Ντράγκι: Οι χώρες με υψηλό χρέος έχουν χάσει την κυριαρχία τους

Σημ.Αμετανόητου: Eπειδή ένα μέρος του εληνικού τύπου (τα παπαγαλάκια) άφησαν ένα «αεράκι» κουρέματος του Ελληνικού χρέους μετά τις Γερμανικές εκλογές,κι επειδή και ο Σοϊ-μπλε και η Αγγέλα το ξεκαθάρισαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι «nein»…,»nein»…»nein»…ΞΑΝΑΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ μία παλαιότερη δήλωση του Ιταλού serial killer τον Δεκέμβριο του 2012, στους F.T.

«Οι χώρες με υψηλό χρέος και έλλειμμα θα πρέπει να κατανοήσουν ότι έχουν χάσει την κυριαρχία τους επί της οικονομικής τους πολιτικής από καιρό σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο», δήλωσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι σε βιντεοσκοπημένη του συνέντευξη που έδωσαν στη δημοσιότητα οι Financial Times.

«Η εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας, όπως ορισμένοι προτείνουν, θα έχει ως αποτέλεσμα την ακύρωση των τεράστιων θυσιών που έχουν γίνει από τους ευρωπαίους πολίτες», υποστηρίζει ο Ντράγκι απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τα κοινωνικά δεινά που έχει προκαλέσει η λιτότητα.

http://www.topontiki.gr/article/45870/

Συνεπώς ας καταλάβουν επιτέλους κάποιοι…ότι κάποιοι άλλοι ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ να υποδουλώσουν την Χώρα μας («μας» και όχι «τους») με μόνο στόχο το ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ τους συμφέρον.

Απληστία,Χρήμα,Εξουσία,Δύναμη κλπ είναι λίγα από τα κίνητρα ΤΟΥΣ ώστε να υποδουλώσουν οικονομικώς 11.000.000 ψυχές…

Το τέλος ΤΟΥΣ λοιπόν, δεν θα είναι καλό.

Το κόλπο του κύκλου !!!

από τον Sotos

Μια μακάβρια διαδοχή φάσεων που σκορπά το θάνατο σε κοινωνικές ομάδες, ενώ ασελγεί στο πτώμα των ήδη νεκρών ανακυκλίζεται συστηματικά τον τελευταίο χρόνο, δηλαδή από την ημέρα των περυσινών εκλογών.

Οι φάσεις αυτές που διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς παρέκκλιση είναι οι εξής:

Πρώτα επισημαίνονται οι υστερήσεις στην τήρηση του προγράμματος και υπενθυμίζεται ότι πλησιάζει…η ημερομηνία της προγραμματισμένης έλευσης της Τρόικας. Τότε τα μεγέθη αρχίζουν να μπαινοβγαίνουν στην κατσαρόλα με τις αντιφατικές εκτιμήσεις αρμοδίων, αναρμοδίων και ανευθυνοϋπευθύνων, μαζί και διάφορες διαβεβαιώσεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Μετά ανακοινώνεται η έλευση της Τρόικας, οπότε εξαγγέλεται η απόφαση για σκληρή διαπραγμάτευση. Μέσα από αυτήν την εξαγγελία πληροφορούμαστε παράλληλα το νέο κάθε φορά κατάλογο με τα υποψήφια θύματα.Ύστερα δημοσιεύεται με κατήφεια η διαπίστωση που προέκυψε από τις προπαρασκευαστικές επαφές ότι η Τρόικα έχει αυτή τη φορά πολύ κακές διαθέσεις, κι έτσι αναθεωρούνται οι αρχικοί λεονταρισμοί. Σε αυτή τη φάση μαθαίνουμε ποια από τα θύματα είναι πρώτα-πρώτα στη σειρά για το δήμιο, ώστε να οπλίσει το πυροβόλο που θα πυροδοτήσει τις διαδικασίες κοινωνικού αυτοματισμού.

Πριν από το ικρίωμα, μεσολαβεί ένα τραγελαφικό επεισόδιο με προσωπικές παρεμβάσεις Σαμαρά και Βενιζέλου, όπου αποκαλύπτεται ότι οι κακές διαθέσεις της Τρόικας είναι, αλοίμονο, ακόμα χειρότερες από όσο είχε αρχικά διαπιστωθεί. Δημοσιεύεται ότι οι ηγέτες μας καταβάλλουν ηρωικές προσπάθειες.

Πλην όμως μάταια. Η Τρόικα φεύγει μέχρι να το πάρουμε απόφαση. Η άνοδος στο ικρίωμα παίρνει τη μορφή εκβιαστικού νομοσχεδίου. Μερικοί σκόρπιοι βουλευτές εδώ κι εκεί ταΐζουν την αγωνία, αφήνοντας να εννοηθεί πλαγίως ότι μπορεί και να μην ψηφίσουν κάποιο από τα επί μέρους. Πιο αδιάλλακτη εμφανίζεται η συνδικαλιστική ηγεσία που προαναγγέλει συλλαλητήρια. Η ρητορική των Μέσων οδηγεί τον κοινωνικό αυτοματισμό σε κορύφωση.

Αναλισκόμαστε για λίγο σε κάτι διαδικαστικά και τελικά το νομοσχέδιο εισάγεται στη Βουλή προς συζήτηση. Ανταλλάσσονται στο κοινοβούλιο κορώνες, που δίνουν τροφή για να επικριθεί η στάση της αντιπολίτευσης, και ακολουθεί η ψήφιση. Έξω πραγματοποιούνται τα συλλαλητήρια που είχαν εξαγγείλει οι συνδικαλιστές, μέσα η ψήφιση ολοκληρώνεται, η Τρόικα αναχωρεί ικανοποιημένη, ο κόσμος επιστρέφει σπίτι του, η κυβέρνηση εμφανίζεται υπερήφανη που κατάφερε να περιορίσει το κακό, ενώ βγαίνει και δηλώνει ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα, διευκρινίζοντας όμως ότι νέα μέτρα δεν θα ληφθούν υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρηθεί το πρόγραμμα. Πρώτος-πρώτος ο Στουρνάρας, για μιαν ακόμη φορά, χωρίς ίχνος ντροπής αυτός. Ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Τα Μέσα δημοσιεύουν την επομένη δημοσκοπήσεις που επιβραβεύουν τους χειρισμούς, και επιχειρούν να περισπάσουν την προσοχή της Κοινής Γνώμης με δήθεν τροχιοδεικτικές βολές για δεινά που επίκεινται. Αναδεικνύουν δε, ανάλογα με το τι συγκεκριμένο συμφέρον υπηρετεί το καθένα, εκκρεμμότητες που πρέπει να φροντιστούν για να μην φτάσουμε ξανά στην ίδια δεινή θέση.

Και ξεκινάει πάλι η συζήτηση για τις υστερήσεις στην τήρηση του προγράμματος. Πλήρης πια, ο κύκλος κυλάει για την επόμενη στροφή του.

Σαν τον κλέφτη που, ακόμα κι αν είναι σίγουρος ότι οι ιδιοκτήτες του σπιτιού θα λείπουν για όσο καιρό θα του χρειασθεί ώστε να σηκώσει ανενόχλητος τη λεία του, έχει πάντως μιαν ανησυχία μήπως επιστρέψουν ξαφνικά, ο Σαμαράς είχε επιχειρήσει κάποια στιγμή να δεσμευτεί ότι το Σεπτέμβριο –με αυτή τη δόση– θα τελειώσει ο κύκλος της επιστροφής της Τρόικας. Φοβόταν μην πάρουμε την απόσταση του παρατηρητή και δούμε το κόλπο του κύκλου. Αλλά η δέσμευση ξεχάστηκε, κρύφτηκε κάτω από το χαλί· και πέθανε μαζί με το success story. Έφαγε μάλιστα και μια χαριστική βολή με την τμηματική καταβολή που αποφασίστηκε.

Παρ’ όλα αυτά, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν παραιτείται. Ίσα-ίσα, για να ροκανιστεί ο χρόνος μέχρι τις Γερμανικές εκλογές, άρχισε τις… διεθνείς επαφές. Άγνωστο το τι αυτές θα φέρουν, όπως εξίσου άγνωστο και το νόημα του να περιμένουμε την κάλπη της Μέρκελ –τι θα αλλάξει, δηλαδή;

Στο μεταξύ, με την ανακύκλιση εδραιώνεται η κανονικότητα. Μάθαμε να ζούμε με αυτόν το μακάβριο κύκλο. Η επανάληψη φέρνει εθισμό, και όχι ο εθισμός την επανάληψη. Αποχαυνωμένοι στις κερκίδες παρακολουθούμε σαν επαναλαμβανόμενα τετρακοσάρια μέσα στο στάδιο τον Μαραθώνιο, όπως μας είχαν επανειλημμένα χαρακτηρίσει την έξοδο από το πάθημά μας μέσα από την ασκούμενη πολιτική. Κι έχουμε χάσει το μέτρημα των γύρων.

Το ελληνικό πείραμα θα φωτίσει την επιστημονική κοινότητα όσο ποτέ, διότι χάρη σε αυτό θα μελετηθεί σε βάθος και με ασφαλή συμπεράσματα αν ο ανθρώπινος οργανισμός υποφέρει τελικά από τον πόνο, ή από την άγνοια για το χρονικό διάστημα που αυτός θα διαρκέσει. Και θα μάθουμε για ποιον από τους δύο λόγους καταφεύγει στην πραγματικότητα στους γιατρούς. Μπροστά στη νέα αυτή επιστημονική κατάκτηση, ορισμένες σελίδες από τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι θα μοιάζουν με φτηνό ευθυμογράφημα.

Το κόλπο του κύκλου

http://aienaristeyein.com/2013/07/22/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CF%8D%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CF%85/

«Να πολεμήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό και να μειώσουμε τις ανισότητες»

ΜΙΣΕΛ ΜΠΟ, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII

«Μόνον οι πολιτικές της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ασφάλειας μπορούν να διασφαλίσουν τη συνοχή των κοινωνιών μας» τονίζει στην «Εφ.Συν.» ο διαπρεπής Γάλλος οικονομολόγος, Μισέλ Μπο, επισημαίνοντας ότι όλες οι κοινωνικές λογικές εξουσιάζονται από την καπιταλιστική λογική. Παράλληλα υποστηρίζει ότι η σημερινή κρίση προσομοιάζει όχι μ” εκείνην του 1929, αλλά με την κρίση του τέλους του 19ου αιώνα.

 «Τα βασικά στοιχεία της κοινωνίας τού αύριο είναι ήδη παρόντα στις κοινωνίες μας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Τάσο Τσακίρογλου.Επιμέλεια μετάφρασης: Δημήτρης Φαναριώτης

• Ο Μαρξ έχει γράψει ότι ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρχει μόνο επαναστατικοποιώντας όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Σήμερα βλέπουμε την καταστροφή της κοινωνικής συνοχής στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες λόγω της κρίσης. Ποια είναι η προοπτική;

Αυτό το οποίο μου φαίνεται το πλέον καταστροφικό για την κοινωνική συνοχή είναι βασικά η γενικευμένη εμπορευματοποίηση, η οποία καθιστά απαραίτητη την κατοχή μιας αγοραστικής δύναμης σε χρήμα. Λαμβάνοντας υπόψη τον αβυσσαλέο βαθμό των ανισοτήτων στον πλανήτη και σε κάθε χώρα, της κολοσσιαίας ισχύος των πολύ μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες διαφεύγουν τους νόμους που τις ενοχλούν, και τη χωρίς όρια ανευθυνότητα των κρατούντων στην παγκόσμια οικονομία, καθώς και τις ολιγαρχίες, εθνικές και διεθνείς, μόνον οι πολιτικές της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ασφάλειας μπορούν να διασφαλίσουν τη συνοχή των κοινωνιών μας.

• Μπορεί να ελεγχθεί ο επιθετικός καπιταλισμός των ημερών μας ή πρέπει να δοκιμάσουμε πολύ ριζοσπαστικότερες πολιτικές για να τον αντιμετωπίσουμε;

Βασικές μας προτεραιότητες πρέπει να είναι να πολεμήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό, να απορρίψουμε τις φιλελεύθερες πολιτικές, να προωθήσουμε σε διεθνές και εθνικό επίπεδο ένα μαζικό πρόγραμμα μείωσης των ανισοτήτων, να περιορίσουμε την ισχύ των μεγάλων εταιρειών, πολυεθνικών και εθνικών. Οσο για τις ανάγκες; Αύξηση της υποστήριξης στους πληθυσμούς οι οποίοι στερούνται τα στοιχειώδη. Να δεσμευθούμε μαζί με όλες τις χώρες που το επιθυμούν να καταβάλλουμε προσπάθειες προκειμένου να εφαρμόσουμε τις τεχνολογίες και τις ενέργειες οι οποίες θα επιτρέψουν να απαντήσουμε στις ανθρώπινες ανάγκες χωρίς να συμβάλλουμε στην καταστροφή του πλανήτη μας. Προωθώντας τις αξίες του σεβασμού του ανθρώπινου γένους και της φύσης, της ελευθερίας μέσα στην υπευθυνότητα και την αλληλεγγύη. Μην ξεχνάτε, ο καπιταλισμός παρέμεινε αόρατος επί αιώνες πριν γίνει ορατός, πριν αποκτήσει όνομα και αναλυθεί τον 19ο αιώνα. Τα βασικά στοιχεία της κοινωνίας τού αύριο είναι ήδη παρόντα στις κοινωνίες μας.

• Πιστεύετε ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συνολική κρίση του καπιταλισμού ή μια κρίση που αφορά μόνο τον «δυτικό κόσμο»;

Ειναι σημαντικό να καταλάβουμε το εξής και να το σκεφτούμε καλά: η «κρίση», όπως και η «ανάπτυξη», είναι εδώ και αιώνες συστατικό της εξέλιξης του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός δεν είναι ένα χταπόδι που έρχεται να σφίξει μια κοινωνία για να απομυζήσει το υπερπροϊόν. Είναι ένα σύμπλεγμα κοινωνικών λογικών τις οποίες εξουσιάζει η λογική του καπιταλισμού. Ενός καπιταλισμού του οποίου η προέλευση είναι κυρίως εμπορική και τραπεζική, μετά κατασκευαστική, μετά βιομηχανική 1 και τραπεζική (19ος αιώνας), έπειτα βιομηχανική 2 και οικονομική (20ός αιώνας) και τέλος τεχνο-επιστημονική και οικονομική (εδώ και λίγες δεκαετίες).

• Σε τι συνίσταται αυτή η λογική;

Αυτή η καπιταλιστική λογική (σε ακατάπαυστο μετασχηματισμό) επιβάλλεται σε άλλες κοινωνικές λογικές (παράγω για να ζήσω, καταναλώνω για να ζήσω και/ή να επιδείξω το status μου, να προετοιμάσω τα γηρατειά μου). Αυτή λοιπόν επιβάλλεται περισσότερο ή λιγότερο αναλόγως των περιόδων και των χωρών, αναλόγως της ιστορίας των χωρών, τη δομή των κοινωνικών τάξεων ή των καστών, τους βαθμούς και τους τύπους της ανισότητας, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κ.λπ. Τελικώς, στην καρδιά αυτού του οποίου αποκαλούμε «καπιταλισμός» υπάρχει αυτό το σύμπλεγμα (εθνικό/παγκόσμιο) των κοινωνικών λογικών, οι οποίες εξουσιάζονται από την καπιταλιστική λογική (ιστορικά όλο και λιγότερο εθνική και όλο και περισσότερο παγκόσμια): Τα πάντα βρίσκονται σε αέναη μεταμόρφωση όπως το έχει παρατηρήσει ο Μαρξ (διαδικασία επαναστατικοποίησης των κοινωνιών) και ο Σουμπέτερ (φαινόμενο της δημιουργικής καταστροφής) κι όπως ο καθένας από εμάς μπορεί να παρατηρήσει στον τόπο τον οποίο ζει, μέσα στη χώρα του και στον κόσμο ολόκληρο. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι ο καπιταλισμός είναι μια δύναμη μετασχηματισμού, μια δύναμη σε ακατάπαυστο μετασχηματισμό.

• Ποια η διαφορά της τωρινής κρίσης από προηγούμενες, όπως αυτή για παράδειγμα του 1929;

Στην παρούσα φάση ο καπιταλισμός συνεχίζει να επεκτείνει την επιρροή του στον πλανήτη: είναι ευρύς και διαφοροποιημένος σε έναν αριθμό χωρών. Κοιτάζοντας από κοντά, μπορούμε να δούμε τους τομείς, τις περιοχές, τις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως τους τομείς, τις περιοχές, τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση. Κι αυτές οι αναπτυξιακές πορείες όπως κι αυτές οι κρίσεις εξελίσσονται με τρόπο ανόμοιο, αναλόγως των τομέων, των περιοχών του κόσμου και των χωρών. Ετσι λοιπόν δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για «συνολική κρίση του καπιταλισμού». Οσο για το εάν η διάσταση «κρίση» της ανάπτυξης που βρίσκεται σε εξέλιξη αφορά ιδιαιτέρως τον Δυτικό Κόσμο κι αν ναι, γιατί, θα σας απαντήσω συγκρίνοντας τη σημερινή περίοδο όχι με την κρίση του 1929, αλλά με τη μεγάλη ύφεση του τέλους του 19ου αιώνα.

• Θεωρείτε ότι η λιτότητα χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις ως μέσο άσκησης οικονομικής πολιτικής ή ως μέσο διακυβέρνησης;

Η λιτότητα δεν αποτελεί προφανώς τη θεραπεία απέναντι στην ύφεση μιας οικονομίας (όπως για παράδειγμα οι φιλελεύθερες πολιτικές του 1930). Το πρόβλημα τίθεται όταν μια χώρα έχει ζήσει κάτω από τις δυνατότητές της (λόγω της εξουσίας των αποικιοκρατών, του εσωτερικού ή εξωτερικού χρέους της ή τη δημιουργία πληθωριστικού νομίσματος). Η λιτότητα μπορεί να επιβληθεί με διάφορα μέσα: με την πολιτική (όπως συμβαίνει τώρα με τη νότια Ευρώπη), διαγραφή του εσωτερικού χρέους από τον πληθωρισμό, υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, όλα αυτά τα μέσα πλήττουν κατ” αρχάς τους πιο αδύνατους και τους πλέον απροστάτευτους. Κάτι το οποίο θεωρείται «φυσικό» στις κοινωνίες οι οποίες διαθέτουν τέτοιες ανισότητες, όπως οι δικές μας και οι οποίες εξουσιάζονται από ανεύθυνες ολιγαρχίες.

…………………………………………………………………………………………………………………………

Ποιος είναι

Γεννημένος το 1935, ο Μισέλ Μπο είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και Οικονομικής Σκέψης στο Πανεπιστήμιο Paris VIII στη Βενσέν. Είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων, μεταξύ των οποίων τα εμβληματικά «Η ιστορία του καπιταλισμού, από το 1500 έως το 2000», εκδόσεις Ηλέκτρα, 2008, και «Η ιστορία του σοσιαλισμού, 1800-1981», εκδόσεις Μαλλιάρης, 1987. Περισσότερα κείμενα του συγγραφέα ελεύθερα στο Ιντερνετ, στο http://www.michelbeaud.com.

Πηγή. http://www.efsyn.gr/?p=73201

Στην Μούργα των Ονείρων μας!

Ο μεγάλος αδελφός μου θες από αντίδραση στην όλη κατάσταση, θες σε μια προσπάθεια ψυχικής ανάτασης,  στα γενέθλια του κάλεσε ξαδέλφια και φίλους να πιούμε και να φάμε μαζί, πράξη που για τα δικά του δεδομένα αποτελεί επανάσταση όντας μια ψυχή μάλλον μοναχική που μέχρι πρότινος προτιμούσε να αποφεύγει τέτοιου είδους συναθροίσεις. Αλλά επειδή ο αδελφός μου είναι αυτό που θα λέγαμε μυστήριο τρένο, καλά θα κάνω να αποφεύγω υποθέσεις που μπορεί να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Όπως και να έχει ήταν μια άκρως ευχάριστη έκπληξη που όλοι την δεχτήκαμε περιχαρείς.

Ας μπω όμως στο θέμα μου, την μούργα των ονείρων μας. Καθ όλη την βραδιά ξαδέλφια και φίλοι ταξιδέψαμε σε γλυκές αναμνήσεις του παρελθόντος και κανένας μα κανένας δεν έκανε ουδεμία νύξη για τα μελλοντικά σχέδια του ή για ότι επιθυμεί να του συμβεί. Αυτό με προβλημάτισε σοβαρά, δεν είναι δυνατόν μια παρέα νέων ανθρώπων να αναπολεί το παρελθόν σαν να έχει βγει στη σύνταξη.

Ένας λαός ξεθωριάζει λοιπόν και σβήνει το φεγγάρι, σβήνει τα λόγια, σβήνει τα θέλω του κάτω από το καθεστώς διάσπαρτου και διαρκούς φόβου για έναν λύκο που καραδοκεί αν φύγουμε από το μονοπάτι. Το μονοπάτι αυτό που οδηγεί δεν μας το λένε καθαρά, είναι ένα στεγνό μονοπάτι πάντως, ένα γκρίζο μονοπάτι, με δολώματα μνημονιακές δόσεις διάσπαρτα κατά μήκος του. Σε κάθε δόλωμα πρέπει να θυσιάζουμε κάτι, κάποιους, ένα κομμάτι μας.

Και έτσι, κάτω από το βάρος μιας δυσβάσταχτης αμφιβολίας για αυτά που ευαγγελίζεται το νέο, το μη δοκιμασμένο και το άφθαρτο, υπαναχωρούμε και δεχόμαστε τις θυσίες την μία πίσω από την άλλη, μη αντιλαμβανόμενοι πως αυτές οι θυσίες μας τρώνε ζωντανούς, μας κατασπαράζουν με το γάντι, στο όνομα μιας εξιλέωσης και εξυγίανσης που δεν φαίνεται όμως πουθενά και για αμαρτίες που ίσως με αφελή και αγαθό τρόπο ίσως υπήρξαμε κατά κάποιο τρόπο συνένοχοι. Και αυτό που δεν μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε ο φόβος και η αμφιβολία, με την ανοχή και συνενοχή μας σε ότι γίνεται, δεν είναι παρά μόνο η παράδοση μιας χώρας δίχως όνειρα, μιας καταραμένης χώρας στις γενιές που έρχονται…

I giorni grigi sono le lunghe strade silenziose
Di un paese deserto E senza cielo  (A casa d’ Irene – Nico Fidenco)

Οι γκρίζες μέρες λοιπόν είναι τώρα, είναι οι σιωπηλοί μακρινοί δρόμοι όπου σέρνουμε τα πόδια με κατεβασμένα τα κεφάλια, είναι οι δρόμοι ενός ερημωμένου από όνειρα τόπου όπου ο ουρανός έχει χαθεί μαζί με την ελπίδα.

Είναι οι μέρες που δεν φαίνεται να έχουν αύριο, όπου επιθυμίες και προσδοκίες έχουν λουφάξει στη καταχνιά, είναι ημέρες φτιαγμένες από πέτρα όπως έχουν γίνει και οι καρδιές μας, ημέρες φυλακισμένες στη λήθη και την απουσία.

Και έτσι μικροί μεγάλοι σε αυτό τον τόπο καταλήξαμε να είμαστε λίγο πολύ κυρ Αντώνηδες που παλεύουν να τελειώσουν την μέρα με κάθε τρόπο ώστε να πάνε να κοιμηθούν και να βρουν γαλήνη σε αυτά που κάποτε ονειρεύονταν ξύπνιοι. Μα κάθε ξύπνημα στην πραγματικότητα μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον εκμηδενισμό μας.

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί
ό,τι ποτέ δεν έζησε μες τ’ όνειρό του ζει
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή.

Εμένα ένα πράγμα με κρατάει ζωντανό να ονειρεύομαι στο ξύπνιο μου, η μουσική, η μελωδία πλεγμένη με συναίσθημα και χρώμα, με ανάσες βαθιές και πόνους ανείπωτους, ο ήχος της λατέρνας που με ταξιδεύει και μου χαϊδεύει τα αυτιά, οι υποσχέσεις της νότας που σφυρηλατεί την ψυχή μου, οι σκάλες στο πεντάγραμμο που με ανεβάζουν στον ουρανό και με αφήνουν να αιωρούμαι ως άλλος Παραμυθάς, η ευαισθησία του παιδιού που κρατώ ζωντανό μέσα μου με κάθε θυσία, τα λόγια των ποιητών που δεν χρειάζεται να ειπωθούν όντας σφραγισμένα στο είναι μου. Και όλα αυτά τα βρίσκω πάντα ακούγοντας ξανά και ξανά, πέντε, δέκα φορές χωρίς ποτέ να χορταίνω το Βάλς των χαμένων ονείρων.

Ας ξεκολλήσουμε από την μούργα, δεν μας αξίζει, δεν μας πηγαίνει, ποιητές και ήρωες είμαστε, γεννηθήκαμε σε αυτό τον κόσμο για τα μεγάλα και σημαντικά, όχι για τα μικρά και τα γκρίζα, σηκώστε τα μάτια και ρουφήξτε τον ουρανό Έλληνες και μετά φτύσετε στα μούτρα τους τα όνειρα σας, δεν θα το αντέξουν.

Πηγή, http://kostasoutsider.com

Το Πανεπιστήμιο της Βολιβίας τίμησε τον Εντουάρντο Γκαλεάνο!!!

Ο διακεκριμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος Εντουάρντο Γκαλεάνο έλαβε το μετάλλιο Azurduy Juana de Padilla, το υψηλότερο βραβείο που χορηγείται από το Πανεπιστήμιο των Άνδεων Simon Bolivar, στη πόλη Sucre της Βολιβίας.

Η τελετή πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα της Τιμής του εν λόγω εκπαιδευτικού ιδρύματος, όπου ο συγγραφέας του «Las Venas abiertas de America Latina» (Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής) μίλησε για το τελευταίο βιβλίο του «Los Hijos de los dias» (Τα παιδιά των ημερών), αφού έλαβε το βραβείο από τα χέρια του Πρύτανη του Πανεπιστημίου, Χοσέ Λουίς Γκουτιέρεζ.

«Μια ιστορία απορρέει από κάθε μέρα. «Τα παιδιά των ημερών έχουν ήδη αρχίσει να περπατάνε», είπε ο Ουρουγουανός διανοούμενος, ο οποίος βρίσκεται στη Βολιβία από τις αρχές της εβδομάδας.

Τέλος, ο διάσημος πνευματικός τόνισε ότι «ο κόσμος είναι χωρισμένος, κυρίως μεταξύ ανάξιων και εξοργισμένων, και ο καθένας πρέπει να γνωρίζει σε ποια πλευρά θέλει ή μπορεί να είναι».

Πηγή, http://barbudosdesierramaestra.blogspot.gr

(με πληροφορίες από: plenglish.com)

«Όλοι πίσω, να χάσουμε 1-0 και να τα ρίξουμε στη διαιτησία»

 

Θυμάμαι πριν κάνα τριάρι χρόνια –είχαμε κυβέρνηση Γιωργάκη, Παπακωνσταντίνου, Γερουλάνου, Μπιρμπίλη  (καλά παιδιά κι αποτελεσματικά –εγγυημένα –τους έδινες παγωτό το πρωί και στο επιστρέφανε γάλα το μεσημέρι). Τότε ήταν κάμποσος κόσμος στους δρόμους, άλλοι στην πλατεία Συντάγματος, άλλοι στη γύρα με γιαούρτια, ντομάτες και αυγά, πολλή αγανάκτηση αδερφάκι!  Μου είχε κάνει εντύπωση (εκτός των άλλων) μια ατάκα που επαναλάμβαναν: «αν αυτά που κάνει το Πασόκ τα έκανε η ΝΔ θα είχε καεί η χώρα!» Ή κάπως έτσι….

Εντάξει.

Εκλογές έγιναν, ο λαός νίκησε, το Πασόκ έφυγε (ο Βενιζέλος έμεινε βέβαια –αλλά αυτά έχει το μεταγραφικό παζάρι μεταξύ των ομάδων –κι εμένα Αμαλφιτανό μου τάξανε και με τίποτα ακατέργαστα διαμάντια ετών 35 με βλέπω να βολεύομαι), η Χρυσή Αυγή ήρθε αναβράζουσα κι ο Αντώνης ο Μουρούτης ο Σερέτης έγινε πρωθυπουργέας. Παρακάτω;

 «Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις» -έτσι λέει η βίβλος του άσχετου προπονητή που τελικά κατεβάζει στο γήπεδο 11 τύπους με τις γλώσσες να σούρνονται στο γρασίδι. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μπορεί το Πασόκ να έχασε τις εκλογές αλλά η ομάδα κέρδισε. Διότι ποία η τελευταία κυβέρνηση προ εκλογών; Βαγγελάκης, Αντωνάκης και Καρατζαφύρερ  (με υποσχετική – όταν συμπλήρωσε τον προκαθορισμένο αριθμό αγώνων δεν ανανέωσε γιατί τον θέλανε για βασταφυλαρούχα οι υπόλοιποι ενώ εκείνος μόστραρε ως σεντεφόρι, ή δεκάρι κουμανταδόρος κατ΄ελάχιστον).

Να τη δούμε λίγο αυτή την ομάδα –έτσι; Ομάδα κέντρου. Με οχταράκι τον Βαγγέλη (τον γνωστό και ως «μαζί σου είμαι πρόεδρε περί δημοψηφίσματος, όσο πετάει το αεροπλάνο, θα σε ρίξω όταν προσγειωθούμε»)  σε ρόλο σουλατσαδόρου απ΄αυτούς που κρύβονται πίσω από τους αντίπαλους παίκτες κι όταν η μπάλα χαθεί φωνάζουν «μόνος μου ήμουνα ρε μαλάκα –γιατί δεν έδινες πάσα;» Και τον Αντώνη τον «Θάνε σα να μπαίνει η Άνοιξη» σε ρόλο φουνταριστού –να του βγάζεις μπαλιά στην κενή εστία και να καρφώνεται με τη μύτη στις πινακίδες επειδή τον ματιάσανε οι Αριστεροί. Βάλανε κι αυτή τη ρέπλικα του Πουρσανίδη, το μπαρμπα-Φώτη, για αμυντικό μέσο, να έχουν κάποιον να βρίζουν όταν τρώνε γκολ και κατεβάσανε την παλιά καλή ομάδα στο γήπεδο για νέες σελίδες δόξας.

Πάει κοντά ένας χρόνος τώρα, ο μπαρμπα-Φώτης ενεργοποίησε κι αυτός την οψιόν του και έμεινε χωρίς ομάδα γιατί βαρέθηκε να ξεμένει μόνος πίσω (μέχρι ο τερματοφύλακας  τον παράταγε και πήγαινε για σάμαλι άνευ προειδοποίησης) και να του καταλογίζουν οτι δεν κόβει, δεν μαρκάρει, δεν πασάρει, δεν σουτάρει και δεν σκοράρει –αν έπαιζε λίγο ακόμα σε αυτή την ομάδα δεν θα έβρισκε ούτε μπυραρία για την επόμενη σεζόν. Κι ο Βαγγελάκης αναβαθμίστηκε –από οχταράκι της γυροβολιάς έγινε δεκάρι σε σύστημα ανάπτυξης από τα πλάγια χωρίς κεντρικό μέσο.

Ωραία ανάλυση προπονητικής (και με συγχαίρω γι΄αυτή) αλλά τι γίνεται με τα αποτελέσματα; Πετάει η ομάς; Ασυζητητί!

Διαπρέπει στην οικονομική διαχείριση εφαρμόζοντας τα μέτρα του Βαγγέλα (αυτά τα μνημονιακά περί χαρατσιού ΔΕΗ, φορολόγησης με το σύστημα της ξώβεργας και ηλεκτρονικής συνταγογράφισης σε μπλοκάκι –αυτά τα μνημονιακά, τα επάρατα ρε παιδί μου). Διαπρέπει και στην είσπραξη εσόδων φροντίζοντας να διευκολύνει όσους δεν πληρώνουν και να κρατάει ψηλά τον ΦΠΑ που δεν εισπράττει.

Διαπρέπει και στις αποκρατικοποιήσεις –ότι βγάζει προς πώληση μένει στο ράφι, οι άνθρωποι είναι αξιοζήλευτοι! Μόνο για την εταιρεία Φυσικού Αερίου κλείσανε μια συμφωνία,κάτω από την δεσμευτική τιμή που είχε καταθέσει ο αγοραστής στον διαγωνισμό (!!!!) και κάνανε πάρτυ στα κανάλια για την επιτυχία! Μέχρι και μελέτη βγάλανε που έλεγε οτι η τιμή της εταιρείας έχει εκτιμηθεί χαμηλότερα από την τιμή που προτείνει ο αγοραστής –δηλαδή αυτός ο αγοραστής ήταν μαλάκας στο τετράγωνο, μια όταν πρότεινε τη δεσμευτική τιμή στον διαγωνισμό και μια τώρα που αγοράζει ακριβότερα από την αξία της εταιρείας! Το λένε και θέλουν να το πιστέψουμε, το παίζουν τα κανάλια και δεν ντρέπονται οι δημοσιογράφοι που το παίζουν αδέκαστοι!

Κι αν πεις για την άλλη την επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης! Αγωγός ΤΑΡ –έδωσε αγώνα ο Αντώνης ο Τράβελιν Γουίλμπουρι να επιλεγεί ο συγκεκριμένος αγωγός που θα σώσει την Ελλάδα γιατί περνάει μέσα από κάποια μέρη της Μακεδονίας! Θα μας σώσει ο αγωγός –μην το συζητάς… Το αέριο θα φτηνύνει (όχι αυτό που θα μεταφέρεται με τον ΤΑΡ –δεν προκύπτει από τη σύμβαση κάτι τέτοιο), θέσεις εργασίας θα ανοίξουν (για εργάτες που θα έρθουν εκτός συνόρων υποθέτω –γιατί ο αγωγός θα κατασκευαστεί πρώτα στην Αλβανία και μετά θα περάσει από εμάς, άρα τα μεροκάματα θα είναι ανάλογα), η ύπαιθρος θα αξιοποιηθεί (όλα και κάποιο μπουρδέλο θα ανοίξει για τα εργοτάξια, όλο και καμιά καντίνα «όλα στα κάρβουνα –όλα μαύρα») θα φάμε με χρυσά κουτάλια (εμείς οι ημέτεροι)! Κι αυτή η επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης  (πού, ο θεός να μας κόβει χρόνια και να τα δίνει μέρες στον Αντωνάκη τον καταφερτζή ο οποίος έκανε βουντού στους Αζέρους για να επιλέξουν ΤΑΡ) είχε δρομολογηθεί εδώ και μια δεκαετία περίπου (τόσο έχει ο ΤΑΡ γραφεία στην Ελλάδα) και οι άνθρωποι κάνανε μελέτες σχετικά με τα αντισταθμιστικά οφέλη της συγκεκριμένης παρέμβασης που θα έπρεπε να προσφέρουν! Τώρα που πανηγυρίζουμε βέβαια –ποια αντισταθμιστικά οφέλη, εδώ παρακαλάμε να μας πηδήξουν, για τέτοια είμαστε;

Θα πεις –«εκτός από τους αριθμούς υπάρχουν και τα νούμερα (οι άνθρωποι δηλαδής)!» Η καθημερινότης που λέει κι ο τηλεοπτικός σχολιαστής.

-Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου που έκλεισε.

-Το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου που πάει για κλείσιμο.

-Η ΕΡΤ που έκλεισε.

-Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που δεν κατατέθηκε ποτέ γιατί δεν υπήρχε ανάγκη.

-Οι Χρυσαυγίτες που ποτέ δεν δικάζονται.

-Ο Σακκάς που κόντεψε να πεθάνει στη φυλακή γιατί δεν θέλουν να τον δικάσουν.

-Ο Άδωνης που επανέφερε σε ισχύ την απόφαση για διαπόμπευση των οροθετικών (για την οποία είμαστε υπόδικοι σαν κράτος).

-Ο Αθανασίου που βγάζει νόμους και γνωματεύσεις α λα καρτ.

-Οι δεξιοί βουλευτές που αγαπάνε τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.

-Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής που αγαπάνε το λιντσάρισμα.

-Ο Κυριάκος!

-Η ΕΔΤ.

-Ο Μανιάτης που έβριζε τον Αρσένη επειδή ζητούσε να τηρούνται οι κοινοτικές προϋποθέσεις προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος και έγινε τώρα Υπουργός Περιβάλλοντος!!!!

-Οι μπάτσοι που βαράνε στο δρόμο για ψύλλου πήδημα.

-Οι συνεχείς επιστρατεύσεις απεργών.

-Οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων που κανένας δεν ξέρει πώς θα γίνουν και οι νέες προσλήψεις που όλοι καταλαβαίνουμε πώς θα γίνουν.

-Ο νόμος για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά που άλλαξε και απευθύνεται πλέον μόνο στα νοικοκυριά που πληρώνουν τις δόσεις τους στις τράπεζες (άρα, δεν είναι υπερχρεωμένα!!!)

-Ο νόμος που δίνει την εξουσιοδότηση σε Υπουργούς να προβαίνουν σε αλλαγές του καθεστώτος των οργανισμών (κλείσιμο το λένε αυτό) χωρίς να περνάνε τις αποφάσεις τους αυτές από τη Βουλή.

Έγραψα αυτό το τελευταίο και θυμήθηκα έναν άλλο νόμο που πήγαινε να περάσει ο Παπακωνσταντίνου ζητώντας εξουσιοδότηση από τη Βουλή για να υπογράφει αυτός τις Διεθνείς Συμβάσεις με την Τρόικα. Είχαν ξεσηκωθεί τότε όλοι τους –μέσα κι έξω. «Χούντα! Ανατρέπεται η Βουλή! Πραξικόπημα! Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ!»

Έγραψα αυτό το τελευταίο-τελευταίο και θυμήθηκα οτι «αν αυτά που κάνει το Πασόκ τα έκανε η ΝΔ θα είχε καεί η χώρα!»

Και μετά είδα ότι όντως. Τα έκανε η ΝΔ και τα έκανε πολύ πιο χοντρά –καταπάτησε κάθε έννοια συνταγματικότητας, κάθε ψήγμα νομιμοφάνειας –λειτούργησε με μια κουβέντα ολοκληρωτικά. Και τι έγινε; Κάηκε η χώρα; Κάηκε –πώς δεν κάηκε! Από τον καύσωνα!

Κι αν τους άλλαζες –πάλι τους ίδιους θα ψήφιζες, κι όταν λέω τους ίδιους κυριολεκτώ. Το ίδιο κόμμα –τον Αντώνη τον Σαχλαμαρά. Άντε να του έβαζες παρέα και τους Χρυσαυγίτες –«μπας και ξεβρομίσει ο τόπος»!

Έτσι  δεν πάει;

Πηγή, http://themotorcycleboy.blogspot.gr