Θοδωρής Σδούκος: «εδώ έχει συμπυκνωθεί όλη η βαρβαρότητα των αλλαγών»

Η Δημόσια Υγεία νοσεί και τα Κοινωνικά Ιατρεία δεν επαρκούν για να τη γιατρέψουν

 

συνέντευξη στον Στέφανο Σίσκο

 

 Ατέλειωτες ουρές από κόσμο που θέλει να πάρει τα φάρμακά του και δεν μπορεί, έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και υλικών και πολλά άλλα προβλήματα συνθέτουν τη θλιβερή εικόνα του δημόσιου υγειονομικού συστήματος σήμερα στην Ελλάδα.

 

Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα στον χώρο της υγείας είναι η αδυναμία πρόσβασης των ανασφάλιστων ακόμα και σε αυτό το, εξαθλιωμένο πλέον, δημόσιο νοσοκομείο, μια κατάσταση η οποία καλύπτεται εν μέρει μόνο από τα κοινωνικά ιατρεία. Αυτό υποστηρίζει ο Θοδωρής Σδούκος που μίλησε γι’ αυτή την εικόνα διάλυσης αποκλειστικά στον ΧΡΟΝΟ. Ο Θ. Σδούκος είναι γενικός ιατρός στο Κέντρο Υγείας της Μηχανιώνας, από τους πρωτεργάτες στη δημιουργία Κοινωνικών Ιατρείων, και σήμερα προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του και στο Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης. «Το δημιουργήσαμε επειδή διαπιστώσαμε την ανάγκη που έχουν οι ανασφάλιστοι αλλά και οι μετανάστες».

 

 

 

— Τι είναι όμως και πώς λειτουργεί ένα Κοινωνικό Ιατρείο; 

 

«Τα κοινωνικά ιατρεία καλούνται να καλύψουν το σκέλος της πρωτοβάθμιας νοσηλευτικής φροντίδας. Στην ουσία είναι αυτοδιαχειριζόμενα ιατρεία με εθελοντικό προσωπικό. Το πόσο μεγάλα είναι και πόσο εκτεταμένες υπηρεσίες παρέχουν αλλά και το πώς οργανώνονται ή ποιος παίρνει τις αποφάσεις, δεν είναι καθορισμένο», επισημαίνει ο Θ. Σδούκος.

 

«Στη Θεσσαλονίκη είμαστε μια αυτοδιαχειριζόμενη πρωτοβουλία. Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης μας παραχώρησε έναν χώρο. Δεν πληρώνουμε νοίκι και μας πληρώνουν και τη θέρμανση. Οι αποφάσεις παίρνονται από τη γενική συνέλευση των εργαζομένων του Κοινωνικού Ιατρείου, στην οποία συμμετέχουν όλοι – από τον καθαριστή ή εκείνον που κάνει γραμματειακή υποστήριξη μέχρι και τους γιατρούς. Δουλεύουμε σε μια βάση ισοτιμίας δηλαδή, χωρίς διοικητικά συμβούλια, χωρίς καμία επίσημη θεσμική κάλυψη, χωρίς φυσικά να πληρώνεται κανείς για οτιδήποτε. Τα φάρμακα και η χρηματοδότηση για τα υλικά (σύριγγες, γάζες, όλα…) που δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε, συγκεντρώνονται με τη βοήθεια κοινωνικών συλλόγων. Το Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης ακολουθεί, με άλλα λόγια, ένα καθαρά αυτοδιαχειριζόμενο μοντέλο, αυτοοργανωμένο και χωρίς ιεραρχίες. Υπάρχουν όμως κάποια άλλα που είτε έχουν τεθεί υπό την αιγίδα των Ιατρικών Συλλόγων είτε έχουν σχέση με την Εκκλησία. Υπάρχει και το Μητροπολιτικό Ιατρείο του Ελληνικού που έχει σχέση με την επίσημη δημοτική αρχή. Είναι γεγονός ότι στην επαρχία, όπου τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, χρειάζεται μια θεσμική κάλυψη. Σήμερα υπάρχουν Κοινωνικά Ιατρεία από την Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από την Ηγουμενίτσα μέχρι τη Ρόδο. Αυτά είναι που προσπαθούν να κρατήσουν όρθιο τον κόσμο μέσα στην κρίση. Αυτά συγκροτούν ένα πραγματικά λαϊκό σύστημα υγείας, που βάζει ένα ζήτημα μοντέλου για το αυριανό σύστημα υγείας και ειδικά για την πρωτοβάθμια φροντίδα που τόσα χρόνια δεν την είχαμε αν και θα έπρεπε. Γι’ αυτό και είναι σημαντικό να κρατήσουμε ζωντανές τις έννοιες της δωρεάν παροχής υπηρεσίας, της αυτοδιαχείρισης και της συμμετοχής όλων –και των ασθενών– στη λήψη αποφάσεων…»

 

 

 

— Πώς διαμορφώνεται τελικά η γενικότερη κατάσταση όσον αφορά τις ελλείψεις σε υλικά και ιατρικό προσωπικό; 

 

«Η κατάσταση παραμένει τραγική. Δεν προλαβαίνουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Η έλλειψη προσωπικού που ήταν ήδη μεγάλη πριν από την κρίση, έχει γίνει τεράστια τώρα. Είχαμε ζητήσει προσλήψεις και τελικά υπήρξε μείωση προσωπικού, με αποτέλεσμα η δουλειά να μην μπορεί να βγει. Λείπουν υλικά, λείπουν αναισθησιολόγοι, δεν μπορούν να βρεθούν χειρουργεία. Στον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. οι γιατροί είναι ελάχιστοι και προσπαθούν να καλύψουν 7.000.000 ασφαλισμένους. Το σύστημα έχει διαλυθεί εξαιτίας της μειωμένης χρηματοδότησης και παράλληλα παραμένει άλυτο το ζήτημα της νοσηλείας των ανασφάλιστων».

 

Ο κόσμος, ο απλός, ο φτωχός, που ούτε έχει τα μέσα να πληρώσει για τα φάρμακά του ούτε έχει πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας, έχει αυξηθεί δραματικά. Ο Θοδωρής Σδούκος μιλάει για 3.000.000 ανθρώπους για τους οποίους δεν υπάρχει πρόγραμμα. «Σαν να τους λένε: “Πήγαινε πέθανε”. Κυριαρχεί η μέγιστη συνθήκη βαρβαρότητας». Όπως εξηγεί, «Ένας ανασφάλιστος που χρειάζεται εξετάσεις καλείται να πληρώσει εκατοντάδες ευρώ. Αν χρειαστεί νοσηλεία, πάμε στα χιλιάδες ευρώ. Η ειρωνεία είναι ότι στους άπορους προσφέρεται η νοσηλεία, όμως μετά τους έρχεται λογαριασμός. Τα κλειστά νοσήλια έχουν εκτιναχθεί στα ύψη. Για παράδειγμα, το κόστος μιας επέμβασης για μπάι-πας ανέρχεται στα 3.500 ευρώ, για σκωληκοειδίτιδα στα 1.200, ενώ για έναν πολυτραυματία το κόστος νοσηλείας φτάνει στα 10.000 ευρώ. Πού να τα βρει ο άνεργος ή ο φτωχός; Και όμως, θα του ζητηθεί να τα δώσει από την τσέπη του».

 

 

 

— Γιατί γίνεται αυτό;

 

«Σήμερα ο Έλληνας πολίτης καλείται να πληρώσει 5 ευρώ για την επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία οποιουδήποτε νοσοκομείου, είτε είναι ασφαλισμένος είτε όχι. Από την εποχή Λοβέρδου συμβαίνει αυτό. Το αντίτιμο ήταν 3 ευρώ αλλά αμέσως μετά τις δημοτικές εκλογές έγινε 5 ευρώ. Ενώ όμως υπάρχει εγκύκλιος που εξαιρεί τα επείγοντα περιστατικά και διάφορες κατηγορίες νοσηλευομένων, στην πράξη οι σχετικές υπηρεσίες τα ζητούν ακόμη και από χρόνιους αρρώστους ή επείγοντα και γενικά από κατηγορίες του πληθυσμού που θα μπορούσαν να εξαιρεθούν. Αυτό συμβαίνει επειδή πολλοί διοικητές νοσοκομείων απειλούν τους υπαλλήλους πως θα απολυθούν αν δεν υπάρχουν έσοδα, αφού… “θα κλείσει το νοσοκομείο”, κι έτσι σε αρκετές περιπτώσεις τους ωθούν έμμεσα να γίνουν “βασιλικότεροι του βασιλέως”».

 

 

 

— Πρόκειται για μια ιδιότυπη οικονομική διαχείριση…

 

«… που επεκτείνεται και σε άλλους τομείς. Το τηλεφωνικό κέντρο του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., για παράδειγμα, δόθηκε με κυβερνητική εντολή σε ιδιωτικές εταιρείες κι έτσι ακόμη και το να κλείσει κανείς ραντεβού έχει καταντήσει να κοστίζει πιο ακριβά. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τη φύλαξη των νοσοκομείων με βάση έναν παλιότερο νόμο από εποχής Αλέκου Παπαδόπουλου. Εξακολουθεί να δίνεται σε ιδιωτικές εταιρείες και δεν πρόκειται να προσληφθούν μόνιμοι υπάλληλοι ακόμα κι αν κοστίζει ακριβότερα. Πρωτοφανές. Χρόνια φωνάζουμε εμείς μέσω των ενώσεων πως είναι σκανδαλώδες να δίνονται τα πάντα σε ιδιώτες, όμως ούτε άκουγε ούτε ακούει κανείς».

 

Τα παραπάνω φαινόμενα δεν παρουσιάζονται μόνο στη Θεσσαλονίκη. «Μέσα στο γενικό χάλι, τα δημόσια νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης έχουν υποστεί μια μείωση της χρηματοδότησής τους πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με αυτά της Αθήνας. Η γενική εικόνα όμως είναι παραπλήσια σε όλα τα νοσηλευτικά κέντρα της χώρας. Στο Ιπποκράτειο, για παράδειγμα, είχαμε ένα περιστατικό όπου δεν χειρουργούνταν ένας άνθρωπος για γάγγραινα στο πόδι επειδή δεν είχε να πληρώσει. Όταν η κατάστασή του έφτασε στο απροχώρητο κι έπαθε σηψαιμία, μπήκε στο χειρουργείο και υπέστη ακρωτηριασμό από τον μηρό. Αν είχαν παρέμβει έγκαιρα θα είχε βγει με κομμένα το πολύ κάποια δάχτυλα. Αλλά αυτός ο άνθρωπος κατέληξε στην εντατική με επιπλοκές και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια. Στα ιατρικά χρονικά θα καταγραφεί ως ένα περιστατικό παθολογικών αιτίων, ενώ στην ουσία πρόκειται για μια δολοφονία με θύτη την κρίση. Είναι ένα παράδειγμα ανάμεσα σε εκατοντάδες παρόμοια. Ένα περιστατικό που το αντιληφθήκαμε ανάμεσα σε τόσα που δεν γνωρίζουμε, αφού άλλοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν στα σπίτια τους αβοήθητοι».

 

Όλα αυτά, καταλήγει ο Θοδωρής Σδούκος, συγκροτούν μια κατάσταση μέσα στην οποία δεν μπορείς να δουλέψεις. «Το 1980 ο τομέας της δημόσιας υγείας λειτουργούσε καλύτερα απ’ ό,τι τώρα. Η σημερινή κατάσταση είναι χειρότερη από εκείνη που επικρατούσε πριν δημιουργηθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Και όσοι παραμένουν στο σύστημα, κάνουμε απλώς συντήρηση των ελαχίστων δυνατοτήτων μας. Μοιάζει να έχει συμπυκνωθεί στον τομέα της υγείας όλη η βαρβαρότητα των αλλαγών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια… Χάνουμε οι ασφαλισμένοι παροχές και δεν έχουν τίποτα οι ανασφάλιστοι. Και το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για ανελαστικό θέμα: με μια αλλαγή πολιτικής κάποιος μπορεί να βρει δουλειά, αλλά το να χάσει τη σωματική του ακεραιότητα επειδή δεν έχει να πληρώσει ένα χειρουργείο είναι εγκληματικό».

Πηγή. http://www.chronosmag.eu

Ζούμε ένα δράμα χωρίς τέλος. Ψέματα, ψέματα, ψέματα…

Σημ.Αμετανόητου: Να ομολογήσω ευθαρσώς, ότι είναι η μία από τις δύο «πένες» που διαβάζω όταν πέσει στα χέρια μου η Καθημερινή.Πολλά χρόνια τώρα…

Της Ζέζας Ζήκου

Είναι οδυνηρό φαινόμενο να διασύρεται μια ολόκληρη χώρα από τα ψεύδη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Πέρα από τον ελληνικό λαό, οι αρχές της πρώην κυβέρνησης της Ελλάδας «ψευδόμενες» εξαπάτησαν και τους εταίρους μας, συμπεριφορά που υποδηλώνει έλλειψη πολιτικής και προσωπικής αξιοπρέπειας. Αλλά το επικίνδυνο για τη χώρα είναι ότι, προκειμένου να διασωθούν οι ίδιοι, δεν δίστασαν σε ακραίες για τη χώρα επιλογές.

Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, προχθές, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι αποκάλυψε ότι η ολέθρια συνταγή του πρώτου Μνημονίου οφείλεται στο γεγονός ότι τους είχαν δοθεί λανθασμένα στοιχεία το 2010. Δηλαδή, η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου, που κατηγορούσε την προηγούμενη για κρυφά ελλείμματα και λάθος στοιχεία, έκανε τα ίδια κι αυτή. «Ορισμένες αποφάσεις είχαν ληφθεί τότε στη βάση πληροφοριών οι οποίες ήσαν είτε ελλιπείς είτε εσφαλμένες ή παραπλανητικές», είπε ο χαρακτηριστικά ο κ. Ντράγκι.

«Ασφαλώς οι αναφορές σχετικά με τη δομική ισχύ της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν ακριβείς. Οι (ελληνικές) αρχές της εποχής διαβεβαίωναν συνεχώς την (διεθνή) τρόικα (των πιστωτών) ότι η οικονομία ήταν πολύ πιο ισχυρή από όσο ήταν στην πραγματικότητα», ανέφερε ο επικεφαλής της ΕΚΤ. «Αναμφίβολα διαπράχθηκαν λάθη. Θα ήταν καλό αυτά να προσδιοριστούν» με περισσότερη σαφήνεια ώστε να μην επαναληφθούν, ανέφερε ο κ. Ντράγκι. Δηλαδή οι κ. Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου τους έδιναν λανθασμένη εντύπωση για την οικονομία, λέγοντάς τους ότι είναι περισσότερο ισχυρή απ’ ό,τι στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα ήταν ότι κατέρρεε, ενώ ο τότε πρωθυπουργός έδινε επιδόματα αλληλεγγύης κι έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν».

Εγώ τώρα τι να πω… Οταν το Ινστιτούτο Bruegel,* το οποίο οι αναγνώστες της «Καθημερινής» γνωρίζουν καλά από τις πολλαπλές παρουσιάσεις των απόψεων του επικεφαλής του Jean Pisani-Ferry, διαπιστώνει ότι το ελληνικό Μνημόνιο είναι από τα χειρότερα ανάμεσα σε 159 του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Οταν το έγκυρο αυτό think tank, από τους υμνητές του Μνημονίου, το χαρακτηρίζει στην έκθεσή του ως ένα από τα πιο αποτυχημένα προγράμματα προσαρμογής που έχει εφαρμόσει ανά τον πλανήτη το ΔΝΤ, ουδείς πλέον μπορεί να μείνει αδιάφορος στις συνέπειες απέναντι σε μια τέτοιας διαστάσεως εθνική καταστροφή και εξαθλίωση του λαού. Πρέπει να τιμωρήσει αυτούς που το υπέγραψαν και αυτούς που το ψήφισαν.

Με τίτλο η «Ανατομία της αποτυχίας» το Ινστιτούτο Bruegel στην έκθεσή του τεκμηριώνει το γιατί το Μνημόνιο της Ελλάδας ήταν το χειρότερο στην ιστορία του ΔΝΤ. Το ελληνικό πρόγραμμα είναι το λιγότερο επιτυχημένο από τα τρία που εφαρμόστηκαν στην Ευρώπη, αναφέρει η μελέτη, ενώ κατατάσσεται και στο 1% των πιο αποτυχημένων από τα 159 προγράμματα που έχει εφαρμόσει το ΔΝΤ παγκοσμίως.

Ολες οι προβλέψεις του απέτυχαν! Ενδεικτικά αναφέρεται ότι όταν δημιουργήθηκε, το ελληνικό πρόγραμμα προέβλεπε: Επιστροφή της Ελλάδας σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2012. Κορύφωση της ανεργίας στο 14,8% το 2012. Δεν θα χρειαζόταν η αναδιάρθρωση («κούρεμα») του ελληνικού χρέους. Κορύφωση του χρέους το 2013, στο 149% του ΑΕΠ. Ανάκτηση της πλήρους πρόσβασης στις αγορές ομολόγων το 2013.

Τρία χρόνια μετά, καμία από αυτές τις εκτιμήσεις δεν επιβεβαιώνεται. Και μπορεί το 60% των προγραμμάτων του ΔΝΤ να απογοητεύει σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη, όμως, ελάχιστα είναι τα προγράμματα που έχουν κινηθεί τόσο εκτός τροχιάς όσο το ελληνικό.

Παρά τις αποκλίσεις αυτές, το ελληνικό πρόγραμμα μπορεί ακόμα να επιτύχει τον τελικό του στόχο, που είναι να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη και να της επιτρέψει να αναπτυχθεί και να ανακάμψει. Ομως, για να γίνει αυτό, το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη θα πρέπει να διαθέσουν πολύ περισσότερους πόρους και για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό,τι αρχικά είχε εκτιμηθεί, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι αβέβαιο, σημειώνει η μελέτη.

Το πιο αμφιλεγόμενο σημείο του ελληνικού προγράμματος είναι, σύμφωνα με το Bruegel, η πολύ μεγάλη καθυστέρηση στην αναδιάρθρωση («κούρεμα») του χρέους. Ενώ ήταν εμφανές εξ αρχής ότι αυτή ήταν αναγκαία (το αρχικό Μνημόνιο προέβλεπε την κορύφωση του χρέους στο επικίνδυνα υψηλό επίπεδο του 149% του ΑΕΠ το 2012-2013 και καλούσε την κυβέρνηση να διατηρεί πρωτογενή πλεονάσματα στο 6% του ΑΕΠ για χρόνια), το ζήτημα δεν συζητήθηκε ποτέ σοβαρά ως επιλογή, κατά τις διαπραγματεύσεις της άνοιξης του 2010.

*http://www.bruegel.org/

Πηγή http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_10/07/2013_508510

Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι-Η ιστορία ενός τραγουδιού

Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι
το σκοτάδι είναι βαθύ
κι όμως ένα παλικάρι
δεν μπορεί να κοιμηθεί
  *****
Άραγε τι περιμένει
απ’ το βράδυ ως το πρωί
στο στενό το παραθύρι
που φωτίζει με κερί 
  *****
Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει
με βαρύ αναστεναγμό
ας μπορούσα να μαντέψω
της καρδιάς του τον καημό

*****

Στίχοι & Μουσική: Απόστολος Καλδάρας

Πρώτη εκτέλεση: Στέλλα Χασκίλ, Σαλονικιά

78 στροφές-1947

Τραγούδι-σταθμός στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, που το έγραψε ο Απ. Καλδάρας σε ηλικία 21 ετών, σε συνεργασία με τον έμπειρο δημιουργό Σπύρο Περιστέρη και αποτυπώνει τις σκληρές συνθήκες της εμφύλιας αντιπαράθεσης, που εκδηλώθηκε φανερά πλέον με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944, μετά την απόφαση των Άγγλων να «καθαρίσουν» το ελληνικό τοπίο από τους διαφωνούντες με αυτούς.

Ο νεαρός τότε Απόστολος Καλδάρας (1923 – 1990), συγκινημένος από τις πρώτες συλλήψεις και καταδίκες αριστερών αγωνιστών, λόγω της εξέγερσης, θα καταφέρει, μετά από αυτολογοκριτικές παρεμβάσεις, να περάσει στη δισκογραφία ένα από τα ωραιότερα και πλέον αποκαλυπτικά τραγούδια της εμφυλιακής περιόδου, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», που θα γίνει κι αυτό -όπως και το «Κάποια μάνα αναστενάζει» των Τσιτσάνη – Μπακάλη- σύμβολο ενότητας του ελληνικού λαού.  
Ο Καλδάρας ανήκε στον ιδεολογικό και πολιτικό χώρο της Αριστεράς, όπως εξ’ άλλου και το μεγαλύτερο μέρος της Θεσσαλίας. Υπήρξε οπαδός και τροφοδότης του ΕΛΑΣ από τον καιρό που το Γενικό Στρατηγείο του είχε εγκατασταθεί στα Τρίκαλα.
 Το τραγούδι χρησιμοποιεί τον κώδικα σκοταδιού – φωτός για να απεικονίσει παραστατικά τη νέα τυραννία που επικράτησε στη χώρα, αμέσως μετά τη γερμανική Κατοχή και την ανελευθερία που ακολούθησε και οφείλεται στην αγγλοαμερικανική επέμβαση και που τελικά μας οδήγησε για τα καλά στον ολέθριο Εμφύλιο Πόλεμο.
Η τότε κυβέρνηση -μέσω της επιτροπής λογοκρισίας- απαγόρευσε το τραγούδι γιατί μιλούσε για τα βάσανα του φυλακισμένου.
Ο Απόστολος Καλδάρας, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, αφηγείται σχετικά με το τραγούδι: «Ήταν λίγο μετά τη γερμανική κατοχή. Τότε που οι διώξεις, οι εκτελέσεις, οι εκτοπίσεις των αριστερών ήταν καθημερινό φαινόμενο. Ήμουν τότε στη Θεσσαλονίκη, κι ένα σούρουπο βλέπω στα κάστρα του Γεντί Κουλέ μερικές σιλουέτες κρατουμένων. Αυτό ήταν! Έτσι γράφτηκε το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι».  
Κατά μια δική μου πληροφορία, που έχω στο προσωπικό μου αρχείο εδώ και πολλά χρόνια, ο Καλδάρας, έγραψε το τραγούδι για τον Θεσσαλονικιό φίλο του οργανοπαίκτη ρεμπέτη Χρήστο Μίγκο, που την εποχή εκείνη ήταν κρατούμενος στις Νέες Φυλακές της οδού Κασσάνδρου της Θεσσαλονίκης.
Τέλος, σε συνέντευξη του ίδιου του δημιουργού προς τον Παναγιώτη Κουνάδη, το φθινόπωρο του 1989, αναφέρονται όλες οι λεπτομέρειες σχετικά με την ιδέα της δημιουργίας του τραγουδιού. Λέει λοιπόν ο Καλδάρας: «Αυτό το τραγούδι το ‘χα εμπνευστεί από μια μικρή ιστοριούλα. Τότε ήμουν στη Θεσσαλονίκη, με την πρώτη κυβέρνηση του Οκτώβρη του 1944. Μετά το Δεκέμβρη αρχίσαν οι πρώτες συλλήψεις των αριστερών, των κομμουνιστών, που τους πιάναν και τους κλείναν στο Γεντί Κουλέ. Εγώ τότε είχα ένα φίλο με τον οποίο συνεργαζόμαστε, στα διάφορα κουτούκια εκεί πέρα, ονόματι -καλή του ώρα κι αυτός πέθανε, Θεός σχωρέστον- τον Μίγκο. Τον Χρήστο τον Μίγκο. Αυτός καθόταν στην Ακρόπολη επάνω, κάτω από το Επταπύργιο -το Γεντί Κουλέ. Και μ’ έπαιρνε ταχτικά να πάμε να πιούμε κανένα ουζάκι στη γριά, έτσι την έλεγε τη μάνα του. Πίναμε τα ουζάκια, τα λέγαμε. Διάφορα πράγματα για τη δουλειά από δω, από ‘κει. Λοιπόν μια φορά έφυγα, θυμάμαι ήταν σούρουπο κι εκεί που φεύγαμε το βλέπω -δεν ξέρω έτσι κι άλλες φορές το ‘βλεπα. Εκείνη τη φορά μου ‘κανε εντύπωση πως ήταν σούρουπο, η βραδιά διαφορετική, ποιος ξέρει και βλέπω τη σιλουέτα του Επταπυργίου, των τειχών εκεί πέρα που ήταν οι φυλακές και μου ‘κανε εντύπωση. Κοίτα, τώρα λέω, εκεί μέσα πίσω απ’ τα τείχη αυτά είναι οι φυλακές. Και ‘κει μαζεύουν αυτούς τους ανθρώπους και τους κλείνουν φυλακή. Κι έτσι αυτή η εικόνα μου ‘δωσε την έμπνευση να γράψω το τραγούδι αυτό. Το ‘γραψα τότε στις αρχές του ’45. Μετά τα Δεκεμβριανά, τότε που πιάναν τους αριστερούς θυμάμαι». Σε ερώτηση του Π. Κουνάδη, αν το τραγούδι αυτό ήταν αφιερωμένο σε συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Απ. Καλδάρας απάντησε: «Όχι γενικά. Πλην όμως είχε διαδοθεί. Εγώ το ‘πα σ’ ένα-δυό πρόσωπα για ποιο λόγο έγραψα το τραγούδι, αυτοί το ‘παν σ’ άλλους και ούτω καθεξής. Έτσι έκατσα κι έγραψα το τραγούδι αυτό. Αλλά δεν το είχα γράψει όπως είναι στο δίσκο. Ήταν:Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι 
 το σκοτάδι είναι βαθύ  
κι όμως ένα παλικάρι  
δεν μπορεί να κοιμηθεί  Άραγε τι περιμένει  
απ’ το βράδυ ως το πρωί 
 στο στενό το παραθύρι
  που φωτίζει το κελλί  Όχι «Που φωτίζει με κερί». Αυτό δεν λέει τίποτα. Αλλά αναγκάστηκα για τη λογοκρισία να το βάλω έτσι. Ο τρίτος στίχος είναι:

Πόρτα ανοίγει πόρτα κλείνει 
 μα διπλό είναι το κλειδί  
τι έχει κάνει και το ρίξαν
 το παιδί στη φυλακή

Και μετά τ’ άλλαξα τελείως, διότι το ‘χε κόψει η λογοκρισία και το ‘βαλα έτσι όπως είναι σήμερα. Και έγινε επιτυχία πάλι και μ’ αυτά τα λόγια».

 

Ακούστε το τραγούδι σε τρεις διαφορετικές εκτελέσεις.

Πηγή,  http://anapolisi.blogspot.gr

Κινεζοποιημένοι σκλάβοι στα γερμανικά σφαγεία!

«Παρόλο που 
δουλεύουν γι ασήμαντο μισθό και σε πολλούς είναι χρήσιμοι,
κανείς δεν ζει ως το τέλος τη ζωή του,
δεν τρώει το ψωμί του,
δεν πεθαίνει χορτάτος,
και δεν θάβεται με τιμές. Ολοι τελειώνουν πρόωρα
σκοτωμένοι, τσαλαπατημένοι και ρίχνονται ντροπιασμένοι σ’ ένα λάκκο».

Θυμηθήκαμε το απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Η Αγία Ιωάννα των Σφαγείων», που γράφτηκε πριν από 84 χρόνια, μεσούσης της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης του περασμένου αιώνα (1929), όταν τη Δευτέρα 24 Ιούνη διαβάσαμε σε μια συντηρητική γερμανική εφημερίδα, τη «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», για την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται πολλοί εργάτες από την Ανατολική Ευρώπη.

Σύγχρονοι σκλάβοι

Η γερμανική εφημερίδα μιλά για πολλές εκατοντάδες ρουμάνους, πολωνούς και βούλγαρους εργάτες που μοιάζουν με «αδύναμο κρίκο σε μια μακριά αλυσίδα αποκόμισης κέρδους και ανευθυνότητας» και «ζουν απροκάλυπτα σαν σκλάβοι», όμως αυτά που αποκαλύφθηκαν στις αρχές της εβδομάδας από τα γερμανικά ΜΜΕ δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Η αποκάλυψη των άθλιων συνθηκών εργασίας στα γερμανικά σφαγεία έγινε από τουλάχιστον δύο «έγκυρες» εφημερίδες πλατιάς κυκλοφορίας, την περασμένη Δευτέρα. Εκτός της «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», το θέμα δημοσιεύτηκε και στη «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», η οποία έκανε λόγο για κινέζικες συνθήκες εργασίας.

Επίσης, το κανάλι ARD (ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας) πρόβαλε το ίδιο βράδυ 45λεπτο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μισθωτοί σκλάβοι στην Γερμανία». Σ’ αυτό αποκαλύφθηκε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το τερατούργημα που λέγεται «ανάπτυξη» στο βωμό του ασύδοτου κέρδους των καπιταλιστών της βιομηχανίας του κρέατος. Ως σύγχρονοι Μάουλερ (ο  μεγιστάνας των σφαγείων στο προαναφερθέν έργο του Μπρεχτ), οι καπιταλιστές έσπευσαν να αποδοκιμάσουν τις αποκαλύψεις και να υπερασπιστούν τα ταξικά τους συμφέροντα. Και βέβαια, όπως ο Μάουλερ, αισθάνθηκαν «λύπη» για την «άσχημη κατάσταση» που επικρατεί στα σφαγεία. Είχαν, όμως, το θράσος να αναφέρουν πως οι εργάτες έκαναν με τη θέλησή τους αυτή τη δουλειά και πως οι βιομηχανίες κρέατος δεν είναι υπεύθυνες για τις συνθήκες εργασίας!

Με μισθούς πείνας

Ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, οι καπιταλιστές έριξαν το φταίξιμο στους υπεργολάβους που προσλαμβάνουν τους εργάτες. Η βιομηχανία Tönnies (το μεγαλύτερο σφαγείο στη χώρα) υποστήριξε ότι πληρώνει 8-8.5 ευρώ την ώρα και η δανική Danish Crown (πολυεθνική με 26.000 εργάτες διεθνώς, που λειτουργεί το τέταρτο σε μέγεθος σφαγείο στη Γερμανία) 13-15 ευρώ. Ομως τα λεφτά τα τσεπώνουν οι υπεργολάβοι που μισθώνουν τους εργάτες. Οι βιομήχανοι του κρέατος δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούν με τέτοια… ποταπά πράγματα, όπως οι συμβάσεις εργασίας, το ποιος απολύεται και πότε, πόσο δουλεύει και πότε. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τους υπεργολάβους, που πολλές φορές προέρχονται από τη χώρα προέλευσης των εργατών.

Οπως αποκαλύπτει το δημοσίευμα της  «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», στη Danish Crown το 75% των εργατών έχει προσληφθεί από υπεργολάβους, ενώ στην Tönnies οι μισοί δουλεύουν με συμβόλαια που έκλεισαν με υπεργολάβους. Οι υπεργολάβοι-δουλέμποροι κάνουν τη βρόμικη δουλειά, γι’ αυτό και πληρώνονται αδρά σε σχέση μ’ αυτά που παίρνουν οι εργάτες. Οι τελευταίοι πρέπει να αρκεστούν στα 4 με 5 ευρώ την ώρα που τους δίνουν οι υπεργολάβοι και μάλιστα ανασφάλιστοι. Οπως παραδέχεται η «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», είναι πια ευρέως γνωστό ότι οι βιομηχανίες κρέατος είναι αδύνατο να σταθούν όρθιες στο σκληρό ανταγωνισμό που επικρατεί στο χώρο των τροφίμων, χωρίς τους υπεργολάβους που τους στέλνουν φτηνούς εργάτες.

Η βιομηχανία Vion δικαιολόγησε τους υπεργολάβους που ανταγωνίζονται μεταξύ τους,  επικαλούμενη το «δικαίωμα του ελεύθερου συναγωνισμού»! Αυτό σημαίνει ότι, για να πάρουν τη δουλειά από τις βιομηχανίες κρέατος, οι υπεργολάβοι έχουν δικαίωμα να ρίχνουν τα μεροκάματα των εργατών που μισθώνουν. Αυτό φυσικά δεν το παραδέχονται ανοιχτά, αλλά έτσι λειτουργεί το σύστημα.

Σύγχρονα κάτεργα

Οι καπιταλιστές έχουν οργανώσει πολύ καλά τη μπίζνα, χρησιμοποιώντας τους εργάτες με τον πιο αποτελεσματικό γι’ αυτούς τρόπο. Εφτιαξαν σπίτια (ορισμένα από τα οποία ήταν πρώην στρατώνες) με συρματοπλέγματα και σεκιουριτάδες, σε απόσταση αναπνοής από τη δουλειά. Τα δωμάτια που στοιβάζονται οι εργάτες χωρούν μόλις τέσσερα κρεβάτια, αλλά σ’ αυτά ζούσαν οκτώ εργάτες. «Υπνος με βάρδιες δηλαδή…», όπως έλεγε ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. Οταν οι τέσσερις εργάτες δουλεύουν την πρωινή τους βάρδια, οι υπόλοιποι τέσσερις ξεκουράζονται μέχρι να έρθει η σειρά τους να δουλέψουν. Ετσι εξοικονομείται χώρος και κρεβάτια, τα οποία είναι συνεχώς «ζεστά», όπως γινόταν στην Αγγλία την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Ενάμιση αιώνα μετά, διαβάζουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα που αναφέρουν ο Μαρξ και ο Ενγκελς περιγράφοντας την αγριανθρωπική βουλιμία του κεφαλαίου για κέρδος! Καταπέλτης ήταν οι αποκαλύψεις των ίδιων των εργατών που μίλησαν μπροστά στην κάμερα. Ορισμένοι απ’ αυτούς εργάζονταν μέχρι και τρία χρόνια σ’ αυτές τις συνθήκες, με τους καπιταλιστές να τους τηλεφωνούν ακόμα και μέσα στη νύχτα για να πάνε να δουλέψουν μερικές ώρες. Κι αυτό γίνεται καιρό τώρα, μπροστά στα μάτια όλων, όπως παραδέχονται τα γερμανικά ΜΜΕ που δημοσιοποίησαν τα γεγονότα, μιας και οι εργάτες-σκλάβοι  είναι πλέον τόσοι πολλοί που δε γίνεται να μείνουν αόρατοι. Είναι τέτοια η αθλιότητα, που ένας καθολικός παπάς χαρακτηρίζει στη «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε» τις συνθήκες δουλειάς «σύγχρονη δουλεία».

Η «κάθαρση»

Αντί για τις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές και εκθέσεις, που λειτουργούσαν σαν άλλοθι των πολιτικών εκπροσώπων της κεφαλαιοκρατίας, την εποχή που ο Μαρξ έγραφε το «Κεφάλαιο» (περιγράφοντας αναλυτικά τις άθλιες συνθήκες που ζούσαν οι εργάτες), η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία διαθέτει περισσότερα μέσα για να εξαγνίζεται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Πέρα από τα κανάλια που διοργάνωσαν εκπομπές, του θέματος επιλήφθηκε η Εισαγγελία του Ντίσελντορφ, προβαίνοντας σε ελέγχους σε πάνω από 20 βιομηχανίες. Ομως οι έλεγχοι, που έχουν ξεκινήσει από τα μέσα του περασμένου Μάη, αφού υπήρχαν «υποψίες» (ο κόσμος το ’χε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι) ότι δεν καταβάλλονται στο κράτος ποσά εκατομμυρίων από φόρους και ασφάλιστρα, δεν έχουν αποφέρει πολλά, πέρα από λιγοστές διώξεις κάποιων υπεργολάβων που το είχαν παρακάνει.

Προκειμένου να αποφύγουν τη λαϊκή κατακραυγή, οι εκπρόσωποι των έξι μεγαλύτερων σφαγείων της χώρας (PHW, Τönnies, Danisch Crown κτλ.) συναντήθηκαν πριν μερικές βδομάδες με τον υπουργό Οικονομίας Olaf Lies (SPD) και τον υπουργό Γεωργίας Christian Meyer (Πράσινοι), για να συζητήσουν το θέμα. Συμφώνησαν να καθοριστεί κατώτατος μισθός των εργαζόμενων στα σφαγεία, να αυξηθούν οι εργοδοτικές εισφορές και οι καπιταλιστές να χρηματοδοτήσουν και να συμβάλουν στη δημιουργία υπηρεσίας ενημέρωσης για ξένους εργάτες των σφαγείων, ενώ εμφανίστηκαν ανοιχτοί στο να γίνεται πιστοποίηση των εταιριών που συνάπτουν συμβόλαια εργασίας.

Οπως όμως επισημαίνει η «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε», τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει γίνει ακόμα πράξη. Στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και στο γερμανικό Βορρά (εκεί που είναι τα περισσότερα σφαγεία) λένε ότι έχει επέλθει ανάκαμψη στη βιομηχανία κρέατος. Μια ανάκαμψη με τη μυρωδιά όχι μόνο του ιδρώτα αλλά και του αίματος των ξένων εργατών που συρρέουν κατά μάζες στη Γερμανία για ένα καλύτερο αύριο (όχι μόνο από τις ανατολικές χώρες, αλλά ακόμη και την Ισπανία).

«Γι’ αυτό αν κάποιος πει εδώ κάτω πως υπάρχει Θεός, 
ακόμα και αν δεν φαίνεται, 
κι ότι μπορεί αθέατος να βοηθήσει,
πιάστε τον και χτυπήστε του το κεφάλι στο λιθόστρωτο μέχρι να ψοφήσει…».

ΥΓ.  Ολόκληρο το ντοκιμαντέρ του καναλιού ARD (δυστυχώς μόνο στα γερμανικά) μπορείτε να το δείτε στοhttp://www.daserste.de/information/reportage-dokumentation/dokus/sendung/swr/24062013-die-story-im-ersten-lohnsklaven-in-deutschland-100.html.

Πηγή,http://mavrhlista.wordpress.com

Το Bollywood Στις Παραγκουπόλεις Της Αττικής

Χθες βράδυ έκανα μια μαραθώνια και διαφωτιστική συζήτηση με έναν καινούριο φίλο, τον Ν.

Το όνειρο του Ν είναι να γίνει πιλότος της πολιτικής αεροπορίας. Ανάμεσα σε εκείνον και στο όνειρο του στέκεται μόνο ένα εκ γενετής εμπόδιο. Ο Ν έχει δυσχρωματοψία.

Όμως η πτήση (το όνειρο της πτήσης) είναι για εκείνον είναι πολύ πιο δυνατή από κάθε εμπόδιο, έτσι το παλεύει με κάθε τρόπο –και κάτι μου λέει ότι θα τα καταφέρει.

Προκειμένου να βελτιώσει την όραση του βρέθηκε για τρεις μήνες στην Ινδία, στη Βομβάη συγκεκριμένα, όπου υπάρχει κάποιος γιατρός που έχει καταφέρει πολλά στο συγκεκριμένο θέμα.

Μια εικόνα που μου περιέγραψε από εκεί –υπάρχει και φωτογραφία και ελπίζω κάποια στιγμή να μου τη στείλει- φανερώνει το μέλλον της ανθρωπότητας, όσο ο νεοφιλελευθερισμός και οι οικονομικές ανισότητες είναι πιο ισχυρές από το όνειρο του ανθρώπου για ισότητα.

Από το 18ο όροφο του ουρανοξύστη όπου βρισκόταν το ιατρείο κοίταξε κάτω, το δρόμο. Μπροστά από το μεγαθήριο της ανάπτυξης υπήρχαν χιλιάδες παράγκες, όπου οι λιγότερο «τυχεροί», συνωστίζονταν και επιβίωναν -μετά βίας.

Το δεύτερο παράδοξο της μαγικής εικόνας: Πάνω σε κάθε παράγκα, αλλά πραγματικά πάνω σε κάθε παράγκα, υπήρχε ένα δορυφορικό πιάτο.

Οι φτωχοί μπορεί να μην είχαν σπίτια, αλλά είχαν τηλεόραση.

Και η τηλεόραση, η δεύτερη εξουσία μετά την οικονομική, όπως λέει ο Ιγνάσιο Ραμονέ (δες: Άνοδος, παρακμή και πτώση της «θρησκείας» του 21ου αιώνα) έκανε ακριβώς ότι πρέπει να κάνουν τα media: Να αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη -τον λαουτζίκο, τους λούμπεν, τους αναλώσιμους.

Είτε έδειχνε ταινίες του Bollywood είτε ταινίες του James Bond είτε μιλούσε για την απειλή του Πακιστάν (ξανά και ξανά). Η φτώχεια, οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, δεν φαίνονται ωραίες στο γυαλί.

Όταν ο Ν ζήτησε από κάποιους Ινδούς που γνώρισε να του δείξουν την Ινδία εκείνοι τον πήραν και τον πήγαν στο… “The mall”.

Ένα εμπορικό κέντρο που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τα μεγαλύτερα της Αμερικής και όπου οι πλούσιοι ψώνιζαν ανερυθρίαστα, ενώ οι υπόλοιποι, οι πολλοί, ζητιάνευαν και κοιτούσαν.

Η παγκόσμια κουλτούρα της αμερικανοποίησης είχε υπερκεράσει έναν από τους πιο αρχαίους πολιτισμούς.

Είναι, άραγε, αυτή η εικόνα της άνισης Ινδίας, κάτι μακρινό για εμάς και για τους υπόλοιπους λαούς του «δυτικού κόσμου»;

Το 2010, όταν τέλειωσα τη «Λεγεώνα των Ψυχών» (και συγνώμη για την αυτοαναφορικότητα), πίστευα ότι είχα κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Έχω «τοποθετήσει» τους ήρωες μου σε μια ελληνική δυστοπία, όπου όλα είναι πλέον ιδιωτικά –εκτός από το στρατό και την αστυνομία.

Οι απλοί άνθρωποι πρέπει να κάνουν δύο δουλειές των 300 ευρώ απλά και μόνο για να μπορούν να τρέφονται και να πληρώνουν τους λογαριασμούς.

Συντάξεις, όπως και επιδόματα ανεργίας ή αποζημιώσεις απόλυσης, δεν υπάρχουν. Όποιος δεν μπορεί να δουλέψει είναι καταδικασμένος να πεθάνει.

Η παιδεία είναι απόλυτα απαξιωμένη. Όσοι πηγαίνουν στο σχολείο, που δεν το κάνουν όλοι, πηγαίνουν απλά και μόνο για να το τελειώσουν και να βρουν μετά μια δουλειά (καλύτερα δύο) των 300 ευρώ.

Στα ιδιωτικά πανεπιστήμια πηγαίνουν μόνο όσοι μπορούν να πληρώσουν γι’ αυτό και οι ανθρωπιστικές σπουδές –οι μη-χρήσιμες, όπως θα έλεγε και ο Όργουελ- θεωρούνται εκκεντρικές, αν υπάρχουν.

Το λάθος, που πίστεψα ότι έχω κάνει όταν τέλειωσα το βιβλίο, είναι ότι αυτή η δυστοπία υφίσταται τόσο νωρίς, το 2024. Τότε είχα πει στον εαυτό μου ότι είναι αδύνατον να συμβούν τόσο μεγάλες αλλαγές σε μόλις 14 χρόνια και σκέφτηκα μήπως έπρεπε να αλλάξω τη χρονιά, να διαδραματίζεται η ιστορία το 2048 (Οργουελικό ξανά) ή το 2084.

Τρία χρόνια μετά καταλαβαίνω ότι το λάθος μου ήταν άλλο. Η δυστοπία θα έρθει πιο νωρίς απ’ όσο νόμιζα. Ο κόσμος μας αλλάζει πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο προλαβαίνουμε να αντιληφθούμε.

Ο ίδιος ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας δήλωσε τις προάλλες ότι οι συντάξεις το 2020 θα είναι κάτω από το όριο της φτώχειας (γι’ αυτό πρέπει «οι συνταξιούχοι να μεριμνήσουν και να κάνουν και μια ιδιωτική ασφάλεια»!).

Τα νοσοκομεία κλείνουν ή υπολειτουργούν, ο ΕΟΠΥΥ βάλλεται, ενώ οι ιδιωτικές κλινικές επεκτείνονται και ακμάζουν.

Τα σχολεία κλείνουν ή συγχωνεύονται και οι μαθητές στοιβάζονται σαν πουλερικά σε ορνιθοτροφείο. Τα ιδιωτικά σχολεία την ίδια στιγμή κερδίζουν από νομοσχέδια που υποχρεώνουν τους δασκάλους να δουλεύουν περισσότερο, για τα ίδια ή και λιγότερα λεφτά.

Η δημόσια τηλεόραση μετατρέπεται σε όργανο προπαγάνδας. Όχι ότι πριν δεν ήταν, αλλά τουλάχιστον υπήρχαν σε αυτήν κάποιες φωνές διαφωνίας. Σύντομα όλοι οι Έλληνες θα έχουν το δικαίωμα να παρακολουθούν όλη μέρα σίριαλ (τούρκικα, αμερικάνικα, μεξικάνικα, ινδικά, δεν έχει διαφορά) και δημοσιογραφικές εκπομπές που δεν θα παύουν να τους επαναλαμβάνουν πόσο αδύναμοι είναι και διεφθαρμένοι είναι.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι πολίτες που βιώνουν την ανέχεια, εξεγείρονται πιο δύσκολα από αυτούς που έχουν ένα επίπεδο διαβίωσης άνω του μηδαμινού.

Αυτός που μαθαίνει να είναι σκλάβος, αυτός που παλεύει μόνο για να επιβιώσει, αυτός που δεν μπορεί να πληρώσει γιατρούς για να θεραπευτεί, αυτός που διδάσκεται από απλήρωτους δασκάλους και βουλιάζει στο βούρκο των προπαγανδιστικών media, είναι δύσκολο να κοιτάξει τα αστέρια, να ονειρευτεί μια κοινωνία ισότητας και ισονομίας, να παλέψει γι’ αυτήν.

Όσοι υποστηρίζουν ότι οι Έλληνες (και οι υπόλοιποι λαοί του δυτικού κόσμου) πρέπει να εξαθλιωθούν πρώτα για να ξεκινήσουν να εξεγείρονται, αγνοούν μια βασική παράμετρο της ανθρώπινης –και μαζικής- ψυχολογίας, έτσι όπως τη διατύπωσε ο Καμύ:

Ο άνθρωπος συνηθίζει. Ο άνθρωπος όλα τα συνηθίζει… Και μετά πεθαίνει.

Πηγή,http://sanejoker.info