Bel share θα πει «στο δρόμο»…

Dj της ημέρας, ο Παναγιώτης Πούτος

Khebez Dawle σημαίνει «κρατικό ψωμί». Στη Συρία η κυβέρνηση του Άσαντ χρηματοδοτούσε την παραγωγή ψωμιού για τους πολίτες και η φράση είχε φτάσει να συμβολίζει τη σταθερότητα που εξασφάλιζε το κράτος. Μια ισχνή ευημερία με κόστος την έλλειψη ελευθερίας και την εξάρτηση από την κυβέρνηση. Khebez Dawle είναι το όνομα που διάλεξε ένα ροκ συγκρότημα το οποίο δημιουργήθηκε στη Συρία, ενώ η Αραβική Άνοιξη στη χώρα εξελισσόταν ταχύτατα στο γνωστό σφαγείο. Κρυβόντουσαν για να αποφύγουν τη στρατολόγηση και τελικά, όταν ο ντράμερ του συγκροτήματος σκοτώθηκε, αποφάσισαν να φύγουν μαζί. Εγκαταστάθηκαν για λίγο καιρό στο Λίβανο και μετά από ένα μικρό διάστημα ξεκίνησαν το ταξίδι για την Ευρώπη. Πριν φύγουν από τη Βηρυττό πούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να μαζέψουν χρήματα. Στην Κωνσταντινούπολη βρήκαν αυτούς που θα τους μετέφεραν στη Λέσβο. Όταν η βάρκα έφτασε σε κάποια παραλία τού νησιού, οι μουσικοί άρχισαν να μοιράζουν σιντί τους στους παραθεριστές που βρίσκονταν εκεί. Σε συνεντεύξεις τους έχουν χαρακτηρίσει σουρεαλιστικό το περιστατικό της διανομής των σιντί.

Επόμενος σταθμός η Αθήνα όπου αγόρασαν μία κιθάρα, αφού, όπως είπε σε συνέντευξη στο Al Jazeera ο ιδρυτής του συγκροτήματος Ανάς Μαγκρεμπί, δεν μπορούσαν να αντέξουν χωρίς να παίζουν μουσική. Γράφοντας αυτό το άρθρο σταματάω λίγο για να βάλω τον εαυτό μου στη θέση τους. Αν γινόμουν πρόσφυγας, τι θα έπαιρνα μαζί; Πάντοτε ένιωθα σαν μια χελώνα — δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να κουβαλάω το καβούκι-σπίτι μου. Κοιτάω τα βιβλία, πέντε-έξι βιβλιοθήκες παραγεμισμένες με βιβλία. Θα τα παρατούσα όλα, δε θα προσπαθούσα καν να τα πουλήσω, ποιος αγοράζει βιβλία; Θυμάμαι την Μαρία Μπράουν, από την ταινία του Φασμπίντερ, να μιλά με έναν μαυραγορίτη που υποδύεται ο ίδιος ο Φασμπίντερ. Του πουλάει τα κοσμήματά της προσπαθώντας να βρει λεφτά στην μεταπολεμική, ισοπεδωμένη Γερμανία. Ο μαυραγορίτης της προτείνει να αγοράσει μία πολύτιμη έκδοση των απάντων του Χάινριχ φον Κλάιστ. «Τα βιβλία καίγονται πολύ γρήγορα και δεν ζεσταίνουν», του λέει η Μαρία. «Ναι, είναι κι αυτή μια άποψη», συμφωνεί ο μαυραγορίτης. «Είναι η δική μου άποψη», απαντά.

Δεν αξίζουν τίποτα τα πράγματα σε έναν πόλεμο, όσο κι αν τα αγάπησες, όσο κι αν ταυτίστηκες και συνδέθηκες μαζί τους. Θα τα παρατούσα όλα πίσω, όπως όλοι οι πρόσφυγες, σε κάθε εποχή, Έλληνες της Μικρασίας και του Πόντου, Αρμένιοι της Ανατολίας, Σέρβοι από την Κράινα, Βόσνιοι, Κύπριοι, Γερμανοί Σουδήτες, αναρίθμητα έθνη. Μια βόμβα θα έβρισκε το σπίτι, θα τα έκανε όλα στάχτη. Κι αν δεν ήταν βόμβα θα ήταν κάποιοι ένοπλοι που θα ορμούσαν να βρούνε πράγματα αξίας και θα διασκέδαζαν καίγοντας τους τόμους και σκίζοντας τις σελίδες. Είναι οδυνηρό να σκέφτεσαι τον εαυτό σου στη θέση του πρόσφυγα, σε κάνει να θες να σταματήσεις το κακό.

Από την Αθήνα ακολούθησαν τη γνωστή διαδρομή των προσφύγων μέσα από τα Βαλκάνια. Στα σύνορα με την Κροατία, έπειτα από αρκετή αναμονή μέσα στη βροχή και τις λάσπες, τους συνέλαβε η αστυνομία και τους κράτησαν είκοσι τέσσερις ώρες. Συστήθηκαν ως μουσικοί στους αστυνόμους και ένας από αυτούς, που ήταν ο ίδιος ερασιτέχνης ντράμερ, παρακολούθησε ένα τραγούδι τους στο YouTube. Το σουρεαλιστικό στοιχείο παντού παρόν. Στην Κροατία ήταν που έδωσαν την πρώτη τους συναυλία, ένα προσφυγικό ταξίδι που έγινε περιοδεία. Έδωσαν συναυλίες και στην Αυστρία, αλλά και στη Γερμανία όπου κατέληξαν ζητώντας άσυλο από την κυβέρνηση.

Ο τίτλος τού τραγουδιού Bel share σημαίνει «στο δρόμο». Ταιριάζει πιο πολύ από όλα τα άλλα στην περιπέτεια που ζήσαν διασχίζοντας την Ευρώπη.

Πηγές:

This Syrian band played its first European concert in a refugee camp. Now they’re going on tour

How one group of refugees turned their plight into a musical tour

Syrian Rocker-Refugees Take Their Act To Europe

Οι Khebez Dawle παίζοντας το τραγούδι Bel Share
στη Βηρυττό, λίγο πριν πάρουν το δρόμο για την
Ευρώπη.

* * *

____________________________________________________________________________

Aπό:https://dimartblog.com/2017/06/08/bel-share/

Πολυτεχνείο Κρήτης Α.Ε. …Κατάληψη Rosa Nera …

Τις τελευταίες μέρες, παρατηρούμε ότι εμπλουτίζεται το συγγραφικό έργο του Βασίλη Διγαλάκη σε τοπικά μέσα και σε κοινωνικά δίκτυα. Ο υπερδραστήριος συγγραφέας και (μέχρι τον Αύγουστο) πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης αναλαμβάνει έτσι το βαρύ φορτίο της εκπροσώπησης πρόθυμων υπερασπιστών ενός «εξευγενισμένου λιμανιού», κοινοποιώντας απεγνωσμένα το βαθύ του πόθο «να νοικοκυρέψει επιτέλους» τα ιδιοκτησιακά του Πολυτεχνείου.

 

Ποιοι είναι όμως αυτοί;

Μια κάστα μηχανικοί, δικηγόροι καθηγητάδες, αρχιτέκτονες, ξαδέρφια και λοιποί, μαθημένοι στα μαλακά τους πούπουλα και καλοσπουδαγμένοι στο εξωτερικό, που σήμερα κατέχουν και τον παχουλό μισθό και την παχουλή βίλλα, δηλώνουν όπου μπορούν την αμέριμνη συμπαράσταση τους στον εκπρόσωπο μιας διαχείρισης της παλιάς πόλης που μονάχα ο Δόγης Βενετίας τους ξεπερνά το 1252[1]. Αφού βάλαν χέρι πριν τριάντα χρόνια στα Ταμπακαριά κι έκαναν «υψηλής αισθητικής» μετατροπή της γειτονιάς των βυρδοδεψών εργατών, γλυκάθηκαν με την κρίση κι είπαν να μας φροντίσουν κι άλλο: έρχονται και μας λένε πως η παλιά πόλη των Χανίων χρειάζεται «αξιοποίηση».

Σήμερα, η Κρήτη βρίσκεται στο επίκεντρο της γενικευμένης επίθεσης ελληνικών και ξένων εταιριών που θέλουν να μετατρέψουν την ομορφιά του Μεσογειακού τοπίου σε γκολφ και σουίτες. Για να γλυκάνουν και εμάς, μας τάζουν εργασία, μας τάζουν τουριστική προβολή και χιλιάδες επισκέπτες, κέρδη μεγάλα και δόξα παγκοσμιοποιημένη.

Όμως, αυτά που δε μας λένε είναι τα κυριότερα: ολόκληρες γειτονιές αλλάζουν μορφή και γίνονται μεγάλα κέντρα διασκέδασης μόνο για πλούσιους τουρίστες και για πλούσιους ντόπιους, αφού το μόνο που θα μπορείς να κάνεις είναι να καταναλώνεις – με τα δικά τους μέτρα και φυσικά με τη δική τους τσέπη.

“Στην ντροπή της θαλάσσης”…

Της Βάλιας Κάλντα

Η μεγαλύτερη θλίψη και αδικία κάθε καλοκαιριού είναι εκείνες και εκείνοι που στερούνται τη θάλασσα επειδή ντρέπονται. Το χωράει ο νους σου;

Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι, ανακαλώ και ζυγίζω με τα χρόνια όλο και πιο βαθιά αυτή τη μεγαλύτερη ζημιά της εξουσίας του βλέμματος. Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι συναντώ ξανά τους ίδιους εγκλωβισμένους σφιχτά, μέσα στο μανδύα των ρούχων τους.

Κάθε που μπαίνει το καλοκαίρι φοβάμαι πως πληθαίνουμε τους ανθρώπους που στερούνται την αταξικότητα του νερού και τη θεραπεία της θάλασσας για τους σκληρούς χειμώνες. Η φτήνια του κόσμου που χτίζεις φαίνεται στη ντροπή για τη θάλασσα. Στον αριθμό των ατόμων που κάθε καλοκαίρι μετράω να μη φτάνουν στο νερό επειδή ντρέπονται πως δεν είναι άξιες και άξιοι να παρουσιάσουν το σώμα τους, πώς δεν αξίζει σε ένα σώμα να απολαύσει τη θάλασσα αφού δεν κέρδισε τη σφριγηλότητα, δεν καταπολέμησε την κυτταρίτιδα, δεν κατάπιε το μπυροκοίλι. Αφού δεν κέρδισε το δικαίωμα στην έκθεση.

 

Η φτήνια του κόσμου κρέμεται πάνω από όλες τις προφάσεις που σκαρφίζονται τα νεαρά κορίτσια να μη φτάσουν στη θάλασσα με τους συμμαθητές τους, σε όλες τις φορές που είπαμε πως έχουμε περίοδο για να μην αφαιρέσουμε το παντελόνι μας μπροστά σε εκείνον που μας άρεσε, η φτήνια του κόσμου και η αβάθια του, κρέμεται πάνω από όλες τις φράσεις που μας στέρησαν το βάθος της θάλασσας.

---

Από:http://www.nostimonimar.gr/stin-ntropi-tis-thalassis/

Τεχεράνη…

Λοιπόν; Εξυπηρετούν τόσο καλά τα συμφέροντα της Τεχεράνης αυτές οι δύο χτεσινές επιθέσεις ώστε, το φαντάζεστε, είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι για τους σχεδιαστές τους. Φυσικά ο θρυλικός isis «ανέλαβε την ευθύνη». Όπως συνήθως άλλωστε. Επιπλέον τα αφεντικά του isis είναι τόσο overdose ώστε (θεωρητικά τουλάχιστον) θα μπορούσε κανείς να περιμένει οτιδήποτε από δαύτους. Ωστόσο, στην όλο και πιο στενή περιοχή του πραγματισμού, δεν θα τους συνέφερε μια τέτοια επίθεση – λέμε.

Ποιά είναι τα οφέλη για το ιράν; Πρώτον ότι δεν θα μπορεί κανείς πια (είτε το Ριάντ, είτε το Τελ Αβίβ, είτε η Ουάσιγκτον) να κατηγορεί την Τεχεράνη σαν υποκινητή «τρομοκρατών» – κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ίσχυε! Δεύτερον, σε μια περίοδο όξυνσης των διακρατικών εντάσεων στην περιοχή, το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει το Ριάντ σαν πατρώνα της τρομοκρατίας – δικό του δημιούργημα είναι ο isis, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες! Οι «φρουροί της επανάστασης», ο τρίτος πυλώνας εξουσίας στο ιράν, έκαναν ήδη τις σχετικές δηλώσεις.

Το μόνο αρνητικό στοιχείο αυτών των επιθέσεων, σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος, είναι ότι πραγματοποιήθηκαν, και μάλιστα σε καλά φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας. Το σύστημα εσωτερικής ασφαλείας του ιράν περηφανευόταν πως είναι αρκετά αποτελεσματικό (χωρίς να βλέπει κανείς στους δρόμους των πόλεων μπάτσους ή στρατό, σας διαβεβαιώνουμε· απ’ αυτή την άποψη το κέντρο της Αθήνας είναι «Βηρυττός» στην εποχή του πολέμου, στα ‘80s…). Όμως υποψιαζόμαστε ότι η πιο συντηρητική / σκληροπυρηνική πλευρά του καθεστώτος (αυτή που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές) θα φροντίσει να αξιοποιήσει την “μεγαλύτερη ανάγκη για ασφάλεια”, ενδεχομένως φρενάρωντας μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει ο Rouhani στη δεύτερη προεδρική θητεία του. Οπότε, και ως προς την ασφάλεια, “ουδέν κακό αμιγές καλού”…

Ένα επιπλέον σημείο όπου είναι πιθανόν να “βοηθήσουν” αυτές οι επιθέσεις τους προσανατολισμούς του ιρανικού καθεστώτος είναι η ένταξή του στο SCO. Ως τώρα, μετά την επανάσταση του 1979 και την ανατροπή του βασιλιά («σάχη»), η Τεχεράνη δεν είχε ενταχθεί σε καμία στρατιωτική συμμαχία. Αν τώρα πρόκειται να προχωρήσει στο τελικό βήμα, οι «κίνδυνοι απ’ την τρομοκρατία» είναι ένα καλό επιχειρήμα απέναντι σε όσους, ενδεχομένως, θα διαφωνούσαν…

(Αν και το ιρανικό καθεστώς δεν είχε ως τώρα εκδηλωμένο περιστατικό «ισλαμικής τρομοκρατίας» με την γνωστή έννοια, έχει 2 θέματα που θα μπορούσαν να πάρουν και τέτοια μορφή· αν και η «ανάληψη ευθύνης» απ’ τον isis φρόντισε να «μπουν τα πράγματα στη θέση τους». Το πρώτο ζήτημα βρίσκεται στα σύνορα με το πακιστάν και αφορά το Balochistan, μια περιοχή που εκτείνεται και στα δύο κράτη, όπου υπάρχει ένα – μειοψηφικό αλλά δραστηρίο – ένοπλο αυτονομιστικό κίνημα. Εκεί έχουν γίνει κατά καιρούς επιθέσεις κατά του ιρανικού στρατού και των συνοριοφυλάκων. Όπως έχουν γίνει αντίστοιχες και στην πακιστανική επικράτεια.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά τις κουρδικές περιοχές στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με το ιράκ. Το δικό τους αυτονομιστικό κίνημα ηττήθηκε πριν πολλά χρόνια, και έκτοτε δεν υπάρχει ένταση.

Ωστόσο είναι γνωστό ότι το Τελ Αβίβ έχει προσπαθήσει να «αναθερμάνει» την δράση ένοπλων κούρδων κατά του ιράν, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας δυο χούφτες «πρόθυμων». Ωστόσο οι ως τώρα προσπάθειές του έχουν αποτύχει, κυρίως επειδή οι κουρδικοί πληθυσμοί εντός της ιρανικής επικράτειας δεν «τσιμπάνε»…)

___________________________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/techerani/

Η σύγχρονη τάση μετανάστευσης των ελλήνων…

[Τις τελευταίες μέρες γίνεται πολλή συζήτηση για κάτι που είπε ο Κώστας Καζάκος, για το αν έπρεπε να το πει και για το τι εννοούσε. Το ιστολόγιο δεν υποτιμάει την κρίση των αναγνωστών και γι’ αυτό δεν θα σχολιάσει το παραμικρό. Για να διευκολύνει, μάλιστα, την κριτική αλλά και την εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων, παραθέτει σήμερα ένα απόσπασμα από την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα για το έτος 2015. Το απόσπασμα προέρχεται από το Πλαίσιο V.I «Φυγή ανθρωπίνου κεφαλαίου: Η σύγχρονη τάση μετανάστευσης των ελλήνων στα χρόνια της κρίσης» και παρατίθεται όχι απλώς ασχολίαστο αλλά χωρίς καν τις συνηθισμένες υπογραμμίσεις μου.]

Ο ρόλος του ανθρώπινου κεφαλαίου στην αναπτυξιακή διαδικασία αποτελεί καθοριστικό στοιχείο της θεωρίας της «ενδογενούς ανάπτυξης». Δεν είναι τυχαίο ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 επικράτησε ο όρος «οικονομία της γνώσης» (knowledge-driven ή knowledge-based economy, OECD 1996), καταδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο τη σχέση ανάμεσα στην οικονομία της αγοράς και στη γνώση. Βασικό επιχείρημα είναι ότι η οικονομία που συσσωρεύει υψηλής ποιότητας ανθρώπινο κεφάλαιο νέμεται τους καρπούς της τεχνολογικής προόδου, βελτιώνει την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά της και επιδεικνύει υψηλό και διατηρήσιμο ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης. Η γνώση συντελεί στη δημιουργία νέων προϊόντων και υπηρεσιών, στον αποτελεσματικότερο συνδυασμό εργασίας και φυσικού κεφαλαίου και στην καινοτομία. Φορέας γνώσης είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο, δηλαδή το σύνολο των γνώσεων και των δεξιοτήτων που αποκτά ο άνθρωπος με σπουδές και επαγγελματική εμπειρία.

Συνεπώς, προτεραιότητα της κάθε πολιτείας είναι η δημιουργία, διατήρηση και προστασία του ανθρώπινου κεφαλαίου της. Εντούτοις, στην Ελλάδα της κρίσης, το φαινόμενο της εκροής ανθρώπινου κεφαλαίου που είναι γνωστό με τον όρο «διαρροή» ή «έξοδος εγκεφάλων» (brain drain ή exodus), έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Από το 2008 μέχρι το 2013, σχεδόν 223 χιλιάδες νέοι ηλικίας 25-39 ετών εξήλθαν μόνιμα από τη χώρα με κατεύθυνση πιο ανεπτυγμένες χώρες, αναζητώντας εργασία με καλύτερη αμοιβή και καλύτερες προοπτικές κοινωνικής και οικονομικής προόδου. Είναι η γενιά που επηρεάστηκε περισσότερο από την κρίση, γνωστή ως «generation E» (expats) ή «generation G» (young, talented and Greek) ή «generation We». Η εκδήλωση του φαινομένου και η δυναμική του καθιστούν επιτακτική την ανάγκη, πρώτον, να αποτυπωθούν και να καταγραφούν τα χαρακτηριστικά του, δεύτερον, να διερευνηθούν οι λόγοι για τους οποίους εκδηλώνεται στην παρούσα συγκυρία και, τρίτον, να εντοπιστούν οι αρνητικές επιπτώσεις για την εγχώρια οικονομία προκειμένου να διαπιστωθεί υπό ποιες συνθήκες θα μπορούσε να καταγραφεί επιστροφή του ανθρώπινου κεφαλαίου. Αυτά τα τρία ζητούμενα αποτελούν τους άξονες στους οποίους θα κινηθεί η παρούσα ανάλυση, πριν καταλήξει με τη διατύπωση ενός ελάχιστου συνόλου έξι προτάσεων πολιτικής που συνδέονται με τη διατηρήσιμη ανάπτυξη και που μπορούν να βοηθήσουν όχι μόνο στον περιορισμό, αλλά και στην αντιστροφή του
φαινομένου.

Περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ, ΛΟΝΔΙΝΟ: ΕΝΟΧΟΣ Ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ…

Τα δύο πρόσφατα χτυπήματα στη Βρετανία «σηκώνουν την πέτρα της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής για να αποκαλύψουν τη φαουστιανή της συμμαχία με το ακραίο Ισλάμ, ειδικά τη σέχτα που είναι γνωστή ως Ουαχαμπισμός ή Σαλαφισμός, της οποίας ο κύριος κηδεμόνας και τραπεζίτης είναι η πετρελαϊκή μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας, του μεγαλύτερου αγοραστή όπλων της Μεγάλης Βρετανίας», όπως το διατύπωσε εξαίρετα ο Τζον Πίλτζερ.

Δράστες γνωστοί στις μυστικές υπηρεσίες

Οι οπλισμένοι με μαχαίρια δράστες της επίθεσης του Σαββάτου στο Λονδίνο έπεσαν όλοι νεκροί από τις 50 περίπου σφαίρες που έριξαν οι αστυνομικές δυνάμεις, συνεπώς δεν πρόκειται να μάθουμε τίποτα από αυτούς. Και καθώς οι πληροφορίες για το νέο χτύπημα έρχονται με το σταγονόμετρο, έχει μια σημασία να δούμε τι μπορέσαμε να μάθουμε για το προηγούμενο χτύπημα που έλαβε χώρα στη Βρετανία, το χτύπημα στο Μάντσεστερ, χάρη σε μια σειρά αποκαλύψεων που ακολούθησαν μια αμερικάνικη διαρροή. Η διαρροή αυτή, που προκάλεσε μεγάλη κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών, έγινε προφανώς στα πλαίσια του εμφυλίου που διεξάγεται στο εσωτερικό του αμερικάνικου κατεστημένου.

Μάθαμε λοιπόν πως οι γονείς του δράστη, Σαλμάν Αμπεντί, ήταν μέλη της LIFG (Λιβυκή Ισλαμική Μαχητική Ομάδα), μιας ‘τζιχαντιστικής’ ομάδας Λίβυων αντι-κανταφικών. Μάθαμε επίσης πως, κατά τη διάρκεια της θητείας της Τερέσα Μέι ως υπουργού Εσωτερικών, το βρετανικό κράτος ενθάρρυνε Βρετανούς λιβυκής καταγωγής, μεταξύ των οποίων και μέλη της LIFG, να ταξιδέψουν στη Λιβύη και τη Συρία για να πάρουν μέρος στους πολέμους δια αντιπροσώπων που διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός ενάντια σε Καντάφι και Άσσαντ. Επιπλέον, η Daily Mail επικαλούμενη μια ανώνυμη πηγή στις υπηρεσίες ασφαλείας ανέφερε πως το FBI είχε συμπεριλάβει το δράστη του Μάντσεστερ στις τρομοκρατικές του λίστες, και πως είχε προειδοποιήσει τη βρετανική ασφάλεια πως ο δράστης ήταν μέλος ενός πυρήνα του ISIS στη Βόρεια Αφρική που σκόπευε να χτυπήσει κάποιον πολιτικό στόχο στη Βρετανία. Μάθαμε ακόμα ότι ο δράστης είχε καταγγελθεί επανειλημμένα στην αντιτρομοκρατική από άλλους πολίτες για τις αντιδραστικές του απόψεις και για πιθανή συμμετοχή σε τρομοκρατικά δίκτυα. Μάθαμε, τέλος, πως ο δράστης είχε επισκεφθεί δύο φορές στη φυλακή τον καταδικασμένο για τρομοκρατία Αμπντάλ Ραούφ Αμπνταλλά, κάτι που θα ήταν αδύνατο να έχει συμβεί χωρίς να το γνωρίζει η βρετανική ασφάλεια.

Ο δράστης λοιπόν του μακελειού του Μάντσεστερ ήταν χωρίς καμιά αμφιβολία γνωστός στις αρχές, όπως γνωστή ήταν και η ιδεολογία του. Υπάρχουν ήδη αναφορές πως η αστυνομία είχε ενημερωθεί και για το ποιόν τουλάχιστον ενός από τους δράστες του χτυπήματος στο Λονδίνο.

Οικόσιτοι ιμπεριαλοτζιχαντιστές στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας