Κλινοπάλη…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Πολλές φορές δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ενός χωροχρόνου που εξουσιάζει τις σωματικές μας ανάγκες.

Η σχέση μας με τα γεγονότα γίνεται ποίηση, πολλές φορές τραχιά και μονοσήμαντη, αλλά εξόχως εικαστική, φανερώνοντας τις διαθέσεις μιας παρορμητικής ενόρασης.

Μας περιβάλει το ίδιο εκτεθειμένο κενό ανάμεσα στα πράγματα. Σώματα και πρόσωπα που τα παρακολουθούμε ως τοπία, ντυμένα με τις ιδιότροπες έγνοιες ενός πολιτισμού των ανταγωνισμών και των τύψεων.

Όλα τα σαλιγκάρια του πνεύματος που τα προγυμνάζουν οι αυταπάτες της συνεχούς ροής ερεθισμάτων και πληροφοριών.

Η συνήθεια καταβροχθίζει σχέσεις, ανθρώπους, ρούχα, έπιπλα, τόπους. Μα υπάρχει πάντα η τέχνη γύρω μας για να μπορούμε να ανακτήσουμε την αίσθηση της ζωής. Να βιώσουμε την καλλιτεχνικότατα μιας κατάστασης, ακόμα κι αν η κατάσταση αυτή είναι ασήμαντη και μηδαμινή.

Χαίρομαι και αγαπώ τη ζωή γύρω μου. Όχι απαραίτητα τη δική μου ζωή. Χαίρομαι την πραγματικότητα που αποτελεί το ουσιαστικό στοιχείο κάθε μεταφοράς.

Ο υπερτροφικός ναρκισσισμός της σύγχρονης επιστήμης μας θέλει παράγωγα παράλληλων κόσμων και κβαντικά απολειφάδια της συμπαντικής διάνοιας.

Μα όλα αυτά τα περίφημα και θαυμαστά, χάνουν την ουσία τους χωρίς την καρδιά που χτυπά εκεί, που βρίσκει κανείς την αλήθεια της ευχαρίστησης.

Όλες οι χημικές ουσίες μες στα κορμιά μας ζυμώνονται πάνω στον πάγκο των αισθήσεων με τα υλικά της φερτής ύλης απ’ τα βάθη των προγονικών αιώνων.

Ένας έφηβος που παίζει το πουλί του για να ευχαριστηθεί, μας θυμίζει πως η ποίηση είναι ένα είδος υγείας.

Ακούω το κορμί μου, κι όταν το ακούω σωστά ακούω και το κορμί του άλλου. Συνομιλούμε ερωτικά, δηλαδή ερωτάμε για να φτάσουμε κάποτε στο σημείο εκείνο που δεν θα είναι πλέον αναγκαίο το να ρωτάμε.

Οι επιπόλαιες ερωτήσεις δέχονται επιπόλαιες απαντήσεις. Μόνο ένας ευγενής έρως καλλιεργεί έναν ευγενή λόγο. Και μόνο ένας ευγενής λόγος χαίρεται την ουσία των πραγμάτων.

Η αληθινή ευγένεια στον έρωτα είναι η ισχύς των μηδαμινών έναντι του θανάτου που πλασάρουν όσοι ξεχαρβαλώνουν την ύπαρξη. Προφήτες και αρχηγοί και οδηγοί προβάτων. Κερδοσκόποι της ανάγκης των πλασμάτων για ψωμί και ελευθερία.

Μα κάθε φορά η απώλεια πίστης στις ανθρωποκτόνες αξίες συνεπάγεται εξέλιξη.

Μοιραζόμαστε την κραυγή απ’ τα βάθη των επαναστάσεων και των καταιγίδων.

Ξέρουμε πως η παρουσία του έρωτα μας προσφέρει τόση αγωνία όση και η στέρησή του.

Είμαστε πλάσματα που αλλάζουμε συνεχώς απ’ τις θανάσιμες μάχες γύρω μας.

Αυτό, στο οποίο πολλές φορές δεν συμμετέχουμε μας επηρεάζει βασανιστικά. Κάνει την αδαμική μας αθωότητα ευάλωτη στο ζόφο που έσπειρε η ηθική ελονοσία του κερδώου εγωισμού ενός κόσμου εμπόρων και στρατηγών.

Ενός κόσμου που θεσμοθέτησε την κοινωνική λιποταξία εκφυλίζοντας το λόγο σε φλυαρία και τον έρωτα σε νερόβραστο θέαμα καλωδιωμένων ευνούχων.

Από:https://dromos.wordpress.com/2017/06/14/%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B7/

Αόρατες πόλεις …

Μια λεπτομέρεια του κόσμου. Μια λεπτομέρεια στον χάρτη του κόσμου. Μια κάτοψη της λεπτομέρειας του χάρτη του κόσμου. Μια μεγέθυνση. 1:5, 1:1, 5:1.

Μια πλατφόρμα. Μια σκηνή θέατρου. Μήπως η καρότσα μιας νταλίκας ή μήπως η αυλή ενός ιπτάμενου δίσκου; Το χωριό του παραμυθιού είναι μινιμαλιστικό, διαφανές, πουθενά και παντού· ή, μάλλον, το παραμύθι του χωριού είναι τέτοιο· ή, καλύτερα και τα δύο: ο λόγος και ο τόπος. Τα ονόματα των δρόμων, τα περιγράμματα των σπιτιών, ο προσανατολισμός, το ορυχείο, οι θάμνοι και ο σκύλος, είναι όλα χαραγμένα στο πάτωμα. Ό,τι είναι να γίνει είναι διαφανές. Η τάξη είναι διαφανής. Γιαυτό είναι αναγνωρίσιμη – ας υποθέσουμε πως αυτό πιστεύουν αυτοί που την συγκροτούν: οι κάτοικοι του οικισμού Dogville.

Τα αδιαφανή γεγονότα είναι: δύο πυροβολισμοί, μια ξένη γυναίκα μέσα στη νύχτα, και το κόκκαλο που αυτή κλέβει από τον σκύλο. Η γλυκειά (;) συμβατικότητα της κάτοχης και της διαφάνειας Dogville αποκτάει απροειδοποίητα έναν άγνωστης τάξης καταλύτη. Αυτό είναι το έργο: οι αλληλοδράσεις. Ανάμεσα στο τακτοποιημένο Εγώ/Εμείς και στο Άλλο.

Ο οικισμός, η πλατφόρμα, ο ιπτάμενος δίσκος, το πλήρωμά του αποφασίζει μουδιασμένα να κρύψει την ξένη. Ο διανοούμενος το εισηγείται, και με το περιορισμένο κύρος του το επιβάλλει. Εκείνη αποφασίζει πρόθυμα να τους το ανταποδώσει. Προσφέροντας κάτι που η διαφανής τάξη δεν χρειάζεται: την εργασία της. Αλλά η εργασία της ξένης (η παρουσία της σαν ξένης πρωτ’ απ’ όλα, σαν έξω από την τάξη, αυτή η παρουσία που είναι κιόλας δι/εργασία) τέμνει κάθετα την επιφάνεια, τον χάρτη, τον οικισμό, την συνήθειά του. Η εργασία της ξένης χαράζει την φλούδα, αποκαλύπτει το βάθος δημιουργώντας το. Η εργασία της ξένης, και η ξένη η ίδια, κατεβαίνει προς τα υπόγεια ανοίγοντας τους τον δρόμο προς τα πάνω…

Οι κάτοικοι του οικισμού Dogville μαθαίνουν πως χρειάζονται την εργασία της ξένης, την συμβολικά πληρωμένη εργασία της. Κάνουν χρήσιμο για τους ίδιους χώρο. Και προς στιγμήν μοιάζει πως έχει βρεθεί μια καινούργια ισορροπία. Αλλά η ξένη είναι ξένη – ο νόμος και ο μη νόμος που μοιάζει να είναι στο κατόπι της (εκείνοι οι πυροβολισμοί, λοιπόν, τί;) σέρνουν στις αυλές Dogville ένα παραπάνω βάρος. Λοιπόν – σκέφτεται η επιφάνεια – η κρυψώνα πρέπει να έχει ένα αντιστάθμισμα. Ο αόρατος μικροαστός προβάλει απ’ το δεύτερο υπόγειο, απ’ την πόρτα που ανοίγει η κυνηγημένη ξένη, ευχαριστημένος κιόλας που μπορεί να έχει απαιτήσεις.

Η γλυκειά ατάραχη συμβατικότητα αποσύρεται με δρασκελιές. Ο βίος πετάει σιγά σιγά την μάσκα του. Το ζητούμενο αντιστάθμισμα είναι η βία, η κυριαρχία, η εκμετάλλευση, το όλο και μεγαλύτερο όφελος. Το θηρίο του μικρού, ταπεινού ιδιοκτήτη γεύτηκε ελάχιστο αίμα και θέλει όλο και περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Ένας ένας οι κάτοικοι της επιφάνειας, άντρες, γυναίκες, παιδιά, βιάζουν την ξένη, σωματικά, συναισθηματικά, ηθικά. Την κατασπαράζουν, την ταπεινώνουν – για να έχει αντιστάθμισημα η συνείδησή τους απέναντι στο νόμο. Τελευταίος ο μικρόψυχος, δειλός διανοούμενος ηγέτης της κοινότητας: αποφασίζει να την πουλήσει σκλάβα στους κυνηγούς της. Ο Άλλος καταδικάζεται οριστικά να γίνει «αυτό»…

…

Οι mainstream θεατές είδαν στο Dogville την αμερική. Γιατί δεν ήθελαν να δουν την αλληγορία. Η «φόρμα» είναι βέβαια αμερικανική… Αλλά είναι και Μπρεχτιανή η φόρμα. Και άλλα ακόμα.

Το άσχημο είναι πως ο διαχωρισμός έχει προχωρήσει πολύ πιο πέρα απ’ την λεγόμενη τέχνη. Ο κίνδυνος της ελεεινότητας δεν είναι άλλο εικονικός. Και δεν είναι καν απλά κίνδυνος.

(tierre del fuego – Γενάρης 2004)

__________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/aorates-polis-5/

Είναι θέμα αποικίας! …

«Η Ελλάδα είναι μία de facto αποικία»

Βίτολντ Βαζικόφσκι, υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας

 

Το πρωτεύον ζήτημα παιδείας σήμερα είναι η γνώση και κατανόηση ότι η χώρα μας μετατρέπεται σε μια αποικία. Οι οπτικές που παραβλέπουν αυτό το βασικό, ή το συσκοτίζουν προβάλλοντας άλλα ζητήματα ως κεντρικά, πρέπει να καταδειχθούν ως επιζήμιες.

Η συνήθεια να υπάρχουμε ως αποικιοκρατούμενος λαός, η συνήθεια της σκλαβιάς, η προσαρμογή και η επιβίωση μέσα στα πλαίσια που αυτή ορίζει –παρά τις ιαχές «περηφάνιας» κυβερνήσεων που δεν είναι παρά μαριονέττες- αποτελεί την εσωτερίκευση αυτής της νέας ποιότητας.

Οι πιο ευαίσθητες κεραίες της μιντιοκρατίας και των πολιτικών «δεξαμενών σκέψης» αντιλαμβάνονται ότι δημιουργούνται όροι ώστε η Ελλάδα να γίνει χώρα «πρώτης γραμμής» στη γειτονιά της, σε ένα εντελώς ρευστό και υπό ανατίναξη περιβάλλον. Σε άλλες στροφές της ιστορίας (μεσανατολική κρίση, καταστροφή Λιβάνου κ.λπ. τις δεκαετίες του ’70 και ’80), οι άρχουσες ελίτ της χώρας επωφελήθηκαν και παζάρεψαν ορισμένους όρους με τους δυτικούς «συμμάχους». Τώρα, όμως, αυτό που προσφέρεται, κοστολογείται αναλόγως στο «χρηματιστήριο» υποβαθμισμένων ελίτ μιας αποικιοκρατούμενης χώρας. Ο Σόιμπλε το διακηρύσσει ανοιχτά: Τέτοιοι είστε, έτσι σας φερόμαστε και πολύ σας πάει. Δεν εκφράζει απλά τον ρατσισμό του απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά και απέχθεια για την ποιότητα του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας που τον προσκυνά παρά τα γρυλίσματα.

Βασικό θέμα παιδείας λοιπόν: Μετατρεπόμαστε σε αποικία. Ποια τα βασικά χαρακτηριστικά της; Χώρα υποτελής, υπό εποπτεία, χωρίς ανεξαρτησία και κυριαρχία, με περασμένη την θηλιά των δόσεων και του δανεισμού. Με καταργημένη πολιτεία, ανύπαρκτο πολιτικό κόσμο και εθνικό σχέδιο, με ξεριζωμένο πολιτισμό και σβησμένη ελπίδα. Με έντονο δημογραφικό πρόβλημα και αιμορραγία δυναμικού προς άλλες χώρες, με κατηργημένο μέλλον για δεκαετίες. Στην αποικία, οι αφέντες μοιράζονται τα λάφυρα και διορίζουν τους εκπροσώπους τους. Αρπάζουν ό,τι τους γυαλίσει. Αποικία σημαίνει αρπαγή και καταστροφή μαζί με εξανδραποδισμό.

Σήμερα, 32 εκατομμύρια πρόσωπα (το 0,7% των κατοίκων του πλανήτη) κατέχουν περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Υπολογίζεται ότι αυτή η κάστα έχει προσλάβει περίπου 100.000 υπαλλήλους σε ολόκληρο τον κόσμο, τους οποίους αμείβει με πολλά εκατομμύρια δολάρια ή ευρώ το χρόνο. Αυτοί στελεχώνουν τις σημαντικές θέσεις των κυβερνήσεων, των διεθνών οργανισμών, της Ε.Ε., του ΔΝΤ, των μεγάλων εταιρειών. Ασφαλώς και υπάρχει μια ιεραρχία ανάμεσά τους. Ελάχιστοι, πάντως, είναι οι κυβερνώντες και τα στελέχη που δεν ανήκουν σε αυτήν την υπαλληλία του 0,7% των δισεκατομμυριούχων. Αυτοί οι 100.000 υπάλληλοι, αδιαφορούν εντελώς αν το «οικόπεδο» που τους έχει ανατεθεί θα λειτουργεί υπό καθεστώς αποικίας, ημιαποικίας, προτεκτοράτου ή κυρίαρχης χώρας.

Είναι πρώτιστο θέμα παιδείας, λοιπόν, ο αγώνας ενάντια στο μνημονιακό αποικιακό καθεστώς στην Ελλάδα και τις μορφές που αυτό παίρνει. Χωρίς αμφιβολία, δεν θα βρεθούν 29 πρεσβείες να δηλώσουν χορηγοί αυτού του αγώνα.

Τη λευτεριά πρέπει να την θέλεις πολύ για να την κατακτήσεις…

---

Aπό:https://www.e-dromos.gr/editorial-364/

Ο καπιταλισμός είναι ωμός …

Το να απειλούνται επιχειρήσεις απ’ την γερμανία, την αυστρία και άλλα ευρωπαϊκά κράτη με αποκλεισμό απ’ την αγορά των ηπα αν συμμετέχουν σε project μεταφοράς φυσικού αερίου όπως ο nord stream 2 με την ρωσία ή αν τα χρηματοδοτούν, προκαλεί μια εντελώς καινούργια και πολύ αρνητική κατάσταση στις ευρω-αμερικανικές σχέσεις…

Αυτά δήλωσαν ο γερμανός υπ.εξ. Sigmar Gabriel και ο αυστριακός πρωθ. Christian Kern, σε κοινή δήλωσή τους, μετά την απόφαση των αμερικάνων γερουσιαστών για νέες κυρώσεις σε βάρος της Τεχεράνης, της Μόσχας, αλλάκαι όσων ευρωπαϊκών εταιρειών συνεργάζονται με ρωσικές στον τομέα της ενέργειας.

H απόφαση (θα περάσει και απ’ την βουλή πριν υπογραφτεί απ’ το ψόφιο κουνάβι) πάρθηκε με μεγάλη, διακομματική πλειοψηφία. Και έχει σημασία ότι στο ρητό ή άρρητο σκεπτικό της οι κυρώσεις για τον nord stream 2 είναι υποστηρικτικές …. της ουκρανίας! Ο αγωγός αυτός παρακάμπει το ουκρανικό έδαφος και αυτή η παράκαμψη μειώνει την γεωπολιτική αξία του ουκρανικού οικοπέδου για τον έλεγχο του οποίου ξοδέψαμε τόσο χρήμα – ΔΕΝ λέει αλλά εννοεί η απόφαση για τις κυρώσεις. Μ’ άλλα λόγια: κωλοευρωπαίοι δεν θα κάνετε ό,τι γουστάρετε στα θέματα που θεωρούμε στρατηγικής σημασίας (σε βάρος σας!).

Οι nord stream (1 και 2) μεταφέρουν φυσικό αέριο δια θαλάσσης απ’ την ρωσία στη γερμανία, στην αυστρία και από κει στην κεντρική ευρώπη, παρακάπτωντας όχι μόνο την ουκρανία αλλά και την πολωνία· πράγμα που έχει εκνευρίσει και την Βαρσοβία. Αλλά μια τόσο ωμή αμερικανική επιθετική ενέργεια δύσκολα θα γινόταν δημόσια δεκτή απ’ τα «φιλικά» καθεστώτα της ανατολικής ευρώπης. Αν όχι για άλλους λόγους επειδή κάπου κάπως πρέπει να τροφοδοτούνται κι αυτά με κάποιου είδους υδρογονάνθρακες, για τα επόμενα χρόνια. Αν περιμένουν να αγοράσουν το υγροποιημένο αμερικανικό αέριο, ψώνισαν από σβέρκο: θα είναι πανάκριβο ώσπου να φτάσει στην πόρτα τους.

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς την ψοφιοκουναβική διοίκηση των συντηρητικών, εκτός απ’ αυτό: ότι δεν υπηρετεί τα μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα μιας πληγωμένης, πιθανόν και καταρρέουσας υπερδύναμης…

___________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/o-kapitalismos-ine-omos/

 

Οταν το gentrification δολοφονεί …

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πώς θα εξηγούσε ο Ενγκελς τη μεγάλη πυρκαγιά στον πύργο Γκρένφελ στο Λονδίνο; Ηταν οι ένοικοι θύματα ενός τυχαίου δυστυχήματος ή ανθρώπινες απώλειες σε έναν ταξικό πόλεμο που μαίνεται από τη δεκαετία του ’80;

Οι διαβόητες τρύπες και τα κελάρια, όπου καταχωνιάζει τους εργάτες το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, δεν καταργούνται, απλώς μετακομίζουν

Ενγκελς, «Για το ζήτημα της κατοικίας»

 

Ο Αλεχάντρο Νιέτο έδειχνε εξαντλημένος εκείνο το πρωινό της 21ης Μαρτίου του 2014 στο πάρκο του Μπέρναλ Χιλ στο Σαν Φρανσίσκο. Είχε μόλις τελειώσει τη νυχτερινή εργασία του, σαν πορτιέρης σε κλαμπ, και έτρωγε μηχανικά ένα σάντουιτς.

Λίγα μέτρα μακρύτερα ο Εβαν Σνόου, ένας λευκός γραφίστας, έκανε το πρωινό του τζόκινγκ με τον σκύλο του, ο οποίος μόλις είδε τον Αλεχάντρο τού επιτέθηκε για να του φάει το σάντουιτς.

Οταν ο σκουρόχρωμος Νιέτο απείλησε να χτυπήσει το σκυλί με ένα taser (συσκευή ηλεκτρικής εκκένωσης), αρκετοί λευκοί περίοικοι κάλεσαν την αστυνομία λέγοντας ότι ένας ένοπλος Λατίνος κινείται ύποπτα στη γειτονιά τους. Δέκα λεπτά αργότερα ο Αλεχάντρο κειτόταν νεκρός με το κεφάλι του πολτοποιημένο από τις 14 σφαίρες που άδειασαν πάνω του τέσσερις αστυνομικοί.

Ο Νιέτο γεννήθηκε και μεγάλωσε σε εκείνη τη γειτονιά. Η μητέρα του ήταν καθαρίστρια και ο πατέρας του έκανε διάφορες δουλειές για να συντηρεί την οικογένειά του.

Αυτοί που κάλεσαν την αστυνομία είχαν μετακομίσει πριν από μερικούς μήνες, όταν το Μπέρναλ Χιλ άρχισε να βιώνει το λεγόμενο gentrification – τον εξωραϊσμό και την «αναβάθμιση» μιας γειτονιάς, που συνοδεύεται από εκτίναξη των ενοικίων και σταδιακή εκκένωση της περιοχής από τους παλιούς, φτωχούς κατοίκους του.

Το gentrification, με τη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα, θεωρείται φαινόμενο της δεκαετίας του ’80 – την εποχή που οι όμιλοι του real estate γιγαντώνονταν ενώ τα στεγαστικά προγράμματα του κράτους συρρικνώνονταν. Στις ΗΠΑ, βέβαια, συναντάμε μορφές gentrification ήδη από το 1968 και συγκεκριμένα μετά τις εξεγέρσεις για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Τα δεκάδες καμένα κτίρια και ο διαρκής φόβος νέων συγκρούσεων σε περιοχές μαύρων οδήγησαν σε κατάρρευση των τιμών των ακινήτων και επέτρεψαν σε μεγάλες εταιρείες real estate να αγοράσουν μαζικά ολόκληρες γειτονιές.

Κάποιοι θα εντοπίσουν βέβαια μορφές gentrification ακόμη στο έργο του Ενγκελς, ο οποίος εξηγούσε πώς το γαλλικό κράτος του Βοναπάρτη έφτιαχνε μεγάλες λεωφόρους, με πολυτελή καταστήματα και κατοικίες, μέσα στις πιο πυκνοκατοικημένες εργατικές γειτονιές.

Με τον τρόπο αυτό, σημείωνε ο Ενγκελς, όχι μόνο γινόταν πιο δύσκολο να στήνονται χαρακώματα στο κέντρο μιας πόλης αλλά δημιουργούνταν και θύλακες πολυτελούς διαβίωσης σε όποιο σημείο το επιθυμούσε η αστική τάξη.

Το gentrification που περιέγραφε ο Ενγκελς περιελάμβανε τρομακτικές ποσότητες φυσικής και «πολεοδομικής βίας». Πόσο καλύτερη είναι όμως η κατάσταση σήμερα;

Ο μύθος του πρωτοπόρου χίπστερ, που μετακομίζει στην αστική ζούγκλα μιας φτωχογειτονιάς και χάρη στον καινοτόμο χαρακτήρα του τη μετατρέπει σε μποέμικο κέντρο των τεχνών και των γραμμάτων, κρύβει πίσω του έναν τρομακτικό μηχανισμό ταξικής «εθνοκάθαρσης».

Εταιρείες ακινήτων, κατασκευαστικές και αλυσίδες σούπερ μάρκετ και εστιατορίων χρησιμοποιούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας, που τους προσφέρει η αστυνομία, για να καθορίσουν τον βαθμό ασφάλειας μιας περιοχής και μέσω αυτής τις τιμές των ακινήτων.

Οι παλιοί ένοικοι, όταν δεν νιώθουν τη σιδερένια γροθιά της κρατικής καταστολής, αισθάνονται να τους διώχνει το «αόρατο χέρι της αγοράς» που εκτινάσσει στα ύψη τις τιμές των ακινήτων μετατρέποντάς τες σε νησίδες κέρδους.

Στα νέα Ελντοράντο του real estate οι εύποροι κάτοικοι θυμίζουν τους πρώτους εποίκους που εξόντωναν τους Ινδιάνους ή τους Ισραηλινούς που κατέλαβαν τα παλαιστινιακά εδάφη. Ολοι θα μιλήσουν για το δικαίωμά τους στην επιβίωση. Λίγοι θα αναρωτηθούν τι στον διάολο γυρεύουν εκεί.

Ο λευκός χίπστερ που καλεί την αστυνομία για να εκδιώξει τους ενοχλητικούς ντόπιους δεν το κάνει λόγω κάποιας αφηρημένης ή έμφυτης έννοιας ρατσισμού (συνήθως μάλιστα δηλώνει φιλελεύθερος και φανατικός οπαδός των ατομικών δικαιωμάτων).

Γνωρίζει όμως ότι μια παρέα μαύρων παιδιών που παίζει στη γειτονιά δημιουργεί αίσθημα φόβου («ο νέγρος είναι φοβογενετικό αντικείμενο» έλεγε ο μαύρος διανοητής Φραντζ Φανόν) και μπορεί να ρίξει την αξία μετενοικίασης του διαμερίσματός του. Για τον χίπστερ–έποικο αυτό το διαμέρισμα δεν είναι απλώς το σπίτι του αλλά μια επένδυση με την οποία κερδοσκοπεί, όπως θα έκανε και με ένα πακέτο μετοχών.

Ο ενοικιαστής μπορεί να φύγει σε μερικούς μήνες ενώ κάποια από τα παιδιά θα έχουν καταλήξει σε ένα σωφρονιστικό κατάστημα για… μεταπτυχιακό στην εγκληματικότητα. Στην πιο ακραία εκδοχή κάποιος σαν τον Αλεχάντρο μπορεί να πέσει νεκρός από τις σφαίρες ενός αστυνομικού. Η ταξική εθνοκάθαρση έχει μόλις ολοκληρωθεί χωρίς κανείς να καταλάβει τους μηχανισμούς που ενεπλάκησαν.

Οι κάτοικοι του πύργου του Λονδίνου βρέθηκαν σε μια ιδιότυπη μάχη αυτού του ταξικού πολέμου. Δεν ήταν η παρουσία τους αλλά η άσχημη πολυκατοικία τους που χαλούσε τη θέα (και συνεπώς έριχνε την αξία) στα πολυτελή διαμερίσματα της περιοχής.

Ο οργανισμός που διαχειριζόταν το κτίριο, προκειμένου να ομορφύνει τη γειτονιά, αποφάσισε να καλύψει τον πύργο με μια εξωτερική κατασκευή, αδιαφορώντας για τις συνθήκες στο εσωτερικό του κτιρίου. Εξαιτίας όμως αυτού του περιβλήματος η φωτιά κατάφερε μέσα σε μόλις δεκαπέντε λεπτά να καταπιεί ολόκληρο το κτίριο. Το «έγκλημα» των ενοίκων ήταν ότι χαλούσαν τη βιτρίνα σε μία από τις ακριβότερες περιοχές του Λονδίνου.

 Διαβάστε
Εξεγερμενες πόλεις (Εκδόσεις ΚΨΜ)

Ο μαρξιστής γεωγράφος Ντέιβιντ Χάρβεϊ σε ακόμη μια συναρπαστική ταξική ανάλυση για τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.

Για το ζήτημα της κατοικίας (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή)

Ο Ενγκελς στην πρώτη μαρξιστική ανάλυση του gentrification από την εποχή του Βοναπάρτη.

efsyn.gr

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/otan-to-gentrification-dolofoni/

Tαξικό συμφέρον και ασυνείδητο – Σύντομο σημείωμα…

Στην ανάρτηση Το πολιτικό πρόταγμα της σχιζοανάλυσης, παραθέσαμε μερικά πολιτικά κρίσιμα αποσπάσματα από τονΑντι-Οιδίποδα των Deleuze-Guattari. Σε αυτό το σύντομο σημείωμα, θα προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε μερικά σημεία.

Με βάση τη διάκριση του Freud σε ασυνείδητο, προσυνειδητό, συνειδητό, οι Deleuze-Guattari διακρίνουν στον Αντι-Οιδίποδα τρία επίπεδα ανάπτυξης της επαναστατικής συνείδησης και θέλησης:

1) Το συνειδητό επίπεδο, που περιλαμβάνει στοιχεία υπό την άμεση επίγνωση του ατόμου.  

2) Το προσυνειδητό επίπεδο, του δομικού-ταξικού συμφέροντος, που δεν βρίσκεται στην άμεση επίγνωση του ατόμου αλλά μπορεί να ανακληθεί με συνειδητή προσπάθεια. 

3) Το ασυνείδητο επίπεδο της απωθημένης επιθυμητικής παραγωγής, που είναι πανανθρώπινο-οικουμενικό, αν και συνεπάγεται διαφορετικά περιεχόμενα και διαφορετικές ποσότητες απωθημένης libido, ανάλογα με την ταξική θέση. 

Η παραδοσιακή μαρξιστική διάκριση ανάμεσα στην »τάξη καθεαυτή» και την »τάξη δι’εαυτή», αφορά μόνο, κατά σειρά, το 2ο και το 1ο επίπεδο, το πέρασμα δηλαδή από το ταξικό προσυνειδητό στην ταξική συνείδηση.

Όμως η διαμόρφωση της συνείδησης ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται μόνο από την ταξική του θέση.

Η Οικογένεια, η Αγορά, το Έθνος, αποτελούν μηχανισμούς της κοινωνικο-ιστορικά προσδιορισμένης «αρχής της πραγματικότητας» στην οποία τα υποκείμενα καλούνται να προσαρμοστούν περιορίζοντας την »αρχή της ηδονής», με τρόπο που συνδέται με την ταξική δομή της κοινωνίας αλλά έχει και μια αυτοτέλεια. Μολονότι η πυρηνική οικογένεια εδραιώνεται και αναπτύσσεται με την εδραίωση της καπιταλιστικής κοινωνίας, η δομή παιδί-μητέρα-πατέρας αφορά ανθρώπους από όλες τις τάξεις. Η Αγορά αφορά την κυκλοφορία εμπορευμάτων και χρήματος που αναπτύσσει ό,τι ο Μάρξ αποτελεί »φετιχισμό του εμπορεύματος-χρήματος», μαγνητίζοντας την επιθυμία όλων των τάξεων. Το Έθνος αποτελεί αντικείμενο λιβιδινικής επένδυσης ατόμων που τοποθετούνται σε διαφορετικές κοινωνικο-ταξικές θέσεις στην κοινωνία.

Εκείνο, λοιπόν, που δεν μπορεί να συλλάβει η παραδοσιακή, ορθόδοξη διάκριση »τάξη καθεαυτή-τάξη δι’εαυτή», είναι το 3ο επίπεδο, το ασυνείδητο επίπεδο της επιθυμητικής παραγωγής μέσα στις καθορισμένες κοινωνικο-ιστορικές συνθήκες.

Ο κλασικός μαρξισμός έχει μια πολύ στενή θεώρηση της συνείδησης και της θέλησης του υποκειμένου. Μια θεώρηση που συνάντησε και συναντά συνεχώς όρια στο να κατανοήσει την οικογένεια, τον εμπορευματικό-χρηματικό φετιχισμό, την εθνική συνείδηση, και άλλα φαινόμενα, συναντώντας σε τελική ανάλυση όρια στην κατανόηση του υποκειμένου και της διαδικασίας επαναστατικοποίησης της συνείδησης και θέλησής του. Ακραίο σύμπτωμα αυτής της αδυναμίας ήταν και είναι η αναπαραγωγή στερεοτυπικών, κυρίαρχων οικογενειοκρατικών-πατριαρχικών αντιλήψεων στους κόλπους της εργατικής τάξης και των κομμουνιστικών κομμάτων, ο »καταναλωτισμός» που διαπερνά τα εργατικά στρώματα, ο εθνορατσισμός και τελικά ο εκφασισμός κομματιών της ίδιας της εργατικής τάξης. Και φυσικά, ο κλασικός μαρξισμός έχει ιδιαίτερη δυσκολία στο να εξηγήσει την αυτο-θυσία των μελών του υπέρ της διαιώνισης οράματος του Κομμουνισμού και του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στη πραγματικότητα, ο κλασικός μαρξισμός δεν έχει καν συγκροτήσει κάποια συστηματική θεωρία του υποκειμένου. Θεωρεί δεδομένη την αντιστοίχηση του ατόμου με την τάξη, του ατομικού με το ταξικό συμφέρον, ενώ σπάνια κάνει νύξεις για διαστάσεις άλλες, πέραν του συμφέροντος. Αυτή η αντιστοίχιση δομικά ισχύει, όμως πρόκειται, όπως είδαμε, μόνο για το 1 από τα 3 επίπεδα, και η ενεργοποίηση του περάσματος από την ταξική θέση στην ταξική (αυτο)συνείδηση είναι μια πολύ πιο σύνθεση διαδικασία.

Η επαναστατική συνείδηση και θέληση σημαίνει την επαναστατικοποίηση και των τριών επιπέδων του υποκειμένου. Της συνείδησης, του ταξικού προσυνειδητού συμφέροντος, της ασυνείδητης επιθυμητικής παραγωγής.

Η αστική τάξη εμποδίζει την ανάκληση του προσυνειδητού ταξικού συμφέροντος με δύο τρόπους:

α) με την κυρίαρχη ιδεολογία και με πακέτα ιδεολογημάτων μερικής-αποσπασματικής-αξιολογικά τοποθετημένης γνώσης, που επιδρούν στο συνειδητό επίπεδο

β) με την αιχμαλώτιση της επιθυμίας από μηχανισμούς αναπαραγωγής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, όπως η οικογένεια, η αγορά, το έθνος.

Μέσα από αυτές τις δύο μεθόδους, τις οποίες είναι αναγκαίο να διακρίνουμε μεθοδολογικά, η κυρίαρχη τάξη καταφέρνει η συνείδηση και το ασυνείδητο των υποτελών τάξεων να μπλοκάρουν την ανάκληση του προσυνειδητού ταξικού συμφέροντος, μέσα από κοινωνικο-ιστορικές, ιδεολογικές κατασκευές αλήθειας-γνώσης και μέσα από κοινωνικο-ιστορικά συμπλέγματα. Έτσι η κυρίαρχη τάξη καταφέρνει να διαιρεί ιδεολογικά και επιθυμητικά τους υποτελείς, με διάφορους διαχωρισμούς κωδικοποιημένης γνώσης και κωδικοποιημένης libido (έμφυλους, ρατσιστικούς και εθνικούς, κ.α).

Υπερασπιζόμενοι, σε παλιότερη ανάρτηση, τη «λενινιστική μηχανή» ενάντια στον «λενινισμό, υπερασπιζόμαστε την ενόραση του Λένιν, που είδε στην επαναστατικοποίηση της θέλησης το οικονομικό, το πολιτικό, το ιδεολογικό, και το επιθυμητικό στοιχείο. Βλ. εδώ https://bestimmung.blogspot.gr/2017/05/blog-post_9.html. Ωστόσο, η συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης απέδειξε ότι η επαναστατικοποίηση της θέλησης κάποια στιγμή ανακόπηκε και αντιστράφηκε, με διαφιλονικούμενο το ποιό ήταν αυτό το ιστορικό σημείο. H καταστολή της ψυχανάλυσης και των πολλαπλών μορφών τέχνης μετά το 1930, υποδεικνύει, τουλάχιστον, το σημείο απώλειας κάθε δυνατότητας περαιτέρω επαναστατικοποίησης της θέλησης, ανεξάρτητα από το κατά πόσο η αρνητική αυτή εξέλιξη αποδίδεται στις αντικειμενικές, πολεμικές ιστορικές συνθήκες και το τεχνολογικό επίπεδο παραγωγής-κατανάλωσης της προεπαναστατικής Ρωσίας.

Η διαρκώς αυξανόμενη γκρίνια και το ανάθεμα των ριζοσπαστικών κύκλων ότι έχει αυξηθεί, στον δυτικό κόσμο, η »αλλοτρίωση», αποτυπώνει με πάσα βεβαιότητα ότι αδυνατούν, και συχνά δεν θέλουν, να κατανοήσουν τους μηχανισμούς αιχμαλώτισης της επιθυμίας από τις κεφαλαιοκρατικές μηχανές αναπαραγωγής της κυριαρχίας, και να αναζητήσουν τρόπους προσέλκυσης και επαναστατικοποίησης της επιθυμίας των υποτελών, διαμορφώνοντας μια σύγχρονη, συνειδητή, προσυνειδητή και ασυνείδητη επαναστατικοποίηση.

---

Από:https://bestimmung.blogspot.gr/2017/06/t.html