ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ…

Ή για όσους έμαθαν να ονειρεύονται συλλογικά

Σημείο που εξωτερικεύει την παθογένεια μιας κοινωνίας που φαινομενικά δεν σπαράζεται από μαζικές τραγωδίες όπως αυτή του πολέμου και άρα δεν της δικαιολογείται η ψυχοθεραπεία του συλλογικού θρήνου, είναι η βιομηχανικού επιπέδου μαζική παραγωγή τυποποιημένων συμβουλών ευτυχίας. Η μαζική καταναλωτική νεύρωση της δεκαετίας του ’90 που φετιχοποιούσε την αγορά ακινήτου, αυτοκινήτου, συζύγου, γκόμενας και παιδιών, έφτιαξε σε μεγάλο βαθμό έναν ανθρωπότυπο τόσο κενό περιεχομένου, σε σημείο που γέμισαν οι βιβλιοθήκες από αυτά τα ανεκδιήγητα βιβλία αυτοβελτίωσης – συνήθως σε μέγεθος τσέπης και μαλακό εξώφυλλο ή από κάτι παρεμφερείς γελοιότητες τύπου Χόρχε Μπουκάι.

Σήμερα το κυνήγι της ευτυχίας δεν συνδυάζεται τόσο με το κυνήγι της επιτυχίας όπως το γνωρίσαμε, τουλάχιστον για την μεγάλη πλειοψηφία, αλλά με πιο μετριοπαθείς και συνετούς στόχους: Δουλειά και αξιοπρεπής αυτοσυντήρηση. Το πρώτο λάθος είναι να θεωρείται αυτό κάτι διαφορετικό: σε κάθε περίπτωση οι στόχοι είναι «ατομικοί» και «πραγματοποιήσιμοι», ανάλογα με το πώς μεταφράζει κανείς την ιστορική στιγμή. Άρα, εφόσον στατικοί οι ατομικοί στόχοι δεν καλούν να καταφέρεις κάτι διαφορετικό, αλλά απλώς να ενσωματωθείς σε αυτό που ήδη υπάρχει. Με πιο απλά λόγια, να μπορούμε να τα καταφέρνουμε μόνοι μας και ευτυχισμένοι με ο, τι έχουμε, γιατί αυτά μπορούμε.

Όποιος μπορεί να πετυχαίνει τους ατομικούς τους στόχους και να ανταπεξέρχεται μόνος είναι δυνατός. Αυτός θεωρητικά θα γλιτώσει από την κατάθλιψη. Όμως, το ατομικό και το συλλογικό σαν σκέψη και σαν στόχος δεν είναι μια φυσική διαίρεση, αλλά μία τεχνιτή και κοινωνικά προσδιορισμένη, αφού το ένα δεν υφίσταται χωρίς το άλλο. Κι εδώ έρχεται μια μεγάλη παρεξήγηση. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι ότι η συλλογικότητα είναι άθροισμα ατομικοτήτων, αλλά ότι χωρίς την αίσθηση της συλλογικότητα δεν υπάρχει πρακτική διάκριση του Εγώ, συνεπώς δεν υπάρχει ελεύθερη ενεργή προσωπικότητα αλλά προβολή στο άτομο μιας έξω από αυτόν κοινωνικής διαδικασίας που τον γεννα. Και για αυτό η η ιστορική κυριάρχηση του ατομικού γέννησε όπως είπαμε μαζικά τον κενό άνθρωπο. Ο κενός άνθρωπος δεν είναι κενός για λόγους ηθικούς (ηθικους με την έννοια της αυθυπαρκτης αξίας), αλλά για λόγους που άπτονται στην ιδια τη διαδικασία του πώς αυτός διαμορφώνεται.

Η εκρηκτική δεκαετία του ’60 στις ΗΠΑ…

του Barikat

Έναν περίπου αιώνα μετά τη 13^η τροποποίηση του Συντάγματος και το τέλος του εμφυλίου στις ΗΠΑ, η φυλετική καταπίεση αποτελούσε το μεγαλύτερο κοινωνικό ζήτημα και το σημαντικότερο αγκάθι του «αμερικάνικου εξαιρετισμού»ⁱ για την παγκόσμια εξαγωγή του αμερικάνικου ονείρου. Πίσω από την πλαστή εικόνα της καλο-κουρδισμένης καπιταλιστικής κοινωνίας των ΗΠΑ στις δεκαετίες της κορύφωσης του ψυχροπολεμικού κλίματος, η φτώχεια στα γκέτο των μαύρων κοινοτήτων, οι φυλετικές διακρίσεις στην εργασία, οι κρατικές δολοφονίες μαύρων πολιτών και ακτιβιστών, οι επιθέσεις της Κου Κλουξ Κλαν, ο δομικός ρατσισμός του αμερικάνικου πολιτικού και νομικού συστήματος,ⁱⁱ ο ωμός έλεγχος και η καταστολή αποτελούσαν τη σκοτεινή όψη μιας κοινωνίας, που ένα τμήμα της έβρισκε τις ιστορικές του μνήμες στις καλύβες της ντροπής του αμερικάνικου νότου, στα λιντσαρίσματα, στις ταπεινώσεις. Μιας κοινωνίας έτοιμης να εκραγεί.

Από την υπόθεση των «Νέων του Σκότσμπορο» το 1930, δείγμα του ενδημικού ρατσισμού στην κοινωνία των ΗΠΑ του μεσοπολέμου, τα blues του θυμού, τη jazz που προμήνυε εξεγέρσειςⁱⁱⁱ, τις συγκινητικές συγκεντρώσεις στις εκκλησίες, τους χριστιανικούς ψαλμούς που διασκευάστηκαν και ενσωμάτωναν τις μάχες των μαύρων και την υπόσχεση για θυσίες με στόχο την ισότητα, ο αγώνας της μαύρης κοινότητας πήρε τη μορφή των μαζικών, μαχητικών κινητοποιήσεων. Από το Μοντγκόμερι και τη Ρόζα Παρκς με το μποϊκοτάζ στα λεωφορεία της πολιτείας, τους «Ταξιδιώτες της Ελευθερίας», τα γεγονότα στο Γκίντσμπορο το 1960, το Μπέρμιγχαμ το 1963, τις μεγάλες κινητοποιήσεις στην Ουάσινγκτον και άλλες αμέτρητες εξεγέρσεις, αποτέλεσμα κυρίως δολοφονιών μαύρων πολιτών από δυνάμεις καταστολής σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ, μέχρι τη φοιτητική Συντονιστική Επιτροπή Μη Βίαιης Δράσης, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Μάλκολμ Χ, το Συνασπισμό Εξεγερμένων Μαύρων εργατών του Ντιτρόιτ, τους Μαύρους Πάνθηρες.

Εργαζόμενοι με αλυσίδες; Όχι δα! Με microchip…

Πως οι εργαζόμενοι «διευκολύνονται» να τους παρακολουθεί παντού η εργοδοσία

Σε μέγεθος ενός κόκκου ρυζιού, η σουηδική start up «Epicenter» εμφυτεύει στο χέρι των εργαζομένων της ένα microchip.  Έτσι, όπως υποστηρίζει, γλιτώνουν χρόνο καθώς με αυτό ξεκλειδώνουν πόρτες, βάζουν σε λειτουργία μηχανήματα και κάνουν ακόμη και αγορές! Ο χρόνος είναι χρήμα. Και το Big Brother προϊστορία, τόσο σε εύρος όσο και σε ουσία.  Κάποια χρόνια νωρίτερα, πολλές επιχειρήσεις τοποθετούσαν κάμερες μέσα στις εγκαταστάσεις τους προφασιζόμενες λόγους ασφαλείας και των ίδιων των εργαζομένων, αλλά πετυχαίνοντας, έτσι, την παρακολούθησή τους κάθε στιγμή παραμονής τους μέσα στο χώρο. Τώρα, η παρακολούθηση αυτή, στο όνομα της «ευκολίας», επεκτείνεται και εκτός χώρων εργασίας μετατρέποντας τον κάθε ένα σε σκλάβο με ηλεκτρονικές αλυσίδες.

Όπως δηλώνει στο σχετικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Los Angeles Times, ο Patrick Mesterton, συνιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας «το μεγαλύτερο όφελος είναι η ευκολία!» Βιολογικά τα microchips είναι ασφαλή. Ο εργαζόμενος κερδίζει χρόνο ενώ η εταιρεία γνωρίζει σχεδόν ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται, τι ώρα ήρθε στη δουλειά, τι ώρα έφυγε, ποια μηχανήματα λειτούργησε, ποιες πόρτες άνοιξε αλλά και τι αγόρασε. Και έχει και ένα μεγάλο προσόν: ο εργαζόμενος δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί από αυτό. Δεν μπορεί να το αφήσει στο σπίτι, δεν μπορεί να το ξεχάσει ή και να το χάσει, όπως μπορεί να συμβεί με το οποιοδήποτε άλλο προϊόν νέας τεχνολογίας καταγράφει στοιχεία μας: τα smartphones πχ ή τις πιστωτικές κάρτες

Η «Epicenter», όπως αναφέρει το άρθρο,  φιλοξενεί πάνω από 100 εταιρείες και περίπου 2.000 εργαζομένους και άρχισε την εμφύτευση των microchips στους εργαζόμενους τον Ιανουάριο του 2015. Τώρα, περίπου 150 εργαζόμενοι διαθέτουν microchip ενώ μια εταιρεία με έδρα στο Βέλγιο «προσφέρει» επίσης τους υπαλλήλους της για εμφύτευση και υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις σε όλο τον κόσμο όπου λάτρεις της τεχνολογίας το έχουν δοκιμάσει τα τελευταία χρόνια.

Τα εμφυτεύματα χρησιμοποιούν τεχνολογία κοντινού πεδίου επικοινωνίας, ή NFC, το ίδιο όπως και οι ανέπαφες συναλλαγές με τις πιστωτικές κάρτες ή τις πληρωμές μέσω κινητού τηλεφώνου. Όταν ενεργοποιείται από έναν σαρωτή σε μερικά εκατοστά απόσταση, μια μικρή ποσότητα δεδομένων ρέει μεταξύ των δύο συσκευών μέσω ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.

_________________________________________________________

Από:http://www.toperiodiko.gr/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-microchip/#.WOaeKFSLQ2o

Τα προβλήματα της «πρώην»…

Το χτεσινό κείμενο δεν είχε σκοπό είτε να διερευνήσει το μέγα θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων είτε, πολύ περισσότερο, να αναλύσει ζητήματα διπλωματίας. Άλλωστε, σπάνια το ιστολόγιο καταπιάνεται με τέτοια θέματα αφού, όπως σωστά παρατήρησε φίλος σχολιογράφος, στα οικονομικά τα καταφέρνω καλύτερα. Στόχος τού χτεσινού κειμένου ήταν να υπογραμμίσει την εμφιλοχωρούσα ανοησία στο άτυπο «δόγμα» των ελληνικών κυβερνήσεων ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα όσο μένουμε στις αγκάλες τού ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική η φράση μου «η εθνική μας πολιτική εξικνείται μέχρι των ορίων τού μακάριου ύπνου, κατά την διάρκεια του οποίου ονειρευόμαστε πως είμαστε ασφαλείς επειδή βρισκόμαστε κάτω από την ομπρέλλα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ», η οποία έδωσε και τον τίτλο του κειμένου.

Παρένθεση. Τώρα, βέβαια, μένει να απαντηθεί η απορία πώς από την μια δηλώνουμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε ξένη επιβουλή κι από την άλλη δίνουμε στο ΝΑΤΟ το δικαίωμα να περιπολεί στο Αιγαίο ώστε να μας προστατεύει από τους… πρόσφυγες. Αυτή την απορία θα μας την λύσουν ο κ. Καμμένος με τον κ. Κοτζιά; Άλλη απορία αυτή. Κλείνει η παρένθεση.

Με τις ίδιες παραδοχές και επειδή δεν βλάφτει να ξέρουμε τι συμβαίνει γύρω μας, σήμερα θα ρίξουμε μια ματιά στο καζάνι που βράζει σε μια άλλη γειτονική μας χώρα, στην οποία δεν έχουμε δώσει όνομα. Επί 47 χρόνια, όσο η περιοχή αποτελούσε τμήμα τής ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, λεγόταν Λαϊκή Δημοκρατία τής Μακεδονίας, χωρίς η Ελλάδα να διαμαρτύρεται, κάνοντας το χατήρι των ΗΠΑ να μη δυσαρεστούμε τον Τίτο, ο οποίος τα είχε σπάσει τότε με την Σοβιετική Ένωση. Σήμερα, όλος ο κόσμος την αποκαλεί «Μακεδονία» αλλά, χάρη στις δικές μας αντιρρήσεις, επίσημα αναγνωρίζεται ως πρώην Μακεδονία. Εν πάση περιπτώσει, επειδή δεν έχω καμμιά όρεξη να ανοίξω τέτοια κουβέντα, για τις ανάγκες τού κειμένου θα την αποκαλώ με το επίσημο ακρωνύμιό της: ΠΓΔΜ.

Σκόπια, η πρωτεύουσα των αγαλμάτων (*)

Ο Πειραιάς ανήκει στον κόσμο της ελευθερίας και της αλληλεγγύης …

Κείμενο του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Φαβέλα

Εδώ και δύο εβδομάδες λειτουργεί στο Μικρολίμανο του Πειραιά ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος “Φαβέλα”. Ένας χώρος που φιλοδοξεί να αποκτήσει γείωση στην τοπική κοινωνία, ως ένα πεδίο που λειτουργεί πέρα από τις κατεστημένες σχέσεις της κυριαρχίας και που η κινητήρια ισχύς της λειτουργίας του δεν είναι το κέρδος ή η οποιουδήποτε είδους εκμετάλλευση, αλλά η αλληλεγγύη και η δημιουργία.

Η Φαβέλα, λοιπόν, αποτελεί έναν δημόσιο χώρο στο παρόν περιβάλλον ιδιώτευσης που επικρατεί, μέσα στον οποίο καταρρίπτεται στην πράξη κάθε είδους διαχωρισμός. Όλοι μαζί ανεξαρτήτου φύλου, φυλής, σεξουαλικότητας, φορολογικής δήλωσης κ.ο.κ δημιουργούμε συλλογικό χρόνο οργανώνοντας τις ζωές μας μέσα από οριζόντιες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και δομές. Με πυξίδα τη συμμετοχή και τη συνδιαμόρφωση σπάμε την ανάθεση και την αδιαφορία, δίνοντας “σάρκα και οστά” σε ένα παράδειγμα αυτοθέσμισης μέσα στο υπάρχον.

Η δημιουργία, λοιπόν, εδάφους στο οποίο φυτρώνουν σπόροι ελευθερίας και ζωής είναι κάτι παραπάνω από λογικό και αναμενόμενο να ερίζει και να τρομάζει οπαδούς του μίσους και του θανάτου, όπως ναζί, φασίστες, εθνικιστές και άλλα τέτοια σκουπίδια. Έτσι, τα ξημερώματα της Παρασκευής, ώρα που οι ποντικοί εμφανίζονται, στην είσοδο μας βάφτηκε ένα φασιστικό σύνθημα (δεν κρίνεται σκόπιμο να το αναπαράγουμε). Το σύνθημα αυτό φυσικά σβήστηκε άμεσα από τα άτομα της συνέλευσης του χώρου, δείγμα της ζωτικότητας και των αντανακλαστικών που την διατρέχουν.

Το χρονικό, λοιπόν, της θρασύδειλης ενέργειας και οι επιπτώσεις της έλαβαν τέλος σε λιγότερο από μερικές ώρες και οι νοσταλγοί του Χίτλερ έμειναν με τα γνωστά τους ιντερνετικά παραλληρήματα, περί της άγρυπνης και πανταχού παρουσίας τους, Νεφελίμ, Χερουβίμ κτλ.

Πρέπει, ωστόσο, να επισημάνουμε πως το κείμενο αυτό δεν γράφεται ως απάντηση στα 10 δευτερόλεπτα μιας βραδινής πανικόβλητης ενέργειας, καθώς την ώρα που η ναυαρχίδα νεοναζιστική οργάνωση (Χ.Α) και τα παρακλάδια της (Α.Μ.Ε, ΛΕΠΕΝ και σία) παραπαίουν κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις, την απάντηση την δίνει ο κόσμος της ελευθερίας έμπρακτα, όχι νύχτα με μπογιές, αλλά μέρα με δράσεις, εκδηλώσεις, ανοιχτούς χώρους και δομές. Από την πρωτόγνωρη αλληλεγγύη που δείχνει η κοινωνία στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, μέχρι τις επισκέψεις αντιφασιστών στα γραφεία των ναζί στη Μεσογείων (και σε πολλά άλλα μέρη), γίνεται σαφές πως η φασιστική βλέννα δεν έχει θέση στον δημόσιο λόγο και χώρο.

Εμείς, λοιπόν, ως εκ θεσμίσεως αντιφασιστικός χώρος δηλώνουμε πως θα είμαστε εδώ συνεισφέροντας στον αντιφασιστικό αγώνα με κάθε τρόπο, είτε “αγκαλιάζοντας” τα υποκείμενα που εχθρεύονται οι φασίστες, είτε βάζοντας αναχώματα στη μισαλλόδοξη δράση τους.

Καταληκτικά, να ενημερώσουμε άπαντες πως η Φαβέλα θα μείνει ανοιχτή και η χροιά ελευθερίας και αλληλεγγύης που την διαπνέει θα εξαπλωθεί. Γιατί ο Πειραιάς σίγουρα δεν ανήκει σε μιάσματα που δολοφονούν Πειραιώτες και μετανάστες, αλλά σε όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για να τον δούμε καθαρό από νεοναζιστικά φίδια. Ενάντια σε κάθε ψήγμα φασιστικής παρουσίας και ρητορικής.

Ούτε βήμα πίσω.

________________________________________________________

Από:http://www.babylonia.gr/2017/04/05/o-peiraias-anikei-ston-kosmo-tis-eleftherias-kai-tis-allilengyis/#sthash.ICqnK0eY.dpuf

In extremis…

“Αυτό που ονομάζουμε χρυσή τομή συνίσταται στην πραγματικότητα στη μη ικανοποίηση ούτε της μίας ούτε της άλλης από τις αντίθετες ανάγκες. Είναι μια καρικατούρα της πραγματικής ισορροπίας μέσω της οποίας οι αντίθετες ανάγκες ικανοποιούνται και η μία και η άλλη στην ολότητα τους”.

Σιμόν Βέιλ, Ανάγκη για Ρίζες

Ιστορικά, έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε τις ιδέες που εγγράφονται στο φιλοσοφικό ρεύμα του ουμανισμού με την έννοια της αφύπνισης και της ριζοσπαστικής “διαφώτισης” του ανθρώπινου γένους, στοιχεία αμφότερα που ανήκουν αυτούσια στην ευρύτερη εναλλακτική παράδοση της αυτονομίας. Ο φιλοσοφικός ανθρωπισμός, το δόγμα δηλαδή του ουμανισμού, οδήγησε την ανθρωπότητα σε σημαντικές κατακτήσεις της νόησης, με κυριότερο απότοκο τους την ανάπτυξη του επιστημονικού τρόπου σκέψης, ενώ πολιτικά, κατέληξαν στην θέσπιση της ήπιας καταπίεσης της φιλελεύθερης ολιγαρχίας. Η δε μετεξέλιξη τους, παρήγαγε ιστορικά το ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κίνημα, με το ιδεώδες της παγκόσμιας αδελφότητας που διατείνεται ότι ενσαρκώνει στην πράξη. Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο φιλοσοφικός ανθρωπισμός, αλλά και το οργανωμένο πολιτικό πρόταγμα που έλκει από εκεί την καταγωγή του κι ανέλαβε να μετουσιώσει τις βασικές αρχές του ανθρωπισμού σε πολιτικό πρόγραμμα για την αναδιοργάνωση της κοινωνίας, δηλαδή το πρόταγμα της πάλαι ποτέ Αριστεράς, μπορούν να ισχυρίζονται ότι αποτελούν έναν φάρο που έχει φωτίσει αποφασιστικά την πορεία που χαράσσει ο άνθρωπος μέσα στην ιστορία. Μια διανοητική τάση η οποία μέσα από την συνδυασμένη επίδραση της σε όλους τους τομείς της οργανωμένης δραστηριότητας του ανθρώπου, έχει επιφέρει χειροπιαστές βελτιώσεις στις συνθήκες ζωής του ανθρώπινου γένους, τόσο από την άποψη της εξύψωσης του βιοτικού επιπέδου μιας εύπορης μειοψηφίας, όσο και από την άποψη της προαγωγής της πνευματικής αυτονομίας μέσα από την καταπολέμηση των πάσης φύσεως δεισιδαιμονιών.