του Ευστάθιου Φακιολά
Η θεώρηση της θρησκείας
Η φύση του ανθρώπου, με βάση τις φιλοσοφικές έννοιες και τους όρους που έχουν επινοηθεί και διαμορφωθεί από την εποχή του Πλάτωνα, διακρίνεται στη διάνοια, που περιλαμβάνει τη σκέψη και το λόγο και στην εποπτεία, που αποτελείται από το χώρο, το χρόνο και τα ανθρώπινα πάθη. Η διάκριση αυτή συνιστά, ουσιαστικά, την αφετηριακή βάση της θεωρητικής αντιπαράθεσης μεταξύ της ιδεαλιστικής και της υλιστικής αντίληψης του ανθρώπινου κόσμου και της πραγματικότητας.
Η ιδεαλιστική σκέψη, που προσπαθεί να συλλάβει και να κατανοήσει την πραγματικότητα, ξεκινώντας από τη διάνοια, πρεσβεύει πως ο αντικειμενικός, πραγματικός κόσμος είναι ο σύνθετος κόσμος των εννοιών και των ιδεών από τον αφηρημένο σύνθετο κόσμο των εννοιών και των ιδεών, μέσω μιας υποκειμενικής διανοητικής διαδικασίας αφαιρέσεων και χωρίς την παραμορφωτική παρεμβολή της εποπτείας και της αντικειμενικής παράστασης του όλου, παράγεται, ως αποκλειστικό προϊόν και αποτέλεσμα της σκέψης και της αντικειμενικής ανάπτυξης του ανθρώπινου πνεύματος, η συγκεκριμένη ολότητα.
Η υλιστική θεώρηση, αντίθετα, επιδιώκει να συνειδητοποιήσει τη συγκεκριμένη κοινωνική ολότητα ξεκινώντας από την εποπτεία, αναλύοντας, δηλαδή, τα συγκεκριμένα στοιχεία και τα πραγματικά υλικά δεδομένα που συγκροτούν τον ανθρώπινο κόσμο· στα πλαίσια, όμως, αυτής της θεωρητικής σκέψης έχουν διαμορφωθεί δυο βασικά επιστημονικά ρεύματα, που ακολουθούν διαφορετικές μεθοδολογικές ερευνητικές προσεγγίσεις κατανόησης της πραγματικότητας – το ένα ρεύμα, αν και υποστηρίζει ότι τα αντικείμενα της σκέψης και του λόγου διαμεσολαβούνται από τα συγκεκριμένα πραγματικά αισθητά υλικά δεδομένα της αντικειμενικής ολότητας, δεν αντιλαμβάνεται, ωστόσο, την ανθρώπινη πράξη σαν αισθητή πρακτική αντικειμενική δραστηριότητα· συνεπώς, οι μορφές της συνείδησης και οι ιδεολογίες αντιμετωπίζονται ως εξωτερικές παραμορφώσεις και παραμορφωτικές αντανακλάσεις της συγκεκριμένης πραγματικότητας, η οποία προσεγγίζεται μόνο από την οπτική γωνία των παραγωγικών οικονομικών σχέσεων το άλλο ρεύμα, πρεσβεύοντας την άποψη ότι οι άνθρωποι στην αντιληπτή εμπειρική κοινωνική τους πρακτική συνιστούν τις πραγματικές προϋποθέσεις συγκρότησης και ύπαρξης της αντικειμενικής ολότητας, θεωρεί ότι οι μορφές της συνείδησης αποτελούν ιστορικά προσδιορισμένες κοινωνικές εκφράσεις των εσωτερικών διασπάσεων, αντιφάσεων και αντιθέσεων της πραγματικότητας, η οποία ερευνάται, σε αντίθεση με το προηγούμενο ρεύμα, υπό το πρίσμα της συνολικής εργασιακής κοινωνικής δραστηριότητας των ανθρώπων.1
Στα πλαίσια αυτής της θεωρητικής αντιπαράθεσης μεταξύ της ιδεαλιστικής και της υλιστικής σκέψης η θρησκεία αποτέλεσε ιδιαίτερο αντικείμενο ανάλυσης για τους μελετητές και τους ερευνητές των κοινωνικών επιστημών. Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...