της ανθρώπινης κοινωνίας, έχει αποδειχθεί» (παρατίθεται από τον ανθρωπολόγο M. M. Sahlins, Χρήσεις και καταχρήσεις της βιολογίας, εισαγ. Α. Μπακαλάκη, 1997, σ. 144-45).