έξι και …

μακραίνουν οι νύχτες τούτες του χειμώνα μου

κι εγώ ντύθηκα

με χρώματα

κι ήχους μουσικής

που κοιμίζουν τη λίγη άνοιξη

κι έτσι κοιμήθηκα

κι εγώ

κι ήταν αργά να θυμηθώ

πως δεν κοιμάμαι με όνειρα

παρά με συνήθειες

____________________________________________________________

Aπό:

έξι και …

Χρονιά θλίψης…

Σε λίγες μέρες τελειώνει το 2015 και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρόκειται για ένα από τα χειρότερα χρόνια στην Ιστορία της Ελλάδας. Όταν έκλεινε το 2014 είχαμε τουλάχιστον μία ψευδαίσθηση, μία ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, τουλάχιστον στον τομέα των δικαιωμάτων. «Ας κάνουν έστω ένα 10% απ’ όσα υποσχέθηκαν» έλεγε ο κόσμος, ασχέτως εάν οι πολύ ρεαλιστές έβλεπαν ότι δεν ήταν παραπάνω από ευσεβείς πόθοι.

Η ήττα που υπέστη το 61,3% των ψηφοφόρων, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που πραγματικά ήθελε να δει κάτι ριζικό να αλλάζει (ακόμα κι αν μετά θα γκρίνιαζε εις τον αιώνα τον άπαντα για όσα άλλαξαν) έγινε βαθιά πληγή στο σώμα της Αριστεράς.

Και φυσικά, δεν αναφέρομαι στην Ελληνική Αριστερά, αυτή μπορούμε άνετα να την ξεχάσουμε. Αναφέρομαι στην Αριστερά παγκοσμίως. Οι Podemos στην Ισπανία δεν έχασαν την πρωτιά για άλλο λόγο: το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αρκούσε για να αηδιάσει ο κόσμος, όταν είχαν σχεδόν ταυτιστεί μαζί του και παρά τα όσα συμβαίνουν εκεί, με τις εξώσεις οικογενειών και την οργιώδη ανεργία, να παραμένουν δέσμιοι του παλαιοκομματικού συστήματος.

 

Η προδοσία της καινοτομίας…

Όταν οι πιο συντηρητικές ελίτ, ορκίζονται από… απόσταση ασφαλείας στο διαφορετικό και το καινούργιο

του Άρη Βασιλά

____________________________________________________________

Όλοι λατρεύουν την καινοτομία. Τα media είναι ξετρελαμένα, οι καθεστωτικοί πολιτικοί αλυχτούν από χαρά, οι κάθε λογής ντόπιες ελίτ πετάνε τη σκούφια τους για ένα κομμάτι καινοτομία. Στα λόγια, βέβαια. Γιατί στην πράξη, δεν υπάρχει τίποτα που να μισούν περισσότερο, τίποτα που να τους τρομοκρατεί πιο αποτελεσματικά και απόλυτα από την καινοτομία. «Μα δε γίνονται πουθενά αυτά», «σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν έχουν τέτοιο νόμο», «όποιον βγαίνει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος», «να πάμε με τα best practices, με ότι κάνουν οι πλούσιοι, οι ισχυροί, οι πετυχημένοι»: Ναι, καινοτομία μηδέν. Στην πραγματικότητα θαυμάζουν το ακριβώς αντίθετο της καινοτομίας, λατρεύουν όποιον αντί να έχει την (παράλογη βεβαίως βεβαίως) αξίωση να προσαρμοστεί ο κόσμος στις δικές του επιθυμίες, προσαρμόζεται αυτός σε ότι θέλει ο κόσμος (και ο Κοσμάς), δεν πρωτοτυπεί και χάρη στον ουσιαστικό κομφορμισμό του συνήθως υπερισχύει. Ναι, σιχαίνονται την καινοτομία, γιατί βέβαια όποιος θέλει να προσαρμοστεί ο κόσμος σ’ αυτόν, αντί να προσαρμοστεί ο ίδιος στον κόσμο είναι παλαβός. Μόνο που ακριβώς γι αυτό, εξ ορισμού, όποια πρόοδος έχει κάνει η ανθρωπότητα οφείλεται αποκλειστικά στους «παλαβούς»!

αντίλογος στο κατά Μπαλτά(ν) αριστερολόγιο…

Κατά την εξομολόγηση του κ. Μπαλτά περί της σχέσης «εξουσία και διαχείριση« (εξ αριστερών τῷ εἴδει) γίναμε κοινωνοί της άποψης (την οποία εκφράζει μαζικά όλο και περισσότερο η συριζαϊκή κυβέρνηση, λόγω και έργω) ό,τι η κινηματική και διεκδικητική αριστερά καμιά σχέση δεν έχει, πόσο μάλλον ταυτίζεται με την εκδοχή της καθ’ ημάς αριστερής εξουσίας και διαχείρισης.

Χρεία κάποιος να μας το αποκαλύψει τοιούτο τρόπο; (ο κ. Μπαλτάς!) Δεν το βλέπουν τα ματάκια μας! Δεν το αισθάνεται το πετσί μας! Έστω, η τσέπη μας! Προβληματισμός θα ανέκυπτε στην ταύτιση. Περί αυτού, ίσως, στην επόμενη εξομολόγηση να μας κατατοπίσει δεόντως.

Αποφάνθηκε ό,τι οι ιδέες (οι αριστερές βεβαίως) φέρουν την ευθύνη και όχι οι φορείς τους για το Ζάλογγο της καθ’ ημάς αριστεράς, που, τώρα(!) διδάσκεται (και εφαρμόζει κατά συνήθεια) τους όρους διακυβέρνησης. Γεννήθηκαν με καισαρική και πρόωρα (το εγγενές πρόβλημα του κ. Τσίπρα: «με ποιους να πάει και ποιους να αφήσει«).

Για τον λόγο αυτόν και, πριν της εφαρμογής των, πρέπον, να εισαχθούν στη θερμοκοιτίδα για ωρίμανση (επικουρούμενες παραλλήλου προγράμματος). Καλό επίσης είναι, κάπου-κάπου να ελέγχονται κατά πόσο μπορούν να ενταχθούν σε πεδία εφαρμογής και ποια (τα οποία, βεβαίως, αν και αναζητούνται μέσω χρυσού οδηγού, παραμένουν κρύφια).

Η τεχνολογική πρόοδος στον καπιταλισμό: Από εργαλείο για την απελευθέρωση των εργατών, όργανο υποδούλωσής τους στο κεφάλαιο…

Πριν από λίγο καιρό, ο κορυφαίος αστροφυσικός Στίβεν Χόκινγκ έκανε μια αναπάντεχη διαπίστωση που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Βγήκε προς στιγμήν έξω από το επιστημονικό του πεδίο και τόλμησε να ασκήσει κοινωνική κριτική, παραδεχόμενος ότι η σημερινή παγκόσμια τάση οδηγεί σε αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων και γι’ αυτό φταίνε οι καπιταλιστές.

Αυτό που τον έκανε να προβεί σε αυτή τη διαπίστωση ήταν η εξής ερώτηση που του τέθηκε στο προσωπικό του blog: «Εχετε σκεφτεί πάνω στην πιθανότητα τεχνολογικής ανεργίας, όταν αναπτύσσουμε αυτοματοποιημένες διαδικασίες που τελικά μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ανεργία με το να εκτελούνται εργασίες γρηγορότερα ή και φθηνότερα από αυτές που μπορούν να εκτελέσουν οι άνθρωποι; Ορισμένοι συγκρίνουν αυτή τη σκέψη με τις σκέψεις των Λουδιτών, η ανταρσία των οποίων προκλήθηκε εν μέρει από την τεχνολογική ανεργία που παρατηρήθηκε πριν από περισσότερα από 100 χρόνια. Ειδικότερα, προβλέπετε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα εργάζονται λιγότερο, επειδή θα έχει αυτοματοποιηθεί τόση πολλή εργασία; Θεωρείτε ότι οι άνθρωποι θα μπορούν πάντοτε ή να βρίσκουν δουλειά ή να εφευρίσκουν περισσότερη δουλειά για να κάνουν; Ευχαριστώ για το χρόνο και τη συνεισφορά σας».