San Jacinto…

Dj της ημέρας, ο Γιώργος Τσακνιάς

Σε κάποια περιοδεία του, ο Peter Gabriel γνώρισε έναν Απάτσι ο οποίος εργαζόταν στο μοτέλ όπου διανυκτέρευε το συγκρότημα. Πιάσανε την κουβέντα και πολύ ήρεμα ο Απάτσι είπε στον Gabriel ότι το διαμέρισμά του είχε πιάσει φωτιά και ανησυχούσε για τη γάτα του. Δεν είχε τρόπο να πάει στο σπίτι να δει τι γίνεται. Τον πήγε ο Gabriel.

Αυτό που έκανε στον Gabriel εντύπωση ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός ενδιαφερόταν αποκλειστικά για τη γάτα (η οποία, παρεμπιπτόντως, έχαιρε άκρας υγείας) και δεν τον απασχολούσε ούτε το ίδιο το σπίτι ούτε τα υπάρχοντά του. Πέρασαν όλη τη νύχτα συζητώντας και ο τύπος του περιέγραψε την τελετή ενηλικίωσης των Απάτσι, που πέρασε κι ο ίδιος στα δεκατέσσερά του: το αγόρι ανεβαίνει στο βουνό με ένα μάγο και κάθεται να το τσιμπήσει κροταλίας. Ο μάγος φεύγει και το αγόρι θα πρέπει είτε να βρει μόνο του τον δρόμο της επιστροφής είτε να πεθάνει στο βουνό.

Η οροσειρά San Jacinto στην Καλιφόρνια βρίσκεται κοντά στο πολυτελές θέρετρο Palm Springs. Κάνοντας κάποτε βόλτες στα βουνά, ο Gabriel βρήκε κάτι κορδέλες, που θεώρησε πως σχετίζονται με τις τελετές των Απάτσι. Το κομμάτι αναφέρεται στην τεράστια αντίθεση του τρόπου ζωής στο Palm Springs και στους οικισμούς των Απάτσι, που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της οροσειράς San Jacinto.

Με αφορμή την αφήγηση αυτή, ο Gabriel σκέφτηκε ότι αρκετοί πολιτισμοί έχουν τελετές στις οποίες οι νέοι άντρες έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο. Ο σκοπός δεν είναι μόνο να αποκτήσουν θάρρος αλλά και εκτίμηση για τη ζωή.

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2017/06/01/san-jacinto/

Φεμινισμός, διαθεματικότητα και αναρχισμός…

Το κείμενο που ακολουθεί είναι των Abbey Volcano και J. Rogue, “Insurrections at the intersections: feminism, intersectionality and anarchism” από την έκδοση του “Quiet Rumours: An Anarcha-Feminist Reader”, του AK Press. Αναδημοσιέυεται εδώ από το www.rebelnet.gr. 

Φεμινισμός, διαθεματικότητα και αναρχισμός

Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι το σώμα δεν είναι συνδεδεμένο με την ιδιωτική σφαίρα ή τον εαυτό -όπως υποστηρίζει η Δυτική αντίληψη για το αυτόνομο άτομο-, αλλά ότι είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τις υλικές εκφράσεις της κοινότητας και του δημόσιου χώρου. Με αυτή την έννοια, το σωματικό και το κοινωνικό δεν διαχωρίζονται ξεκάθαρα, αλλά υπάρχει αυτό που ονομάζεται “κοινωνική σάρκα” [Wendy Harcourt και Arturo Escobar, (1)].

Οι απαρχές της διαθεματικής προσέγγισης

Ως απάντηση στις διάφορες τάσεις του φεμινισμού στις ΗΠΑ και στις οργανωτικές προσπάθειες των φεμινιστριών, η Combahee River Collective (2) -μια οργάνωση μαύρων λεσβιών σοσιαλιστριών φεμινιστριών (3)- έγραψε ένα κείμενο που αποτέλεσε τη μαμή της διαθεματικής προσέγγισης. Η διαθεματικότητα ξεπήδησε από την πολιτική των μαύρων φεμινιστριών στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, και συχνά θεωρείται μια απάντηση στο κυρίαρχο φεμινιστικό εννοιολογικό οικοδόμημα, που στηρίζεται πάνω στις λανθασμένες έννοιες της “παγκόσμιας γυναίκας” και της “αδελφότητας” (4). Στον πυρήνα της διαθεματικής προσέγγισης βρίσκεται η επιθυμία να επισημανθούν οι μυριάδες τρόποι με τους οποίους διάφορες κατηγορίες και κοινωνικές θέσεις -όπως η φυλή, το κοινωνικό φύλο και η τάξη- διασταυρώνονται, αλληλεπιδρούν και αλληλοεπικαλύπτονται, για να παράγουν τις συστημικές κοινωνικές ανισότητες. Με δεδομένη αυτή την πραγματικότητα, οι συζητήσεις για την εμπειρία της “παγκόσμιας γυναίκας” στηρίζονταν προφανώς σε λανθασμένες προϋποθέσεις (και καθρέφτιζαν συνήθως τις πιο προνομιούχες κατηγορίες γυναικών, δηλαδή τις λευκές, σωματικά υγιείς, “μεσαίας τάξης”, ετεροσεξουαλικές κ.λπ. γυναίκες).

Στην αρχή, η διαθεματικότητα γινόταν αντιληπτή με βάση στο τρίπτυχο “φυλή/τάξη/κοινωνικό φύλο”, αλλά αργότερα διευρύνθηκε από την Patricia Hill Collins και συμπεριέλαβε επίσης κοινωνικούς τόπους όπως το έθνος, η (αν)ικανότητα, η σεξουαλικότητα, η ηλικία και η εθνότητα (5). Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τη διαθεματική προσέγγιση σαν ένα προσθετικό μοντέλο, αλλά σαν ένα φακό μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε τη φυλή, την τάξη, το κοινωνικό φύλο, τη σεξουαλικότητα κ.λπ., αφενός ως αμοιβαία συγκροτούμενες διαδικασίες (αυτές οι κατηγορίες, με άλλα λόγια, δεν υφίσταται η μία ανεξάρτητα από την άλλη, αλλά αντιθέτως ενισχύουν αμοιβαία η μία την άλλη), και αφετέρου ως κοινωνικές σχέσεις που αναπαράγονται απτά και με περίπλοκους τρόπους στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Η διαθεματικότητα, επομένως, δεν μελετάει αυτές τις κοινωνικές θέσεις ως ξεχωριστές κατηγορίες, αλλά τις αντιμετωπίζει -σε θεωρητικό επίπεδο- ως αλληλοεπικαλυπτόμενες, περίπλοκες, αλληλεπιδρώσες, διατεμνόμενες, και συχνά αντιφατικές παραμέτρους.

Αυστηρά χωρίς θέμα …

Η ώ­ρα, μια ώ­ρα Πα­ρα­σκευής και ας πού­με 18:26. Το μέιλ μου α­νοι­χτό, η διεύ­θυν­ση της Επο­χής συ­μπλη­ρω­μέ­νη στο ση­μείο της α­πο­στο­λής και το συ­νημ­μέ­νο να εκ­κρε­μεί. Στη θέ­ση αυ­τή κά­θε Πα­ρα­σκευή μπαί­νει το άρ­θρο αυ­τής ε­δώ της στή­λης, ώ­στε να φτά­σει στα γρα­φεία της ε­φη­με­ρί­δας. Μα το άρ­θρο δεν φεύ­γει. Όχι λό­γω τε­χνι­κού προ­βλή­μα­τος, αλ­λά ε­πει­δή το άρ­θρο δεν έ­χει α­κό­μη γρα­φτεί (για την α­κρί­βεια γρά­φε­ται την ώ­ρα αυ­τή που σας μι­λάω. Όχι την ώ­ρα βέ­βαια που δια­βά­ζε­ται αυ­τή τη γραμ­μή, αλ­λά την ώ­ρα που την γρά­φω. Μπέρ­δε­μα. Ας συ­νε­χί­σου­με. Εγώ του­λά­χι­στον. Εσείς μπο­ρεί­τε να στα­μα­τή­σε­τε το άρ­θρο ε­δώ α­πηυ­δι­σμέ­νοι α­πό την αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τά μου. No hard feelings). Γύ­ρω α­πό την ο­θό­νη πε­τα­ρί­ζουν σαν ι­πτά­με­να βλέ­φα­ρα τα θέ­μα­τα της ε­βδο­μά­δας. Το Εurogroup και οι κου­βέ­ντες για το χρέ­ος και ό, τι αυ­τό συ­νε­πά­γε­ται, οι βόμ­βες σε Μά­ντσε­στερ και σε Αθή­να, το τα­ξί­δι του Τρα­μπ στην Ευ­ρώ­πη, τα σκάν­δα­λα του Τρα­μπ στην Αμε­ρι­κή, ο πό­λε­μος στη Συ­ρία, η ε­πί­θε­ση στην Αί­γυ­πτο. Και μα­ζί μια σει­ρά α­πό θέ­μα­τα πιο προ­σω­πι­κά. Βι­βλία και ται­νίες, στί­χοι και α­στο­χίες, δε­σμοί σχέ­σεων και θερ­μο­κρα­σίες, γρα­φές και δια­γρα­φές, εμ­μο­νές και εν­δια­φέ­ρο­ντα. Τί­πο­τα α­πό αυ­τά, ό­μως, δεν κα­τα­λή­γει στη λευ­κή σε­λί­δα. Εί­ναι και αυ­τό μια ε­πι­λο­γή.
Η ε­λευ­θε­ρία που σου δί­νει το να γρά­φεις χω­ρίς θέ­μα εί­ναι εύ­κο­λο να σε ο­δη­γή­σει στην ε­σω­στρέ­φεια (κα­λή ώ­ρα ε­δώ). Να σε κά­νει να γρά­φεις για ό­σα την ί­δια στιγ­μή γρά­φεις, δια­χω­ρί­ζο­ντας τη δια­δρο­μή στο πα­ρόν σε δύο πα­ράλ­λη­λες δια­δρο­μές που μο­νί­μως συ­να­ντιού­νται. Τι μπο­ρεί να ση­μαί­νει ο τίτ­λος «Αυ­στη­ρά χω­ρίς θέ­μα» (αυ­τός ντε που βρί­σκε­ται λί­γο πιο πά­νω). Μή­πως εί­ναι έ­να τρι­κ, α­πλά και μό­νο για να γρα­φτεί έ­να άρ­θρο; Μή­πως εί­ναι έ­να παι­χνί­δι με τις λέ­ξεις α­φού έ­να άρ­θρο χω­ρίς θέ­μα έ­χει κάλ­λι­στα ως θέ­μα του την έλ­λει­ψη θέ­μα­τος; Μή­πως εί­ναι α­πλά μια συγ­γρα­φι­κή πό­ζα, την ο­ποία ο συγ­γρα­φέ­ας της α­ξιο­λο­γεί (λαν­θα­σμέ­να) ως ε­ξαι­ρε­τι­κά χα­ρι­τω­μέ­νη και ται­ρια­στή με μια Κυ­ρια­κή πρωί; Η ε­λά­χι­στη κα­χυ­πο­ψία κα­θι­στά ό­λες αυ­τές τις υ­πο­θέ­σεις α­πο­δε­κτές. Αλλά ας μην εί­μα­στε κα­χύ­πο­πτοι. Η γρα­φή και η α­νά­γνω­ση για να συ­νο­μι­λή­σουν προϋπο­θέ­τουν μια ε­λά­χι­στη ε­μπι­στο­σύ­νη. Λί­γο σαν κά­ποιος ά­γνω­στος να σε κρα­τά α­πό το χέ­ρι, ε­νώ ε­σύ κρέ­με­σαι πά­νω α­πό τον πιο ρη­χό γκρε­μό (μό­λις 20 ε­κα­το­στά). Κα­νείς δεν θα πά­θει τί­πο­τα α­πό την πτώ­ση, αλ­λά α­πό ε­δώ ψη­λά μπο­ρείς να δεις την Ακρό­πο­λη.
Αυ­τό που θέ­λω να πω στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι πως η έλ­λει­ψη θέ­μα­τος το­πο­θε­τεί τη σιω­πή στο ε­πί­κε­ντρο του κει­μέ­νου. Όχι του συ­γκε­κρι­μέ­νου κει­μέ­νου, αλ­λά ό­λων των κει­μέ­νων. Δεν εί­μαι σί­γου­ρος αν έ­χει νό­η­μα να γρά­φεις, αν δεν αμ­φι­σβη­τείς κά­θε τό­σο το σύ­νο­λο των πα­ρα­μέ­τρων γύ­ρω α­πό έ­να κεί­με­νο. Την ι­κα­νό­τη­τά σου στη γρα­φή και την ι­κα­νό­τη­τά σου στην σκέ­ψη και την α­νά­λυ­ση. Το νό­η­μα που μπο­ρεί να έ­χει έ­να άρ­θρο ριγ­μέ­νο σε έ­ναν ω­κε­α­νό ε­πι­κοι­νω­νίας. Την ί­δια την ε­πι­κοι­νω­νία. Όχι για να εκ­μαιεύ­σεις ε­πι­βε­βαίω­ση, αλ­λά για να συ­νε­χί­σεις να γρά­φεις πα­ρό­λα αυ­τά. Αυ­τή εί­ναι η σιω­πή του κει­μέ­νου. Μια σιω­πή που δεν ταυ­τί­ζε­ται με την α­που­σία του (α­φού πά­ντο­τε έ­να άρ­θρο βρί­σκει τον τρό­πο να πα­ρα­γκω­νί­σει το κε­νό και να κα­τα­λά­βει τη θέ­ση σου).
Εί­ναι φο­ρές που οι λέ­ξεις σε μπου­χτί­ζουν. Όχι οι συ­γκε­κρι­μέ­νες λέ­ξεις, αλ­λά το σύ­νο­λο των λέ­ξεων. Και εί­ναι έ­να α­πό τα ε­λά­χι­στα μπου­χτί­σμα­τα που μπο­ρούν να σε ο­δη­γή­σουν στην ο­ντο­λο­γία. Για­τί συ­χνά η ε­πι­κοι­νω­νία μοιά­ζει με μια αν­θρώ­πι­νη πα­ρε­ξή­γη­ση, με έ­να α­τύ­χη­μα που δεν χρεια­ζό­ταν να συμ­βεί, με μια αν­θρώ­πι­νη πα­ρά­με­τρο που α­κό­μα και αν πε­ρι­γρά­φε­ται με α­πο­κλει­στι­κά θε­τι­κούς ό­ρους μπο­ρεί να ι­δω­θεί και σαν κα­τα­δί­κη. «Αρκε­τά ε­πι­κοι­νω­νή­σα­με! Αρκεί με τους ε­πι­κοι­νω­νού­ντες!», γρά­φει ο θε­α­τρι­κός συγ­γρα­φέ­ας Valere Novarina «προ­σπα­θούν να μας ε­γκλω­βί­σουν σε έ­ναν ρό­λο ό­που δεν θα εί­μα­στε πα­ρά ε­πι­κοι­νω­νια­κά ζώα, ό­ντα υ­πό το βλέμ­μα των άλ­λων». Και κα­τα­λή­γει: «Πριν ε­πι­κοι­νω­νή­σει, ο άν­θρω­πος ο­φεί­λει να μι­λή­σει α­κό­μα πο­λύ στον ε­αυ­τό του».
«Η γλώσ­σα εί­ναι έ­νας ιός α­πό το διά­στη­μα», έ­γρα­φε κά­που ο Μπά­ροουζ. Οπλι­σμέ­νοι με γλώσ­σα προ­σπα­θού­με να ε­ξη­γή­σου­με το σύ­νο­λο των γύ­ρω φαι­νο­μέ­νων. Για την α­κρί­βεια η γλώσ­σα εί­ναι το μό­νο ερ­γα­λείο που δια­θέ­του­με για να κά­νου­με κά­τι τέ­τοιο. Κι ό­μως το ερ­γα­λείο μας εί­ναι πε­πε­ρα­σμέ­νο, ε­πι­βε­βαιώ­νει συ­νε­χώς τα ό­ριά του, α­πο­γο­η­τεύει συ­νε­χώς τις προσ­δο­κίες μας. Και ό­μως συ­νε­χί­ζου­με, συ­νε­χώς συ­νε­χί­ζου­με να α­πο­τε­λού­μα­στε α­πό λέ­ξεις. Με τρό­πο μά­ταιο και στην ου­σία του τρα­γι­κό.
Συ­νε­χί­ζου­με λοι­πό­ν; Η α­πά­ντη­ση σε ό­λα αυ­τά θα δο­θεί την ε­πό­με­νη Κυ­ρια­κή. Όχι σε έ­να άρ­θρο που θα μι­λά­ει για αυ­τά. Αλλά σε έ­να άρ­θρο που θα μι­λά­ει για ο­τι­δή­πο­τε πέ­ρα α­πό αυ­τά.
Το κεί­με­νο γρά­φτη­κε, το μέιλ φεύ­γει και η σιω­πή εί­ναι το ο­ξυ­γό­νο της γρα­φής.

(στην εφημερίδα Εποχή)

____________________________________________________________Από:http://tsalapatis.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html

Ψόφιο κλίμα …

Το είχε πει, το έκανε. (Θα κάνει και άλλα απ’ αυτά που είχε πει). Οι united states αποχώρησαν απ’ την «διεθνή συμφωνία για τις κλιματολογικές αλλαγές», που υπογράφτηκε στο Παρίσι στις 12 Δεκέμβρη του 2015, απ’ τους εκπροσώπους 195 κρατών μελών του οηε, και έκτοτε έχει εγκριθεί από 148 – ένας αριθμός αρκετός για να τεθεί επίσημα σε εφαρμογή απ’ τον περασμένο Νοέμβρη. Σκοπός της συμφωνίας ήταν η (παγκόσμια) μείωση της εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα και, κατά συνέπεια, το σταδιακό αλλά μεθοδικό πέρασμα απ’ τις μηχανές εσωτερικής καύσης (σ’ όλη την γκάμα) και τους υδρογονάνθρακες σε τεχνολογίες διαφορετικού τύπου.

Άσχετα απ’ αυτό καθ’ αυτό το κλίμα, την αλήθεια της ανθρωπογενούς προέλευσης του «φαινομένου του θερμοκηπίου» ή και της ίδιας του της ύπαρξης (η γη είναι μια πέτρα που επηρεάζεται πολύ όχι μόνο απ’ τον ήλιο αλλά και από άλλα φαινόμενα του ηλιακού συστήματος), εκείνη η συμφωνία ήταν ένα είδος παγκόσμιας ανακωχής στα πιθανά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που θα έδινε σε κάποιους καπιταλισμούς η διατήρηση του ενεργειακά σπάταλου αλλά συγκυριακά φτηνού πετροχημικού μοντέλου παραγωγής / κατανάλωσης ενέργειας έναντι άλλων που θα άλλαζαν μοντέλο, με μεγαλύτερες αρχικές επενδύσεις κι ένα μεσοδιάστημα προσαρμογής.

Ε, ο αμερικανικός καπιταλισμός, μέσω του ψόφιου κουναβιού και της διοίκησής του, αποφάσισε να κρατήσει αυτά τα (προσωρινά) ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα· αφού πριν φρόντισε να γίνει πετροχημικά αυτάρκης, να μην εξαρτιέται από εισαγωγές δηλαδή. Το ένα φέρνει το άλλο.

Αλλά υπάρχει ένα σαφές νόημα πίσω απ’ την απόφαση της αποχώρησης απ’ την συμφωνία του 2015, που ενθουσιάζει τους ανταγωνιστές και τους αντιπάλους του αμερικανικού καπιταλισμού / ιμπεριαλισμού: προκειμένου να εξασφαλίσει κοντοπρόθεσμα (ενεργειακά, βιομηχανικά) οφέλη, γίνεται παγκόσμιος «οικο-παρίας». Επιτρέποντας έτσι στους ανταγωνιστές του να «κόψουν» μελλοντικά τα αμερικανικά εμπορεύματα, ως παραγόμενα με βαρύ «οικολογικό αποτύπωμα».

Ενδιαφέρον! Τέτοια αναγνώριση της καπιταλιστικής «καθυστέρησης» σαν την αμερικανική, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε!!

Θα φανεί πόσο θα κρατήσει, και πως θα λήξει όταν λήξει… Προς το παρόν μερικές δεκάδες αμερικάνοι δημαρχαίοι (αν και όχι, ακόμα, κυβερνήτες) δήλωσαν ότι θα συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις συμφωνίες του Παρισιού (αλλά οι πολίτες τους θα πληρώνουν φόρους και στην Ουάσιγκτον, έτσι δεν είναι;)

(φωτογραφία: και με κάρβουνο αν χρειαστεί!!!)

___________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/psofio-klima/

Η «προστασία της πατρίδας» και ολίγα περί δημοκρατίας …

Την περασμένη Κυριακή, ο Ελεύθερος Τύπος δημοσίευσε μια συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου. Την προσοχή μου τράβηξε η πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου «Ο τρόμος επέστρεψε στη χώρα με την επίθεση κατά του κ. Λουκά Παπαδήμου. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο στόχος των δραστών και πόσο κινδυνεύουν, τελικά, η Δημοκρατία και οι θεσμοί από τέτοιου είδους ενέργειες;». Ωραία, φυτευτή και προβοκατόρικη ερώτηση, οπότε συνέχισα διαβάζοντας την απάντηση και υπογραμμίζοντας μερικά σημεία της:

Η Δημοκρατία χρειάζεται επαγρύπνηση. Τίποτα δεν είναι δεδομένο αν δεν το υπερασπίζεσαι. Η τρομοκρατία επιβιώνει σε λανθάνουσα κατάσταση και αναζητά νέες μορφές έκφρασης, επειδή -μεταξύ άλλων- καλλιεργείται ένα κλίμα ενθάρρυνσης ή ανοχής προς τη βία, το κοινωνικό και πολιτικό μίσος, τον κοινωνικό και εθνικό διχασμό. Είναι καθήκον της Πολιτείας, των πολιτικών δυνάμεων και, τελικά, των ίδιων των πολιτών να σπάσουν οριστικά το φαύλο αυτό κύκλο με ξεκάθαρες θέσεις. 
Η επίθεση κατά του Λουκά Παπαδήμου είναι όχι συμβολική αλλά αιματηρή, δολοφονική επίθεση κατά του πρωθυπουργού μιας κυβέρνησης υψηλής εθνικής υπευθυνότητας που αγωνίστηκε να προστατεύσει την πατρίδα από την απόλυτη καταστροφή. Ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπαδήμου δικαιούμαι να πω ότι της ακραίας βίας μιας τρομοκρατικής πράξης προηγήθηκε η συσσωρευμένη συμβολική αλλά και υλική βία του «αντιμνημονιακού» μίσους που πήρε τη μορφή του κατασκευασμένου μίσους κατά των προσώπων που σήκωσαν το βάρος της εθνικής προσπάθειας.

Μάλιστα. Κλασσικός Βενιζέλος, χωρίς καμμιά έκπληξη. Η δημοκρατία που κινδυνεύει, η πολιτεία και οι πολίτες που οφείλουν να την υπερασπιστούν, εμείς οι υπεύθυνοι που προστατεύσαμε την Ελλάδα κι οι άλλοι ανεύθυνοι που μας μισούν επειδή… Επειδή; Ο Βενιζέλος δεν συμπληρώνει ποτέ αυτό το «επειδή», προφανώς επειδή θεωρεί πως δεν υπάρχει λογική εξήγηση. Εμείς κάναμε το καθήκον μας απέναντι στην πατρίδα και οι άλλοι μας μισούν άνευ λόγου.

Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω καμμιά διάθεση να σας χαλάσω την Παρασκευή (και, μάλιστα, εν όψει τριημέρου) αναλύοντας βενιζέλειες ρήσεις. Το μόνο που θέλω είναι να κάνω δυο παρατηρήσεις:

Θεσσαλονίκη, 23/4/1941: Ο Γεώργιος Τσολάκογλου (στο μέσον, με τα γυαλιά) υπογράφει το τρίτο και οριστικό πρωτόκολλο παράδοσης της Ελλάδας (τα δυο προηγούμενα ακυρώθηκαν επειδή δεν συμμετείχε η Ιταλία). Αριστερά, ο γερμανός στρατηγός Άλφρεντ Γιοντλ. Δεξιά ο ιταλός στρατηγός Αλμπέρτο Φερρέρο

«Πέθαναν όλοι. Έμεινε μόνο η Τάνια»…

Πριν από 75 χρόνια, ένα 14χρονο κορίτσι, έγραψε την τελευταία φράση στην εμβληματικότερη ιστορία του πολιορκημένου Λένινγκραντ

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

«Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία./ Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι/ Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ (…) Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ/ Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.»

Ντίλαν Τόμας

---

Στις 8 Σεπτέμβρη του 1941, μία ναζιστική στρατιά που ξεπερνούσε τους 730.000 στρατιώτες και αξιωματικούς, υπερεξοπλισμένη, υποβοηθούμενη από αεροπορία και ναυτικό, περικυκλώνει τοΛένινγκραντ, ξεκινώντας μια πολιορκία που θα εξελισσόταν σε ένα από τα συγκλονιστικότερα και ηρωικότερα έπη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτή η πανέμορφη πόλη – μουσείο, η «ψυχή» του ρωσικού λαού, το πολιτισμικό του κέντρο, η «Βενετία του Βορρά», χτισμένη στον φινλανδικό κόλπο από τον τσάρο Πέτρο, στις όχθες και τα άπειρα μικρά νησιά του ποταμού Νέβα, με σκοπό να γίνει το «παράθυρο της Ρωσίας στην Ευρώπη», αποτέλεσε την πρωτεύουσα της ρωσικής αυτοκρατίας, αλλά και της Επανάστασης του Οχτώβρη το 1917. Αποτελώντας έτσι, για πάντα, το «μαιευτήριο» του καινούργιου κόσμου που θα αναδυθεί από το τσάκισμα της ταξικής εκμετάλλευσης.