Πώς το δολάριο έγινε νόμισμα αναφοράς

Την 1η Ιουλίου του 1944 στο Μπρέτον Γουντς των ΗΠΑ 44 χώρες έδιναν το πράσινο φως σε ένα νέο σύστημα σταθερών ισοτιμιών, που έθετε μεταπολεμικά τα θεμέλια για την οικονομική πρωτοκαθεδρία του δολαρίου και των Αμερικανών.

Όταν πριν από 70 χρόνια, την 1η Ιουλίου του 1944, ξεκινούσε η διεθνής διάσκεψη στο αμερικανικό τουριστικό θέρετρο Μπρέτον Γουντς στην Πολιτεία Νιού Χάμσαϊρ, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Δημοσιονομικά και χρηματοοικονομικά, όμως, οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη και όχι μόνο είχαν καταστραφεί. Ήδη πριν το ξέσπασμα του πολέμου είχε εγκαταλειφθεί ο κανόνας του χρυσού για τις συναλλαγματικές ισοτιμίες στο διεθνές εμπόριο.

Για να λύσουν το πρόβλημα της νομισματικής αστάθειας και του υπερπληθωρισμού, που οφείλονταν εν πολλοίς στις μεγάλες διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών, μια σειρά χώρες συμφώνησαν στην αναγκαιότητα ενός νέου συστήματος σταθερών ισοτιμιών. Στο Μπρέτον Γουντς συζητήθηκαν δύο πιθανά σενάρια: Το πρώτο, του διάσημου βρετανού οικονομολόγου Τζον Μέιναρντ Κέινς, προέβλεπε ότι η ευθύνη και η διαμόρφωση του παγκόσμιου συναλλαγματικού χάρτη θα ήταν συλλογική και όχι μόνο αμερικανική υπόθεση.

Φασισμός πάνω από το πτώμα μας

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα σχετικά ρεπορτάζ. “Το Μέγαρο Μαξίμου δεν έχει αγωνία για την ψήφιση του νομοσχεδίου για το διαμελισμό της ΔΕΗ και τα υπόλοιπα, αφού στα θερινά τμήματα της βουλής υπάρχει η δυνατότητα αντικατάστασης βουλευτών που δηλώνουν κώλυμα, είτε διαφωνούν με κάποιες ρυθμίσεις“. Δηλαδή, εάν κάποιος βουλευτής έχει αντιρρήσεις με το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης που στηρίζει με την ψήφο του, δεν έχει παρά να πάει στη φωλίτσα του και να έρθει άλλος. Που δεν έχει τέτοιες διαφωνίες.

Την τετραετία 63-67, τα χρόνια που έφεραν την χούντα των συνταγματαρχών που περίμεναν καρτερικά της σειρά τους από τα χρόνια του Μεταξά, η απαξίωση της βουλής ήταν τεράστια.

Περισσεύουν οι ιστορικές αναφορές για τους βουλευτές που έβγαζαν την πραμάτεια και την ψήφο τους στο σφυρί, και σε κάθε ευκαιρία κεφαλαιοποιούσαν την ψήφο που είχαν λάβει από το εκλογικό σώμα. Η αποστασία ήταν μόνο το αποκορύφωμα. Οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου εκείνης της εποχής, αποτελούσαν την επιτομή του “να ξεβρομίσει ο τόπος” που σήμερα δονεί τους φασίστες.

Αυτοί που σε κοιτούν κατάματα…

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να αλλάζει τον άνθρωπο. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου.Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα… Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους…

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ’ αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάντζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του…

Πηγή. http://xeimwniatikhliakada.wordpress.com/

Ευτυχώς, αποκλειστήκαμε!

Τελικά, δεν έμελε να κάνουμε απόβαση στην Πλούσια Ακτή και το ταξίδι τής εθνικής μας στην Βραζιλία έλαβε τέλος κάπου εδώ. Κι όμως, λίγη τύχη παραπάνω θα αρκούσε για να μέναμε λίγο ακόμη στην χώρα τού καφέ εμείς οι λάτρεις τού καφέ. Ας μη στενοχωριόμαστε, όμως. Αν το καλοσκεφτείτε, ο αποκλεισμός μας έχει και τα θετικά του:

(1) Θα πάψει το ποδόσφαιρο να παίζει πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Σε μια περίοδο που η χώρα βγαίνει στο σφυρί με την διαδικασία τού κατεπείγοντος, τα δελτία ειδήσεων ξόδευαν την μισή τους διάρκεια για το ποδόσφαιρο. Ξαφνικά, γίνανε ειδικοί τής «στρογγυλής θεάς» οι πάντες, από Τρέμη και Στραβελάκη μέχρι τον Αυτιά, που έδινε συμβουλές στον Σάντος να αφήσει εκτός ομάδος τον Γκέκα και τον Κατσουράνη. Το τι ακούσαμε αυτές τις ημέρες, δεν λέγεται. Οι «έγκυροι» και «έγκαιροι» μέχρι και την μάνα τού Καραγκούνη ανακάλυψαν και την έβαλαν να ευχηθεί δημοσίως καλή τύχη στην ομάδα τού γυιού της. Τελικά, δεν βλέπω και μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην μέσω ποδοσφαίρου πλύση εγκεφάλου τής «δημοκρατίας» και σ’ εκείνη της δικτατορίας. Όσοι έζησαν το 1971 και τις «ημέρες τού Γουέμπλεϋ», σίγουρα καταλαβαίνουν τι εννοώ.(2) Θα πάψουν να γίνονται τα νεύρα μας τσατάλια με τις υπερβολές και τους σολοικισμούς των εφημερίδων. «Μια νίκη ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα» έγραψε χτες το Έθνος, κάνοντας τα κόκκαλα του Σεφέρη να τρίζουν για τον βιασμό τού στίχου του.

Ούτε για γκαρσόνια της ΕΟΚ…

Το προχτεσινό (27 Ιούνη 2014) πρωτοσέλιδο εφημερίδας για την άγρια εκμετάλλευση των απασχολούμενων και στον κλάδο του τουρισμού, είναι δεόντως αποκαλυπτικά για τις …
συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα. Αυτές οι συνθήκες, έχουν επιβληθεί- και στην Ελλάδα- από το διευθυντήριο των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τις ηγεσίες των κομμάτων που κυβερνούν τη χώρα ή θεωρούν ωφέλιμη των παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το σχετικό ρεπορτάζ με τον εύστοχο τίτλο «Δουλεμπορικά» στον τουρισμό προσφέρουν τζάμπα εργαζόμενους» (το αναδημοσίευσε ο Ημεροδρόμος), είναι ένα ακόμη στοιχείο, που επιβεβαιώνει, αυτό που έλεγε…
πριν από 35 χρόνια το ΚΚΕ (όταν καταψήφιζε τη συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ), σημειώνοντας πως η ένταξη θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα και τον ελληνικό λαό.Αξίζει τον κόπο- για όσους έχουν ασθενή ή επιλεκτική μνήμη είτε δεν γνωρίζουν γιατί είναι νεώτεροι- να θυμίσουμε 3 βασικούς σταθμούς στην πορεία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Και οι 3 σταθμοί, έχουν να κάνουν με τις καταστροφικές συνέπειες που είχε η πρόσδεση της Ελλάδας σε μια ιμπεριαλιστική Ένωση χωρών, όπως ήταν η ΕΟΚ που μετονομάστηκε από το 1993 σε Ευρωπαϊκή Ένωση.Η Συνθήκη Ενταξης στην ΕΟΚ

Η επικαιρότητα του Κινήματος των Αγανακτισμένων (Πλατείες τρία χρόνια μετά)

«Γράφει η Πεϊνέτα «

Οι Πλατείες που τα μάτια τους δεν βλέπουν

Οι απόηχοι του κινήματος των Πλατειών ως δυναμικοί κοινωνικοί μετασχηματισμοί, ήδη συντελεσμένοι.

Κείμενο: José Miguel Fernández-Layos

Σκίτσο: Angry Flowers

Εισαγωγή, επιμέλεια και μετάφραση του άρθρου από τα Ισπανικά: Πεϊνέτα

Η μετάφραση του κειμένου γίνεται με την άδεια της ανεξάρτητης συνεργατικής εφημερίδας Diagonal Periódico πηγή: https://www.diagonalperiodico.net/global/23113-15m-sus-ojos-no-ven.html

Στις 29 Ιουνίου του 2011, κατεστάλη βίαια το κίνημα των Αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος. Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στον ανεξάρτητο ισπανικό τύπο, ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο που αφορά τις τρέχουσες, πολύ σημαντικές εξελίξεις, τις οποίες έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό οι κινητοποιήσεις των Πλατειών του 2011.

Τι είναι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα;

της Angela Y. Davis:

Τι είναι το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα; Για ποιο λόγο έχει σημασία; Μας εξηγεί η Angela Y. Davis:

Η φυλάκιση έχει γίνει μια απάντηση που δίνεται με το παραμικρό, σε υπερβολικά πολλά από τα κοινωνικά προβλήματα που επιβαρύνουν τους βυθισμένους στη φτώχεια ανθρώπους. Προβλήματα που συχνά καμουφλάρονται με τη βολική ομαδοποίηση τους στην κατηγορία “έγκλημα” και με την αυτόματη απόδοση της εγκληματικής συμπεριφοράς στους έγχρωμους. Η έλλειψη στέγης, η ανεργία, η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, οι μεταδοτικές ασθένειες και ο αναλφαβητισμός είναι μόνο λίγα από τα προβλήματα που εξαφανίζονται από τη δημόσια θέα όταν οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουν καταχωνιάζονται σε κάποιο κελί. Οι φυλακές λοιπόν, παρουσιάζονται σα μαγικό κόλπο. Ή καλύτερα, οι άνθρωποι που ψηφίζουν υπέρ νέων ποινών και φυλακών και σιωπηρά συναινούν στην εξάπλωση ενός δικτύου φυλακών και καταστημάτων κράτησης, έχουν εξαπατηθεί να πιστεύουν στα μαγικά αποτελέσματα της φυλάκισης. Όμως οι φυλακές δεν εξαφανίζουν τα προβλήματα αλλά τους ανθρώπους. Και η πρακτική εφαρμογή της εξαφάνισης τεραστίων αριθμών ανθρώπων από φτωχιές, μεταναστευτικές και φυλετικά περιθωριοποιημένες κοινότητες, έχει γίνει κυριολεκτικά μια μεγάλη επιχείρηση.