ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ «ΣΑΜΠΟΤΕΡ» ΤΟΥ ΡΗΓΚΑΝΟΘΑΤΣΕΡΙΚΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗ 

Την άνοιξη του 1965, ενώ ωρίμαζε η συνωμοσία του Βασιλιά και του παρακράτους ενάντια στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, η Ελλάδα «συγκλονίστηκε» από μια ανακάλυψη: Ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα στυγνός δικτάτορας) συνέλαβε δύο στρατιώτες στον Έβρο, διότι δήθεν έβαλαν ζάχαρη στα ρεζερβουάρ μερικών φορτηγών του στρατού! Αυτό ήταν το «σαμποτάζ του Έβρου». Οι εφημερίδες της Δεξιάς ούρλιαζαν κάθε μέρα για την «αντεθνικήν παράλυσιν της κυβερνήσεως». Όπως αποδείχθηκε αργότερα, τη ζάχαρη στα φορτηγά την είχε βάλει ο ίδιος ο Παπαδόπουλος με τους ανθρώπους του, για να καταγγείλει την «ερυθρά διείσδυση στον στρατό». Ο σκληρός δεξιός Παπαδόπουλος, ο συνεργάτης της CIA, ήταν ο πραγματικός «σαμποτέρ του Έβρου».

ΠΩΣ Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΨΥΧΩΣΗ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΘΑΤΣΕΡ … «ΜΟΥ-ΘΟΥ»

Όταν στα 1975 – 1979 η Μ. Θάτσερ ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η Μ. Βρετανία παρήκμαζε σιγά-σιγά, αλλά διατηρούσε ακόμη μια ισχυρή βιομηχανία.

Η Θάτσερ και η νεοφιλελεύθερη ομάδα που διοικούσε το συντηρητικό κόμμα θεώρησαν ότι για όλα φταίει ο βρετανικός… σοσιαλισμός και ότι πρέπει να γίνουν πολλές ιδιωτικοποιήσεις και να κτυπηθούν άγρια τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Έτσι θεωρούσαν ότι θα σταματούσε η παρακμή της ιμπεριαλιστικής Αγγλίας.

Το Μάη του 1979, η Θάτσερ έγινε πρωθυπουργός και κυβέρνησε για 11½ χρόνια. Ακολούθησαν άλλα 6½ χρόνια του συντηρητικού Τζ. Μέιτζορ.

Ο θατσερισμός πολέμησε σκληρά τον συνδικαλισμό και ιδιωτικοποίησε πολλές επιχειρήσεις. Έκλεισε πολλά αγγλικά ανθρακωρυχεία και φυλάκισε πολλούς απεργούς εργάτες. Έτσι κτυπήθηκε σκληρά η αγγλική βαριά βιομηχανία.

Ο λαθρομετανάστης κροκόδειλος…

Κακός χαμός με ένα κροκοδειλάκι που άφησε (;) κάποιος “συνάνθρωπος” στο τεχνητό φράγμα ενός ποταμού στην Κρήτη.

Να το πιάσουμε γιατί θα μας φάει , θα μας φάει τα ζωντανά μας , τρώει τις πάπιες κι ένα σωρό άλλες φοβίες ανασφαλών ανθρώπων που καθετί που ξεπερνά την καθημερινότητα και εξάπτει τις φοβίες τους αντιδρούν υστερικά ζητώντας άμεση απομάκρυνση ακόμα και αφανισμό.

Καλωσήρθατε στο 1960! Σύγχρονοι Γκασταρμπάιτερ στη Γερμανία. Ανταπόκριση από Βερολίνο

της Αλίκης Γκερλιώτη

 Και ακριβώς εκεί που η μεταπολιτευτική Ελλάδα είχε πιστέψει ότι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γκασταρμπάιτερ[1] της δεκαετίας του 50 που φεύγανε με ένα μπογαλάκι για Γερμανία έχουν γίνει κομμάτι ενός μακρινού παρελθόντος, η κρίση  ήρθε να μας θυμίσει ότι  κάθε φορά που τα πράγματα σκουραίνουν σε έναν τόπο το τίμημα μπορεί να είναι ξανά και ξανά το ίδιο: Η απώλεια σχεδόν μιας ολόκληρης γενιάς.

Έτσι βλέπουμε σήμερα τις ίδιες εικόνες, σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή τους. Στα αεροδρόμια νέοι ως επί το πλείστον άνθρωποι, αλλά και ολόκληρες οικογένειες φεύγουν για το εξωτερικό. Εφοδιασμένοι με πτυχία και εκείνο το δυναμικό συμμετοχής σε αυτό το πράγμα που ονομάζουμε γίγνεσθαι μιας κοινωνίας, στην εργασία, στην κουλτούρα, την πολιτική, την έρευνα.

Την ίδια δε στιγμή που στην Ελλάδα συντελείται αυτό το καταστροφικό ξεπούλημα της περιουσίας του λαού και το brain drain της νέας γενιάς, στο Βερολίνο δημιουργείται μια πραγματικότητα εκτάκτου ανάγκης που παίρνει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ της Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας

σημ.Αμετανόητου: Το παρόν πολιτικό κείμενο το βρήκα αξιόλογο για πολλούς λόγους.Σε άλλα συμφωνώ και σε άλλα διαφωνώ.Αξίζει από κάθε άποψη να διαβαστεί.Τονίζω ξανά και ιδιατέρως για τους νέους μας φίλους,ότι το μπλόγκ δεν είναι εξάρτημα ΚΑΝΕΝΟΣ κομματικού σχηματισμού ΑΛΛΑ επιζητεί την Πολιτική  εμβάθυνση, των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

---

 

1. Η Ελλάδα σήμερα διανύει τον έκτο χρόνο της κρίσης και τον πέμπτο της πολιτικής των μνημονίων. Σ΄ αυτό το διάστημα ξεδιπλώθηκε μια πρωτόγνωρη επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, που ξεκινάει από τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης, το εισόδημα και τους όρους διαβίωσης και κλιμακώνεται στα δικαιώματα, στις οργανώσεις εκπροσώπησης των συμφερόντων τους, στην αυτοτελή παρουσία και δράση τους. Η κατάσταση του εργαζόμενου λαού χειροτέρεψε δραματικά. Η επίσημα αναγνωρισμένη ανεργία ξεπέρασε το 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού ενώ η πραγματική της διάσταση είναι πολύ μεγαλύτερη. Ακόμη κι αν άρχιζε σήμερα η αντιστροφή αυτής της κατάστασης, οι επίσημες έρευνες- ελληνικές και ξένες- υπολογίζουν ότι θα χρειαστούν πάνω από δύο δεκαετίες για να υποχωρήσει η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα. Οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αποδιαρθρώθηκαν πλήρως προς όφελος του κεφαλαίου, με ταυτόχρονη δραματική μείωση του εισοδήματος της λαϊκής οικογένειας. Ο κατώτερος μισθός έπεσε κάτω από τα όρια της πείνας. Οι συντάξεις εξανεμίστηκαν και το σύστημα ασφάλισης και υγείας μόνο τυπικά υπάρχει. Η Παιδεία αποδιαρθρώνεται. Τα τελευταία υπολείμματα του Δωρεάν χαρακτήρα της συρρικνώνονται περαιτέρω. Σε συνδυασμό με την τεράστια ανεργία, η Παιδεία σήμερα παύει όλο και περισσότερο να έχει κάποια αξία για το εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων. Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται όσο- όσο και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ουσιαστικά χαρίζεται. Ταυτόχρονα, η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται. Η αγροτική παραγωγή έχει δεχτεί βαρύτατα πλήγματα, τα αγροτικά στρώματα (ιδιαίτερα τα φτωχότερα) συρρικνώνονται και η ταξική τους διαφοροποίηση μεγαλώνει. Η ύπαιθρος, που κάποτε έτρεφε ολόκληρη τη χώρα, ερήμωσε λόγω της ένταξης της Ε.Ε. και στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας και υπέστη ανυπολόγιστη καταστροφή. Η προοπτική της διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερή. Τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης καταστρέφονται σε σημαντικό βαθμό, καθώς το μονοπωλιακό κεφάλαιο, εξυπηρετώντας σε αυτή τη φάση τις ανάγκες του, φαίνεται να σπάει τις συμμαχίες που στο παρελθόν έχτιζε με τα μεσαία στρώματα και με τμήματα της εργατικής τάξης. Ένα σημαντικό κομμάτι του ανθρώπινου παραγωγικού και επιστημονικού δυναμικού της χώρας διαρρέει στο εξωτερικό, δημιουργώντας ένα νέο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα, που θυμίζει τις δεκαετίες του 1950 και 1960.

O ευτυχισμένος εργαζόμενος της διαφήμισης…

φωτογραφία από εδώ

της Γιώτας Τζιαμουράνη

 Τι κοινό έχουν μια πίτσα, ένα ζευγάρι παπούτσια, μια φαρμακοβιομηχανία και ένα ούζο; «Μα τι ερώτηση είναι και αυτή; Τίποτα κοινό, τίποτα που να είναι προφανές τουλάχιστον…», θα απαντήσουν οι περισσότεροι από εμάς. «Κάτι εντελώς πρόδηλο», θα απαντήσουν οι άνθρωποι της επικοινωνίας και της διαφήμισης.

Ήταν το 2010 όταν η μεγάλη πολυεθνική εταιρία πίτσας στις ΗΠΑ κάλεσε όσους εργαζόμενους της στην εξυπηρέτηση πελατών το επιθυμούσαν, να συμμετέχουν σε μια διαδικασία επιλογής. Πράγματι, η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και άμεσα επιλέχθηκαν οκτώ νέοι και εμφανίσιμοι εργαζόμενοι που έγιναν οι πρωταγωνιστές των διαφημίσεων. Το σενάριο έλεγε ότι έπρεπε να μιλήσουν για τις φιλοδοξίες τους, να παρουσιάσουν την αγαπημένη τους από τις προσφερόμενες πίτσες της εταιρίας, να βρίσκονται σε διάδραση με τους πελάτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 

Ο μύθος της Ευρώπης των λαών…

Του Ιουλιανού

Υστέρα από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τυπικός νικητής αναδείχτηκε η αντιφασιστική συμμαχία των Δυτικών καπιταλιστικών κρατών με την ΕΣΣΔ. Μα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ουσιαστικός νικητής ήταν δυο δυνάμεις που στάθηκαν ικανές να επηρεάσουν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο: οι ΗΠΑ υπερτριπλασιάζοντας τη βιομηχανική παραγωγή της και η κατεστραμμένη ΕΣΣΔ. Άρα όσο αφορά τον καπιταλιστικό κόσμο τις πρωτοβουλίες στις διεθνής σχέσεις δεν μπορούσε να τις έχει άλλος. Μα ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ανταγωνιστική φύση του καπιταλισμού, ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου που αποτελεί την κινητήρια δύναμη για την ύπαρξη του συστήματος. Έτσι τις εξελίξεις που οδήγησαν στην ένωση της Ευρώπης πρέπει να τις δούμε μέσα και από αυτόν τον ανταγωνισμό.

Επίσης δεν πρέπει να αμελούμε ότι τα αποικιοκρατικά συστήματα των Ευρωπαϊκών κρατών άρχισαν να διαλύονται. Με αφετηρία την Αλγερία, τη Μέση Ανατολή: Συρία Λίβανος το 1945, την Ινδία και το Πακιστάν το 1947, Βιρμανία, Σρι Λάνκα ,Παλαιστίνη 1948. Για να ακολουθήσουν αργότερα και άλλες χώρες που απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.