Goodbye Lemmy…

ΟΚ!

Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς την εφηβεία σου γαμώτο…

Μετά τον Ronnie James Dio άλλος ένας Metal Θεός (της δικής μου εφηβείας τουλάχιστον) την έκανε .

Ο Ian “Lemmy” Kilmister, των θρυλικών Motorhead

Original ως το τέλος…

Δίσκους μέχρι το τέλος…

Live ’till you drop…dead

Ξέρεις, βλέπεις όλους αυτούς τους Rock τύπους να είναι εκεί από πάντα και νομίζεις θα είναι εκεί για πάντα.. Με το μπάσσο να βγάζει φωτιές και να τραγουδά τον Άσσο Μπαστούνι με τη σοφία ενός πραγματικού gambler

“You know I born to lose, and gambling’s made for fools,

But that’s the way I like it baby,

I don’t wanna live forever,

And don’t forget the joker!”

Φωνή τραχιά, ανεπιτήδευτη σαν τη μουσική. Να χτυπά μόνο το συναίσθημα, να σε αναγκάζει να σηκωθείς και να χτυπηθείς (μέχρι να γίνεις φραππέ, που κορόιδευαν οι συμμαθητές μου).

Βάλτε Λίγη Διαλεκτική Στο Κρασί Σας…

Οι διακοπές του Χέγκελ,  Ρενέ Μαγκρίτ

____________________________________________________________ 

 Θυμάμαι ένα παλικαράκι είκοσι πέντε χρονών που ήταν πανευτυχές επειδή είχε βρει στη βιβλιοθήκη το περίφημο βιβλίο του Καντ, «Η κριτική του καθαρού λόγου».

Γύρισε στο σπίτι τρέχοντας για να το διαβάσει, πιστεύοντας ότι θα έβρισκε εκεί μέσα την εξήγηση όλων.

Έκατσε στο γραφείο του, πήρε μια βαθιά ανάσα και διάβασε την πρώτη σελίδα… Μετά την ξαναδιάβασε. Και την ξαναδιάβασε…

Μετά από είκοσι αναγνώσεις της… πρώτης σελίδας, δεν είχε καταλάβει τίποτα απολύτως. Και δεν εννοούμε ότι δεν είχε καταλάβει το μυστήριο του κόσμου. Όχι. Δεν είχε καταλάβει τίποτα από αυτό που είχε διαβάσει είκοσι φορές.

Είχε πειστεί ότι εντελώς ηλίθιος μέχρι που ένας φίλος (που αργότερα θα γινόταν ψυχολόγος) του εξήγησε ότι δεν μπορείς να κατανοήσεις ένα φιλοσοφικό βιβλίο –ειδικά των πιο «στρυφνών» φιλοσόφων- αν δεν κατέχεις την ορολογία.

–

Είναι σαν να μην ξέρεις τίποτα από υπολογιστές και να προσπαθείς να καταλάβεις ένα βιβλίο σχετικό με τον προγραμματισμό.

Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι «μεταφραστές» που μας βοηθάνε να προσεγγίσουμε μια δύσκολη έννοια.

Πρώτη ώρα: Χίτλερ…

Όταν πρωτοείδα την ειδησούλα, ομολογώ ότι την θεώρησα ως ένα ακόμη από τα αμέτρητα δικτυακά τρολλαρίσματα και δεν της έδωσα σημασία. Όμως, άλλαξα γνώμη όταν την είδα να δημοσιεύεται σε μια σειρά ιστοτόπων, οι οποίοι διαθέτουν κάποια ψήγματα σοβαρότητος και αξιοπιστίας. Και τότε ήρθε η ανατριχίλα:

– Η ομοσπονδιακή υπουργός παιδείας της Γερμανίας πρότεινε την διδασκαλία τού βιβλίου τού Αδόλφου Χίτλερ «Ο αγών μου» στα σχολεία όλης της χώρας. Η απόφαση αυτή έρχεται λίγο πριν ανατυπωθεί μια κριτική έκδοση του βιβλίου για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Χίτλερ, προκαλώντας έντονες αντιπαραθέσεις (RT – Question more).

– Η ομοσπονδία των καθηγητών τής Γερμανίας λέει ότι το «Ο αγών μου» πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία ώστε να δημιουργεί «αντισώματα» στην μόλυνση των εφήβων από το φυλετικό μίσος (Metro).

– Η υπουργός παιδείας, Γιοχάνα Βάνκα, απαντά στις αντιδράσεις σε συνέντευξή της σε γερμανική εφημερίδα όπου δηλώνει ότι η κίνηση αυτή του υπουργείου στοχεύει «στην προώθηση της πολιτικής παιδείας, και είναι εύκολα κατανοητό». Παράλληλα, υπογράμμισε ότι οι ισχυρισμοί του Χίτλερ δεν θα προβάλλονται «χωρίς σχολιασμό», ενώ προθέτει ότι «οι μαθητές έχουν ερωτήματα, και είναι καλύτερα να τα ξεφορτωθούν μιλώντας ανοιχτά στην τάξη». Η εισαγωγή του «ο Αγών μου» στη διδακτέα ύλη των γερμανικών σχολείων ήρθε μετά από αίτημα της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας της Γερμανίας, που τονίζει ότι το βιβλίο θα «προστάτευε τους εφήβους από τα κελεύσματα του πολιτικού εξτρεμισμού» (Alfavita).

 

Όποιος βλέπει «απολογίες» στα λόγια του Ρωμανού προφανώς απολογείται στ’ αφεντικά του…

Της Κατερίνας Δήμα.

Πριν δυο μέρες έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο για το Νίκο Ρωμανό με τον τίτλο: «Ρέκβιεμ και… Απολογία» που σχολίαζε το κείμενο του Ρωμανού   «Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή».

Παρ’ όλο που το άρθρο αυτό γράφτηκε στις 3 του μήνα και ο Δεκέμβρης κοντεύει να τελειώσει, το θέμα του παραμένει διαχρονικό, γιατί δεν είναι ο Ρωμανός, ή ο όποιος Ρωμανός, που αποφασίζει να περάσει στην άλλη μεριά, να πάρει την απόφαση της μετωπικής σύγκρουσης με το σύστημα, να αποποιηθεί τις φόρμες που θα παρείχαν ασυλία στην αστική του καταβολή, να παροπλίσει την προνομιακή μεταχείριση που εξαγοράζει η «ταξική σιωπή» απέναντι στα εγκλήματα της πλουτοκρατίας,  ώστε αυτός ο κόσμος να διατηρεί το παραμορφωμένο του σχήμα.

Γιατί επιμένω…

Του Γιώργου Αλεξάτου

____________________________________________________________

Γιατί όταν μπήκα έφηβος ακόμη, επί Χούντας, στο κομμουνιστικό κίνημα, καμιά εγγύηση δεν υπήρχε πως σε κάνα χρόνο θα γινόταν εξέγερση και σε δυο χρόνια θα ‘χει πέσει η δικτατορία.

Γιατί, στη συνέχεια, ήξερα πως η Αριστερά διέρχεται κρίση. Ότι τα καθεστώτα στα οποία αναφερόμασταν ήταν πολύ μακριά από αυτό που θα θεωρούσαμε «πρότυπο σοσιαλιστικής οικοδόμησης». Ότι κι εδώ σε μας τα ζητήματα που προκάλεσαν την πολυδιάσπαση εξακολουθούσαν να μένουν αναπάντητα.

Γιατί έμαθα να αναφέρομαι στον κομμουνισμό όχι ως «συνταγή για τις ταβερνούλες του μέλλοντος», αλλά ως «το πραγματικό κίνημα που καταργεί την υπάρχουσα κατάσταση». Άρα, να δίνω βαρύτητα σε κάθε αγώνα, ακόμη και τον πιο μικρό και «ασήμαντο». Και να δίνω σημασία σε ό,τι κινείται, ακόμη κι αν τελικά έχανε.

Η Χάνα Άρεντ για την κρίση της κουλτούρας…

…»Εάν η βασική μομφή κατά της κοινωνίας παρέμενε η έλλειψη κουλτούρας και ενδιαφέροντος για την τέχνη, το φαινόμενο το οποίο διαπραγματευόμαστε θα ήταν πολύ λιγότερο περίπλοκο απ” οτι στην πραγματικότητα είναι. Για τον ίδιο λόγο θα ήταν εντελώς ακατανόητο το γεγονός ότι η μοντέρνα τέχνη εξεγέρθηκε κατά της κουλτούρας αντί να αγωνιστεί απροκάλυπτα για τα δικά της «πολιτισμικά» συμφέροντα. Η ουσία του ζητήματος είναι ότι αυτό το είδος του φιλισταϊσμού, που είχε ως συνισταμένες το «ακαλλιέργητο» και το τετριμμένο, σύντομα παραμερίστηκε από μια άλλη εξέλιξη: τώρα, αντιθέτως, η κοινωνία άρχισε να ενδιαφέρεται υπερβολικά για τις αποκαλούμενες πολιτισμικές αξίες.

Η κοινωνία άρχισε να μονοπωλεί την «κουλτούρα» χάριν των δικών της σκοπών, όπως η κοινωνική θέση και το κύρος. Αυτό κυρίως είχε να κάνει με την κοινωνικά μειονεκτική θέση των ευρωπαϊκών μεσαίων τάξεων, οι οποίες- από τη στιγμή που απέκτησαν τον αναγκαίο πλούτο και διέθεταν χρόνο για ανάπαυλα- βρέθηκαν σε σφοδρή αντιπαράθεση με την αριστοκρατία και την περιφρόνησή της για τη χυδαιότητα της σκέτης φιλοχρηματίας.