
Isaac Cronin
1
Η σύγχρονη κοινωνία επιταχύνει την παρακμή της ενθαρρύνοντας την ανακάλυψη και δημοσίευση προβλημάτων που δεν μπορεί να λύσει αλλά μόνο να επιδεινώσει με διάφορους τρόπους. Αυτό αποτελεί ήδη μια κοινοτοπία στο πεδίο της τεχνολογικής ανάπτυξης, όπου οι επιστήμονες είναι σε θέση να μετράνε με αυξανόμενη ακρίβεια πόση βλάβη προκάλεσε στο περιβάλλον η τελευταία τους αντιρρυπαντική διορθωτική μέθοδος.
2
Στο πεδίο των προσωπικών σχέσεων, το θέαμα εξαλείφει αρχαϊκούς θεσμούς, αξίες και ρόλους με ένα ξέφρενο αντανακλαστικό μεταρρύθμισης, αναγκάζοντας τα άτομα να έρθουν αντιμέτωπα με προβλήματα πριν τους παράσχει τα μέσα για την επίλυση των νέων αναδυόμενων αντιφάσεων που βιώνονται ως η αναπόφευκτη πίκρα, ματαίωση, ταπείνωση, πλήξη και φρίκη της ατομικής εμπειρίας. Με την απόρριψη του παλιού φλοιού της πυρηνικής οικογένειας, την επίθεση στην ανδρική κυριαρχία, την κριτική στις υπερβολές του ζευγαριού, την ενθάρρυνση της έκφρασης της “ατομικής” επιθυμίας δημιουργείται ένα αυξανόμενο πλήθος καταστάσεων που προκαλούν τη ζήλεια και, επομένως, την καθιστούν μια από τις πιο επιδημικές μορφές της σύγχρονης κοινωνικής ασθένειας.
3
Για το σημερινό άτομο, η ζήλεια είναι συχνά μια πηγή αμηχανίας που δείχνει τον παρωχημένο, παλιομοδίτικο χαρακτήρα του, τον οποίο θα ήθελε να κρύψει όσο είναι δυνατό ή τουλάχιστον έως ότου μπορέσει να αναπτύξει μια φαινομενική απάθεια. Αλλά η ζήλεια δεν είναι μια ασθένεια καθαυτή. Απλώς οι οργανωτές της επιθυμίας (κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και άλλοι ιδεολόγοι των προσωπικών σχέσεων) θα ήθελαν να εμφανίζεται η ζήλεια με αυτόν τον τρόπο, ως ένα αυτόνομο πρόβλημα που μπορεί να οριστεί με τη γλώσσα αυτής της κοινωνίας – δηλαδή ως ένα πρόβλημα που μπορεί να επιλυθεί μέσω μιας μεταρρύθμισης. Αυτό θα σήμαινε τη συνέχεια της λογικής του κοινωνικού πειραματισμού της τελευταίας δεκαετίας, η οποία θεώρησε τη σεμνοτυφία και τη μονογαμία ως τα σεξουαλικά προβλήματα και την ελευθεριότητα ως τη θεραπεία, και η οποία θεωρεί ένα είδος θεσμοποιημένης laissez-faire ή απελευθερωμένης συμπεριφοράς ως λύση για τη ζήλεια. (Η εναλλακτική επιλογή του Φουριέ απέναντι στη ζήλεια – η αύξηση της διαθεσιμότητας των συντρόφων που θα οδηγήσει στο ξεπέρασμα της κτητικότητας – υποθέτει ότι η υλική βάση της ζήλειας είναι η σπάνη. Διαιωνίζει την ποσοτική λογική του θεάματος, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζει τη συγκεκριμένη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη σεξουαλική αθλιότητα και το κοινωνικό ζήτημα). Η ζήλεια δεν είναι ασθένεια· είναι ένασύμπτωμα μιας ποιοτικής απουσίας, η ποιοτική απουσία, η απουσία ατόμων ικανών να κατασκευάσουν συνειδητά την καθημερινή τους ζωή χωρίς την κυριαρχία μιας εξωτερικής εξουσίας.
Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...