Όταν ο τρόμος του κενού ξαναγίνει δέος

Κώστας Χατζηαντωνίου*

 Το βαθύ χάσμα που απλώνεται και ολοένα μεγαλώνει ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο λαμπερό κόσμο της προόδου που επί αιώνες διαφημίζονταν, δεν γεμίζει πια με τα πλαστικά άνθη των θρησκειών, των φυλών, των ιδεολογιών. Πολύ συχνά πια, η αγωνία του καιρού μας τρέπεται με επιταχυνόμενη ένταση προς τον μηδενισμό ακυρώνοντας κάθε ελπίδα διεξόδου, κάθε αυταπάτη εξέγερσης. Η οχυρωματική γραμμή που ορθώσαμε, είτε ατομική είτε συλλογική ήταν, δεν αντέχει πια στην έφοδο του εχθρού. Και το χειρότερο: η φρουρά στα τείχη του πολιτισμού μας είναι τυφλή. Δε βλέπει. Ή ακόμα χειρότερα, προσμένει αποκαμωμένη τη λύτρωση στην υποταγή.

Δεν είναι η ήττα, η προοπτική μιας ιστορικής καταστροφής που μας φοβίζει. Ίσως και να την περιμέναμε. Την έχουμε βιώσει άλλωστε πολλές φορές, δοκιμαστικά θαρρείς, στη διάρκεια της μακράς ζωής που χαρίστηκε στο λαό μας. Το πιο οδυνηρό είναι πως στη μεταφυσική μοναξιά μας, στο πεδίο που συντελείται μια αναμέτρηση πέρα από την κλίμακα των φαινομένων και έξω από τα κοινά μέτρα, ο απολογισμός που μετρά και δικαιώνει τη ζωή, γίνεται πάνω από την άβυσσο. Σαν κάποιος άγγελος διόλου εχέμυθος να τράβηξε τις κουρτίνες και με δέος να αντικρίζουμε κάτω από τα πόδια μας την άβυσσο του κενού. Κι ίσως αυτή να είναι η τελευταία μας ευλογία.

Μάταια λοιπόν γυρέψαμε το κλειδί του μεγάλου αινίγματος; Χλωρές ψυχές είχαμε όταν αφεθήκαμε πρώτη φορά στην Ιστορία. Ταξιδέψαμε, πιστέψαμε και απιστήσαμε, αγαπήσαμε και μισήσαμε, ελπίσαμε και απελπιστήκαμε.

Ποδόσφαιρο η οπαδική κουλτούρα…

Ο Μπόρχες μισούσε το ποδόσφαιρο: Ο μεγάλος συγγραφέας της Αργεντινής  Χόρχε Λουίς Μπόρχες αποκαλούσε το ποδόσφαιρο «αισθητικά άσχημο» και «εγκληματικό»

«Είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Αγγλίας», έλεγε ο Μπόρχες για την μπάλα. Μάλιστα, προγραμμάτισε μία από τις διαλέξεις του την ίδια ώρα με τον πρώτο αγώνα της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978.

Αλλά η απέχθειά του για το σπόρ προερχόταν από κάτι πολύ πιο ενοχλητικό από την αισθητική. Το πρόβλημά του ήταν η οπαδική κουλτούρα, την οποία συνέδεε με εκείνο το είδος τυφλής μαζικής υποστήριξης που στερέωσε στην εξουσία τους ηγέτες των πιο τρομακτικών πολιτικών του 20ού αιώνα.

Κατά  τη διάρκεια της ζωής του , είδε να αναδύονται στην πολιτική σφαίρα της Αργεντινής στοιχεία φασισμού, περονισμού, ακόμα και αντισημιτισμού, οπότε γίνεται κατανοητή η έντονη καχυποψία του για τη σχέση μαζικών πολιτικών κινημάτων και μαζικής κουλτούρας – το απόγειο της οποίας είναι στην Αργεντινή το ποδόσφαιρο. «Στο ποδόσφαιρο υπάρχει η ιδέα της υπεροχής, της ισχύος, που μου φαίνεται αποκρουστική», γράφει. Ο Μπόρχες εναντιώθηκε στον δογματισμό κάθε μορφής, οπότε ήταν καχύποπτος με την ανεπιφύλακτη αφοσίωση των συμπατριωτών του σε οποιοδήποτε δόγμα ή θρησκεία – ακόμα και στην αγαπημένη τους εθνική ομάδα. Σκέψου πως ο αθλητ-ισμός είναι άλλος ένας -ισμός δηλ. παγ(ι)ωμένη κατάσταση δηλ. νεκρή κατάσταση, ικανή μόνο να φυλακίζει οπαδούς, πρόβατα, πιστούς, γεκινότερα ζώα, όπως τα ανθρώπινα ζώα.

H EE ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ

Του Γ. ΒΑΣΣΑΛΟΥ

Το Εκουαδόρ, η Νότια Αφρική, η Βενεζουέλα, η Βολιβία και η Κούβα πρότειναν στο Συµβούλιο του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα ∆ικαιώµατα ψήφισµα για την εκκίνηση διαδικασίας δηµιουργίας ενός νοµικού µηχανισµού που να µπορεί να επιβάλει ποινές σε πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώµατα και να τις υποχρεώνει να αποζηµιώνουν τα θύµατά τους.

Το ψήφισµα προβλέπει τη δηµιουργία διακυβερνητικής οµάδας εργασίας για το ζήτηµα αυτό. Η ΕΕ πήρε ενιαία στάση πάνω στο θέµα και εξέδωσε κοινή εξήγηση ψήφου. Τα εννιά κράτη µέλη της µε δικαίωµα ψήφου ψήφισαν κατά, όπως και οι αποικίες της, ΠΓ∆Μ και Μαυροβούνιο. Μαζί τους φυσικά ήταν οι ΗΠΑ. Μολαταύτα το ψήφισµα εγκρίθηκε θριαµβευτικά στις 16 Ιουνίου 2014 µε 20 ψήφους υπέρ, 14 κατά και 13 αποχές.

Ή άνοδος ή χάος!

---

σημ.Αμετανόητου: ‘Εχει δίκιο ο Μιχαλάκης,έχει δίκιο…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.!

---

Ο Μιχάλης Τούτζιαρης ασχολείται επαγγελματικά με τη χρηματιστηριακή αγορά και πιστεύει ότι ο επενδυτικός κόσμος βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Μιλάει για το μεγάλο Καζίνο, για το παράλογο της αγοράς παραγώγων και καυτηριάζει την πρακτική των Κεντρικών Τραπεζών. Ο νέος νόμος της αγοράς, κατά τον Μιχάλη, είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον κακά νέα! Είναι ένα άρθρο που το φιλοξενώ σήμερα στην στήλη, επειδή θα ήθελα ίσως να το έχω γράψει ο ίδιος…

«Ως άνθρωπος της αγοράς, τα τελευταία 20 χρόνια, έχω ζήσει άπειρα σκαμπανεβάσματα στις αγορές.  Θα ήθελα να συμπληρώσω ένα σημαντικό στοιχείο που διαφεύγει από τους περισσότερους συναδέλφους: Το βασικό πρόβλημα των διαχειριστών είναι ότι καμία επένδυση δεν μπορεί να κάνει πλέον τη διαφορά. Θεωρώ ότι ο επενδυτικός κόσμος βρίσκεται στο μεγαλύτερο αδιέξοδο που γνώρισε ποτέ η επενδυτική κοινότητα.

Επιτέλους διακοπές! (ρεύματος)

Συνεχίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΕΝΟΠ για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, ενώ οι απεργοί θα προχωρήσουν σε διακοπές ηλεκτροδότησης, με κίνδυνο να χάσουν οι Έλληνες το Βραζιλία-Κολομβία και να προκληθούν μεγάλες κοινωνικές ταραχές ή ακόμα και επανάσταση.

Ευνοημένοι από τις διακοπές ηλεκτροδότησης είναι όσοι τους έχει κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα επειδή δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Από αυτή την άποψη, μια γενική διακοπή ρεύματος σε όλη την χώρα θα ήταν απόλυτα δημοκρατική, αφού όλοι οι Έλληνες θα ήταν στο σκοτάδι και δεν θα έβλεπαν την τύφλα τους.

Βέβαια, υπάρχουν προνομιούχοι που έχουν γεννήτριες, οπότε πρέπει να τους ανακαλύψουμε και να καταστρέψουμε τις γεννήτριες, αφού πρώτα τους σπάσουμε στο ξύλο.

Εν τω μεταξύ, αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Μιχάλη Ταμήλου, ο οποίος είπε ότι το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό και πως μπορείς να πας σε ένα χωριό και να ζεις με τη λάμπα που ανάβαμε παλιά.

Οπωσδήποτε, έχει δίκιο ο Μιχάλης Ταμήλος, αφού το ηλεκτρικό ρεύμα κατέστρεψε τον ελληνικό πολιτισμό.

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ρεύμα αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους Αθηναίους να δημιουργήσουν έναν από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς όλων των εποχών.

Μετά ήρθε το ηλεκτρικό ρεύμα και πήγε ο ελληνικός πολιτισμός στον διάολο.

Επίσης, το 1821 δεν υπήρχε ρεύμα αλλά οι Έλληνες επαναστάτησαν για να τους βάλουν οι Τούρκοι ρεύμα, οπότε καταλαβαίνουμε πως η μαλακία και ο ραγιαδισμός που δέρνουν τους σύγχρονους Έλληνες οφείλονται στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Οι διακοπές ρεύματος δεν είναι κάτι καινούργιο στην χώρα μας, αφού, αν και φέτος, σύμφωνα με την κυβέρνηση, θα έχουμε 20 εκατομμύρια τουρίστες, τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο η Σαντορίνη έμεινε για μέρες χωρίς ρεύμα, όταν οι τοπικοί καταστηματάρχες έβαλαν βόμβα στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, για να κοπεί το ρεύμα και να μην κόβουν αποδείξεις.

Σε κάθε περίπτωση, η ΔΕΗ πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί εντελώς –και θα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα-, ώστε στη συνέχεια να γίνει πραγματικότητα και ο στίχος του ποιητή και να ιδιωτικοποιήσουν και την πουτάνα την μάνα που τους γέννησε.

(Όταν ιδιωτικοποιήσουν εντελώς την ΔΕΗ, να θυμηθούν να της αλλάξουν όνομα για να μην μπερδεύονται οι πολίτες. Να την πουν ΙΕΗ. Και ΙΕΡΗ δεν είναι άσχημο· γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις είναι ιερές.)

Πηγή. http://pitsirikos.net/2014/07

Όχι, χειρότερα αποκλείεται!

Οι ολέθριοι κυβερνήτες μας, εκ των πραγμάτων, είναι υποχρεωμένοι να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές και με οποιοδήποτε τίμημα να κλείσουν άρον-άρον όλες τις ανειλημμένες υποχρεώσεις που είναι εκκρεμείς, λέει η ειδησεογραφία των ημερών.

Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές, και βιάζονται για την εκταμίευση της προγραμματισμένης μισερής δόσης που θα χρησιμοποιηθεί για να καλυφθούν οι καλοκαιρινές υποχρεώσεις από τα ληξιπρόθεσμα δάνεια.

Χρεώσεις και πιστώσεις, αέρας κοπανιστός, για να κλείσουν οι σαράφηδες τα λογιστικά τους βιβλία. Άλλο ζήτημα το διάφορο των τόκων που τρέχουν κι αυτοί-ΚΙ Όλο περισσοτερο βαραίνει ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ραγιά ΠΛΑΤΗ Των παιδιών ΤΟΥ ραγιά ∙ ΚΑΙ Εις Βάρος γενεών δεκατεσσάρων.   

Ο Χριστός Σταμάτησε Στο One-Euro-Shop

Urban Pietà

(Summer in the city)

Είναι η πρώτη νύχτα του Ιουλίου.

Πηγαίνω προς το ντιβιντάδικο της γειτονιάς για να επιστρέψω το «Inside Llewyn Davis», των αδελφών Κοέν, μια ταινία για το θρυλικό Gashlight της Νέας Υόρκης, για τους φολκ τραγουδιστές του εξήντα και για την αποτυχία.

Δεν έχω την καλύτερη διάθεση που θα μπορούσα να έχω, αλλά έχω υπάρξει και χειρότερα.

Περπατώ σε έναν σκοτεινό δρόμο που μυρίζει ψαρίλα και σάπια λαχανικά, τα απομεινάρια της λαϊκής αγοράς.

Το μεσημέρι που πήγα να αγοράσω τα απαραίτητα ήταν μια γυναίκα που πήγαινε στους πάγκους και μάζευε όσα πετούσαν… Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα, δεν το ήξερες; Ή μήπως δεν θες να το ξέρεις

Μέσα από το σκότος, το εξωτερικό και το εσωτερικό, βλέπω ένα φως, ένα όραμα.

Εκεί μπροστά μου είναι ο Εσταυρωμένος, πάνω στο βράχο, στο Γολγοθά, μπροστά από τη γαλάζια θάλασσα, ενώ δύο νεαροί τον κρατάνε από το χέρι.

Ο εγκέφαλος βραχυκυκλώνει για ένα δευτερόλεπτο. Μόλις απορρίπτω την πιθανότητα του θείου οράματος, προσπαθώ να προσανατολιστώ. Λίγα μέτρα πιο πάνω είναι μια αίθουσα των Ευαγγελιστών. Ένα δρόμο πιο πίσω είναι η αίθουσα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η ορθόδοξη εκκλησία είναι πολύ πιο κάτω, κοντά στο κολυμβητήριο.

Όχι, ο Χριστός σταμάτησε στο one-euro-shop.