-για τον Τάσο Θεοφίλου και την Ηριάννα Β.Λ.-
“Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ’ αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Μα η πύλη είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πύλη. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελάει και λέει: «Αν τόσο σε σκανδαλίζει η πύλη, δοκίμασε να μπεις, μ’ όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο έσχατος απ’ όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σε αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου ούτ’ εγώ καλά-καλά μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός. Ο νόμος ωστόσο πρέπει να ‘ναι στον καθένα και πάντα προσιτός, σκέφτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά τον θυρωρό, τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, με τη μεγάλη σουβλερή του μύτη, με τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα, αποφασίζει πως είναι καλύτερα να περιμένει μέχρι να πάρει την άδεια να μπει. Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πύλη. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει και κουράζει τον θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρές ερωτήσεις, τον ρωτάει για τον τόπο του και για πολλά άλλα. Μα οι ερωτήσεις του είναι αδιάφορες, όπως αυτές που κάνουν οι μεγαλοκύριοι και στο τέλος του λέει πάντα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, τα ξοδεύει όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, για να εξαγοράσει τον θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται βέβαια όλα κι έπειτα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό αδιάκοπα. Απολησμονάει τους άλλους θυρωρούς κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή του τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γερνάει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να ξεμωραίνεται και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν’ αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, εξασθενίζει το φως του και δεν ξέρει αν γύρω του στ’ αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μοναχά τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, τώρα διακρίνει μέσα στο σκοτάδι μια λάμψη, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πύλη. Δεν έχει πια πολλή ζωή. Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ερώτημα, που ποτέ ως τα τώρα δεν είχε βάλει στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν’ ανασηκώσει το ξυλιασμένο κορμί του. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί ο άνθρωπος έχει πολύ μαζέψει. «Τι θες ακόμα να μάθεις;» ρωτάει ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος…». «Όλοι αγωνίζονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς γίνεται να μην έχει ζητήσει όλα αυτά τα χρόνια κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος είναι πια στο τέλος του κι επειδή χάνεται η ακοή του, φωνάζει στ’ αυτί του μ’ όλη τη δύναμη της φωνής του για να τον ακούσει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω.»
Μπροστά στο Νόμο
Franz Kafka, 1925
Εάν ο Φράντς Κάφκα ζούσε στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά πιθανό πως οι βασικοί χαρακτήρες σε δύο από τα πιο γνωστά έργα του, τη Δίκη και τον Πύργο, θα ήταν διαφορετικοί Ο Γιόζεφ Κ. της Δίκηςκαι ο κύριος Κ. του Πύργου, θα μπορούσαν με μεγάλη ευκολία να ονομάζονται Τάσος Θ. και Ηριάννα Β.Λ. Πρόκειται για τους σύγχρονους, δικούς μας καφκικούς πρωταγωνιστές, όχι ενός φανταστικού μυθιστορήματος, αλλά της πιο σκληρής, παράλογης, μα και πέρα για πέρα αληθινής πραγματικότητας. Εξαιρετικά νέοι και οι δύο, βρίσκονται αυτή τη στιγμή φυλακισμένοι για αδικήματα τα οποία δεν έχουν διαπράξει, με βάση κατηγορίες αστήρικτες, θεμελιωμένες πάνω σε μάρτυρες που δεν εμφανίζονται ποτέ, αμφίβολης ποιότητας γενετικό υλικό, δήθεν συμμετοχή σε τρομοκρατικές οργανώσεις και δράσεις. Οι λεπτομέρειες των ιστοριών και των δύο είναι λίγο πολύ γνωστές, χάρη στο μεγάλο κύμα κινητοποίησης και ενημέρωσης που έχει υπάρξει το τελευταίο διάστημα και για τους δύο σ.1. Το Εφετείο του Τάσου Θεοφίλου βρίσκεται τους τελευταίους μήνες σε εξέλιξη και το ακροατήριο θα συνεχιστεί την επόμενη Τρίτη 27 Ιουνίου με τις αγορεύσεις της υπεράσπισης, ενώ η Ηριάννα περιμένει την καθαρογραφή της δικής της καταδικαστικής απόφασης, για να εκδικαστεί η αίτηση αναστολής που έχει υποβάλλει.
Είναι κομμάτια της ίδιας καφκικής πραγματικότητας που βιώνουν καθημερινά όσοι και όσες αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν το Νόμο μέσω των δικαστηρίων ή κάθε άλλης γραφειοκρατίας, όσοι και όσες πρέπει να αντιμετωπίσουν το κράτος στην κάθε του έκφανση, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τους μηχανισμούς πειθάρχησης και καταπίεσης, να πληρώσουν για την πολιτική και κοινωνική τους δράση ή ακόμη και για τις κοινωνικές, φιλικές ή ερωτικές τους σχέσεις. Πρόκειται για το ίδιο σύμπαν στοχευμένου παραλογισμού που βιώνουν κρατούμενοι, υπόδικοι, καταδικασμένοι ή άνθρωποι που βρίσκονται στις γκρίζες ζώνες αυτού του κόσμου και περιμένουν μια απάντηση για το ποια είναι η κατηγορία που τους βαρύνει, γιατί είναι τόσο δύσκολο να αποδειχθεί το προφανές, γιατί βιώνουν τέτοια σκληρότητα και πότε επιτέλους θα βγουν από τα αδιέξοδο στο οποίο έχουν βρεθεί. Είναι οι ίδιας ποιότητας γκρίζες ζώνες στις οποίες έχουν εγκλωβιστεί τους τελευταίους μήνες μαζικά και χιλιάδες πρόσφυγες, χωρίς να μπορούν να συλλάβουν το γιατί βρίσκονται μέσα σε στρατόπεδα, γιατί η μοίρα τους και η διαδρομή τους εξαρτάται από το αν θα συμπληρωθεί σωστά μια αίτηση ασύλου, γιατί η ζωή τους εξαρτάται από το εάν κάποιος δικαστής θα αποφασίσει εάν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, εάν θα γίνουν ανεκτοί ή αν θα απελαθούν πίσω στις κατεστραμμένες πατρίδες τους.
Ο Φράντς Κάφκα έγραψε τις ιστορίες του με βάση τα βιώματα που είχε ως νομικός σε μια άλλη εποχή, όμως, το σύμπαν που σκιαγράφησε υπάρχει ατόφιο και στο σήμερα. Οι ήρωες του δεν καταφέρνουν ποτέ να λυτρωθούν και να απελευθερωθούν, να περάσουν την πύλη του Νόμου και να ξεφύγουν απ΄ ότι τους βασανίζει. Ίσως γιατί είναι εξαιρετικά μόνοι, ίσως και γιατί ο δικός του Νόμος ήταν εξαιρετικά απρόσωπος, ακόμη και για να τον προσεγγίσει και να τον πολεμήσει κάποιος. Στην δική μας, όμως, περίπτωση ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είναι απέναντι. Εκείνοι που νομοθετούν με σκοπό να στραγγαλίσουν, εκείνοι που εφαρμόζουν το Νόμο με σκοπό να πειθαρχήσουν, εκείνοι που δικάζουν με σκοπό να γονατίσουν. Και ξέρουμε, επίσης, πως ο μόνος τρόπος εξόδου από την κάθε καφκική δίνη είναι απαραίτητα συλλογικός. Ο Τάσος Θεοφίλου και η Ηριάννα Β.Λ. έχουν κάνει τις δικές τους υπερβάσεις, δίνουν το δικό τους αγώνα με δύναμη και αξιοπρέπεια μέσα από τις φυλακές και έχουν σηκώσει το βάρος που τους αναλογεί για να περάσουν τη δική τους πύλη. Η συνέχιση και κλιμάκωση των δράσεων αλληλεγγύης και από την πλευρά των έξω, από τη δική μας πλευρά, είναι ο μόνος δρόμος για να μπει ένα τέλος, τουλάχιστον, στις δυο αυτές καφκικές ιστορίες των ημερών μας. Η δικαιοσύνη δεν είναι τίποτα άλλο από συνεχής διεκδίκηση και σκληρή πάλη να διέλθουμε την πύλη που είναι προορισμένη για εμάς, όπως αναφέρεται στο τέλος της σύντομης ιστορίας με την οποία αρχίσαμε, και μάλιστα να μην τη διέλθουμε μόνοι και μόνες μας. Από εκεί και πέρα ο αγώνας συνεχίζεται καθημερινά με το ίδιο τρόπο και για όλους/ες τους υπόλοιπους/ες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι, συνεχίζεται μπροστά στην επόμενη πύλη που θα είναι κλειστή, μπροστά στον επόμενο θυρωρό.
Άμεσα καλέσματα των επόμενων ημερών: Σάββατο 24 Ιουνίου στις 12:00 στην Πλατεία στο Μοναστηράκι συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης για τον Τάσο Θεοφίλου και Τρίτη 27 Ιουνίου συγκέντρωση έξω από το Εφετείο.
_________________________________________________________
απέραντο γαλάζιο 