Εκείνες που φταίνε για όλα…

Να κάνουμε σήμερα μιαν ανάπαυλα στο εορταστικό κλίμα και παράλληλα να εξοφλήσω ένα χρέος που το κουβαλάω εδώ και αρκετόν καιρό στα κατάστιχά μου. Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθώ με την ετυμολογία μιας λέξης που βασανίζει, και που την έχουμε αναφέρει συχνά εδώ.

Δεν βασανίζει όμως μόνο η ετυμολογία της λέξης, βασανίζουν και αυτές που δηλώνονται από τη λέξη, και μάλιστα ένα τραγούδι ισχυρίζεται πως «εκείνες φταίνε για όλα». Ποιες; Μα φυσικά οι γκόμενες, οι πρώην και οι επόμενες, ανώνυμες κι επώνυμες και γενικώς:

Εμείς εδώ όμως δεν είμαστε ειδήμονες σε θέματα σχέσεων, οπότε δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με το αν για όλα φταίνε πράγματι οι γκόμενες, θα λεξιλογήσω μόνο. Ή μάλλον, ούτε καν θα λεξιλογήσω, εννοώ δηλαδή ότι δεν θα αναπτύξω το θέμα στην πληρότητα και την έκταση που αξίζει αυτή η λέξη -θα ασχοληθώ μονάχα με την ετυμολογία της λέξης «γκόμενα».

Ο βιασμός ως κοινωνική «κουλτούρα»…

Τον Σεπτέμβριο (2015) στον Ασπρόπυργο τρεις άνδρες βίασαν μια γυναίκα και κατόπιν της πέταξαν πέτρες για να την εκφοβίσουν. Το ίδιο βράδυ πυροβόλησαν το σπίτι της και απείλησαν τους δικούς της. Συνελήφθησαν πολύ γρήγορα, αλλά εξίσου γρήγορα αφέθησαν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Τα ΜΜΕ παρουσίασαν το γεγονός εστιάζοντας στην «ελκυστική» εμφάνιση του θύματος, στη μη-αρτιμέλειά του και στην πρότερη απουσία σεξουαλικών επαφών.

Μια είδηση, από αυτές που είτε δεν περνάνε πια στις στήλες των ΜΜΕ, είτε περνάνε στα ψιλά, ως μια ακόμα «ενημέρωση» της κανονικότητάς μας.

Μιας κανονικότητας που ορίζει τον βιασμό ως κάτι μη κακό, απλά ως μια ατυχή στιγμη ή ακόμα χειρότερα ρίχνοντας την ευθύνη στο θύμα, ενώ αντίθετα η επίθεση με γιαούρτια και καμιά σπρωξιά σε πολιτικούς, θεωρείται ως ανατροπή του κοινωνικού ιστού, ως χτύπημα στην ίδια την δημοκρατία.

Βλέπουμε δηλαδή, μια ακραία πράξη βίας να βαφτίζεται ως σεξουαλική, μέσα από έναν έμφυλο λόγο που βιάζει το θύμα για μια ακόμη φορά, καθώς το κρίνει και συχνά το επικρίνει με βάση την εμφάνιση, τη σεξουαλική συμπεριφορά και τη συμμόρφωσή του με την κυρίαρχη ηθική και ταυτόχρονα βοηθά το θύτη να διατηρήσει τα προνόμια και τα ελαφρυντικά του πατριαρχικού μοντέλου που απαιτεί από τον άνδρα να συμπεριφέρεται με όρους δυνάστη. Το θύμα οδηγείται έτσι στο φόβο και στην ενοχή και ο θύτης συχνά νομιμοποιείται.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ – ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ…

Του Αλέξανδρου Καπακτσή

____________________________________________________________

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Ήδη την έχουν περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα τα στούντιο του Hollywood όπου η απόβαση των Ιαπώνων, που τόσο τρομοκρατούσε τους Αμερικανούς τέλη του 1941 και του 1942, είναι πλέον γεγονός με άλλο τρόπο. Ιάπωνες επενδυτές εισβάλουν ακόμη και στην ενδοχώρα των ΗΠΑ όπου εξαγοράζουν παραδοσιακές βιομηχανίες και ελέγχουν έτσι όλο τον ντόπιο πληθυσμό! Το αντιιαπωνικό κλίμα τροφοδοτείται με κάθε τρόπο. Η ιδεολογική προπαρασκευή προηγείται κάθε σοβαρής πολεμικής προετοιμασίας… Όλες οι περιφερειακές  της Ιαπωνίας οικονομίες, σημαντικοί της εταίροι, που ο οικονομικός καλπασμός τους τούς δίνει το προσωνύμιο «Τίγρεις της Ασίας», βρίσκονται σε φάση ταχύτατης ανάπτυξης. Σύνδεση του νομίσματος τους με το δολάριο, δημόσιες επενδύσεις μεγάλες δια του δημοσίου δανεισμού, καλπασμός στις τιμές των ακινήτων, των μετοχών, των πρώτων υλών. Το χτύπημα τους από Αμερικανούς επενδυτές και Funds είναι απρόβλεπτο, συγκεντρωτικό και επίμονο. Πανικός. Οι οικονομίες των τίγρεων καταρρέουν. Το ΔΝΤ εισβάλει με δανεισμό και προγράμματα διάσωσης επιβάλλοντας τους όρους των Αμερικανών. Ο «ζωτικός χώρος» της Ιαπωνίας στραγγαλίζεται και η κρίση και η στασιμότητα τη μαστίζουν από τότε. Ποια, την Ιαπωνία!

Η απάντηση Τσακαλώτου στον Σόιμπλε (που δεν έγινε)…

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας σε συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Bild ανέφερε ότι «οι Έλληνες δεν θα έπρεπε να κατηγορούν άλλους για τα προβλήματά τους, αλλά θα πρέπει να κοιτάξουν και πώς μπορούν οι ίδιοι να βελτιωθούν. Σίγουρα δεν λείπει η υποστήριξη της Ευρώπης, αλλά οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη χώρα ανταγωνιστική». Ο Έλληνας ομόλογός του (δεν) του απάντησε:

Alexandros Michailidis / SOOC

____________________________________________________________

του Κώστα Εφήμερου

Ας πάρουμε την δήλωση αυτή τμήμα-τμήμα: Όσον αφορά την υποστήριξη της Ευρώπης που κατά τον κύριο Σόιμπλε δεν λείπει αξίζει να σημειωθεί ότι από το πρώτο μνημόνιο μέχρι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προσφέρει 3 προγράμματα δανεισμού με υψηλότατα επιτόκια. Τα κέρδη της ΕΚΤ από την διακράτηση των ελληνικών ομολόγων έχουν ξεπεράσει τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ μόνο το 11% των χρημάτων που διατίθενται μέσω των προγραμμάτων «σωτηρίας» καταλήγουν στην ελληνική οικονομία. Οι πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών οφείλουν να γνωρίζουν ότι η υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ είναι διασφαλισμένη αφού τα ομόλογά τους είναι τα μοναδικά που απαγορεύονται με αυστηρές ρήτρες να «κουρευτούν» σε αντίθεση με τα ομόλογα του Ελληνικού κράτους και των ιδιωτών. Η Τρόικα διασωλήνωσε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα τα τελευταία 5 χρόνια δίνοντας χρόνο στις ευρωπαϊκές τράπεζες (και ιδιαίτερα στις γερμανικές) να απαλλαγούν από τα τοξικά ομόλογα των ελληνικών τραπεζών. Το ΤΧΣ ιδρύθηκε με μοναδικό στόχο την σωτηρία της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης, τον λογαριασμό τον πλήρωσαν οι ευρωπαίοι πολίτες και οι Έλληνες δεν επωφελήθηκαν ούτε στο ελάχιστο αφού μέσω του ELA και την διακοπή της υποστήριξης της ΕΚΤ οι ελληνικές τράπεζες έχασαν το δεύτερο συνθετικό της λέξης «χρηματοπιστωτικά» ιδρύματα.

Ρίλκε: Έρωτας δε θα ‘ναι πια σχέση άντρα με γυναίκα, αλλά Ανθρώπου με Άνθρωπο…

Αποσπάσματα από το βιβλίο “Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή” του Ρίλκε:

“Κι αληθινά, η καλλιτεχνική δημιουργικότητα βρίσκεται τόσο απίστευτα κοντά με τη σεξουαλική ζωή, με τούς πόνους και τις ηδονές της, που κατά βάθος είναι δυο διαφορετικές μορφές της ίδιας ανάγκης, του ίδιου πόθου, της ίδιας απόλαυσης. Κι αν, αντις “οργασμός”, μπορούσαμε να πούμε “φύλο” – στην ψηλή, την αγνή, την πλατιά της λέξης έννοια, λευτερωμένη απ’ τις υποψίες και τις πλάνες της Εκκλησίας, τότε ή τέχνη του Dehmel θα ‘ταν γιγάντια κι απέραντα βαθυσήμαντη. (…) Κι όταν ή δύναμη αυτή, διαπερνώντας ορμητικά το Είναι του, ανταμώνει το σεξουαλικό στοιχείο, τότε δε βρίσκει τον Dehmel τόσο αγνό όσο θα ‘πρεπε. Ο ερωτικός του κόσμος δεν είναι ολότελα ώριμος κι αγνός, δεν είναι αρκετά ανθρώπινος: δεν είναι παρά το ένστιχτο του αρσενικού, οργασμός, παραζάλη κι ανησυχία, φορτωμένα με τις προλήψεις και την επιτήδευση, πού μ’ αυτές, αιώνες τώρα, παραμορφώνει ο άντρας τον Έρωτα. Γιατί ο Dehmel νιώθει τον έρωτα σαν άντρας μονάχα όχι σαν άνθρωπος, και γι’ αυτό υπάρχει στη σεξουαλική του αίσθηση κάτι στενό, σαν άγριο, γεμάτο μίσος, διαβατικό και πρόσκαιρο, μη αιώνιο, πού μικραίνει την τέχνη του και την κάνει διφορούμενη κι αβέβαιη. Δεν της λείπουν οι λεκέδες: έχει τη σφραγίδα της Εποχής και του Πάθους. Λίγα απ’ αυτήν θα ζήσουν. Μήπως, όμως, δε γίνεται το ίδιο και μ’ όλη σχεδόν την Τέχνη; Κι ωστόσο μπορείς βαθιά να χαρείς ο,τι μεγάλο κλείνει εντός της – μόνο μην αφήσεις να χαθείς μέσα κει, και μην προσηλυτιστείς στον κόσμο αυτόν του Dehmel, πού ‘ναι τόσο γεμάτος από απέραντη αγωνία, από μοιχεία και ταραχή.”