Σχέδιο Ρέντσι: Για να σταματήσουμε την αυταρχική στροφή δεν αρκούν οι εκκλήσεις

του Τζόρτζιο Κρεμάσκι

Αν τα λόγια είναι πέτρες, πρέπει να τα πετάμε με τη σωστή δύναμη ενάντια στον επιλεγμένο στόχο. Αντίθετα, οι συγκεκριμένες πρωτοβουλίες εκείνων που καταγγέλλουν το αυταρχικό σχέδιο του Ρέντσι δεν ανταποκρίνονται στη σοβαρότητα του σήματος κινδύνου που εκπέμπεται, κι έτσι η ίδια η καταγγελία κινδυνεύει να αποδειχτεί αναποτελεσματική.

Στο οικονομικό και κοινωνικό έδαφος η κυβέρνηση υιοθέτησε τα χειρότερα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού. Η υπόθεση Alitalia, που ως συνήθως παρουσιάζεται από το καθεστώς ως η τελευταία ευκαιρία της ανάπτυξης, δεν είναι μόνο ότι η εταιρεία βγαίνει στο σφυρί, έπειτα από την αποτυχία επιχειρήσεων, τραπεζών και κυβέρνησης. Είναι πρώτα απ’ όλα ένα τρομερό κοινωνικό πείραμα, γιατί για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ‘50 του περασμένου αιώνα μια κυβέρνηση επιτρέπει την άμεση απόλυση χιλιάδων εργαζομένων, χωρίς να δέχεται να χρησιμοποιήσει το ταμείο ανεργίας. Είναι ένα άλλο κομμάτι του Jobs act, που σκοπεύει στην ουσία να καταργήσει τη συλλογική σύμβαση εργασίας. Μόνο ο δεξιότερος αμερικανός πρόεδρος του 1900, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, εφάρμοσε με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας ένα παρόμοιο μέτρο. Αντιλαμβανόμαστε, στις περιοχές του κόσμου που αποκαλείται δημοκρατικός, τι σημαίνει να δίνουμε το ελεύθερο σε μαζικές απολύσεις των μεγάλων επιχειρήσεων εν μέσω οικονομικής κρίσης που επιδεινώνεται; Σημαίνει ότι σε κοινωνικό επίπεδο δεν κρατάει πια τίποτα: ότι είμαστε σαν την Ελλάδα. Και πράγματι, μετά από εκείνη τη χώρα, η δική μας είναι το δεύτερο πειραματόζωο της Ευρώπης της λιτότητας και του δημοσιονομικού συμφώνου. Με την πρώτη οι διαδικασίες υπήρξαν εντελώς ωμές, έτσι ώστε να προκαλέσουν μια πολιτική αντίδραση μέσα από την οποία διακυβεύεται όλο το σχέδιο. Στην Ιταλία, που ο Μόντι και ο Λέτα οδηγούσαν στην ίδια κρίση συναίνεσης με την Ελλάδα, αποφασίστηκε να διορθωθεί η πορεία. Λιγότερο ξύλο και, τουλάχιστον στην αρχή, περισσότερο καρότο. Το καρότο είναι ο Ρέντσι.

ΚΑΛΩΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ

Όλο το διαδίκτυο είναι γεμάτο με φωτογραφίες ομαδικών τάφων Εβραίων – κι ας μην ήταν όλοι Εβραίοι – που ξεκληρίστηκαν από τους Ναζί. Γεμάτο με φωτογραφίες από σκελετωμένα πτώματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Από πρόσωπα που πάνω τους δεν έχει απομείνει τίποτα εκτός από δύο τεράστια μάτια που χωράνε όλη την απόγνωση του κόσμου μέσα στο Νταχάου. Αυτές οι φωτογραφίες βραβεύθηκαν, επιβραβεύθηκαν, κρίθηκαν πολιτικά ορθές και γεμίζουν μέχρι και σήμερα την καθημερινότητά μας στον αγώνα ενάντια στο νεοναζισμό.

Όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, οι οθόνες σε όλο τον κόσμο γέμισαν με εικόνες νεκρών, με ανθρώπους που έπεφταν από τα γραφεία τους, γυρίστηκαν ντοκυμαντέρ για τους νεκρούς ήρωες πυροσβέστες και αστυνομικούς, γυρίστηκαν συγκινητικές ταινίες για τις ζωές τους και το τέλος τους, το διαδίκτυο γέμισε με τα σπαρακτικά τελευταία τηλεφωνήματα των θυμάτων λίγο πριν σκοτωθούν. Όλα αυτά βραβεύθηκαν, επιβραβεύθηκαν, κρίθηκαν πολιτικώς ορθά και γεμίζουν μέχρι και σήμερα την καθημερινότητά μας στον αγώνα ενάντια στην τυφλή τρομοκρατία με θύματα αθώους πολίτες.

Σήμερα οι φωτογραφίες νεκρών Παλαιστινίων από τη σφαγή στη Γάζα ΕΝΟΧΛΟΥΝ! ΦΡΙΚΑΡΟΥΝ! Θεωρούνται ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ! Υπομονή σύντροφοι με την επιλεκτική ευαισθησία στομάχου. Μόλις σκοτωθεί και το τελευταίο μωρό στην Παλαιστίνη θα σταματήσουν οι φωτογραφίες, το θέμα θα ξεχαστεί κι εσείς θα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι. Θα σας μείνουν οι φωτογραφίες και τα ντοκουμέντα των «καλών νεκρών». Οι «κακοί νεκροί» θα χαθούν όπως πρέπει και η πολιτική ορθότητα θα θριαμβεύσει γι’ ακόμη μια φορά. Η ισορροπία των επιτρεπτών θεαμάτων θα επανέλθει.

Πηγή:http://kartesios.com/?cat=28

Εξακολουθεί να βυθίζεται η ιδιωτική οικονομία

του Λεωνίδα Βατικιώτη (Πριν, 27 Ιουλίου 2014)

Ως νούμερο ένα χώρα υποψήφια για χρεοκοπία χαρακτήρισε η Blackrock την Ελλάδα

Ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η τριμηνιαία έκθεση της Blackrock που αποτιμά τον κίνδυνο χρεοκοπίας που διατρέχουν 50 χώρες το κόσμου. Η τοποθέτηση της Ελλάδας στη τελευταία θέση, την 50^η, δηλαδή πιο χαμηλά ακόμη κι από την Αργεντινή, την Ουκρανία, την Αίγυπτο και την Βενεζουέλα, ήταν πλήγμα για την κυβέρνηση δεδομένων των κριτηρίων που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση και αφορούν: 40% στην δημοσιονομική κατάσταση (από το ύψος του δημοσίου χρέους στο ΑΕΠ που με βάση στοιχεία της Eurostat το πρώτο τρίμηνο του 2014 έφτανε το 174,1%, αυξημένο κατά 13,3% σε σχέση με ένα χρόνο πριν, μέχρι την δομή του χρέους και τα φορολογικά έσοδα), 30% στην πρόθεση πληρωμών (που παραμένει προφανώς αναμφισβήτητη), 20% στον εξωτερικό τομέα της οικονομίας (που εξετάζει την κατάσταση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όπου παρατηρείται επιδείνωση με το εμπορικό έλλειμμα να αυξάνει κατά 3,4% το πρώτο τρίμηνο του 2014) και κατά 10% στην υγεία του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Κι εδώ, η Blackrock ξέρει για την κατάσταση των τραπεζών τόσα πολλά πράγματα, καθώς στελέχη της έκαναν την αξιολόγηση των ελληνικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων με βάση την οποία εξέδωσαν το πόρισμα για τις ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τεσσάρων συστημικών τραπεζών, όσο κανένας άλλος. Η διείσδυσή της μάλιστα στην ελληνική οικονομία είναι σκανδαλώδης καθώς, με τις παράλληλες επενδύσεις της, θέτει θέμα σύγκρουσης συμφέροντος. Η τοποθέτηση επομένως της Ελλάδας στην 50^η θέση μεταξύ 50 κρατών όλου του κόσμου (ευτυχώς για τον Σαμαρά που η λίστα δεν περιελάμβανε 100 ή περισσότερα κράτη) διαψεύδει το κλίμα αισιοδοξίας που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση για να δείξει ότι οι θυσίες πιάνουν τόπο, ενώ η έξοδος από την ύφεση είναι θέμα χρόνου.

Οι πόρτες των φτωχών…

 

Ας υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται επιτέλους κυβέρνηση, ότι ανακάμπτει η οικοδομική δραστηριότητα, αφού προηγουμένως κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά έχουν χάσει το σπίτι τους, και ότι αποφασίζει κατά προτεραιότητα να κατεβάσει νόμο στη βουλή, σύμφωνα με τον οποίο οποιαδήποτε νέα πολυκατοικία ή συγκρότημα κατοικιών που θα κατασκευάζονται θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό διαμερισμάτων με χαμηλό ενοίκιο, έτσι ώστε οι νεόπτωχοι να μπορούν να βάλουν ένα κεραμίδι στο κεφάλι τους σε οποια συνοικία της πόλης θελήσουν και να μην δημιουργούνται καστροπολιτείες τύπου Εκάλης, Παλαιού Ψυχικού ή Λατινικής Αμερικής με ηλεκτροφόρα σύρματα, τάφρους και περίτεχνα οχυροματικά έργα.

Φοβούνται…

Όταν λίγο μετά την ανακοίνωση του ανασχηματισμού (10/06/14) όλη η Ελλάδα είδε τον κ. Σαμαρά στα κάγκελα του Μεγάρου Μαξίμου να συζητά με δημοσιογράφους, ειλικρινά ένοιωσα να συμπονώ τον άνθρωπο.

Ίσως και να έφταιγε η αγωνία που είδα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. (Τα ΜΜΕ μίλησαν για χαλαρή κουβέντα)

Ίσως και να έφταιγε η ίδια η εικόνα. Ο υποτίθεται, ισχυρότερος άνδρας της χώρας σκαρφαλωμένος στα κάγκελα σαν μικρό παιδί που η μαμά δεν το αφήνει να βγει έξω να παίξει.

Η αίσθηση έμεινε, η εικόνα απομακρύνθηκε από την σκέψη μου.

Ξανάρθε στην μνήμη χθες βράδυ (24/7) όταν η προσοχή μου έπεσε στον ΣΚΑΪ και στον δημοσιογράφο κ. Πορτοσάλτε.

Τα ψέματα που λέμε για τον Λένιν…

του Lars T. Lih (μετάφραση: Κωνσταντίνα Παντελή)

 Η Ρωσική Επανάσταση του 1917 έχει αποτελέσει εδώ και καιρό ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, πρόσφορο για την αποκομιδή ηθικών διδαγμάτων. Όλοι την εξετάζουν ώστε να ανακαλύψουν το μεγάλο λάθος – ηθικό, πολιτικό, ιδεολογικό – που οδήγησε στην καταστροφή.

Έχοντας ανακαλύψει το λάθος, μπορούμε να νιώσουμε σίγουροι ότι εμείς θα είχαμε αποφύγει την καταστροφή και είμαστε ανώτεροι όλων όσων δεν έχουν δει ακόμα το λάθος των δικών τους μεθόδων. Η ανθρώπινη πραγματικότητα της επανάστασης –η ακατανίκητη αίσθηση του να είσαι παγιδευμένος στη δίνη των γεγονότων– χάνεται καθώς βιαζόμαστε να αντλήσουμε διδάγματα και να κατηγορήσουμε.

Για κάποιους, το λάθος πίσω από την επανάσταση είναι κυρίως ηθικό. Ο Λένιν, για παράδειγμα, σκιαγραφείται ως δαίμονας προσωποποιημένος, του οποίου η απύθμενη αχρειότητα είναι άμεσα υπεύθυνη για την καταστροφή της Ρωσίας. Αυτή την εικόνα μπορούμε να την ονομάσουμε ως «τον Λένιν του Μπόρις Καρλόφ[1]», που τρίβει τα χέρια του με δολοφονική χαιρεκακία: «Σήμερα, λέω να καταδυναστεύσω τους αγρότες!» . Έχω την εντύπωση πως κάτι πολύ κοντά στον “Λένιν του Μπόρις Καρλόφ” αποτελεί την κυρίαρχη εικόνα την Ρωσικής Επανάστασης για το ευρύ κοινό, ιδίως στις ΗΠΑ.