Το «θάρρος των πολιτών» του Βίσμαρκ στην ελληνική κρίση

του Κ.Λαπαβίτσα

Ο καγκελάριος Βίσμαρκ είναι γνωστός για τις αποστροφές του που συχνά-πυκνά χρησιμοποιούν με στόμφο και Έλληνες πολιτικοί, όπως την υποτιθέμενη ρήση του για τους ‘τρεις καθηγητές που αρκούν για να καταστρέψουν τη χώρα’. Και ο γράφων έχει βρεθεί αντιμέτωπος με την εξυπνάδα αυτή από ανθρώπους που το αναγνωστικό τους εύρος είναι στην καλύτερη περίπτωση συλλογές ρήσεων μεγάλων ανδρών. Υπάρχει όμως μια αποστροφή του Βίσμαρκ που έχει θαυμαστή εφαρμογή στη χώρα μας και αναφέρεται στο Zivilcourage, δηλαδή το ‘θάρρος των πολιτών’, ή ίσως το ‘ηθικό θάρρος’. Το 1864 ο Βίσμαρκ αποδοκιμάστηκε στο πρωσικό κοινοβούλιο για μια παρατήρηση που έκανε και συγγενής του που ήταν παρών φέρεται να του είπε: ‘Είχατε δίκιο σ’ αυτό που είπατε, αλλά δε λεγόταν δημόσια’. Η απάντηση του Βίσμαρκ ήταν: ‘Αν έχετε αυτή τη γνώμη, έπρεπε να με είχατε υποστηρίξει. Αλλά συμβαίνει συχνά σε ευυπόληπτους πολίτες να μην έχουν το ‘θάρρος των πολιτών’’.

Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι…

Γράφει: Ηλίας Παυλόπουλος

Στη μπάλα υπάρχει ο καλός αντιρατσισμός, υπάρχει και ο κακός αντιρατσισμός. Κατά το καλή ΔΕΗ – κακή ΔΕΗ, ή ένα παρόμοιο που λέγαμε τα πρόπερσι για το υγιές κομμάτι της Αγροτικής και το μη υγιές; Τέσπα. Ο καλός -ο μουντιαλικός- ο αντιρατσισμός αποτελεί το πολίτικαλ κορέκτ άλτερ ίγκο της Φί.Φας. Αυτό δηλαδή που είναι συμπαθές και θεμιτό όταν πραγματώνεται με συναισθηματικούς και αισθητικούς όρους βλ. αναγνώσεις κειμένων από τους αρχηγούς ομάδων στο γήπεδο, από διαφημιστικά σποτάκια που ολοκληρώνονται με τη χαμογελαστή ιδεατή ευδαιμονία του «say no to racism», με ραφτά στις φανέλες των παιχτώνε και τέτοια. Αυτός είναι ο καλός ο αντιρατσισμός. Που δεν ενοχλεί κανέναν. Γιατί δεν αγγίζει κανέναν. Γιατί τον καλό το ρατσισμό τον «έχω ακουστά». Είναι κάτι που το κάνουν κάποιες μικρές ομάδες ακραίων που βλέπουμε καμιά φορά στις ταινίες και στις ειδήσεις που θα ’λεγε και ο τιτάνας Κάτμαν. Εμείς όμως είμαστε με τους πολλοί. Με τους σωστοί. Που θα ’λεγε ο γαμάτος έξυπνος ελληνικός λαός, που είναι έξυπνος γιατί αντιλαμβάνεται τις γκαγκάν «μεγάλες αλήθειες του σαββατοκύριακου».

Gopal Balakrishnan, Το στάσιμο κράτος…

Εξαιρετικό κείμενο του Gopal Balakrishnan για το πρόσφατο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού, που μέχρι τώρα έχει δικαιωθεί (σχεδόν;) σε όλα. Αποκλείοντας μία μία τις δυνατότητες αναζωπύρωσης της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, διατυπώνει την υπόθεση ότι εισερχόμαστε σε μία περίοδο στασιμότητας, από τη μια με έναν εξασθενημένο καπιταλισμό και από την άλλη με σκόρπιες εστίες αντίστασης. Και συμπληρώνει, ίσως τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε το παρελθόν διαυγέστερα, τώρα που ολοκληρώνεται μια μακροιστορική ακολουθία, όπως η γλαύκα της Αθηνάς του Χέγκελ πετά μόνο κατά το σούρουπο.

Το κείμενο που ακολουθεί παρουσιάστηκε σε προφορική μορφή στο πρώτο τμήμα του συμποσίου «Κράτος και Διανοούμενοι», που διοργάνωσε ο γράφων στις 20-21 Μάρτη 2009 στην Λευκωσία. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό New Left Review, αρ. 59 (νέος κύκλος), Σεπτέμβρης/Οκτώβρης 2009.

Μια τιποτένια υπόσταση

 

 

γράφει ο Άκης κουστουλίδης

Έψαξα να βρω αφορμές μέσα από τηλεπαράθυρα, μέσα από ειδήσεις, μέσα από συζητήσεις, μέσα από την εξυπνάδα των άλλων, μέσα από την βλακεία των καιρών, μέσα από τα οικονομικά προβλήματα, μέσα από δολοφονίες κρατικές ή μη, μέσα από σχολιασμούς οπαδών αθλητικών ομάδων, μέσα από ταινίες, μέσα από θρησκευτικά πιστεύω, μέσα από ένα κατάλογο πολύ μακρύ και διαφορετικό σε προϊόντα, ανθρώπους, καταστάσεις, υλικά αγαθά, που το μόνο κοινό μεταξύ τους είναι ένα……….

η απουσία της ψυχής.

Η αδιαφορία από όλους να κάνουν έστω και μία αναφορά στην λέξη και όχι στην ουσία….. ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ……………..

«Είμαστε όλοι κατηγορούμενοι»

Από την Επιτροπή Αγώνα Πολυγύρου

Είμαστε όλοι κατηγορούμενοι

Τόσα χρόνια το κίνημα της Χαλκιδικής δείχνει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ότι το δίκιο κερδίζεται με αγώνα. Οι συνειδήσεις δε χτίζονται από τα κανάλια και τα καφενεία αλλά στον δρόμο, στο βουνό, έξω από τα τμήματα, έξω από τα δικαστήρια.

Ο Γύψος ο Νάρθηκας… (και η τωρινή hi-tech Xούντα )

Ο Γύψος τώρα έχει αντικατασταθεί μ’ έναν σφιχτό ελαστικό Νάρθηκα, που αφήνει μεν στον «ασθενή» κάποια περιθώρια κινήσεων, στα πλαίσια όμως που επιτρέπει και προκαθορίζει ο αιώνιος χειρούργος του κλασικού δικτατορικού παραδείγματος.