bukowski…η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της…

και γαμώ τα ζευγάρια

ήμασταν μονίμως άφραγκοι, μαζεύοντας τις εφημερίδες της Κυριακής από τους
σκουπιδοτενεκέδες της Δευτέρας (και μαζί τα επιστρεφόμενα μπουκάλια
από τ’ αναψυκτικά).
μονίμως μάς έκαναν έξωση απ’ το παλιό μας σπίτι
μα σε κάθε νέο διαμέρισμα θα ξεκινούσαμε μια καινούρια ζωή,
μονίμως τραγικά καθυστερημένοι στο νοίκι, το ραδιόφωνο
να παίζει θαρραλέα στο σπαραγμένο ηλιοβασίλεμα, ζούσαμε σαν εκατομμυριούχοι, σαν να ‘τανε ευλογημένες οι ζωές μας, και αγαπούσα τα ψηλοτάκουνα παπούτσια της
και τα σέξι φορέματά της, κι ακόμη τον τρόπο της να γελάει μαζί μου
έτσι που καθόμουνα με τη σχισμένη μου φανέλα στολισμένη με
τρύπες απ’ τα τσιγάρα: ήμασταν φοβερό ζευγάρι, η Τζέην κι εγώ, αστράφταμε μες
στην τραγωδία της φτώχιας μας σαν να ήταν αστείο, σαν να μη
μας ένοιαζε και δεν μας ένοιαζε μας έπνιγε μες στον λαιμό κι εμείς
πεθαίναμε στα γέλια.
λέγανε αργότερα πως
ποτέ δεν είχαν ακούσει να τραγουδάνε τόσο άγρια, να τραγουδάνε τόσο χαρούμενα
τα παλιά τραγούδια
και ποτέ
να ουρλιάζουνε τόσο και να βλαστημάνε
να σπάνε τα γυαλικά
τρέλα
οχυρωμένοι για τη σπιτονοικοκυρά και την αστυνομία (ήμασταν εξάλλου έμπειροι επαγγελματίες) να ξυπνάμε το πρωί με τον καναπέ, τις καρέκλες και την τουαλέτα
σπρωγμένα μπροστά στην
πόρτα.
μόλις ξυπνάγαμε
έλεγα πάντοτε: προηγούνται οι κυρίες
κι η Τζέην θα έτρεχε στο μπάνιο για λίγα λεπτά κι ύστερα
θα ήταν η σειρά μου και
ύστερα, πίσω στο κρεβάτι, ν’ αναπνέουμε κι οι δύο ήρεμα, ν’ αναρωτιόμαστε
ποια
καταστροφή θα μας φέρει η νέα μέρα, να αισθανόμαστε παγιδευμένοι, πεθαμένοι,
ηλίθιοι, απελπισμένοι, να αισθανόμαστε ότι έχουμε ξοδέψει και την έσχατη τύχη μας,
βέβαιοι ότι τελικά δεν έχουμε
ούτε την ελάχιστη τύχη με το μέρος μας.
μπορεί να πιάσει βαθιές ρίζες η μελαγχολία όταν κάθε πρωί βρίσκεσαι αμέσως με την πλάτη στον τοίχο μα πάντα καταφέρναμε να βρούμε τρόπο και να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά.
συνήθως μετά από 10 ή 15 λεπτά η Τζέην θα έλεγε
σκατά! κι εγώ θα έλεγα
ναι!
κι ύστερα, άφραγκοι και χωρίς καμία ελπίδα θα βρίσκαμε έναν τρόπο για να
συνεχίσουμε, κι ύστερα με κάποιον τρόπο θα τα καταφέρναμε.
η αγάπη έχει τους πολλούς παράξενους δρόμους της.

 

25 χρόνια από το θάνατο του πρίγκηπα της ελληνικής ροκ…

Της Άντας Ψαρρά

____________________________________________________

Ένας πρώιμα αγανακτισμένος της αγοραίας πολιτικής και πολύ πρώιμα φευγάτος ροκάς έδωσε κάποτε το απόλυτο σύνθημα : «Επάγγελμα Σώζων Λαούς». Ο Παύλος Σιδηρόπουλος στη δεκαετία του 80 και του 90 τα είχε τραγουδήσει όλα.

Με την ροκ ποίησή του και τη «χρυσαφένια πένα του» τραγούδησε την ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα. Μπορεί να εξαρτήθηκε από ουσίες και δυστυχώς και ηρωίνης που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε στα φωτεινά και στα σκοτεινά ακόμα διαλλείματα να χαράξει ένα δυνατό αποτύπωμα στην ελληνική ποίηση και στην αυθεντική υπέροχη ελληνική ροκ. Κοντά δίπλα και απέναντι στους έλληνες ροκάδες της μεταπολίτευσης και όχι μόνο γοήτευσε, συγκίνησε, ανέτρεψε και χόρεψε όλες τις δυνατές φάσεις εκείνης της εικοσαετίας.

Ο «απροσάρμοστος» Σιδηρόπουλος

Φέτος συμπληρώνονται ήδη 25 χρόνια και έχουν αρχίσει κιόλας να φεύγουν – σχεδόν στην κυριολεξία – εκείνες οι γενιές που βίωσαν τα τελευταία χρόνια της χούντας και κυρίως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Λιγοστά είναι τα άτομα που άφησαν ή θα αφήσουν πίσω τους κάτι που να αντέχει τη φθορά του χρόνου σε όποιο χώρο κι αν πρωταγωνίστησαν.

Ενας original έντιμος όσο και αλήτης ροκάς που «έκανε τη βόλτα του» μέχρι το 1990 ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ο Σιδηρόπουλος ροκάρισε πάνω σε ότι σχημάτισε και στιγμάτισε τότε όσους ξεκίνησαν το ταξίδι τους στην κοινωνική απελευθέρωση, στο Μάη του 68, στην Ανοιξη της Πράγας, στα κάθε λογής κινήματα, στην ελληνική αντίσταση και στις διεκδικήσεις της μεταπολίτευσης, στην έντονη πολιτικοποίηση αλλά και στην απογοήτευση, στην απομάκρυνση, στην παραίτηση και στο καταστροφικό ταξίδι της πρέζας. Πολιτικός αναλυτής μακρυά όμως από την τρέχουσα πολιτική, ροκάρισε τραγουδώντας για την άγρια καταστολή, κορόιδεψε στα ίσα τους ανερχόμενους αντιστασιακούς αστέρες, σκιτσάρησε τη θανατική καταδίκη του δρόμου της ηρωίνης, κορόιδεψε το δήθεν τάχα, το κάλπικο, το φθαρμένο. Τραγούδησε τον έρωτα και τη φιλία περίπου σαν να ήταν τα μόνα που είχαν απομείνει από τα όνειρα και τα οράματα της εποχής εκείνης. Τη δεκαετία που ακολούθησε το τέλος της χούντας «ευτύχησε» κι αυτός να δει να απαγορεύονται τραγούδια του.

Σας ενοχλούν οι μαζικές δολοφονίες;…

Του David Swanson  (μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα)
___________________________________________________________
Το γνωρίζουμε τώρα αυτό. Ένας νεαρός άνδρας, που είχε σκοτώσει με επιτυχία έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, πήγε στον πνευματικό του με αμφιβολίες και εκείνος του είπε, ότι η μαζική δολοφονία ήταν μέρος του σχεδίου του Θεού. Ο νεαρός συνέχισε λοιπόν να σκοτώνει μέχρι, που είχε συμμετάσχει σε ένα ξεφάντωμα δολοφονιών, που αφαίρεσε τη ζωή από 1.626 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Επαναλαμβάνω: Ο αριθμός των θανάτων που προκάλεσε δεν ήταν οι 16 ή 9 ή οι 22, που γίνονται πρωτοσέλιδες κορυφαίες ειδήσεις, αλλά 1.626 νεκροί και ακρωτηριασμένα πτώματα. Μήπως σας ενοχλούν τέτοια πράγματα;

Τι κι αν είχατε μάθει ότι το όνομα αυτού του νεαρού ήταν Brandon Bryant και ότι ο ίδιος σκότωσε ως πιλότος drone για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και ότι του απονεμήθηκε ένα πιστοποιητικό για τους 1.626 ανθρώπους που σκότωσε, ενώ του δόθηκαν και συγχαρητήρια για την καλή δουλειά από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής; Τι κι αν μαθαίνατε, ότι θρησκευτικός πνευματικός του ήταν χριστιανός ιερέας;

Μήπως αυτά τα πράγματα εξακολουθούν να σας ενοχλούν;

Τι κι αν μαθαίνατε, ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από τα αμερικανικά drones ήταν άμαχοι;

Χαρτογραφώντας τον πόλεμο της Ευρώπης ενάντια στην μετανάστευση…

του Philippe Rekacewicz

Η Ευρώπη έχει χτίσει γύρω της ένα φρούριο για να προστατευτεί από την «παράνομη» μετανάστευση από τον Νότο, από ανθρώπους που σπεύδουν να γλιτώσουν εμφύλιους πολέμους, συγκρούσεις και υπερβολική φτώχεια. Η Ιστορία είναι πιο εύκολο να κατανοηθεί μέσω χαρτών.

Ο απαγορευμένος κόσμος

Είναι περίεργο πράγμα, αυτός ο παρανοϊκός φόβος της εισβολής, αυτή η αποφασιστικότητα να προστατευτούν με κάθε κόστος από αυτά τα ανθρώπινα όντα που κάθε χρόνο αυτό-εξορίζονται από την πατρίδα τους, με προορισμό μια φανταστική Γη της Επαγγελίας στις πλούσιες χώρες. Αλλά οι πλούσιοι έχουν αποφασίσει ότι αυτά τα ανθρώπινα κύματα είναι ανεπιθύμητα.

Μία μεθοδολογία ανάλυσης της Χρυσής Αυγής…

Του Σίμου Ανδρονίδη

__________________________________________________

«Κάτι ήσυχα απόβραδα με μισοφέγγαρο οι κεραίες μου προσλαμβάνουν αγωνίες των συμπολιτών μου: «Τι θ’ απογίνει το βιος μας;» το  βιος μας… το βιος μας… Ποιος θα μας φέρει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα;» «Θα μας γηροκομήσουν τα παιδιά μας;»… τα παιδιά μας… Ποιητές, γράφτε καλά ποιήματα ώστε να’ χουνε πολλά παιδιά για να τα γηροκομήσουνε στο μέλλον». (Δημήτρης Παπαστεργίου, ‘Αγωνίες’).

Την ιστορική περίοδο της βαθιάς οικονομικής-κεφαλαιοκρατικής κρίσης αναδείχθηκε με ιδιαίτερη ενάργεια η δράση του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πως ακριβώς η παρουσία της νεοναζιστικής οργάνωσης συγκροτείται στο πλαίσιο της εγχάραξης της ιδεολογίας της στο εσωτερικό κοινωνικών τάξεων και μερίδων τάξεων. Στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 20 Σεπτεμβρίου του τρέχοντος έτους η Χρυσή Αυγή έλαβε το 6,99% των ψήφων, εκλέγοντας 18 βουλευτές.¹ 

Η κοινωνική-ταξική κατανομή της ψήφου καταδεικνύει ότι η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να διατηρεί προσβάσεις στο εσωτερικό του μπλοκ των λαϊκών τάξεων. Όπως παρατηρεί ο Παναγιώτης Κουστένης: «Αντίθετα, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, τα ποσοστά της Χ.Α. παρουσίασαν άνοδο κατά μισή περίπου μονάδα στις λαϊκές γειτονιές, ενώ μειώθηκαν  κατά ισοδύναμο ποσοστό στις μεσοαστικές περιοχές, επαναφέροντας την αναλογία των αντίστοιχων ποσοστών σε 7,5% προς 4,5% περίπου. Προφανώς η αύξηση στην πρώτη περίπτωση τροφοδοτήθηκε από διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η μείωση στη δεύτερη φαίνεται να ωφέλησε κατεξοχήν τη Ν.Δ.».²  

Κάτω από το $1 το βαρέλι η Ελπίδα στην Ελλάδα…

Η σημερινή κοινωνία είναι για τους πεσιμιστές -τους ευλογημένους- σύμφωνα με τον Alexander Pope, επειδή αυτοί είναι και οι μόνοι που δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όλοι οι υπόλοιποι την ελπίδα την χρησιμοποιούσαμε ως καύσιμο για να βγάλουμε και την επόμενη ημέρα. Και στην Ελλάδα η τιμή της έχει πέσει επικίνδυνα.

του Κώστα Εφήμερου

___________________________________________________

Αν σκέφτεστε σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ίσως ήδη να θεωρείτε ότι ο τίτλος είναι εσφαλμένος γιατί ο νόμος της αγοράς υπαγορεύει πως η τιμή πέφτει όταν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από ότι ζήτηση. Σωστό, αλλά ο ισχυρισμός μου «στέκεται» και καπιταλιστικά: η τιμή πέφτει επίσης όταν το προϊόν είναι ποιοτικά στον πάτο της κλίμακας. Και η ελπίδα που πουλάει το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι του χειρίστου είδους.

Χρειάστηκαν δύο παράγραφοι για να εξηγήσω τον τίτλο του κειμένου αλλά σας προσκαλώ να το δούμε και ορθολογιστικά: Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να υπογράψει τη «συμφωνία» της 13ης Ιουλίου δημιούργησε -κατά την προσωπική μου άποψη- δύο νέα παράγωγα είδη με άξονα την ελπίδα. Στο πρώτο συναντάμε τους ανθρώπους που ηττήθηκαν ολοσχερώς. Είναι αυτοί που απείχαν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αυτοί που δεν κατέβηκαν ούτε στις απεργίες, αυτοί που στερούνται πλέον οποιασδήποτε ελπίδας. Ωστόσο δεν είναι οι ευλογημένοι του Pope. Είχαν μάθει στη ζωή τους να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο και είχαν πιστέψει τον Αλέξη Τσίπρα. Ανάμεσά τους υπήρχαν πρώην οπαδοί και «τελειωμένοι συριζαίοι» αλλά και άλλοι, που έλεγαν «και τα μισά να κάνει…». Δεν έκανε ούτε τα μισά.

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ο έφηβος που έγινε σύμβολο…

Επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του από σφαίρα αστυνομικού και παρά τις συστηματικές προσπάθειες να στιγματιστεί στη συλλογική μνήμη ως ταραχοποιός, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έχει γίνει το σύμβολο αντίστασης στην αστυνομική βία κι αυθαιρεσία. Ο δράστης ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και 15 μήνες για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο ενώ ο συνάδελφός του Βασίλης Σαραλιώτης που ήταν παρών στη δολοφονία, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών για συνέργεια.