Δακρυγόνα…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Μια τιμωρία ή ένα βασανιστήριο που παραμένει κρυφό δεν έχει κανένα νόημα. Το βασανισμένο σαρκίο και το τιμωρημένο κορμί είναι εσαεί πειστήρια της δύναμης της εξουσίας. Οι βομβαρδισμοί, οι πολιτικές δολοφονίες, οι βιασμοί, φωτογραφίζονται και κινηματογραφούνται για να εκτεθούν σε μια απέραντη παγκόσμια οθόνη.

Ο παραδειγματισμός αποτελεί μια λαμπρή πολιτική ιεροτελεστία. Τελετές εκτέλεσης και τελετές αποκεφαλισμού. Θεατές που γίνονται εν δυνάμει δρώντα πρόσωπα, καθώς βάζουν τους εαυτούς τους στην κατάσταση του θύματος. Ένας παγκόσμιος κανόνας προληπτικής πειθαρχίας λειτουργεί υπόγεια μέσω ενός ακραίου ψυχολογικού σωφρονισμού της εικόνας. Όλα φανερώνονται σαν μια πλημύρα, σαν μια φυσική καταστροφή.

Ο πόλεμος και οι σφαγές σπάνε τα φράγματα των κοινωνιών. Οι σκαλωσιές που κρατούν την ανθρώπινη ύπαρξη καταρρέουν. Το ίδιο κτηνώδες και μαχητικό σύστημα σε αφοπλίζει και σε απελπίζει. Δεν υπάρχουν πανανθρώπινα αιτήματα. Μόνο παραφθαρμένες και φάλτσες ανοργάνωτες εξεγέρσεις. Ο αγώνας σου λέει είναι μάταιος.

Ο ύμνος της αγάπης από τον Πράισνερ στην «Μπλε» ταινία…

Η «Μπλε» ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι είναι από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες που έχει αφήσει παρακαταθήκη η Έβδομη Τέχνη. Είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του μεγάλου σκηνοθέτη, βασισμένο στα χρώματα της γαλλικής σημαίας – ακολούθησε η «Λευκή» και η «Κόκκινη», οι οποίες συμβολίζουν αντίστοιχα τις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Η ταινία είναι ένα άγγιγμα και μια δόνηση για την ψυχή, σκηνοθετημένη εξαιρετικά από έναν από τους τελευταίους κινηματογραφιστές (πέθανε το 1992) που κατάφερναν να διεισδύσουν και να ανιχνεύσουν τα μονοπάτια της με τόση ευαισθησία. Ο Κισλόφσκι αναδεικνύει τη μούσα του πρωταγωνίστρια, Ζιλιέτ Μπινός, δημιουργώντας αριστοτεχνικά φωτογραφικά καρέ στην οθόνη, με το μπλε χρώμα να κυριαρχεί. Με απλό αλλά συγκλονιστικό τρόπο μοιραζόμαστε το πεπρωμένο της ηρωίδας και τα συναισθήματά της. Την απώλεια, που σταδιακά θα φέρει την εσωτερική αναγέννηση και μια νέα αρχή της ζωής της. Την απελευθέρωση από τη μνήμη, από ολάκερο το παρελθόν και τον πόνο. Το μέγιστο όπλο της για αυτή την αποδέσμευση και την απόκτηση της ελευθερίας της θα είναι, βέβαια, η ατόφια, η απόλυτη αγάπη, το μόνο μέσο για τη λύτρωση και την κάθαρση.

Κριστόφ Κισλόφσκι

Η CIA και ο γιουγκοσλαβικός εμφύλιος (μια συνέντευξη)…

[Το ιστολόγιο αναδημοσιεύει σήμερα μια συνέντευξη του πρώην πράκτορα της CIA Ρόμπερτ Μπαιρ στο «Web-Tribune.com«, μεταφράζοντας από την απόδοση του σερβικού πρωτοτύπου στα αγγλικά, όπως δημοσιεύτηκε στο «Britić – the british serb magazine«. Η συνέντευξη αναδημοσιεύεται απλώς ως ενδιαφέρουσα, χωρίς να υιοθετούνται άκριτα οι αποκαλύψεις που γίνονται σ’ αυτήν. Όταν έχεις να κάνεις με την CIA (και, ειδικά, με μετανοημένο πράκτορα), οφείλεις να είσαι άκρως προσεκτικός. Οι φωτογραφίες προστέθηκαν από το ιστολόγιο.]

Ο Ρόμπερτ Μπαιρ, ​​πρώην αξιωματούχος της CIA, έχει γράψει πολλά βιβλία όπου αποκαλύπτονται μυστικά τόσο της CIA όσο και των κυβερνήσεων Κλίντον και Μπους τζούνιορ. Έχει συλληφθεί και κρατηθεί αρκετές φορές. Ο Μιτ Γουόσπουρ, προσωπικός του φίλος ο οποίος εργαζόταν στην Γερουσία και του έδινε πληροφορίες, δολοφονήθηκε. Ως ανώτερος πράκτορας της CIA, ο Μπαιρ εργάστηκε στην Γιουγκοσλαβία την περίοδο 1991-94 και στην Μέση Ανατολή. Επίσης, έχει λάβει μέρος και σε κάποια ντοκυμανταίρ τού National Geographic, κατηγορώντας την κυβέρνηση Μπους ότι εξαπέλυε πολέμους για το πετρέλαιο.

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε ζωντανά στον Καναδά, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου πριν από λίγες ημέρες. Ο Ρόμπερτ Μπαιρ προωθεί το βιβλίο του «Τα μυστικά του Λευκού Οίκου» στο Κεμπέκ, όπου μιλήσαμε, σε μια συνέντευξη για το παρασκήνιο του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.

Σρεμπρένιτσα, 11/7/1995. Η «Ελληνική Εθελοντική Φρουρά (ΕΕΦ)», αποτελούμενη κυρίως από χρυσαυγήτες (Ζαβιτσάνος, Τζανόπουλος, Κουσουμβρής, Μπέλμπας, Βασιλειάδης, Μήτκος, Λυμπερίδης κλπ), παρελαύνει στην κατεστραμμένη πόλη, κρατώντας σημαία με τον ήλιο τής Βεργίνας.

«…Και ξημέρωσε η 3 του Δεκέμβρη. Τρεις του Δεκέμβρη!…»

Γράφει ο kokkiniotis

Ανοίγουμε το αφιέρωμά μας στον κόκκινο Δεκέμβρη του 1944 με ένα μικρό απόσπασμα από το κλασικό βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη «Ο Μεγάλος Δεκέμβρης».

Ο γνωστός συγγραφέας, στο βιβλίο του αυτό περιγράφει λογοτεχνικά τη μάχη των 33 ημερών, τη μάχη της Αθήνας, το πριν και το μετά της. Το βιβλίο γράφτηκε φορτισμένα, στη φωτιά των γεγονότων και του αγώνα. Ολοκληρώθηκε στις 16 Νοέμβρη του 1945. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, κρατώντας την απόσταση των αρχαίων τραγικών, δεν παρουσιάζει «επί σκηνής» το έγκλημα.

Η ημερομηνία «10 του Δεκέμβρη», που αναφέρει, είναι η προθεσμία που είχαν επιβάλει οι άγγλοι ιμπεριαλιστές για τον αφοπλισμό του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, του τιμημένου ΕΛΑΣ.

Ο «ψηλός ολέθριος άνθρωπος» που αναφέρει, είναι βέβαια ο πρωθυπουργός του Σκόμπι και των άγγλων ιμπεριαλιστών Γεώργιος Παπανδρέου. Ο «προτέκτορας», όπως τον αναφέρει, ο οποίος στον λόγο του για την απελευθέρωση της Αθήνας στο Σύνταγμα, είχε πει το περίφημο:  «Πιστεύομεν και εις την Λαοκρατίαν!».

Βαλτερ Μπένγιαμιν: Στα παιδικά μου χρόνια…

«Στα παιδικά μου χρόνια ήμουν δέσμιος της παλιάς και της νέας δυτικής πλευράς της πόλης. Το σόι μου έμενε τότε σ” αυτές τις δύο συνοικίες με μία συμπεριφορά ανάμεικτη από πείσμα και υπερηφάνεια, γεγονός που τους έκανε να ζουν σ” ένα γκέτο που το θεωρούσαν φέουδό τους. Παρέμενα κλεισμένος σε αυτή τη συνοικία χωρίς να γνωρίσω άλλη. Για τα πλούσια παιδιά της ηλικίας μου οι φτωχοί ήταν μόνο ζητιάνοι. Είχα κάνει μεγάλη πρόοδο όταν ανακάλυψα πρώτη φορά ότι η φτώχεια αποτελεί το όνειδος της κακοπληρωμένης εργασίας.

Ήταν σ” ένα μικρό κείμενο, το πρώτο που συνέταξα εντελώς μόνος μου, για λογαριασμό μου. Το θέμα του ήταν ένας άνθρωπος που μοίραζε διαφημιστικά φυλλάδια, καθώς και οι ταπεινώσεις που υφίστατο από τους περαστικούς που αδιαφορούσαν γι” αυτά.
Τότε ο φτωχός -έτσι τελείωνα- ξεφορτώνεται κρυφά το πακέτο. Σίγουρα ήταν ο πλέον αναποτελεσματικός τρόπος να τακτοποιήσει την κατάσταση. Όμως, την εποχή εκείνη δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλη μορφή εξέγερσης εκτός από τη σκανταλιά. Είναι αλήθεια ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα προσωπικής εμπειρίας. Κατέφευγα σ” αυτήν όταν προσπαθούσα να ξεφύγω από τη μητέρα μου. Κυρίως όταν έβγαινε για ψώνια, τότε που το πείσμα μου και η επιμονή μου την έφερναν σε κατάσταση απόγνωσης. Συνήθιζα πράγματι, να μενω πάντα μισό βήμα πίσω. Σαν να μην ήθελα σε καμία περίπτωση να πηγαίνω μπροστά, ούτε ακόμα και με την ίδια μου τη μητέρα.

Τρεις ώρες στην Ειδομένη…

Φωτογραφίες-περιγραφή: anoulajan @docupraxi -Anna Giralt Gris- (Μετάφραση :Κρυσταλένια Αμπρέου-Τσιτσιρίκου)

_______________________________________________

15:00 – Φτάσαμε στα σύνορα Π.Γ.Δ.Μ – Ελλάδας. Δεν είχα δει ποτέ ξανά εθνικά σύνορα φτιαγμένα από ανθρώπινα σώματα… Στρατιώτες.

15:35 – Ακριβώς δίπλα, μια στρατιωτική μονάδα κατασκευάζει ένα φράχτη μήκους 4 χιλιομέτρων και ύψους τριών μέτρων… Στο τελείωμα,στεφανώνεται από συρματόπλεγμα.

Στρατόπεδα Γυναικών Πολιτικών Εξορίστων…1946 -1954…

Από το Σουφλί, την Κομοτηνή, τη Νιγρίτα, τη Νάουσα, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και όλη την Ελλάδα χιλιάδες γυναίκες όλων των ηλικιών σύρθηκαν στις φυλακές και στις εξορίες, υπέστησαν σωματικά, ηθικά και ψυχολογικά βασανιστήρια μόνο και μόνο γιατί ονειρεύτηκαν έναν καλύτερο κόσμο, γιατί αντιστάθηκαν στον κατακτητή πολεμώντας με το ΕΑΜ, γιατί μέλη της οικογένειας τους ήταν κομμουνιστές ή γιατί οι ίδιες ήταν κομμουνίστριες.

Γράφει η ofisofi //

Κασιανή Καρζή, Κλειώ Δεληβοριά, Ευγενία Παπαδάτου, Τασία Σκούφη, Σωτηρία Χατζηλαζαρίδου, Έλλη Ταδοπούλου, Δώρα Σιδηροπούλου, Μαρία Τριανταφυλλίδου, Μερσίνη Λιανοπούλου, Μαρία Σωτηριάδη, Μαρία Λιουδάκη, Μαρία Δρανάκη, Ευθυμία Διάκου, Πόπη Παπατσαρούχα, Μαγδαληνή Σεΐζη, Ποτούλα Πεταλωτή, Ευαγγελία Αρμενάκη, Ευαγγελία Φωτιάδου και πολλές πολλές, χιλιάδες άλλες ….

Στα κρατητήρια της Ασφάλειας και των Μεταγωγών δοκιμάστηκαν οι αντοχές τους και έζησαν αβάσταχτες ταλαιπωρίες.