Κουίζ …

Δεξιά είναι ο κινέζος πρόεδρος Xi Jinping, υποθέτουμε ότι τον αναγνωρίζετε. Πίσω είναι φύση και πουλιά. Αριστέρα, όμως, ποιος είναι; Ο πρόεδρος των νησιών Μάρσαλ; Ο ceo της high tech εταιρείας space overload; Όχι. Είναι ο Jerry Brown, κυβερνήτης της Καλιφόρνια.

Οπότε, με ελαφριά διάθεση, αρχίζουμε την ειρωνεία. Α) Ένας ένας οι κυβερνήτες διάφορων αμερικανικών πολιτειών επισκέπτονται το Πεκίνο και συνάπτουν χωριστή συμφωνία ειρήνης, όπως έκανε ο Δικαιόπολις στους “Αχαρνείς” – κι ας κόψει το λαιμό του ο ψοφιοκούναβος και οι στρατηγοί του. Όχι. Β) Η πολιτεία της Καλιφόρνια (το 4^ο πλουσιότερο κράτος στον κόσμο, αν βέβαια ήταν ανεξάρτητο κράτος…) θέλει ιδιαίτερη σχέση με το 1^οπλουσιότερο κράτος στον κόσμο – έτσι κάνουν οι πλούσιοι μεταξύ τους, διάολε! Όχι. Γ) Ο Brown υποσχέθηκε στον Jinping ότι ΔΕΝ θα αναγνωρίσει την ταϊβάν σαν ανεξάρτητο κράτος, αρκεί το Πεκίνο να αναγνωρίσει την Καλιφόρνια έτσι, όταν χρειαστεί. Όχι! Δ)…

Χαριτωμένο είναι αυτό το απόσπασμα απ’ τις δηλώσεις του Jinping: ελπίζω ότι η Καλιφόρνια θα συνεχίσει να προωθεί τις διμερείς σχέσεις… σε επίπεδο κοινοτήτων… Όσο για τον Brown; Ανταπόδωσε: η Καλιφόρνια δίνει σημασία στην παραδοσιακή συμφωνία με την Κίνα και είναι αφοσιωμένη με τον διάλογο και την συνεργασία … με τις τοπικές κυβερνήσεις της Κίνας…

Ααααα!… Εντάξει. Το Πεκίνο δεν προωθεί την ανεξαρτοποίηση της Καλιφόρνια – προς το παρόν. Δεν θα ανοίξει πρεσβεία στο L.A. Μόνο προξενείο. Όπως τώρα…

_____________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/kouiz/

Ένας Πλανήτης Εν Κινήσει …

Γιώργος Παπαχριστοδούλου

Τι καταγράφει η παγκόσμια κοινωνική κίνηση; Ας την αντικρίσουμε ως εκείνο που συμβαίνει, ως δρώντα υποκείμενα -όχι ως τουρίστες ή άτομα ενός άλλου πλανήτη. Άλλωστε, η εξωπλανητική πιθανότητα δεν διαφέρει από το μεταφυσικό ψεύδος. Πολλοί κόσμοι συγκρούονται, διαπλέκονται, συνθέτουν έναν κόσμο πολύπλοκο στον οποίο η απλότητα στον βίο καταδικάζεται ως κάτι το εκτός εποχής.

Εντούτοις, κάθε φορά που η καθημερινή ζωή ακολουθεί τις δαιδαλώδεις διαδρομές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, όποτε οι κληρονόμοι ενός μεγιστάνα αναζητούν τους μεταθανάτιους καρπούς ενός προκλητικού πλούτου που συγκεντρώθηκε επάνω στην εκμετάλλευση χιλιάδων ανθρώπων και φυσικών πόρων, κάθε στιγμή που η γοητεία του χρήματος μας κυριεύει, η ζωή ντύνεται ένα άλλο νόημα.

Νόημα πέρα από το αυτεξούσιο του υποκειμένου, νόημα με ελαφρύ περιεχόμενο και βαρύ πορτοφόλι, νόημα όπου η αγορά, με την αμιγώς οικονομική της έννοια, την έννοια της οικονομικής συναλλαγής και της μεγέθυνσης, παίρνει το πάνω χέρι για να χαστουκίσει τα θύματα της.

Είναι όμως η ζωή μετρήσιμο μέγεθος; Μπορεί η Φύση να λειτουργήσει με ποσοστά, όπως σοφά επισημάνθηκε δέκα χρόνια πριν, όταν άνοιξε εκ νέου η υπόθεση της εκτροπής του ποταμού Αχελώου προς τη Θεσσαλία και του βυθίσματος της Μεσοχώρας, υπόθεση η οποία απασχολεί εκ νέου το οικολογικό ρεύμα στην Ελλάδα;

Η απάντηση των οικονομολόγων, των πολιτικάντηδων, των δημοσιογράφων, ακόμη και των απλών ανθρώπων που μηρυκάζουν τον χυλό της τηλεόρασης ή εσχάτως του ίντερνετ, όλων όσοι λατρεύουν την «ξεδοντιάρα» ανάπτυξη είναι ότι ο βίος, η φύση, το σύμπαν είναι μετρήσιμα μεγέθη, μεγέθη σε μια σημαδεμένη μαθηματική εξίσωση, όπου η λύση -πάντοτε- θα έχει ένα αποτέλεσμα. Προδιαγεγραμμένο ή εν πάσει περιπτώσει, με ευνοημένους όσους είχαν μαζέψει χρήμα, προβλέψει γεγονότα, συγκεντρώσει εξουσία και νευρώσεις, με κερδισμένη την περίφημη ιδεολογία της ανάπτυξης -της προόδου παλαιότερα.

Ο εμφύλιος πόλεμος των δυτικών χωρών…

Η «αποδοχή κληρονομιάς» και οι αυταπάτες των… κουρασμένων

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

 

Στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη, αρχές του έτους, ο Ομπάμα, στο Βερολίνο, δήλωσε δημοσίως ότι αναθέτει στη Μέρκελ (και στον Σόιμπλε) την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Τα συστημικά ΜΜΕ σε Ε.Ε. και ΗΠΑ πέρασαν στα ψιλά την παράδοξη όσο και πρωτοφανή αυτή δήλωση.

Η Μέρκελ άργησε να απαντήσει, αλλά προ ημερών αποδέχθηκε πλήρως την κληρονομιά Ομπάμα. Πέρασε ανεπιστρεπτί, είπε, η εποχή που μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τους συμμάχους μας (δηλαδή τις ΗΠΑ). Μόνοι μας πλέον πρέπει να ασχοληθούμε με την τύχη μας, πρόσθεσε η Καγκελάριος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Τραμπ είναι απόκληρος, ανάξιος της κληρονομιάς.

Ομπάμα και Μέρκελ ταύτισαν τα έθνη τους με την νεοφιλελεύθερη πολιτική των ελίτ αφήνοντας εκτός όλους εμάς, την τεράστια πλειοψηφία. Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απέφυγαν να αναλύσουν τα λεγόμενα της Μέρκελ, όπως έκαναν και το 1938 με τη Συμφωνία του Μονάχου. Τότε, τα πλήθη υποδέχθηκαν ενθουσιωδώς τον πρωθυπουργό Τσάμπερλαιν κατά την επιστροφή του στο Λονδίνο, ενώ εκείνος χλεύαζε την αφέλεια του πλήθους: Νομίζουν, έλεγε, ότι στο Μόναχο υπογράφηκε η ειρήνη ενώ έρχεται ο πόλεμος.

Στις ΗΠΑ, το κέντρο του συστήματος, φοβερή οικονομική ανάγκη υποχρέωσε τους πληβείους να ψηφίσουν Τραμπ, αποπέμποντας δειλούς και γλυκανάλατους τύπου Σάντερς και διεφθαρμένους αλά Κλίντον. Στην Ε.Ε., οι ελίτ βγάζουν από το καπέλο λαγούς αλά Μακρόν για να υπνωτίσουν τα πλήθη. Προσωρινά…

Αλαζονικά, η Μέρκελ διακήρυξε τη δυσπιστία της προς τις ΗΠΑ, κάτι που ισοδυναμεί με κήρυξη εμφυλίου πολέμου των Δυτικών χωρών. Ωστόσο, η μετατροπή του εμφύλιου σε κυριολεκτικά Παγκόσμιο Πόλεμο δεν εξαρτάται από δευτερεύουσες δυνάμεις όπως οι Γαλλογερμανοί. Στο παρελθόν οι ισχυροί της Ευρώπης ήταν οι μοναδικές πλανητικές δυνάμεις και οι συγκρούσεις τους είχαν παγκόσμια σημασία. Τώρα είναι απλές επαρχίες, ανίκανες να γίνουν αιτία παγκόσμιας αναταραχής.

Ο Μακρόν υποδέχθηκε τον Πούτιν στις Βερσαλλίες. Δεν επρόκειτο για επίδειξη μεγαλείου, αλλά μάλλον για ασύμμετρη ανοησία. Οικοδεσπότης στο παλάτι των ένδοξων Βασιλέων της Γαλλίας, ο Μακρόν προκαλεί μάλλον θυμηδία και οίκτο παρά θαυμασμό, επειδή οι Βερσαλλίες είναι πλέον θέαμα για τουρίστες και δεν αντιστοιχούν ούτε υπονοούν κάποια ισχύ της Γαλλίας -περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Γερμανία και Γαλλία γεμάτες φθονερές αυταπάτες ονειρεύονται παλινόρθωση αλλά φτιάχνουν μετά βίας ζευγάρι μεσόκοπων που σέρνουν τις αιματηρές αναμνήσεις τους στις όχθες του Σηκουάνα. Και καλά ο Μακρόν είναι νέος και, ας πούμε, θέλει να ευχαριστηθεί την Προεδρία, τα μεγαλεία και όλα τα υπόλοιπα όσο προλάβει, δεν ξέρει πότε θα τελειώσει η θητεία του, οι καιροί απρόβλεπτοι. Η Μέρκελ, όμως, είναι αδικαιολόγητη. Ξέρει άριστα ότι μόνη της η Γερμανία, ηγέτης μιας δήθεν Ενωμένης Ευρώπης, με Εσθονία, Λετονία και άλλους τέτοιους κραταιούς, είναι ώριμη για τρίτη πανωλεθρία και ότι με όποιον από τους δυο, ΗΠΑ-Ρωσία, συμμαχήσει, θα είναι δεύτερη και καταϊδρωμένη. Αν δεν το ξέρει τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Δεν θα στενοχωρηθούν πολλοί για τις βόμβες που θα σκάσουν στα πόδια της.

Κάπως έτσι, η ελίτ της Βρετανίας αποφάσισε ότι είναι ώρα να τα μαζέψει και να φύγει από την Ε.Ε. αφήνοντας τους άλλους εταίρους έτοιμους να αλληλοφαγωθούν και να καταρρεύσουν. Το Brexit ήταν κορυφαία πολιτική (όχι στενά οικονομική) απόφαση στο πλαίσιο της σταθερά αντιγερμανικής αλλά και αντιευρωπαϊκής παράδοσης της Αγγλίας και με δεδομένη την ικανότητά της να βλέπει μακριά.

Ο Μακρόν, με τον Πούτιν στις Βερσαλλίες και τους κομπασμούς ότι έδειξε την προεδρική του ισχύ σφίγγοντας υπερβολικά το χέρι του Τραμπ, δημιουργεί την υποψία ότι έχει προδιαγραφές φελλού αλά Ολάντ. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι αυστηρά προσωπικό. Οι προσπάθειες να κατασκευαστούν κοινωνίες-πρόβατα, χωρίς ειρμό, ήθος, συνοχή, πέτυχαν ως ένα σημείο όταν κυκλοφορούσε το χρήμα και αποκοίμιζε. Η φτώχεια έφερε γκρίνια, τη Λεπέν και τον Τραμπ. Ούτε η εξωνημένη «αριστερά» από τον Σημίτη και τον Φίλη ώς τον Μπλερ και τον Σάντερς, δεν μπορούσε να σταματήσει το κακό. Οι κυρίαρχες ελίτ δεν βρίσκουν λύση. Οι μικρομεσαίοι αποδεικνύονται σκληρό καρύδι αντίθετα με τους εργάτες που μετακομίζουν μονοκόμματοι από τους κομμουνιστές στη Λεπέν, τους λες φασίστες, πετάς στο πόπολο έναν Μακρόν και ξεμπερδεύεις, για λίγο.

Ο από μηχανής θεός λέγεται τρομοκρατία. Οι πραγματικές αιτίες υπάρχουν. Τίποτα δεν έχει διάρκεια αν δεν θεμελιώνεται σε πραγματικούς όρους ζωής. Τα ψέματα χτίζουν παλάτια στην άμμο. Η τρομοκρατία βασίζεται σε θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αιτίες, από την αποικιοκρατία ώς τις διακρίσεις και την εκμετάλλευση σήμερα στις υποτίθεται φιλελεύθερες δυτικές κοινωνίες, εμποτισμένες από την «ανωτερότητα του δυτικού λευκού ανθρώπου».

Στις πολύνεκρες υποθέσεις τρομοκρατίας, Σαρλί- Εμπντό, Μπατακλάν στη Γαλλία και Μάντσεστερ, οι δράστες ήταν γνωστοί στις Αρχές, συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με τα ΜΜΕ Γαλλίας και Βρετανίας. «Θεωρίες συνομωσίας» υποστηρίζουν ότι και στην υπόθεση των Δίδυμων Πύργων στις ΗΠΑ η CIA είχε ρόλο πρωταγωνιστή.

Οι τρομοκρατικές ενέργειες διαμορφώνουν ψυχολογία στο πλήθος. Η αυξημένη αστυνόμευση με επιχείρημα την προστασία περιουσίας, ύπαρξης και τρόπου ζωής βρίσκει ευνοϊκό έδαφος, η Δημοκρατία περιορίζεται. Ποιος προστατεύει ποιον και από ποιους είναι το ερώτημα των ημερών στην Ελλάδα και στον κόσμο. Το δίλημμα που βάζουν οι κυρίαρχοι είναι υπαρκτό: Ή πόλεμος ή θα είμαστε υπάκουοι σαν πρόβατα, ξέροντας ότι το Πάσχα δεν είναι εορτή των αμνών.

---

Από:

https://www.e-dromos.gr/o-emfylios-polemos-twn-dytikwn-xwrwn/#sthash.TiqoObGe.dpbs

Ψυχοπάθειες…

Από την -περισσότερο ή λιγώτερο- πρόσφατη ειδησεογραφία διαβάζω και υπογραμμίζω:

(1) Με ιδιαίτερη  λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια η Πόλη της Καρδίτσας εόρτασε τον προστάτη και έφορό της Άγιο Σεραφείμ Αρχιεπίσκοπο Φαναρίου και Νεοχωρίου. Την Κυριακή των Μυροφόρων 30 Απριλίου, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης παρουσία της Ιεράς Θαυματουργού  Εικόνος του Αγίου και της χαριτόβρυτης Tιμίας κάρας  τελέσθηκε πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδας κ. Νικόλαου, τη συμμετοχή των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιεροθέου, Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσσοστόμου, του οικείου Ποιμενάρχου Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμοθέο, ο οποίος και ευγενώς προσεκάλεσε τους ως άνω Αγίους Αρχιερείς να συμμετάσχουν στην τοπική μεγάλη Εορτή. Ο Ποιμενάρχης Φθιώτιδας κ. Νικόλαος το πρωί της Κυριακής (…) αναλαμβάνοντας την διακονία του Θείου Λόγου προσέφερε εις το ποίμνιο της εκεί Μητροπόλεως λόγο Θεού, λόγο αληθινό γεμάτο πατρική αγάπη τονίζοντας ιδιαιτέρως τα μηνύματα που δίδουν τα τιμώμενα πρόσωπα της ημέρας. (…) ετόνισε χαρακτηριστικά: «Μη φοβείστε. Η Ελλάδα έχει δύο πυλώνες την Εκκλησία και τον Στρατό που θα την κρατήσουν όρθια αυτή την δύσκολη περίοδο που διανύουμε«. (*)

21/5/2017: Ο Κονίτσης Ανδρέας ζητεί την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου, με φόντο τον σχετικό χάρτη.

Η ΝΔ στηρίζει διεθνείς τρομοκράτες…

Γράφει ο mitsos175.

Η ΝΔ στηρίζει διεθνείς τρομοκράτες. Δεν εννοώ μόνο την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, αλλά ακόμα ένα «τεφαρίκι». Τον γνωστό και σε μας από τις «επενδύσεις» – ανέκδοτο στην Ελλάδα, Εμίρη του Κατάρ.

Θυμίζουμε ότι με ανακοίνωση της τοπικής νομαρχιακής της Ν.Δ. στις 10/10/2016, Ο πρόεδρος της ΝΟ.Δ.Ε. της Νέας Δημοκρατίας Ζακύνθου καθιστούσε προσωπικά υπεύθυνο, τον υφυπουργό αθλητισμού και πολιτισμού και τοπικό βουλευτή, Σταύρο Κοντονή, όπως και τον ΣΥΡΙΖΑ, αν χάνονταν η συγκεκριμένη «επένδυση».

Τώρα όμως που ο Τραμπ και οι άλλοι της συμμορίας των ιμπεριαλιστών έβγαλαν τρομοκράτη το Κατάρ, τι λένε;
Το τι κουμάσι είναι ο εμίρης το βλέπουμε εδώ: «Δούλοι – ασιάτες εργάτες, τα 2/3 του πληθυσμού του εμιράτου του δικτάτορα, ο όποιος αποφασίζει για την ζωή και τον θάνατο των κάτοικων. Χωρίς δικαιώματα, με παρακρατημένα τα διαβατήρια, ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου, πεθαίνουν κατά δεκάδες δουλεύοντας σε απάνθρωπες συνθήκες για 14 ώρες, δεν μπορούν να προσφύγουν πουθενά να διαμαρτυρηθούν»…

Το Κατάρ είναι πλούσια χώρα, αλλά δεν έχει πολύ στρατό. Δεν χρειάζονταν άλλωστε, αφού έχει χερσαία σύνορα μόνο με τη Σαουδική Αραβία με την οποία είχε καλές σχέσεις. Η Σαουδική Αραβία αντίθετα εξοπλίζεται συνέχεια, ενώ πολεμά τους αντάρτες στην Υεμένη, σφαγιάζοντας συνήθως άμαχους Σιίτες. Οι Σαουδάραβες μπορούν άνετα να στραγγαλίσουν το μικρό Εμιράτο, αφού και μόνο το κλείσιμο των χερσαίων συνόρων αρκεί να φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τους κατοίκους του Κατάρ, καθώς η χώρα δεν παράγει παρά μονάχα το 10% των τροφίμων που χρειάζεται. Μια παρατημένη πολιορκία λοιπόν θα αφανίσει το Κατάρ, ειδικά αν επεκταθεί σε θάλασσα και αέρα. Όμως οι Αμερικάνοι που είναι πίσω από αυτά, βιάζονται.

Το Κατάρ ήταν και παραμένει σύμμαχος των ΗΠΑ. Μαζί με το Σαουδάραβα Σεΐχη, ο Εμίρης στήριξε το ISIS με τις ευλογίες φυσικά των Αμερικάνων. Όμως ο πόλεμος στη Συρία έδειξε κάποια πράγματα. Το Κατάρ απ’ ότι φαίνεται θέλησε να βελτιώσει τις σχέσεις με το Ιράν και τις οργανώσεις που αυτό υποστηρίζει, ώστε να αποφύγει τον επερχόμενο πόλεμο. Αυτό τσάντισε τους ιμπεριαλιστές που αποφάσισαν να δείξουν στον εμίρη ποιος πραγματικά κυβερνά τη χώρα του. Το μήνυμα μάλλον εξήφθη και το Κατάρ αφού «αποκηρύξει την τρομοκρατία» θα χορέψει το χορό της κοιλιάς προς τέρψη του Αμερικάνου Πλανητάρχη.

Θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί (όπως έκανε) κάθε ιμπεριαλιστικό σχέδιο των γερακιών του Πενταγώνου, ίσως μάλιστα πάρει και μπόλικα όπλα made in USA για να αντιμετωπίσει «μελλοντικές προκλήσεις». Επίσης η Δύση θα ισχυριστεί ότι κάνει κάτι για την τρομοκρατία, άσχετα αν στην πραγματικότητα την καλλιεργεί συστηματικά. Οι Αμερικάνοι είναι πάνω από όλα έμποροι. Απλά το εμπόρευμα τους είναι θάνατος και καταστροφή. Δημιουργούν κρίσεις κι έπειτα πουλάνε όπλα. Το έχουν κάνει με εμάς με φοβερή μάλιστα επιτυχία. Όσο για Ανεξαρτησία κι Ουδετερότητα, αυτά είναι πολυτέλειες και τούτο είναι το νέο μήνυμα του Τραμπ σε όλους τους Λαούς.

Όπως είπαμε, ο Εμίρης του Κατάρ είναι κακός. Χειρότερος όμως είναι ο Σεΐχης της Σαουδικής Αραβίας, ο οποίος την έχει δει… Χίτλερ. Αν δεν υποχωρήσει το Κατάρ σύντομα, οι Αμερικάνοι «θα αμολήσουν το λουρί» κι ο Στρατός των Σαουδαράβων θα κατακτήσει εύκολα ή δύσκολα το μικρό κράτος, βάζοντας την ταφόπλακα: «Ενθάδε κείται ΚΑΤΑΡ».

Στο μεταξύ στα Super Market της χώρας οι τρομαγμένοι κάτοικοι γράφουν «το έπος του εβαπορέ», όπως ακριβώς εμείς εδώ το 1987 με την κρίση στο Αιγαίο… 

---

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_32.html

Δικαιοσύνη, το όνομά σου ταξικό…

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Υπάρχουν μερικές λέξεις που δεν είναι ανιαρές. Που σημαίνουν πράγματα, αισθήματα. Είναι εκείνες οι λέξεις που σιγοψιθυρίζουν μέσα στο μυαλό του καθενός. Που αν τις προφέρεις, τις ακούσεις ή τις διαβάσεις ,αφήνεσαι στη μαγεία της έννοιάς τους και ζεις, συνεχίζεις να ζεις, πιο ελπιδοφόρα. Πιο ανθρώπινα.

Μία από αυτές είναι η δικαιοσύνη.

Το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι ζωτικής σημασίας για τις οργανωμένες κοινωνίες από αρχαιοτάτων χρόνων. Οι αρχαίες τραγωδίες εμφορούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αυτό. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την τραγική Αντιγόνη που με το αίσθημα του δικαίου ως οδηγό ήρθε σε ρήξη με τους πολιτειακούς κανόνες, την εξουσία και τα ήθη της εποχής της; Την Επανάσταση των Μονομάχων, τότε που πλήθος δούλων, απόρων και κατατρεγμένων συσπειρώθηκαν και με μπροστάρη τον Σπάρτακο επαναστάτησαν εναντίον των Ρωμαίων; Τους μαχητές της Γαλλικής Επανάστασης;  Τους Κλέφτες της Ελληνικής Επανάστασης; Την Παρισινή Κομμούνα; Τις ορδές των Μπολσεβίκων που αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του τσαρικού- τυραννικού ζυγού στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης;…

Όλες αυτές οι τοποθετημένες στο παλμαρέ της Ιστορίας ενέργειες, μεταξύ άλλων, είχαν υψηλό το φρόνημα του δικαίου. Δικαιοσύνη, δικαιώματα, ελευθερία. Αυτά, νομίζουμε, είναι τα ενοποιητικά στοιχεία όλων εκείνων των στιγμών, που έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν ότι όλα είναι μπορετά. Ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Όμως, σήμερα, σε μια «τσιμεντένια» εποχή τι θέση έχει η δικαιοσύνη στη ζωή μας;

Η καθημερινότητά μας, αποδεικνύει συνεχώς το τεράστιο έλλειμμα δικαίου που διέπει τον πολιτικό- κοινωνικό μας βίο. Ένα έλλειμμα- άρρηκτα συνδεδεμένο με τον οικονομικό- πολιτικό τρόπο οργάνωσης των σύγχρονων κοινωνιών.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, φερειπείν, είναι οι ΗΠΑ.

Εκεί, τι γίνεται;

Στη φορολόγηση των πολιτών, εκεί δηλαδή που βρίσκεται η πεμπτουσία του αστικού κράτους,  υπάρχει ενιαίος συντελεστής.  Ήγουν: Μπορεί να είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί έχοντες, το περίφημο 1%, στην φορολογική κλίμακα καταβάλλουν φόρο εισοδήματος με πολύ μεγαλύτερο συντελεστή σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Όμως, οι υπόλοιποι Αμερικανοί, καταβάλλουν φόρο με μεγαλύτερο συντελεστή στις περιπτώσεις των μισθολογικών κρατήσεων (π.χ. για κοινωνική ασφάλιση), των κρατικών και των δημοτικών φόρων.

Όπως εξηγούσε ο Νόαμ Τσόμσκι: «Η αύξηση του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, ο οποίος είναι ένας φόρος που επιβάλλεται στους εργαζομένους, είναι πολύ πιο σημαντική από ό, τι μια αύξηση της φορολόγησης των πολύ πλουσίων». *

Αν προστεθούν όλα μαζί, από τη μεσαία τάξη και πάνω όλοι πληρώνουν περίπου το ίδιο ποσοστό σε φόρους.