Holiday in Cambodia…

DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Σήμερα ο Jello Biafra κλείνει τα 59 του χρόνια. «Μπράβο και χρόνια του πολλά• αλλά ποιος είν’ αυτός;» ακούω κάποιον να ρωτάει από το κυβερνοβάθος. Καλή ερώτηση! Σας παρουσιάζω, σε 59 φέτες, όλα όσα αξίζει να μάθετε για τον (εξαιρετικά συμπαθή, πλην όμως ελαφρώς αμφιλεγόμενο) Jello Biafra των Dead Kennedys. (Κι αν δεν τα μάθετε, μικρό το κακό: σάμπως θα σας βάλω τεστ στο τέλος;)

1. Ο Jello Biafra γεννήθηκε στις 17/6/1958 στο Μπάουλντερ του Κολοράντο.

2. Στη ληξιαρχική πράξη γέννησης αναφέρεται ως Eric Reed Boucher. (To “Jello Biafra” είναι καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που προήλθε από τα ζελεδάκια μάρκας Jello-O και την Μπιάφρα, τη βραχύβια αφρικανική χώρα που αποσχίστηκε από τη Νιγηρία για κάτι λιγότερο από 3 χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’60.)

3. Γιος μιας βιβλιοθηκάριου κι ενός κοινωνικού λειτουργού (που έγραφε και ποιήματα), έμαθε να ενδιαφέρεται από μικρός για την πολιτική επικαιρότητα. Αντικομφορμιστής και συνειδητοποιημένος. Για τα αμερικανικά δεδομένα, ακροαριστερός από κούνια.

4. Το 1977, αφού τέλειωσε το γυμνάσιο και ξεμπέρδεψε για πάντα με την ιδέα να σπουδάσει υγιεινολόγος, έπιασε δουλειά ως roadie (δηλαδή, μεταφορέας μουσικού εξοπλισμού) του πανκ συγκροτήματος The Ravers (μετέπειτα: The Nails). Αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού.

5. Το 1978 απάντησε σε μια αγγελία σε εφημερίδα του Σαν Φρανσίσκο, στην οποία κάποιος κιθαρίστας ονόματι Raymond Pepperell (γνωστός και ως East Bay Ray) έγραφε ότι γύρευε κόσμο για τον σχηματισμό πανκ συγκροτήματος, και κατέληξαν μαζί να φτιάξουν τους Dead Kennedys, ένα από καθοριστικότερα και πιο πολιτικοποιημένα πανκ συγκροτήματα της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ.

6. Τότε ήταν που ο Eric υιοθέτησε –αρχικά– το ψευδώνυμο “Occupant” και στη συνέχεια –και για πάντα– το “Jello Biafra”.

7. O Jello δεν έπαιζε κανένα μουσικό όργανο (προσπάθησε να μάθει κιθάρα, αλλά ήταν ανεπίδεκτος). Και τω καιρώ εκείνω, άμα δε μπορούσες να παίξεις ούτε τα τέσσερα βασικά ακόρντα, το ’παιζες τραγουδιστής. Επίσης, έγραφε τους στίχους των τραγουδιών. Γενικά, ήταν ηγετική φυσιογνωμία• γεννημένος frontman!

8. Ήθελε να γράψει και μουσική, αλλά πώς, αφού ήταν άσχετος! Βρέθηκε λύση: τα υπόλοιπα μέλη τον έβαζαν να μουρμουρίζει σ’ ένα μαγνητόφωνο τις μουσικές φράσεις που σκάρωνε και μετά αναλάμβαναν εκείνοι τα υπόλοιπα.

9. Όμως οι στίχοι (που ήταν και το ζουμί της ιστορίας) ήταν 100% δικοί του. Και ήταν στίχοι αξιόλογοι, σκληροί αλλά με χιούμορ (το όνομα “Dead Kennedys” λέει, από μόνο του, πολλά), στο πνεύμα βρετανικών αναρχοπάνκ συγκροτημάτων όπως οι Crass, αλλά και με μια ισχυρή δόση από την (αμερικάνικη) χοντρή πλάκα των Ramones.

1. Οι Dead Kennedys κυκλοφόρησαν τέσσερα LP (και ένα EP) μέχρι το 1986, με το πρώτο, το Fresh Fruit for Rotting Vegetables (1980) να είναι το καλύτερο.

Όλοι τους οι δίσκοι κυκλοφόρησαν από την εταιρία Alternative Tentacles, της οποίας ιδρυτής (το 1979) και ιδιοκτήτης ήταν ο ίδιος ο Biafra. (Από ανάγκη, υποτίθεται – για να έχει τον πλήρη έλεγχο του υλικού του συγκροτήματος και να μην την πάθει όπως τόσοι και τόσοι από τους μεγαλοκαρχαρίες της μουσικής βιομηχανίας. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι ακόμα και ο εναλλακτικός εταιρειάρχης, εταιρειάρχης είναι, στην τελική. Και αυτό θα γινόταν σαφές σε όλους τους εμπλεκόμενους, με σκληρό τρόπο, δυο δεκαετίες αργότερα.)

Οι Dead Kennedys ενοχλούσαν –άρα κάτι έκαναν καλά– κι ως εκ τούτου οι εισαγγελείς τούς την είχαν στημένη. Τα νομικά προβλήματα άρχισαν με την κυκλοφορία του τρίτου τους LP, του Frankenchrist (1985), γιατί ο Biafra είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριλάβει στη συσκευασία μια αφίσα με το έργο του H.R. Giger “Penis Landscape” (στο οποίο απεικονιζόταν αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, και μάλιστα πολλαπλώς – κάτι σαν τη γραβάτα του εντελώς κα[μ]μένου, αλλά στο πιο ρεαλιστικό). Όπως ήταν αναμενόμενο, η εισαγγελία του Λος Άντζελες επενέβη αυτεπάγγελτα: μήνυση για «διανομή επιβλαβούς υλικού σε ανήλικους». Ο Biafra (ως υπεύθυνος της δισκογραφικής εταιρίας) καταδικάστηκε στη δίκη που ακολούθησε, αλλά αθωώθηκε (με οριακή πλειοψηφία) σε δεύτερο βαθμό. Εντούτοις, οι μπελάδες αυτοί είχαν το τίμημά τους.

Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1986 και τα μέλη του ακολούθησαν σόλο καριέρες. Ξαναμαζεύτηκαν το 2001, χωρίς τον Jello Biafra, για να συμπληρώσουν τα ένσημα της συνταξιοδότησης. (Θλιβερές σχεδόν όλες οι επανασυνδέσεις, αλλά στο πανκ το φαινόμενο καταντάει γελοίο: πώς να παίξουν τα φάλτσα τους λα-σολ-φα-μι οι πενηντάρηδες με τη μπιροκοιλιά;)

Το 1998, οι υπόλοιποι έκαναν μήνυση στον Biafra, ως ιδιοκτήτη της Alternative Tentacles, για παρακράτηση εσόδων από πνευματικά δικαιώματα. Ο Biafra έχασε τη δίκη (και την έφεση που έκανε το 2000) και τους αποζημίωσε. (Τα έχουν αυτά οι επιχειρήσεις.)

Πάντως, ο Biafra έλεγε ότι η ουσία της διαμάχης ήταν η άρνησή του να επιτρέψει τη χρήση του τραγουδιού “Holiday in Cambodia” σε διαφήμιση της Levi’s. Εγώ τον πιστεύω. Από την άλλη, πιστεύω επίσης ότι, ως εταιρειάρχης, έφαγε λεφτά από τους υπόλοιπους.

Μετά τους Dead Kennedys, o Biafra συμμετείχε σε διάφορα σχήματα: The Witch Trials, Lard, D.O.A., Nomeansno, No WTO Combo, The Melvins, The Guantanamo School of Medicine (και σίγουρα λείπουν μερικά ακόμα). Ησυχασμό δεν έχει ο τύπος!

Το θέμα είναι ο Biafra πάντα εξαρτιόταν από τους μουσικούς του, καθότι ο ίδιος δεν το ’χει. Έτσι, τώρα κάνει σόλο εμφανίσεις ως καλλιτέχνης του “spoken word” (δηλαδή, παρλάτες, ποιήματα, σκετσάκια, λογύδρια – τέτοια πράματα) – αυτό το ’χει και με το παραπάνω. Μόνο που, δυστυχώς, όλο αυτό μοιάζει κάπως με stand-up comedy.

Ο Jello κατά τη δεκαετία του ’80 δήλωνε αναρχικός. Τώρα, με βάση αυτά που λέει, είναι πιο κοντά στο «αριστερός φιλελεύθερος». Στην Αμερική. Του Trump. (Covfefe να φύγουμε.)

Από νωρίς ενδιαφέρθηκε για τα κοινά. Το 1979 κατέβηκε υποψήφιος για τη δημαρχία του Σαν Φρανσίσκο. Ήρθε τρίτος, συγκεντρώνοντας το 3,79% των ψήφων, και έτσι δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο. (Τ’ ονοματάκι του πάντως ακούστηκε, λένε οι κακές γλώσσες. Αλλά αυτό κάνουν οι κακές γλώσσες: όλο λένε και τίποτα δεν κάνουν.)

1. Το 2000 διεκδίκησε την υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές μέσα από το Green Party, του οποίου ήταν (πολύ) ενεργό μέλος. Στο συνέδριο της εκλογής, έπεισε 10 από τους 319 εκλέκτορες. Ήταν πολύ λίγοι μπροστά στους 295 του νικητή Ralph Nader. Προς τιμή του, ο ηττημένος υποστήριξε τον αντίπαλό του στις προεκλογικές εκστρατείες του 200, του 2004 και του 2008, δίνοντας συναυλίες αβέρτα. Φυσικά, ο Nader πέρασε και δεν ακούμπησε από την προεδρία. (Στις εκλογές του 2016, ο Biafra υποστήριξε τον Bernie Sanders. Δηλαδή, δημοκρατικός – στην πράξη. Πραγματιστής; Μάλλον. Υπάρχει κι άλλος χώρος για διολίσθηση προς τα δεξιά, αλλά δεν τον έχω ικανό να τον διανύσει· εδώ θα μείνει, φαντάζομαι: ακραίος στο κέντρο.)

1. Στις 7/5/1994, o Biafra δέχτηκε επίθεση μέσα στο κλαμπ Alternative Music Foundation, στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας, από μια ομάδα 5-6 ατόμων, και κατέληξε στο νοσοκομείο με πολλαπλά τραύματα. Παρά τρίχα τη γλίτωσε! Τι είχε συμβεί; Ο Biafra έπαιζε στο κλαμπ, όταν ένας τύπος με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι “Cretin” καθώς χόρευε (εδώ, ως «χορός» εννοείται η πολεμική τέχνη που ασκούν τα πανκιά, γνωστής ως “moshing” ή “slamdancing”) έπεσε πάνω στον Biafra και τον τσάκισε. Ο Biafra τού ζήτησε τα ρέστα και τότε του την έπεσε όλη η παρέα του «Κρετίνου», τον έριξαν κάτω και τον σάπισαν στο ξύλο, ενώ τον έβριζαν «ξεπουλημένο ροκ σταρ». Βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα το ροκσταριλίκι.

Το εξώφυλλο τού σινγκλ (Μάιος 1980). Η (σκληρή) φωτογραφία δεν είναι από την Καμπότζη, αλλά από τη σφαγή των φοιτητών στην Ταύλάνδη στις 6/10/1976, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια: «Διακοπές στην Καμπότζη» του Πολ Ποτ και των Κόκκινων Χμερ.

1. Εντάξει, δεν μου βγαίνουν 59 οι φέτες, κάντε μου μήνυση! (Θα μπορούσα γιατί δεν τα είπα όλα, αλλά υπάρχουν και όρια, έτσι;) Σταματάω στο 22, καλά είναι. Άλλωστε, 22 χρονών ήταν ο Jello Biafra όταν έγραψε και ηχογράφησε το τραγούδι που θα ακούσουμε απόψε, το “Holiday in Cambodia” (1980), το οποίο είναι, σύμφωνα με το Allmusic, «ίσως το πιο επιτυχημένο σινγκλ της αμερικανικής χάρντκορ σκηνής», και σύμφωνα με τον ίδιο, το πλέον αγαπημένο του από τα τραγούδια των Dead Kennedys. (Στην περιγραφή του κλιπ που ακολουθεί υπάρχουν και οι στίχοι• δείτε τους για να πάρετε μια ιδέα γιατί ενοχλούσαν αυτά τα τραγούδια τη ριγκανοθατσερική τάξη της δεκαετίας του ’80.)

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2017/06/17/holiday-in-cambodia/

Streets of Tehran…

Οι μουσικοί του δρόμου είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στο ιράν, ειδικά στην πρωτεύουσα των 15 εκατομυρίων ψυχών. Εδώ μια απ’ τις πιο παλιές και γνωστές μπάντες, οι slow yellow, παίζουν σ’ ένα εμπορικό κέντρο…

Κι εδώ μια άλλη μπάντα παίζει το “dance me to the end of love”…

(Ίσως έχουν ένα δίκιο οι αμερικάνοι κοκκινόσβερκοι που, δια των πολιτικών τους βιτρινών, λυσσάνε με τους ιρανούς και τις ιρανές: 40 χρόνια απειλές, αποκλεισμοί, κυρώσεις, εσωτερική καταστολή, κι αυτοί είναι ακόμα cool…)

__________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/streets-of-tehran/

Aπό πού κι ως πού ο Γιούνκερ επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ; …

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, που όλα επικαλούνται τηλεγράφημα του ΑΠΕ, η Νομική Σχολή τού Δημητρίειου/ Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποφάσισε ομόφωνα να αναγορεύσει σε επίτιμο διδάκτορα τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Οι πληροφορίες περιλαμβάνουν και δύο αναφορές στο σκεπτικό της απόφασης, μία χωρίς εισαγωγικά και μία αυτολεξεί. Οι δύο αυτές αιτιολογήσεις είναι η μία χειρότερη απ’ την άλλη, και κατά τη γνώμη μου καμία δεν θεμελιώνει επαρκώς ότι υπήρχε κάποια σοβαρή ανάγκη για αυτή την αναγόρευση.

Ειδικά η πρώτη έχει σοβαρά προβλήματα σύνταξης και σαφήνειας. Αφήνω ένα μικρό ενδεχόμενο αυτό να οφείλεται στον δημοσιογράφο. Εν πάση περιπτώσει, η διατύπωση είναι η εξής:

 

Στην απόφαση της Νομικής Σχολής για την πρόταση επιτιμοποίησης [sic] του κ. Γιούνκερ βάρυνε το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην οποία προεδρεύει και της οποίας προΐσταται, συγκροτήθηκε με την έναρξη ισχύος της Συνθήκης της Λισαβόνας (2009) ως ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο, του οποίου η νομιμοποίηση εν μέρει αντλείται ευθέως από τη βούληση των ευρωπαίων πολιτών.

 

Οι ασυναρτησίες αυτές θυμίζουν αδιάβαστο μαθητή που προσπαθεί να αυτοσχεδιάσει στις εξετάσεις συνδυάζοντας ό,τι θυμάται από δω κι από κει.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην οποία προεδρεύει (η προσθήκη του προΐσταται είναι προφανώς περιττή, εφόσον τα δύο ρήματα σημαίνουν ουσιαστικά το ίδιο), υπήρξε ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο ήδη από τη Συνθήκη της Ρώμης.

Το μόνο που άλλαξε με τη Λισαβόνα είναι ότι προστέθηκε μία επίφαση εκλογικής διαδικασίας (ούτε καν οι εισηγούμενοι την απονομή τολμούν να ψελλίσουν το επίθετο «δημοκρατική» διότι θα γελούσαν και οι κότες· καταλήγουν λοιπόν με μισή καρδιά στο εύρημα της «εν μέρει ευθέως» άντλησης). Ακόμη όμως και αν υποθέταμε ότι η διαδικασία επιλογής της Επιτροπής είχε γίνει 100% δημοκρατική, γιατί άραγε αυτό θα έπρεπε να μας κάνει να αναγορεύσουμε τον προϊστάμενό της διδάκτορα νομικής τού ΑΠΘ; (ή οποιασδήποτε άλλης σχολής;).

Μετά από αυτά τα ήξεις-αφήξεις, ακολουθεί και το παράθεμα:

 

«Στην καμπή που βρίσκεται σήμερα η διαδικασία της ολοκλήρωσης της Ευρώπης ανάμεσα στη στασιμότητα και την παρακμή, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ υπερασπίζεται το άρρηκτο του δεσμού που πρέπει να συνδέει τα κράτη μέλη μέσα στο ευρωπαϊκό σύνολο. Στο πλαίσιο της μόνιμης έντασης που βρίσκεται η Ελλάδα στις σχέσεις της με την Ένωση, αταλάντευτα επιμένει ότι η διάρρηξη αυτών των σχέσεων μόνον ηττημένους θα έχει, τόσο στη μια όσο και την άλλη μεριά της σχέσης».

 

Περισσότερες φλυαρίες άνευ νοήματος και εκτός θέματος, σαν βγαλμένες από text generator. Οι συντάκτες μάλλον θα πιστεύουν ότι απευθύνονται σε βλάκες, ή –όπερ και το πιθανότερο- ότι κανείς δεν πρόκειται να διαβάσει όσα γράφουν. Ακόμη κι έτσι, φαίνονται σχεδόν σαν να ζητάνε συγνώμη, σαν να μην έχουν πείσει ούτε τον εαυτό τους.

 

Σε ένα σύντομο κείμενο διαθέσιμο στο διαδίκτυο, αναφέρεται ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν θεσπίζει η ίδια τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για την απονομή τέτοιου τίτλου, αναθέτοντας την αρμοδιότητα αυτή στα Τμήματα. Το ίδιο όμως κείμενο (το οποίο έχει συντάξει ο καθόλα αξιοσέβαστος πρώην Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας Ιωάννης Πανάρετος) επισημαίνει ότι

 

Σε πολλές περιπτώσεις, η απονομή του τίτλου του Επίτιμου Διδάκτορα δεν αποτελεί το αποτέλεσμα αυστηρής αξιολόγησης επιστημονικών επιτευγμάτων. Σε άλλες περιπτώσεις,απονέμονται τίτλοι σε άτομα που δεν έχουν σχέση με το επιστημονικό αντικείμενο κάποιου συγκεκριμένου Τμήματος. Πέραν τούτου, ακόμη και η απαίτηση για μία αυστηρή ακαδημαϊκή διαδικασία, όπου οι προτείνοντες θα πρέπει να τεκμηριώσουν την όποια πρότασή τους με παράθεση των έργων του προτεινομένου να τιμηθεί, δεν τηρείται πάντοτε. Γίνεται απλώς μία πρόταση και δεδομένης συνήθως, της κοινωνικής απήχησης και του ονόματος του προτεινομένου, λαμβάνεται απόφαση για απονομή του τίτλου. (Οι υπογραμμίσεις δικές μου).

 

Νομίζω ότι η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί το «τζακ ποτ» όλων αυτών των ελαττωμάτων συνδυασμένων.

Ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ πήρε ένα μάστερ νομικής από το πανεπιστήμιο του Στρασβούργου το 1979. Έκτοτε δεν φαίνεται να καταπιάστηκε ιδιαίτερα με την θεραπεία της νομικής επιστήμης, ούτε καν της πρακτικής –εκτός κι αν επρόκειτο για την ενασχόλησή του με θέματα τελωνειακής νομοθεσίας και συναφών διατάξεων περί φορολογικών παραδείσων.

Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με την πολιτική.

Η ενασχόλησή του αυτή φυσικά έγινε μέσα από τις τάξεις κάποιου κόμματος, άρα εναντίον άλλων κομμάτων ή παρατάξεων.

Η νομική τού ΑΠΘ δεν έχει κανένα λόγο να επενδύει αυτήν τη μερικότητα και τη μεροληψία με ένα μανδύα οικουμενικότητας και ειδημοσύνης.

Η τελετή έχει λέει προγραμματιστεί για τις 13 Ιουλίου. Ο χρόνος δεν είναι πολύς, αλλά είναι αρκετός για τη ΓΣ του Τμήματος να ανακαλέσει την απόφασή της, ή έστω για μεμονωμένους καθηγητές από αυτή ή/ και από άλλες σχολές να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους προβάλλοντας με οποιονδήποτε τρόπο κρίνουν σκόπιμο τις αντιρρήσεις τους.

 

Ο Άκης Γαβριηλίδης είναι διδάκτορας της Νομικής του ΑΠΘ και υπάλληλος του Συμβουλίου τηςΕυρωπαϊκής Ένωσης. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις του Συμβουλίου.

Από:https://nomadicuniversality.com/2017/06/19/a%CF%80%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CE%B9-%CF%89%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%81-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B9/

Ετζέ Τεμελκουράν: «Ξεχνάω ότι είμαι φοβισμένη όταν γράφω»…

Θαρραλέα δημοσιογράφος, πολιτική αρθρογράφος και συγγραφέας, η Τουρκάλα Ετζέ Τεμελκουράν βρέθηκε στην Αθήνα προσκεκλημένη των Εκδόσεων Καστανιώτη, προκειμένου να παρουσιάσει το τελευταίο της βιβλίο Τουρκία-Παραφροσύνη και Μελαγχολία, μια διεισδυτική, ευρυμαθή και ιδιαιτέρως προσωπική ματιά στηντουρκική ιστορία. Την συναντήσαμε.

Γιατί έγινες δημοσιογράφος; Και γιατί επέλεξες να εστιάσεις στα θέματα όπου εστιάζεις- τη γενοκτονία των Αρμενίων, το κουρδικό, άλλα κοινωνικά ζητήματα;

Πάντοτε ήθελα να γίνω συγγραφέας, ήμουν αποφασισμένη να γίνω συγγραφέας από τα 8 μου. Όταν, λοιπόν, σπούδαζα Νομική στο Πανεπιστήμιο, πίστευα ότι το πλησιέστερο στη συγγραφή είναι η δημοσιογραφία. Έτσι, έγινα δημοσιογράφος, ξεκινώντας να δουλεύω από 19 χρονών. Ενεπλάκην σ’ αυτά τα ζητήματα, γιατί θεωρούσα πως το να γράφω σημαίνει να υποστηρίζω μια πλευρά της κοινωνία: υποστηρίζεις την πλευρά αυτών που δεν έχουν φωνή. Προσπάθησα, επομένως, να δώσω φωνή σε όσους δεν είχαν φωνή. Στην πραγματικότητα δε βρίσκω κάποιο άλλο λόγο να γράφω, ιδίως αν μιλάμε στο πλαίσιο της δημοσιογραφίας. Υπάρχει αυτή η αντίληψη, ότι η δημοσιογραφία είναι ουδέτερη, με την οποία δε συμφωνώ.

Ούτε κι εγώ.

Μπορεί να είναι αντικειμενική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ουδέτερη. Αν είσαι δημοσιογράφος, εκ φύσεως δεν μπορείς να αντιτίθεσαι στην κριτική στάση. Στη χώρα μου ήταν προφανές πως αυτές ήταν οι κοινότητες που δεν είχαν φωνή: οι άνεργοι, οι Κούρδοι, οι Αρμένιοι, τα παιδιά. Γι’ αυτό ήθελα πάντα να γράφω γι’ αυτούς- και όχι μόνο αυτό, αλλά και να μεταφέρω τον πόνο τους σε εκείνους, οι οποίοι ήταν απρόθυμοι ν’ ακούσουν. Προσπαθούσα, λοιπόν, να βρω τον τρόπο να αφηγηθώ μια ιστορία που είναι επιδραστική. Έτσι συνέβη, και μ’ αυτό τον τρόπο εξελίσσεσαι σε πολιτική προσωπικότητα. Κάποιες φορές το μετανιώνω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν μπορώ να μη γράφω γι’ αυτούς τους ανθρώπους.

Κι έπειτα έχουμε την ιστορία της Τουρκίας, που είναι…

… Περίπλοκη.

Πολύ. Αυτή την ιστορία θίγεις στο πιο πρόσφατο βιβλίο σου Τουρκία- Παραφροσύνη και Μελαγχολία. Περιγράφει ο τίτλος την ψυχική κατάσταση της τουρκικής κοινωνίας;

Δεν αντικατοπτρίζει την τωρινή ψυχική κατάσταση μόνο, αλλά και τη γενικότερη ψυχική κατάσταση στην Τουρκία στην ουσία της. Νομίζω ότι είναι μια παράφρων και μελαγχολική χώρα. Η παραφροσύνη είναι πολύ ορατή τώρα, αλλά η μελαγχολία όχι. Η μελαγχολία προκύπτει όταν αρχίζεις να αφηγείσαι την ιστορία. Η παραφροσύνη, αντίθετα, βρίσκεται παντού στα διεθνή Μ.Μ.Ε. Καθένας την έχει υπόψη του πλέον.

Κι έπειτα έχουμε τη γεωγραφία.

Ο μπελάς μας που δεν τελειώνει ποτέ.

Σύμφωνα με τον Ιμπν Χαλντούν «γεωγραφία ίσον μοίρα». Πώς, λοιπόν, έχει καθορίσει η γεωγραφία τη μοίρα της Τουρκίας, τους Τούρκους, την τουρκική νοοτροπία;

Είναι σαν να βρίσκεσαι διαρκώς πάνω σε μια γέφυρα. Δε ζεις σε μια γέφυρα για πολύ, την περνάς. Είναι αυτό το διαρκές πέρασμα της γέφυρας, η διαρκής αντίφαση, η απόλυτη κίνηση. Κι αυτή η χώρα πάντα θέλει να κινηθεί προς τη Δύση, αλλά τραβιέται προς τα πίσω, προς την Ανατολή. Είναι σαν κυλιόμενη σκάλα, στην πραγματικότητα δε φτάνει ποτέ κάπου. Περίπου έτσι είναι η Τουρκία, νομίζω. Αυτή καθημερινότητα είναι πολύ εξαντλητική. Η ζωή, όπου τίποτα δε συμβαίνει, είναι ήδη κάπως περίπλοκη.

Προς ποια κατεύθυνση κινείται τώρα, λοιπόν; Κι όχι μόνο την τελευταία δεκαπενταετία, κατά την οποία ο Ερντογάν, το κόμμα του, η πολιτική, η ρητορική, η αισθητική, η ηθική τους επικρατούν;

Δεν είμαι σίγουρη. Τμήμα της κοινωνίας ήθελε προφανώς να συμβεί αυτό και είναι ακόμα γραπωμένοι σ’ αυτή την εχθρική και βίαιη κατάσταση. Η κατεύθυνση, ωστόσο, δεν είναι εύκολο να καθοριστεί. Αλλάζει σύμφωνα με τα πολιτικά συμφέροντα της πολιτικής εξουσίας αυτή τη στιγμή. Τη μια μέρα είναι έτσι, την άλλη αλλιώς. Είναι εντελώς απρόβλεπτη. Κι η μη προβλεψιμότητά της την κάνει ακόμη χειρότερη.

Σε αυτή τη φάση, για παράδειγμα, δε θεωρώ ότι υπάρχει μια εδραιωμένη εξωτερική πολιτική. Η εξωτερική πολιτική, αλλά και η εγχώρια, έχουν γίνει η διαρκής διαχείριση μιας κρίσης. Η Τουρκία, επομένως, συνήθισε δυστυχώς να ζει σε καθεστώς κρίσης. Είναι σχεδόν σαν εθισμένη στην αδρεναλίνη τώρα. Και το τρέχον καθεστώς είναι εθισμένο στην αδρεναλίνη. Απολύτως.

Κι όμως απολαμβάνει της υποστήριξης τουλάχιστον του μισού του πληθυσμού.

Λίγο λιγότερο από αυτό. Αν μιλάς βάσει του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, αυτό διεξήχθη υπό πολύ καταπιεστικό καθεστώς. Υπήρχε τεράστια απάτη κατά τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας και στη διαδικασία καταμέτρησης των ψήφων. Αν το παιχνίδι ήταν δίκαιο, θα ήταν πολύ περισσότεροι από τους μισούς αυτοί που είπαν «όχι». Κι αυτό είναι καλό για την Τουρκία σ’ αυτή τη φάση, το ότι δηλαδή η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας δεν υποστηρίζει το καθεστώς, δε συμφωνεί μ’ αυτή. Όσο για τους υπόλοιπους, που το υποστήριζαν, δεν μπορούν να θεωρηθούν υποστηρικτές, γιατί ζούμε σε μια κατάσταση, όπου, αν δεν κάνεις κάτι τέτοιο, μπορεί να στιγματιστείς ή να χάσεις τη δoυλειά σου εύκολα. Το αποτέλεσμα, επομένως, δεν μπορεί να θεωρηθεί πραγματικό.

Πώς, παρόλα αυτά, ερμηνεύεις την κυριαρχία του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης;

Το πολιτικό έδαφος ήταν έτοιμο για μια τέτοια πολιτική δύναμη, και ιδίως μετά τη δεκαετία του ’80, κατά την οποία η χώρα είχε υποχρεωθεί να γίνει άγονη διανοητικά και πολιτικά. Είχε, λοιπόν, προλειανθεί το έδαφος για έναν τέτοιο ηγέτη, που θα αναμόχλευε τα εθνικιστικά και τα θρησκευτικά αισθήματα, προκειμένου να αρπάξει την εξουσία και να τη διατηρήσει. Το όποιο ποσοστό υποστηρίζει, επομένως, τον Ερντογάν δεν είναι μόνο υποστηρικτές, αλλά και κλώνοι του. Μια από τις «επιτυχίες» του Ερντογάν ήταν ότι άλλαξε την υφή του ανθρώπου στην Τουρκία, την υφή της κοινωνίας.

Από ποια άποψη;

Αποσυναρμολόγησε το θεμελιώδες σύστημα αξιών: το καλό και το κακό, το άσχημο και το όμορφο, το σωστό και το λάθος. Όλα αυτά άλλαξαν θέσεις. Είναι τόσο ανακατεμένα τώρα. Η χώρα είναι μπερδεμένη με την πιο βαθιά έννοια της λέξης. Ο Ερντογάν κυβερνά μια μπερδεμένη χώρα. Είναι πολύ ευκολότερο κάτι τέτοιο, όταν μπορείς να προκαλέσεις τη σύγχυση στους ανθρώπους. Αλλά δεν πρόκειται για επινόηση ή κάποια ικανότητα του Ερντογάν μόνο. Ο κόσμος χαρακτηρίζεται από τέτοιους ηγέτες στις μέρες μας, που λειτουργούν στη βάση του σοκ και της σύγχυσης. Όλοι γινόμαστε μάρτυρες του τι κάνει ο Τραμπ. Φαντάσου, λοιπόν, μια χώρα που κυβερνάται από τον Τραμπ επί 15 χρόνια. Τότεαποκτάς μια ιδέα του πώς αισθάνονται οι Τούρκοι αυτή τη στιγμή.

Είναι όχι μόνο μπερδεμένοι, αλλά και αμνησιακοί.

Ακριβώς. Η Τουρκία έχει να επιβιώσει από υπερβολικά πολλά τραύματα. Η χώρα, επομένως, δεν είχε το χρόνο να στοχαστεί πάνω στο ό,τι έχει συμβεί. Σήμερα, ιδίως, αν κάποιος μιλούσε για το αρμενικό, το κουρδικό ή το ελληνικό ζήτημα, θα του απαντούσαν  «άσε με ήσυχο, προσπαθούμε να επιβιώσουμε εδώ». Κι αυτό δε θα ήταν εντελώς λανθασμένο, είναι αλήθεια. Είναι λες και η Ιστορία είναι ένας κύκλος. Όσοι δεν υποστηρίζουν τον Ερντογάν, φεύγουν από την Τουρκία, όπως και όσοι αναγκάστηκαν να κάνουν το ίδιο σε διάφορες φάσεις της ιστορίας της Τουρκίας.

Η μνήμη, πάντως, είναι ένας κρίσιμος παράγοντας.

Η μνήμη, και κυρίως η επανασυγγραφή της Ιστορίας. Ο Ερντογάν και το κόμμα του έχουν εισαγάγει νέες μνήμες που δεν τις ξέραμε.

Όπως;

Όταν μιλάμε για τη μακελειό στο Σίβας, το οποίο συνέβη το 1992, σου εμφανίζουν ένα άλλο μακελειό. Ή, αυτό που συμβαίνει τώρα, η επινόηση της Ιστορίας. Η Τουρκία στέλνει στρατεύματα στο Κατάρ, και ειπώθηκε ότι έχουμε βαθείς αδερφικούς δεσμούς με τη συγκεκριμένη χώρα. Δεν έχουμε κανενός είδους σύνδεση με το Κατάρ. Μέσα σε μια νύχτα δημιουργήθηκε αυτό το πράγμα, προκειμένου να νομιμοποιηθεί η αποστολή στρατευμάτων εκεί.

Και πώς έγινε αντιληπτό το γεγονός αυτό από την κοινή γνώμη;

Δεν ξέρω αν υπάρχει κοινή γνώμη, γιατί δεν υπάρχουν Μ.Μ.Ε., ούτε και κάποια πληροφορία. Συνεπώς δεν ξέρουμε ποια είναι η κοινή γνώμη. Δε γνωρίζουμε καν πόσοι στρατιώτες στάλθηκαν στο Κατάρ. Η γενικότερη αίσθηση, πάντως, θα ήταν εξάντληση, σύγχυση και λήθη, βασικά. Όσο για τις αποφάσεις, αυτές δε λαμβάνονται στη Βουλή, αλλά στο Λευκό Παλάτι, οπότε κανένας δεν ξέρει τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Ήταν η εξέγερση στο Πάρκο Γκεζί 4 χρόνια πριν η τελευταία σοβαρή αναλαμπή ελπίδας; Τι άφησε;

Ήταν ένα παράδειγμα σε μικρογραφία του τι είδους κοινωνία λείπει στους ανθρώπους. Υπήρχε εχθρότητα και πόλωση, οπότε στο Πάρκο Γκεζί φάνηκε τι είδους κοινωνία ανυπομονούσαν να εμφανιστεί. Οι άνθρωποι δεν «εξαερώνονται», ούτε εξαφανίζονται ξαφνικά. Εξακολουθούν να ζουν στην Τουρκία, αλλά δεν έχουν τον τρόπο να δείξουν τι θέλουν. Η Βουλή έχει περιέλθει σε αδιέξοδο, το δικαστικό σύστημα τους έχει διαψεύσει και οι δρόμοι έχουν γίνει πολύ επικίνδυνοι, αν σχεδιάζεις να διαδηλώσεις. Λες και όλο το σύστημα είναι «κλειδωμένο». Δεν είναι εύκολο να βρεις διέξοδο.

Αναφέρεις πως υπάρχει λίγος χώρος για ανθρώπους όπως εσύ στην Τουρκία. Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο λίγος χώρος; Ποια είναι τα περιθώρια, εντός των οποίων κάποιος μπορεί να λειτουργήσει με το ελάχιστο ρίσκο;

Δεν υπάρχει ασφαλές μέρος. Ακόμα, όμως, κι αν πάρεις το ρίσκο, η φωνή σου περιθωριοποιείται. Όλοι όσοι έγραφαν κριτικά άρθρα ή ρεπορτάζ είναι τώρα στο περιθώριο. Ο μόνος τρόπος που μπορούν να κάνουν τη φωνή τους ν’ ακουστεί είναι μικρές ιστοσελίδες, κι αυτές δεν τις επισκέπτονται οι καθημερινοί άνθρωποι στην Τουρκία. Επομένως, ο κύκλος των ανθρώπων που γράφει και διαβάζει συρρικνώνεται διαρκώς. Ακόμα και το να κάνεις “retweet” μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Τα social media είναι το μόνο μέρος, όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να μιλάνε. Αν θες να μάθεις τι συμβαίνει στην Τουρκία σε καθημερινή βάση, μπες στο twitter.

Παρόλα αυτά, δεν το έχεις βάλει κάτω. Δεν έχεις αποφασίσει να φύγεις μόνιμα.

Όχι μόνιμα. Ποτέ.

Αν και έχεις επαρκώς στοχοποιηθεί, παρενοχληθεί, απειληθεί ή απαξιωθεί. Από πού πηγάζει όλο αυτό το κουράγιο;

Δεν είναι κουράγιο. Ξεχνάω ότι είμαι φοβισμένη όταν γράφω. Δεν είμαι άνθρωπος με κουράγιο. Είμαι δειλή, στην πραγματικότητα, αλλά το ξεχνάω όταν γράφω.

Πού βασίζεις την αισιόδοξη εκτίμηση πως η επόμενη δεκαετία θα είναι των Κούρδων;

Βάσιζα αυτή την εκτίμηση στην προ του πραξικοπήματος περίοδο. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξη τώρα. Ούτε για τους Κούρδους, ούτε για την Τουρκία. Μετά το πραξικόπημα, σχεδόν όλες οι φυσιογνωμίες από την κουρδική πλευρά, οι οποίες είχαν φωνή, φυλακίστηκαν. Και το κουρδικό έχει εξελιχθεί σε μεσανατολικό, έχει περιπλακεί λόγω Συρίας, κι έχουν εμπλακεί σ’ αυτό περισσότεροι «παίκτες». Γιγάντιοι. Θα μπορούσε να έχει υπάρξει ειρήνη, μια αλλιώτικη Τουρκία, μια διαφορετική δημοκρατία. Δε φαίνεται, όμως, πως κάτι τέτοιο θα συμβεί πολύ σύντομα.

Σε ανησυχεί, επίσης, πολύ η κατάσταση των γυναικών.

Για άλλη μια φορά μαθαίνουμε από την τουρκική εμπειρία ότι δεν υπάρχει ζωή για τις γυναίκες μετά το κοσμικό κράτος. Και η κοσμικότητα στις μέρες δέχεται πολύ σοβαρή επίθεση. Αυτή η κυβέρνηση θέλει μια πειθήνια κοινωνία. Όταν σχεδιάζεις μια κοινωνία, πάντα ξεκινάς με τις γυναίκες. Είναι πολύ εστιασμένη στις γυναίκες- τις νεαρές, κυρίως. Θέλει ομοιόμορφες, υπάκουες γυναίκες. Αυτό επιδιώκει. Κι όσες ασκούν κριτική στο καθεστώς, μάχονται για τη ζωή τους.

Πόσα κοινά έχεις από άποψη νοοτροπίας ή  γνώσης της Ιστορίας με τους Έλληνες, ή κάποιους από αυτούς; Πόσο εξοικειωμένη με την ελληνική πραγματικότητα είσαι, γενικότερα;

Έχω κοινά με εκείνους κι από τις δύο πλευρές που δεν είναι εθνικιστές. Βιώνω κάτι από τον ίδιο πόνο- του να βρίσκομαι τόσο κοντά, κι όμως τόσο μακριά. Θα θεωρούσα τον εαυτό μου έναν από αυτούς. Κατάγομαι από το Ιζμίρ- την αποκαλείτε «Σμύρνη»-, κι όταν είσαι από το Ιζμίρ το νιώθεις αυτό ακόμα πιο βαθιά. Είναι σαν να είμαστε ένας λαός χωρισμένος από τη θάλασσα. Έχουν υπάρξει προσπάθειες τη δεκαετία του ’70, του ’80, του ‘90 να γίνει αυτή σχέση πιο στενή, αλλά τώρα μοιάζει με μια πολύ μακρινή, αφελή ιδέα. Ο κόσμος τρελαίνεται και, δυστυχώς, ζούμε στο πιο όμορφο, αλλά και πιο τρελό, κομμάτι του.

Περιγράφεις την έννοια της «πατρίδας» με έναν πολύ εύγλωττο, λυρικό τρόπο, ως ένα τραπέζι, γύρω από το οποίο κάθεσαι με αγαπημένους γελώντας, ενώ περιβάλλεστε από το κενό. Αναφέρεσαι αποκλειστικά στην Τουρκία, ή αποτελεί μια γενικότερη αντίληψη των πραγμάτων;

Δεν αφορά μόνο στην Τουρκία. Αναφέρεται στην πατρίδα για όλους. Ήταν μια έμπνευση από την ταινία του Αγγελόπουλου Μια αιωνιότητα και μια μέρα. Τώρα το τραπέζι είναι διασκορπισμένο για πολλούς στην Τουρκία. Όλοι όσοι ήταν γύρω από το δικό μου τραπέζι έχουν άλλα τραπέζια σε άλλες χώρες. Αυτή είναι η νέα πατρίδα, το αποσυναρμολογημένο τραπέζι.

Ο στόχος θα ήταν η επανασύνδεση γύρω από το ίδιο τραπέζι, ή, ίσως, να επεκταθούν τα τραπέζια;

Ακριβώς!

Ευχαριστώ θερμά την Ετζέ Τεμελκουράν για το χρόνο που, παρά την κούρασή της, μουδιέθεσε, όπως επίσης και τους Ισμήνη Κουρούπη και Γρηγόρη Μπέκο από τις ΕκδόσειςΚαστανιώτη, για την πολύτιμη συμβολή τους στον προγραμματισμό της συνέντευξης.

Τα βιβλία της Ετζέ Τεμελκουράν Η μαγική πνοή των γυναικών και Τουρκία- Παραφροσύνη και Μελαγχολία κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

____________________________________________________________

Από:http://www.hitandrun.gr/etze-temelkouran-xechnao-oti-ime-fovismeni-otan-grafo/

 

 

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική (1) …

Στην ιστορία της ανθρωπότητας γίνονταν πάντοτε εγκλήματα και υπήρχαν πάντοτε εγκληματίες. Όμως, το οργανωμένο έγκλημα αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο, το οποίο γεννήθηκε, αναπτύχθηκε και μέστωσε κατά την διάρκεια του εικοστού αιώνα. Μήτρα, τροφός και στήριγμά του υπήρξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, απ’ όπου επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η κυοφορία του φαινομένου άρχισε στις 17 Δεκεμβρίου 1914, όταν η πολιτειακή βουλή ενέκρινε την πρόταση του νεοϋρκέζου βουλευτή Φράνσις Μπάρτον Χάρρισον περί φορολόγησης των ναρκωτικών (Harrison Narcotics Tax Act). Το σπέρμα είχε ρίξει από το 1901 ένας καθολικός επίσκοπος, ο Τσαρλς Μπεντ. Ο Μπρεντ σύστησε μια «επιτροπή έρευνας», η οποία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το κράτος πρέπει να ελέγχει την κίνηση των ναρκωτικών ουσιών. Μέχρι τότε, μια δόση οπιούχου με την σύριγγά του πουλιόταν σε κάθε ενδιαφερόμενο προς 1,5 δολλάριο. Ο πρόεδρος Ρούζβελτ διέβλεψε πηγή εσόδων, έβαλε μπροστά τον Μπρεντ και τον Χάρρισον και πέρασε τον «νόμο Χάρρισον», βάσει του οποίου επιβλήθηκε για πρώτη φορά ειδικός φόρος στα ναρκωτικά.

Αριστερά: Διαφήμιση για κυβάκια μορφίνης, πριν τον νόμο Χάρρισον. Δεξιά: Φιαλίδιο με 100 δισκία ηρωίνης, μετά τον νόμο Χάρρισον.

Παρένθεση. Σε πολλά κείμενα, ο νόμος Χάρρισον αναφέρεται ως «αντι-ναρκωτικός». Πρόκειται για -συνειδητό ή ασυνείδητο- λάθος. Όπως προκύπτει και από την ονομασία του (Narcotic Tax Act), ο νόμος απλώς επέβαλε ειδικό φόρο στις ναρκωτικές ουσίες, χωρίς να απαγορεύσει στο ελάχιστο την κυκλοφορία τους. Οι απαγορεύσεις ήρθαν αργότερα, όπως θα δούμε στην συνέχεια. Κλείνει η παρένθεση.

Ανοικτές μπουκαπόρτες …

Και γιατί (θα πείτε…) να κτυπήσει το ισραήλ την Ουάσιγκτον που είναι στου διάολου τη μάνα και όχι την Δαμασκό ή την Τεχεράνη που είναι κοντά; Σωστό! Το πρώτο το έκανε, με τον τρόπο που έπρεπε, όταν έπρεπε… Οπότε τώρα για την ανατολή εκπαιδεύονται οι ισραηλινοί πιλότοι!… Αν και δεν είναι τα βουνά και τα λαγκάδια που θα τους κάνουν την ζημιά.

Όμως τι παραμύθι κι αυτό με το ισραηλινό (και το κυπριακό) γκάζι, ε; Ο μέσος παραπληροφορημένος υπήκοος θα πρέπει να ξεχάσει ότι υπάρχει ήδη μεγάλος ανταγωνισμός προμηθευτών σ’ αυτό το είδος· και ότι αν και όποτε προστίθεται “καινούργιος παίκτης” στην σχετική αγορά, έχει να αντιμετωπίσει όλους τους προηγούμενους και εδραιωμένους… Με ότι σημαίνει “ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός”, πάνω ή κάτω απ’ το τραπέζι.

Για παράδειγμα, ένας ανταγωνιστής που θα έχει να αντιμετωπίσει τον ισραηλινο-κυπριακο-ελληνικό σωλήνα γκαζιού, αν και όποτε υπάρξει, είναι …. η Ουάσιγκτον! Η οποία καίγεται να κάνει εξαγωγές υγροποιημένου αερίου στην ευρώπη· και πέφτει ως τώρα πάνω στην Μόσχα αλλά και την Ντόχα, την Τεχεράνη… Οπότε μαστορεύει, όπου μπορεί, κάτι πολέμους για να εμποδίσει τους αγωγούς…

Όμως όλα κι όλα!!! Όπως με το ρωσικό γκάζι που θα έφερνε (μαζί με ρούβλια προστάτζα) ο κυρ Παναγιώτης, έτσι και το ισραηλινό μέσω ελληνικών βυθών είναι υπεράνω ανταγωνισμού!!! Είναι θέμα ποιότητας βρε αδελφέ!! Σαν το τυρί “φέτα” ένα πράγμα!

Οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Θα χεστούν στο τάληρο οι έλληνες – μόλις γίνουν σεΐχηδες. Είναι στο κόλπο και ο φίλος, ο αδελφός Νετανιάχου, κι όλοι οι φίλοι και αδελφοί Lieberman· γιατί να υπάρχει θέμα;

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/aniktes-boukaportes/

Integration | οι πρόσφυγες στην γερμανική κοινωνία…

από τη Μύριαμ Κλαπή

 Ορισμός

Ηλέξη Integration έχει λατινική ρίζα. Προέρχεται από το λατινικό integer και μετέπειτα Integrat- που αρχικά σήμαινε “έχω ολοκληρώσει κάτι” (μτφ. Αγγλ. made whole). Η λέξη χρησιμοποιείται στην Αγγλική από τα μέσα του 17ου αιώνα. Στην Γερμανία ίσως είναι από τις πιο πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες έννοιες που συχνάζουν στους τίτλους των ΜΜΕ αλλά και στους κύκλους της εκπαίδευσης και των επιχειρήσεων. Ακμάζουν στα γραφεία των δημόσιων υπηρεσιών. Η χρήση της λέξης πολλαπλασιάστηκε ειδικότερα μετά το μεγάλο πληθυσμό προσφύγων που δέχθηκε η Γερμανία από τα τέλη του 2015 κι έπειτα. Το λεξικό Duden ορίζει το Integration ως την εγκόλπωση μιας ομάδας ανθρώπων σε μια κοινωνική και πολιτισμική ενότητα. Στα ελληνικά ο αντίστοιχος όρος σε ελεύθερη μετάφραση είναι ενσωμάτωση στην κοινωνία. Μια ελάχιστη εκδοχή επιτυχούς ενσωμάτωσης σύμφωνα με το γερμανικό ινστιτούτο Goethe περιλαμβάνει την εκμάθηση γλώσσας και την επαγγελματική αποκατάσταση. Η ενσωμάτωση στην θεωρία της κοινωνικής πολιτικής στηρίζεται σε τεσσερις βασικούς άξονες στην Γερμανία: α)Γλώσσα και αξίες, β)Σχολεία και Νηπιαγωγεία, γ)Στέγαση και Δόμηση και τέλος δ) Εκμάθηση επαγγέλματος, Σπουδή και Εργασία.

Η Γερμανία (Αλμάνια- ألمانيا) για τους περισσότερους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τον τόπο τους τα τελευταία τρία χρόνια αποτελεί (μαζί με τις σκανδιναβικές χώρες) τελικό προορισμό του ταξιδιού τους, φερόμενη ως άλλη γη της επαγγελίας, ο δυτικός παράδεισος της ευημερίας, όπου το κράτος παρέχει τα απαραίτητα για ένα νέο ξεκίνημα. Η υποδομή και η οικονομία της Γερμανίας διαθέτουν τον κατάλληλο χώρο για ανθρώπους που επιθυμούν να ζήσουν σε έναν ασφαλή τόπο ξεκινώντας από το απόλυτο μηδέν.

Πως διαχειρίστηκε η γερμανική πρωτεύουσα τον ερχομό των προσφύγων στην πράξη και πως αποπειράται να τους ενσωματώσει στην κοινωνία;

 

“Θα τα καταφέρουμε” Angela Merkel 11.09.2015

 

Reuters/Fabrizio Bensch

Η Αγγελα Μερκελ τον Σεπτέμβριο του 2015 σχολιάζοντας την πολυάριθμη έλευση των προσφύγων στην Γερμανία είπε προς μεγάλη έκπληξη των ευρωπαίων πολιτών: “θα τα καταφέρουμε” /Wir schaffen das, απαντώντας στην σκληρή κριτική των αντιπάλων για τον ερχομό χιλιάδων προσφύγων στην χώρα. Λίγους μόνο μήνες πριν είχε απαντήσει δημόσια μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό σε ένα μικρό κορίτσι από την Παλαιστίνη που ήθελε να παραμείνει στην Γερμανία πως “δεν μπορούμε να σας δεχτούμε όλους στην χώρα”. Η ανησυχία ωστόσο των Γερμανών εκείνη την περίοδο διογκονώταν χάρη στην αγωνιώδη ενασχόληση του Τύπου με το προσφυγικό. Εκείνο το φθινόπωρο οι στατιστικές δήλωναν πως 51% των πολιτών δεν επιθυμούν την παραμονή των προσφύγων στην Γερμανία.

Η υποδοχή

Κοιτώντας πίσω, τον Σεπτέμβριο του 2015 ο γερμανικός κρατικός μηχανισμός βρέθηκε τόσο απροετοίμαστος, που επί δύο μήνες επικράτησε ένα πρωτοφανές χάος παρεμφερές με τα ελληνικά δεδομένα όπως τα έχουμε γνωρίσει. Καταυλισμοί σε πάρκα, διανυκτερεύσεις στην οδό Turmstraße μπροστά στο υπουργείο, ουρές δεκάδων μέτρων για να λάβουν έναν αριθμό καταχώρησης και περαιτέρω οδηγίες για την στέγαση τους. Άκουσα μαρτυρίες ανθρώπων που περίμεναν ένα και δύο εικοσιτετράωρα στην ουρά. Φήμες κυκλοφόρησαν πως υπήρχαν μόνο τρεις υπάλληλοι στην υποδοχή των αιτήσεων στο υπουργείο (Landesamt für Gesundheit und Soziales) και κανένας μεταφραστής. Επί μήνες ολόκληρους οι ώρες αναμονής στο υπουργείο δεν περιορίζονταν κατά μέσο όρο σε λιγότερες από έξι. Το γερμανικό κράτος στηρίχτηκε τόσο πολύ στους εθελοντές που τον Ιανουάριο του 2016 από ευγνωμοσύνη το Βερολίνο τιμητικά παραχώρησε ελεύθερη είσοδο σε όλα τα αξιοθέατα και πολιτιστικά δρώμενα της πόλης.

Σχετικά γρήγορα όμως κινήθηκαν τα πράγματα στα κέντρα υποδοχής. Κανείς δεν έμεινε άστεγος. Γήπεδα, εκθεσιακοί χώροι, μέχρι και το παλιό αεροδρόμιο του Tempelhof τέθηκαν σε λειτουργία για να δώσουν ένα κρεβάτι στους χιλιάδες αυτούς ανθρώπους. Ονομάστηκαν Κέντρα έκτακτης ανάγκης καθότι ήταν προσωρινά. Οι άνθρωποι μεταφέρθηκαν από τα “κέντρα έκτακτης ανάγκης” (γήπεδα και εκθεσιακά κέντρα) σε καλύτερες εγκαταστάσεις περιπου 18 μήνες μετά.

Όσον αφορά στην περίθαλψη, ειδικές μονάδες ψυχιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης εξειδικευμένες σε PTSD και ανθρώπους με τραυματικές εμπειρίες λειτούργησαν σχεδόν άμεσα και αποτελεσματικά σε συνεργασία με τα μεγαλύτερα νοσοκομεία και πανεπιστήμια του Βερολίνου. Δεκάδες μεταφραστές και διερμηνείς εργάζονταν με υπερωρίες παρελαύνοντας από την μία δημόσια υπηρεσία στην άλλη.

Μέσα σε λίγους μόνο μήνες τέθηκαν σε λειτουργία δεκάδες προσφυγικά κέντρα για να στεγάσουν τις χιλιάδες ανθρώπων που κατέφθασαν. Μια βόλτα σε δυο τρία από αυτά αρκούσε για να σχηματίσω εικόνα. Μεγαλόσωμοι και αγενείς σεκιουρητάδες στις εισόδους και τους διαδρόμους. Λιγότερες τουαλέτες και ντουζιέρες από αυτές που χρειάζονται. Το φαγητό της καντίνας μου θύμισε τον λαπά που είχαν σερβίρει στην μάνα μου στο Λαϊκό νοσοκομείο. Αποκρουστικό στην όψη κι αδιάφορο στην γεύση. Τα δωμάτια συνήθως εξοπλισμένα με κουκέτες, υποδέχονταν 8 εως 10 άτομα. Σε άλλα camp η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη. Κλειστά αθλητικά γήπεδα που στέγαζαν κρεβάτια στην ανοιχτή τους σάλα. Το ίδιο και στο παλιό αεροδρόμιο του Τεμπελχοφ. Οι κοινωνικοί λειτουργοί των camp δεν έφταναν για να καλύψουν τις νέες θέσεις εργασίας. Κάπως έτσι το ηθικό των προσφύγων μέσα σε τέτοιο περιβάλλον κατρακυλούσε. Η φασαρία, ο μηδενικός προσωπικός χώρος, εκνευρισμοί και βίαια περιστατικά προστέθηκαν στα υπόλοιπα βάσανα της νέας πραγματικότητας.

foto: UNHCR, Ivor Prickett, (proasyl.de)

Η ενσωμάτωση των άλλων

Στην πόλη του Βερολίνου παρατηρεί κανείς μια σημαντική πολυπολιτισμικότητα. Πόλος έλξης όλων των εθνικοτήτων τα τελευταία χρόνια χάρη στην επαναστατική και ανεκτική φήμη της πόλης. Χιλιάδες ξένοι ζουν στην πόλη, κι ενώ το σύστημα τους αναγκάζει να μάθουν την γλώσσα, η ενσωμάτωση στην ουσία δεν πραγματώνεται. Τα Αγγλικά αρκούν στους περισσότερους που καταφθάνουν για την εμπειρία και προσβλέπουν να περάσουν μερικούς μήνες στην πόλη. Οι expat όπως αυτοχαρακτηρίζονται συμβάλλουν στην αύξηση των ενοικίων (καθώς προέρχονται απο πόλεις που τα ενοίκια είναι τριπλάσια) και στο hype της πόλης. Ο πληθυσμός των Τούρκων όμως θεωρείται ο λιγότερο ενσωματωμένος στην Γερμανία. Παρότι μιλούν την γλώσσα και επιχειρούν σε πολλούς κλάδους, δεν έρχονται σε διάδραση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Δεν συμμετέχουν στα κοινά δρώμενα. Τηρούν τα ήθη και τα έθιμα τους αυστηρά και έχουν δημιουργήσει περιοχές ομοεθνούς συσπείρωσης.Οι έφηβοι Τούρκοι (αλλά και Άραβες τρίτης γενιάς) από την άλλη αποσχίστηκαν τόσο από τους υπόλοιπους εφήβους που δημιούργησαν μια νέα διάλεκτο (Kiezdeutsch) στα προάστια της γερμανικής Πρωτεύουσας.

Για να μην παραξηγηθούμε, η γερμανική κουλτούρα δεν φημίζεται για τον ανοιχτό της τύπο. Δεν είναι εύκολο να κοινωνικοποιηθείς με Γερμανούς. Είναι μακριά από όλα τα μεσογειακά πρότυπα και η δυσπιστία των ανθρώπων απέναντι στους μετανάστες είναι εμφανής. Η πόλη μοιάζει να έχει καταληφθεί από τη μία από μόνιμους περιπλανητές και μπον βιβερ που εκθειάζουν την εναλλακτικότητα και το ελευθεριακό της πνεύμα και από την άλλη από φοβισμένους πρόσφυγες που δεν ξέρουν πως να ανταπεξέλθουν στις παράλογες απαιτήσεις του συστήματος.

Μαθαίνοντας την γλώσσα

Είναι δύσκολο να αποδώσω μια εικόνα έτσι όπως την έζησα μέσα από τις αφηγήσεις των μαθητών μου και μέσα από προσπάθειες να τους βοηθήσω να τα βγάλουν πέρα με την φρικτή γραφειοκρατία του γερμανικού συστήματος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Άλεμ από την Ερυθραία:

Ο Άλεμ προέρχεται από την Ερυθραία και είναι 50 χρονών. Έμεινε στην φυλακή της Ερυθραίας 19 χρόνια υπό την εντολή της δικτατορίας της χώρας του. Κατάφερε να διασχίσει τα νερά της Μεσογείου μέχρι την Λαμπεντουσα κι έπειτα να βρει τον δρόμο του μέχρι το Βερολίνο. Ο Άλεμ δεν έχει πάει σχολείο στην πατρίδα του. Παλιά ήταν ελαιοχρωματιστής και χτίστης. Η συνεννόηση με τον Άλεμ που μιλάει ελάχιστα αραβικά αλλά κυρίως Τανγκρινιαν, γίνεται με τα χέρια. Ζει σήμερα σε ένα προσφυγικό κέντρο, νότια του Βερολίνου μαζί με την γυναίκα του, με την οποία επανενώθηκε μετά από 20 χρόνια. Φοιτεί στο δημόσιο σχολείο ενηλίκων του Neukölln στο νοτιοανατολικό Βερολίνο. Η φοίτηση είναι καθημερινή πεντάωρη. Τα χέρια του είναι ταλαιπωρημένα. Πιάνει το μολύβι και το σφίγγει για να γράψει το Άλφα, κάθε καμπύλη, κάθε γραμμή της γραφής του αντανακλά την περηφάνεια της λευτεριάς. Όταν τελειώνει την άσκηση με φωνάζει και με ρωτά: “ Τα πάω καλά;” Για τον Άλεμ τα γερμανικά δεν είναι αγγαρία. Είναι δίψα για ελευθερία, είναι εισητήριο για αυτήν την άλλη ζωή, η πόρτα για ένα νέο ξεκίνημα. Δεν έχω ξαναδει άλλον μαθητή με τόση θέληση. Ο ζήλος αυτός αποτελεί τεκμήριο του απίστευτου κουράγιου του. Τα πρωινά είναι ο πρώτος που φτάνει στην τάξη. Έχει λαχτάρα στα μάτια μαζί και αγωνία, πασχίζει να ενσωματωθεί, θέλει να φύγει από το camp, να δουλέψει και να μοιραστεί τις σκέψεις του. Μια μέρα μου λέει με σκόρπιες σπαστές γερμανικές λέξεις: “το camp δεν είναι καλό, θέλω να βρεθώ με Γερμανούς να μιλήσω.”

Την πρώτη μέρα στην τάξη (για αναλφάβητους επίπεδο Α0) βρήκα τον Άλεμ να κλαίει, γιατί δεν ήταν εγγεγραμμένος στην επίσημη λίστα του υποργείου. Το κλάμα αυτό, το παράπονο, κι η αγωνία του Αλεμ να μάθει γράμματα, φέρνουν στο φως το άκαμπτο του γερμανικού συστήματος, που δεν μπορεί να ελιχθεί δεν μπορεί να λάβει υπόψιν τον άνθρωπο και τις ιδιαιτερότητες του. Αν δεν είσαι στην λίστα υποχρεούσαι να περιμένεις άλλον ένα μήνα.

Έκλαιγε όμως επειδή βρισκόταν πολλούς μήνες σε αναμονή μέχρι να ξεκινήσει το σχολείο και ειδικότερα να βρεθεί μια τάξη στα μέτρα του. Τα τμήματα για αναλφάβητους των λεγόμενων Integrationskurse (που χρηματοδοτούνται από το υπουργείο μεταναστευσης και προσφυγων) , τα οποία υποχρεούται ο αναγνωρισμένος πρόσφυγας να παρακολουθήσει (βάσει του νέου νόμου Integrationsgesetz 2016), ασχέτως εκπαιδευτικού επιπέδου, ηλικίας και προηγούμενων, είναι ελάχιστα στο Βερολίνο. Τεράστιες λίστες αναμονής, μήνες απραξίας και χαμένοι χρόνοι. Κάπως έτσι απελπίστηκε ο Άλεμ που πριν εξι μήνες είχε γραφτεί στην λίστα αναμονής και την πρώτη μέρα του σχολείου η υπεύθυνη του εξήγησε πως δεν γίνεται να παρακολουθήσει το μάθημα λόγω γραφειοκρατικού λάθους. Οι δασκάλες συνεννοηθήκαμε και τον κρατήσαμε στην τάξη χωρίς να υπογράφει στις λίστες του υπουργείου, παράνομα. Την επόμενη μέρα που κάθισε στην τάξη τα μάτια του γελούσαν. Ξεγελάσαμε το σύστημα.

Τον δεύτερο μήνα μαθημάτων, μια Δευτέρα ο Άλεμ αργοπόρησε στο μάθημα γιατι έπρεπε να πάει στο Jobcenter να ενημερώσει πως θα απουσιάσει για τον γάμο του αδερφού του στο Düsseldorf. H αρμόδια υπηρεσία ζήτησε από τους διδάσκοντες το απουσιολόγιο (κι ας μην έχει τέτοια δικαιοδοσία) για να ελέγξει τις ημέρες απουσίας του Άλεμ από το σχολείο. Ο υπεύθυνος είχε την εξουσία να απαγορεύσει σε αυτόν τον άνθρωπο να ταξιδέψει, να χαρεί με την χαρά της οικογενειας του, επειδή ο αναγνωρισμένος πρόσφυγας είναι υποχρεωμένος να τηρεί κατά γράμμα τις οδηγίες της υπηρεσίας, αν θέλει να συνεχίσει να παίρνει το επίδομα.

Ο ξεριζωμός της Bivsi

Η πρόσφατη περίπτωση της 14χρονης Bivsi που προβλήθηκε από τα γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης υπογραμμίζει το αδιάφορο του κράτους απέναντι στην αληθινή κοινωνική ενσωμάτωση. Οι γερμανικές αρχές αγνοούν κάθε κοινωνικό επίτευγμα και όλες τις ψυχοκοινωνικές παραμέτρους. Ο νόμος πρέπει να τηρηθεί, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις: Η Bivsi γεννήθηκε το 2002 στο Duisburg. Οi γονεις της έφυγαν απο το Νεπαλ πριν 20 χρόνια και εγκατασταθηκαν στην Γερμανία. Το 2016 έλαβε χώρα η τελευταία εξέταση του ασύλου και απορρίφθηκε. Την τελευταία Δευτέρα του Μαΐου 2017, αστυνομικές αρχές έβγαλαν από την τάξη την Bivsi από το σχολείο που φοιτούσε και δεν της παραχώρησαν καν χρόνο να αποχαιρετήσει τους συμμαθητές της. Μαζι με τους γονείς της την έβαλαν σε ένα αεροπλάνο για το Νεπαλ το ίδιο απογευμα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Το τέρας της γραφειοκρατίας αποφάνθηκε.

Συμμαθητές και γονείς διαδηλώνουν κατά της απέλασης της 14χρονης
foto: Christoph Reichwein (rp-online.de)

Επίλογος

Προφανώς δεν υπάρχει καμία άψογη κοινωνία που να έχει υποδεχθεί πρόσφυγες χωρίς να υπάρξουν δυσκολίες. Στο γερμανικό παράδειγμα όμως, υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: Η Γερμανία είναι μια από τις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρώπης, η οποία άνοιξε τις πόρτες σε αυτούς τους ανθρώπους όταν άλλες ύψωναν τον φράχτη. Δυστυχώς όμως ο ταχύς συντονισμός, οι αμέτρητες υποδομές, η αποτελεσματικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ο ακριβής σχεδιασμός, και οι χιλιάδες πρόθυμοι εθελοντές βρίσκουν στο αντίβαρο μια ανελέητα ψυχρή γραφειοκρατία μαζί με την δυσκαμψία του γερμανικού συστήματος. Αυτά τα δυο τελευταία είναι αρκετά για να προκαλέσουν μπόλικη δυστυχία στην καθημερινότητα.

Ο Άλεμ και η Bivsi δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Είναι ο κανόνας που υπογραμμίζει το παράλογο ενός αυστηρού μηχανισμού που παραβλέπει την ψυχική υπόσταση, οποιοδήποτε συναίσθημα -τελικά χάνει το δέντρο μέσα στο δάσος- και αποδεικνύει πως η αληθινή ενσωμάτωση του ατόμου δεν αφορά το γερμανικό κράτος. Τι κι αν η Bivsi μιλούσε άπταιστα γερμανικά; Τι κι αν οι συμμαθητές της την αγαπούσαν τόσο ώστε να διαδηλώνουν ώστε να την φέρουν πίσω; Δεν της άφησαν χρόνο ούτε να αποχαιρετίσει τους φίλους της.

Πολλοί πρόσφυγες νοιώθουν αποδυναμωμένοι εξαιτίας της δυσκολίας της γλώσσας. Νοιώθουν πως κανείς δεν μπορεί να τους καταλάβει. Υπομένουν τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στα camp που τους στερούν ιδιωτικότητα και λίγη ησυχία. Ταυτόχρονα νοιώθουν στιγματισμένοι, φοβισμένοι από την ανερχόμενη ισλαμοφοβία (βλ. PEGIDA, AfD) και αβοήθητοι μπροστά στη νέα πραγματικότητα. Δυο χρόνια μετά, ελάχιστοι πρόσφυγες κατορθώνουν να έχουν νοικιάσει σπίτι, ακόμα πιο λίγοι έχουν καταλάβει τι τους ζητάνε και πως θα ανακτήσουν την αυτονομία τους. Δυο χρόνια μετά κι ακόμη δεν έχουν βρει καμιά νέα ταυτότητα, κοπιάζουν να ανταπεξέλθουν στα ζητούμενα της γερμανικής γραφειοκρατίας και τελικά βαλτώνουν σε μια μαύρη απραξία που μόνο δυσχεραίνει την ευάλωτη ψυχολογία τους.

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF, το άρθρο

____________________________________________________________

Από:http://thecricket.gr/2017/06/integration-refugees-in-germany/