Το ποίημα της εβδομάδας…

Και αφού θυμήθηκα μια εξαιρετική μελοποίηση της Lenore που άκουγα στην εφηβεία μου, αποφάσισα ότι η σημερινή μέρα θα ανήκει στον Edgar Allan Poe. Και είναι περίεργο αν το καλοσκεφτεί κανείς, γιατί του άνηκαν πολλές μέρες μου χωρίς η ίδια να το ξέρω.

Όνειρο μέσα σε όνειρο

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
Και τώρα που χωρίζουμε,
Άφησέ με να σου πω-
Ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’όνειρο
Είναι αλήθεια, όπως το’λεγες
Αν όμως, η ελπίδα πέταξε
Μες σε μια νύχτα ή σε μια μέρα,
Μες σ’ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
Είναι γι’αυτο λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ο,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο.

Στέκομαι ανέμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσόδαρτης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
κόκκους χρυσούς της άμμου-
Πόσο λίγοι! κι όμως πως γλιστράνε
Από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ – καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεε μου! Πως θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ’το ανίλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ο,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;

Πηγή: εδώ

_________________________________________________________

Από:https://stylerivegauche.wordpress.com/2017/03/30/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-33/

Ένας Τούρκος στον Κοντογυαλό…

Ο Φτύμιος δεν άντεχε τα καφενεία.

Δεν άντεχε τους  ψευτοπαληκαρισμούς  .

Δεν άντεχε τις μεγαλοστομίες .

Δεν άντεχε τα ψέματα.

Δεν άντεχε τις ρουφιανιές.

Δεν άντεχε την φτήνια.

Πήρε τα πράματά του και έφυγε για τον Κοντογυαλό.

Η γυναίκα του τον ξεπροβόδησε μέχρι έξω από το χωριό πιστεύοντας ότι ο άντρας της «εβουρλίστικε τέγια».

Οι Σιναραδίτες είχαν χτήματα στον Κοντογυαλό αλλά κανένας δεν επήγαινε εκεί . Ο δρόμος ήταν πολύς , νερό δεν είχε και ένα χτήμα στην άκρη στη θάλασσα ήταν σχεδόν άχρηστο.

Το μονοπάτι για τον Κοντογυαλό το έφτιαξε μόνος του ο Φτύμιος με τον «Τούρκο».

Ανεβοκατεβαίνανε τα γκρεμά δυό φορές την ημέρα για να κουβαλήσουνε εφόδια , εργαλεία και υλικά.

Ο «Τούρκος»  άντεχε τότε.

Ήταν ένας από τους καλύτερους γαιδάρους του χωριού.

Όταν οι εθελοντές γίνονται υπηρέτες των αρχών…

Pioquinto Manterola

Όταν οι εθελοντές γίνονται υπηρέτες των αρχών

από Shoufu Collective & Are You Syrious

Πάνε πάνω από δύο χρόνια, όταν και ένας πρωτοφανής αριθμός διεθνών εθελοντών έφθασαν στην Ελλάδα, τα Βαλκάνια, τη Γαλλία και τα άλλα μέρη που έχουν επηρεαστεί από αυτή την ανθρωπογενή ανθρωπιστική καταστροφή.

To Καλαί, κάποτε καταφύγιο για χιλιάδες, αποτελεί πια στάχτες, με τους φυλακισμένους του να έχουν σκορπίσει στα γύρω δάση και τους δρόμους του Παρισιού. Παντού στα Βαλκάνια, όλο και ψηλότεροι φράχτες και μικρότερα κελιά κατασκευάζονται για όσους-ες τολμήσουν να περάσουν τα «κλειστά σύνορα». Αστυνομική κτηνωδία έχει επανειλημμένα αναφερθεί στα Σερβο-Ουγγρικά σύνορα.

Στην Ελλάδα, η απελπισία για χιλιάδες παγιδευμένους σε στρατόπεδα στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα, καταλήγει σε βία και αύξηση των αυτοκτονιών. Διεθνείς εθελοντές έχουν προσπαθήσει αρκετά για να καταγράψουν και να δημοσιοποιήσουν αυτές τις φρικαλεότητες και κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττονται εναντίον συνανθρώπων μας.

Βρισκόμαστε συλλογικά στα μέρη αυτά, από τη στιγμή που ξεβράστηκε το πτώμα του μικρού Aylan. Δεν μπορούμε να εξαναγκάσουμε την Ευρώπη να ανοίξει τα σύνορά της, αλλά καταφέραμε να κάνουμε τη μικρή διαφορά στις ζωές πολλών ανθρώπων, ακόμα και σε μερικές περιπτώσεις να τους σώσουμε από πνιγμό – δείχνοντας την ανθρωπιά στο μεγαλείο της. Το κίνημα αλληλεγγύης αποτέλεσε ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα για τη δύναμη των ανθρώπων και τον θρίαμβο της κοινωνίας των πολιτών, από εσάς και εμένα, απλών πολιτών.

Ωστόσο, ήταν μετά από το πρόσφατο ταξίδι μας στη Χίο που βρεθήκαμε με ένα αίσθημα αηδίας. Όχι μόνο για τις απάνθρωπες συνθήκες που επιβάλλονται από την Ευρώπη, αλλά για εμάς τους ίδιους, το δικό μας ρόλο ως εθελοντές.

Είναι για όλους εμάς που γράφουμε τα παραπάνω.

Συχνά ενθαρρυνθήκαμε να συνεργαστούμε με τις αρχές για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να παρέχουμε βασικές βοήθειες. Ωστόσο, συμπληρώνοντας τα κενά των ανθρωπιστικών φορέων και αναλαμβάνοντας κρατικές αρμοδιότητες, η συνεργασία κάλλιστα μπορεί να σημαίνει συνενοχή με τη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, όταν συμφωνήσαμε να διανείμουμε κουβέρτες και καλύμματα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, δεν δίναμε τη δυνατότητα στις αρχές να συνεχίσει να κρατά ανθρώπους μέσα σε λεπτές καλοκαιρινές σκηνές χωρίς ρεύμα ή θέρμανση; Όταν κάναμε έξοδα για πράγματα τα οποία οι διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΔΜΚΟ) έπρεπε να παρέχουν, ήταν η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των χρημάτων που μας εμπιστεύθηκαν οικογένειες και φίλοι;

Αντί να αντιστεκόμαστε συλλογικά ενάντια στην απάνθρωπη και ταπεινωτική απόκριση, αφεθήκαμε στο να μετατραπούμε σε υπηρέτες των ΔΜΚΟ και αρχών.

Κακοστημένη η προβοκάτσια στην Συρία…

Γράφει ο  mitsos175.

Οι φονιάδες της δήθεν μετριοπαθής αντιπολίτευσης ενεργώντας σύμφωνα με τις εντολές των αφεντικών τους χρησιμοποίησαν χημικά για να κάνουν μια ακόμα κακοστημένη προβοκάτσια.

Ο Συριακός στρατός στη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης βρέθηκε αρκετές φορές σε πολύ δύσκολη θέση. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε χημικά. Μάλιστα σήμερα δεν διαθέτει καθόλου τέτοια όπλα.
Οι Δυτικοί γνωρίζουν καλά πως η Συριακή Κυβέρνηση είχε δεχθεί τη Σύμβαση για τα Χημικά Όπλα. Το 2013 ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (ΟΗΕ) βραβεύτηκε «για τις εκτεταμένες προσπάθειές του για την εξάλειψη των χημικών όπλων». Τώρα τι μας λένε λοιπόν;

Επίσης όλες οι προηγούμενες περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκαν τέτοια όπλα σ’ αυτόν τον πόλεμο ήταν από αντιμαχόμενες μερίδες μέσα στην «αντιπολίτευση» κυρίως όμως από τον ISIS.
Εξάλλου οι ΚΥΡΙΕΣ συγκρούσεις γίνονται στη Hama, 30 χιλιόμετρα Νότια από την Χαν Sheikhoun (που έγινε η προβοκάτσια), όπου τα τσιράκια της Τουρκίας – ΕΕ και ΗΠΑ τσακίστηκαν πάνω στην ατσάλινη άμυνα του Συριακού Λαού. Η επίθεση τους απέτυχε παταγωδώς, ενώ ο Συριακός Στρατός μετά την άφιξη ενισχύσεων απελευθερώνει μεγάλες εκτάσεις καθώς το μέτωπο των φονιάδων έχει σπάσει κι οι ίδιοι βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση για να μην βρεθούν κυκλωμένοι. Γιατί λοιπόν να χρησιμοποιήσει ο Άσαντ τέτοια όπλα τώρα που νικάει παντού;

10.000 τρομοκράτες με εξοπλισμό Τουρκικά τεθωρακισμένα δεν μπόρεσαν να πετύχουν τίποτα, όταν μάλιστα ο κύριος όγκος του Συριακού Στρατού ήταν μακριά στο Χαλέπι και την Παλμύρα. Οι μόνοι που έκαναν σφαγές ήταν οι αιμοδιψείς ισλαμοφασίστες, οι οποίοι ξεκλήρισαν ένα ολόκληρο χωρίο με γυναικόπαιδα που δεν πρόλαβαν να φύγουν στην αρχή της επίθεσης τους, όπως είχαμε αναφέρει.

Οι λόγοι λοιπόν της προβοκάτσιας είναι προφανείς:
1) Μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει η ροή του πολέμου με στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα γίνει, γιατί θα οδηγήσει σε Πυρηνικό Ολοκαύτωμα για λόγους που έχουμε πει πολλές φορές. Η Ρωσία και η Κίνα είναι αποφασισμένες να σταματήσουν τον επεκτατισμό των ΗΠΑ.
2) Την συσπείρωση των οπαδών των ισλαμοφασιστών που μετά από τη νέα συντριπτική ήττα τους στη Hama έχουν αρχίσει πάλι να τρώγονται μεταξύ τους και τη δικαιολογία για την μεγάλη ήττα που υπέστησαν.
3) Τον αποπροσανατολισμό από τα δικά τους πραγματικά εγκλήματα, τη γενοκτονία εις βάρος μειονοτήτων και των διαφορετικών που κάνουν όλα αυτά τα χρόνια υπό την κάλυψη των δυτικών αδίστακτων ιμπεριαλιστών.

Η χρήση χημικών, όχι μόνο αυτών των όπλων, αλλά και κάθε όπλου πάνω σε αμάχους, μας προκαλεί αποτροπιασμό κι αγανάκτηση. Μετά τον πόλεμο -που θα είχε τελειώσει προ πολλού αν οι Δυτικοί δεν ενίσχυαν με κάθε τρόπο κλέφτες, βασανιστές, φονιάδες μισθοφόρους- οι πραγματικοί ένοχοι θα πληρώσουν. Δυστυχώς όχι όλοι. Οι ιμπεριαλιστές Πρόεδροι των ΗΠΑ – ΕΕ -Τουρκίας και οι Σεΐχηδες που ήταν οι νοσηροί εγκέφαλοι της ανθρωποσφαγής, θα μείνουν δυστυχώς ατιμώρητοι.

Τουλάχιστο έχασαν αυτό τον πόλεμο. Αξίζει κάθε έπαινος στο Συριακό Λαό που αντιστάθηκε ηρωικά και δεν υποδουλώθηκε παρά τη θέληση των Μεγάλων Δυνάμεων. Η Συρία θα ξαναχτιστεί καλύτερα από πριν, ενώ οι Σύριοι θα μπορούν δίκαια να υπερηφανεύονται ότι νίκησαν όχι μόνο μια υπερδύναμη, αλλά και όλους τους υποτακτικούς της.

---

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/04/blog-post_90.html

Η ευθύνη μιας δολοφονίας…

Στις, 3 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 105 χρόνια από την ημέρα που γεννήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Με αφορμή αυτή την επέτειο, εμφανίστηκαν σε τύπο και διαδίκτυο αρκετά αφιερώματα στην ζωή, την δράση και, κυρίως, τον θάνατο του ηρωικού αυτού αγωνιστή τής ειρήνης. Εμείς θα προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια αλλά να σημειώσουμε μερικά στοιχεία, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν διαβάσατε αλλού.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το δολοφονικό χτύπημα, όλη η Ελλάδα κατάλαβε ότι πίσω απ’ αυτό βρισκόταν το παρακράτος. Φυσικά, η εξουσία (πολιτική και στρατιωτική) προσπάθησε να αποκρύψει αυτό που φώναζαν και οι πέτρες, ότι δηλαδή το παρακράτος ενεργούσε με την δική της ανοχή και υποστήριξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αρχηγός τής Χωροφυλακής, ο στρατηγός Γεώργιος Βαρδουλάκης, ο οποίος μετέβη εσπευσμένα στη Θεσσαλονίκη τη νύχτα της δολοφονίας, όταν αργότερα δέχτηκε παρατήρηση από τον Σοφοκλή Βενιζέλο γιατί δεν προχώρησε σε βάθος την έρευνα, απάντησε: «Τι να κάνω, κ. πρόεδρε, που μου έκλεισε την πόρτα το Α2; (*)».

3/10/1966: Αρχίζει η δίκη για την δολοφονία Λαμπράκη. Στο εδώλιο από αριστερά: Αντώναρος Πιτσώκος, Ξενοφών «Φον» Γιοσμάς (αρχηγός της οργάνωσης «Καρφίτσα»), Εμμανουήλ Καπελώνης (διοικητής αστυν. τμήματος Τούμπας), Μανώλης Εμμανουηλίδης (αυτουργός), Σπύρος Γκοτζαμάνης (οδηγός τού τρίκυκλου).

Την δράση τού παρακράτους δεν αμφισβήτησε ούτε ο ίδιος ο Καραμανλής, ο οποίος, όταν έμαθε για την δολοφονία, ανεφώνησε το πασίγνωστο «Μα ποιός κυβερνάει, επί τέλους, αυτόν τον τόπο;», κάτι που αποτελεί ευθεία παραδοχή ύπαρξης σκοτεινών παράκεντρων εξουσίας. Φυσικά, ο ίδιος δεν δεχόταν ούτε δέχτηκε ποτέ ότι αυτά τα παράκεντρα συνεργάζονταν με την επίσημη εξουσία. Γι’ αυτό, στην ολομέτωπη επίθεση που εξαπέλυσε η αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης (ο Γεώργιος Παπανδρέου κατηγόρησε ευθέως τον Καραμανλή ως ηθικό αυτουργό), η ΕΡΕ εξέδωσε οργισμένη ανακοίνωση:

Η Le Parisien καταρρίπτει το μύθο για τους δημοσίους υπάλληλους…

Πολύ χαμηλά στην λίστα η Ελλάδα

Μόνο η Ιαπωνία έχει λιγότερους δημόσιους υπαλλήλους από την Ελλάδα σε έρευνα της Le Parisien, που εμφανίζει το ποσοστό του εργατικού δυναμικού που απασχολούνται στο δημόσιο σε διάφορες χώρες.

Καταρρίπτοντας το μύθο για τους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη τα στοιχεία της γαλλικής εφημερίδας παρουσιάζουν πρώτες δύο σκανδιναβικές χώρες: τη Νορβηγία με 29, 3% και τη Σουηδία με 26,2%.

Ακολουθεί με 21,9% η Γαλλία, όπου το ζήτημα με τους δημοσίους υπαλλήλους κατατάσσεται ψηλά στην προεκλογική αντιπαράθεση, αφού ο Φιγιόν έχει τονίσει την ανάγκη να απολυθούν 500.000 άτομα.

Στις επόμενες θέσεις βλέπουμε τη Βρετανία με 17,4% και τις Ηνωμένες Πολιτείες  με 14,6%.  Με οριακή διαφορά ακολουθεί η Ιταλία με 14,3%.

Χαμηλότερα ποσοστά συγκεντρώνουν η Ισπανία 12,3%, η Γερμανία με 9,6%, η Ελλάδα με 7,9% και τέλος η Ιαπωνία με 6,7%.

efsyn.gr

---

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/i-le-parisien-katarripti-to-mytho-gia-tous-dimosious-ypallilous/

Οι αστοί οικονομολόγοι και ο Μάρξ…

Το κείμενο είναι το πρώτο κεφάλαιο (σελ 17-42) απο το βιβλίο του C.Harman «Η οκονομία του τρελοκομείου», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.

Οι αστοί οικονομολόγοι και ο Μάρξ

Οι επαγγελματίες  οικονομολόγοι  υποτίθεται ότι έχουν σαν σκοπό να μας  εξηγούν γιατί συμβαίνουν όλα αυτό. Όμως οποιοσδήποτε επιχειρήσει να δια­φωτιστεί απ’ αυτούς θα νιώσει βαθιά απογοήτευση.

Η κυρίαρχη καπιταλιστική οικονομική σχολή λέγεται “οριακή» ή “νεοκλα­σική» σχολή. Αυτή τη θεωρία διδάσκουν στα οικονομικά πανεπιστήμια, στα κολέγια ή στις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Οι οπαδοί αυτή της σχολής υποστηρίζουν ότι οι οικονομικές τους θεωρίες αποτελούν στην πραγματικό­τητα ένα τεχνικό επιστημονικό κλάδο, “είναι η ανθρώπινη επιστήμη που με­λετάει τη σχέση ανάμεσα στη στενότητα των πόρων και τις διάφορες  ανά­γκες  που ανταγωνίζονται μεταξύ τους  για αυτούς τους πόρους». Ισχυρίζονται ότι η παραγωγή γίνεται σύμφωνα με “το νόμο της προσφο­ράς και της ζήτησης».

Η ζήτηση εξαρτάται από τις επιλογές που κάνουν τα ά­τομα, από τις οριακές  προτιμήσεις τους  για κάποια πράγματα σε σχέση με κάποια άλλα, όπως φαίνονται από τον τρόπο με τον οποίο ξοδεύουν τα λε­φτά τους. Η προσφορά εξαρτάται από το κόστος της παραγωγής των αγα­θών, δηλαδή από το πόσο κοστίζει η απασχόληση των εργατών και η χρησι­μοποίηση των εργαλείων με τα οποία δουλεύουν. Ενα εμπόρευμα θα παραχθεί, από τη στιγμή που το επιπλέον ποσό το οποίο οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν γι’ αυτό το εμπόρευμα ισούται με το επιπλέον κό­στος το οποίο απαιτείται για την παραγωγή του.

Θαυμάσιες καμπύλες μπορούν να κατασκευαστούν απ’ αυτές  τις  θεω­ρίες, όπου η προσφορά  κινείται προς τη μια κατεύθυνση και η ζήτηση κινείται προς την άλλη, και αυτό που τελικά  παράγεται να εξαρτάται από το πού συ­ναντιόνται οι δυο αυτές καμπύλες. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι καμπύλες, στην  πραγματικότητα, δεν ερμηνεύουν τίποτα  γιατί  δεν εξηγούν από πού  προέρχεται η προσφορά και η ζήτηση στην αρχική φάση.

Από την πλευρά  της ζήτησης δεν εξηγούν γιατί οι επιθυμίες κάποιων ανθρώπων (πλούσιων γαιοκτημόνων, εκατομμυριούχων από κερδοσκοπία σε ακίνητα, ή των επικεφαλής των ιδιωτικοποιημένων βιομηχανιών) μετατρέπονται σε ‘ενεργή ζήτη­ση», δηλαδή ζήτηση που εκφράζεται σε ρευστό, ενώ οι απελπισμένες ανά­γκες άλλων ανθρώπων (των ανέργων, των χαμηλόμισθων, των πεινασμένων  λαών της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής) αγνοούνται. Από την πλευρά της προσφοράς δεν εξηγούν γιατί πράγματα για τα οποία υπάρχει τρομακτι­κή ανάγκη δεν παράγονται, τη στιγμή που οι πόροι για να παραχθούν υπάρ­χουν εν αφθονία.