Comfortably Numb …

Dj της ημέρας, η Μαργαρίτα Ζαχαριάδου

Ιδού ένα θαυμάσιο παράδειγμα άδικης προκατάληψης: σε τι αναφέρεται, άραγε, το τραγούδι; Η απάντηση που έρχεται αυτομάτως στο μυαλό είναι προφανής. Αλλά όχι. Όχι, όχι, δεν αναφέρεται στα ναρκωτικά. Ο Waters έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό τραγούδι, αλλά για μια ανάμνηση πολύ μακρινής εποχής. Συγκεκριμένα, για τότε που ήταν μικρός και αρρώσταινε και καθόταν κουκουλωμένος στο κρεβάτι του Comfortably Numb. Δίκιο είχε ο άνθρωπος. Εκείνη ήταν η τέλεια περίοδος της τέλειας ανευθυνότητας. Και υπέροχου κανακέματος και κατάγλυκης κακομαθησιάς. Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για το τραγούδι πεμπτουσία της παιδικής ηλικίας. Τα άλλα, οι ερμηνείες, δηλαδή, ήταν ακόμα σε απόσταση ασφαλείας.

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2017/06/10/comfortably-numb/

Ζακ Ρανσιέρ: Δημοκρατία, Ισότητα και Χειραφέτηση σε έναν Κόσμο που Αλλάζει …

Ζακ Ρανσιέρ
Μετάφραση: Αλέξανδρος Σχισμένος

Θα αρχίσω από τον κόμβο ανάμεσα σε δύο από τις έννοιες που προτάθηκαν προς συζήτηση για το πάνελ μας: την ισότητα και τη χειραφέτηση. Θα παραθέσω εν συντομία τα δύο κύρια σημεία που υποδηλώνονται, για μένα, στην ιδέα της χειραφέτησης.

Το πρώτο είναι ότι η ισότητα δεν είναι κάποιος στόχος στον οποίο πρέπει να φτάσουμε. Δεν πρόκειται για ένα κοινό επίπεδο, ένα ισοδύναμο ποσό πλούτου ή μία ταυτότητα βιοτικών συνθηκών που πρέπει να επιτευχθεί ως συνέπεια της ιστορικής εξέλιξης και της στρατηγικής δράσης. Αντιθέτως, είναι ένα σημείο αφετηρίας. Αυτή η πρώτη αρχή προσδένεται άμεσα με μία δεύτερη: η ισότητα δεν είναι ένα κοινό μέτρο μεταξύ ατόμων, είναι μία ικανότητα μέσω της οποίας τα άτομα δρουν ως οι κάτοχοι της κοινής εξουσίας[1], μίας εξουσίας που ανήκει σε όλους. Αυτή η ικανότητα καθεαυτή δεν είναι ένα δεδομένο του οποίου η κατοχή μπορεί να ελεγχθεί. Θα πρέπει να προϋποτίθεται ως αρχή δράσης αλλά επαληθεύεται μόνο από τη δράση καθεαυτή. Η επαλήθευση δεν συνίσταται στο γεγονός πως η δράση μου παράγει την ισότητα ως αποτέλεσμα. Πραγματώνει την ισότητα ως διαδικασία. Δρω, δρούμε ως εάν όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν την ίδια διανοητική ικανότητα. Χειραφέτηση κατά πρώτον σημαίνει την υποστήριξη της προϋπόθεσης: είμαι ικανός, είμαστε ικανοί να σκεφτούμε και να δράσουμε δίχως αφέντες. Όμως είμαστε ικανοί στο βαθμό που σκεφτόμαστε ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι προικισμένα με την ίδια ικανότητα. Δεύτερον, χειραφέτηση σημαίνει τη διαδικασία μέσω της οποίας επαληθεύουμε αυτή την προϋπόθεση. Η ισότητα δεν είναι δεδομένη, είναι διαδικασιακή[2]. Και δεν είναι ποσοτική, είναι ποιοτική.

Η ιδέα της χειραφέτησης απορρίπτει την αντίθεση, την οποία θέτει η αποκαλούμενη «φιλελεύθερη» παράδοση, ανάμεσα στην ελευθερία, θεωρημένη ως την εσώτερη αυτόνομη εξουσία[3] και αξιοπρέπεια του ατόμου και την ισότητα, θεωρημένη ως τους εξαναγκασμούς που θέτει η συλλογικότητα επί των ατόμων. Το ελεύθερο είναι ακριβώς όπως το ισάξιο: δεν ορίζει μια ιδιότητα των ατόμων. Ορίζει την μορφή της δράσης τους και της σχέσης τους προς τα άλλα άτομα. Η προϋπόθεση της ίσης ικανότητας είναι μία αρχή κοινής ελευθερίας που αντιτίθεται στην προϋπόθεση ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να δράσουν λογικά μόνο ως άτομα και να συνεργαστούν λογικά σε μία κοινότητα σύμφωνα με την αρχή της υποταγής.

Ποια θυμούνται το Stonewall; …

Queer Ντεκαπάζ

“Η δική μας δυνατότητα πάνω απ’ όλα είναι η απελευθέρωση των μικρών διαβόλων. Είναι μνήμη αποκεντρωμένη και παράδοξη, όχι απλά προσανατολισμένη στο μέλλον, αλλά μνήμη μελλοντικών γεγονότων. […] Ν’ ανοίξουμε διάπλατα όλες τις πόρτες της κοινωνικής επικοινωνίας. Σημαίνει επίσης να κατακτήσουμε μια αυτόνομη και συλλογική συνείδηση της επαναστατικής παραβατικότητας, έτσι όπως αυτή εκδηλώθηκε μέχρι σήμερα από τα χιλιάδες κινήματα του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Ο πόλεμος ενάντια στο γραπτό και οπτικοακουστικό εργοστάσιο της μνήμης, ενάντια στις κοινωνικές σχέσεις αναπαραγωγής και κυκλοφορίας για μια “άλλη μνήμη” είναι υπόθεση εξαιρετικά αποφασιστική. […] “Άλλη μνήμη” σημαίνει παραγωγή νέων δυνατοτήτων, νέων νοημάτων και γεγονότων. Σημαίνει ότι θυμόμαστε για να μετασχηματίσουμε, κι όχι για να συντηρήσουμε.” (1)

Βράδυ της 28ης Ιουνίου 1969. Mπάτσοι εισβάλουν στο μπαρ Stonewall Inn,σε μια κακόφημη συνοικία της Νέας Υόρκης. Πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες επιδρομές της αστυνομίας στα μπαρ και στους χώρους που συχνάζουν γκέι, τρανς, λεσβίες, drag queens, στη μεγάλη πλειψηφία τους φτωχά, λατίνα, μαύρα, σεξεργάτα καθώς και διάφοροι άλλοι παρίες και άστεγοι. Μέσα σε μια τρομερά ασφυκτική συνθήκη, το Stonewall είναι το μοναδικό μπαρ της πόλης που οι lgbt (2) μπορούν να χορέψουν. Αυτή τη νύχτα, ο τυπικός αστυνομικός έλεγχος έμελε να οδηγήσει σε μια απρόσμενη τροπή γεγονότων: η εξακρίβωση στοιχείων, οι απειλές και οι προσβολές, οι προσαγωγές και το ξύλο που συνοδεύουν ως υπόθεση ρουτίνας τις επιχειρήσεις “σκούπα” των μπάτσων στα γκέι μπαρ συναντούν, ίσως για πρώτη φορά, μια δυναμική και σθεναρή αντίσταση από την πλευρά των θαμώνων που αρνούνται να δώσουν τα στοιχεία τους, με πρωτοστατούσες τις drag queens και τις τρανς γυναίκες. Οι μπάτσοι προχωρούν σε προσαγωγές και ξύλο, ενώ την ίδια στιγμή, η ολοένα αυξανόμενη παρουσία κόσμου (στη μεγάλη πλειοψηφία του ομοφυλόφιλος) παρέχει ενισχύσεις στα προσαχθέντα άτομα που αντιστέκονται πλέον βίαια στη μεταφορά τους στις κλούβες. Η ένταση αυξάνεται διαρκώς και κορυφώνεται όταν μέσα από το πλήθος των αντιστεκόμενων ακούγεται η κραυγή “Gay power!”, στιγμή που πυροδοτεί πλέον γενικευμένες συγκρούσεις ανάμεσα στους μπάτσους και σε μια πολυσυλλεκτική κοινότητα καταπιεσμένων ταυτοτήτων που έχουν κάθε λόγο να μισούν την αστυνομία. Είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους lgbt υποκείμενα, αλλά και άστεγα, παραβατικά ή και όλα αυτά μαζί. Εικόνες μιας πρωτόγνωρης εξεγερσιακής γιορτής πλημμυρίζουν το Stonewall και τους γύρω δρόμους, με πλήθος αγριεμένων τρανς, αδελφών και λεσβιών να εκφεντονίζουν στους καταπιεστές τους μπουκάλια, σκουπίδια, και ό,τι αντικείμενα βρίσκουν. Φωτιές ανάβουν στους κάδους ενώ οι αστυνομικές ενισχύσεις αδυνατούν να ελέγξουν το χείμαρρο της οργής.

Ελληνική φιλοξενία …

Να σοβαρευτούμε (λέει ο κυρ Γιώργος Μισετζής, πρόεδρος των ξενοδόχων της Χίου). Ποιος ταξιδιώτης και ποιος τουρίστας θα μείνει για διακοπές σ’ ένα ξενοδοχείο αν ξέρει ότι στη διπλανή πόρτα μένει μια οικογένεια μουσουλμάνων προσφύγων; … Όταν είσαι διακοπές που τις έχεις σχεδιάσει πριν από μήνες το τελευταίο πράγμα που θέλεις να δεις είναι καταστάσεις ανθρώπινου πόνου κοντά σου. Ή να σε ξυπνάει ο ήχος απ’ τις μουσουλμανικές προσευχές μιας οικογένειας που μένει δίπλα…

Αυτός είναι ο δοξαστικός του ελληνικού φασιστορατσισμού, με επιχειρηματικές ανησυχίες: οι έλληνες ξενοδόχοι αρνούνται να νοικιάσουν δωμάτια σε πρόσφυγες παρότι ένα καινούργιο πρόγραμμα του οηε τους πληρώνει αδρά.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς διάφορα, αν υπήρχε έστω ένα ελάχιστο περιθώριο για κοινή λογική. Όπως για παράδειγμα: οι τουρίστες που πηγαίνουν στα χιώτικα ξενοδοχεία (ή σε οποιοσδήποτε άλλο) ξέρουν απ’ τα πριν (και έχουν «γνώμη» και «δικαίωμα») ποιοί θα μένουν στο δίπλα, στο απέναντι, στο από πάνω ή στο αποκάτω δωμάτιο, ποιους θα συναντάνε στη ρεσεψιόν ή στο ασανσέρ; Ή: το αφεντικό των ξενοδόχων νομίζει ότι οι μουσουλμάνοι προσεύχονται (όταν προσεύχονται…) βγαίνοντας στο μπαλκόνι και φωνάζοντας, όπως οι ιμάμηδες στις εκκλησίες τους;

Αλλά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο λογικής. Απλός, καθαρός φασισμός, χωρίς προσχήματα. Ενισχυμένος, εννοείται, απ’ το κράτος. Γιατί αν, για παράδειγμα, γινόταν ένας σεισμός στη Χίο ή στη Λέσβο ή οπουδήποτε αλλού, και καταστρέφονταν σπίτια, το ελληνικό κράτος δεν θα «παρακαλούσε» τους ξενοδόχους να ανοίξουν τα γερά δωμάτιά τους στους ντόπιους άστεγους. Θα προχωρούσε στην επίταξή τους.

Ή, στην τελική, δεν θα άφηνε τους φυγάδες να ψάχνουν δυο τετραγωνικά για να κοιμηθούν. Θα είχε επιτάξει άκτιστες εκτάσεις, είτε της εκκλησίας είτε των ζάμπλουτων χιωτών, και θα είχε εγκαταστήσει τα κοντέινερ – σπίτια που παρήγγειλε και πλήρωσε, μαζί με τις υπόλοιπες υποδομές.

Αλλά το καϋμένο το ελληνικό κράτος υποφέρει κι αυτό. Όχι όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Όπως οι επιχειρηματίες και οι μικροαστοί λακέδες. Είμαστε σοβαροί κυρ αρχιξενοδόχε και λοιποί επιχειρηματίες του τουρισμού: το μόνο που σας ενδιαφέρει και για το οποίο σας βοηθάει ολόκαρδα το κράτος σας είναι να κλέβεται τους φόρους και να πατάτε στο λαιμό τους “απασχολούμενούς” σας. Τίποτα άλλο…

(φωτογραφία: δεν είναι αυτό το camping που κλείσαμε αγάπη μου…)

_________________________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/elliniki-filoxenia/

ΗΠΑ ΚΑΙ ΣΑΟΥΔ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝ …

Αραβικό ΝΑΤΟ εναντίον Κατάρ, στόχος το Ιράν

Στις 5 Ιούνη, η Σαουδική Αραβία και μια σειρά άλλες αραβικές χώρες (ΗΑΕ, Αίγυπτος, Μπαχρέιν) έλαβαν σκληρά, σχεδόν πολεμικού τύπου, μέτρα ενάντια στο Κατάρ. Πίσω από τα προσχήματα περί υποστήριξης τρομοκρατίας (που αγγίζουν το σουρρεαλισμό όταν προέρχονται από τη Σαουδική Αραβία), η έντονη επιθετικότητα των Σαούδ και σία απέναντι στο Κατάρ οφείλεται σε μια σειρά παράγοντες. Μεταξύ άλλων, το μικρό αλλά ζάμπλουτο εμιράτο αποτελεί βασικό υποστηρικτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, πράγμα που προκαλεί την οργή τού – στρατηγικού συμμάχου της χώρας ‘μας’ – δικτάτορα της Αιγύπτου, ενώ βρίσκεται και σε σημαντική διένεξη με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για το Λιβυκό (υποστηρίζουν διαφορετικές πλευρές στον πόλεμο που διεξάγεται στη χώρα). Αλλά ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η υπερβολικά συμφιλιωτική, κατά τους Σαούδ, στάση του απέναντι στον νούμερο ένα εχθρό τους, το Ιράν. Η μοναρχία του Κατάρ συνεκμεταλλεύεται ένα μεγάλο κοίτασμα φυσικού αερίου με την Ισλαμική Δημοκρατία, πράγμα που την αναγκάζει να διατηρεί στοιχειωδώς λειτουργικές σχέσεις μαζί της, και να αντιδρά στον έντονα αντι-ιρανικό χαρακτήρα του ‘αραβικού ΝΑΤΟ’.

Στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Σαουδική Αραβία, ο Τραμπ έδωσε στη δυναστεία των Σαούδ το πράσινο φως να εντείνουν τις προσπάθειές τους για τη συγκρότηση της αντι-ιρανικής τους συμμαχίας. Η υπεραντιδραστική δυναστεία κρίνει πως έχει έρθει πλέον η ώρα για το Κατάρ να πάψει να πατάει σε δύο βάρκες, με τον Τραμπ να σπεύδει να επικροτήσει για να τα μαζέψει κάπως στη συνέχεια, επικοινωνώντας με τον εμίρη και προτείνοντάς του να μεσολαβήσει για την επίλυση της κρίσης.

Σε βοήθεια του Κατάρ έσπευσε το Ιράν, στέλνοντας ανθρωπιστική βοήθεια και ανοίγοντας τον εναέριο χώρο του, και η Τουρκία, που έχει υπογράψει συμφωνίαστρατιωτικής βοήθειας σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης ενάντια στη χώρα και φαίνεται να έχει ήδη στείλει στρατό.

Σχολιάζοντας το ζήτημα του Κατάρ σε ένα άρθρο του με τίτλο ‘Θα προκαλέσει η διπλωματική εξορία του Κατάρ τον επόμενο μεγάλο πόλεμο;’, το foreign policy γράφει πως ‘[ο]ι σουνιτικές δυνάμεις του Κόλπου ψάχνονται εδώ και καιρό για καβγά με το Ιράν, και αυτή μπορεί κάλλιστα να είναι η δικαιολογία που χρειάζονται’.