Μια πολύ σοβαρή υπόθεση…

—Η απόβαση στη Νορμανδία και οι φωτογραφίες του Robert Capa—

Τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου 1944, ξεκίνησε η απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία. Ανάμεσα στους στρατιώτες του 16ου Συντάγματος του Α΄ Σώματος Στρατού του Αμερικανικού Τομέα ήταν και ο απεσταλμένος του περιοδικούLife, ο ουγγρικής καταγωγής φωτογράφος Robert Capa, διάσημος ήδη από τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει στον ισπανικό εμφύλιο. Το μότο του ήταν: «αν οι φωτογραφίες σου δεν είναι και πολύ καλές, σημαίνει πως δεν είχες πλησιάσει αρκετά».

Ο πάτος του χωρίς καρίνα σκάφους μας ακούμπησε γαλλικό έδαφος», έγραψεαργότερα ο Capa στο βιβλίο του Slightly Out of Focus. «Η μπουκαπόρτα άνοιξε κι εκεί μπροστά μας, ανάμεσα στα γκροτέσκα σχήματα των οχυρωματικών που ξεφύτρωναν από το νερό, διακρινόταν μια λεπτή λουρίδα γης, καλυμμένη από καπνό: η Ευρώπη μας.

Η όμορφη Γαλλία μου έμοιαζε στριφνή και αφιλόξενη, κι ένα γερμανικό πολυβόλο που ξερνούσε σφαίρες μού χάλασε την επιστροφή. Οι άντρες βούτηξαν από τη μαούνα στο νερό. Το νερό ήταν μέχρι τη μέση, κρατούσαν τα όπλα στο χέρι, έτοιμοι να ρίξουν, στο φόντο η παραλία και οι καπνοί — κι εγώ τράβηξα την πρώτη πραγματική φωτογραφία της απόβασης. Ο χειριστής του σκάφους, που εύλογα αγωνιούσε να τσακιστεί να φύγει, εξέλαβε το γεγονός ότι τραβούσα φωτογραφίες ως καθυστέρηση για προφανείς λόγους, και με βοήθησε να πάρω την απόφασή μου με μια εύστοχη κλωτσιά στον κώλο. Το νερό ήταν παγωμένο και η παραλία απείχε περισσότερο από τριάντα μέτρα. Οι σφαίρες άνοιγαν τρύπες στο νερό γύρω μου· έτρεξα προς την πλησιέστερη οχύρωση. Φτάσαμε την ίδια στιγμή με έναν στρατιώτη και μοιραστήκαμε την κάλυψη για μερικά λεπτά. Έβγαλε το όπλο του από την αδιάβροχη θήκη και άρχισε να ρίχνει προς την ακτή, χωρίς να πολυσημαδεύει. Ο ήχος του όπλου του του έδωσε αρκετό θάρρος για να προχωρήσει, κι έτσι η οχύρωση ήταν όλη στη διάθεσή μου. Είχα άλλο μισό μέτρο δικό μου, πλέον, κι ένιωσα αρκετά ασφαλής ώστε να τραβήξω φωτογραφίες των άλλων, που κρύβονταν όπως εγώ.

Το ευρωπαϊκό όραμα του Βουκεφάλα …

της Αθηνάς Σκουλαρίκη*

Η πρόσφατη κρίση στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας επανέφερε στην επικαιρότητα τα Βαλκάνια και τις ευαίσθητες πολιτικές και διεθνοτικές ισορροπίες στην άμεση γειτονιά μας.

Υπερβολική έμφαση δόθηκε στον αλβανικό εθνικισμό και στον κίνδυνο μιας νέας πολεμικής ανάφλεξης, σύμφωνα με το στερεότυπο της «πυριτιδαποθήκης» που επικρατεί σε κάθε ανάλυση για τα Βαλκάνια.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια στη γειτονική χώρα η κύρια εστία σύγκρουσης και αναταραχής έχει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά: αιτία είναι η αυταρχική πολιτική του «καθεστώτος» Γκρούεφσκι, η κατάχρηση εξουσίας, οι μαφιόζικες μέθοδοι και τα σκάνδαλα των κυβερνήσεών του.

Αποκορύφωμα ήταν η αποκάλυψη ότι 20.000 πολίτες, κρατικοί αξιωματούχοι και πολιτικά στελέχη παρακολουθούνταν από τις μυστικές υπηρεσίες, επικεφαλής των οποίων ήταν ο ξάδελφος του πρώην πρωθυπουργού, Σάσο Μιγιάλκοφ.

Η σύγκρουση μεταξύ της δεξιάς και εθνικιστικής κυβέρνησης του VMRO-DPMNE και της αντιπολιτευόμενης Σοσιαλδημοκρατικής Ενωσης (SDSM) ήταν σφοδρή, ήδη από το 2012.

Μεταξύ άλλων ζητημάτων, το πλέον εμβληματικό θέμα αντιπαράθεσης ήταν η πολιτική «εξαρχαϊσμού» που προώθησαν οι κυβερνήσεις Γκρούεφσκι και κυρίως η μεγαλεπήβολη ανάπλαση της πρωτεύουσας, το επονομαζόμενο σχέδιο «Σκόπια 2014».

Η αρχαιοπρεπής βάση του πελώριου Μεγαλέξανδρου στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων

 

Η κριτική εστίαζε αφ’ ενός μεν στο υπέρογκο κόστος του σχεδίου (που ξεπέρασε τα 670 εκατ. ευρώ), στην αδιαφάνεια των αναθέσεων έργου, στις μίζες και στα σχετικά οικονομικά σκάνδαλα, αφ’ ετέρου δε σε θέματα αισθητικής και ιδεολογίας: μέσα σε λίγα χρόνια τα Σκόπια μεταμορφώθηκαν ριζικά, με δεκάδες νέα «μπαρόκ» κτίρια και εκατοντάδες μνημεία και αγάλματα αμφιβόλου γούστου και κακής ποιότητας, σε μια εκδήλωση μεγαλομανούς αρχαιοπληξίας φαραωνικών διαστάσεων.

Για τους επικριτές του σχεδίου, η αισθητική αυτή δεν ήταν απλά κιτς (όπως περιγράφεται με τη σχετική συγκατάβαση στον διεθνή Τύπο)· ήταν καθαρά φασιστικής έμπνευσης.

Συνόψιζε, εν ολίγοις, όχι μόνο τον κραυγαλέο εθνικισμό του καθεστώτος Γκρούεφσκι αλλά και την αυταρχική έως ολοκληρωτική πολιτική που είχε επιβάλει στη χώρα.

Τα ελληνικά ΜΜΕ, όταν ασχολούνται με το θέμα, εστιάζουν στην αμφισβήτηση της «ελληνικότητας» της Μακεδονίας από την εθνική ιδεολογία του «μακεδονισμού».

Οπως θα δούμε όμως, ο μακεδονικός εθνικισμός έχει πολλές εκδοχές και ο τρόπος που αυτές ορίζουν την εθνική ταυτότητα συναρτάται με τις πολιτικές θέσεις και τις ιστορικές αναφορές του κάθε χώρου.

Παράσιτα, αναρχικοί και άλλα επαναστατικά πλάσματα …

Μετάφραση από CrimethInc

Δύο μήνες διαμαρτυρίας και καταπίεσης στη Λευκορωσία

Μια σειρά έντονων διαμαρτυριών ξέσπασε σε όλη τη Λευκορωσία τον Φεβρουάριο του 2017 και συνεχίστηκε τον Μάρτιο, κλονίζοντας συθέμελα την κυριαρχία δεκαετιών του Λουκασένκο. Οι αναρχικοί βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, ριζοσπαστικοποιώντας τόσο τις συγκρούσεις στους δρόμους όσο και τις προτάσεις που προωθούσε το κίνημα. Οι αναρχικές τακτικές εξαπλώθηκαν σε πολλούς άλλους συμμετέχοντες, οι οποίοι και συνέδραμαν με τους  αναρχικούς για να αντισταθούν στη βίαιη καταστολή της αστυνομίας. Συζητήσαμε με τους αναρχικούς της Λευκορωσίας που συμμετείχαν στο κίνημα για την προετοιμασία αυτής της αναφοράς:

Ο Λευκορώσος πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκασένκο, ανέλαβε την εξουσία πρώτη φορά το 1994 και το φθινόπωρο του 2015 κατέκτησε για πέμπτη φορά την ανανέωση τη θητείας του. Έχει γίνει διαβότητος για τη βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων αλλά και οποιαδήποτε μορφής αντιπολίτευσης. Η μικρή αλλά δραστήρια αναρχική και αντιφασιστική σκηνή έχει υποστεί σοβαρή καταστολή για πολλά χρόνια, με πολλούς συντρόφους να εκτίουν μακρές ποινές φυλάκισης.

Η ποινικοποίηση της φτώχειας / Οι παράσιτοι αντιπαλεύουν

Η Λευκορωσία έχει βιώσει μια βαθιά ύφεση εδώ και πολλά χρόνια λόγω των ισχυρών οικονομικών της δεσμών με τη Ρωσία. Κατά συνέπεια, η κυβέρνηση έχει πραγματοποιήσει σοβαρές οικονομικές περικοπές στο κράτος πρόνοιας. Ωστόσο, αυτή η πιο πρόσφατη προσπάθεια να τιμωρηθούν και να ταπεινωθούν τα πιο ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας της Λευκορωσίας ώθησε τους ανθρώπους στα όριά τους. Το 2015, ο Λουκασένκο εισήγαγε νέο νόμο ο οποίος ορίζει ότι όσοι δεν κατείχαν δουλειά το τελευταίο εξάμηνο πρέπει να καταβάλουν ειδικό φόρο στο κράτος για να καλύψουν τα έξοδα της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης και εκπαίδευσης. Τα φτωχότερα μέρη του πληθυσμού περιγράφηκαν ως “κοινωνικά παράσιτα” και ο μόνος τρόπος να αποφύγουν τον φόρο ήταν να περάσουν από μια εξευτελιστική διαδικασία εξήγησης των οικονομικών συνθηκών τους σε μια ειδική κυβερνητική επιτροπή. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ο νόμος επηρέασε περίπου μισό εκατομμύριο ανθρώπων. Εκείνοι που δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν τον φόρο θα μπορούσαν να καταδικαστούν σε 15 ημέρες καταναγκαστικής εργασίας.

 

Ποια ταινία του Τζιν Γουάιλντερ σκέφτεται ο Πρετεντέρης όταν βλέπει τον Μαρινάκη; …

«Η εικόνα των διαφόρων υπέρβαρων υποψηφίων καναλαρχών με μπλουζάκια και βαλιτσάκια που προσέρχονται να συμμετάσχουν σε μια εξευτελιστική (γι’ αυτούς) διαδικασία είναι αντάξια ταινίας του μακαρίτη Τζιν Γουάιλντερ» έγραφε ο Γιάννης Πρετεντέρης κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Και όλοι καταλάβαιναν βέβαια ποιος είναι ο υπέρβαρος με το μπλουζάκι.

Από τότε βέβαια τα πράγματα άλλαξαν καθώς ο Πρετεντέρης, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, διεκδικεί διευθυντικό ρόλο στον όμιλο που ελέγχει πλέον ο Μαρινάκης. (Διαβάστε παρακάτω και τι γράφει το Βήμα της Κυριακής).Το ερώτημα βέβαια που μένει αναπάντητο έκτοτε είναι ποια ταινία του Τζιν Γουάιλντερ, είχε στο μυαλό του ο γνωστός σχολιαστής.Μια πρόχειρη αναζήτηση στο όνομα Τζιν Γουάιλντερ φέρνει στα αποτελέσματα της Google τη θρυλική σκηνή από την ταινία «Τα πάντα γύρω από το σεξ», όπου ο ήρωας ερωτεύεται και έχει ερωτικές σχέσεις με ένα πρόβατο.

Αρκετά ψηλά στη λίστα φιγουράρει και η ταινία Young Frankenstein όπου κυριαρχούν οι φιγούρες του καλοκάγαθου τέρατος και του καμπούρη υπηρέτη Ίγκορ (ή Άιγκορ), ο οποίος εκπληρώνει όλες τις εντολές του αφεντικού του… αν και όχι με μεγάλη επιτυχία.

Λόγω τίτλου θα μπορούσαμε να θυμηθούμε φυσικά και την ταινία Δεν βλέπω τίποτα δεν ακούω τίποτα, που θυμίζει περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο ο ΔΟΛ και το Mega απέκρυπταν τις πραγματικές εξελίξεις της οικονομικής κρίσης – όπως ο ίδιος ο Πρετεντέρης έχει παραδεχθεί δημόσια.

Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ίσως και την ταινία Quackser Fortune Has a Cousin in the Bronx (1970) στην οποία ο πρωταγωνιστής μαζεύει την κοπριά αλόγων και την πουλάει σαν λίπασμα για λουλούδια αλλά οδηγείται στην καταστροφή όταν η εποχή του τον ξεπερνάει και η κυκλοφορία αλόγων απαγορεύεται στο κέντρο των πόλεων.

Θα πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι ακόμη και η πιο εξωφρενική κωμωδία του Τζιν Γουάιλντερ δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρόσφατο άρθρο που διαβάσαμε στο Βήμα της Κυριακής για τον Μαρινάκη. Απολαύστε υπεύθυνα:

«Ο νέος ιδιοκτήτης κ. Ευάγγελος Μαρινάκης είναι εφοπλιστής, απόλυτα εξωστρεφής, όπως επιβάλλουν οι ναυτιλιακές δραστηριότητες που ασκεί, ζυμωμένος σε καθαρά ανταγωνιστικό περιβάλλον, έχει παράσταση του σύγχρονου κόσμου και οραματίζεται έναν οικονομικά υγιή εκδοτικό οργανισμό – τη μόνη συνθήκη που εγγυάται πραγματικά την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης – και ικανό να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στις απαιτήσεις των καιρών μας.

Επιπλέον, δεν ασκεί άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Ελλάδα, δεν είναι εργολάβος, ούτε προμηθευτής του Ελληνικού Δημοσίου, δικαιούται με άλλα λόγια να δηλώνει υπέρμαχος της πολυφωνίας και της ανεξάρτητης, ελεύθερης έκφρασης».

_____________________________________________________________

Από:http://info-war.gr/pia-tenia-tou-tzin-gouailnter-skeftete-o-pretenteris-otan-vlepi-ton-marinaki/

It rules ok! & It rules ok! (2) …

Τέλειο το timing των τρομοκρατών: μόλις η κυρά Τερέζα και το κόμμα της άρχισαν να απειλούνται στα σοβαρά με απώλεια της πλειοψηφίας (αν και όχι και της πρώτης θέσης) στις εκλογές της ερχόμενης Πέμπτης, «τσουπ»!!! Να η υπενθύμιση της αναγκαιότητας του ρατσισμού, του νόμου και της τάξης!

Γιατί η κυρά Τερέζα άρχισε να χάνει τόσο έντονα λάδια με κίνδυνο να μην μπορεί να φτιάξει μονοκομματική συντηρητική κυβέρνηση, πράγμα που θα είχε διάφορες συνέπειες; Επειδή ανακοίνωσε στα τέλη Απρίλη ότι οι συντάξεις θα αρχίσουν να μειώνονται. Κι έτσι ένας καλός αριθμός δεξιών ψηφοφόρων ψυχανεμίστηκε ότι η αγαπημένη και εθνικά υπερήφανη (καπιταλιστική) κυβέρνησή τους, παράλληλα με την απελευθέρωση απ’ τα ευρωπαϊκά δεσμά, έχει και κάτι ράματα για τις δικές τους γούνες.

Αλλά όχι!!! Στο όνομα της αυτού μεγαλειότητας: Βρετανικέ λαέ μην τα σκέφεται αυτά! Υπάρχουν χειρότεροι κίνδυνοι: να σε τρώνε σα σκυλί στο αμπέλι!!! Ψήφισε λοιπόν «σωστά» – και άντε στο καλό…

2)

Μετά από 15,5 χρόνια «τρομοκρατίας – αντιτρομοκρατίας» το συμπέρασμα, τεράστιου μεγέθους, μπορεί να θεωρείται ασφαλές: οι υπήκοοι δεν στρέφονται κατά των κυβερνήσεων / κρατών τους, ακόμα και αν είναι ολοφάνερο ότι η χ ή ψ «τρομοκρατική ενέργεια» μπάζει από παντού σαν inside job. Η μόνη εξαίρεση ήταν των ισπανών το 2004. Όμως εκεί η οργή τους οφειλόταν στο ότι η (δεξιά τότε) κυβέρνηση τους είπε ψέματα, πως οι βόμβες στο τραίνο στη Μαδρίτη ήταν δουλειά των βάσκων. Δεν φάνηκε πάντως εκείνο το μοιραίο λάθος του Αθνάρ να ψύλλιασε στο βαθμό που έπρεπε: αν οι «ευθύνες για τις σφαγές» αποδίδονται όπως βολεύουν την ατζέντα των τάδε ή των δείνα πρωτοκοσμικών βιτρινών (έτσι ώστε να γίνονται ακόμα και «μπερδέματα» στην απόδοσή τους) τότε μήπως οι πραγματικοί σχεδιαστές των σφαγών είναι άλλοι;

Οπότε το πράγμα δουλεύει: οι ψυχαναγκαστικές αντιδράσεις, ο ψυχαναγκασμός σαν κοινωνική συνθήκη, η συγκινησιακή πανούκλα, αποτελούν την βασική και συχνά την κύρια «πρώτη ύλη» της σύγχρονης πρωτοκοσμικής κοινωνικής συγκρότησης. Είναι μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία του φόβου που έχει καθιερωθεί. Αλλά και κάτι πολύ ευρύτερο: μια πειθαρχική, παραλυτική οικονομία των «συγκινήσεων» και των «συναισθηματικών αντιδράσεων». Δεν τίθεται ζήτημα λογικής συνοχής, κι ούτε κουβέντα για κριτική σκέψη που να αντέχει το όνομά της. Το αντίθετο: μόνο «εκλογικεύσεις» της όποιας έκφρασης της συγκινησιακής πανούκλας, του καθοδηγούμενου «συναισθηματισμού». Η αγοραία εκδοχή της «λογικής» της οποίας τυπικό δείγμα είναι αυτό: ε, άνεργοι, φτωχοί, εργάτες… τι άλλο θα γίνουν; Φασίστες! Περιθωριακοί, ξένοι… τι άλλο θα γίνουν; Τρομοκράτες!

Και ιδού το κωμικοτραγικό (από ιστορική άποψη: το εμβληματικό) αυτής της κατάστασης: όσο περισσότερο βυθίζονται στον βούρκο των «δικαιολογημένων συναισθηματικών αντιδράσεων» οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες, τόσο ευκολότερο το έχουν να ενοχοποιούν, συχνά με λύσσα, όποιον τους υποδειχθεί κατάλληλα απ’ τους άρχοντες. Και ενώ δεν το ξέρουν καν και καν, τόσο περισσότερο επιβεβαιώνουν και ενσωματώνουν εκείνο που είχε προδιαγράψει «κάποιος» σαν τον πιο αποτελεσματικό μαζικό χειρισμό για τον 21^ο αιώνα. Δίνοντάς του μάλιστα ένα υβριδικό αλλά ακριβές όνομα:tittytainment…

Ποιος, πότε και που ήταν αυτός ο “κάποιος”, ο “νονός” της μαζικής διανοητικής πειθάρχησης που είναι, πια, η κοινοτοπία της εποχής; Ο πολύς Zbigniew Brzezinski, στο “παγκόσμιο φόρουμ” των αφεντικών στο San Francisco, το 1995. Πέθανε, αλλά η «φιλοσοφία» του βασιλεύει.

Ψάξτε το και θα καταλάβετε. (Όχι, δεν έχει υπάρξει καμία «συνωμοσία»! Όλα έχουν γίνει και γίνονται μπροστά στα μάτια μας…)

(Και πως αντιμετωπίζεται αυτό; Εμείς εδώ το πολεμάμε χρόνια! Χωρίς σπουδαίες επιτυχίες – αυτό είναι αλήθεια! Εκτός αν αποφασίσετε κι εσείς ότι σας αντιστοιχεί ένα καλό κομμάτι ενεργητικής αναμέτρησης με τα θηρία· και βρεθούμε δίπλα δίπλα όχι στα λόγια μόνο αλλά και στα έργα.

Ως τότε; Θάνατος στη λογική, ζήτω η πανούκλα!!)

__________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/it-rules-ok/

http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/it-rules-ok-2/

Jacqueline de Romilly – Αμάθεια και ανικανότητα…

Αυτή η περιφρόνηση παρουσιάζεται πολύ ενωρίς ως συνέπεια της αμαθίας, πού δηλώνει στα ελληνικά τόσο την ανοησία και την έλλειψη κρίσης όσο και την αμάθεια στην κυριολεξία.

Αν πιστέψουμε τον Πλούταρχο, ήδη ο Ανάχαρσης εκπλησσόταν στον Βίον τον Σόλωνος για τις εξουσίες πού είχαν εκχωρηθεί στο λαό και δήλωνε ότι τον εντυπωσίαζε το γεγονός «ότι μεταξύ των Ελλήνων ομιλούν μεν οι σοφοί, αποφασίζουν όμως οι αμαθείς». Είναι αμφίβολο αν ο Ανάχαρσης είπε ποτέ κάτι τέτοιο, άλλα η φράση εκφράζει το πρόβλημα πού δεν σταμάτησε καθόλου να απασχολεί τα πνεύματα στην Αθήνα.

Η «αμάθεια» αυτή κατέχει σημαντική θέση τον πέμπτο αιώνα στις κριτικές πού απευθύνουν οι αριστοκράτες στο λαό. Ο συγγραφέας της μικρής με ολιγαρχικές τάσεις πραγματείας πού έχει τον τίτλο Αθηναίων Πολιτεία, και πού κακώς έφτασε ως εμάς ανάμεσα στα έργα του Ξενοφώντα, επιτίθεται εναντίον των «κακών», αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο λαός, επειδή δεν δέχτηκε την αριστοκρατική παιδεία, δεν θα μπορούσε να επιδείξει κανένα είδος αρετής. Τους ανθρώπους του λάου, τους δημοτικούς, τους αποκαλεί «πονηρούς» (κακούς, ανάξιους, άχρηστους) και «χείρους» (κατώτερης τάξης), και μάλιστα διακηρύσσει, ως κάτι το αυτονόητο, ότι «στο λαό υπάρχει πολλή αμάθεια και απειθαρχία και κακία»

Κατά τη γνώμη του, η φτώχεια αρκεί για να εξηγήσει αυτό το γεγονός, γιατί «πράγματι αυτή τούς εξωθεί προς τις κακές πράξεις και η έλλειψη αγωγής καθώς και ή αμάθεια (ή ανοησία) οφείλονται σε μερικούς ανθρώπους στην έλλειψη πόρων». Συμπεραίνει, λοιπόν, ότι δεν είναι καθόλου σωστό να δίνεται σε όλους το δικαίωμα να παίρνουν το λόγο ή να συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις. Αυτός ο ρόλος θα έπρεπε να ανήκει στους ικανότερους και στους καλύτερους.