Η «δικαστική» ανακοίνωση για το Μισθοδικείο.!

σημ.Αμετανόητου: Μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση του επίσημου οργάνου.Δεν μου επιτρέπεται κανένα σχόλιο.

Απλά αν κάποιος με… τσιμπήσει, θα εκραγώ σαν το Βεζούβιο…

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ

Την εβδομάδα που πέρασε έγινε ένα σημαντικό βήμα στον αγώνα για την αποκατάσταση των μισθολογικών αδικιών που έγιναν σε βάρος μας κατά τα προηγούμενα χρόνια. Η Κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση την σχετική τροπολογία με την οποία συμμορφώνεται με την αμετάκλητη απόφαση του «Μισθοδικείου». Χαιρετίζουμε την κίνηση αυτή που επαναφέρει το μισθό μας στα επίπεδα πριν τον Αύγουστο του 2012, όταν οι περικοπές εκτοξεύτηκαν από το -30% στο -60% και έφεραν πολλούς από εμάς στα πρόθυρα της απόγνωσης. Οι εξελίξεις αυτές βέβαια δεν μας εφησυχάζουν. Είπαμε και παλαιότερα ότι τα κονδύλια για το 2014 ήταν ήδη εξασφαλισμένα από το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα των ετών 2013-2018. Η έλλειψη αντίστοιχης πρόβλεψης για το διάστημα μετά την 1-1-2015 και τα σενάρια που ήδη άρχισαν να κυκλοφορούν στον τύπο για το νέο Ειδικό Μισθολόγιο από την επόμενη χρονιά, μας υποχρεώνουν να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να είμαστε έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα. Η μισθολογική αποκατάσταση δεν μας χαρίστηκε από κανέναν. Οι δικαστικές αποφάσεις έδειξαν τελικά το δρόμο που υποχρεωτικά οφείλει πλέον να ακολουθήσει το Κράτος.

Για τα μάτια σου μόνο…

Γιατί αφού οπλίσαμε πρώτα την καρδιά μας,

έπρεπε ύστερα να στοχεύσουμε τον ουρανό.

Να ρίξουμε προς τον άνεμο που

φυσούσε πάντα κόντρα.

Να μας ακούσουν τα πουλιά

Και οι νεκροί μας σύντροφοι.

Κι οι ζωντανοί που θ’αφήσουμε πίσω

Να χτίσουν ξανά την Ιστορία.

Από εκείνα τα μικρά θαύματα

που είναι φτιαγμένοι οι Άνθρωποι.

Να ζωγραφίσουν την πείνα και την ελπίδα.

Να τραγουδήσουν την φτώχεια και τ’όνειρο.

Να ζυμώσουν το άπειρο.

Γιατί αφού οπλίσαμε ύστερα το μυαλό μας,

έπρεπε το βόλι μας να πιάσει τόπο.

Να ριχτεί και να ριζώσει 

Στα απέθαντα χωράφια των ονείρων μας.

Στα περιβόλια της νιότης να στραγγίξει.

Εκεί που φυτρώνει ο έρωτας.

Εκεί στα χαλάσματα της σκλαβιάς μας,

που σπέρνεται ο ιδρώτας μας.

Το πολύτιμο δάκρυ μας.

Να ζήσουμε φίλε μου και αγάπη μου.

Την στιγμή που δεν μας χαρίστηκε.

Κι ας γνωρίζουμε πως πολεμάμε

τον μεγαλύτερό μας φόβο.

ΑΝΩΝΥΜΟς & ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ

Πηγή. http://mavrhlista.wordpress.com/

Ένας απλός θάνατος

ΚΙΜΠΙ 05/07/2014

Σαν να τους ακούω κιόλας να μουρμουρίζουν, να σχολιάζουν χαμηλόφωνα, να σφίγγουν τα χείλη με συγκατάβαση τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους κι όσους περνούν απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά – όλο και αραιότερα τελευταία-. Ο τίτλος και μόνο τους νομιμοποιεί να πουν: «Α, πάει, ο Κίμπι έχει πέσει σε βαριά (ή βαθιά;) κατάθλιψη. Η ανεργία τον έχει ρίξει επικίνδυνα». Φέρτε τα ζάναξ, πλακώστε τον στα λαντόζ , κάντε και μια μήνυση στην τρόικα και στην κυβέρνηση που ρίχνουν τον κόσμο στα χάπια κι εξαφάνισαν το χιούμορ, έστω και το μακάβριο.

Δεν είναι όπως φαίνεται. Μπορεί να μού είναι δύσκολο έως αδύνατο να δω αυτή την περίοδο τη «φωτεινή πλευρά της ζωής», αλλά ακόμη κι ένας θάνατος μπορεί με έναν τρόπο να ρίξει κι άλλο φως σ’ αυτή την ήδη «φωτεινή πλευρά». Θα μου πείτε: τι σημασία έχει ένας ακόμη θάνατος ανάμεσα στους χιλιάδες που επέρχονται το κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο, όλοι τους αδόκητοι, απρόσκλητοι, αιφνίδιοι ή βασανιστικοί, ήρεμοι ή τραγικοί, πρόωροι ή στο πλήρωμα του χρόνου, απίστευτοι ή φυσικοί; Ο θάνατος υπάρχει σε τόση αφθονία, άνισα κατανεμημένη κι αυτή, που περνά σχεδόν απαρατήρητος μέχρι να χτυπήσει την πόρτα, τη δική σου, του σπιτιού σου, του διπλανού σου.

---

Βρέθηκα σε κάμποσες κηδείες τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω αν επιβεβαιώνουν τη στατιστική επιδείνωση στο ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων, σίγουρα όμως το γεγονός προδίδει πως η γενιά μου, οι μεσήλικες εκδρομείς του ’60, έχουμε μπει στον φυσιολογικό κύκλο του θανάτου.

ΔΕΗ, ένα λαϊκό μέγαρο

Η χώρα σκοτώνει το θηρίο της. Οχι η χώρα –ποια χώρα άλλωστε- αλλά τα ανδρείκελα που την κυβερνούν υπό τις διαταγές των γκαουλάιτερ που την ξεσχίζουν. Μεγάλη υπόθεση για την Ελλάδα υπήρξε η ΔΕΗ! και μ’ έναν τρόπο

την αγαπούσαμε. «Υπάρχει αγάπη στην οικονομία;» θα πει κανείς, συναισθήματα στις παραγωγικές σχέσεις; στις επιχειρήσεις; – θα το πει, αν έχει αδειάσει η καρδιά του.

Η ΔΕΗ υπήρξε η μεγάλη μηχανή που έβαλε μπροστά την ανάπτυξη της χώρας μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο πόλεμο – μια Δημόσια Επιχείρηση

που η νικήτρια Δεξιά εκείνης της εποχής (1950) υπό το κράτος άλλων προτεραιοτήτων (τότε) του μεταπολεμικού κόσμου (όπου οι φιλοδοξίες και οι αγώνες των λαών καθιέρωναν ή απαιτούσαν κοινωνικό κράτος) έδινε στη νεότευκτη επιχείρηση

δημόσιο και αυστηρά δημόσιο χαρακτήρα με την εντολή να παράγει φθηνό ρεύμα για τον λαό και τις επιχειρήσεις – ήταν η ΔΕΗ ένα θηρίο «κοινής ωφελείας» όπως τη λέγαμε αργότερα, που μεγάλωσε γρήγορα, έγινε κοινή περιουσία όλων μας, πήρε αγκαλιά τη χώρα και εξηλέκτρισε την επικράτεια – φως εκ φωτός και

Για έναν δημοκρατικό αντιφασισμό…

Απόσπασμα από το άρθρο «Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία: Η άνοδος της φασιστικής ακροδεξιάς και ο δημοκρατικός αντιφασισμός» για το 5ο τεύχος του Περιοδικού Πρόταγμα (σ.22-80)

Λαϊκισμός και «θυματικός εθνικισμός»

Παράλληλα με αυτού του είδους την ηθικοποίηση του πολιτικού, ένα άλλο στοιχείο που αναδύθηκε με την κρίση είναι ο διάχυτος και γενικευμένος λαϊκισμός: πρόκειται για δύο στοιχεία που συνδέονται στενά, εφόσον συντείνουν στο να αποκρύπτουν τις ευθύνες που αναλογούν στην ίδια την κοινωνία, μεγιστοποιώντας τις ευθύνες των ολιγαρχιών.

Που είμαστε είκοσι πέντε χρόνια μετά το «τέλος της ιστορίας»;

Μεταφρασμένο άρθρο του Κροάτη φιλοσόφου Srecko Horvat για το δοκίμιο «Το τέλος της Ιστορίας» του Francis Fukuyama.

Srecko Horvat

Σε ένα πρόσφατο συνέδριο σχετικά με το μέλλον της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» στα Σκόπια, σχεδόν όλοι αναφέρονταν στον Thomas Piketty και το τελευταίο του βιβλίο «Το κεφάλαιο τον εικοστό πρώτο αιώνα».

Η εστίαση του βιβλίου στην αύξηση της ανισότητας σε σχέση με την «φιλελεύθερη δημοκρατία», αποτέλεσε σημείο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος στo πλαίσιo του συνεδριακού διαλόγου. Όταν κυκλοφόρησε αυτό το χρόνο ο τόμος προκάλεσε έντονη αντιπαράθεση και πολυάριθμες συζητήσεις στους δημοσιογραφικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους.

Aufheben: Από τον ιταλικό Εργατισμό (Operaismo) στον Αυτόνομο Μαρξισμό (Ι)

Storming Heaven: Class Composition and Struggle in Italian Autonomist Marxism του Steve Wright
Reading ‘Capital’ Politically του Harry Cleaver

Το «Θερμό Φθινόπωρο» του 1969 στην Ιταλία ήταν ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς για τον επαναστατικό αγώνα του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα. Συνδέθηκε με τον Εργατισμό (operaismo), μια μαρξική προσέγγιση που έδινε βάρος στους αγώνες των «απλών ανθρώπων» σε αντίθεση με ότι θεωρούνταν πολιτική και τον οπορτουνισμό της κυρίαρχης (σταλινικής) αριστεράς. Το κύμα των κοινωνικών αγώνων αυτού του χρόνου επαναλαμβάνεται με το ταραχώδες «Κίνημα του 77», παρότι μεταξύ τους εμφανίζουν σημαντικές διαφορές. Κάτω από το λάβαρο της Αυτονομίας, η ανάλυση των εργατιστών για την ταξική πάλη επεκτάθηκε για να περιλάβει τη δράση ομάδων έξω από τον εργασιακό χώρο. Οι δυναμικές οδομαχίες, η αυτομείωση ή η κατηγορηματική άρνηση να πληρώνουν τους λογαριασμούς και τα εισιτήρια, όπως επίσης και η ανάδυση ριζοσπαστικών αιτημάτων όπως η κατάργηση της μισθωτής εργασίας: όλα αυτά περιέχονταν σε ένα κίνημα για το οποίο, αυτό που θεωρείται «πολιτικό» αμφισβητήθηκε έντονα από αγώνες γύρω από ευρύτερες επιθυμίες και ανάγκες