Unfuck the World: Soundtrack πολιτικής σύγκρουσης …

Rage Against the Machine, Public Enemy & Cypress Hill δηλώνουν πολιτικά και καλλιτεχνικά παρών

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Ο Tom Morello δήλωσε στο περιοδικό Rolling Stone: «Είμαστε μια επίλεκτη ομάδα κρούσης επαναστατών μουσικών αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε αυτό το βουνό από εκλογικές αηδίες και θα το αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο με Marshall ενισχυτές που θερίζουν». Αυτοί είναι οι κολλεκτίβα μουσικών με το όνομα «Prophets of Rage». Και αν οι εκλογές τελείωσαν και ο Donald Trump είναι ήδη πρόεδρος αν και προφανώς με χαμηλά επίπεδα λαϊκής αποδοχής μα συνεχίζοντας στα πλαίσια των αμερικάνικων σχεδιασμών να απειλεί παγκόσμια τους πάντες – λες και πότε σταμάτησε η «Made in USA επιβολή» να το κάνει αυτό; – και να κλείνει οικονομικές συμφωνίες με την Σαουδική Αραβία ύψους 350 εκατ. για πώληση όπλων, μιας χώρας «θα χυθεί αίμα» πετρελαϊκής αντίληψης που κλείνει ανοιχτά το μάτι στους ISIS, – σε αυτό λοιπόν το «θεσπέσιο» πλαίσιο ενός γεωπολιτικά τεντωμένου κόσμου, το κίνημα προσπαθεί να αντεπεξέλθει. Και ανάμεσα στις γραμμές του κινήματος, θέτονται σε επιφυλακή και οι νότες. Φλεγόμενες, σκληρές, ωμές. Κίνημα, τέχνη, μουσική. Ουδέποτε αυτά τα πράγματα δεν τα χώριζαν τοίχοι, δεν ήταν ανεξάρτητα. Αλληλοτροφοδοτούσαν έμπνευση και ύπαρξη. Αυτό δεν αλλάζει. Το κίνημα είναι πολιτική έκφραση του ανθρώπου. Η τέχνη επίσης.

Και μπορεί το κίνημα, στη Δύση τουλάχιστον, να είναι σε μια σχετική οπισθοχώρηση, αλλά πότε οι ιδέες, οι ανθρώπινες σκέψεις πεθαίνουν ολοκληρωτικά; Στην ολική επίθεση, ακόμη και αν δεν είναι ολική, η αντεπίθεση πρέπει να θεωρείται ενστικτωδώς δεδομένη. Οι απελευθερωτικές ιδέες είναι το τελευταίο προπύργιο της ελεύθερης ανθρωπότητας. Άπαρτο. Κι ας βασίζεται τουλάχιστον σε μια μη κατευθυνόμενη, μα πάντα δικαιολογημένη και υπαρκτή οργή. Σιγοβράζουσα. Και υπάρχουν και αυτοί, ανάμεσα μας, οι κάποιοι που αυτή την οργή την μετατρέπουν σε λόγια, σε στίχους, σε εκφράσεις, σε μουσικά μοτίβα. Ιδεολογική διαπάλη, μονίμως υπαρκτή. Η μουσική δεν είναι μονάχα χορός και διασκεδάσεις μα και πολιτική πρόταση με στυλ.

Prophets of Rage, λοιπόν. Rage Against the Machine, Audioslave, Public Enemy και Cypress Hill σε μια κοινή παρέα, μια κοινή πρόταση. Το καθένα από αυτά τα group μια ιστορία. Ιστορία καλλιτεχνικής προσφοράς, πειραματικής και underground προσφοράς μα και προσφοράς στάσης και ρόλου καλλιτέχνη. Ο Tom Morello δεν είναι κανένας λαϊκιστής της κακιάς ώρας ή μοδάτος επαναστάτης. Έγινε μέλος των «Industrial Workers of The World (IWW)» και ίδρυσε την οργάνωση «Axis of Justice» με άλλους μουσικούς που στόχο έχουν την πολιτική πάλη. Όλοι τους πολιτικές προσωπικότητες που για όπλο, όπως λένε, έχουν «τους ενισχυτές τους» και τον θόρυβο ενάντια στο πυρηνικό θόρυβο και τον συναγερμό του πανικού και της τρομοκρατίας που μας μαθητεύουν να φοβόμαστε και να προσκυνάμε. Προσωπικότητες λοιπόν συγκεκριμένης στόχευσης, συγκεκριμένης στράτευσης. Μέσα από τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών και πάνω από τους φράχτες του παγκόσμιου μπαμπούλα γράφουν τραγούδια που γίνονται νέες αναφορές. Το μυαλό στο άκουσμα της μουσικής και των στίχων συνέρχεται και μπαίνει σε μια τάξη βγαίνοντας από την πολιτικά ορθή πλαδαρότητα. Soundtrack πολιτικής σύγκρουσης.

Υπάρχει μια σταθερά στην τέχνη όπου μπορούμε και εκεί να καταφεύγουμε ως μια πολιτική τοποθέτηση και αναφορά που καταργεί τα σύνορα, εξεγερσιακή στην μορφή και στο περιεχόμενο. Αρέσει, δεν αρέσει σε κάποιον αυτή η μουσική, δεν μπορεί παρά να εκτιμήσει την τιμιότητα των δημιουργών της. Τιμιότητα που έγκειται στο γεγονός πως σε κάθε παρακμή, σε κάθε πτώση, η ανθρωπότητα έχει πάντα μια αχτίδα φωτός που την κρατάει φυλαγμένη στα σωθικά της, ως σκέψη, ως ιδεολογικό φορτίο, ως καλλιτεχνική έκφραση. Διότι ολοκληρωτική νίκη της ισοπέδωσης, της πιστής ακολουθίας των παγκόσμιων αφεντικών και των αξιών τους δεν μπορεί να υπάρξει. Πάντα κάποιος θα ξεφεύγει από την παγίδα και θα παίρνει αμπάριζα και τους υπόλοιπους.

Με ένα βίντεο δια χειρός του βραβευμένου ντοκιμαντερίστα Michael Moore, – όπου τα επίκαιρα είναι επίκαιρα δοσμένα και τοποθετημένα με μονταρισμένο φρενήρη ρυθμό ισότιμο της μουσικής, ακριβώς όπως η σύγκρουση η σωματική, η σύγκρουση η πολιτική σε ένα «fucked up world» – οι Prophets of Rage απαιτούν το «unfuck» του. 25 χρόνια τώρα άλλωστε, περάσανε τις εξετάσεις με τίνος το μέρος είναι.

 ____________________________________________________________

Από:http://www.toperiodiko.gr/prophets-rage-unfuck-world-soundtrack-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B7%CF%82/#.WTCGoFSLQ2o

Νεοφιλελευθερισμός εναντίον δημοκρατίας…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αγώνας για απορρύθμιση της οικονομίας στο όνομα της «ελευθερίας» των αγορών φέρει την κύρια ευθύνη για την κρίση του 2008. Αυτό, όμως,  είναι το πρώτο σκέλος της ιστορίας.

Η Κρίστια Φρίλαντ στο βιβλίο της «Πλουτοκράτες» καταθέτει: «Η κούρσα χαλάρωσης των κανονισμών ανάμεσα στις ρυθμιστικές Αρχές της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου – και η πρόθυμη και άκριτη συμμετοχή της πλουτοκρατίας σε αυτό τον ανταγωνισμό – είναι ένα σημαντικό αίτιο της οικονομικής κρίσης του 2008. Όμως είναι επίσης ένα κρίσιμο επεισόδιο σε μιαν άλλη εξέλιξη: την άνοδο της σούπερ – ελίτ». (σελ. 322).

Θα έλεγε κανείς ότι η κρίση του 2008 δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνέπεια, των μεθοδεύσεων της σούπερ – ελίτ να αναλάβει τα οικονομικά ηνία του πλανήτη. Η απορρύθμιση, που επέτρεψε τις χρηματιστηριακές και τραπεζικές αυθαιρεσίες, εξυπηρέτησε δεόντως τα συμφέροντα συγκεκριμένων κύκλων, οι οποίοι απέκτησαν πλούτο χωρίς προηγούμενο:

Η Φρίλαντ πληροφορεί ξανά: «Η άνοδος του 1%, και ιδιαίτερα του 0,1%, ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με την άνοδο της χρηματοπιστωτικής. Οι λιγότερες κανονιστικές ρυθμίσεις, η αυξημένη πολυπλοκότητα και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι σημαντικοί παράγοντες που είχαν ως αποτέλεσμα να μεγεθυνθεί ο ρόλος της χρηματοπιστωτικής στις οικονομίες τόσο πολλών ανεπτυγμένων δυτικών οικονομιών, ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας, και το εισόδημα των στελεχών του χρηματοπιστωτικού τομέα να ξεπεράσει τα εισοδήματα σχεδόν όλων των άλλων ειδικοτήτων». (σελ. 322).

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η προσοδοθηρία, που μετέτρεψε τον κρατικό πλούτο σε περιουσία ελαχίστων, δε θα μπορούσε να υπάρξει, χωρίς το απορρυθμιστικό πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου δόγματος: «Αυτή η σύνδεση με τις κανονιστικές ρυθμίσεις, ή την απουσία τους, είναι ένας παράγοντας εξαιτίας του οποίου η άνοδος της χρηματοπιστωτικής αφορούσε εν μέρει την προσοδοθηρία. Οι διασώσεις των τραπεζών και των τραπεζιτών από την κυβέρνηση το 2008 ξεσήκωσε τους λαϊκιστές και στα δεξιά και στα αριστερά: η κυβέρνηση διέσωσε τη σούπερ – ελίτ, αλλά αρνήθηκε να διασώσει όλους τους άλλους. Όμως η σύνδεση ανάμεσα στο κράτος και την τάξη των σούπερ – πλουσίων της χρηματοπιστωτικής είναι πολύ βαθύτερη από ένα δίχτυ ασφαλείας τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ, του Σίτι του Λονδίνου και της Φρανκφούρτης, σε μια κατάσταση ανάλογη με την Telmex του Κάρλος Σλιμ και τους κερδισμένους των ρωσικών ιδιωτικοποιήσεων, οφείλουν ένα μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε εξυπηρετικές αποφάσεις των ρυθμιστικών Αρχών και των νομοθετών». (σελ. 323).

Λάζαρος και Αρκάς. Ανθρωπος και ανθρωπάκος…

Της Τ. Γ.

Τον Αρκά τον γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες. Τον Λάζαρο τον μάθαμε μόλις χτες.

Ο Αρκάς έχει ένα ταλέντο, δώρο της φύσης, που του προσφέρει μπόλικο χρήμα και δόξα.
Ο Λάζαρος έμαθε μια τέχνη , αυτή του ζαχαροπλάστη, που του εξασφαλίζει, με δυσκολία τα προς το ζειν.

Πριν λίγες μέρες πληροφορηθήκαμε, πως ο Αρκάς το ταλέντο του το έθεσε στην υπηρεσία της βρωμοφυλάδας 

του φασίστα κομιστή. Αντίτιμο το χρήμα.

Χτες ο Λάζαρος θυσίασε τη δουλειά του, παραιτήθηκε, αρνούμενος να φτιάξει τούρτα με αγκυλωτό σταυρό, παραγγελιά  νεοναζιστών. Αντίτιμο η τιμή το φιλότιμο η αξιοπρέπεια….

Ο Αρκάς  με την πένα του, ενίοτε, μας χαρίζει ένα χαμόγελο. Ο  Λάζαρος με τη στάση του, μας χάρισε μια μεγάλη ανάσα λεβεντιάς και εντιμότητας.

Ισως οι επιλογές που’ χουμε στη ζωή, να είναι λίγες … Μα υπάρχουν, και είναι αυτές που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο απ’ τον ανθρωπάκο … Είναι αυτές που κάνουν τον κόσμο μας φωτεινότερο ή τον συννεφιάζουν…

---

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_65.html

Ο κυρ Γιώργος ο φραγκοφονιάς έχει και ΜΚΟ για τους λαθρομετανάστες κι εμείς νομίζαμε ότι είναι ένας απλός ηλίθιος…

Μεταξύ άλλων ΜΚΟάρχης «φιλάνθρωπος» ο φραγκοφονιάς…

ης Μαριάννας Τσήπα

Ευτυχώς για τον Ανδρέα…

έφυγε νωρίς και δεν ζει την ξεφτίλα του πατροκτόνου

Επισήμανε ο φίλος Γιώργος Παπαγιαννόπουλος:

«MHN MΑΣΑΤΕ: «Ὁ τενεκές ὁ ΓΑΠ εἶναι στό ΔΣ τῆς Mercy Corps, «ἀνθρωπιστικῆς» ΜΚΟ ἀπό τό Πόρτλαντ πού διαχειρίζεται 200 ἑκατ.$ἐτησίως (καί) γιά τό Προσφυγικό!» Αρ.Φύλλου 72 (501) / 26 MΑΪΟΥ 2017«.

Το θεωρήσαμε υπερβολικό, το ψάξαμε και δυστυχώς ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος έχει απόλυτο δίκιο!

Δυστυχώς για πολλούς από εμάς που μας δούλεψε για χρόνια ο πατροκτόνος φραγκοφονιάς, ο εθνικός ολετήρας που παρέδωσε την πατρίδα μας στο ΔΝΤ και το 4ο Ράιχ.

Δυστυχώς για όσους ακόμη δεν έχουν καταλάβει ακόμη το χοντρο δούλεμα του «ηγέτη«…

Ο κυρ Γιώργος ο φραγκοφονιάς έχει και ΜΚΟ για τους λαθρομετανάστες κι εμείς νομίζαμε ότι είναι ένας απλός ηλίθιος…

Μας ενημερώνει το ΚΙΝΗΜΑ, αλλά δεν μας λέει ότι οι βόλτες του Γιωργάκη ανά καταυλισμό σε όλη την Ελλάδα, δεν είναι μόνον για «φιλανθρωπία», αλλά και για να προωθηθεί η δράση της ΜΚΟ του… Σπόνσορας με τα όλα του ο φραγκοφονιάς!

Ας δούμε:

«Ο Πρόεδρος του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, Γιώργος Α. Παπανδρέου, είχε σήμερα συναντήσεις με τον Δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη, εκπροσώπους της Κυβέρνησης και άλλων αρμοδίων φορέων για το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, ενώ επισκέφθηκε και χώρους όπου φιλοξενούνται πρόσφυγες.
Σε όλες τις συναντήσεις και τις επισκέψεις του, συνοδευόταν από εκπροσώπους ανθρωπιστικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων και την Πρόεδρο τηςανθρωπιστικής οργάνωσης Mercy Corps, Linda Mason [* κι όμως δεν μας λέει ότι αυτή η ΜΚΟ, δήθεν «φιλανθρωπική» οργάνωση είναι και δική του]. Πρόκειται για οργάνωση που δραστηριοποιείται σε ολόκληρο τον κόσμο για αυτά τα ζητήματα, όπως και στην Ελλάδα…«

Όταν διαπιστώνεις ποιοι είναι οι άλλοι συνεταίροι του Γιωργάκη, τρέχεις σ’ έναν καθρέφτη… φτύνεις τον εαυτό σου, μουντζώνεσαι και κραυγάζεις: «Είμαι μαλακισμένη κι ηλίθια!«.
Ας δούμε ορισμένα από τα «φιλαράκια τα καλά» του Γιωργάκη, ενδεικτικά:
– Robert B. Zoellick is the Chairman of Goldman Sachs’ International Advisors… Η ιδιότητα κράζει…
– Dr. Ngozi Okonjo-Iweala is a Senior Adviser at Lazard and Chair of the Global Alliance for Vaccines and Immunization… Η Νιγηριανή πλασιέ των φαρμακοβιομηχανιών εμβολίων…
– Indra Nooyi is Chairman and Chief Executive Officer of PepsiCo… Pepsi, χωρίς ιδιαίτερες συστάσεις…
Τα υπόλοιπα λελούδια θα τα βρείτε: ΕΔΩ
Και παγκόσμια διαφήμιση για προσλήψεις προσωπικού η ΜΚΟ του Γιωργάκη:
Ξεκινήστε καριέρα MERCY CORPS HELLAS στην Ελλάδα!

[MERCY CORPS HELLAS]

PROGRAM/DEPARTMENT SUMMARY: The Mercy Corps Finance Department is responsible for all financial functions in Greece, including accounting, payments and banking, payroll, budgeting, financial reporting, and grant financial management and compliance. The Mercy Corps Finance Department ensures compliance with donor regulations as well as Mercy Corps’ internal policies and procedures. In its role as a support to the Program Department, the Finance Department…

Κι έτσι θυμηθήκαμε τον Γιωργάκη στην Ιορδανία εναντίον του «αιμοσταγούς δικτάτορα Άσαντ», το καλοκαίρι του 2014, ως πλασιέ και της ΜΚΟ του –διαπιστώνουμε σήμερα– μεταξύ όλων των άλλων:

Το ξεβράκωμα του Γιωργάκη Παπανδρέου:

Σχετικά: Επιστράτευσαν ακόμη και τον γιωργάκη Παπανδρέου, με επίσκεψη στην περιοχή, για να αποτρέψουν τη μαζική συμμετοχή στις προεδρικές εκλογές στην Συρία…

 

– Φραγκοφονιά, παίζει καμιά κονόμα για τις ΜΚΟ των φίλων σου, για υποδοχή προσφύγων από τη Συρία ή σε διατεταγμένη υπηρεσία; Ο εθνικός ολετήρας, ο τραπεζοϋπάλληλος, αφού συντάχθηκε με τους ιμπεριαλιστές, συντάχθηκε με την Τουρκία & το Ισραήλ για τη διάλυση της Συρίας, απέλασε την πρέσβειρα της Συρίας από την Ελλάδα… τώρα παίζει με τα προσφυγόπουλα!

Ας δούμε πόσοι δημοσιογράφοι θα «ακουμπήσουν» το θέμα κι ας τους μετρήσουμε…

Αλλά και πόσοι βουλευτές που σέβονται τον εαυτό τους θα κάνουν ρόμπα τον πατροκτόνο εθνικό ολετήρα, έστω με καθωσπρεπισμό κι όχι με τη δική μας «χυδαία φρασεολογία»…

Για δες και το σποτάκι που μαζεύει χρήμα η ΜΚΟ του Γιωργάκη για τα προσφυγόπουλα της Συρίας, αν αντέχεις την υποκρισία του φραγκοφονιά:

 

Μιας και μας λογοκρίνειεκ νέου, μετά από 3 ολόκληρα χρόνια παλιότερης λογοκρισίας, το “δημοκρατικό” facebook… ως ανατρεπτικό ιστολογοφόρο… περιστασιακή ανάρτηση από το απαγορευμένο

___________________________________________________________

Από:http://sibilla-press.blogspot.gr/2017/06/blog-post.html

Στιγμές χαλάρωσης…

Χτες το απόγευμα, καθώς με μια συνηθισμένη διαδικτυακή βόλτα προσπαθούσα να χαλαρώσω μετά από μια ιδιαίτερα έντονη και κουραστική ημέρα δουλειάς, πέρασε φευγαλέα από το μυαλό μου μια σκέψη συμπάθειας για τους κυβερνητικούς βουλευτές και, γενικά, για το προσωπικό που υπηρετεί την αστική τάξη από θέσεις εξουσίας. Φευγαλέα (το ξαναλέω και το τονίζω!) αισθάνθηκα κάτι σαν λύπηση για όλους αυτούς που παλεύουν να αλλάξουν χρώμα στο μαύρο, προκειμένου να μας πείσουν με το ζόρι ότι, έστω και με τεράστιες δυσκολίες, όλα πάνε καλά και θα πάε ακόμη καλύτερα. Είναι όντως αξιολύπητοι, καθώς αραδιάζουν νούμερα, τα ανακατεύουν, τα γιαχνίζουν και τα σερβίρουν νομίζοντας ότι κάτι καταφέρνουν. Δεν καταλαβαίνουν οι τλήμονες αριθμολάγνοι ότι η ευημερία των αριθμών τους ελάχιστα απασχολεί τον λαό.

Μάργκαρετ Θάτσερ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η τελευταία τους συνάντηση έγινε στις 13/11/1990. Την επόμενη μέρα, σε εσωκομματικές εκλογές, η Θάτσερ έχασε την ηγεσία τού κόμματός της.

Σύρμα, έρχονται οι επενδυτές! …

Αν αφήσουμε, όμως, στην άκρη τους συναισθηματισμούς και τις φαντασιώσεις, τότε πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Οι «μαύρες» δραστηριότητες είναι βασικό προσόν των καθωσπρέπει «επενδυτών». Μάλιστα όσο πιο εκτεταμένες και καλοστημένες είναι, οργανωμένο έγκλημα δηλαδή, τόσο το καλύτερο από «επενδυτική» σκοπιά. Γιατί;

Σκεφτείτε το. Οι ποδοσφαιρικές εταιρείες είναι κερδοφόρες; Με ελάχιστες διεθνείς εξαιρέσεις όχι! Τα ελληνικά μήντια είναι ή πρόκειται να γίνουν κερδοφόρα; Όχι!! Γιατί, λοιπόν, κάποιος «πετάει τα ωραία του λεφτά στο πηγάδι»;

Αμ δε! Δεν πρόκειται για πηγάδι!! Πρόκειται για «επένδυση»: φτιάχνει ο κάποιος την βιτρίνα του, την λευκή μόστρα του, ώστε να μπορεί πιο άνετα να κάνει τις μαύρες δουλειές του πίσω της. Απλό, πολύ απλό. Συνεπώς, όσο χρειάζεται την μόστρα, θα την πληρώνει· κι έτσι η επιχειρήση / βιτρίνα θα υπάρχει όσο πάνε καλά οι μαύρες δουλειές· μπορεί και να προκόβει ακόμα (σχετικά μιλώντας), δίνοντας ψωμάκι (ή και πεντεσπάνι) σ’ ένα σωρό κόσμο.

Αν συνυπολογίζουμε ότι ο καπιταλισμός γενικά είναι ένα έγκλημα, τι πειράζει αν τα αφεντικά είναι εγκληματίες τυπικά και κανονικά, κι όχι μόνο μεταφορικά; Σιγά!!!

Ρεαλισμός λοιπόν! Προπάντων ρεαλισμός! Το «μέλλον του τόπου» είναι αυτό: εγκληματική οικονομία – φανταιζί βιτρίνες!!!

Τι δεν καταλαβαίνετε;

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/06/syrma-erchonte-i-ependytes/

Τζων Ράσκιν: Μια φωνή από τον 19ο αιώνα μιλά για τις σημερινές κοινωνίες της ανισότητας …

του Μάικλ Νόρρις

© Literary Kicks – Michael Norris: Unto this Last: John Ruskin’s Economic and Political Writings, 1.9.2008

Τι μπορεί να σημαίνει «δίκαιη ανταμοιβή» της εργασίας; Ποιός αξιολογεί, ποιός ορίζει κανόνες, ποιός τους διασφαλίζει; Έχει ρόλο το κράτος, είναι ανάγκη να υπάρχει ως κράτος πρόνοιας; Είναι η δημοκρατική πολιτική αυτή που πρέπει να ορίζει τους κανόνες;

Υπήρχαν πάντα εποχές όπως η τωρινή, στις οποίες πολλοί επικαλέστηκαν «αξιοκρατία»(meritocracy)· άλλοτε την έβλεπαν υπό πρίσμα ηθικοπλαστικό, τώρα εννοούν ένα είδοςπροσοντοκρατίας. Παραβλέπουν όμως πόσο εξαρτημένο είναι το τί θεωρείται αξιοσύνη και τίθεωρείται προσόν, από το αποτέλεσμα της εργασίας και τον προορισμό της, όπως αυτά γίνονται«δεύτερη φύση» στον δεδομένο τύπο κοινωνίας· το ποιός είναι άξιος κρίνεται με βάση «αξίες» που χρειάζονται προσδιορισμό με επίθετο ή με άλλο ουσιαστικό.
Και πώς θα επιβιώνουν οι «λιγότερο άξιοι», οι «περιττοί άνθρωποι» με τις «σπαταλημένες ζωές»(Ζίγκμουντ Μπάουμαν), που πάντοτε θα υπάρχουν και θα είναι πολλοί; Το να προτείνεις ή νααποδέχεσαι ως μοίρα τους τον Καιάδα, είναι η ακραία βαρβαρότητα. Το να κάνεις πως δεν βλέπεις τους «λιγότερο άξιους», λές και δεν ξέρεις ότι θα υπάρχουν πάντα, εκτός από ακραία ανευθυνότηταείναι ακραίος ανορθολογισμός: Καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες και αφανίζει τη δημοκρατία. Τέτοιαθέματα απασχόλησαν τον Τζων Ράσκιν στα κοινωνικοπολιτικά γραπτά του, όπως είναι το Unto This Last (1860), ή στο υπέροχο παραμύθι του Ο Βασιλιάς του Χρυσού Ποταμού.
Οι κοινωνικές φιλοσοφίες του Ράσκιν και του σύγχρονού του Φρίντριχ Ένγκελς διαμορφώθηκαν σεμια περίοδο γιγάντωσης της βιομηχανικής παραγωγής και της Βικτωριανής πόλης. Και οι δύο είδαντη βρωμιά, τη χυδαιότητα, τον αχαλίνωτο εγωισμό και απληστία ως σύμβολα όλων των συμφορών του βιομηχανικού καπιταλισμού. Όλα τα δεινά της κοινωνίας ήταν ήδη φανερά στη Βρετανία τηςδεκαετίας του 1840. Αλλά τα οράματα των δύο ανδρών για μια σοσιαλιστική εναλλακτική λύσηοδηγούσαν σε πολύ διαφορετικά μέλλοντα για την πόλη, την κοινωνία, τον κόσμο: Για τον Ένγκελς, τον σοσιαλιστή εργοστασιάρχη του Μάντσεστερ με τον ακλόνητο ηθικό ανθρωπισμό (βλ. το νεανικό βιβλίο του Condition of the working classes in England, 1844 – ελληνικά), τον αρνητή της κοινωνικής τάξης του, το μέλλον ανήκε στη νεωτερικότητα, σε έναν εξανθρωπισμένο βιομηχανικό πολιτισμό μεαταξική κοινωνία. Για τον Ράσκιν, τον ασυμβίβαστο κριτικό της τέχνης, της πολιτισμικής κατάστασηςκαι της κοινωνίας του καιρού του, τον ζωγράφο και δάσκαλο, αξιοπρεπές μέλλον υπήρχε στηδιατήρηση ή αναστήλωση προβιομηχανικών-προκαπιταλιστικών παραδόσεων που περιείχαν μιαν«άλλη αξιοκρατία».