Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια…

[Διαβάζοντας ξαφνικά σε κάποιο δημοσίευμα πως η Ιταλίδα ηθοποιός και μούσα του Αντονιόνι, Μόνικα Βίτι έχει χάσει πλήρως τη μνήμη της, πάσχοντας εδώ και 15 χρόνια από τη νόσο Alzheimer]
 
Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Κοιτάζοντας τον ορίζοντα δεν διακρίνει τίποτα πια.
Γιατί ο χώρος είναι πια το ίδιο με τον χρόνο σ’ ένα σεντόνι χωρίς εξόδους διαφυγής.
Σαν δύτης χωρίς προσανατολισμό, αγνοώντας αν κινείται προς την επιφάνεια ή τον βυθό.
Και αν τύχει και ο δύτης ξεφύγει και βρεθεί και πάλι πάνω είναι και κει πια βυθός και ό,τι επιπλέει είναι χωρίς ανάσα.
Γιατί ο ενεστώτας είναι ένας χρόνος απλά για τους ονειροπόλους. Στην πραγματικότητα ο κάθε χρόνος είναι αόριστος.

Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Μια και δεν υπάρχει πια τίποτα να θυμηθείς.
Ο,τι άξιζε αποθηκεύτηκε σε ταινίες, φυγαδεύτηκε σε ξένα φεστιβάλ και τώρα μεταφρασμένο σε ξένες γλώσσες και όμοιες εικόνες αναζητά την ομορφιά σε νέα βλέμματα.
Γιατί το να μπαίνεις μέσα σε μια ταινία σημαίνει να ξεχνάς. Να ξεχνάς πώς μοιάζει το σώμα σου ολόκληρο, κομμένο από τα βιαστικά βλέφαρα της κάμερας, το πώς μοιάζει η ζωή σου ολόκληρη, κομμένη από πλοκές και σκηνές, να ξεχνάς πώς μοιάζουνε τα χρώματα βουτηγμένα στα φίλτρα και στο ασπρόμαυρο.
Το πώς μοιάζει η ζωή χωρίς φωτογένεια, χωρίς κάτι το συνταρακτικό, ένα βουβό μονόπλανο χωρίς εστίαση.

Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ορθια στο τρένο ενώ τα τοπία περνούν, στον βυθό της μελαγχολίας της πριν ξεσπάσει σε ένα ασταθές χαμόγελο.
Η αγωνία μέσα στις πόλεις, σε δρόμους κοιτάζοντάς τους από ψηλά, κρεμασμένη σε αβέβαια μπαλκόνια από κτήρια που ξεφτίζουν.
Η πόλη, η μεγάλη πόλη με την άναρχη γεωμετρία της και τα σκουριασμένα της τοπία, τον σταχτή ουρανό και την ξεθυμασμένη της μυρωδιά.
Και κείνη μετέωρη και μετεωριζόμενη, μονίμως εκκρεμής σαν μια λέξη που δεν ειπώθηκε.
Με τα χείλη ανοιχτά ξεφλουδισμένα από τον χρόνο. Οχι από το πέρασμά του, αλλά από αυτόν τον ίδιο.
Γιατί είναι άλλη η εποχή μας και άλλη η δική της. Εκεί τα ημερολόγια δεν καταγράφουν αριθμούς, μόνο αναστεναγμούς, χαμόγελα και τριξίματα.
Εκεί η γυναίκα είναι ανάμνηση μιας ανάμνησης και τα αγάλματα περιφέρονται γεμάτα σάρκα δίπλα της.

Ανδρείκελα…

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…

Το ποίημα «Ανδρείκελα» περιέχεται στη συλλογή «Ελεγεία και σάτιρες» του Κώστα Καρυωτάκη, η οποία τυπώθηκε το 1927.

Tα «Ανδρείκελα» του Καρυωτάκη είναι μια ματιά σε ό,τι φέρνει η ιστορία -εν προκειμένω ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μικρασιατική Εκστρατεία- στην ψυχή του απλού ανθρώπου -όχι του αγέρωχου και αποφασιστικού πολιτικού- αλλά του απλού πολίτη που καλείται να ζήσει με τις συνέπειες των γεγονότων αυτών.

Περισσότερα για την ιστορική εκείνη περίοδο εδώ

Κούρτσιο Μαλαπάρτε «Το Δέρμα»…

«Ήταν, όμως, δύσκολο να πείσεις αυτούς τους καλούς Αμερικανούς για ορισμένα πράγματα. Ο στρατηγός Κορκ με ρώτησε τι ήταν, τελικά, η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία.
«Ο κόμης του Γκομπινώ, απάντησα, όρισε τη Γερμανία ως τις Ινδίες της Ευρώπης. Η Γαλλία, απάντησα, είναι ένα νησί που το περιβάλλει στεριά. Η Σουηδία, απάντησα, είναι ένα δάσος με έλατα που φοράνε σμόκιν». Όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι και αναφώνησαν: «Funny!» Έπειτα, με ρώτησαν, κοκκινίζοντας από ντροπή, αν «είναι αλήθεια ότι στη Ρώμη υπάρχει ένας οίκος… έχμ… I mean… ένας οίκος ανοχής για ιερωμένους». Απάντησα: «Λένε πως υπάρχει ένας, πολύ κομψός, στη Βία Τζούλια». Όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι και αναφώνησαν: «Funny!» Έπειτα, με ρώτησαν γιατί ο ιταλικός λαός, πριν από τον πόλεμο, δεν επαναστάτησε κατά του Μουσσολίνι για να τον διώξει. Απάντησα: «Για να μη στεναχωρήσει τον Ρόουζβελτ και τον Τσέρτσιλλ που, πριν από τον πόλεμο, ήταν καλοί φίλοι του Μουσσολίνι». Όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι και αναφώνησαν: «Funny!» Έπειτα, με ρώτησαν τι ακριβώς είναι ένα ολοκληρωτικό κράτος: «Είναι ένα κράτος, απάντησα, όπου ό,τι δεν απαγορεύεται είναι υποχρεωτικό». Και όλοι με κοίταξαν έκπληκτοι και αναφώνησαν: «Funny!».»

Το «Δέρµα» του Κούρτσιο Μαλαπάρτε γράφτηκε αµέσως µετά το Καπούτ, του οποίου αποτελεί ένα είδος συνέχειας, αφού τέλειωσε ο Δεύτερος Παγκόσµιος Πόλεµος. Εκτόξευσε στα ύψη τη διασηµότητα του Μαλαπάρτε και έγινε το εµβληµατικό του αριστούργηµα. Ενώ το Καπούτ εκθέτει µε απίστευτη σκληρότητα το αδιέξοδο ενός ευρωπαϊκού κόσµου που έχει χάσει την ανθρωπιά του, το Δέρµα δείχνει έναν πιο περιορισµένο κόσµο, τον ιταλικό, που προσπαθεί να ανακτήσει αυτή την ανθρωπιά µε χίλιους δυο τρόπους. Ο Μαλαπάρτε επιλέγει τον λαό της Νάπολης, λαό ταλαιπωρηµένο, πεινασµένο, θρησκόληπτο, εκπορνευµένο, πάµφτωχο (δεν είναι τυχαία η ύπαρξη της εγκληµατικής Καµόρας στη Νάπολη, όπως της Μαφίας στη Σικελία. οι εγκληµατικές οργανώσεις γεννιούνται µέσα σε καθεστώς έσχατης ένδειας), αλλά έναν λαό που παλεύει µε έναν σχεδόν ποιητικό τρόπο να επιβιώσει όπως µπορεί.

Κούρτσιο Μαλαπάρτε «Το Δέρμα», κεφ. 7, «Το δείπνο του στρατηγού Κορκ» (μετάφραση: Παναγιώτης Σκόνδρας, Μεταίχμιο, 2011)

________________________________________________________

Aπό:http://www.hitandrun.gr/kourtsio-malaparte-derma/

EDITORIAL ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016: H ΑΠΟΛΥΤΗ CLOUD ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ…

Γνωρίζοντας πόσο χρήσιμο είναι για κάποιους να έχουν τα δεδομένα τους στο σύννεφο (cloud), είπαμε να σας αποκαλύψουμε την απόλυτη cloud πλατφόρμα.
Ο λόγος για το NSA CLOUD: η πιο εύκολη λύση όσον αφορά τις υπηρεσίες cloud παγκοσμίως. Ναι, καλά καταλάβατε. Πρόκειται για το cloud της NSA.

Είναι απλό. Είναι πανταχού παρών. Είναι δωρεάν (αυτό «πού το πας;»). Δεν απαιτείται εγγραφή.

Θέλετε απεριόριστο αποθηκευτικό χώρο; NSA CLOUD.

Θέλετε back-up όλων των δεδομένων σας; Εδώ το καλό πράγμα σας έχουμε: NSA CLOUD.
Προσφέρουμε έναν εικονικό server (διακομιστή) σύννεφο που περιλαμβάνει ένα πλήρες back-up όλων των προσωπικών και μη προσωπικών σας δεδομένων. Ανοιχτός σε όλους. Δεν αποκλείουμε κανέναν σας. Η υπηρεσία cloud μας, σας παρέχει την δυνατότητα να έχετε ένα πλήρες αντίγραφο (back-up) συμπεριλαμβανομένων:

Των δεδομένων των συναλλαγών σας.

Των ηλεκτρονικών σας πληρωμών.

Των αρχείων των κλήσεών σας· καταγεγραμμένες όλες σας οι συνομιλίες.

Όλων των φωτογραφιών από την προσωπική σας ζωή.

Όλων των αρχείων από την εργασία σας.

Του πλήρους ιστορικού σας.

Όλων των αρχείων σας.

Όλων των κοινωνικών αλληλεπιδράσεών σας.

Του ιατρικού ιστορικού σας.

Του φορολογικού ιστορικού σας,

Και πολλά, μα πάρα πολλά ακόμα.

 

Ό,τι νομίζατε πως είχε διαγραφεί κατά λάθος ή πως το χάσατε για πάντα – εμείς, ακόμα το έχουμε.

Εύχρηστο!

Δεν απαιτείται εγγραφή. Την έχουμε ήδη κάνει εμείς την εγγραφή· για εσάς, πριν από εσάς.

Οι πρακτικές μας αναφορικά με την συλλογή των δεδομένων συνιστούν ένα στενό σύστημα που σας περικλείει όλους και ασκείται από μας προκειμένου να μπορούμε να προστατεύσουμε όλους τους ανθρώπους, τις επιχειρήσεις και τις δημόσιες αρχές παντού στον κόσμο, ώστε να μην χάσουν ποτέ τα δεδομένα τους.

Δυστυχώς, οι ακόλουθες υπηρεσίες δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει για όλους τους πελάτες μας:

Εξαγωγή των δεδομένων σας.

Διαγραφή των δεδομένων σας και

Αποσύνδεση.

 

100% ΔΩΡΕΑΝ !!!

Μπορείτε να μάθετε πολλά περισσότερα για το προϊόν αυτό εδώ: SIGAD US-984XN.

Και, ξέρετε κάτι; Δεν μένουμε στάσιμοι. Έχουμε πολλές περισσότερες ιδέες· μεγαλεπήβολα σχέδια. Εξελισσόμαστε συνεχώς.
Μην ανησυχείτε όμως: Δεν θα χάσετε καμία από αυτές τις εξελίξεις.
Αλλά, δεδομένου ότι είναι τόσο προηγμένες, που μπορεί να μην τις παρατηρήσετε καν, θα πρέπει να κρατάμε επαφή για να ενημερώνεστε.

 

>>> Δυο λόγια από τους συνεργάτες μας…

 

>>> Η ιστοσελίδα του NSA CLOUD.

 

---

Τρολλιά είναι βέβαια η σελίδα και πιο πολύ έχει σαν σκοπό να υπενθυμίζει ποια είναι η πραγματικότητα σχετικό με την περιβόητη ιδιωτικότητα στο web.

_________________________________________________________

Aπό:http://osarena.net/editorial-dekemvrioy-2016-h-apolyti-cloud-platforma

Fake news και αλλαγή παραδείγματος…

Η προσπάθεια των κατεστημένων μέσων να ελέγξουν την πληροφορία είναι όσο παλιά όσο η δημοσιογραφία. Το μόνο που αλλάζει κάθε φορά είναι οι τρόποι και η μορφή, σπάνια το περιεχόμενο.

Παλιότερα το κράτος εφάρμοζε ένα κάποιου είδους μονοπώλιο σε ορισμένα μέσα (ραδιόφωνο, τηλεόραση), εναλλάσσοντας κυρίως δύο μεθόδους. Αν εμπιστευόταν τις ελίτ του, το κόστος δημιουργίας και πρόσβασης των μέσων ήταν αρκετό για να φτιάξει έναν ντεφάκτο αποκλεισμό (πχ τηλεόραση). Αν όχι ή αν το κόστος εισόδου ήταν σχετικά μικρό, τότε φρόντιζε να δημιουργήσει νομικά προσκόμματα (πχ ραδιόφωνο).

To internet από αυτή την άποψη άλλαξε πολύ τους τρόπους ελέγχου της πληροφορίας, γιατί όπως και σε πολλές άλλες παρόμοιες “τέχνες” μείωσε δραματικά το κόστος πρόσβασης και δημιουργίας μέσων. Έτσι άλλαξαν και οι τεχνικές του ελέγχου της πληροφορίας.

Από τη μία ο νομικός περιορισμός στο internet είναι πρακτικά δύσκολος λόγω της παγκοσμιοποίησης και του όγκου της πληροφορίας. Έτσι η λύση που ντεφάκτο επιλέχθηκε ήταν πιο απλή. Στο ίντερνετ ο καθένας μπορεί να φτιάξει ένα ebay αλλά είναι το ebay και το aliexpress που διαθέτουν την συντριπτική πλειοψηφία αυτής της αγοράς. Οι πρώτοι παίκτες με πολλά χρήματα κυριάρχησαν στην αγορά και έτσι είναι πολύ δύσκολο να αμφισβητήσεις την πρωτοκαθεδρία τους. Η πανίσχυρη google προσπάθησε (κι απέτυχε) να αμφισβητήσει τη facebook στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακριβώς γιατί η δεύτερη ήταν ήδη εδραιωμένη.

Κάπως έτσι λειτούργησαν και τα παραδοσιακά μέσα που άρχισαν να χρησιμοποιούν το ίντερνετ συμπληρωματικά. Το bbc ή ο guardian είχαν ένα brandname στην παραγωγή και κατανάλωση ειδήσεων το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει ο κάθε τυχαίος τάκης ή τέκης, κι έτσι γρήγορα κυριάρχησαν στην αγορά παρότι ο τάκης μπορεί να ήταν εκεί πρώτος.

Κεφάλαιο και κράτος α λα γερμανικά…

Μεταφέρουμε την αρχή του ρεπορτάζ του καθεστωτικού spiegel στην ηλεκτρονική του έκδοση, επειδή είναι γλαφυρό στην περιγραφή του:
Έμοιαζε σαν μια αδιάφορη ανάρτηση για ένα προσχέδιο νόμου στο site του κινεζικού υπουργείου βιομηχανίας. Κανείς στο Βερολίνο δεν έδωσε σημασία μέχρις ότου ένας προσεκτικός διπλωμάτης στη γερμανική πρεσβεία στο Πεκίνο το πρόσεξε· κτυπώντας το καμπανάκι του κινδύνου. Ευτυχώς, το πρόσωπο που ήταν στην κατάλληλη θέση να χειριστεί το ζήτημα ήταν ήδη σ’ ένα αεροπλάνο με προορισμό την Κίνα.
Ο γερμανός υπ.οικ. Sigmar Gabriel ήταν καθ’ οδόν προς το Πεκίνο για να κουβεντιάσει τα του γερμανο-σινικού εμπορίου με τους κινέζους ηγέτες, αλλά όταν τα νέα για το σχέδιο νόμου έφτασαν στην γερμανική αντιπροσωπεία, άρχισαν να αναρωτιούνται με ανησυχία: Είναι αλήθεια; Θα πρέπει το ένα στα εφτά αυτοκίνητα που θα πουλιούνται στην Κίνα, σύντομα, να είναι ηλεκτρικό; Και, σα να μην έφτανε αυτό, θα πρέπει να έχει κατασκευαστεί βασικά από εταιρείες που ανήκουν σε κινέζους υπήκοους; Και τι θα σημαίνει αυτό για τις γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες; Θα πεταχτούν έξω από την πιο σημαντική αγορά τους. «Αυτό είναι σαν έκρηξη βόμβας» σχολίασε ένας εκπρόσωπος της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν μείνει πίσω στην κατασκευή και (κυρίως) στην προώθηση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων ακόμα και στη γερμανική αγορά. Και, επιπλέον, έχουν αδιαφορήσει στο να αναπτύξουν την ντόπια κατασκευή και εξέλιξη μπαταριών για αυτοκίνητα, με αποτέλεσμα να εξαρτιώνται από την κινεζική και την ιαπωνική έρευνα και παραγωγή στον τομέα.

Αφού υπάρχουν και χειρότερα…

Κοντεύει να συμπληρωθεί μια βδομάδα από την ώρα που πέθανε ο Φιντέλ και δεν λένε να κοπάσουν οι φωνές εκείνων που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κόσμος μας έγινε καλύτερος με τον θάνατο ενός στυγνού δικτάτορα. Το κακό είναι πως αυτές οι φωνές δεν ανήκουν όλες σε απολογητές τού καπιταλισμού, σε παπαγαλάκια της αστικής τάξης ή σε εξωνημένους κονδυλοφόρους. Ανάμεσά τους ακούγονται και φωνές από σκεπτόμενους -υποτίθεται- ανθρώπους, οι οποίοι είτε «πήγαν και είδαν με τα μάτια τους» είτε τους ενημέρωσε από πρώτο χέρι «κάποιος δικός τους που πήγε και είδε με τα μάτια του».

Όλοι αυτοί μαζί «ξέρουν» τα πάντα, από την καθημερινή καταπίεση που υφίσταται ο απλός λαός τής Κούβας μέχρι τον πολυτελή βίο που διάγουν οι Κάστρο, με βίλλες, γιωτ και ιδιόκτητα νησιά. Το μόνο που δεν ξέρουν είναι η απάντηση σε ένα απλό ερώτημα: αν ο Φιντέλ διέθετε βίλλα, γιωτ ή ιδιόκτητο νησί, πώς διάβολο δεν κατάφερε η CIA να τραβήξει και να διοχετεύσει μία (έστω, ΜΙΑ!) φωτογραφία, η οποία να πιστοποιεί την τρυφηλότητα του σατανά τον οποίο επί μισό και πλέον αιώνα πάλευε να εξοντώσει; Διάβολε, ο βήχας και ο παράς δεν κρύβονται! Αυτοί που ανακάλυψαν τα κρυμμένα χημικά και τα κρυμμένα πυρηνικά τού Σαντάμ, πώς δεν μπόρεσαν να ανακαλύψουν μια βίλλα, ένα γιωτ ή ένα νησί ενός παρανοϊκού δικτάτορα; Αόρατα ήσαν; Στελθ νησί είχε αποκτήσει ο μπαγάσας ο Φιντέλ;