Οι αριθμοί είναι κατασκευή του ανθρώπινου μυαλού.Γεννήθηκαν από το μυαλό μας ή προϋπήρχαν;

Λαλίνα Φαφούτη

 Η διαμάχη αυτή είναι πολύ παλιά, ανάγεται στην αρχαιότητα και ίσως ακόμη πιο πέρα. Οι αριθμητικοί υπολογισμοί και τα Μαθηματικά έχουν μια ιστορία εκατοντάδων χιλιάδων ετών στον πολιτισμό μας και πρόσφατα οι νευροβιολόγοι απέδειξαν ότι η αίσθηση των αριθμών είναι έμφυτη, εγγεγραμμένη βαθιά στον εγκέφαλο όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και πολλών ζώων. Τι ακριβώς είναι όμως αυτοί καθεαυτοί οι αριθμοί; Αποτελούν μια ανθρώπινη επινόηση ή ξεχωριστές υπαρκτές οντότητες, τις οποίες ο άνθρωπος απλώς ανακάλυψε;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό αγγίζει τη μεταφυσική και απασχολεί τους φιλοσόφους τουλάχιστον από την εποχή του Πυθαγόρα. Ο συρακούσιος μαθηματικός πίστευε ότι οι αριθμοί αποτελούν την έκφραση του Σύμπαντος και οι ιδέες του βρήκαν απήχηση στη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του ιδεατού κόσμου του, στον οποίο τα μαθηματικά αντικείμενα συνιστούν ένα απολύτως συνεκτικό σύμπαν, το οποίο παραπέμπει σε μια τέλεια πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον άνθρωπο. Από τις ιδέες του Πλάτωνα γεννήθηκε η σύγχρονη σχολή του μαθηματικού ρεαλισμού, η οποία πρεσβεύει ότι οι μαθηματικές οντότητες δεν πηγάζουν από το ανθρώπινο μυαλό, αλλά υπάρχουν ανεξάρτητα από αυτό.

Η θεωρία αυτή συμβαδίζει απόλυτα με την καθημερινή πρακτική των μαθηματικών:

Με σκέτο μαύρο δεν γίνεται… είναι σαν να κάνεις κεφτέδες με σκέτο κιμά…

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΚΑ-ΤΕΚΕ του Σκρούμπελου, απέξω, φυλάει ένας μεσήλικας τσιλιαδόρος κάνοντας γύρες σε ακτίνα εβδομήντα μέτρων. Έχει απογεματιάσει.

Γύρω υπάρχουνε αυτοσχέδιοι καρόδρομοι, ξεραμένες λάσπες, και άλλα παραπήγματα είναι στημένα σε απόσταση, αραιά, διάσπαρτα. Ενδιάμεσα μεσολαβούνε χορταριασμένα τσαΐρια και ρηχές ξεραμένες λακκούβες.

Απέξω απ’ τον τεκέ είναι αφημένο το αυτοκίνητο της Αννας. Αστράφτουν τα νίκελ του, φαίνεται παράταιρο κι εντυπωσιακότερο, κόντρα σε τόσες παράγκες και καρόδρομους.

Ο Μάρκος με την Αννα μπαίνουνε μέσα στον τεκέ -λέει η γυναίκα:

• Έτσι κι αλλιώς, αύριο φεύγω…

Πεθαίνοντας με τον Σαμ Πέκινπα στις Σκουριές…

του Απόστολου Λυκεσά

Αν πιστέψουμε τους αρχαίους ιστορικούς τα Πιέρια όρη ήταν πριν από 2.500 χρόνια κατάφυτα από μαύρη πεύκη. Το δέντρο είναι χάρμα οφθαλμών χάρις στην μοναδική του εμφάνιση, η οποία χαρακτηρίζεται από την αξεπέραστη ευθύτητα του κορμού του. Ξεκινώντας από το χώμα μέχρι την κορφή του προικίστηκε από τον γεωμέτρη της φύσης με την ικανότητα να ανυψώνεται προς τον ουρανό με μεγαλοπρέπεια ανυπότακτου η σπονδυλική στήλη του οποίου δεν καμπυλώνει σε κανένα σημείο και για κανένα λόγο.

Τούτη η θωριά που σου κόβει την ανάσα, τούτη η μανία για τελειότητα στο ανηφόρισμα προς τα ουράνια στάθηκε η αιτία του χαμού του. Της κυριολεκτικής εξολόθρευσης του. Χρυσές δουλειές έκαναν οι Μακεδόνες της εποχής με την Αθηναϊκή Συμπολιτεία που όπλιζε τον αυτοκρατορικό της στόλο. Η μαύρη πεύκη λες κι είχε φτιαχτεί για να διευκολύνει τους αρχαίους ταρσανάδες. Εύκολα κοβόταν, εύκολα ριχνόταν να κουτρουβαλήσει τις πλαγιές μέχρι τον Αλιάκμονα, έφτανε σε ένα πρωινό στα ξυλουργεία, που πανεύκολα την πελεκούσαν και την πλανάριζαν, την έκοβαν σαν να ήταν από βούτυρο, σε κανέναν μπελά δεν έβαζε τους ναυπηγούς, ίσια σανίδια έπαιρναν, την έβγαζαν την τριήρη στο πίτς φυτίλι που λέει ο λόγος.

Αν ζούσε ο Τσάβες;…

Γράφει ο Οικοδόμος //

Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη Βενεζουέλα γεμίζει θλίψη κάθε αγωνιστή, κάθε προοδευτικό άνθρωπο αλληλέγγυο στη Μπολιβαριανή Διαδικασία που ξεκίνησε πριν 16 χρόνια ο Ούγκο Τσάβες με τη στήριξη του βενεζουελάνικου λαού και προσφέρεται για προβληματισμό και συμπεράσματα. Η συντριπτική νίκη των δυνάμεων της αντιδραστικής αντιπολίτευσης που στηρίχτηκαν σθεναρά από τις ΗΠΑ και το μεγάλο κεφάλαιο, είναι ένα πισωγύρισμα που μόνο δεινά θα φέρει στο λαό της Βενεζουέλας και θα ορθώσει και άλλες δυσκολίες στην αδήριτη ανάγκη για οργάνωση της πάλης του σε ταξική βάση.

Όσο και αν τα πιο συνειδητοποιημένα τμήματα των εργαζομένων και του λαού γνωρίζουν ότι οι εκλογές δεν είναι το πεδίο όπου θα δοθούν οι αποφασιστικότερες και πιο σκληρές μάχες, ένα τέτοιο αποτέλεσμα δεν παύει να ενισχύει την ψυχολογία της κούρασης και της απογοήτευσης και να κάμπτει –ελπίζουμε πρόσκαιρα- το ηθικό των (συν)αγωνιστών, εκτός από το να στρώνει το δρόμο στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (που δεν παραιτείται και σαν τη Λερναία Ύδρα αναγεννιέται, αν δεν την συντρίψεις).

Οι δυνάμεις της αντιδραστικής αντιπολίτευσης κατάφεραν μέσα από τις εκλογές να πετύχουν ό,τι δεν μπόρεσαν με τις καθοδηγούμενες και στηριζόμενες από τις ΗΠΑ προσπάθειες αποσταθεροποίησης και εκτροπής που προηγήθηκαν. Εκμεταλλεύτηκαν τη δυσαρέσκεια των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων (χαρακτηριστικό εκτός των άλλων ότι στηρίζονται και από τους 3 βουλευτές των ινδιάνικων φυλών) απέναντι σε μια κυβέρνηση που δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει στην επίθεση της καπιταλιστικής κρίσης, έχοντας εκτός των άλλων να αντιμετωπίσει και το  πρόβλημα της μείωσης της τιμής του πετρελαίου πάνω στο οποίο κυρίως βασίζεται η οικονομία της χώρας. Αλήθεια είναι ότι το αντίθετο εκλογικό αποτέλεσμα θα μας προκαλούσε έκπληξη.

 

Τα οικονομικά των αφεντικών τους…

Το ότι η αστική Οικονομική Επιστήμη προσπαθεί να νομιμοποιήσει και να δικαιώσει τον καπιταλισμό, παρουσιάζοντάς τον ως το καλύτερο και δικαιότερο σύστημα οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης της κοινωνίας, είναι γνωστό από παλιά. Ήδη ο Marx κατέδειξε αυτόν τον απολογητικό της χαρακτήρα. Πρόσφατες κραυγαλέες περιπτώσεις επανέφεραν το θέμα στην επικαιρότητα.

Το καθαρό προϊόν μιας οικονομίας σε μια ορισμένη περίοδο παραγωγής είναι προϊόν αποκλειστικά και μόνον της εργασίας που ξοδεύτηκε κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου για την παραγωγή του. Ακόμη κι ένας πολιτικά εξαιρετικά συντηρητικός οικονομολόγος όπως ο Keynes αναφέρει στην «Γενική θεωρία» του ότι το παραγόμενο καθαρό προϊόν είναι προϊόν της εργασίας και ότι το κεφάλαιο λαμβάνει ένα μέρος αυτού του προϊόντος, τα κέρδη, επειδή είναι σπάνιο (κι όχι επειδή το έχει παράξει αυτό το ίδιο). Στην πραγματικότητα όχι το κεφάλαιο, αλλά οι καπιταλιστές ιδιοποιούνται τα κέρδη. Και τα ιδιοποιούνται, όχι επειδή το κεφάλαιο είναι σπάνιο, αλλά επειδή οι καπιταλιστές είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, εν προκειμένω του κεφαλαίου.

Η αστική Οικονομική Επιστήμη ισχυρίζεται ωστόσο ότι, πρώτον, το καθαρό προϊόν κάθε περιόδου είναι προϊόν των λεγόμενων συντελεστών παραγωγής, του κεφαλαίου και της εργασίας, δεύτερον, το κεφάλαιο παράγει τα κέρδη και η εργασία τους μισθούς, έτσι που, τρίτον, καθένας από τους δύο συντελεστές παραγωγής παίρνει από το καθαρό προϊόν ό,τι ακριβώς παρήγαγε αυτός ο ίδιος. Υπάρχει δικαιότερη κατανομή του προϊόντος;

Ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας δεν είναι όμως μόνον ο δικαιότερος δυνατός, αλλά και ο πλέον αποτελεσματικός. Διότι σύμφωνα με την αστική Οικονομική Επιστήμη η από μέρους των καπιταλιστικών επιχειρήσεων επιδίωξη του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, η αγορά και ο ανταγωνισμός εξασφαλίζουν την – ως προς την αντιστοιχία της προς την εκάστοτε δεδομένη ζήτηση καταλληλότερη δυνατή κατανομή των δεδομένων φυσικών πόρων, των δεδομένων μέσων παραγωγής και της δεδομένης εργασίας στις διάφορες καπιταλιστικές επιχειρήσεις καθώς και την υψηλότερη δυνατή και –για την ικανοποίησή της δεδομένης ζήτησης καταλληλότερη παραγωγή.

Σαν σήμερα «έφυγε» ο Κ. Βάρναλης …

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα,
και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα!
Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα,
τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα.

Και συ Νόμε, των άνομων ασπίδα,
σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα
κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου,
να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου.

Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου,
σφιχτόδενε τ’ αξύπνητο χαϊβάνι.
Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ’ αψήλου
κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει!

Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη,
της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,
και συ, πρόστυχη Πένα και φοφίμι,
του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα!

Κώστας Βάρναλης – «Ελεύθερος Κόσμος»

Σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια από το θάνατο του Κώστα Βάρναλη, στις 16 Δεκεμβρίου 1974. Ο στιχουργός των «Μοιραίων» και της «Μπαλάντας του κυρ-Μέντιου», ο δημιουργός του αριστουργήματος «Το Φως που Καίει», ο αγωνιστής ποιητής Κ. Βάρναλης, άφησε πίσω του ανεπανάληπτο έργο.

Μια πρόταση που έγραψε κάποτε ο Μενέλαος Λουντέμης δείχνει το προσανατολισμό των δημιουργημάτων του ποιητή: «Η ποίηση του Βάρναλη δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι».

Με γραφή που μύριζε εξ αρχής μπαρούτι έτοιμο να ανάψει απ τις σπίθες που έβγαζε η πένα του, πάνω στο κεντημένο και δουλεμένο πολλές φορές γραπτό του, με έξοχη γλώσσα ακονισμένη χιλιάδες φορές πάνω στο ατσάλι της πραγματικότητας. Ενας άνθρωπος με ήθος, θάρρος και μαχητικότητα, ευρύτατη μόρφωση και δυνατότητα κριτικής ανάλυσης.

Αυτός ήταν ο Κώστας Βάρναλης. Το δημιουργικό του έργο που κράτησε 7 δεκαετίες είναι σαν ένα ποτάμι βουερό που σχηματίζεται από χιλιάδες μικρά ρυάκια. Φούσκωσε ορμητικά τα νερά του σε μια δοσμένη στιγμή και ύστερα ακολουθώντας δικές του μυστικές διαδρομές, πότε ανέβαινε στην επιφάνεια και πότε βυθιζόταν σε μια αέναη πορεία προς την θάλασσα που αγνάντευε ο ποιητής και δεν χόρταινε. Το ποτάμι αυτό είναι πάντα εδώ. Μπορεί να μην το βλέπουμε, όμως, ποιος δεν το νιώθει;

Το έργο του Κώστα Βάρναλη διαπαιδαγώγησε γενιές ελλήνων και ιδιαίτερα γενιές του προλεταριάτου στην Ελλάδα. Αυτό είναι το σημαντικότερο,
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

---

Από:

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2015/12/16-1974.html

Ζιλ Λιποβετσκί και Ζαν Σερουά – Οι αντιφάσεις της υπερνεωτερικής κουλτούρας…

μτφρ.: Κοκαρίδας Αθανάσιος

________________________________________________________

Η αισθητικοποιημένη ηθική της υπερνεωτερικότητας ταυτίζεται με το ηδονιστικό ιδεώδες περί ψυχαγωγίας, αποδίδοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο μια μαζική νομιμοποίηση σε ό,τι αφορά στις απολαύσεις και στην αναζήτησή τους στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Αλλά αυτός ο πολιτιστικός ηδονισμός, όσο πηγαίος κι αν είναι, δε αγωνίζεται μόνος του: μια σειρά άλλων προτύπων ορθώνουν ένα μέτωπο απέναντι στα ιδανικά της απόλαυσης και της άμεσης προσωπικής ολοκλήρωσης. Μεταξύ αυτών, η υγεία, η οικολογία, η εκπαίδευση, η εργασία ή ακόμα και οι επιδόσεις, καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος. Οι ηδονιστικές αξίες έρχονται, έτσι, κόντρα στις επιταγές του υγιεινισμού, της οικολογίας, της εκπαίδευσης και της προσωπικής απόδοσης: οι εντάσεις αυτών των αντιθέσεων αποτελούν τον πυρήνα των αντιφάσεων της υπερνεωτερικής κουλτούρας. Τις συνέπειες αυτών των αντιθέσεων, τις βιώνουμε καθημερινά.

Ηδονιστικές αξίες και «ιατρικοποίηση» της ζωής

Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε επαρκώς την εποχή μας, αν δεν λάβουμε υπόψιν τη σημασία που αποδίδεται στην έννοια της υγείας, γεγονός που αποδεικνύεται από την αύξηση των ιατρικών δαπανών, τον πολλαπλασιασμό των επισκέψεων σε γιατρούς καθώς και των κάθε λογής εξετάσεων. Με διαρκώς αυξανόμενο τρόπο, η αναφορά στην έννοια της υγείας συνδέεται με διάφορους τομείς εμπορικής προσφοράς που σχετίζονται με τη στέγη-κατοικία, την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό, τον καλλωπισμό και τη διατροφή: αυτοί οι συγκεκριμένοι τομείς επαναπροσδιορίζονται, λίγο έως πολύ, από τις επιταγές της μοντέρνας υγιεινής. Πλέον δεν αρκεί κάποιος να είναι απλά υγιής, αλλά και να μπορεί να αναγνωρίζει τους κινδύνους για την προσωπική του υγεία, καθώς και τους παράγοντες που τους προκαλούν. Επίσης, θα πρέπει να υποβάλλεται συνεχώς σε διαγνωστικά τεστ και να αλλάξει τον τρόπο ζωής του έτσι ώστε να συμβαδίζει με τα προτεινόμενα μοντέλα υγείας και υγιεινής. Ζούμε στην εποχή, λοιπόν, όπου η πρόληψη πραγματοποιείται μέσω ενός συνόλου αθλητικών, διατροφικών και υγειονομικών πρακτικών (π.χ. η αποφυγή λιπαρών τροφών, η κατανάλωση φρούτων και λαχανικών, η καθημερινή άσκηση και η αποφυγή του καπνίσματος). Ταυτόχρονα, μέσα από μια συνεχή προβολή ιατρικών συμβουλών, τα ΜΜΕ προειδοποιούν διαρκώς το κοινό τους για τους κινδύνους που ενέχει ένας μη υγιεινός τρόπος ζωής. Συνέπεια αυτού, είναι η κυριαρχία θεμάτων που σχετίζονται με την υγεία, την υγιεινή διατροφή και την καλή φυσική κατάσταση στο επίπεδο των καθημερινών συζητήσεων.