Μέχρι σήμερα κανείς τραπεζίτης δεν πήγε φυλακή για ό,τι έγινε!

Σπύρος Στάλιας

Οικονομολόγος ΜΑ, Ph.D, πρ. Διευθύνων Σύμβουλος ΟΛΠ

Οι Έλληνες φαίνεται ότι έχουν πιστέψει -όπως οι ευρωεκλογές έδειξαν – ότι ο δρόμος για την επανεκκίνηση της χώρας προς την ευημερία περνά κατ’ αρχήν μέσα από μια μακροχρόνια σκληρή λιτότητα, αορίστου διαρκείας, με ότι αυτό συνεπάγεται, και από την συνεχή άγρια φορολογία για την σωτηρία πρωταρχικά των τραπεζών.

Δεν τέθηκε καν το εύλογο ερώτημα, μα πως υπάρχουν λεφτά για τις τράπεζες και όχι λεφτά για την υγεία ή την παιδεία ή την ανάπτυξη;

Αυτό το ερώτημα ευθύς εξ αρχής θα έπρεπε να το θέσουν οι σεβαστοί Δικαστές μας, πριν πάρουν γενικώς οποιεσδήποτε αποφάσεις, αλλά ούτε και αυτοί το έπραξαν. Αποφάσισαν όμως ότι υπάρχουν λεφτά γι’ αυτούς!

Το σύστημα έτσι όπως είναι δομημένο δεν αμφισβητείται λες και είναι φυσικός νόμος. Χρησιμοποιείται η ηθική του, για να κρίνουμε ο ένας τον άλλον, να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον για λαϊκισμό, για εγκληματικές παραλείψεις κατά το παρελθόν, για να αυτομαστιγωθεί ο λαός ως ένοχος και αμαρτωλός και για να διαιρούνται ακόμα πιο πολύ οι εργαζόμενοι.

Η σύγχυση είναι τόσο μεγάλη, που ενώ η καθεστηκυία τάξη και το πολιτικό σύστημα παραδέχονται ότι το σύστημα του ευρώ είναι ένα, μοναδικό, αιώνιο, παντός καιρού, καθορισμένο, μιλούν για λαϊκή δεξιά, για την μεγάλη αριστερά και ακόμα -το ακούσαμε και αυτό εκεί στο Ποτάμι στο (Λ)αύριο- για την σύγκλιση νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιστών!

Πλήρης αναντιστοιχία πολιτικού λόγου και πραγματικότητας. Πλήρης σύγχυση. Πλήρης αγραμματοσύνη.

Υπεξαίρεση ζωής…

Με την υπεξαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών το κράτος καταργεί το υφιστάμενο τριμερές σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.Άλλη μια απόδειξη ότι το Μνημόνιο ήρθε για να μείνει και να…
αποδιαρθρώσει το κοινωνικό κράτος είναι η ρύθμιση για τις ασφαλιστικές εισφορές. Με Υπουργική Απόφαση οι ασφαλιστικές εισφορές από το 2017 θα εκχωρούνται στις εφορίες και δεν θα καταβάλλονται στα ασφαλιστικά ταμεία. Το προβαλλόμενο πρόσχημα είναι ότι το Δημόσιο έχει δυνατότητα να ελέγχει την εισφοροδιαφυγή, ενώ τα ταμεία δεν διαθέτουν ούτε την κατάλληλη υποδομή, αλλά ούτε και την πολιτική βούληση να κυνηγήσουν τους οφειλέτες. Παρ’ όλα αυτά στη ρύθμιση δεν υπάρχει ούτε καν η πρόβλεψη ότι τα χρήματα των εισφορών θα κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό στο όνομα του κάθε ταμείου.

Πολ Κρούγκμαν: Πόσο λάθος είναι να φορολογείς τους φτωχούς και να ελαφρύνεις τους πλούσιους

Με παραδείγματα ο οικονομολόγος-σταρ Πολ Κρούγκμαν αποδεικνύει ότι διάφοροι τσαρλατάνοι προωθούν τη θεωρία ότι πρέπει να φορολογούνται τα φτωχά εισοδήματα και να μειώνονται οι φόροι στις επιχειρήσεις και στους πλούσιους για να αναπτυχθούν -δήθεν- οι οικονομίες.

Πριν από δύο χρόνια, η πολιτεία του Κάνσας προχώρησε σε ένα αξιοπερίεργο δημοσιονομικό πείραμα. Μείωσε ραγδαία τους φόρους εισοδήματος χωρίς να έχει ιδέα περί του πώς θα αντικαθιστούσε τα έσοδα που θα έχανε. Ο κυβερνήτης Σαμ Μπράουνμπακ, έπειτα από διαβούλευση με τον οικονομολόγο Αρθουρ Λάφερ, προέβλεψε πως η μείωση των φόρων θα οδηγούσε την οικονομία του Κάνσας σε ανάπτυξη. Κάτι που, όμως, δεν έγινε.

Αντιθέτως το Κάνσας έχει μείνει πίσω σε σχέση με τις γειτονικές πολιτείες και το σύνολο της Αμερικής, ενώ ο προϋπολογισμός του είναι ελλειμματικός με αποτέλεσμα να το υποβαθμίσει η Moody’s. Είναι σαφές ότι οι μειώσεις φόρων δεν έχουν καμία μαγική δύναμη, αλλά αυτό το γνωρίζαμε.

Δύο μαθητές συνομιλούν με τον Μανόλη Αναγνωστάκη…

Γράφει: ο Ηρακλής Οικονόμου

Η ιδέα και η πρωτοβουλία ήταν του συμμαθητή – κι από τότε κολλητού φίλου μου –Αργύρη Παπαστάθη. Η ενθάρρυνση ήρθε από τον καθηγητή Μιχάλη Σιάμο, υπεύθυνο του μαθητικού περιοδικού του σχολείου μας. Και η συνάντηση κανονίστηκε από τον διακεκριμένο μελετητή Γιώργο Ζεβελάκη. Κάπως έτσι, βρεθήκαμε μαζί με τον Αργύρη Παπαστάθη, μαθητές της Α’ Λυκείου χαμένοι στο διάστημα, να χτυπάμε το κουδούνι του σπιτιού του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη και της συζύγου του Νόρας Αναγνωστάκη, μια μέρα του Γενάρη του 1994. Ο εξοπλισμός μας; Ένα ημι-διαλυμένο κασετοφωνάκι και μπόλικος νεανικός ενθουσιασμός που επρόκειτο να συναντήσουμε τον τελευταίο των μεγάλων ποιητών. Εννιά χρόνια μετά το θάνατο του Μανόλη Αναγνωστάκη – στις 23 Ιουνίου του 2005 – ξαναβγάζουμε από το συρτάρι τούτη την πρωτόλεια συνέντευξη.

Γαρίδες στα δίχτυα, σκλάβοι στη θάλασσα Στην Ταϊλάνδη οι σύγχρονοι σκλάβοι μας προμηθεύουν θαλασσινά

Γράφει: Κωστής Μαργιόλης

Το καλοκαίρι θέλει θαλασσινά στο τραπέζι, φρέσκα κατά προτίμηση, αλλά στην ανάγκη και μια μακαρονάδα με γαρίδες αγορασμένες από το σούπερ μάρκετ δεν είναι άσχημη. Κι επειδή η πρακτική του μποϊκοτάζ δεν μου λέει και πολλά, υπόσχομαι στον εαυτό μου την επόμενη φορά που θα κάτσω με φίλους παρά θιν’αλός για ούζα, χταποδάκι και καλαμαράκια να τους πω τουλάχιστον την ιστορία που κρύβεται πίσω από την αλυσίδα της αλίευσης, συσκευασίας και εμπορίας θαλασσινών στην Ταϊλάνδη. Μια ιστορία σύγχρονης σκλαβιάς για γερά στομάχια.

Η Ταϊλάνδη είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας γαρίδας στον κόσμο και ο τρίτος συνολικά σε εξαγωγές ψαριών και άλλων αλιευμάτων. Οι χιλιάδες τόνοι ψαριών και θαλασσινών που αλιεύονται κάθε χρόνο στα ανοικτά του Κόλπου της Ταϊλάνδης και της Θάλασσας του Ανταμάν συσκευάζονται από τους περίπου 300.000 εργάτες που απασχολούνται στον κλάδο. Ποσοστό έως και 90% των αλιευμάτων κατευθύνονται στη συνέχεια στην Αμερική, στην Ευρώπη και στην Ανατολική Ασία ενώ τα υπόλοιπα παραμένουν στη χώρα για να θρέψουν έναν αυξανόμενο πληθυσμό που αγγίζει τα 70 εκατομμύρια.

Μέσα στις πέτρες…

Παρακολουθούμε άφωνοι μπροστά στις τηλεοράσεις μας τα δελτία των οχτώ και τις βραδινές εκπομπές τρομοκράτησης. Ακούμε για εκποιήσεις υποδομών σε τιμές υποπολλαπλάσιες των αξιών τους ˑ υποδομές που έχουν χτιστεί από τους φόρους των πατεράδων μας και με δάνεια πληρωμένα διπλά και τρίδιπλα.

Ξεπουλάνε οι αναίσχυντοι τα απομεινάρια από τις επιχειρήσεις και τους οργανισμούς δημοσίου συμφέροντος, σαν να πρόκειται για εκχωρημένα στα (απο) κόμματά τους τιμάρια, για να ταΐσουν ένα ειδεχθές, ύποπτης προέλευσης, αδηφάγο κι ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος που οι ίδιοι με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους δημιούργησαν.

ΕΕ: Επίδειξη δύναμης στους λαούς…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Παναγιώτης Κακαλής»

«Τίποτα δεν αλλάζει. Προχωράμε όπως πριν από τις ευρωεκλογές: Λιτότητα +μεταρρυθμίσεις=ανταγωνιστικότητα= ανάπτυξη».

Αυτό θα μπορούσε να είναι σε μια φράση το μήνυμα που εξέπεμψαν από τη θερινή σύνοδό τους οι 28 ηγέτες της ΕΕ, πετώντας στους σκουπιδοτενεκέδες των Βρυξελλών το (όποιο) μήνυμα δυσαρέσκειας και «ευρωσκεπτικισμού» έστειλαν οι λαοί ένα μήνα νωρίτερα. Στην πραγματικότητα έκαναν κάτι πολύ χειρότερο. Το επέστρεψαν πίσω κοροϊδεύοντας κατάμουτρα τους λαούς με πελώρια ψέματα περί «ενθαρρυντικών ενδείξεων οικονομικής ανάκαμψης» και «αύξησης της απασχόλησης», μοιράζοντας ταυτόχρονα απατηλές υποσχέσεις για «επιστροφή σε τροχιά ανάπτυξης».