Ο Μπουκόφσκι για την μοναξιά…

Ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Ήμουν σ’ένα δωμάτιο. Έφτασα στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Υπήρξα καταθλιπτικός.

Αισθάνθηκα κατά καιρούς φριχτά- φριχτά για τα πάντα -, όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποιο άλλο πρόσωπο θα μπορούσε μπαίνοντας στο δωμάτιο να γιατρέψει τις αναποδιές μου…

Ή ένα πλήθος ανθρώπων θα μπορούσε να μπει στο δωμάτιο και να κάνει το ίδιο.

Με άλλα λόγια, η μοναξιά είναι κάτι που ποτέ δεν μ’ενόχλησε κι ούτε με απασχόλησε ως ζήτημα, αφού ανέκαθεν είχα αυτήν την τρομερή επιθυμία για απομόνωση.

Υπήρξαν στιγμές που βρισκόμουν σε κάποιο πάρτι σ’ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν για κάτι, κι εγώ, μέσα σε τόσο κόσμο, ένιωθα την μοναξιά.

Αντιγράφω τον Ίψεν:» Οι δυνατότεροι άντρες είναι και οι πιο μοναχικοί…».

Η γυμνή ζωή της Ειδομένης…

Του Βαγγέλη Γκαγκέλη

_______________________________________________________
H επιχείρηση στην Ειδομένη ολοκληρώθηκε. Οι 1500 μετανάστες απομακρύνθηκαν από τις δυνάμεις των ΜΑΤ και τα εγκλωβισμένα εμπορικά βαγόνια ελευθερώθηκαν μετά τον πολυήμερο αποκλεισμό του σιδηροδρομικού άξονα Ελλάδας-ΠΓΔΜ. Ο πρόεδρος του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, Παναγιώτης Παπαδόπουλος ερωτηθείς αν η κατάσταση επηρέασε την τροφοδοσία της χριστουγεννιάτικης αγοράς σημείωσε ότι «για την εξαγωγή και την εισαγωγή προϊόντων χρησιμοποιήθηκαν εναλλακτικές οδοί και εναλλακτικά μέσα μεταφοράς, με ό,τι αυτό σημαίνει βέβαια για την αύξηση του κόστους της διακίνησης και την απώλεια χρόνου» και επισήμανε ότι«το πρόβλημα που δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα ήταν τεράστιο και εξέφρασε την ελπίδα του να μην ξανακλείσει η γραμμή».

Επιπλέον ο αποκλεισμός των εμπορευμάτων είχε σαν αποτέλεσμα να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους μεγάλοι πελάτες της Cosco, τη HP και τη Sony, των οποίων τα εμπορεύματα μένουν μπλοκαρισμένα αναγκαστικά στο λιμάνι του Πειραιά προκειμένου να μην επιβαρυνθεί παραπάνω το δίκτυο.

Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι πώς ένα προϊόν της sony  αποκτά μεγαλύτερη αξία από το σώμα ενός μετανάστη; Το δυστοπικό αυτό ερώτημα πλανάται πάνω από ένα δυστοπικό περιβάλλον της «γυμνής ζωής» που θα έλεγε και ο Αγκάμπεν. Μιας ζωής υπό συνεχούς αίρεσης.

Διάβασα το Για τον Μαρξ ως ένα είδος απελευθέρωσης». Συνέντευξη με τον Εμμανουέλ Τερραί…

Ο Εμμανουέλ Τερραί, γεννημένος το 1935, είναι ένας από τους σημαντικότερους μαρξιστές ανθρωπολόγους. Με σπουδές στη φιλοσοφία αρχικά, θα στραφεί έπειτα στην ανθρωπολογία, επηρεασμένος και από την ανάγνωση του μαρξισμού που πρότεινε ο Λουί Αλτουσέρ. Στρατευμένος διανοούμενος, εκτός από το ερευνητικό έργο του στην ανθρωπολογία, έχει σημαντική δράση στο κίνημα αλληλεγγύης στους μετανάστες χωρίς χαρτιά. Ο ίδιος παραχώρησε στο Εκτός Γραμμής την παρούσα συνέντευξη με την ευκαιρία της ομιλίας του σε εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Γαλλίας τον Μάρτιο του 2014.

Πώς θα περιγράφατε την επίδραση του Αλτουσέρ στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σε έναν νεαρό ανθρωπολόγο όπως εσείς;

Εμείς ήμαστε τότε μέσα σε ένα πλαίσιο μαρξιστικό, αλλά ο μαρξισμός της εποχής ήταν ένας μαρξισμός που δεν μας ικανοποιούσε. Από τη μία ήταν αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως ο επίσημος μαρξισμός, ο μαρξισμός έτσι όπως τον δίδασκαν ή τον διακήρυτταν οι φιλόσοφοι που βρίσκονταν κοντά στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως ο Ροζέ Γκαρωντύ και άλλοι. Ήταν ένας μαρξισμός ακραία δογματικός, ακραία μηχανιστικός, που αδυνατούσε να μας γοητεύσει γιατί δεν είχε να προσφέρει κάτι άλλο πέραν της θεωρίας της αντανάκλασης, του καθορισμού από την οικονομία κ.λπ., που μεταφράζονταν με εξαιρετικά μηχανιστικό τρόπο.
Από την άλλη, πολυάριθμοι ερμηνευτές, συχνά χριστιανοί, αν και όχι μόνο, απέδιδαν προνομιακή θέση στα Χειρόγραφα του 1844 του Μαρξ και τα χρησιμοποιούσαν για να αντλήσουν από τον ίδιο μια φιλοσοφία της ύπαρξης και μια φιλοσοφία του υποκειμένου, επικεντρώνοντας στην έννοια της αλλοτρίωσης. Ήταν μια ερμηνεία πολύ πιο ευφυής τρόπον τινά, αλλά την ίδια στιγμή είχε το βασικό πρόβλημα ότι διέγραφε τη ρήξη ανάμεσα στον μαρξισμό και την αστική φιλοσοφία και προσαρτούσε κατά κάποιον τρόπο τον μαρξισμό στο μεγάλο ρεύμα της φιλοσοφίας της ύπαρξης. Βέβαια δεν ήταν μόνο χριστιανοί· ήταν και ο Υππολίτ που τα έλεγε αυτά. Ο Υππολίτ είχε γράψει μελέτες για τον Μαρξ και τον Χέγκελ που με ανάλογο τρόπο αντλούσαν από τα Χειρόγραφα του 1844, περιορίζοντας τις διαφορές ανάμεσα στους δύο αυτούς φιλοσόφους.

Νταβιντ Αλφάρο Σικεϊρος… ο μαχόμενος τοιχογράφος του Μεξικού…

Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

«Η ιστορία του Μεξικού διακατέχεται από μια τραγικότητα μνημειωδών διαστάσεων και πρέπει κανείς να την κατανοήσει ώστε να αντιληφθεί καλύτερα τη σημασία των διεισδυτικών επιρροών οι οποίες καθόρισαν τη σύγχρονη σχολή της μεξικανικης τέχνης. Τα μαρτύρια και το μεγαλείο του μεξικανικού λαού έφτασαν στα δυσθεώρητα ύψη που κατέκτησαν όλοι οι αγώνες της ανθρωπότητας, […]. Και μέσα από αυτή τη μάχη γεννήθηκε η δύναμη που ενεργοποίησε το κίνημα της σύγχρονης μεξικανικής τέχνης» (σελ. 20).

«Αγρότισσα μάνα», 1929

_______________________________________________

Αυτά τα λόγια τα διαβάζουμε στο βιβλίο του Αμερικανού Φίλιπ Στάιν, Siqueiros, η ζωή και το έργο του που κυκλοφόρησε το 2009 από τιςεκδόσεις ‘Σύγχρονη Εποχή’ (μετάφραση της Βασιλείας Παπαρήγα) και που είναι ένα αληθινό απόκτημα για όσους ενδιαφέρονται για το πάντρεμα ιδεολογίας, πολιτικής και τέχνης. Δεν είναι μόνο η – λόγω αγώνων – περιπετειώδης ζωή του Μεξικανού αυτού γίγαντα της εικαστικής τέχνης, το μνημειώδες έργο του, αλλά και η ικανότητά του να αναπτύσσει θεωρία της τέχνης. Ο Σικέιρος γεννήθηκε το 1897 και πέθανε το 1974.  Έζησε δηλαδή ένα πολύ ταραχώδες κομμάτι της ιστορίας της χώρας του, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο ως στρατιώτης της μεξικανικής επανάστασης του 1910-1917 και του Ισπανικού Εμφυλίου του 1936-39. Η τέχνη του ενσωματώνει τον προκολομβιανό πολιτισμό των Αζτέκων, τις ισπανικές καταβολές, αλλά και ευρύτερα την ευρωπαϊκή τέχνη, καθώς και την εκρηκτική μαγιά της μεξικανικής επανάστασης των αρχών του 20^ου αιώνα. Συνεπής, αδιάφθορος και ιδεολογικά μη διαπραγματεύσιμος κομμουνιστής καλλιτέχνης, τράβηξε πολλά.

Δυο έργα Τζήμερον…

«Το Υπουργείο Ειρήνης ασχολείται με τον πόλεμο, το Υπουργείο Αλήθειας με τα ψέματα, το Υπουργείο Αγάπης με τα βασανιστήρια και το Υπουργείο της Αφθονίας με την πείνα. Αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι τυχαίες, ούτε αποτέλεσμα μιας συνήθους υποκρισίας. Είναι σκόπιμες ασκήσεις της ΔΙΠΛΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Γιατί μόνο με τη συμφιλίωση των αντιφάσεων μπορεί  η εξουσία  να διατηρηθεί επ’ αόριστον.»1984, Τζορτζ Όργουελ.

__________________________________________________________

Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες στα social media την επίθεση του γνωστού πολιτευτή Γλαύκου Τζήμερου, κατά πολιτών οι οποίοι συμμετείχαν πρωτοβουλιακά όπως οι ίδιοι δηλώνουν σε ομάδες νομικής – υποστήριξης των διαδηλωτών κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων μνήμης των επτά χρόνων από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο κος Τζήμερος αφού παραβίασε τα προσωπικά δεδομένα των εν λόγω πολιτών δημοσιεύοντας τα προσωπικά τους στοιχεία, κατά παράβαση της νομιμότητας την οποία επικαλείται ότι υπηρετεί, στην ουσία δρα με τρόπο ψυχολογιοποιητικό αφού στρέφει τα πράγματα από το αρχικό γεγονός πάνω στους ανθρώπους.

Thomas Paine – Αγροτική Δικαιοσύνη…

Ψηφιακή έκδοση 1999 από
http://www.grundskyld.dk

Μετάφραση της ομάδας: Afterwords

Αφιέρωση του συγγραφέα

Προς τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία της Γαλλικής Δημοκρατίας

Η ιδέα που περιέχεται σε αυτό το έργο δεν εφαρμόζεται σε μια μεμονωμένη χώρα: η αρχή στην οποία βασίζεται είναι γενική.

Εν τούτοις, καθώς η σπουδή των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο αποτελεί έναν νέο τομέα του επιστητού, και δη έναν τομέα που χρήζει προστασίας από την ιερατική απάτη και τη θρασύτητα της μακράν υφιστάμενης καταστολής, θεώρησα σωστό να θέσω αυτό το μικρό εγχείρημα υπό την προστασία σας. Όταν συλλογιζόμαστε τη μακρά και πυκνή νύχτα, στην οποία παρέμειναν βυθισμένες η Γαλλία και ολόκληρη η Ευρώπη εξαιτίας των κυβερνήσεών τους και των ιερέων τους, πρέπει να νιώθουμε λιγότερη έκπληξη απ’ ότι θλίψη απέναντι στην αμηχανία που προκαλεί η πρώτη έκρηξη φωτός που διαλύει το σκότος. Το συνηθισμένο στο σκοτάδι μάτι μπορεί δύσκολα να αντέξει στην αρχή το άπλετο φως της ημέρας. Με τη συνήθεια μόνο το μάτι μαθαίνει να βλέπει, και κατ’ αναλογία αυτό ισχύει στο πέρασμα από μια κατάσταση στην αντίθετή της.

Όπως ακριβώς δεν αποκηρύξαμε από την πρώτη κιόλας στιγμή όλα τα λάθη μας, έτσι λοιπόν δεν μπορούμε με μιας να αποκτήσουμε γνώση όλων των δικαιωμάτων μας. Η Γαλλία είχε την τιμή να προσθέσει δίπλα στον όρο Ελευθερία τον όρο Ισότητα. Η λέξη αυτή σηματοδοτεί ουσιαστικά μια αρχή που δεν αναγνωρίζει καμιά διαβάθμιση στα πράγματα στα οποία βρίσκει εφαρμογή. Η ισότητα, ωστόσο, συχνά παρεξηγείται, συχνά χρησιμοποιείται λανθασμένα, συχνά καταπατιέται