in seconds – πίσω απ’ τον ήλιο | μια ιστορία απ’ το Χαλέπι …

Μια μικρή αφήγηση, ένα ασήμαντο περιστατικό, σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε την ιστορία όχι με όρους αποφάσεων ηγετών και βαρυσήμαντων διπλωματικών εξελίξεων, αλλά όπως τη βιώνουν και τη δημιουργούν οι άνθρωποι.

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF, το άρθρο

---

Από:http://thecricket.gr/2017/06/in-seconds-safi-aleppo/

Από την Τζούλια στον Άγιο Δομίνικο …

του Σπύρου Τριανταφύλλου

Στη μνημονιακή Ελλάδα του 2017 χιλιάδες τηλεθεατές σκοτώνουν καθημερινά το χρόνο τους (άραγε από τη μέρα της γέννησής μας, μας ανήκει πραγματικά κάτι άλλο εκτός από το χρόνο μας;) παρακολουθώντας μερικούς περίεργους τύπους, συμπτωματικά όλους όχι μόνο υγιείς αλλά καλογυμνασμένους, να μετρούν τους κοιλιακούς τους, να πηδάνε εμπόδια, να ρίχνουν μπαλάκια, να ρουφιανεύουν, με αντάλλαγμα χάρμπουγκερ, πίτσες, κόκα κόλες και σαμπουάν.

Θυμάμαι τον Γιώργο Παπανδρέου με μωβ γραβάτα και φόντο τις βαρκούλες στο εξωτικό Καστελόριζο να ανοίγει την πόρτα του φρενοκομείου, παραδίδοντας τη χώρα στη στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ.

Ήταν παράξενη ημέρα. 23 Απριλίου 2010.

Λίγες ώρες πριν είχε χτυπήσει το σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι μου. Ήταν 7.00 το πρωί και ο περιπτεράς μου γεμάτος αγωνία με καλούσε να πάω γρήγορα στο περίπτερο. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το πρώτο DVD με τις «προσωπικές στιγμές» της Τζούλιας Αλεξανδράτου.

Προφανώς, εκτιμώντας την προϊστορία μου με αντιμετώπιζε ως ειδήμονα και ήθελε να αποφανθώ πόσα αντίγραφα να φτιάξει, τα οποία θα πουλούσε σε μειωμένη τιμή.

19,90 ευρώ έκανε το πρωτότυπο, 10 ευρώ τα αντίγραφα την πρώτη ημέρα και 5 ευρώ τις επόμενες.

Το είδα και άμεσα του απάντησα να κάνει όσες περισσότερες αναπαραγωγές μπορεί.

Έτσι άρχισε. Είχαμε πέσει στα χέρια του ΔΝΤ και όλη η Ελλάδα κοίταζε σε όλα τα κανάλια, σοβαρά και μη σοβαρά, τη Τζούλια και τον μάνατζέρ της Μένιο Φουρθιώτη να ξεκατινιάζονται με τις ώρες.

Δικαιολογημένα ο Καρατζαφέρης είπε στη Βουλή, απευθυνόμενος στον Πρωθυπουργό: «Για ποιο λαό μιλάτε; 10.000 είναι στο Σύνταγμα και διαμαρτύρονται για την προσφυγή μας στο ΔΝΤ και 100.000 είναι από τις 6.00 το πρωί κρεμασμένοι στα περίπτερα στην Ομόνοια να πάρουν το DVD της Τζούλιας».

Σας θυμίζει τίποτε η δήλωση;

Μήπως τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, όπου με απίστευτο κυνισμό, πριν ένα μήνα όπου τρώγαμε στο κεφάλι ακόμη ένα Μνημόνιο, είπε στο Μητσοτάκη να μην πολυζορίζεται γιατί ούτως ή άλλως δεν τους παρακολουθεί κανείς. Η Ελλάδα κοιτάζει Survivor.

Το δυστύχημα είναι ότι οι δηλώσεις που ανερυθρίαστα ξεστομίζουν οι εθνοπατέρες μας, δυστυχώς απηχούν την αλήθεια.

Και το χάλι ξεκινάει νωρίτερα.

Το πρώτο Big Brother άρχισε την προβολή του στον ΑΝΤ1 στις 10 Σεπτεμβρίου του 2001. Ήταν η παραμονή της επίθεσης στους δίδυμους πύργους.

Οι παίκτες δεν ενημερώθηκαν άμεσα, και οι ίδιοι, αλλά και οι εκατομμύρια τηλεθεατές συνέχισαν να ζουν σε μία εικονική, αποστειρωμένη πραγματικότητα, ερήμην της ιστορίας.

Ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά ο Σημίτης, έχοντας δίπλα τον πρόσφατα ανατιναχθέντα κύριο Λουκά Παπαδήμο, έβγαζε από ΑΤΜ το πρώτο 20ευρω. Την ίδια ώρα η Ελλάδα έκανε Πρωτοχρονιά στο σπίτι του Big Brother, παρέα με τον Πρόδρομο, τον Τσάκα και τα άλλα παιδιά και χόρευαν φέρνοντας ξανά στη μόδα το «Τί σου ‘κανα και πίνεις».

Εποχές μιας πλασματικής ευδαιμονίας, όπου με φοβερή συνέπεια και συστηματικότητα πριονίζονταν τα θεμέλια μιας χώρας.

Σήμερα, που ζούμε στα ερείπια πλέον με ρημαγμένες τις ζωές και υποθηκευμένες τις ζωές των παιδιών μας, η δράση μεταφέρεται στον Άγιο Δομίνικο.

Τώρα είμαστε χωρισμένοι σε «Μαχητές» και «Διάσημους».

Σ’ όλες τις πορείες και τις συγκεντρώσεις των τελευταίων μηνών, όπου έβρισκα κανένα πιτσιρίκι που το είχε φέρει ο πατέρας του στην εκδήλωση, το ρωτούσα απευθείας όχι αν βλέπει Survivor αλλά εάν είναι με τους Μαχητές ή με τους Διάσημους.

Προς μεγάλη μου θλίψη όλα άμεσα διάλεγαν στρατόπεδο (στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν με τους Μαχητές – το ταξικό πρόσημο βλέπετε!).

Το 2006 στα νησιά Φίτζι, όπου γυρίζονταν ένας κύκλος του Αμερικανικού Survivor, έγινε πραξικόπημα, καταλύθηκε βιαίως η δημοκρατία από στρατιωτικούς, διαλύθηκε το κοινοβούλιο και κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.

Οι μόνοι που δεν κατάλαβαν τίποτε ήταν οι παίκτες, αλλά και οι τηλεθεατές του Survivor. Η χούντα είχε διαβεβαιώσει την παραγωγή ότι δεν θα τους ενοχλούσε και έτσι έγινε.

Και στη μνημονιακή Ελλάδα του 2017 χιλιάδες τηλεθεατές σκοτώνουν καθημερινά το χρόνο τους – (άραγε από τη μέρα της γέννησής μας, μας ανήκει πραγματικά κάτι άλλο εκτός από το χρόνο μας;) – παρακολουθώντας μερικούς περίεργους τύπους, συμπτωματικά όλους όχι μόνο υγιείς αλλά καλογυμνασμένους, να μετρούν τους κοιλιακούς τους, να πηδάνε εμπόδια, να ρίχνουν μπαλάκια, να ρουφιανεύουν, με αντάλλαγμα χάρμπουγκερ, πίτσες, κόκα κόλες και σαμπουάν.

Ο Σκάι κονομάει εκατομμύρια, η τουρκική παραγωγή το ίδιο, (ο τελικός του τουρκικού Survivor θα γίνει στα κατεχόμενα, γιατί η Τουρκία κάνει εξωτερική πολιτική με την τηλεόρασή της) και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και αποχαυνωμένοι καταναλώνουμε σκουπίδια.

Θα μου πείτε, ο κεντρικός παρουσιαστής για χρόνια του ριάλιτι του NBC «Ο Μαθητευόμενος» («The Apprentices») έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ και από καρικατούρα που κραύγαζε: «Απολύεσαι», μπορεί να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα.

Έτσι είναι τα πράγματα.

Μία μίζερη, συρρικνωμένη κοινωνική ζωή, χάνει την πραγματικότητά της και έχει ως υποκατάστατο μία πιο καλογυαλισμένη εκδοχή της.

Υπάρχει ελπίδα; Δεν ξέρω.

Αλλά αυτοί είμαστε. Ο ίδιος λαός, κάποια στιγμή είναι αυτός που με ένα μαγικό τρόπο θα κλείσει τους δέκτες του και θα βγει στο δρόμο.

Αρκεί να βρεθεί το κατάλληλο ερέθισμα.

Στο Truman Show ο πρωταγωνιστής, (όπου όλη η ζωή του από τη μέρα που γεννήθηκε ήταν ένα ριάλιτυ), όταν κατάλαβε τι γίνονταν έφτασε στην έξοδο του στούντιο, υποκλίθηκε στο κοινό και άνοιξε την πόρτα στην πραγματική ζωή.

Ας κάνουμε κάτι πιο απλό για αρχή.

Ας κλείσουμε την τηλεόραση ή τουλάχιστον ας αλλάξουμε κανάλι.

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο redlineagrinio

---

Aπό:https://www.kommon.gr/i/1009-apo-tin-tzoylia-ston-agio-dominiko-tou-spyrou-triantafyllou

Ένας Τούρκος στο Παρίσι …

Όχι το τραγούδι του Μαχαιρίτσα — αλλά ένα ωραίο αίνιγμα για όποιον έχει χρόνο για σκότωμα και γνώσεις μεσαιωνικής γαλλικής.

Διαβάζω την Παναγία των Παρισίων του Ουγκό (δεν το είχα διαβάσει! είχα δει μόνο την ταινία του Ντίσνεϊ) και πέφτω πάνω στην εξής περικοπή (10, Ι):

Gringoire lui dit: «Mon maître, je vous répondrai: Il padelt, ce qui veut dire en turc: Dieu est notre espérance. (Ο Γκρενγκουάρ του είπε: «Κύριέ μου, θα σας απαντήσω: Il padelt, που στα τούρκικα σημαίνει: ελπίζω στον Θεό).

Φυσικά δεν υπάρχει τέτοια τούρκικη φράση. Ωστόσο, ο Ουγκό δεν το είχε βγάλει από την κοιλιά του· αν και ούτε η γαλλική έκδοση που έχω, ούτε καμία από τις μεταφράσεις που ξέρω έχει κάποια σημείωση, στην εποχή του διαδικτύου έχει γίνει η θάλασσα γιαούρτι και, όταν μας ρωτάνε, μπορούμε να πούμε κάτι καλύτερο από την απάντηση του Γκρενγκουάρ. Η φρασούλα λοιπόν, ανακαλύπτουμε, είναι μια μυστηριώδης λέξη γραμμένη (κάποτε) στο Chateau de Marcoussis, δηλαδή σε αυτό. Και νάτη:

Ούτε όμως η «τούρκικη» ερμηνεία είναι επινόηση του Ουγκό. Αντίθετα, ήταν ήδη γνωστή το 18ο αιώνα (αντιγράφω από αυτό το βιβλίο του 1757, σελ. 275-276):

Το έμβλημα του ιδρυτή [μαρκησίου Μονταιγκύ] που είναι ILPADELT είναι ζωγραφισμένο παντού και συχνά χωρισμένο σε δύο λέξεις, IL PADELT. Ο Du Breul αναφέρει ότι ένας Τούρκος στην ακολουθία του Φραγκίσκου Α΄ επισκέφτηκε το Μαρκουσί και αποφάνθηκε ότι πρόκειται για συριακά, και πως σημαίνει «ελπίζω στο Θεό». Μάλιστα στη βιβλιοθήκη υπάρχει ένα χειρόγραφο, στο οποίο διαβάζουμε, στο φύλλο 194, Il Padelt est nomen compositum graeco scilicet et hebraïco, et signifient Spes mea Deus, ut a quodam Turco in lingua hebrea, graeca et latinca docto cognovimus, qui baptizatus fuit et in servition Regis Francisci receptus anno 1523. Ως επιβεβαίωση, λένε ότι αυτές οι τρεις λέξεις, Spes mea Deus, υπάρχουν ακόμα σε κάποια μέρη του πύργου. Άλλοι πιστεύουν ότι η λέξη είναι αρκτικόλεξο. Μιλά δηλαδή ο Μονταιγκύ και λέει: Je l‘ai promis à Dieu, et letiens («το υποσχέθηκα στο Θεό, και κρατάω [την υπόσχεσή μου]»)… Κάποιος από τη Βρετάνη έγραψε στο Mercure de France (Ιανουάριος 1743, σελ. 78) μια επιστολή, όπου αμφισβητεί αυτή την εξήγηση. Ισχυρίζεται ότι η φράση σημαίνει «θα διαρκέσει», καθώς padet είναι στα βρετόνικα ο μέλλοντας του «διαρκώ».

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική – 2. Λάκυ Λουτσιάνο …

Πριν συνεχίσουμε την αφήγησή μας και με αφορμή ένα ενδιαφέρον σχόλιο που αναρτήθηκε στο χτεσινό κείμενο, ας ξεκαθαρίσουμε ότι εδώ αναφερόμαστε στο οργανωμένο έγκλημα. Βεβαίως και υπήρχαν εγκληματικές συμμορίες προ του 1920 και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (στην Σικελία, μάλιστα, από τον 18ο αιώνα) και βεβαίως υπάρχουν ιστορικά δεδομένα συνεργασίας τους με την πολιτική, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο σχολιογράφος. Εκείνο που αλλάζει στις ΗΠΑ από το 1920 είναι ότι αυτές οι συμμορίες μετατρέπονται σε κανονικές επιχειρήσεις, οι οποίες διαθέτουν πολυτελή γραφεία, αποκτούν και νόμιμες δραστηριότητες (κυρίως ως «πλυντήρια» του μαύρου χρήματος), απασχολούν νομικούς και οικονομικούς συμβούλους κλπ. Η μεγαλύτερη αλλαγή είναι ότι οι ηγέτες τους βγαίνουν από την αφάνεια, υποδύονται τους νομιμόφρονες πολίτες, εμφανίζονται ως πατριώτες και συχνά δεν διστάζουν να ασχοληθούν με τα κοινά. Κι επειδή θα πούμε περισσότερα στην συνέχεια, ας κλείσουμε εδώ τον σημερινό μας πρόλογο.

Όλα τα καλά παιδιά: Σιλβέστρο Αγκόλια, Λάκυ Λουτσιάνο, Μέγιερ Λάνσκυ, Τζων Σέννα (1932)

Το 1933 οι ΗΠΑ καταργούν την ποτοαπαγόρευση. Η νομιμοποίηση του αλκοόλ προκάλεσε σοβαρό πλήγμα στον τζίρο του οργανωμένου εγκλήματος, μιας και η παράνομη παρασκευή και εμπορία αλκοολούχων ποτών συνιστούσε την κύρια δραστηριότητά του. Έτσι, το βάρος μεταφέρθηκε σε δυο μέχρι τότε παραμελημένους τομείς: τα τυχερά παιχνίδια και τα ναρκωτικά. Χάρη κυρίως στα ναρκωτικά, μέσα σε μια εξαετία το οργανωμένο έγκλημα αναπλήρωσε και με το παραπάνω κάθε απώλεια εσόδων λόγω αλκοόλ. Δυστυχώς για όλους τους εμπλεκόμενους, η είσοδος των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διέκοψε την απρόσκοπτη εισαγωγή πρώτης ύλης από τις οπιοπαραγωγές ασιατικές χώρες και η δουλειά χάλασε.

Δύο κόσμοι στην ίδια χώρα …

Μενίδια και… Ριβιέρες στην μνημονιακή Ελλάδα

της Μαρίας Λαντζανάκη

 

Με αφορμή όσα γίνονται στο Μενίδι τις τελευταίες μέρες αναδεικνύεται ανάγλυφα ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα. Η έντονη φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση γειτονιών και περιοχών της χώρας, η δημιουργία γκέτο που στοιβάζονται οι αποκλεισμένοι και οι εξαθλιωμένοι, πρακτικές που αποτελούν και μέρος της επίσημης πολιτικής του μνημονιακού καθεστώτος.

Όπως είναι και επίσημη πολιτική η δημιουργία περιοχών-θερέτρων όπου θα ψυχαγωγείται το υψηλό εισόδημα και ο «καλός» τουρισμός. Και σε όλα αυτά θα είναι μπλεγμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μεγάλα συμφέροντα, μικρές ή μεγάλες συμμορίες και το κράτος είτε με την απουσία του είτε με την παρουσία του, βλέπε αστυνομία και καταστολή ή μπίζνες με τους ημέτερους και τους κολλητούς.

 

Κοινωνικές χαβούζες

Η δημιουργία περιοχών και γειτονιών της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων της χώρας που έχουν τα χαρακτηριστικά κοινωνικής χαβούζας είναι σύμφυτη με την συνεχιζόμενη εξαθλίωση στην οποία έχει βουτηχτεί η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ο σκουπιδότοπος της Ευρώπης, γιατί έτσι θεωρείται από το διευθυντήριο της Ε.Ε. η χώρα μας, δεν γίνεται να μην περιέχει πολλούς μικρότερους σκουπιδότοπους στο εσωτερικό του.

Επί της ουσίας, κοινωνικές χαβούζες όπου στοιβάζονται μέσα όσοι απορρίπτονται. Διάφορες μειονοτικές ομάδες που έχουν πεταχτεί σε διάφορες περιοχές εδώ και καιρό, άνεργοι, νεόπτωχοι και ούτω καθεξής. Περιοχές που έτσι και αλλιώς εδώ και χρόνια «υπάρχουν» στο όριο του κοινωνικού περιθωρίου, μέσα στην Ελλάδα της κρίσης, ανατινάζονται και γίνονται στην κυριολεξία ανθρώπινες χωματερές. Η ανεργία, η φτώχεια, τα αδιέξοδα, η εξαθλίωση, η κρατική αναλγησία και αδιαφορία, οδηγούν τους ανθρώπους αυτών των περιοχών, ιδιαίτερα αυτούς που ανήκουν στις πιο περιθωριοποιημένες ομάδες, συχνά αυτές είναι διάφορες μειονότητες όπως οι τσιγγάνοι ή οι ρωσοπόντιοι ή και άλλες, και ιδιαίτερα την νεολαία (όλων των «φυλών») στην παραβατικότητα, στον συμμοριτισμό και εντέλει σε διάφορες εκδοχές του εγκλήματος -οργανωμένου και μη.

 

Το Μενίδι της εξαθλίωσης

Κάτω από αυτήν οπτική δεν πρέπει να μας κάνoνουν καθόλου εντύπωση αυτά που γίνονται στο Μενίδι τις τελευταίες μέρες. Αφορμή ο τραγικός θάνατός ενός μικρού παιδιού από αδέσποτη σφαίρα. Τέτοιες περιοχές είναι στην κυριολεξία καζάνια που βράζουν και με την παραμικρή αφορμή «σκάνε» με μεγάλη ένταση. Και βέβαια έχουν και δίκιο οι υπόλοιποι κάτοικοι του Μενιδίου να εξεγείρονται απέναντι σε αυτήν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στις γειτονιές που ζουν. Δρουν και διάφορα γνωστά και μη εξαιρετέα φασιστοειδή που θέλουν να αποκομίσουν πολιτικό όφελος από τα γεγονότα όμως η αλήθεια είναι άλλη. Το Μενίδι εδώ και καιρό είναι μια κοινωνική χαβούζα.

Είναι ντροπή που μια περιοχή της Αθήνας έχει φτάσει σε αυτήν την κατάσταση. Είναι ντροπή που αναφερόμαστε σε περιοχές που ζουν συνάνθρωποί μας με τους όρους γκέτο, σκουπιδότοπος, χωματερή, περιθώριο κοκ. Είναι ντροπή, γιατί εκεί ζουν χιλιάδες άνθρωποι που παλεύουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, που παλεύουν για ένα μεροκάματο, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που πάνε στα σχολεία και ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο, μέχρι να τους το στερήσουν, ζουν χιλιάδες συμπολίτες μας που τους έχουν πετάξει σε μια περιοχή έτσι απλά και τους λένε «βγάλτε τα μάτια σας – δεν μας ενδιαφέρετε». Αλλά δυστυχώς η αλήθεια είναι κυνική και πρέπει να την δούμε κατάματα αν θέλουμε καταρχήν να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας και μετά αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για το αλλάξουμε.

Το Μενίδι, ή Δήμος Αχαρνών, είναι ο τέταρτος δήμος σε πληθυσμό στην Περιφέρεια Αττικής και δωδέκατος της χώρας με κοντά 110.000 κατοίκους. Πρόκειται για μια γειτονιά με τρομερή ανεργία και με το ποσοστό των παιδιών που δουλεύουν να φτάνει το 24% – το μεγαλύτερο ποσοστό της χώρας. Με περιοχές που είναι κακόφημες και επικίνδυνες, όπου γίνεται εμπόριο ναρκωτικών, όπλων και λευκής σαρκός αλλά και με περιοχές που είναι όπως σε κάθε άλλο μέσο προάστιο της Δυτικής Αθήνας. Μια γειτονιά που τη θυμούνται το κράτος και οι πολιτευτές μόνο όταν γίνονται εκλογές, είτε τοπικές είτε κεντρικές. Βλέπετε, είναι πολύς κόσμος γενικά αλλά και οι Ρομά και οι ρωσοπόντιοι είναι πολλές ψήφοι ως κοινωνικές κατηγορίες και όχι μόνο στο Μενίδι, αλλά σε όλη την Δυτική Αττική, στο υπόλοιπο Αττικής και σε όλη τη χώρα. Πολλές καριέρες έχουν στηθεί πάνω σε αυτές τις ψήφους. Το Μενίδι μόνο του μπορεί να βγάλει βουλευτή ή βουλευτές αλλά και να προσφέρει πολλές ψήφους σε περιφερειακούς άρχοντες. Δεν είναι τυχαίο ότι και στις περιφερειακές εκλογές το 2014 αλλά και στις βουλευτικές το 2015 όλοι είχαν τρέξει να μαζέψουν ψήφους στο Μενίδι. Όλα αυτά όταν έχει εκλογές. Μετά η περιοχή συνεχίζει να «υπάρχει» σε ένα αδιάκοπο βούλιαγμα.

Άρα όλα αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες μπορούν να εξηγηθούν. Παράλογα και αποκρουστικά αλλά ερμηνεύσιμα όπως φαίνεται. Και θα συνεχίσουν να γίνονται είτε φτάνουν στα δελτία ειδήσεων είτε όχι. Γιατί αν δεν δοθεί μια διέξοδος στους ανθρώπους, κοινωνική, πολιτική, εργασιακή, πολιτιστική θα συνεχίσει η «προς τα κάτω βόλτα».

Μπορεί τα αστυνομικά μέτρα να «εκτονώνουν» προσωρινά την κατάσταση αλλά όπως όλοι καταλαβαίνουμε η αστυνομία έχει πάει εκεί για να φύγει και κυρίως επειδή το θέμα πήρε δημοσιότητα. Και βέβαια, δεν είναι ότι δεν ξέρει τι γίνεται στην περιοχή. Αν δεν είναι μπλεγμένη, είναι σίγουρο ότι υλοποιεί και αυτή με την σειρά της την πολιτική ότι τα κοινωνικά γκέτο είναι χρειαζούμενα στην Ελλάδα της κρίσης. Ο ρόλος της αστυνομίας είναι να κρατά τα πράγματα στην περιοχή υπό έλεγχο, να προσέχει να μην ξεφεύγουν και γίνονται… ειδήσεις.

 

Οι αθηναϊκές Ριβιέρες

Βέβαια υπάρχει όπως πάντα και η άλλη όψη του νομίσματος. Η επίσημη πολιτική διαχείρισης του μνημονιακού ημι-αποικιακού καθεστώτος δεν θέλει μόνο περιοχές γκέτο. Θέλει και μέρη της Αθήνας να γίνουν Κολωνάκια και Ριβιέρες (Ριβιέρα: διάσημο γαλλικό παραλιακό θέρετρο) για να μπορούν αυτοί που κερδίζουν από την όλη κατάσταση να ζουν χωρίς να ενοχλούνται, να μπορούν να ξοδεύουν τα λεφτά τους μακριά από τα ενοχλητικά βλέμματα ή για να «διασκεδάζει» ο κυριλέ τουρισμός.

Έτσι ολόκληρες περιοχές του παραλιακού μετώπου της Αττικής ετοιμάζονται να γίνουν μια «άλλη πόλη». Εκεί ήδη έχουν αρχίσει να λειτουργούν όπερες, βιβλιοθήκες, υπάρχει κυριλέ νυχτερινή ζωή, σταδιακά θα μεταφερθούν και άλλες λειτουργίες, ψυχαγωγικές και μη, από το κέντρο της Αθήνας, ετοιμάζονται πάρκα με λουξ κατοικίες και εμπορικά κέντρα. Σκοπός να δημιουργηθεί μια αποστειρωμένη και ελέγξιμη κατάσταση με άλλους κανόνες και διευθετήσεις όπου θα είναι ανεπιθύμητη η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Εκεί θα είναι επιθυμητά μόνο τα υψηλά βαλάντια, ντόπια και ξένα. Ακριβώς όπως είναι διαρθρωμένες όλες οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις του πλανήτη. Διάφορα γκέτο για τους πολλούς, άβατα για τους λίγους.

Αυτή η μορφή δυαδικοποίησης, δύο κόσμοι μέσα στην ίδια πόλη, είναι κάτι που έχουν ήδη επιβάλει οι κυβερνητικοί υπάλληλοι της αποικίας και κάτι που θέλουν να εξαπλωθεί. Άλλωστε για να μπορέσει ο πληθυσμός να είναι ελέγξιμος πρέπει να γίνεται συνεχής προσπάθεια να είναι κοινωνικά περιθωριοποιημένος ή κοινωνικά αποχαυνωμένος άρα και πολιτικά αποπροσανατολισμένος.

 

Εταιρεία, συμμορία, αστυνομία…

 Οι λέξεις του τίτλου είναι που χαρακτηρίζουν την πολιτική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Μιας χώρας-αποικία της Γερμανίας με την βούλα της ευρωπαϊκού διευθυντηρίου που την διαχειρίζεται ένας θλιβερός πολιτικός κόσμος. Χώρα-χώρος που λυμαίνονται διάφορες πολυεθνικές εταιρείες. Που αγοράζουν πρώτα-πρώτα τους πολιτικούς της και μετά τις υποδομές της, τον ορυκτό της πλούτο, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, τον φυσικό της πλούτο και στο τέλος και τους πολίτες της. Που φέρονται λες και είμαστε η πίσω αυλή τους, λες και τους ανήκει ό,τι υπάρχει σε αυτό τον τόπο. Που έχουν έρθει απλά για να μας απομυζήσουν και μετά βλέπουν τι θα μας κάνουν.

Μια αποικία που την λυμαίνονται οι κάθε λογής συμμορίες. Οι μεγάλες «οικογένειες», αυτές που αποτελούνται από τα μεγάλα ντόπια συμφέροντα που τους ανήκουν κανάλια, ομάδες, καράβια, λιμάνια, ξενοδοχεία, εργοστάσια, λαθρεμπόρια και περιοχές σαν την Νέα Φιλαδέλφεια, την Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά. Μια άλλη μορφή μεταμοντέρνων γκέτο που κανένας δεν μιλάει για αυτά. Τα μεγάλα άβατα της Ελλάδας που η δημοκρατία και η ελευθερία εξοστρακίζονται αν δεν έχει γίνει ήδη αυτό. Και βέβαια, συμμορίες μικρές γιατί εκεί οδηγείται αναγκαστικά μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που δεν βλέπει μέλλον και είναι γεμάτο αδιέξοδα. Στον συμμοριτισμό, στην βία, στην παραβατικότητα, την μικρή και μεγάλη εγκληματικότητα, στα ναρκωτικά και στο νάρκωμα για να τη βγάλει ακόμα μία μέρα και έχει ο θεός.

Και βέβαια, μια αποικία της αστυνομίας. Γιατί όπου δεν πιάνει το δούλεμα, ο χειρισμός και η περιθωριοποίηση έρχεται η καταστολή, προληπτική και μη, για να «λύσει» τυχόν προβλήματα. Για να φυλάει τις επενδύσεις των πολυεθνικών, να τις προφυλάσσει από τις διαμαρτυρίες των ιθαγενών κατοίκων ή να εκκενώνει περιοχές όπου πρόκειται να έρθει η «ανάπτυξη», βλέπε Ελληνικό. Που θα είναι συνεννοημένη με τους μεγάλους «οίκους» της χώρας έναντι πολλαπλών ανταλλαγμάτων και θα πουλάει «νταβατζιλίκι» στους μικρούς. Και βέβαια, θα επιτελεί και έναν από τους βασικούς της ρόλους που είναι να προστατεύει τους διαχειριστές της αποικίας, τον πολιτικό κόσμο, από τις τυχόν κινητοποιήσεις διαμαρτυρίες των πολιτών.

---

Aπό:https://www.e-dromos.gr/menidi-dyo-kosmoi-sthn-idia-xwra/

Η εργασία απελευθερώνει(!)…

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Στον Τ.

Ήταν πρωτομαγιά του 1886, στο Σικάγο, ημέρα της μεγάλης απεργίας, όταν χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν στους δρόμους με αίτημα την καθιέρωση της 8ωρης εργάσιμης μέρας. Εκείνη την εποχή, ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος στα εργοστάσια και τους άλλους παραγωγικούς τομείς ήταν 10, 11, ακόμη και 14 ώρες. Η απεργία συνεχίστηκε δυναμικά και τις επόμενες μέρες. Η κατάληξή της; Βάφτηκε στο αίμα. Η αστυνομία, έπειτα από αίτημα των εργοδοτών, κατέστειλε βίαια τις κινητοποιήσεις των εργατών. Οκτώ από τους πρωτεργάτες της απεργίας, συνελήφθησαν και δικάστηκαν σε δίκη- παρωδία με την κατηγορία της ευθύνης για τη συμμετοχή τους στην (προβοκατόρικη) βομβιστική επίθεση που σημειώθηκε σε μια από τις εργατικές συγκεντρώσεις. Οι Πάρσονς, Σπάις, Φίσερ και Έγκελ οδηγήθηκαν στην αγχόνη στις 11 Νοεμβρίου 1887. Ο Λιγκ βρέθηκε νεκρός στο κελί του, ενώ οι υπόλοιποι, Νιμπ, Σουάμπ και Φίλντεν, καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια καταναγκαστικά έργα…

Αυτή δεν είναι μια ιστορία βγαλμένη από τ’ ανήλιαγα υπόγεια της σκέψης μερικών δογματικώνπου αρνούνται να πιστέψουν ότι έχασαν. Δεν είναι μια προσπάθεια ηρωοποίησης και υποκριτικής θυματοποίησης. Είναι άλλη μια απόδειξη ότι το οκτάωρο και εν γένει όλα τα εργατικά κεκτημένα κατακτήθηκαν με αίμα. Κατακτήθηκαν με το αίμα ανθρώπων που διεκδίκησαν με κάθε μέσο, πληρώνοντας βαρύ τίμημα, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή καθημερινότητα μακριά από το μυκηθμό απογοήτευσης που γεννά η φτώχεια, η η ανασφάλεια, η υποαπασχόληση, οι εξοντωτικοί ρυθμοί εργασίας με τους μισθούς πείνας, η ανεργία…

Όμως, σήμερα, 131 χρόνια από την Πρωτομαγιά του Σικάγου, ποια η θέση των εργατών, ποια η εργασιακή καθημερινότητα που βιώνει ο κόσμος του μεροκάματου;

---

«Ολοένα και μικρότερο μερίδιο του εθνικού εισοδήματος αντιπροσωπεύουν τα εισοδήματα των εργαζομένων τις τελευταίες δεκαετίες στις ανεπτυγμένες και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η μείωση των μεσαίων εισοδημάτων και παράλληλα η διεύρυνση της ανισότητας». Σε αυτή τη διαπίστωση καταλήγει το ΔΝΤ, το οποίο σε Έκθεσή του για την παγκόσμια οικονομία το 2017 αποδίδει αυτή την αρνητική εξέλιξη αφενός στη ραγδαία τεχνολογική πρόοδο και αφετέρου στην παγκοσμιοποίηση και στις αλλαγές στον καταμερισμό εργασίας που αυτή έχει επιφέρει.

Στις ανεπτυγμένες οικονομίες η εξέλιξη άρχισε να καταγράφεται από τη δεκαετία του 1980, με το ποσοστό των μισθών επί του ΑΕΠ να φτάνει στο χαμηλότερο επίπεδό του ακριβώς πριν από το «Κραχ» του 2008. Έκτοτε, όχι μόνο δεν έχει ανακάμψει, αλλά σήμερα βρίσκεται σχεδόν 4% χαμηλότερα από το αντίστοιχο του 1970. Η πτωτική πορεία είναι παρεμφερής τόσο στις αναδυόμενες αγορές όσο και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, με αφετηρία τις αρχές της δεκαετίας του 1990.  Παραδόξως (; ),  η μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων είναι μεγαλύτερη στις ισχυρότερες από τις οικονομίες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Στην Κίνα, για παράδειγμα, όπου υπάρχουν καταγεγραμμένες 32 εκατομμύρια ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα μεταφορικά μονοπώλιά της διακινούν το 67% του συνόλου των εμπορευματοκιβωτίων παγκοσμίως, ενώ το σύνολο των κινεζικών επενδύσεων στις ΗΠΑ μόνο το 2016 ξεπέρασε τα $50 δισ., κατέχοντας μέρος του αμερικανικού δημόσιου χρέους σε ομόλογα ύψους άνω των $1,3 τρισ., μολονότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες επήλθε δραστική μείωση της φτώχειας, το ποσοστό των εισοδημάτων των εργαζομένων επί του ΑΕΠ έχει μειωθεί σχεδόν κατά 3 εκατοστιαίες μονάδες.

Συγκεκριμένα, οι μισθοί των εργαζομένων κυμαίνονται μεταξύ 300-400 ευρώ, με τάσεις μείωσης λόγω της αναπτυξιακής επιβράδυνσης  σε μια κοινωνία στην οποία το κόστος ζωής ολοένα και αυξάνεται.