Η «αριστερή» κυβέρνηση ανέστησε τη ΝΔ…

Όταν ένα διαλυμένο και νεκρό κόμμα, με απανωτές και συντριπτικές εκλογικές ήττες, συσπειρώνει στις εσωκομματικές του εκλογικές λειτουργίες μια «μάζα» 400.000 ψηφοφόρων, αυτό είναι νεκρανάσταση…
Το επιχείρημα ότι στην εκλογή Σαμαρά κινητοποιήθηκαν 800.000 ψηφοφόροι, είναι άστοχο. Είναι επιχείρημα «παρηγοριάς» γι αυτούς που δεν θέλουν να δούνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα αβυσσαλέα «αριστερά» εγκλήματά του, έβγαλε από το σκουπιδοτενεκέ τη Δεξιά, την ξέπλυνε και ετοιμάζει το έδαφος της νέας κατοχικής ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ: «Κεντροαριστεράς» και «κεντροδεξιάς»…

Τότε η Δεξιά είχε απλώς χάσει μια εκλογική μάχη, αλλά δεν είχε μπει στον σκουπιδοτενεκέ, δεν είχε δηλαδή απολέσει, εντελώς, τη δυναμική της μέσα στην κοινωνία.

Σήμερα το κόμμα της ΝΔ είναι διαλυμένο και έχει υποστεί απανωτές και καταλυτικές εκλογικές ήττες.

Αυτή η θανατηφόρα πολιτική κατάπτωση σηματοδοτήθηκε και στα εξής δύο γεγονότα:

Στή χώρα του (Σαμαρά και Βενιζέλου) Τσίπρα

Νικος Καραβελος

«Ιδιωτικοποίηση είναι το σύνολο των μέτρων με τα οποία κρατικές επιχειρήσεις ή και ολόκληροι κρατικοί τομείς της οικονομίας περιέρχονται υπό την κυριότητα και τον έλεγχο ιδιωτών.

Κι επειδή οι ιδιώτες για να αγοράσουν ένα προϊόν θα πρέπει η τιμή του να είναι ανταγωνιστική, λίγο πριν από την ιδιωτικοποίηση συντελείται απαξίωση του προς πώληση «προϊόντος». Επομένως, ιδιωτικοποίηση είναι το ισοδύναμο της εκποίησης σε τιμή ευκαιρίας, με άλλα λόγια, ιδιωτικοποίηση σημαίνει ξεπούλημα.

Τούτο πράττει η σημερινή κυβέρνηση, το πολιτικό εκείνο μόρφωμα που άνευ λαϊκής εντολής συναινεί στη λαφυραγώγηση της χώρας. Κατ” επιταγήν μνημονιακών δεσμεύσεων και των όρων των παράνομων δανειακών συμβάσεων που μας επιβλήθηκαν.

Με τα ίδια προσχήματα, τα ίδια βλακώδη επιχειρήματα που χαρακτηρίζουν τους θρασείς, τα οποία επαναλαμβάνουν οι ψωμιζόμενοι από τους ισχυρούς τηλεοπτικοί αστέρες, επιχειρείται το ξεπούλημα στρατηγικών τομέων της εθνικής οικονομίας.

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ Η ΙΣΠΑΝΙΑ

ΒΑΡΕΙΑ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, ΤΡΙΤΟΙ ΟΙ PODEMOS

ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΟΥΛΗ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Την αποδοκιμασία της λιτότητας από τη λαϊκή πλειοψηφία και το τέλος 40 χρόνων κυριαρχίας του δικομματισμού σηματοδοτούν οι χθεσινές βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας.

Τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) και Σοσιαλιστές (PSOE), που κυβερνούν την Ισπανία από το τέλος της εποχής Φράνκο, συρρικνώθηκαν αθροιστικά στο 50%, ενώ παραδοσιακά κυμαίνονταν γύρω από το 80%. Το ΡΡ του απερχόμενου πρωθυπουργού Μαριάνο Ραχόι διατηρήθηκε στην πρώτη θέση, αλλά με τεράστια αιμορραγία ψήφων: συγκέντρωσε μόλις το 28,7% και 123 έδρες, χάνοντας μία στις τρεις από αυτές που κατείχε και μένοντας πολύ μακρυά από το όριο της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας– 176 έδρες.

Οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσεθ κατάφεραν να διατηρήσουν τη δεύτερη θέση με 22% και 90 έδρες, σημειώνοντας ωστόσο το χειρότερο αποτέλεσμα στην ιστορία τους. Σε απόσταση αναπνοής, οι Podemos (με τους περιφερειακούς συμμάχους τους) απέσπασαν το 20,7% και 69 έδρες.

oscar wilde – αφορισμοί…

Και ύστερα ήρθε η πτώση: η φυλάκισή του με την κατηγορία του σοδομισμού και της προσβολής των χρηστών ηθών και η καταδίκη του σε δυο χρόνια καταναγκαστικά έργα. Ονομάζεται C.3.3. (από τον αριθμό του κελιού του), υπόκειται στον ισοπεδωτικό νόμο της φυλακής, η ζωή του φεύγει από τα χέρια του. Ο αλλοτινός νάρκισσος των σαλονιών γίνεται ταπεινός για να μην νιώθει ταπεινωμένος. Στην φυλακή γράφεται η εξομολογητική επιστολή De profundis που θα δημοσιευτεί χωρίς καμία περικοπή δεκαετίες αργότερα.

Μετά την αποφυλάκισή του θα καταφύγει στην Γαλλία, θα ζήσει ως Σεβαστιανός Μέλμοθ και θα ολοκληρώσει τηνΜπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγκ, όπου και οι περίφημοι στίχοι Each man kills the thing he loves… Στο γυμνό δωμάτιο του Hotel d’ Alsace θα πεθάνει άπορος και μέθυσος στα σαράντα έξι του. Τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του θα εκδοθούν οι Αφορισμοί.

 

Ο χριστουγεννιάτικος Παπαδιαμάντης…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

____________________________________________________________

Τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη είναι τόσα πολλά σε αριθμό, που θα μπορούσε κανείς να τα ταξινομήσει σε μια ξεχωριστή κατηγορία. Εξάλλου, κυκλοφορούν αρκετές συλλογές που εστιάζουν σ’ αυτά και που έχουν τίτλους όπως  «χριστουγεννιάτικα διηγήματα» ή «χριστουγεννιάτικες ιστορίες» αναδεικνύοντας ακριβώς αυτό το λογοτεχνικό κομμάτι. Όμως, το αδιαμφισβήτητο της χριστουγεννιάτικης θεματολογίας δε σηματοδοτεί ένα αυτόνομο τμήμα στο έργο του Παπαδιαμάντη, αφού τα Χριστούγεννα δεν αποτελούν αφορμή προς αναζήτηση νέων εκφραστικών ή ιδεολογικών διαδρομών. Με άλλα λόγια, τα Χριστούγεννα στον Παπαδιαμάντη δε λειτουργούν ούτε προς τόνωση της θρησκευτικής κατάνυξης ούτε ως πεδίο κατήχησης ή παραγωγής διδαγμάτων ούτε ως ευκαιρία για πάσης φύσεως συγκινησιακή κατανάλωση.

καλικάντζαρος

____________________________________________________________

Παράλληλα…

«Μη θεωρείτε ότι έχετε το προνόμιο της καρδιάς». Το ακούσαμε συχνά, κάθε φορά που κάποιος της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ήθελε να αντικρούσει τις καταγγελίες από τα αριστερά για την ακραία φτώχεια στην πενταετία των μνημονίων. Από τη σκοπιά τους δεν είχαν άδικο: οι φτωχοί δεν ήταν ποτέ υπόθεση (μόνο) των αριστερών. Δεν είναι μόνο το ανθρωπιστικό έργο της Εκκλησίας, στις «καθαρές» ή τις πιο σκοτεινές εκδοχές του, ή η αλήστου μνήμης φιλανθρωπία της βασιλικής οικογένειας, που στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 μεριμνούσε με τον τρόπο της για την εκπαίδευση και τη «διάσωση των παιδιών της Ελλάδος». Ανατρέχοντας στα πιο πρόσφατα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνδύαζε ιδιωτικοποιήσεις, αυταρχισμό και κοινωνικές παροχές, ψηφίζοντας για παράδειγμα τον ν. 2072/1992, με τον οποίο θα αυξάνονταν τα προνοιακά επιδόματα για τις οικογένειες των ΑμΕΑ – άλλο αν αυτό δεν συνέβη ποτέ. Πιο συνεπείς, οι κυβερνήσεις Σημίτη απορρύθμισαν μεν την αγορά εργασίας, τζογάροντας επιπλέον στο Χρηματιστήριο τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, σε κάθε περίπτωση πάντως αύξησαν τον αριθμό δικαιούχων του ΕΚΑΣ. Λίγο αργότερα, ενόψει των εκλογών του 2007, ο Κώστας Καραμανλής εξήγγειλλε την «κατώτατη εθνική σύνταξη», μέτρο που επικρίθηκε τότε εξ αριστερών, είτε ως αποσπασματικό, είτε απλώς ως «φιλανθρωπία μετά τη ληστεία» με άρωμα Πινοσέτ.

Η γερμανική μονοκρατορία…

Η χώρα συνεχίζει να απομυζεί τους ζωτικούς πόρους των εταίρων της, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αδιαφορώντας για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης – η οποία είναι αδύνατον να μην διαλυθεί, όταν αυξάνονται οι ασυμμετρίες

.

«Όπως γνωρίζουμε ο μεγαλύτερος κίνδυνος, η σημαντικότερη απειλή καλύτερα για τη συνοχή μίας οικογένειας, εμφανίζεται συνήθως όταν προκύπτουν οικονομικά προβλήματα – όπου, αντί να γίνει μία από κοινού προσπάθεια για την ορθολογική τους επίλυση, επιλέγεται συχνά το διαζύγιο.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, προηγείται η «εκτόξευση» κατηγοριών εκατέρωθεν και η ενοχοποίηση του ενός από τον άλλο – όσον αφορά τις αιτίες που οδήγησαν στην «οικονομική στενότητα» και στην κρίση.

Έπεται συνήθως η αμοιβαία αποφυγή των ευθυνών και η εκτός ορίων εχθρότητα, η οποία οδηγεί τελικά στη διάλυση της οικογένειας – με αποτέλεσμα να ολοκληρώνεται το δράμα χωρίς κανέναν κερδισμένο, εάν όχι με πολύ μεγάλες ζημίες για όλους σχεδόν τους συμμετέχοντες (συμπεριλαμβανομένου του συγγενικού «περίγυρου»).

Στην περίπτωση της «νομισματικής μας οικογένειας» το ισχυρότερο μέλος της, η Γερμανία, επιμένει αφενός μεν να γευματίζει από το φαγητό των άλλων, επειδή δεν μπορεί ή δεν θέλει να χορτάσει αρκούμενη στο δικό της, αφετέρου να «χαριεντίζεται» με τρίτους – αγοράζοντας τα προϊόντα που έχει ανάγκη από άλλους και όχι από τους εταίρους της, στους οποίους όμως θέλει να πουλάει τα δικά της.

Άλλες φορές πάλι «κάνει δίαιτα» (περιορισμός της εσωτερικής κατανάλωσης μέσω της μείωσης των πραγματικών μισθών των εργαζομένων της), για να μην αναγκασθεί να αγοράσει πιο πολλά εμπορεύματα – προτιμώντας να «απορροφάει» τη ρευστότητα των εταίρων της και να αποταμιεύει τα χρήματα της, αδιαφορώντας εντελώς για τους άλλους.

Έτσι όμως θα καταστραφεί η ίδια τελικά, αφού η ιστορία διδάσκει πως κερδίζει μεν όλες τις μάχες, αλλά χάνει τον πόλεμο – ενώ δεν ήταν ποτέ «άξια» να διατηρήσει αποικίες, όπως οι άλλες μεγάλες χώρες της Ευρώπης, αν και τις κατακτούσε. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, η πατρίδα μας έχει ακόμη ελπίδες – παρά το ότι κινδυνεύει να μετατραπεί σε μία γερμανική αποικία».