Addio, addio amore…

Dj της ημέρας, η Ελένη Κοσμά

Το τραγούδι αυτό το τραγουδούσαν οι γυναίκες που μάζευαν ελιές στους κάμπους του Αμπρούτσο. Είναι ένα τραγούδι αποχωρισμού, ένα τραγούδι ξεριζωμού, απομάκρυνσης από έναν τόπο, γεωγραφικό και συναισθηματικό. Ένα τραγούδι για την ξενιτιά, για την εσωτερική και την εξωτερική διασπορά, για την απουσία: ένα τραγούδι αποχαιρετισμού. Και αυτός ο αποχαιρετισμός απευθύνεται, όπως όλοι οι αποχαιρετισμοί, σε ένα πρόσωπο αγαπημένο: ο ξεριζωμός από τον τόπο δεν αμβλύνει την αγάπη γι’ αυτόν, αλλά την οξύνει –στο έπακρο της επιτατικής προσφώνησης: Αντίο, αντίο, αγάπη μου.

Μια μεταγενέστερη εκτέλεση, με διαφορετικό τίτλο («Amara terra mia») και παραλλαγμένους στίχους, ακούμε από τον Domenico Modugno ως μουσικό θέμα της σειράς «Nessuno deve sapere» που προβλήθηκε από την Κρατική Τηλεόραση το 1972.

Εδώ, στην εκτέλεση με τις σπουδαίες Giovanna Marini και Maria Teresa Bulciolu.

Nebbi’ a la valle e nebbi’ a la muntagne,
ne la campagne nen ce sta nesciune.

Addije, addije amore
casch’ e se coje la live e casch’ a l’albere li foje.

Casche la live e casche la ginestre,
casche la live e li frunne ginestre.

Addije, addije amore
casch’ e se coje la live e casch’ a l’albere li foje.

[Ομίχλη στην κοιλάδα, ομίχλη στο βουνό
Στον κάμπο δεν υπάρχει κανείς.

Αντίο, αντίο, αγάπη μου, πέφτουν oι ελιές και τις
μαζεύουμε, πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα.

Πέφτουν οι ελιές, φυλλορροούν οι θάμνοι,
πέφτουν οι ελιές και τα φύλλα από τους θάμνους.

Αντίο, αντίο, αγάπη μου, πέφτουν οι ελιές και τις
μαζεύουμε, πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα.]

---

____________________________________________________________

Aπό:https://dimartblog.com/2016/07/03/addio-addio-amore/

Τροχαίο με αυτόματο πιλότο…

Η ιστορία της υπεραυτόματης οδήγησης ι.χ. μετράει τον πρώτο της νεκρό. Τον 40χρονο Joshua D. Brown, που σκοτώθηκε οδηγώντας ένα Tesla S, στις 7 του περασμένου Μάη, σ’ έναν αυτοκινητόδρομο στη Φλόριντα.
Χιλιάδες σκοτώνονται καθημερινά σε τροχαία· οπότε το ενδιαφέρον του συγκεκριμένου είναι τεχνολογικό. Ούτε ο Brown ούτε το Tesla S έφταιγαν για το ατύχημα. Μια προπορευόμενη νταλίκα με ρυμουλκούμενο έστριψε απότομα αριστερά, και το ι.χ. σφηνώθηκε στο τρέιλερ. Το «σφάλμα» που εξετάζουν τώρα οι μηχανικοί της tesla είναι ότι οι αισθητήρες του αυτοκινήτου δεν κατάλαβαν τον ελιγμό και δεν «πάτησαν φρένο».
Το ενδιαφέρον είναι πως η εταιρεία, που θεωρείται πρωτοπόρος στα εντελώς αυτόματα ι.χ., προειδοποιεί έντονα τους ιδιοκτήτες / οδηγούς τους ότι δεν πρέπει να παίρνουν τα χέρια τους απ’ το τιμόνι, και ότι πρέπει να είναι διαρκώς έτοιμοι να ανακτήσουν τον έλεγχο του οχήματος. Τα τιμόνια, μάλιστα, των μοντέλων της tesla έχουν αισθητήρες επιβεβαίωσης ότι και τα δύο χέρια του οδηγού ακουμπούν το τιμόνι. Δεν ξέρουμε μήπως πέφτει και καμιά καρπαζιά αν πάρουν το ένα απ’ τα δύο…
Θα αναρωτιόταν κάποιος «αν δεν πρόκειται οδηγός και συνοδηγός να αράζουν στις πίσω θέσεις, τότε προς τι ο υπεραυτοματισμός;» Η απάντηση μπορεί να σοκάρει, αλλά δίνει τροφή για σκέψη. «Το αυτοοδηγούμενο αυτοκίνητο δεν είναι τέλειο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες· αλλά τα συστήματά του είναι ήδη καλύτερα απ’ το μέσο οδηγό».
Συνεπώς, αυτός ο «μέσος οδηγός», μέχρι τα ρομποτικά αυτο-κινούμενα συστήματα να αγγίξουν την τελειότητα (που θα του επιτρέψει να ξαπλώσει στις πίσω θέσεις) έχει ένα κακό ριζικό: να παραφυλάει πάνω στο τιμόνι μπας και γίνει καμιά τεχνική αβλεψία.

Καμιά αυτόματη μαλακία, σε απλά ελληνικά.
Ποιος είπε ότι η τεχνολογική πρόοδος δεν χρειάζεται θυσίες;

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Βαθειά Αγγλία…

Ένα από τα δύο θεμελιώδη ζητήματα που αναδεικνύονται από το βρετανικό δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα του είναι κατά πρώτον το προφανές, αλλά διασκεδαστικά αποκρυπτόμενο παρ’ ημίν : στον πυρήνα του Ευρωπαϊκού Καπιταλισμού, τα αποτελέσματα των Δημοψηφισμάτων γίνονται σεβαστά από τις κυρίαρχες ελίτ, ακόμη κι αν είναι οριακά, ακόμη και αν οι συνέπειες τους είναι μάλλον δυσμενείς για αυτές

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Σε πλήρη αντίθεση με την υποανάπτυκτη βαλκανική περιφέρεια, όπου τα ΟΧΙ βαφτίζονται ΝΑΙ στην ιερή αποικιακή κολυμπήθρα της εξάρτησης. Και αυτό σημαίνει πολλά. Η περιστολή της συλλογικής αυτό-έκφρασης αφήνει ανεκπλήρωτη την πρωταρχική ταυτοτική ανάγκη της Αυτονομίας και οδηγεί αναντίρρητα στην παγίδευση σε ένα καθοδικό σπιράλ Υποταγής. Δεν είναι δηλαδή μόνο η προκλητική άρνηση της λαϊκής ετυμηγορίας,  όταν αυτή δεν συνάδει με τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, είναι και η μαζική λαϊκή «εκπαίδευση» στη ματαίωση και στην απογοήτευση κάθε ανάγκης αυτό-έκφρασης και, εν τέλει, στην εδραίωση της Υποταγής. Για να μην πούμε, ότι επιπρόσθετα καλλιεργεί και το χρόνιο αίσθημα μειονεξίας του Λαού μας απέναντι στη «φωτισμένη και δημοκρατική» Εσπερία.

Πώς δημιουργήθηκαν οι ολιγάρχες στη Ρωσία…

Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης

Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου) και για τη δημιουργία φέτος του νέου Ταμείου Αξιοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας. Πρέπει να πωληθούν ή να  δοθούν για αξιοποίηση εταιρείες ή ακίνητα του Δημοσίου σε εγχώριους ή ξένους επενδυτές; Μήπως είναι καλύτερα να διατηρηθούν σε κρατικό έλεγχο; Αν πωληθούν αργότερα, όταν θα βγούμε από την ύφεση που έχει επιφέρει η οικονομική κρίση η οποία έχει κάνει να χάσουν οι περιουσίες της χώρας μεγάλο κομμάτι από την υπεραξία τους, μήπως τότε πετύχουμε καλύτερες τιμές; Αξίζει σε αυτό το σημείο να δούμε την άποψη της Naomi Klein στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ», η οποία αναφέρει στο πώς πωλήθηκε η δημόσια περιουσία στη Ρωσία του Γέλτσιν.

Γέλτσιν, ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας

Τον Μπόρις Γέλτσιν τον γνωρίσαμε στις 19 Αυγούστου 1991, όταν ανεβασμένος σε άρμα παρουσιάστηκε ως υπερασπιστής της νεοσύστατης δημοκρατίας στη Ρωσία. Μέχρι τότε ήταν πρόεδρος της Ρωσικής Δημοκρατίας, ενώ ο Γκορμπατσόφ ήταν ο ηγέτης όλης της Σοβιετικής Ένωσης. Η αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εκείνη τη μέρα του Αυγούστου του 1991 επιτάχυνε τις εξελίξεις. Ο Γέλτσιν συμμάχησε με τους προέδρους της Ουκρανίας και Λευκορωσίας και διέλυσαν την πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση.