Sona Jobarteh and band…

Η Sona Jobarteh είναι μια μουσικός απ’ την γκάμπια, η πρώτη γυναίκα που παίζει επαγγελματικά kora. Το kora είναι ένα είδος άρπας, με 21 χορδές, σαν ηχείο μισή κολοκύθα, με το άνοιγμα σκεπασμένο από δέρμα μοσχαριού. Είναι όργανο που παίζεται παραδοσιακά από άντρες στη δυτική αφρική (στη γουινέα, την γουινέα-μπισάου, το μάλι, τη σενεγάλη, την μπουρκίνα φάσο και στην γκάμπια) και οι τραγουδιστές / οργανοπαίκτες είναι οι φορείς της προφορικής ιστορίας των κοινοτήτων τους. Η Jobarteh κατάγεται από τέτοια οικογένεια υψηλού επιπέδου παικτών του kora· και μπολιάζει την δυτικοαφρικάνικη μουσική με τζαζ στοιχεία.

Εκτός απ’ το τραγούδι και το παίξιμο της Jobarteh προσέξτε το 5χορδο μπάσο του reggae μπασίστα Andy McLean, καθώς και την υψηλή τεχνική του Mouhamadou (Mamadou) Sarr στα κρουστά. Ειδικά τους κοφτούς, «ξερούς» ήχους του calabash, ενός ακόμα μουσικού οργάνου της δυτικής αφρικής, επίσης από κολοκύθα.

(Καλή δύναμη και βδομάδα σε όλες και όλους…)

________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/04/sona-jobarteh-and-band/

Advertisements

H Ζήλεια: Η Καρδιά Έχει Λόγους που Πρέπει να Καταλάβει ο Λόγος…

Isaac Cronin

1

Η σύγχρονη κοινωνία επιταχύνει την παρακμή της ενθαρρύνοντας την ανακάλυψη και δημοσίευση προβλημάτων που δεν μπορεί να λύσει αλλά μόνο να επιδεινώσει με διάφορους τρόπους. Αυτό αποτελεί ήδη μια κοινοτοπία στο πεδίο της τεχνολογικής ανάπτυξης, όπου οι επιστήμονες είναι σε θέση να μετράνε με αυξανόμενη ακρίβεια πόση βλάβη προκάλεσε στο περιβάλλον η τελευταία τους αντιρρυπαντική διορθωτική μέθοδος.

2

Στο πεδίο των προσωπικών σχέσεων, το θέαμα εξαλείφει αρχαϊκούς θεσμούς, αξίες και ρόλους με ένα ξέφρενο αντανακλαστικό μεταρρύθμισης, αναγκάζοντας τα άτομα να έρθουν αντιμέτωπα με προβλήματα πριν τους παράσχει τα μέσα για την επίλυση των νέων αναδυόμενων αντιφάσεων που βιώνονται ως η αναπόφευκτη πίκρα, ματαίωση, ταπείνωση, πλήξη και φρίκη της ατομικής εμπειρίας. Με την απόρριψη του παλιού φλοιού της πυρηνικής οικογένειας, την επίθεση στην ανδρική κυριαρχία, την κριτική στις υπερβολές του ζευγαριού, την ενθάρρυνση της έκφρασης της “ατομικής” επιθυμίας δημιουργείται ένα αυξανόμενο πλήθος καταστάσεων που προκαλούν τη ζήλεια και, επομένως, την καθιστούν μια από τις πιο επιδημικές μορφές της σύγχρονης κοινωνικής ασθένειας.

3

Για το σημερινό άτομο, η ζήλεια είναι συχνά μια πηγή αμηχανίας που δείχνει τον παρωχημένο, παλιομοδίτικο χαρακτήρα του, τον οποίο θα ήθελε να κρύψει όσο είναι δυνατό ή τουλάχιστον έως ότου μπορέσει να αναπτύξει μια φαινομενική απάθεια. Αλλά η ζήλεια δεν είναι μια ασθένεια καθαυτή. Απλώς οι οργανωτές της επιθυμίας (κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και άλλοι ιδεολόγοι των προσωπικών σχέσεων) θα ήθελαν να εμφανίζεται η ζήλεια με αυτόν τον τρόπο, ως ένα αυτόνομο πρόβλημα που μπορεί να οριστεί με τη γλώσσα αυτής της κοινωνίας – δηλαδή ως ένα πρόβλημα που μπορεί να επιλυθεί μέσω μιας μεταρρύθμισης. Αυτό θα σήμαινε τη συνέχεια της λογικής του κοινωνικού πειραματισμού της τελευταίας δεκαετίας, η οποία θεώρησε τη σεμνοτυφία και τη μονογαμία ως τα σεξουαλικά προβλήματα και την ελευθεριότητα ως τη θεραπεία, και η οποία θεωρεί ένα είδος θεσμοποιημένης laissez-faire ή απελευθερωμένης συμπεριφοράς ως λύση για τη ζήλεια. (Η εναλλακτική επιλογή του Φουριέ απέναντι στη ζήλεια – η αύξηση της διαθεσιμότητας των συντρόφων που θα οδηγήσει στο ξεπέρασμα της κτητικότητας – υποθέτει ότι η υλική βάση της ζήλειας είναι η σπάνη. Διαιωνίζει την ποσοτική λογική του θεάματος, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζει τη συγκεκριμένη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη σεξουαλική αθλιότητα και το κοινωνικό ζήτημα). Η ζήλεια δεν είναι ασθένεια· είναι ένασύμπτωμα μιας ποιοτικής απουσίας, η ποιοτική απουσία, η απουσία ατόμων ικανών να κατασκευάσουν συνειδητά την καθημερινή τους ζωή χωρίς την κυριαρχία μιας εξωτερικής εξουσίας.

Καμιά προσευχή για τους πεθαμένους…

—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Με αφορμή τις πρόσφατες εκδηλώσεις της Βουλής των Ελλήνων για τον Νίκο Μπελογιάννη, παρακολουθήσαμε έναν ακόμη σύντομο «πόλεμο της μνήμης», ανάμεσα στον μνημονιακό πλέον ΣΥΡΙΖΑ και στο σταθερά αντιμνημονιακό ΚΚΕ. Σε ποιον ανήκει τελικά ο Μπελογιάννης; Και κυρίως τι σημαίνει αλήθεια για εμάς σήμερα ο τραγικός θάνατός του; Τη θυσία ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για τη δημοκρατία ή το προβλεπόμενο τέλος ενός φανατικού οπαδού της δικτατορίας του προλεταριάτου; Το μουσείο αλλά και το πιστόλι του Μπελογιάννη έγιναν τα επίδικα σύμβολα της διεκδίκησης μιας αριστερής μνήμης, που συνέχισε τον δικό της μικρό εμφύλιο στην Αμαλιάδα. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο για την Αριστερά. Η διάσπαση του ’68 (ανάμεσα στο «δογματικό» ΚΚΕ και το «ανανεωτικό» ΚΚΕ εσ.) όρισε άλλωστε και τις διαδρομές αυτής της αναδρομικής γενεαλογίας. Όποιος παρακολούθησε πάντως τις σχετικές ειδήσεις του 20ού συνεδρίου του ΚΚΕ, δεν πρέπει να απόρησε για το φετιχισμό του πιστολιού. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, στο συνέδριο «αναδείχθηκε η αποφασιστικότητα και η μαχητικότητα στην προσπάθεια ολόπλευρης ιδεολογικής — πολιτικής — οργανωτικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ. Μεταφέρθηκε η σημαντική πείρα από τη δράση του Κόμματος, τα προηγούμενα χρόνια, όπου η στρατηγική του ΚΚΕ αναμετρήθηκε με επιτυχία σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, διεθνείς και εσωτερικές». «Και τα λοιπά, και τα λοιπά. Λαμπρά ταιριάζουν όλα», όπως θα έλεγε ο Καβάφης.

Ιστορική λεπτομέρεια…

Η φωτογραφία είναι απ’ την απόδοση τιμών στους δολοφονημένους απ’ τις εκρήξεις στο μετρό…. Ποιας πόλης; Της «αγίας Πετρούπολης»…

Γι’ αυτό αναδημοσιεύουμε την φωτογραφία, ιερόσυλα σε σχέση με την σφαγή στο ψαχνό.

Για τα χαρμάνια: κάπου έχει ξεμείνει το άλλο όνομα, το προηγούμενο: Λένινγκραντ.

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/04/istoriki-leptomeria

Πετάει πετάει ο ιμπεριαλισμός…

Θα μπορούσε ο Λένιν να εξηγήσει γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ απαγόρευσε τη χρήση λάπτοπ και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών σε υπερατλαντικές πτήσεις από αραβικές και μουσουλμανικές χώρες προς τις ΗΠΑ;

Η απάντηση είναι… προφανώς. Το πρόβλημα είναι ότι θα χρησιμοποιούσε τα ίδια εργαλεία με τα οποία εξήγησε και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτή τη φορά οι μάχες δεν ξεκινούν με μια δολοφονία στο Σαράγεβο αλλά με μια πτήση από την Αθήνα.

Πριν από μερικές εβδομάδες δύο οχήματα της Πυροσβεστικής άρχισαν να καταβρέχουν ένα αεροσκάφος της Emirates στo αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Δεν ήταν ούτε άσκηση ούτε κάποιο ατύχημα που δεν έγινε γνωστό στα μέσα ενημέρωσης. Η αψίδα νερού που σχημάτιζαν ήταν ο παραδοσιακός χαιρετισμός με τον οποίο γιορτάζονται συχνά τα εγκαίνια μιας νέας πτήσης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, της πτήσης EK209, που συνδέει καθημερινά την Αθήνα με το Νιούαρκ –ένα από τα τρία μεγαλύτερα αεροδρόμια που εξυπηρετούν τη Νέα Υόρκη.

Μερικοί κινέζοι στο Παρίσι…

Δείχνουν να “το έχουν”, οι νεαρότεροι τουλάχιστον, απ’ τις κάμποσες χιλιάδες κινέζων που (ξανα)διαδήλωσαν στο Παρίσι, χτες. Αιτία η εν ψυχρώ δολοφονία του 56χρονου Λιού Σαογιάο, μέσα στο σπίτι του, πριν μια βδομάδα, από γάλλο μπάτσο.

Για να τους λογαριάζουν στα σοβαρά οι μπάτσοι, πριν τραβήξουν…

______________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/04/meriki-kinezi-sto-parisi/

Τα ποτά, οι γυναίκες και ο μπούσουλας…

Με τον δικό του άκομψο τρόπο, ο επί κεφαλής τού Γιούρογκρουπ Γερούν Ντάισελμπλουμ κατάφερε προ ημερών να ξαναφέρει στο προσκήνιο την κουβέντα για την κόντρα ανάμεσα στον «πλούσιο Βορρά» και τον «φτωχό Νότο» τής Ευρώπης. Κι είναι αλήθεια πως (ξανα)χύθηκε πολύ μελάνι γύρω απ’ αυτό το θέμα, μόνο που οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ δεν δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε τι προσπαθούσε να κρύψει η σουπιά τού ορθολογισμού με όλο τούτο το μελάνι.

Το πρώτο και κύριο που, παρά τα πολλά και πομπώδη λόγια, δεν ειπώθηκε όσο έντονα θα έπρεπε, είναι ότι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι τα ποτά και οι γυναίκες τού Νότου αλλά η σοβαρή κρίση τής Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της, δηλαδή μια δομική κρίση που προκαλεί έντονα προβλήματα στατικότητας σ’ ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από Βορρά μέχρι Νότο κι από Δύση μέχρι Ανατολή ενώ ταυτόχρονα απειλεί την ευρωζώνη με κατάρρευση. Το δεύτερο, πλην καθόλου δευτερεύον, είναι ότι η φτώχεια δεν υπακούει σε γεωγραφικούς περιορισμούς και αγγίζει τους πάντες, από τους «πεινασμένους» έλληνες της μνημονιακής εξαθλίωσης ως τους «χορτάτους» γερμανούς που, χάρη στις «βέλτιστες πρακτικές» τής εργασιακής αποδόμησης μέσω mini jobs κλπ, βλέπουν να αυξάνεται εντυπωσιακά το ποσοστό όσων ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ (αριστερά) με έναν νοτιοευρωπαίο που έφαγε τα λεφτά του σε ποτά και γυναίκες.

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται εφτά χρόνια από τότε που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, σε συνεργασία με το ΔΝΤ, άρχισαν την προσπάθειά τους να σώσουν την Ελλάδα. Εφτά χρόνια παλεύουν να βάλουν τον τόπο μας στην σωστή ρότα, διορθώνοντας όλα τα κακώς κείμενα που λειτουργούσαν ανασχετικά στην επίτευξη του μεγάλου στόχου, ο οποίος είναι μια μεγαλειώδης ευρωπαϊκή αναπτυξιακή πορεία. Κι εμείς, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα», επί εφτά χρόνια παρακολουθούμε την αξιοθαύμαστη -αν μη τι άλλο- συνύπαρξη εκσυγχρονιστικών λόγων και νεοφιλελεύθερων πρακτικών, δίχως να καταλαβαίνουμε ότι αυτή η συνύπαρξη δεν συνιστά παρά την κορωνίδα των προσπαθειών τής κεφαλαιοκρατικής ελίτ (σε Βορρά και Νότο) να προσελκύσει συμμάχους από τα μεσαία ή και -γιατί όχι;- από τα μικρά στρώματα, ώστε να κάνει καλύτερα και γρηγορώτερα την δουλειά της.