Μ. Καρλότο: Το νουάρ αφηγείται τη σκοτεινή πλευρά της πολιτικής, οικονομικής και χρηματοοικονομικής εξουσίας…

Τα βιβλία του Μάσσιμο Καρλότο, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι λειτουργούν και σαν ακτινογραφίες, του κόσμου των ποινικών, και του οργανωμένου εγκλήματος της Ιταλίας. Χωρίς κριτική ματιά ή διδακτισμό απέναντι στους χαρακτήρες του,με βαθιά κριτική ματιά όμως απέναντι στην εξουσία και σε όσους την εκπροσωπούν, είτε είναι πολιτικοί είτε αστυνομικοί, στα μυθιστορήματά του ξεσκεπάζει την απληστεία, την παρανομία, την διαφθορά, τον αμοραλισμό, όχι των «ποινικών», αλλά κυρίως της ελίτ των σύγχρονων κοινωνιών, της δικαστικής εξουσίας, της αστυνομίας, των «από πάνω»…

Στο μυθιστόρημά του, Η συμμορία των Εραστών  πάλι με ήρωες τον Αλιγάτορα, τον Μαξ και τον Ροσίνι, καταγράφει με βαθύ και σκληρό τρόπο, τις αλλαγές που έχει φέρει ο νεοφιλελευθερισμός στο οργανωμένο έγκλημα, όπου οι «παλιοί» ληστές, μεγαλωμένοι με διαφορετικούς κώδικες αξιών,  ηθικής, καλούνται να επιβιώσουν, αλλά και να ανακαλύψουν την αλήθεια, να σώσουν την ιδέα του έρωτα και της αγάπης, σε έναν κόσμο ανθρωποφαγικό, κυνικό και απρόσωπο.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, Μάσσισμο Καρλότο, με μια περιπετειώδη ζωή και ο ίδιος, έχοντας μπει φυλακή αντικρίζοντας την αδικία και την εκδικητικότητα του συστήματος, απαντά σε ερωτήσεις που γεννήθηκαν διαβάζοντάς το…

God on the dock…

«Είμαι ένας άνθρωπος του λαού, μόνο οι άνθρωποι έχουν σημασία.» (Bill Shankly)[1]

25/ 09/1995

Εργάτες μίας εκ των ιδιωτικών θυγατρικών εταιρειών (Torside) οι οποίες δραστηριοποιούνται στο λιμάνι του Liverpool, διατάσσονται να δουλέψουν περισσότερες ώρες από το κανονικό τους ωράριο, χωρίς ωστόσο να λάβουν προβλεπόμενη αποζημίωση. Αρνούνται διαμαρτυρόμενοι, και μέσα στην ίδια μέρα απολύόνται και οι 80. Τρείς μέρες αργότερα, προβαίνουν σε πικετοφορία και αποκλεισμό του λιμανιού. Οι 329 εργαζόμενοι της κρατικής Mersey Docks and Harbour Company, αρνούνται να σπάσουν τον απεργιακό κλοιό των συναδέλφων τους και να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις των εργοδοτών, αντιλαμβανόμενοι και συμπαραστεκόμενοι στο δίκαιο των αιτημάτων τους. Απολύονται στο σύνολό τους. Μάλιστα, η εργοδοσία δε χάνει στη κυριολεξία ούτε μία μερα, αφού μέσα στις επόμενες 24 ώρες υπάρχουν αγγελίες για τις θέσεις εργασίας των απεργών σε τοπικά έντυπα.

Ο αγώνας των λιμενεργατών για δικαίωση ξεκινάει λοιπόν, ένας αγώνας ο οποίος θα διαρκέσει για περίπου δυόμιση χρόνια και θα πλαισιωθεί από κινήσεις αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον κόσμο: λιμενεργάτες από άλλες χώρες, εργάτες διαφορετικών κλάδων, ποδοσφαιριστές εκατομμυρίων, τραγουδιστές και συγκροτήματα.

Το Λιμάνι

Η χρονική περίοδος κατά την οποία λαμβάνουν χώρα τα παραπάνω γεγονότα μόνο τυχαία δε μπορεί να θεωρηθεί. Αντιθέτως, ίσως εξηγεί και πολλά από αυτά.

Τρεις στιγμές της Siemens: Από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην χούντα του Παττακού, και στον Μητσοτάκη, τον Χριστοφοράκο και τον Χριστόδουλο…

Τρεις στιγμές από την ιστορία της Siemens:

1943:

Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Siemens-Schuckert, όπως λεγόταν τότε, εκμεταλλεύτηκε την καταναγκαστική εργασία των κρατουμένων στα στρατόπεδα εξόντωσης. Η εταιρεία είχε μάλιστα ένα εργοστάσιο μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς. Η εταιρεία παρείχε στο ναζιστικό καθεστώς ηλεκτρικά εξαρτήματα, απαραίτητα για τη λειτουργία της γερμανικής πολεμικής μηχανής, τα οποία κατασκευάζονταν στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Στα εργοστάσια, τα οποία διοικούσαν SS σε συνεργασία με υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας, οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας ήταν απάνθρωπες και ο θάνατος καθημερινό φαινόμενο, ειδικά σε συνδυασμό με τον υποσιτισμό.
Προς το τέλος του Β’ΠΠ, πολλές εγκαταστάσεις και εργοστάσια στο Βερολίνο και σε άλλες μεγάλες πόλεις καταστράφηκαν από τις συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές. Για την πρόληψη περαιτέρω ζημιών και για την απρόσκοπτη συνέχιση της παραγωγής, οι Ναζί μετακίνησαν τις μονάδες παραγωγής προς ασφαλέστερες περιοχές που δεν πλήττονταν από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η Siemens λειτουργούσε σχεδόν 400 μονάδες παραγωγής στα τέλη του 1944 και στις αρχές του 1945.
Πηγή: Wikipedia

Εργάτες στα εργοστάσια της Siemens, καταδικασμένοι σε θάνατο, ούτως ή άλλως. Εργο του Rudolf Lipus (1893-1961) με τίτλο ‘Les deportes contraints au travail chez Siemens, 1943’ του 1959 (Crayon). Πηγή: Bildarchiv Preussischer Kulturbesitz 1959.

 

1969:

Διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της εταιρείας:

«Με τη χρηματοδότηση της Εθνικής Τράπεζας, η Siemens εγκαθίδρυσε την Τηλε Βιομηχανία Α.Ε. το 1963. Το εργοστάσιο τηλεπικοινωνιών στη Θεσσαλονίκη ήταν η πιο προηγμένη μονάδα παραγωγής της Siemens στην Ελλάδα εκείνη την εποχή».

Αποπηγάδι – 4. Στα πλοκάμια της EdF…

Θα έχετε παρατηρήσει ότι σ’ αυτή την σειρά κειμένων γίνεται αόριστα λόγος για μια «εταιρία», δίχως αυτή να κατονομάζεται. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή τού γράφοντος για να μη μπερδευτεί ο αναγνώστης επειδή στα διάφορα στάδια της όλης διαδικασίας εμφανίζονται πέντε διαφορετικές εταιρίες, τις οποίες αναφέραμε στο πρώτο σημείωμα της σειράς. Ας βάλουμε τώρα τα πράγματα σε μια σειρά, μιας και όλες αυτές οι εταιρίες έχουν ένα κοινό γνώρισμα: εκπροσωπούνται από τους ίδιους ανθρώπους, τον Γιώργο Φακίδη (ίδρυσε την Κτίστωρ το 1995) και τον Μανώλη Νικηφοράκη (αφεντικό τής Υδροαιολικής Κρήτης).

Στην Γαλλία υπάρχει μια εταιριούλα που λέγεται Electricité de France (EdF). Στην χώρα μας αναφέρεται συχνά ως «ΔΕΗ Γαλλίας», μόνο που στην Γαλλία αυτή η εταιριούλα δεν παίζει με ψιλικαντζήδικα λιγνίτη και εργοστασιάκια της πλάκας (τύπου Πτολεμαΐδας και Μεγαλόπολης) αλλά με εξήντα πυρηνικούς αντιδραστήρες. Για να καταλαβαίνουμε τα μεγέθη, ας σημειώσουμε ότι η EdFθεωρείται ο μεγαλύτερος παραγωγός ρεύματος της Ευρώπης ενώ, μαζί με τις θυγατρικές της, ίσως ξεπερνάει και τον γίγαντα που λέγεται Gazprom. Ενδεικτικά, ας αναφέρουμε ότι τον Μάιο του 2009 ηEdF μαζί με την αγγλική Centrica αγόρασαν την βελγική Société de Production d’ Electricité αντί 1,3 δισ. ευρώ, σχεδιάζοντας την κατασκευή τεσσάρων νέων πυρηνικών αντιδραστήρων στην Αγγλία. Δυο μήνες αργότερα, η EdF έκλεισε συμφωνία με την ιταλική Enel για κατασκευή τεσσάρων ακόμη πυρηνικών αντιδραστήρων στην Ιταλία. Και, βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον συνεταιρισμό της με την Gazprom για την κατασκευή τού South Stream. Πραγματικός γίγαντας!

Χάρτης με όλες τις εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας του ομίλου EdF μόνο στην Γαλλία.

Επιβεβαιώνονται οι «προφητείες» μας. Πεντακαθαρίδηδες και οι καλόγεροι του Λαμόγιου Ορους…

Του Γ. Γ.

Με την δικαστική απόφαση που είχε δημοσιεύσει το μπλοκ μας από  τον Οκτώβρη του 2008 και αφορά το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ασχολούνται σήμερα όλες οι ενημερωτικές ιστοσελίδες. Η είδηση παντού είναι πανομοιότυπη:

«Αθώωση όλων των κατηγορουμένων για την υπόθεση του Βατοπεδίου προτείνει η Εισαγγελία
Η εισαγγελική λειτουργός ανέφερε στους εφέτες ότι με βάση τα στοιχεία της πολύμηνης διαδικασίας θεωρεί πως για κανέναν από τους κατηγορουμένους δεν στοιχειοθετούνται τα αδικήματα της απιστίας, απάτης κ.ά., που κατά περίπτωση τους αποδίδονται.

Σύμφωνα με την B. Κρίνα δεν προέκυψε δόλος για κανέναν από τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση, μοναχούς, κρατικούς αξιωματούχους κ.λπ. καθώς θεωρούσαν όλοι ότι εκτελούν κυβερνητικές αποφάσεις και επομένως σύννομες ενέργειες. Αναφερόμενη στους δύο «πρωταγωνιστές», τον ηγούμενο Εφραίμ και τον μοναχό Αρσένιο, η εισαγγελέας τόνισε ότι από κανένα στοιχείο δεν αποδείχτηκε ότι εξώθησαν κρατικούς λειτουργούς στην τέλεση αξιόποινων πράξεων»

Οι αναγνώστες του ιστότοπου μας φυσικά δεν χρειάστηκε να περιμένουν τόσα χρόνια για να δουν την δικαστική κατάληξη και αυτής της τεράστιας λαμογιάς. Ο ρόλος της ταξικής δικαιοσύνης είναι γνωστός. Σε κάποιους μικροδιάολους, μικροπαραβάτες είναι αμείλικτη –για τους πολιτικούς αντιπάλους που προσπαθούν ένοπλα να ανατρέψουν το καθεστώς και βρεθούν στο σκαμνί του κατηγορουμένου ας την το συζητάμε καλύτερα-  ενώ στους αρχιληστές μεγαλόσχημους απατεώνες στέκεται αλληλέγγυα. («Η δικαιοσύνη είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Τα μικρά έντομα συλλαμβάνονται, τα μεγάλα διαφεύγουν», που λέει και η ρήση).

Είμαστε όλοι κανίβαλοι…

του Κλωντ Λεβί-Στρως[1]

Μέχρι το 1932, τα όρη στο εσωτερικό της Νέας Γουινέας παρέμεναν η τελευταία τελείως άγνωστη περιοχή του πλανήτη. Περιβάλλονταν από απροσπέλαστα φυσικά εμπόδια. Πρώτοι διείσδυσαν σε αυτά χρυσοθήρες και από κοντά ακολούθησαν ιεραπόστολοι, αλλά ο παγκόσμιος πόλεμος διέκοψε αυτές τις απόπειρες. Μόλις από το 1950 άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι αυτή η τεράστια έκταση κατοικούνταν από περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους που μιλούσαν γλώσσες διαφορετικές και της ίδιας οικογένειας. Οι λαοί αυτοί αγνοούσαν την ύπαρξη των λευκών, τους οποίους πέρασαν για θεότητες ή φαντάσματα. Τα έθιμά τους, οι πεποιθήσεις τους, η κοινωνική τους οργάνωση επρόκειτο να ανοίξουν ένα απρόσμενο πεδίο μελετών στους εθνολόγους.

Όχι μόνο στους εθνολόγους. Το 1956 ένας Αμερικανός βιολόγος, ο δρ Κάρλτον Γκάιντουσεκ, ανακάλυψε εκεί μία άγνωστη ασθένεια. Σε έναν πληθυσμό τριανταπέντε χιλιάδων μοιρασμένο σε εκατόν εξήντα χωριά μέσα σε μια έκταση διακοσίων πενήντα τετραγωνικών μιλίων, ένα άτομο στα εκατό πέθαινε κάθε χρόνο από έναν εκφυλισμό του κεντρικού νευρικού συστήματος που εκδηλωνότανμε ανεξέλεγκτους σπασμούς (εξ ου και το όνομα της ασθένειας: kuru, που σημαίνει «τρέμω» ή «τουρτουρίζω» στη γλώσσα της αντίστοιχης πληθυσμιακής ομάδας) και έναν προοδευτικό αποσυντονισμό των εκούσιων κινήσεων, που ακολουθούνταν από πολλαπλές μολύνσεις. Αρχικά ο Γκάιντουσεκ θεώρησε την ασθένεια γενετικής προέλευσης, αλλά στη συνέχεια απέδειξε ότι προκαλούνταν από έναν αργό ιό, ιδιαίτερα ανθεκτικό, τον οποίο ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να απομονώσουμε. Ήταν η πρώτη φορά που παρατηρούνταν στον άνθρωπο μία εκφυλιστική ασθένεια που προκαλείται από αργό ιό· υπάρχουν όμως ζωικές ασθένειες, όπως η «τρομώδης νόσος» των προβάτων (στα αγγλικά scrapie) και η ασθένεια των τρελών αγελάδων που κάνει θραύση προσφάτως στη Μεγάλη Βρετανία, οι οποίες είναι πολύ παραπλήσιες. Στον ίδιο τον άνθρωπο, μια άλλη εκφυλιστική ασθένεια του νευρικού συστήματος, η νόσος Κρόιτσφελντ-Γιάκομπ, υπάρχει σε σποραδική μορφή σε όλο τον κόσμο. Δείχνοντας ότι η νόσος αυτή, όπως και το kuru, μπορεί να μεταδοθεί σε πιθήκους μέσω εμβολιασμού, ο Γκάιντουσεκ απέδειξε ότι είναι πανομοιότυπη με το kuru (μία γενετική προδιάθεση πάντως δεν αποκλείεται). Για την ανακάλυψη αυτή του απονεμήθηκε το Νόμπελ ιατρικής το 1976.