Ο ξεναγός με τη γαλλική προφορά …


Από τον Anaximandros Soicher

Η βελόνα πέφτει στο πικάπ, μια λατέρνα κροταλίζει, ένας κύριος με γαλλική προφορά προθυμοποιείτε να με ξεναγήσει στην ‘’Οδό ονείρων’’, δέχομαι την προσφορά του και ξεκινάμε.

Μετά από ακαθόριστο χρόνο φτάνουμε στο τέλος της ξενάγησης, με καληνύχτισε και μου υποσχέθηκε πως θα μαζέψει τα όνειρα μου για να τα κάνει μουσική. Έτρεξα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ, με μία πρωτόγνωρη αίσθηση συνέργιας. Προσπαθώ από τότε ,να είμαι συνεπείς ονειροπόλος, έχοντας ακόμα και μετά τον θάνατο του, την μεταφυσική πλέον βεβαιότητα, ότι αυτός ο ‘’συλλέκτης ονείρων’’ θα συνεχίσει την συγκομιδή.

Μετά την ‘’Οδό ονείρων’’ ακολούθησε  ‘’Ο σκληρός Απρίλης του ‘45’’, ‘’Ο Μεγάλος Ερωτικός’’, ‘’Τα παράλογα’’, ‘’Το χαμόγελο της Τζοκόντας’’. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε την ευγένεια νε με συστήσει στους φίλους του, το Νίκο Γκάτσο, το Μίκη Θεοδωράκη, το Βαμβακάρη, τη Φαραντούρη, τη Μελίνα Μερκούρη και άλλους.

Ένας καλός οικογενειακός φίλος, μου μίλησε μια μέρα για τα ‘’Σχόλια του Τρίτου’’, από αυτά τα σπουδαία κείμενα κατάλαβα ότι ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν μια χαρακτηριστική περίπτωση  ‘’Σωκρατικής μύγας’’. Δεν είχε αφήσει μουλάρι για μουλάρι που να μην μπει στα ρουθούνια του. Μουλάρια ‘’αριστερά’’, μουλάρια ‘’δεξιά’’ αλλά με μια παραπάνω αγάπη στα μουλάρια τα ‘’πράσινα’’. Οι ‘’αυριανιστές’’ και τα ‘’καμάρια της ηθικής’’, άλλες φορές ως κώνωπες και άλλες φορές ως μυγοσκοτώστρες προσπαθούσαν να σαμποτάρουν αυτό το ανηλεές πειρακτήρι.

Στα κείμενα του, ο Μάνος Χατζιδάκις, σαν άλλος Κλαούζεβιτς, σκαρώνει στρατηγικές αντιμετώπισης των πάσης φύσεως κάφρων.

Χαρακτηριστική περίπτωση τέτοιου κειμένου, είναι το  ‘’ Πράξεις πολίτου και αντιδράσεις κωνώπων’’, εκεί μέσα ο Μάνος Χατζιδάκις  μας προετοιμάζει για το τι θα βρούμε μπροστά μας, αύριο μεθαύριο εμείς οι νεότεροι.

‘’Οι κώνωπες δρουν κι αντιδρούν, δεν σκέφτονται. Ύστερα, ελκύονται από τις επιφάνειες, τις επιδερμίδες. Για την ουσία δεν ενδιαφέρονται.’’(Μάνος Χατζιδάκις, Τα σχόλια του Τρίτου, Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ, σελ. 80)

Στο ίσως γνωστότερο κείμενο του, με τίτλο ‘’Το πρόσωπο του τέρατος κι ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε’’, ο συγγραφέας μας εκμυστηρεύεται  τους φόβους του για τα ζώα της δημόσιας ζωής.

‘’Έτσι και εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ έναν σκύλο, ή τέλος πάντων με ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πω και πώς να τους το πω;’’ (Μάνος Χατζιδάκις, Τα σχόλια του Τρίτου, Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ, σελ. 58)

Το αιχμηρό κείμενο με τίτλο ‘’Τα παιδιά της Γαλαρίας’’ είναι μια έκτακτη ‘’αναμόχλευση παθών’’, ο Μάνος Χατζιδάκις κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο προς όλες τις κατευθύνσεις και θρηνεί τα χαμένα όνειρα της γενιάς του.

‘’…τα παιδιά που πολέμησαν και ονειρεύτηκαν, γίναν παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανιστήκαν στις φυλακές και στα ξερά νησιά του Αιγαίου.’’ Και συνεχίζει λέγοντας… ‘’ Τα παιδιά της Γαλαρίας δεν ήσαν φαύλα, δεν ήσαν χίτες, δεν ήσαν ανώμαλα με τον φασισμό στο ΄να πλευρό τους. Δεν συμβιβάστηκαν με τους νικητές Γερμανούς, δεν υπήρξαν ‘’πατριώτες’’ με το περιεχόμενο του χωροφύλακα και του μπράβου.’’ (Μάνος Χατζιδάκις, Ο καθρέφτης και το μαχαίρι, ΙΚΑΡΟΣ,σελ.85)

Δεκάδες λαμπρά κείμενα θα μπορούσα να αραδιάσω σε αυτό το μικρό άρθρο, απ’ το ‘’Αναρχικός : Ένας μύθος σύγχρονης καταδίωξης’’ μέχρι το ‘’ Ο Σαίξμηρ είναι περίεργα ντυμένος’’ και από το ‘’ Ο λαχειοπώλης του ουρανού’’ μέχρι το ‘’ Εν Ηρακλείω εγένετο’’. Σας προτρέπω, σε περίπτωση που δεν το έχετε κάνει ακόμη, να εξερευνήσετε τον Μάνο Χατζιδάκι πέρα από την μουσική του διάσταση. Θα αντιληφθείτε ότι η μουσική του από την μια και τα κείμενα του από την άλλη, μπορούν να γίνουν εξαίσιες συμπληγάδες στις οποίες μέσα μπορούμε να τσακίσουμε κάθε αισθητική, πολιτική ή ακόμα και κοινωνική αναπηρία μας.

Ο Μάνος Χατζιδάκις αποποινικοποίησε το όνειρο, είτε με τα κείμενα του, είτε με την μουσική του, δημιουργώντας μια βαριά βιομηχανία αιθεροβατών. Γι αυτό αλώστε πολεμήθηκε με τόση μανία. Τα έργα του, τελούν και θα τελούν χρέη μαμής, εκμαιεύοντας ιδέες και όνειρα.

Αν κάτι μου έμαθε ο Μάνος Χατζιδάκις, είναι να έχω το θάρρος να ονειρεύομαι.

Υ.Γ

Αρνούμαι να γράψω άλλο ένα βιογραφικό άρθρο που θα μυρίζει λιβάνι, γι αυτό άλλωστε η δημοσίευση του εν λόγω κειμένου γίνεται μερικές μέρες πριν την επέτειο του θανάτου του. Ας καταλάβουμε επιτέλους ότι δεν τιμάμε την μνήμη των ‘’πεσόντων’’ με το να αναμασάμε μια φορά το χρόνο το βιογραφικό τους, δεν πρέπει να είναι το θέμα μας, ούτε ποιο ήταν το αγαπημένο τους φαγητό, ούτε τι νούμερο παπούτσι φορούσαν, αλλά τι παρακαταθήκη μας άφησαν.

Με το να παρουσιάζονται προσωπικότητες σαν τον Μάνο Χατζιδάκι ως μουσειακά εκθέματα, αυτομάτως στειρώνεται η επικινδυνότητα τους, ας αφήσουμε λοιπόν τις δακρύβρεχτες αράδες και τα μνημόσυνα και ας προχωρήσουμε ως γνήσιοι ‘’μη κώνωπες’’ πέρα απ’ την επιφάνεια.


Από:http://www.nostimonimar.gr/o-xenagos-me-ti-galliki-profora/

Γιατί το αρχαίο δράμα δεν είναι αντιπολεμικό…


Δημήτρης Φράγκος

Αφορμή για το κείμενο αυτό είναι δηλώσεις ανθρώπων του θεάτρου στον ελληνικό χώρο που ασχολούμενοι κυρίως με την αρχαία τραγωδία, ως ηθοποιοί ή σκηνοθέτες, κάνουν λόγο για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα των αρχαίων κειμένων. Η άποψη αυτή δεν περιορίζεται στους επαγγελματίες του θεάτρου, ή στον ελληνικό χώρο μόνο. Σε κριτικούς, δημοσιογράφους, αρθρογράφους, ακαδημαϊκούς, στην κοινή γνώμη, στην Ελλάδα και διεθνώς, το κυρίαρχο αφήγημα είναι πως σημαντική πτυχή του αρχαίου δράματος είναι ο αντιπολεμικός του χαρακτήρας, άποψη που χρησιμοποιείται στις περισσότερες αναλύσεις ως κεντρική για την κατανόηση των έργων. Σ’ αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω να αποδείξω πως η σύνδεση της αθηναϊκής τραγωδίας με αντιπολεμικές συνδηλώσεις είναι αναχρονιστική, θεωρητικά αστήρικτη και ευκαιριακή.

Στην πρώτη ενότητα του κειμένου εντοπίζεται η γέννηση του αντιμιλιταρισμού ως κοινωνικού φαινομένου συνυφασμένου με την νεωτερικότητα. Αυτό γίνεται για να ξεκαθαριστεί η προέλευση της έννοιας του αντιπολεμισμού για να αναδειχτεί και να στηριχτεί η κεντρική θέση του κειμένου, δηλαδή το άτοπο της άμεσης ερμηνείας του αρχαίου δράματος ως φέροντος αντιπολεμικού μηνύματος. Στην ίδια ενότητα επιχειρείται και μια αποδόμηση της άποψης πως ο πασιφισμός υφίσταται ως έννοια από την αρχαιότητα. Μια προσεκτικότερη ανάλυση των γραφομένων των αρχαίων κλασικών επί του θέματος αποκαλύπτει το άτοπο της σύνδεσης των ιδεών τους με τον πασιφισμό. Στη δεύτερη ενότητα θα απαντηθούν ερωτήματα ως προς τον βαθμό ελευθερίας που μπορούν να διεκδικήσουν οι ερμηνευτές των κλασικών έργων. Θα εξεταστούν σύγχρονες μεταφορές έργων στο θέατρο, θα συζητηθεί εν συντομία η κυριαρχία του κειμένου σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία μιας θεατρικής παραγωγής, και θα γίνει αναφορά σε συγκεκριμένα παραδείγματα απόψεων (κριτικών, ηθοποιών κ.λπ.) όσον αφορά την αντιπολεμική κατανόηση του αρχαίου δράματος, ώστε να περιγραφούν οι λόγοι που μια τέτοια κατανόηση είναι προβληματική.

Συνέχεια

Ο Καναδάς ζητάει συγγνώμη για τo κυνήγι των ομοφυλόφιλων “Αν έρθει η συγγνώμη, θα είναι κάτι σημαντικό” υποστηρίζουν τα θύματα…


_96551391_hi040059750

Κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου, εκατοντάδες ομοφυλόφιλοι στον Καναδά έχασαν τις κυβερνητικές και στρατιωτικές τους θέσεις εξαιτίας των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Αυτό δεν συνέβη άτακτα, αλλά ήταν μέρος μια συντονισμένης πρακτικής τρομοκρατίας και παρενόχλησης, υπό την ομπρέλα μιας εθνικής επιχείρησης ασφάλειας, η οποία, εκ των υστέρων, ομομάστηκε Εκκαθάριση.

Το 1986, ο Simon Thwaites διετάχθη να παραστεί σε μια συνάντηση με την καναδική ερευνητική επιτροπή της Εκκαθάρισης, εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν, ασυμπτωματικός, φορέας του ιού HIV. Eκεί του ζήτησαν να παραδεχθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος και να ονοματίσει ποια άλλα μέλη του στρατού γνώριζε ότι ήταν σαν και αυτόν. Μετά την συνάντηση ο Thwaites υποβιβάστηκε και το 1989 απολύθηκε για “ιατρικούς λόγους”.

Αυτή η περίπτωση είναι μία από τις εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι ομοφυλόφιλοι του Καναδά εκδιώχθηκαν από τις θέσεις τους εξαιτίας της σεξουαλικής τους ταυτότητας. Ωστόσο η περίπτωση του Thwaites ξεχωρίζει, καθώς είναι μια από τις πιο λεπτομερείς. Αυτό εν μέρει συμβαίνει επειδή ο Thwaites πολέμησε δικαστικά την απόλυση του και το 1994 το δικαστήριο ανθρωπίνων δκαιωμάτων του Καναδά αποφάσισε ότι ο καναδικος στρατός δεν έπρεπε να έχει διώξει τον Thwaites, παρά το γεγονός ότι ήταν φορέας του ιού. Ο ίδιος έλαβε αποζημίωση, αλλά όχι σύνταξη. Έχασε την δουλειά, το αμάξι και το σπίτι του.

Δεκαετίες αργότερα, είναι ακόμα θυμωμένος, όπως λέει.

_96550532_gettyimages-451472430

Μέσα στην χρονιά, η καναδική κυβέρνηση θα ζητήσει συγγνώμη από τον Thwaites και όλους όσους έχασαν τις θέσεις τους από το 1950 έως και το 1990 εξαιτίας της διαφορετικότητας τους. Κάνοντας κάτι τέτοιο ο Καναδάς επιχειρεί να διορθώσει την στάση του απέναντι στα LGBTQI+ άτομα, και μάλιστα με τρόπο καλύτερο από ότι η Βρετανία, η οποία απλά εξέδωσε μια… συγχώρεση, σαν η διαφορετική σεξουαλικότητα να ήταν έγκλημα. Ανάλογες κινήσεις έγιναν και στην μεταπολεμική Γερμανία, όπου η αντίστοιχη Εκκαθάριση αριθμούσε περίπου 50.000 θύματα.

“Αν έρθει η συγγνώμη, θα είναι κάτι σημαντικό” υποστηρίζει ο Thwaites. » Δείχνει πως δεν είμαστε εμείς χαλασμένοι, πως δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με εμάς. Δεν κάναμε κάτι κακό με το να είμαστε απλά ο εαυτός μας”.

Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, οι ομοφυλόφιλοι θεωρούνταν κίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια, αφού υπήρχε η άποψη πως εύκολα θα συνεργάζονταν με τους Σοβιετικούς. Είναι δύσκολο να αποκτήσει κανείς πρόσβαση στα επίσημα στοιχεία, αλλά υπολογίζεται πως εκατοντάδες άνθρωποι διώχθηκαν εκείνη την περίοδο. Οι ανακρίσεις γινόταν με την βοήθεια ενός πρωτόγονου ανιχνευτή ψεύδους, ο οποίος ονομάστηκε φρουτομηχανή. Εμπνευστής του ήταν ο ερευνητής Frank Robert Wake. Ήταν ένας προχειροφτιαγμένος ανιχνευτής που προσπαθούσε να…ανακαλύψει τους ομοφυλόφιλους μετρώντας την διαστολή της κόρης των ματιών όταν το άτομο παρακολουθούσε πορνογραφία. Η φρουτομηχανή είχε δεκάδες προβλήματα και ανακρίβειες, και έτσι, σταδιακά, αποσύρθηκε.

Η διαδικασία της απολογίας έχει ξεκινήσει ουσιαστικά από το 1992, όταν η στρατιωτικός
Michelle Douglas κινήθηκε νομικά εναντίον της  δική της εκδικητικής αποστράτευσης της. Την παραμονή της δίκης, ο στρατός συμβιβάστηκε και άλλαξε τις πρακτικές του. Τέσσερα χρόνια μετά το καναδικό Σύμφωνο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τροποποιήθηκε και περιέλαβε την έννοια του σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτόν τον μήνα, προστέθηκε και η ταυτότητα και ο προσανατολισμός φύλου.

Ο Thwaites είναι μέρος μιας ομαδικής αγωγής ενάντια στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Ένας από τους δικηγόρους της υπόθεσης υποστηρίζει πως ο αριθμός των θυμάτων μπορεί να φτάσει μέχρι και τς 10.000. Νωρίτερα μέσα στον χρόνο, ο Καναδός πρωθυπουργός Justin Trudeau υποσχέθηκε πως η κυβέρνηση όχι μόνο θα εκδώσει την επίσημη απολογία, αλλά θα καθαρίσει και τα μητρώα των ανθρώπων που αμαυρώθηκαν για την σεξουαλικότητα τους.  “Είναι το σωστό, είπε ο Boissonnault, σύμβουλος του πρωθυπουργού. Οι ζωές και οι καριέρες αυτών των ανθρώπων γύρισαν πάνω-κάτω”.

Με πληροφορίες από το BBC

 __________________________________________________________

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική – 6. Επιχείρηση Ηρωίνη…


Ο Ρίτσαρντ Νίξον εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ το 1968, με βασική προεκλογική του υπόσχεση την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης (law and order restoration). Για να αποδείξει ότι όντως εννοούσε αυτό που υποσχέθηκε, ο Νίξον ανήγγειλε στις 21 Σεπτεμβρίου 1969 την Επιχείρηση Παρακολούθηση (Operation Intercept), μια επιχείρηση αυστηρών εξονυχιστικών ελέγχων κατά μήκος των συνόρων με το Μεξικό, με σκοπό την αποτροπή εισαγωγής ναρκωτικών από την γειτονική χώρα. Οι εκνευριστικά εξονυχιστικοί έλεγχοι προκάλεσαν τόσα προβλήματα στην διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων ώστε οι διπλωματικές σχέσεις ΗΠΑ-Μεξικού έφτασαν ένα βήμα πριν την ρήξη. Έτσι, ο προεδρικός σύμβουλος εθνικής ασφαλείας Χένρυ Κίσσιντζερ προχώρησε στην σύσταση τηςΕπιτροπής Ηρωίνης, μιας επιτροπής που είχε ως σκοπό τον συντονισμό τής εθνικής πολιτικής για τα ναρκωτικά, με τρόπο που να απομακρύνει τους κινδύνους διπλωματικών καταστροφών.

Ο διευθυντής της CIA Ρίτσαρντ Χελμς (αριστερά) με τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον (1973).

Η Επιτροπή Ηρωίνης απαρτιζόταν από βουλευτές και υψηλά ιστάμενους κρατικούς λειτουργούς, οι οποίοι μπορούσαν να ορίσουν αναπληρωτές εκπροσώπους τους. Ο διευθυντής της CIA Ρίτσαρντ Χελμς όρισε ως εκπρόσωπό του τον Τζέημς Λούντλουμ, έναν αξιωματικό ο οποίος εκτελούσε χρέη συνδέσμου της CIA με το FBN από το 1962 και ήταν επί κεφαλής του γραφείου τής CIA για τα ναρκωτικά. Μιλώντας πολλά χρόνια αργότερα, ο Λούντλουμ είναι αποκαλυπτικός: «Όταν ο Κίσσιντζερ ίδρυσε την Επιτροπή Ηρωίνης, κανένας στην CIA δεν τον πήρε στα σοβαρά, αφού ο έλεγχος των ναρκωτικών δεν ήταν μέρος της αποστολής μας».

Συνέχεια

Gig economy …


Αποτέλεσμα εικόνας για uber

Έχει υμνηθεί – σε βαθμό οργανωμένης προπαγανδιστικής εκστρατείας. Η «οικονομία της πρόσβασης» έχει ήδη διαμάντια στο στέμμα της, σύμφωνα τουλάχιστον με τους υποστηρικτές τους. Αλλά όπως έχει ξαναγίνει στο παρελθόν (και θα ξαναγίνει στο μέλλον) οι υπερβολικοί έπαινοι στους πρωτοπόρους κρύβουν τα προβλήματά τους, δημιουργώντας μια ψεύτικη πραγματικότητα (καθόλου αταίριαστο με τους καιρούς).

Η uber έχει γίνει θρυλική: σχεδόν το «μοντέλο». Είναι πράγματι πρωτοπόρα, αλλά ακριβώς γι’ αυτό όχι χωρίς σοβαρά προβλήματα. Που απειλούν να την γονατίσουν.

Ποιο είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της uber; Όχι οι παραδοσιακοί επιχειρηματίες (εταιρείες ή «μικροϊδιοκτήτες» α λα ελληνικά) των urban μεταφορών… όχι. Το πρόβλημα βρίσκεται στην καρδιά του project: οι γιωταχήδες που «προσφέρονται» σαν υπεργολάβοι της πλατφόρμας, πρόθυμοι να παράσχουν μεταφορικό έργο (ανθρώπων ή/και πραγμάτων) πληρωνόμενοι «με το κομμάτι», είναι de facto ένα ασταθές εργολαβικό / εργασιακό υποκείμενο. Το οποίο η επιθετική στάση της uber έκανε ακόμα πιο ασταθές: χιλιάδες εμφανίζονται διατεθειμένοι να μπλέξουν σε κάτι που γενικά αγνοούν, αλλά χιλιάδες επίσης αποχωρούν απ’ τις λίστες της uber, θυμωμένοι για τις τακτικές (και την εντατικοποίηση). Στην πραγματικότητα θα μπορούσαν όμορφα κι ωραία να είναι «ευκαιριακοί» – δεν απαιτήθηκε ποτέ κάτι άλλο… Όταν, όμως, το φάσμα των κατηγόρων της uber εμπλουτίζεται από πρώην «συνεργάτες» της, δημιουργείται θέμα.

Το οποίο παίρνει την μορφή … κατρακύλας της μετοχής της. Όπως έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με την “dot.com economy” έτσι και με την “gig economy” οι θερμές συνηγορίες συνέκλιναν σε κερδοφορίες που εν μέρει μόνο (ή και καθόλου) οφείλονταν στην «πραγματική οικονομία». Κυρίως έβγαιναν απ’ την δημοσιογραφική και χρηματιστηριακή σπέκουλα.

Αρκούν όμως λίγα περιστατικά (του είδους σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος πελάτη από οδηγό / εργολάβο της εταιρείας, ή καταγγελίες για εργασιακή εκμετάλλευση από άλλους) για να πάρει η σπέκουλα την αντίθετη φορά. Στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς είναι το λογικό να συμβαίνει όταν αγοράζεται και πουλιέται «αέρας». Κι αν η εταιρεία (όπως έγινε…) προσέφερε στους πιο «πιστούς συνεργάτες» τους την δυνατότητα να γίνουν μικρομέτοχοι, η απειλή της «εξαέρωσης» μπορεί να γίνει θαυμάσια μια αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία.

Η gig economy βρίσκεται μπροστά στις «παιδικές αρρώστιες» της: τα μαγαζιά της πρέπει να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από τζογαδόρικες «καλές ιδέες». Αυτό συνεπάγεται ένα είδος «προσγείωσης» στις ταλαντώσεις της (εν τέλει) εργασιακής πραγματικότητας με την οποία τα gig αφεντικά νόμιζαν ότι έχουν ξεμπερδέψει.

Θα χαρούμε ιδιαίτερα όταν η σύγχρονη εργατική τάξη αρχίσει να εννοεί αυτά τα ζητήματα όχι σαν «κλαδικα ζόρια» αλλά σαν την καπιταλιστικη Αλλαγή Παραδείγματος μέσα στην οποία πρέπει, με ποινή εξαθλίωσης όσο καθυστερεί, να σηκώσει γρήγορα το μπόι της.

Γενικά, συνολικά – και αδιαπραγμάτευτα.

__________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/gig-economy/

America First …


κείμενο: Jo Morales | εικόνες: φø | μετάφραση: το βυτίο

 

[ με αφορμή μεταξύ άλλων μια ομιλία του George Caffentzis στη Νομική, η ερώτηση στη Jo είχε να κάνει με την αίσθηση που έχει, επιστρέφοντας σε μία Αμερική στην οποία πλέον πρόεδρος είναι ο Τραμπ. Αν υπάρχει κάποια εμφανής αλλαγή στην ατμόσφαιρα ή αν τα πράγματα συνεχίζουν ως είχαν. Ακολουθεί η απάντηση. ]

Χμ.

Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω. Η Αμερική είναι μια πολύ περίεργη χώρα. Πρώτα απ’ όλα, είναι πάρα πολύ απλωμένη και όλοι είναι καρφωμένοι στα αυτοκίνητά τους. Δεν τα αποχωρίζονται ούτε για να πάρουν καφέ πια. Γι’ αυτό υπάρχουν τα drive-thru. Μπορώ να μπω στο αμάξι μου, να πάρω ένα venti caramel latte στα Starbucks, να πάρω κάτι να φάω από το El Pollo Loco ή το Arby’s, να πάρω τα φάρμακα για τη χοληστερίνη και το διαβήτη στο Walgreen’s και όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να παρκάρω ή να πατήσω το πόδι μου έξω απ’ το αυτοκίνητο.

Αυτήν την περίοδο έχω έρθει σε μια φίλη, στα βόρεια του Λος Άντζελες (μόνο και μόνο για να ξεφύγω λίγο απ’ την οικογένειά μου) και τις προάλλες περπάτησα μία ώρα για να βρω ένα χυμό πορτοκάλι και τοCheesecake Factory. Πραγματικά πιστεύω ότι αυτή η απομόνωση είναι ένας βασικός λόγος που οι Αμερικανοί δεν οργανώνονται, όπως σε άλλες χώρες και άλλες κουλτούρες. Κατά κάποιο τρόπο, όλα είναι φτιαγμένα για να ανταποκρίνονται στο μέγεθος του αυτοκινήτου και όχι στο ανθρώπινο μέτρο. Υπάρχουν πολύ λίγα μέρη στις ΗΠΑ, που μπορείς να περπατήσεις. Ένα απ’ αυτά τα μέρη είναι η Νέα Υόρκη, όπου αυτή την εποχή μπορείς να νοικιάσεις ένα δωμάτιο για 1000$.

Σχετικά με τον Caffentzis* και τους παραλληλισμούς μεταξύ Ομπάμα και Τραμπ,  αλλά και τις συνέχειες στις πολιτικές τους, μπορώ να πω ότι είναι ταυτόχρονα αλήθεια και όχι και τόσο αλήθεια. Στην πραγματικότητα είναι μια διαλεκτική. Ο Ομπάμα, οι Κλίντον, η μαλακισμένη Μαντλίν Ολμπράιτ που είχε μάλιστα το θράσος να γράψει ένα post (που έγινε viral) ενάντια στο Muslim Βan του Τραμπ, οι Μπους, όλοι έβαλαν το χεράκι τους ώστε να φτάσουμε στη σημερινή κατάσταση. Ο Ομπάμα απέλασε περισσότερους ανθρώπους από τις τρεις (ή τέσσερις, δεν είμαι σίγουρη) τελευταίες κυβερνήσεις μαζί. (Οι υποστηρικτές του θα σου πουν «μα ήταν βίαιοι εγκληματίες», αλλά αυτό είναι απλά προπαγάνδα και υπάρχουν τα αντίστοιχα στοιχεία αν κανείς ενδιαφέρεται. Για παράδειγμα, ένα απ’ αυτά τα εγκλήματα που επικαλούνται  είναι η παράνομη είσοδος στη χώρα ή η παραμονή στη χώρα μετά τη λήξη της βίζα.)

Οι Αμερικανοί σε γενικές γραμμές δεν ξέρουν τίποτα για τον πόλεμο στην Υεμένη, τον οποίο οι ΗΠΑ ουσιαστικά έχουν στηρίξει, και σίγουρα ξέρουν από λίγα έως τίποτα για τις κρίσεις στον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχει ένα μιντιακό μπλακάουτ σε πολλά απ’ αυτά τα ζητήματα, ειδικά αν καταναλώνεις μόνο MSNBC ή παρακολουθείς μόνο τα notifications στο iphone σου, και γι’ αυτό πιστεύω ότι οι λίγοι προοδευτικοί άνθρωποι στις ΗΠΑ δεν είναι τόσο αριστεροί ή αντι – αυταρχικοί ή σοσιαλιστές, όσο κυρίως αντι – Αμερικανοί και οπαδοί θεωριών συνωμοσίας. Απ’ την άλλη μεριά, η μικρή «αριστερά» στις ΗΠΑ καταναλώνει μια σταθερή δίαιτα από Τσόμσκι και RT και ίσως Democracy Now (το οποίο παρεμπιπτόντως μ’ αρέσει) και δεν εμπιστεύεται τα mainstream media, την αμερικανική κυβέρνηση ή τις τυπικές αφηγήσεις, που σε κάνουν να είσαι ανοιχτός στις υπεραπλουστεύσεις. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν λίγο χρόνο να παρακολουθήσουν τα γεγονότα, έτσι κι αλλιώς, αφού είμαστε εξουθενωμένοι απ’ την εντατικοποιημένη εργασία. Επιπλέον, δεν υπάρχει καθόλου ταξική ανάλυση στις ΗΠΑ. Θα παρατηρήσεις ότι ακόμη και ο Bernie Sanders, που αυτοαποκαλείται σοσιαλιστής, δεν χρησιμοποίησε στην καμπάνια του τον όρο «εργατική τάξη», αλλά κυρίως μιλούσε για «μεσαία τάξη» ή «οικογένειες». (Ακόμη και η υποψήφια του Πράσινου Κόμματος Jill Stein αναφέρεται σε «εργαζόμενες οικογένειες»). Αυτό συμβαίνει, γιατί όλοι στην Αμερική θεωρούν τους εαυτούς τους μεσαία τάξη. Είσαι ή πλούσιος ή άστεγος ή μεσαία τάξη. Αυτές είναι οι τρεις κατηγορίες στις οποίες μπορείς να ανήκεις.

Συνέχεια