το ψωμί…

By katabran

δεν μετρώ την άρνηση του σήμερα,

γιατί ο χρόνος πολύ μίκραινε κοντά μου…

στάθηκα μπροστά του,

μετρώντας με πιθαμές το μήκος του…

πόσο λίγος ήταν μα ήταν τόσος!

για σήμερα…

δεν ξέρω αύριο…

η πόλη είναι φτωχή,

οι άνθρωποι  τρόμαξαν,

χάζεψαν,

φοβήθηκαν,

νομίζουν πως δεν πρέπει να στήνουμε άλλα δέντρα…

νομίζω τόσος λόγος δεν πρέπει να γίνεται για στολισμούς…

η φαντασία χώθηκε σε συρτάρια,

τα τρίγωνα δεν είναι μόνο για την αποφυγή της συνήθειας,

τα παιχνίδια δεν είναι μόνο για τα παιδιά,

το σημαδιακό θέλει ειδική σκέψη,

οι βασικοί συνειρμοί είναι προσωπική υπόθεση…

…

Το Avatar των Εξαρχείων…

Είμαστε ξένοι σ’ αυτή την πόλη
Σ’ αυτή την πόλη είμαστε ξένοι…
Γεράσαμε σ’ αυτή την πόλη
Είναι αυτό που λένε: είμαστε ξένοι

(Νίκος Καρύδης, «Ξένοι»
σε μοντάζ Ρένου Αποστολίδη)

Τελευταία όλο και πιο συχνά εμφανίζονται άρθρα που περιγράφουν το άβατο των Εξαρχείων. Τη μηδενιστική τους κουλτούρα, τη βία και τη βρόμα, τις έκνομες πράξεις, την ακολασία, την προσωποποίηση της ανευθυνότητας της σημερινής μας νεολαίας.
Τα άρθρα καταγγέλλουν την παράφραση αυτή που είναι τα Εξάρχεια, την παρανομία, την ανοχή της πολιτείας στο φαινόμενο Εξάρχεια. Το Αβατο αυτού του μη-τόπου, όπου οι αθώοι δεν τολμούν να διαβούν, οι ορθοί λοιδορούνται και οι επιπόλαιοι κυριαρχούν.

Στα συγκεκριμένα ρεπορτάζ τα Εξάρχεια δεν είναι τόπος. Πιο πολύ είναι κινηματογραφικός χαρακτήρας.
Μοιρασμένος σε χιλιάδες ανώνυμες ενσαρκώσεις περιφέρει την καταστροφική μανία του φέρνοντας φωτιά, στάχτη και τρόμο σαν έναν μονοσήμαντο κακό από κάποια περιπέτεια δεύτερης διαλογής.
Εδώ οι αναρχικοί πετούν, οι άστεγοι κατοικούν, οι μετανάστες αποκαλύπτουν το πραγματικό τους προσωπείο, τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν μόνο καμένα και τα παιδιά τρέφονται αποκλειστικά με ηρωίνη.
Η λέξη ΣΟΚ βρίσκεται πάντοτε με κεφαλαία στους τίτλους που συνοδεύουν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ τα σερβιρισμένα ανάμεσα σε μπότοξ τηλεπαρουσιαστών, καταγγελίες αθώων φιλήσυχων, φωτογραφίες φρέσκιας φωτιάς και γερές δόσεις ηθικού πανικού.
Μα στην πραγματικότητα δεν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα άβατο, αλλά σε ένα παραφρασμένο Αβαταρ, σε μια εικονική παραμόρφωση μέσω της υπερβολής, σε μια καταγραφή που εξαφανίζει την ουσία ενώ ταυτόχρονα γιγαντώνει την (επιλεγμένη) λεπτομέρεια προσπαθώντας να την καταστήσει ουσία.

Οι εγκληματικές ευθύνες της αριστεράς που αρνείται να δει το ευρωπαϊκό ακροδεξιό τσουνάμι…

Του Γιώργου Μητραλιά

___________________________________________________________

Εδώ και 3-4 χρόνια, δεν περνάει μέρα χωρίς να ακούσουμε κάποιον υπεύθυνο του Σύριζα να μας καθησυχάζει και να διαλαλεί ότι στην Ευρώπη όλα βαίνουν καλώς και πάντως καλύτερα από πριν, ότι το «καλό παράδειγμα» του Σύριζα ακολουθούν ανερχόμενες δυνάμεις άλλων χωρών, ότι διευρύνονται οι ρωγμές που άνοιξε ο Σύριζα στις νεοφιλελεύθερη πανευρωπαϊκή παντοδυναμία, κλπ. κλπ. Αν όλη αυτή η ακατάσχετη μπουρδολογία δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα θα μπορούσε να προκαλέσει μόνο γέλια. Επειδή όμως η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και μάλλον εφιαλτική, όσο ποτέ άλλοτε από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου,  η αντίδραση δεν μπορεί παρά να  είναι οργή, αγανάκτηση … και απελπισία. Γιατί;  Μα, επειδή όλη αυτή η χαζοχαρούμενη αερολογία έχει χειροπιαστές καταστροφικές συνέπειες, επειδή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ήδη διαφαινόμενη σαρωτική επικράτηση της πιο μαύρης, ρατσιστικής και  συχνά νεοφασιστικής και νεοναζιστικής άκρας δεξιάς σχεδόν παντού στη Γηραιά μας ήπειρο. Και μάλιστα, χωρίς μάχη, με ό,τι απομένει από την αριστερά να σφυρίζει περίπου αδιάφορα, και να τυρβάζει περί άλλα, δηλαδή να θριαμβολογεί ανέξοδα ενώ το ευρωπαϊκό μας σπίτι έχει ήδη πιάσει φωτιά και αρχίζει να λαμπαδιάζει!…

Πατήρ Φιλόθεος Φάρος: «Εμείς οι παπάδες έχουμε πολλές νευρώσεις σχετικά με τον ερωτισμό»…

«Ο Θεός είναι νεκρός. Τον έχουμε σκοτώσει και είμαστε ορφανοί». Με τα λόγια αυτά που καταρχήν ξαφνιάζουν, σοκάρουν, ο 78χρονος ιερέας π. Φιλόθεος Φάρος αποτιμά τη σημερινή σχέση μεγάλης μερίδας πιστών με το Θείο, μια σχέση «καταναλωτική» την οποία όπως υποστηρίζει ενισχύουν με τη στάση ζωής τους πολλοί κληρικοί. Με λόγο τολμηρό, ενίοτε καυστικό αλλά και αυτοκριτικό ο π. Φιλόθεος είναι ο πρώτος ιερέας που δεν διστάζει να χαρακτηρίσει σωστή την απόφαση για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης» αφού η Πολιτεία απευθύνεται σε πολίτες και όχι σε πιστούς. Χαρακτηρίζει «φαρισαίους» και «υποκριτές» ιεράρχες και κληρικούς που έσπευσαν να μιλήσουν για «πορνεία» και «κουσούρια», υποστηρίζοντας ότι όσοι εμφανίζονται αυστηροί στην πραγματικότητα αναζητούν «άλλοθι» για να αποπροσανατολίσουν από δικές τους «αμαρτωλές» πράξεις. Αυτούς μάλιστα θεωρεί υπεύθυνους για το γεγονός ότι πολλοί νέοι άνθρωποι καταλήγουν σε ψυχιάτρους φορτωμένοι ενοχικά σύνδρομα. «Μακάρι να ενδιαφερόντουσαν για την ελληνική οικογένεια αλλά αδιαφορούν πλήρως», επισημαίνει. Οσο για εκείνους που βλέπουν μια νέα επίθεση κατά της Εκκλησίας απαντά με νόημα: «Η Εκκλησία του Χριστού δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς». Οι θέσεις του πατρός Φιλόθεου Φάρου, όπως τις αναπτύσσει σήμερα στην «Κ», που θίγουν και το πλαίσιο σχέσεων Πολιτείας-Εκκλησίας, σίγουρα θα αποτελέσουν αφορμή διαλόγου, αφού πολλοί θα συμφωνήσουν πολλοί θα διαφωνήσουν, άλλοι θα συνυπογράψουν, άλλοι θα θυμώσουν…

Αστικό σκυλολόϊ…Ένας καθόλου τυχαίος έρωτας… για τον Βασίλη Λεβέντη…

Κανείς δε μπορεί να γνωρίζει τι είδους υπόγεια πολιτικά αλισβερίσια έχει κάνει μαζί του, ούτε και τι ανταλλάγματα προσμένει το αστικό σκυλολόι από το Βασίλη Λεβέντη. Αυτό που όλοι ξέρουμε είναι πως όλη αυτή η μηντιακή Λεβεντειάδα που οδήγησε τελικά το κόμμα του στη βουλή, στηρίχθηκε στις παλιές προφητείες του υποτίθεται δικαιωμένου σήμερα μετριοπαθή πολιτικού.

Είναι όμως παραπάνω από σαφές ότι τα ΜΜΕ δεν υπερ-προβάλλουν το Λεβέντη για αυτά που έλεγε κάποτε, αλλά για αυτά που λέει σήμερα. Το κόμμα του δε θα έβρισκε ούτε ενα δευτερόλεπτο παραπάνω από τον υποχρεωτικό χρόνο προβολής, και κανένα από τα κανάλια δε θα είχε εκτιμήσει το δικαιωμένο πολιτικό του αισθητήριο, αν εκείνος κατέβαινε στον πολιτικό στίβο με αντιμνημονιακές ή ριζοσπαστικές θέσεις. Οι προφητείες του όμως καθίστανται αξιοποιήσιμες από τους μηχανισμούς της προπαγάνδας, ακριβώς επειδή σήμερα εκφράζει έναν άκρατα νεοφιλελεύθερο και φιλοευρωπαϊκό λόγο. Ο συνειρμός που προκαλείται λοιπόν στο κατάλληλα εκπαιδευμένο μυαλό του μέσου τηλεθεατή με τη θαμμένη κάτω από τόνους τηλε-σκουπιδιών κριτική σκέψη είναι άμεσος. Αφού τα έλεγε σωστά τότε(που εμείς γελούσαμε), δε μπορεί παρά να τα λέει σωστά και σήμερα (που πρέπει να τον πάρουμε στα σοβαρά).

Επικίνδυνες αλήθειες από μακρινές χώρες: Αργεντινή…

Κάποτε, στα χρόνια που ο Χουάν Περόν ήταν εξόριστος στην Ισπανία, μια δημοσιογράφος του ζήτησε να χαρτογραφήσει το πολιτικό τοπίο στην Αργεντινή: Ε, να, είπε ο γηραιός ηγέτης, έχουμε τους Κομμουνιστές, τους αριστεριστές αντάρτες πόλεων, τους σοσιαλιστές, τους κεντρώους, τους φιλελεύθερους και τους πιο συντηρητικούς. Μα, διαμαρτυρήθηκε η δημοσιογράφος, πρόεδρέ μου ξεχάσατε τους Περονιστές. Κορίτσι μου, απάντησε τότε θριαμβευτικά ο Περόν, όλοι τους Περονιστές είναι!

του Άρη Βασιλά
__________________________________________________________
Και για το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης ιστορίας της χώρας, δεν είχε άδικο: Για παράδειγμα ο Κάρλος Μένεμ, λατρεμένος του ΔΝΤ και των αγορών, εμπνευστής της μεγαλύτερης νεοφιλελεύθερης στροφής και μοιραίας σκληρής σύνδεσης με το δολάριο και ο Νέστορ Κίρχνερ, που την ανέτρεψε συθέμελα, χρεοκόπησε… «περήφανα» και εξόργισε όλους τους τραπεζίτες και fund managers του πλανήτη , ήταν και οι δύο mainstream Περονιστές – ανήκαν στο ίδιο κόμμα! Και πώς να γίνει αλλιώς, όταν ιδρυτικά υπήρξε το κόμμα των «πολλών», σε αυτό το νότο τον καταδικασμένο σε αιώνια ακραία ανισότητα. Πριν ιδρύσει το κόμμα ο Περόν, όταν ένας έστω και καλότροπος και περιποιημένος αλλά με εργατικά ρούχα φτωχός άνθρωπος, τολμούσε να διασχίσει τη φανταχτερή κεντρική πλατεία του Μπουένος Άιρες, δερνόταν ανηλεώς ως ένοχος ταξικού θράσους! Όχι, οι καλοβαλμένοι αστοί και οι μπράβοι τους, δε θα τον άφηναν να φύγει ατσαλάκωτος. Με τέτοιες λοιπόν κοινωνικές μνήμες και πολιτικές καταβολές, είναι μεγάλη έκπληξη να χάσει Περονιστής την προεδρία στην Αργεντινή, οπότε δικαιολογημένα προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών. Αλλά στην Ελλάδα το ενδιαφέρον δεν ήταν απλά ακαδημαϊκό, ήταν σαφώς μεγαλύτερο, χάρη σε μια ιδέα που μοιράζονται εδώ και η αριστερά και η δεξιά: Ότι όλα αυτά τα… αργεντίνικα, μας αφορούν πάρα μα πάρα πολύ!