Είναι εποχή επαναστάσεων

του Γιώργου Δελαστίκ

Zούμε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή από ιστορική σκοπιά. H οικονομική κρίση αφενός και η αποκάλυψη στα μάτια εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών του βαθύτατα αντιδραστικού χαρακτήρα της EE αφετέρου μεταδίδουν με επώδυνο τρόπο το μήνυμα ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός ούτε επιδιώκει ούτε μπορεί πλέον να ενσωματώνει τις μάζες των εργαζομένων, των μεσαίων στρωμάτων, των νέων ή των συνταξιούχων. Aκριβώς γι’ αυτό ο καπιταλισμός της εποχής μας συρρικνώνει αθόρυβα ολοένα και περισσότερο την αστική δημοκρατία, αντικαθιστώντας την με ένα δημοκρατικοφανές, όλο και πιο αυταρχικό καθεστώς.

Όλοι οι λαοί της Eυρώπης συνειδητοποιούν σταδιακά ότι η EE –δηλαδή η συσπείρωση των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων υπό την ηγεμονία των Γερμανών αστών– είναι ο κύριος μοχλός υλοποίησης της αντιλαϊκής πολικής. Mε τις πλάτες της EE η αστική τάξη κάθε χώρας – μέλους της εφαρμόζει μια τόσο αντιδραστική πολιτική που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ούτε στα πιο άγρια και επιθετικά όνειρά της. Aπό τη μια πλευρά, αυτή η επιθετικότητα της EE «ξεβολεύει» τις αστικές τάξεις του κάθε κράτους – μέλους της, καθώς υποχρεώνει να σκίσουν τα ανά χώρα «κοινωνικά συμβόλαια» και να δώσουν απότομο τέλος στην όποια φάση «κοινωνικής ειρήνης» είχαν πετύχει. Aπό την άλλη πλευρά όμως, η σημερινή πολιτική της EE αφυπνίζει τις αστικές τάξεις που αδρανούσαν, τις καθιστά πολύ πιο επιθετικές και επιπλέον τους προσδίδει πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση και τις απαλλάσσει από ταξικούς φόβους και πολιτικά στερεότυπα που απορρέουν από κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις του παρελθόντος.

Η Ελλάδα σε κρίση: Αφήνουν τα παιδιά τους σε Νηπιοτροφείο γιατί δεν έχουν χρήματα να τα σιτίσουν

Σημ.Αμετανόητου: Tα είχα γράψει από το 2010. Τα φώναζα σε συγγενείς και φίλους. Μας έχουν προγραμματίσει για αφανισμό. Με δεδομένο την 20ετή ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ και την ουσιαστική ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα ήταν 1000% σίγουρο ότι το οικόπεδο θα άδειαζε. Φτάσαμε να έχουμε χάσει γύρω στους 300.00 εργαζόμενους,νέους ανθρώπους κατά κύριο λόγο σε ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ και αυτοί που μένουν εδώ να ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΘΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ.

Βικτωριανή Αγγλία του Ντίκενς και του Ολιβερ Τουίστ.

Τα κροκοδείλια δάκρυα δεν συγκινούν πλέον κανέναν.

Και μόλις τώρα αρχίζει ο αγώνας για τη λύτρωση…

—————————————————————————-

Ανθρώπινες ιστορίες που συγκλονίζουν. Γονείς εγκαταλείπουν τα παιδιά τους σε Νηπιοτροφείο και τα βλέπουν μόνο ΣΚ. Το κράτος σε ρόλο γονέα. Τι υποστηρίζουν οι γονείς που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες.

της Μίκα Κοντορούση

Μία σκληρή πραγματικότητα. Ανθρώπινες ιστορίες που συγκινούν ακόμα και τους πιο άκαμπτους. Ένα ανθρώπινο δράμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ εμείς παραμένουμε απλά θεατές και ανήμποροι να συνδράμουμε στο Γολγοθά των γειτόνων μας, φίλων, συγγενών και ανθρώπων της διπλανής πόρτας.

To Πρότυπο Εθνικό Νηπιοτροφείο Καλλιθέας, το λεγόμενο ΠΕΝ, φιλοξενούσε εδώ και 100 χρόνια παιδιά – θύματα πολέμου.

Ωστόσο, επειδή και η Ελλάδα βιώνει από μόνη της πλέον «συνθήκες πολέμου», το Νηπιοτροφείο φιλοξενεί σήμερα παιδιά που δεν μπορούν να απολαύσουν ούτε την απλή φροντίδα των γονιών τους.

Οι ίδιοι αναγκάζονται αποχωριστούν τα παιδιά τους, επιτρέποντας στο κράτος να αναλάβει δράση για την μέριμνα και την καθημερινή τους σίτιση.

Η δική μου Α.Ε.Κ.

Η δική μου Α.Ε.Κ. είναι η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως.
Η δική μου Α.Ε.Κ. είναι τα παιδικά μου χρόνια.
Είναι οι ιστορίες που άκουγα να λέει η προγιαγιά μου η Μελπομένη για την «πατρίδα».
Η δική μου Α.Ε.Κ. είναι ο παππούλης μου, ο καλός ο Άνθρωπος, που μου πιανε το παιδικό μου χεράκι με το δικό του το σκληρό, ροζιασμένο μα στοργικό χέρι κάποιες ηλιόλουστες Κυριακές, εκεί στα ’70κάτι κι αλλάζαμε δυο συγκοινωνίες για να πάμε στη Νέα Φιλαδέλφεια να δούμε «μπάλα».
Απ’ αυτόν την κληρονόμησα την Α.Ε.Κ. μαζί με τ’ όνομά του και το ρολόι του.
Η δική μου Α.Ε.Κ. είναι ο καρσιλαμάς που χόρεψε αυτός ο ίδιος ο παππούς μαζί με τον θείο το Μιχάλη το ’78 που η Ένωση κέρδισε το νταμπλ.

Η δική μου Α.Ε.Κ. είναι το Κυριακάτικο τραπέζι κι ύστερα με το μικρό τρανζίστορ στην αυλή να ακούω τα ονόματα του Μαύρου, του Στεργιούδα, του Αρδίζογλου, του Βιέρα, του Ιντζόγλου, του Ραβούση, του Μπάγιεβιτς, του Πούσκας, του Μανωλά, του Γεωργαμλή από τη φωνή του Διακογιάννη ή του Φουντουκίδη.
Είναι τα ματωμένα γόνατα κι η μπάλα από το στρόγγυλο το πλαστικό μπουκάλι της πορτοκαλάδας η παραγεμισμένη με φύλλα τετραδίου «Διεθνές» και τα μαρμαράκια που όριζαν την «εστία» στο  προαύλιο του σχολείου.

Δάκρυα Στη Σοκολάτα.

«Πάρε ένα κομμάτι σοκολάτα μου είπε η Στέλλα.

Δεν θέλω της είπα…Εκείνη επέμενε.

Κι εγώ έφαγα ένα κομμάτι σοκολάτα…Και τότε με ρώτησε γιατί δάκρυσα»

 

Η καταιγίδα πέρασε πάνω από το Παν-Τζανγ.

Το πλοίο δεμένο στη πέτρινη προβλήτα με τους ξύλινους κάθετους δοκούς.

Τρίβεται πότε πάνω, πότε κάτω από την αργή εναλλαγή της παλίρροιας με την άμπωτη στις νότιες ακτές της Σουμάτρας…

Η βροχή έρχεται ξανά…πάνω από το Παν-Τζανγ.

Θαμμένη λάβα στο νερό…θαμμένες κι οι ψυχές όλων εκείνων που χάθηκαν από το ηφαίστειο…

Κρακατόα στόμα της φωτιάς…Κρακατόα στάχτη και δάκρυ…. Κι η βροχή πέφτει πάνω από το Παν-Τζανγ.

Φασισμός = Καπιταλισμός

Παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η αυτοκρατορία της «Κρουπ», πέρα από τον καθολικό έλεγχο στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας που ασκούσαν οι επιχειρήσεις της στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε συνάψει συμφωνίες με τις πολεμικές βιομηχανίες της Αγγλίας και της Γαλλίας. Οι εργάτες που απασχολούσε η δυναστεία στη Γερμανία και στις επιχειρήσεις της στο εξωτερικό ανέρχονταν στους 80.000.

Στο τέλος του πολέμου, οι δουλειές της «Κρουπ» είχαν πάει τόσο καλά που το εργατικό δυναμικό της είχε ανέλθει κοντά στις 170.000 εργάτες…

*

Ο θησαυρισμός της «Κρουπ» δε σταμάτησε παρά την ήττα της Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρότι η Συνθήκη των Βερσαλλιών απαγόρευε να κατασκευάζονται όπλα στη Γερμανία, η «Κρουπ», που, στο εσωτερικό της Γερμανίας, είχε μετατρέψει την πολεμική της βιομηχανία σε βιομηχανία παραγωγής σιδηροδρομικών και γεωργικών μηχανών, ιατρικών εργαλείων κ.λπ., στο εξωτερικό, όπως σε Σουηδία και Ολλανδία συνέχιζε την παραγωγή όπλων.

Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον οποίο η «Κρουπ» χρηματοδότησε αδρά, η δυναστεία επανήλθε ως βασικός παραγωγός όπλων για το γερμανικό στρατό. Υπό την εποπτεία των ναζί, οι εργάτες της «Κρουπ» εργάζονταν σε συνθήκες δουλείας. Τα μεροκάματα που έπαιρναν γύριζαν πίσω στην «Κρουπ» μέσω της πληρωμής ενοικίων για τα σπίτια που κατασκεύαζε η «Κρουπ» γύρω από τα εργοστάσιά της στα οποία έμεναν οι εργάτες και μέσω της πληρωμής για αγορά τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στα πρατήρια που πάλι η «Κρουπ» είχε ιδρύσει…