18-8-18

Η αλήθεια είναι ότι ξεσυνήθισα να γράφω. Κι έτσι μου είναι δύσκολη αυτή η επαναφορά.

Δυστυχώς το «πρέπει», νικάει το «θέλω».

Ο Μανώλης Αρκάς ο στυλοβάτης αυτού του blog-ειδικά- τα τελευταία χρόνια δεν είναι πια μαζί μας.

Για τον φίλο μου τον Μανώλη, τον «κομαντάτε Αρκά» όπως συνήθιζα να τον φωνάζω, θα πώ μόνο ότι ήταν ένας ιδεολόγος, μία αγνή ψυχούλα.

Στην προμετωπίδα αυτού του blog διαβάζουμε τις σοφές λέξεις του Καζαντζάκη, θα αφιερώσω τη συνέχειά τους, στη μνήμη του φίλου μου.

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.»

Φίλε μου Μανώλη !

Σε παρακαλώ βρε μπαγάσα, για μία τελευταία φορά. Βρες εκεί πάνω,τον Μιχαήλ το φίλο μας και ρίξτε μαζί ένα χορό. Ένα ζεϊμπέκικο.

https://youtu.be/YNS6-JbYSCM

Κάντο για χάρη μου Αδελφέ.

Καλή αντάμωση.

*την Τετάρτη 22-8-18, στο Γ’ νεκροταφείο στις 13.30, θα τελεστεί η νεκρώσιμος ακολουθία*

Αχ ζωή

Να `μαι καλά στα χαμηλά
και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψηλά
να χάνομαι στο χρόνο.

Να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λίγο.

Αχ, ζωή κάτι μου κρύβεις
κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω
όσο το αποθώ.

Να λέω το πικρό γλυκό
να `χω δυο πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό
να μην πηδάω στο τρένο.

Να βάζω παρακεί το εγώ
μην αγαπήσω σαν κουρσάρος
κι απ’ του ονείρου να λυγώ
το πουπουλένιο βάρος.

Αχ, ζωή…αποθώ.

Γιάννης Τσατσόπουλος-Γιώργος Καζαντζής-Λιζέττα Καλημέρη

Το Brexit μια στρατηγική ήττα της Γερμανίας και των ΗΠΑ

Γιώργος Καραμπελιάς 

 Το Brexit αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας περιόδου αλλεπάλληλων πληγμάτων στην παγκοσμιοποίηση, κατεξοχήν σ’ ό,τι αφορά στην Ευρώπη: Η κρίση στην Ιβηρική χερσόνησο που οδηγεί σε δεύτερες εκλογές στην Ισπανία, η παρ’ ολίγον εκλογή ακροδεξιού προέδρου στην Αυστρία, η άνοδος της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για την Γερμανία», της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, η εκλογή δημάρχων των «Πέντε αστέρων» στη Ρώμη και το Τορίνο, το μεγάλο κοινωνικό κίνημα που συγκλονίζει τη Γαλλία εδώ και τρεις σχεδόν μήνες, γνώρισαν την κορύφωσή τους με την ψήφο των Βρετανών υπέρ του Brexit.

Πρόκειται για ένα ράπισμα σ’ αυτό που αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση· ένα ράπισμα που προήλθε από τα λαϊκά στρώματα και τους περιθωριοποιημένους πολίτες της Βρετανίας. Τα στοιχεία είναι αδιάσειστα και αμάχητα: Στα κέντρα των μητροπόλεων, κατεξοχήν του Λονδίνου, αλλά και στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, υπερψηφίστηκε η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση – μάλιστα στο κέντρο του  Λονδίνου το «Παραμένω» συγκέντρωσε το 75% των ψήφων και στο ευρύτερο μητροπολιτικό Λονδίνο το 59%. Αντίθετα, στις υποβαθμισμένες περιοχές που πλήττονται από την αποβιομηχανοποίηση και αντιμετωπίζουν πολύ πιο έντονα τον ανταγωνισμό των μεταναστών, το «Αποχωρώ» ξεπέρασε το 60%, συχνά ακόμα και το 70%. Και τα αποτελέσματα θα ήταν ακόμα πιο σαρωτικά εάν οι Σκωτσέζοι και οι Βορειο-ιρλανδοί δεν ψήφιζαν υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. εξαιτίας της αντίθεσής τους με την αγγλική κυριαρχία!

 Στην πραγματικότητα δηλαδή, το 60% των ψηφοφόρων της Αγγλίας και της Ουαλίας ψήφισε μαζικά υπέρ της εξόδου, όταν μάλιστα ληφθεί υπόψη και το υψηλό σχετικά ποσοστό της εκλογικής συμμετοχής. Δηλαδή, οι Άγγλοι πολίτες των λαϊκών στρωμάτων απάντησαν με τον τρόπο τους στην παγκοσμιοποίηση που είχε εγκαινιαστεί πάνω στις πλάτες τους από την Μάργκαρετ Θάτσερ.

Για τον κύριο Πρετεντέρη…

Νίκος Μπογιόπουλος

Ο κ. Πρετεντέρης ανήμερα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία συνέγραψε ένα εμβριθές άρθρο στα «Νέα» για να διαδηλώσει την πίστη του στην ανάγκη παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ.

Στα θετικά των εν γένει ελληνοβρετανικών σχέσεων που τον έκαναν ως Έλληνα πατριώτη να επιζητά το Bremain, ο κ. Πρετεντέρης συμπεριέλαβε κι αυτά: «(…) στους Άγγλους – έγραψε – χρωστάμε και μερικές χάρες. Από τον Μπάιρον έως τον Λόιδ Τζορτζ και τον τεράστιο Ουίνστον. Από το Ναυαρίνο και το Ελ Αλαμέιν έως τον Δεκέμβρη του ’44».

Θυμίζουμε ότι τον Δεκέμβρη του ’44, αυτό που έκαναν οι Εγγλέζοι – και για το οποίο τόσο τους θαυμάζει ο Πρετεντέρης – ήταν (σε συνεργασία με τους δοσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, τους χίτες και τους πρώην γερμανοτσολιάδες που μετατράπηκαν σε βρετανοτσολιάδες και κατόπιν σε αμερικανοτσολιάδες) να συμπεριφερθούν στην Αθήνα ως δύναμη κατοχής.

Η διαταγή του Τσόρτσιλ στις 5/12/1944 προς τον στρατηγό του, τον Σκόμπυ, ήταν σαφής:

Το δόγμα του ΣΟΚ…από την ανάποδη

Γράφει ο Αμετανόητος

Τρείς τέσσερεις σκέψεις θέλω να αραδιάσω σχετικά με την χτεσινή ΤΡΟΜΕΡΗ απάντηση των Άγγλων…

Το πουλόβερ αρχίζει και ξηλώνεται…Σοκ !

Ο πανικός στις υπερεθνικές ελίτ είναι διάχυτος παντού σε όλον τον πλανήτη…Σοκ !

Μία χώρα χωρίς γραπτό Σύνταγμα, με έναν από τους top3 προορισμούς offshore του κόσμου, τους μούντζωσε κανονικά και με Νόμο…Σοκ !

Δύο «γραφικοί» πολιτικοί οργάνωσαν μία έξοδο και τώρα απειλούν να γίνουν οι ίδιοι πρωθυπουργοί, αψηφώντας αυτούς που διορίζουν τα ανδρείκελα και κινούν τις μαριονέττες…εδώ να δείς ΣΟΚ !

Η Μέρκελ με τον Σόϊμπλε θα τρώνε παντού ΞΥΛΟ όπου και να πάνε και να σταθούν…τί G7…τί ΝΑΤΟ…τί Κομισιόν…τι Μπούντεσταγκ…τί Ουάσιγκτον…τι ΕΚΤ…τι Ευρωκοινοβούλιο…παντού σας λέω παντού…ΣΟΚ !

Ο Τσίπρας έγινε για μία ακόμα φορά ΡΟΜΠΑ. Ξεκούμπωτη. Αυτό δεν είναι ΣΟΚ.

Ο Αμερικάνος αγρίεψε και δεν το έχει δείξει ακόμα…αλλά και αυτό όμως δεν είναι ΣΟΚ γιατί θα τους κλάσει τα @ρχίδι@. Για τους Ρώσους και τους Κινέζους μιλάω, που το γλεντάνε ασύστολα αυτό που γίνεται τώρα εντός ΝΑΤΟ…

Και αύριο θα έχουμε άλλο ΣΟΚ στην Ιβηρική

Αυτό λοιπόν δεν ήταν απλά ΒRΕΧΙΤ ήταν το Δόγμα του Σοκ…απ’ την ανάποδη…!

So…unlimited RESPECT to people of UK !!!

Υ.Γ.-και είναι αλήθεια ότι δεν περίμενα να το γράψω αυτό ποτέ για Άγγλους

RESPECT ξανά λοιπόν…!!!

Δεν υπάρχει τέλος της ανθρώπινης ιστορίας

Γράφει ο Προκόπης Μπίχτας.

Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες για να φθάσει ο ελληνικός λαός στη σημερινή κατάντια. Χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες ήττας, προδοσίας και «λαθών» για να χάσει την εμπιστοσύνη του σε όλα και, κυρίως, στον εαυτό του.

Σήμερα, η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας αργοπεθαίνουν και, ακόμα κι αυτοί που κάπως «την ψευτογλυτώνουν» είναι σχεδόν βέβαιοι ότι θα έρθει και η δική τους ώρα. Όμως, έχουν αδρανοποιηθεί και αρνούνται πεισματικά να κινηθούν. Όσο χειροτερεύουν τα πράγματα, τόσο συσπειρώνονται με ένα παιδιάστικο, «ανεξήγητο» και παράλογο πείσμα γύρω από τους δημίους τους. Όσο περισσότερο κάτι μπορεί να φαίνεται ότι εκφράζει τα συλλογικά συμφέροντά τους, τόσο περισσότερο το θεωρούν ύποπτο.

Αυτό το φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο. Είναι το αποτέλεσμα ελπίδων που χάθηκαν επανειλημμένα, αγώνων που προδόθηκαν επανειλημμένα, θυσιών που επανειλημμένα πήγαν χαμένες. Ακόμα περισσότερο είναι η έλλειψη ή η αδυναμία πολιτικών φορέων να πείσουν και να δώσουν προοπτική.

Είτε με Remain είτε με Brexit, η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται

Κώστας Λαπαβίτσας

Η στυγερή δολοφονία της Τζο Κοξ θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο βρετανικό δημοψήφισμα. Οι υπέρμαχοι του Remain υπολογίζουν σε μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς όφελός τους. Tο τελικό αποτέλεσμα όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο γιατί το δημοψήφισμα έχει προκαλέσει βαθύτατη ταξική αναταραχή στη Βρετανία.

Το ταξικό ρήγμα

Μια έντονη διαμάχη αναμφίβολα υπάρχει ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες, με το πλειοψηφικό κομμάτι να θέλει την παραμονή και το μειοψηφικό την έξοδο, το καθένα για τα δικά του συμφέροντα. Η διάσπαση είναι ορατή μέσα στο Συντηρητικό Κόμμα, αλλά από μόνη της δεν θα αρκούσε ποτέ για να προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ βαθύτερο κοινωνικό ρήγμα.

Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων στη Βρετανία – ιδίως στην Αγγλία – έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου. Αλλά δυστυχώς τα πολιτικά οφέλη τα έχει δρέψει μια σκληρή Δεξιά, ακόμη πιο νεοφιλελεύθερη από αυτή που κυβερνάει, η οποία στρέφεται κατά των μεταναστών. Τα αίτια αυτών των σύνθετων και αντιφατικών εξελίξεων απαιτούν προσεκτική ανάλυση.

Η Βρετανία έχει ζήσει σε καθεστώς μόνιμης λιτότητας στα χρόνια που ακολούθησαν τη γιγαντιαία κρίση του 2008-9. Το λαϊκό στοιχείο αντιμετωπίζει συνεχή πίεση στους μισθούς, ανασφάλεια, κακές νέες θέσεις εργασίας, περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, στεγαστική κρίση στο Λονδίνο, έλλειψη προοπτικής για τη νεολαία. Υπάρχει διάχυτη αίσθηση κοινωνικής αδικίας και ατιμωρησίας για τους υπεύθυνους της κρίσης. Τα λαϊκά στρώματα θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις, καθώς και μια κάστα προνομιούχων, κυβερνούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι κατά τη δεκαετία του 2000 εκτοξεύτηκε η μετανάστευση, με τις καθαρές εισροές να τριπλασιάζονται. Οι πλειοψηφία των νεοφερμένων ήρθε  από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται ότι ποτέ δεν κλήθηκαν να εκφράσουν τη γνώμη τους για την πολιτική αυτή. Με δεδομένη την τεράστια πίεση στις δομές κοινωνικής πρόνοιας που ήδη υπάρχει λόγω της λιτότητας, η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική κατά μήκος και πλάτος της χώρας.