Τα Χριστούγεννα των ποιητών – 3. Τάσος Λειβαδίτης…

Παραμονή Χριστουγέννων

ΑηΣτράτης, 1951 Με την γυναίκα του και την κόρη του

Παγωνιά
στον ουρανό ένα χρώμα βρώμικης φανέλλας
στεκόμαστε στη γραμμή
όρθιοι
κάποιος χνωτίζει τα νύχια του
κάποιος δαγκώνει τα δάχτυλά του
ένα παιδί με σπυριά δίπλα σου
δε μιλάει
κρυώνει
ένα χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα
κ’ εκείνο κρυώνει
καθώς μας πλευρίζουν τα καμιόνια
μια μυρουδιά μπενζίνας
οι πόρτες που ξανακλείνουνε
ο λοχαγός έχει δυο μάτια από κατράμι
η φωνή του μες απ’ τις μύτες του σηκωμένου γιακά
ένας – ένας
ακούει τ’ όνομά του
και βγαίνει
αντίο, αντίο
το χώμα τρίζει κάτω απ’ τις αρβύλες
κάποιος σηκώνει το χέρι του
τίποτ’ άλλο
το παιδί με τα σπυριά προχωράει
στη θέση του μένουν δυο χνάρια από αρβύλες
που σε λίγο θα σβήσει η βροχή
ένα χέρι γλυστράει το ρολόι του στην παλάμη σου
δε θα μου χρειαστεί, λέει — αντίο
το χαρτάκι κολλημένο στο συρματόπλεγμα
κρυώνει ακόμα.

Ξεκινάνε τα φορτηγά.

Είκοσι άνθρωποι κουβαριασμένοι μες σ’ ένα αντίσκηνο
δε μπορείς να σαλέψεις ούτε τη γλώσσα σου
μα είναι πολλά τα χέρια να μοιράσεις την πίκρα σου
πολλές οι ανάσες να ξεχνάς τη βροχή.
Έχει αρκετή θέση
για να πεθάνεις.

Θα κουβαλήσουμε κι απόψε το σακκί της νύχτας
θα κολλήσουμε τ’ αποτσίγαρο στη μύτη της αρβύλας μας
θ’ ακουμπήσουμε την καρδιά μας σε μια διπλανή καρδιά
όπως το βράδυ ακουμπάνε οι κουβέρτες και τα όνειρά μας.

Ελάτε λοιπόν
όλοι μαζί
να φυσήξουμε αυτό το μικρό καρβουνάκι στη χόβολη της ελπίδας
τώρα που η λάμπα μας έσβησε
που νυστάζει η σκοπιά
και το στρατόπεδο φόρεσε την κουρελιασμένη χλαίνη
της ομίχλης.

Μας ήρθε μ’ ένα χαμόγελο και μια τραμβαγέρικη πατατούκα.
Του κάναμε τόπο
άπλωσε μια λινάτσα, την έστρωσε καλά καλά
και μας κοίταξε.
Φυσούσε ένας αγέρας δυνατός απ’ το Νοτιά
και το μούτρο του ήταν βλογιοκομένο σαν ψιχαλισμένος δρόμος.
Ύστερα βράδιασε και βγάζοντας τα χέρια από τις τσέπες
μας έδωσε κάτι φτηνές μέντες
πασαλειμένες χνούδια και καπνό.
Τον πήραν νύχτα ξαφνικά και τον σκοτώσαν στο προαύλιο
η πατατούκα του πεταμένη πάνω στο χώμα
μα δάγκωνε σφιχτά στα δόντια το χαμόγελό του
μη του το πάρουν.

Μη με λες λοιπόν σύντροφο
έχω ένα σταχτί ουρανό μέσα μου
κρύβω στην τσέπη μου ένα όνειρο κουρελιασμένο
σφίγγω στα χέρια τ’ άγνωστο όνομά μου
σαν το παιδάκι που αγκαλιάζει ένα ξύλινο πόδι
ακουμπισμένο σε μια γωνιά.

Μη με λες λοιπόν σύντροφο.
Την ώρα που οι συντρόφοι μας πεθαίνουνε τραγουδώντας
την ώρα που εσύ ακονίζεις στο μίσος τη σκληρή σου παλάμη
εγώ σε προδίνω
καθώς μέσα στη νύχτα κρυώνω και φοβάμαι τη λησμονιά.

Το ξέρω, ένας σύντροφος πρέπει να ζήσει μιαν άλλη ζωή
και να πεθάνει απλά
όπως κανείς τραβάει την κουβέρτα ως τα μάτια του
κι αποκοιμιέται.

Μα όταν εγώ κι αυτούς εδώ τους στίχους τους γράφω
μήπως μιλήσουν για μένα – όχι, μη με λες σύντροφο.
Είμαι ένα τσαλακωμένο χαρτί που κόλλησε στην αρβύλα σου
καθώς
προχωράς.

Η ασετυλίνη που σφυρίζει στη γωνιά
ένα σπασμένο παράθυρο φιμωμένο με σκοτάδι.
Η σκεπή του μαγειρείου μπάζει νερά.
Βουίζει μες στις χαραμάδες ο άνεμος.
– Θωμά, πάρε τσιγάρο
και μη σκαλίζεις τα δόντια σου, Θωμά.
Μάταια ψάχνεις για ένα τριματάκι
απ’ το παλιό παιδικό χριστόψωμο.
Βουίζουνε τα φλόγιστρα του πετρελαίου. Ο Θωμάς
σφίγγει στα γόνατά του μια πατάτα
και καθαρίζει ήσυχα ήσυχα. Τ’ άλλο του χέρι είναι κομμένο.

Κοιτάμε με την άκρη του ματιού το σκοπό που μπαίνει
μ’ ένα φύσημα παγωμένου αέρα. Το σαγώνι του
θα τρέμει πίσω απ’ το χακί κασκόλ.

Σηκώνεις το γιακά της χλαίνης σου. Χιονίζει.
Μια πλάκα φωνογράφου στο Διοικητήριο. Πιο μακριά
η σιωπή. Καλή νύχτα, καλά Χριστούγεννα.
Συλλογιέσαι τ’ άστρα πίσω απ’ την καταχνιά
σκέφτεσαι πως αύριο μπορεί να σε σκοτώσουν.
Μα απόψε αυτή η φωνή είναι μια τσέπη μάλλινη
χώσε τα χέρια σου.
– Καληνύχτα, Θωμά, καλά Χριστούγεννα.

Κ’ η καρδιά σου φωτίζεται σαν χριστουγεννιάτικο τζάμι.

[από την συλλογή «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο», 1956]

ΑηΣτράτης, 1951: Με το βιβλίο στο χέρι και τον Γιάννη Ρίτσο δίπλα του

—————————————————-
Σημείωση: Ο ποιητής Τάσος (Αναστάσιος-Παντελεήμων) Λειβαδίτης (1922-1988) είναι αδελφός του ηθοποιού Αλέκου Λειβαδίτη. Η έντονη πολιτική δράση που ανέπτυξε στον χώρο της αριστεράς, του κόστισε μια τετραετία (1947-1951) στις εξορίες και στις φυλακές. Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε το 1950, στην Μακρόνησο. Η αντιγραφή έγινε από την τρίτομη συλλογή όλων των ποιημάτων του «Τάσος Λειβαδίτης: Ποίηση», η οποία κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις «Κέδρος» και έχει εξαντληθεί (ευτυχώς για τους εραστές τής ποίησης, ξανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Μετρονόμος»).

 ________________________________________________________

Aπό:http://teddygr.blogspot.gr/2016/12/3_29.html

Internet of shit*…

Πριν από 13 χρόνια, είχα γράψει ένα άρθρο που ονομαζόταν ο αυτισμός της επικοινωνίας. Η βασική του ιδέα ήταν ότι ο κόσμος μας γίνεται ολοένα και πιο αυτιστικός, καθώς όλοι κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, ακόμα και όταν επικοινωνούμε περισσότερο, διότι αυτή η επικοινωνία περιέχει όλο και λιγότερο τη φυσική αλληλεπίδραση.

Σήμερα φαντάζομαι όλα αυτά είναι μια κοινοτοπία. Η σκηνή όπου οι παρέες κάθονται και πίνουν καφέ και ο καθένας κοιτάει το smartphone του είναι εξαιρετικά οικία. Και όχι μόνο στην ελλάδα σας διαβεβαιώ.

Στην transit πόλη που ζω, το βερολίνο, το φλέρτ μέσω apps είναι πολύ διαδεδομένο, γιατί ο κόσμος δεν έχει εκτενείς κοινωνικές επαφές· συμβαίνει αυτό συχνά στις πόλεις που αποτελούνται από μετανάστες· εσωτερικούς ή εξωτερικούς. Και καταλαβαίνεις γρήγορα σ’ ένα καφέ, ποιοι γνωρίζονται για πρώτη φορά. Κυρίως από το με πόση ένταση και πόσο αμήχανα κοιτάνε τις οθόνες των smartphone τους. Όταν δύο φίλοι χαζεύουν στην οθόνη τους, το κάνουν με μια ελαφρά βαρεμάρα που συνήθως τη μαρτυρά η στάση του σώματός τους. Δύο άγνωστοι σκρολάρουν με μανία την οθόνη, σαν η σωτηρία ή ο θάνατος αυτής της συνάντησης να εξαρτάται από το τι θα δεις παρακάτω στο timeline.

Φυσικά σχεδόν τίποτα που βρίσκεται στο timeline, δεν πρόκειται να σώσει αυτό το ραντεβού, εκτός κι αν είσαι τυχερός και κάποιο φορτηγό μπουκάρει σε μια χριστουγεννιάτικη αγορά εκείνη τη στιγμή. Τότε μπορείς να γουρλώσεις τα μάτια σου και να επικοινωνήσεις με τον άλλο, ανταλλάσσοντας τις γνωστές κοινοτοπίες που δίνουν την ψευδαίσθηση πως δύο παντελώς άγνωστοι έχουν διάφορα κοινά. Δυστυχώς οι φωτογραφίες από τις διακοπές ή το τι έφαγες προχθές σε εκείνο το βιετναμέζικο συνήθως δεν είναι αρκετά.

Όμως τα smartphones είναι απελπιστικά πασέ, γιατί η καινούργια μόδα είναι ένα ολόκληρο σύμπαν από ίντερνετ συσκευές.

Χένρι Μίλερ, μια βλάσφημη ιδιοφυΐα…

Η ρόδινη σταύρωση, Ο Τροπικός του Καρκίνου και Ο Τροπικός του Αιγόκερω: ο Χένρι Μίλερ δεν υπάκουε σε κανένα ηθικό κανόνα. Στην πατρίδα του, τις ΗΠΑ, τα έργα του ήταν απαγορευμένα για δεκαετίες. Σήμερα θα ήταν 125 ετών.

Ο Χένρι Μίλερ σε καμία περίπτωση δεν ήταν fan της Νέας Υόρκης, «αυτής της βρόμικης τρύπας στην οποία γεννήθηκα». Αρχικά στο Παρίσι ο τριαντάχρονος Μίλερ βρήκε τον εαυτό του και το συγγραφικό του ύφος, απελευθερωμένος από ηθικούς φραγμούς και συμβάσεις. «Κάθε φορά που σπάει ένα ταμπού, συμβαίνει κάτι καλό, κάτι που σε ανανεώνει» δήλωνε ο συγγραφέας στο Paris Review, το οποίο τον αποθέωνε με χαρακτηρισμούς όπως «θρύλος» και «λαϊκός ήρωας».

Η πατρίδα του είδε ωστόσο τα πράγματα αλλιώς και για δεκαετίες απαγόρευσε την κυκλοφορία των έργων του, λόγω του υπερβολικού σεξ και της ελευθεροστομίας. Αυτό άλλαξε για πρώτη φορά με δικαστική απόφαση στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Τη Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου ο Μίλερ, ο οποίος πέθανε το 1980, θα γινόταν 125 ετών, αλλά ακόμα και τώρα χαίρει μεγαλύτερης εκτιμήσεως στην Ευρώπη παρά στην πατρίδα του.

Ο αγαπημένος των Ευρωπαίων

Οι γονείς του Χένρι Μίλερ είχαν μεταναστεύσει από τη Γερμανία στη Νέα Υόρκη

«Στην Αμερική απουσιάζει από πολλές ανθολογίες αλλά και από τη διδασκαλία στα σχολεία» παρατηρεί ο Έρικ Λίμαν, καθηγητής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Μπρίτζπορτ στο Κονέκτικατ. Ωστόσο στην Ευρώπη τα πράγματα είναι αλλιώς. Όπως έλεγε ο ίδιος ο συγγραφέας, είχε πάντα καλύτερες σχέσεις με τους Ευρωπαίους: «Μπορούσα να συνομιλώ καλύτερα μαζί τους, να τους εκφράζω τις σκέψεις μου και να γίνομαι κατανοητός».

Οι γονείς του Μίλερ ήταν Γερμανοί που μετανάστευσαν στη Νέα Υόρκη. «Κατά μία έννοια ο Μίλερ είναι πολύ Γερμανός» έγραψε κάποτε ο αμερικανός ποιητής Καρλ Σαπίρο. «Συχνά σκέπτομαι ότι οι Γερμανοί είναι οι καλύτεροι Αμερικανοί, ακόμη κι όταν είναι οι χειρότεροι Γερμανοί. Ο Μίλερ μπορούσε να κατανοήσει ό,τι γερμανικό υπήρχε μέσα σε εκείνον και μέσα στην Αμερική».

Μετά το σχολείο, αντί να σπουδάσει έκανε διάφορες ευκαιριακές δουλειές και γνώρισε πολλές γυναίκες. Η πρώτη ερωμένη του ήταν μία γυναίκα η οποία θα μπορούσε να είναι μητέρα του. Η δεύτερη γυναίκα του, η χορεύτρια  Τζουν Έντιθ Σμιθ, του είπε να παρατήσει τις δουλειές και να αναζητήσει την τύχη του στο Παρίσι ως συγγραφέας. Στην τριλογία του  Η ρόδινη σταύρωση, η οποία αποτελείται από τα έργα, Sexus (1949), Plexus (1955) καιNexus (1960), η γυναίκα αυτή έχει το όνομα Τζουν Μόνα και είναι η σύντροφός του.

Εντυπώσεις από την Ελλάδα

Στην Ελλάδα ο Χένρι Μίλλερ γνώρισε τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη

Νωρίτερα ο Μίλερ είχε ολοκληρώσει Τον Τροπικό του Καρκίνου, ένα αριστούργημα με το οποίο σπάει τους ηθικούς φραγμούς, έργο το οποίο πολλοί μελετητές θεωρούν ως το καλύτερό του. Ωστόσο ο ίδιος ο Μίλερ προτιμούσε τις εντυπώσεις του από την Ελλάδα, το βιβλίο Ο Κολοσσός του Μαρουσιού (ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τον κριτικό Γιώργο Κατσίμπαλη), το οποίο σύμφωνα με τον Λίμαν είναι «ίσως η καλύτερη ταξιδιωτική ιστορία όλων των εποχών».

Από το Παρίσι, όπου εργάστηκε επίσης ως ζωγράφος, ο Μίλερ πήγε στην Ελλάδα και από εκεί επέστρεψε στην πατρίδα του, αν και αυτή τη φορά στη δυτική ακτή. Γύρισε στις όμορφες ακτές τις Καλιφόρνιας και ξαναπαντρεύτηκε στα 75 του με τη μόλις 27 ετών μουσικό της τζαζ Χόκι Τοκούντα, με την οποία θα ζήσει μέχρι τον θάνατό του στα 88 του χρόνια.

Μετά από περίπου μισό αιώνα λογοκρισίας στις ΗΠΑ, τα βιβλία του σήμερα βρίσκονται στα ράφια των βιβλιοπωλείων και των δημόσιων βιβλιοθηκών. Όπως αναφέρει ο καθηγητής Μάρτιν Σούλτζε «ο Μίλερ δεν είναι πια τόσο γνωστός όσο στα μέσα της δεκαετίας του ’20. Αλλά έχει πάντα ένα αξιόλογο κοινό και έχει διαβαστεί από γενιές ολόκληρες. Τα έργα του δεν πρόκειται ποτέ να εξαφανιστούν και για τον επιπλέον λόγο ότι κατέχουν μία ξεχωριστή θέση στην ιστορία της λογοκρισίας».

Ο Μίλερ έχει εμπνεύσει άλλους συγγραφείς τόσο με την αντίστασή του απέναντι στις συμβάσεις και την ηθική, όσο και με το ότι έγραφε ανοιχτά για το σεξ. Ωστόσο η τόλμη των βιβλίων του δεν σοκάρει μάλλον κανέναν σήμερα.

πηγή: dw.com

_______________________________________________________

 

Aπό:http://www.hitandrun.gr/chenri-miler-mia-vlasfimi-idiofi%CE%90a/

Προς Βασίλη (Άγιο)…

Αγαπητέ Βασίλη, ήρθε η ώρα να αναμετρηθούμε. Εσύ με την αιώνια αισιοδοξία μιας υπόσχεσης που θα τηρηθεί ακόμη και αν αντιβαίνει στους νόμους της φυσικής και της οικονομίας και εμείς εδώ με τους λογαριασμούς, τα χρέη και τις παλινωδίες μας. Εσύ με την εικονογραφημένη σου πραγματικότητα, ξυλόγλυπτη και στολισμένη να αναβοσβήνει σαν υποχρέωση χαράς και μεις με τις κατάρες μας να κυνηγάνε τις ευχές σου. Εσύ, η χοληστερίνη προσωποποιημένη χωρίς φόβο για σώμα ή για αναπνοή κι εμεις μονίμως να σκοντάφτουμε στις στοιβαγμένες μας ανάσες.

Εσύ η θλιβερή εικόνα στην οποία προσωποποιήσαμε τις επιθυμίες μας. Άκακος, ανώδυνος, σαν κάθε τι που μπορεί να ειπωθεί δημόσια, να χωρέσει στις αγορές και τις πωλήσεις, να γίνει τόσο συγκεκριμένο ώστε να αποκτήσει τιμή. Μονίμως γερασμένος σαν άνθρωπος χωρίς επιθυμίες, ικανός να κάνει παρέα αποκλειστικά με ταράνδους και με χιόνια. Εκμεταλλευτής των ξωτικών στα αμέτρητα sweatshops της καταπίεσης και της παράνομης εργασίας. Εισαγόμενος σαν παστουρμάς από την Καισαρεία και κρυμμένος σαν ρώσος φυγάς, μαφιόζος κάπου στη Λαπωνία. Θιασώτης της βίας στα ζώα που από το πολύ μαστίγωμα έκανε ακόμα και τους ταράνδους να πετάνε. Ερασιτέχνης διαρρήκτης που έχει εισβάλει σε κάθε σπίτι του δυτικού κόσμου με προτίμηση όσους πληρούν τις οικονομικές προϋποθέσεις ώστε να πληρώσουν τις υπηρεσίες του. Όρθιος και κόκκινος σαν απαγορευτικό με παπούτσια, επιδεικτικά γενειοφόρος ώστε να μας κάνει να ξεχάσουμε την αγία μορφή του Καρόλου Μαρξ.

 

Ω εσύ Βασίλη και Βασίλιε που εισβάλεις στις παιδικές μας εικόνες γεμάτος δώρο και ανταμοιβές, άγιε της αγοραπωλησίας και της Coca-cola, ντυμένος σαν κόκκινο χαλί που πάνω του θα περπατήσει όλη μας η ματαιοδοξία, γεννημένη ακριβώς την ώρα της συναλλαγής μαζί σου.

 

Και πάρε τις περασμένες μας ευχές, που ισχύουν κάθε χρόνο στο ακέραιο: «Άναψε μια λαμπάδα πάνω απ όλη την εορταστική χοληστερίνη και όταν τα παιδιά χτυπήσουν για τα κάλαντα δωροδόκησέ τα -όχι με λεφτά, όχι με γλυκά- αλλά με φωτογραφίες του Λένιν, του Αρθούρου Ρεμπώ και του Τζέκινς Χαν (γράψε πίσω από τις φωτογραφίες το σύνθημα: «το πρωινό ξύπνημα μας εξαγριώνει’»).Μάζεψε αρκετό χαρτί περιτυλίγματος ώστε να πακετάρεις τέσσερα χρόνια κρίσης. Πάρε ένα μαγκάλι να κάψεις μέσα του όλη την αθωότητα των κυνικών, να ζεστάνεις όλη σου την απώλειά. Μια ευχή στην πρόποση που δεν ακούστηκε καθαρά και ύστερα μεταμφιέστηκε σε όλες τις ευχές και όλες τις προπόσεις. Πάρε όλη αυτή τη σιωπή που γδέρνει απλωμένη μπρος στο καινούριο που τόσο σε φοβίζει (όλους μας φοβίζει). Την μοναξιά στην πλατεία Συντάγματος, όλα όσα δίνουν αυτοί που δεν έχουν. Τον φίλο που μετρά αντίστροφα στο Skype μαζί μας, σε κάποια εστία, κάποιου πανεπιστημίου, κάπου μακριά. Πάρε ένα διακόπτη που σβήνει όλα τα ηλίθια λαμπιόνια των μπαλκονιών. Έναν πρωτοχρονιάτικο λαχνό που κερδίζει 1)ένα πολυμίξερ, 2)μια σακούλα χασίς, 3)λίγη κατανόηση.

Πάρε το μικρό τυμπανιστή και μάθε τον να παίζει ντραμς, μπας και σταματήσει να μυξοκλαίει. Το «Ζυστίν» του Μαρκησίου Ντε Σαντ και χάρισε το σε κάποιον Μητροπολίτη (για πλάκα). Το πλαστικό δέντρο που ποτίζουμε όλο το χρόνο, τα Χριστούγεννα όλων των αγέννητων συγγενών.
Πάρε μια κάλτσα γιορτινή που σκόνταψε και έπεσε στο τζάκι και το βλέμμα του 6χρονου που την κοιτά να καίγεται και χαίρεται γιατί είναι κατά της παγκοσμιοποίησης των γιορτών και της ημερολογιακά και εμπορικά επιβεβλημένης ευωχίας. Το τζάκι ενός εγωιστή γίγαντα, το οποίο ανάβει με συνέπεια κάθε βράδυ των γιορτών ώστε να καψαλίσει αυτό τον εισβολέα των δώρων, τον ενοχλητικό, αλκοολικό χοντρομπαλά του γιοχοχό και της κοκακόλας. Πάρε κυρίως το δράμα του δυσλεκτικού ξαδέρφου μου που πάντα μπέρδευε τον Ρούντολφ το ελαφάκι, με τον Ρούντολφ Ες των Ναζί.

Όχι με ημερολόγια, όχι με πρωτοχρονιές, όχι με αντίστροφες μετρήσεις. Έτσι μετριέται ο πραγματικός χρόνος για όλους εμάς. Λίγο να στεκόμαστε μαζί και λίγο να τρέχουμε τρομαγμένοι».

Φέτος θα κρατήσουμε τα τζάκια μας να καίνε μέχρι το πρωί. Και η γιαγιά θα παραφυλάει με το δίκαννο, οπλισμένη μέχρι να φέξει.

(στην εφημέριδα Εποχή)

---

http://tsalapatis.blogspot.gr/2016/12/blog-post_29.htmlAπό:

Το Αουσβιτς είναι σύμβολο της θηριωδίας του φασισμού… …όχι σενάριο για «Escape Room»…

«60 km δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ (γερμ. Auschwitz). στην παγωμένη Πολωνία, λένε ότι ακόμη αναδύεται μυρωδιά καμμένης ανθρώπινης σάρκας από τους τοίχους των κρεματορίων του ομώνυμου ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου, κατά βάση Εβραϊκής καταγωγής. Ενσαρκώνοντας κι εσείς το ρόλο αιχμαλώτων, οι οποίοι ψάχνουν σημάδια ζωής, καθένας από ένα δικό του αγαπημένο πρόσωπο, τολμήστε να περάσετε τα σκαλιά του ιστορικού κρεματορίου, ανακαλύψτε το μεγάλο μυστικό του κι αποδράστε πριν γίνετε κι εσείς στάχτη.».

Δεν πρόκειται για αρρωστημένο σενάριο ενός ακόμη ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Πρόκειται για «θεματική» ενός «Escape Room»*, του νέου «φρούτου» της βιομηχανίας «διασκέδασης» που έφτασε και στην χώρα μας, όπου καλείσαι να «δραπετεύσεις» από διάφορες επικίνδυνες καταστάσεις.

Ισως και να ανεβαίνει η αδρεναλίνη προσπαθώντας να μην σε πιάσει ένα «δολοφόνος» ή ένα μεταφυσικό τέρας, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, το εν λόγω σενάριο με τον σαφή τίτλο«Auschwitz», που σκέφτηκαν οι ιδιοκτήτες ενός «Escape Room» στο Γαλάτσι, δεν πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό. Διότι πρόκειται για το μεγαλύτερο και φονικότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης των ναζί, στο οποίο εκτοπίστηκαν συνολικά περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν με τους πλέον σαδιστικούς τρόπους.

Οταν το απόγευμα της 27ης Γενάρη του 1945 εμφανίστηκαν στην πύλη οι πρώτοι μαχητές του υποστράτηγου, Πετρένκο, επικεφαλής της 107ης Μεραρχίας της 60ης Στρατιάς του Κόκκινου Στρατού, τους μόνους που βρήκαν ζωντανούς και απελευθέρωσαν ήταν μόλις μερικές χιλιάδες εξαθλιωμένων, αποστεομένων ανθρώπων.

Το Αουσβιτς αποτελεί σύμβολο της θηριωδίας του φασισμού. Δεν είναι σενάριο για «Escape Room». Ειδικά σε εποχές, όπως η δική μας, που το «αυγό του φιδιού» έχει αρχίσει πάλι να σπάει, δεν χωράνε εμπορικές «ουδετερότητες» και «πλακίτσες» με το αίμα.

*Το θέμα «ξετρύπωσε» το huffingtonpost.gr

_________________________________________________________

Από:http://www.toperiodiko.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-escape-room/#.WGWBz1ThA2o

Το προκλητικό και ψευδές πόθεν έσχες των ακροδεξιών, γραφικών και φασιστών βουλευτών! …

Στη δικαιοσύνη ο Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ και ο Μπούκουρας της Χρυσής Αυγής! Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται όχι μόνο ότι η γραφικότητα βασικών συνιστωσών του αστικού πολιτικού συστήματος δε μπορεί να κρύψει την επικινδυνότητα της για τον εργαζόμενο λαό μας αλλά και την απόσταση που μας χωρίζει ταξικά.Οι περιπτώσεις των Λεβέντη και Καρατζαφέρη, αλλά και του Ναζιστή βουλευτή της Χρυσής Αυγής Μπούκουρα είναι χαρακτηριστικές.

Στην ανακοίνωση μας «Λεβέντης: ο χρήσιμος ηλίθιος του αστικού συστήματος και “πλασιέ” της Lockheed!»  αναφερόμασταν στις κανιβαλικές εθνικιστικές του δηλώσεις:

Να κοπούν από 200 ευρώ από κάθε συνταξιούχο ώστε να αγοραστούν νέα σύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα ζήτησε σήμερα ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Βασίλης Λεβέντης.
«Ας πεινάμε, χρειαζόμαστε 30 αεροπλάνα πέμπτης γενιάς.
Ο γραφικός λοιπόν Λεβέντης μας αποκάλυψε το πως μοιράζεται τα βάρη της πτώχευσης και των Μνημονίων που ψηφίζει για όλους εμάς.

Στη δημοσιότητα δόθηκε από τη Βουλή η δήλωση περιουσιακής κατάστασης του αρχηγού της Ένωσης Κεντρώων, Βασίλη Λεβέντη, για δύο έτη και συγκεκριμένα για το 2014 (χρήση 2013) και 2015 (χρήση 2014).

Στο πόθεν έσχες που αφορά το 2015 (χρήση 2014) δήλωσε βουλευτικά εισοδήματα 20.192,98 ευρώ.

Στην κατοχή του παραμένει ένα ακίνητο και 4 οικόπεδα, 1 αυτοκίνητο και μία μηχανή, ενώ οι τραπεζικές του καταθέσεις ανέρχονται σε 40.857,35 ευρώ.

Δείτε όλη τη δήλωση περιουσιακής κατάστασης του Βασίλη Λεβέντη 

Ένα ακόμη κελεπούρι του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς, που έχει ψηφίσει πρώτος πρώτος τα Μνημόνια είναι ο Καρατζφέρης, που κάνει παρέα στα δικαστήρια με το Ναζί βουλευτή Μπούκουρα της Χρυσής Αυγής..

Στη δικαιοσύνη για το αδίκημα της μη υποβολής και της ανακριβούς δήλωσης Πόθεν Έσχες διαβίβασε η Βουλή τους φακέλους του πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ευστάθιου Μπούκουρα και του προέδρου του ΛΑΟΣ Γιώργου Καρατζαφέρη ύστερα από σχετικό έλεγχο που διενήργησαν οι ορκωτοί λογιστές.

Ο φάκελος του Ευστάθιου Μπούκουρα διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Εφετών γιατί ο χρυσαυγίτης πρώην βουλευτής δεν υπέβαλε – παρότι όφειλε – δήλωση περιουσιακής κατάστασης για το 2014 και τι 2015 (χρήσεις 2013 και 2014).

Στον εισαγγελέα Εφετών παρέπεμψε η Βουλή και τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γιώργο Καρατζαφέρη διότι υπέβαλε ανακριβή δήλωση πόθεν έσχες.

Ο Γιώργος Καρατζαφέρη, ο οποίος, μάλιστα, είχε κατηγορηθεί και δικαστεί για ελλιπή δήλωση Πόθεν Έσχες, δηλώνει για το 2012 εισοδήματα από βουλευτική αποζημίωση περίπου 23.000 ευρώ, ενώ από άλλα εισοδήματα – τόκοι, σύνταξη και ενοίκια- από κοινού με τη σύζυγό του περίπου 58.000 ευρώ.

Ο κ. Καρατζαφέρης έχει δικαιώματα σε 22 ακίνητα, ανάμεσα στα οποία 10 διαμερίσματα, βοσκοτόπια και αγροτεμάχια, ενώ 100% δικαιούχος σε δύο διαμερίσματα είναι και η σύζυγος του.
Επίσης έχει από κοινού με τη σύζυγό του καταθέσεις περίπου 43.000 ευρώ, ενώ η σύζυγός του έχει καταθέσεις σε Εθνική και Eurobank συνολικού ύψους 125.000 ευρώ.

Ο κ. Καρατζαφέρης έχει 2 αυτοκίνητα και μία βάρκα, ενώ η σύζυγός του έχει 2 αυτοκίνητα, 3700 και 1360 κυβικών.

«Ο πατριωτισμός κύριε, είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» – dr. Samuel Johnson

Πηγή: Δίκτυο Σπάρτακος

---

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/12/blog-post_709.html

ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ: ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΣΒΑΛΝΤ ΣΠΕΝΓΚΛΕΡ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ…

Επιχειρησα να αναλυσω γιατι δεν εξεγειρομαστε, γιατι παραιτηθηκαμε,
γιατι η ενορμηση θανατου σημερα ειναι ισχυροτερη απο ποτε στον πολιτη του Δυτικου Κοσμου.
(Το «αναλυσω» ισως ειναι λαθος, το «καταλαβω» ειναι ορθοτερο). Ειναι ολοφανερο πια και κανεις δε μπορει να το αρνηθει η να το αποσιωπησει: Σημερα, ο εξαθλιωμενος ειτε αυτοκτονει ειτε παραιτειται απο τη ζωη ειτε βγαινει στα καναλια να παρακαλεσει για ελεος, ο κοντα στα προθυρα της εξαθλιωσης περιμενει στωικα την εξαθλιωση και ο μικρομεσαιος-πρωην μεσαιος- προσποιειται οτι ελπιζει οτι δε θα εξαθλιωθει, αν και μια χαρα πια το γνωριζει: πως Ερχεται η σειρα του. Υποθετω οτι στην επαρχια τα πραγματα ειναι καλυτερα, στην Πολη ομως επικρατει μηδενισμος, δηλαδη φασισμος,
λυσσα για τον συμπολιτη που αντεχει, αλλα κι ο συμπολιτης που αντεχει εχει γραμμενο στα παπαρια του βεβαια εκεινον που λυσσαει και τον φθονει,
(και οι δυο δεχονται να εξοντωθει ο διπλανος τους νομιζοντας οτι τους ευνοει)
στην Πολη δεν υπαρχουν παρα μεμονωμενα περιστατικα αλληλεγγυης, δεν απεμεινε παρα λιγη ανεξοδη συμπαθεια, και βιαστικο περπατημα μπροστα στους απελπισμενους.
Μιλησα για τη πορνογραφια της φρικης, πιστευω οτι καθισμενος στον καναπε του ο σημερινος πολιτης σχεδον απολαμβανει εστω και παθητικα, το θεαμα της ιδιας του της αυτοκαταστροφης, μετρωντας νεκρους απο το κρυο και την εξαθλιωση,
κατα ενα μερος, ασυνειδητα, περιμενοντας σχεδον με λαχταρα να δει και το ονομα του (Παραφραζοντας τη γνωση φραση, νομιζω οτι οι καναλαρχες πουλανε καθημερινα στον θεατη τους
το σχοινι με το οποιο τελικα θα κρεμαστει. Και ο θεατης το ξερει.)

Τι τα προκαλεσε ολα αυτα; Ευθυνεται καθολου η τεχνολογια; Το διαδικτυο; Η κριση των θεσμων;
Γιατι ολα αυτα συμβαινουν μονο στην Δυση ενω πχ σε μουσουλμανικες κοινωνιες βλεπεις ακομα τους ανθρωπους να τα βαζουν με τα εκει καθεστωτα χυνοντας το αιμα τους;
(Ασχετως του γεγονοτος οτι οι περισσοτερες επαναστασεις ειναι «πορτοκαλι» και υποκινουμενες απο το ΝΑΤΟ (Αμερικη), τουλαχιστον εκει βλεπεις οτι ο αλλος δεν εχει παραιτηθει, οτι δε θα κατσει με σταυρωμενα τα χερια οταν απειλειται, οτι ειναι ακομα προθυμος να θυσιαστει για αυτο που πιστευει.)

Ας μιλησουμε για την Πολη