Mέρες παράξενες…

Όχι!Ας μην προσπαθούμε να διαδώσουμε άλλο τον πόνο και την θλίψη που βαραίνει κι άλλο αυτό το καλοκαίρι.Τί σχέση μπορεί να έχουν ο ζεστός ήλιος και η γαλάζια θάλασσα με το σκοτάδι του θανάτου;Τί σχέση μπορούν να έχουν τα μεσημεριανά γεύματα και τα βραδινά δροσίσματα με το κόκκινο του αίματος;

Θέλω να πούμε για τα τραγούδια μας και τα χαμόγελά μας.Για τα αστεία μας στα παρεάκια,εκεί που μεθάμε την κούραση της μέρας ή εκεί που μοιράζουμε την κοινή μας ελπίδα.Τρώγωντας,χορεύοντας,διασκεδάζοντας.Είναι δικαίωμά μας θαρρώ.Να ονειρευόμαστε χωρίς τους διπλανούς μας φίλους ή εχθρούς.Αυτούς που βρίσκονται τόσο μακριά μα τόσο κοντά.Αυτούς που γνωρίζουμε μέσα από την καταστροφή τους.Ή μέσα από τον θρίαμβό τους.

Big bang ή μήπως όχι;

του Χάρη Βάρβογλη

Μια νέα θεωρία κάνει στην άκρη τη Μεγάλη Έκρηξη και θέλει το Σύμπαν αέναο. Η ιδέα έρχεται να τραντάξει τα θεμέλια της κοσμολογίας, προτείνοντας μια λύση που ξεπερνά με μαγικό τρόπο όλες τις αυθαιρεσίες της σύγχρονης Φυσικής

 

Η κρατούσα θεωρία για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι αυτή της Μεγάλης Έκρηξης που λίγο-πολύ όλοι έχουμε ακούσει. Το Σύμπαν, ως χώρος και χρόνος μαζί και με το περιεχόμενό του, εμφανίστηκε ξαφνικά πριν από περίπου 14 δισεκατομμύρια χρόνια.

 

Η ιδέα αυτή αντιμετωπίζεται συνήθως με δυσπιστία από τον μέσο αναγνώστη επειδή φαίνεται εντελώς παράλογη – και όχι χωρίς λόγο, αφού το ίδιο «άβολα» νιώθουν γι’ αυτήν και οι ειδικοί επιστήμονες. Ο λόγος είναι ότι, πέρα από τις όποιες φιλοσοφικές αντιρρήσεις που σχετίζονται με την εμφάνιση του χώρου και του χρόνου από το τίποτα, υπάρχουν και μερικές «τεχνικές» λεπτομέρειες που δεν έχουν απαντηθεί ικανοποιητικά ως σήμερα.

 

Μερικές από αυτές είναι προφανείς και σε έναν μη ειδικό, για παράδειγμα το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε η Μεγάλη Έκρηξη. Άλλες προκύπτουν από αστρονομικές παρατηρήσεις που δείχνουν ότι το Σύμπαν έχει μερικές απροσδόκητες ιδιότητες, όπως π.χ. η ομογένεια, η ισοτροπία και η επιταχυνόμενη διαστολή, που εξηγούνται μόνο με την επίκληση άγνωστων στην καθημερινή Φυσική δυνάμεων.

 

Tζάνι Ροντάρι «Παραμύθια από το τηλέφωνο»

Γράφει η Δήμητρα Κουλούντζου

O Tζάνι Ροντάρι γεννήθηκε στην επαρχία της βόρειας Ιταλίας. Ο πατέρας του, ένας αρτοποιός, πέθανε όταν ο Ροντάρι ήταν μόνο δέκα.  Στα δεκαεννιά του χρόνια έλαβε το δίπλωμα του δασκάλου και άρχισε να διδάσκει σε τάξεις δημοτικού στις αγροτικές σχολές της περιοχής Varese. Του άρεσε πολύ η μουσική  και η λογοτεχνία (ανακάλυψε τα έργα του Νίτσε. O Σοπενχάουερ, ο Λένιν και ο Τρότσκι του όξυναν το κριτικό του πνεύμα). Το 1939, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, ο Ροντάρι φοίτησε στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο.

Κατά τη διάρκεια του Β “Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ροντάρι πήρε αναβολή από το στρατό λόγω της κακής κατάστασης της υγείας του. Λόγω της άσχημης οικονομικής του κατάστασης, έκανε αίτηση για δουλειά στο Casa del Fascio (κτήριο που χρησιμοποιούνταν για φασιστικές εκδηλώσεις) και αναγκάστηκε να ενταχθεί το φασιστικό κόμμα. Μετά από την απώλεια των δύο καλύτερών του φίλων  και την αγαπημένη του αδελφού του, ο Ροντάρι προσχώρησε στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα εν έτει 1944 και συμμετείχε στο ιταλικό κίνημα αντίστασης.

Κύπρος 1974: 40 χρόνια προδοσίας και ξεπουλήματος

σημ.Αμετανόητου: Επειδή το άρθρο είναι παλαιότερο, (3 χρόνια πίσω) κάποιες χρονικές αναφορές ας μην παραξενέψουν τους αναγνώστες μας.

Ξημερώματα σήμερα Κυριακής 20 Ιουλίου και ώρα 5:45 άρχισαν να κτυπούν δαιμονισμένα οι σειρήνες φέροντας μνήμες 35 χρόνια πίσω στους παλιότερους και υπενθύμιση στις νεότερες γενιές για το ολοκαύτωμα που υπέστη το νησί την ημέρα αυτή…. και τί εγινε ….ετσι χτυπούν εδώ και 35 χρόνια…To πως έφτασε από το 1974 μέχρι σήμερα το Μαρτυρικό Νησί σε αυτή την κατάσταση , τόμοι έχουν γραφεί για αυτό , πολλά έχουν ειπωθεί ,και συνεχίζετε , συνεχίζετε η συζήτηση χωρίς κανένα ορατό αποτέλεσμα , και ο «Πενταδάκτυλος είναι Μουντός» ( έκφραση του Κ Χριστόφια).

Έτσι νιώθουν οι Ελληνοκύπριοι

• 40% Πρόσφυγες = 200,000 Πρόσφυγες
• Ένας στους τριακόσιους αγνοείται = 1619 αγνοούνται
• Ένας στους ογδοντατέσσερις σκοτώθηκε = 6,000 σκοτώθηκαν
• 37% της Κύπρου βρίσκεται υπό κατοχή για 35 χρόνια
• Η πρωτεύουσα της Κύπρου Λευκωσία είναι ημικατεχόμενη

Ο Κίμωνας το 449 π.χ. με 200 Αθηναϊκές τριήρεις εκστρατεύει στην Κύπρο για να την ελευθερώσει από τον περσικό ζυγό, όπου χάνει και την ζωή του μαχόμενος. Προηγμένος είχε πείσει τους Αθηναίους για την αναγκαιότητα της εκστρατείας.

Ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει το 1974 «Η Κύπρος είναι μακρυά», δηλαδή μερικά λεπτά για τα F-4 Phantom II και τα A-7 Corsair… ενώ κατά την ανακωχή, και την ανοχή των «εθναρχών» έγινε η δεύτερη επίθεση στο νησί και οι Τούρκοι πλέον κατακτούν το 37% της Κύπρου ενώ μέχρι τότε κατείχαν ένα πολύ μικρό μέρος του εδάφους 4%!. Όπως θα καταλάβετε και από τα παρακάτω ο φάκελος της Κύπρου δεν ανοίγει γιατί όλοι θα καταλάβουν ότι οι αληθινοί προδότες δεν δικάσθηκαν αλλά έγιναν «εθνάρχες» και σοβαροί πολιτικοί. Περιμένουν να πεθάνουν όλοι οι ζώντες μάρτυρες των γεγονότων και μετά θα τον ανοίξουν επιλεκτικά μη μπορώντας κανένας να αντικρούσει τα ψεύδη που θα πλαστογραφήσουν…

“Είσαι βρωμοαριστερός;” Ισραηλινοί φασίστες επιτίθενται σε ακτιβιστές που διαδήλωναν στο Tel Aviv ενάντια στους βομβαρδισμούς στη Γάζα…

Ο Yossi θέλει από την αρχή της συζήτησης να μου ξεκαθαρίσει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσω το πραγματικό του όνομα. Ο Rotem, ο φίλος του και μεταφραστής, εξηγεί: “Είναι φοβισμένος. Είμαστε όλοι φοβισμένοι. Οι φασίστες ψάχνουν τα προφίλ μας στο facebook ή οποιαδήποτε άλλη πληροφορία για μας στο διαδίκτυο. Μας κυνηγούν.” Αυτό που αρχικά φαίνεται υπερβολή είναι στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς που περιγράφουν την τελευταία εβδομάδα Εβραίοι ακτιβιστές που εναντιώνονται στην κατάληψη της Γάζας: συμμορίες ακροδεξιών κυνηγούν ειρηνικούς διαδηλωτές και τους επιτίθενται βίαια στο κέντρο της Δυτικής Ιερουσαλήμ και του Tel Aviv.

Πιερ Ντιμενίλ – Στοχαζόμενοι την οικονομία με τον Κορνήλιο Καστοριάδη…

Μετάφραση: Νίκος Γιαννίκας για το 5ο τεύχος του περιοδικού Πρόταγμα (σ.145-165)

* Pierre Dumesnil, «Penser l’economie avec Cornelius Castoriadis». Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εξαμηνιαία επιθεώρηση του M.A.U.S.S. (Mouvement anti-utilitariste dans les sciences sociales [Αντι-ωφελιμιστικό κίνημα στις κοινωνικές επιστήμες]), ν. 15, 2000, σσ 171-185.

Προοίμιο

Είμαστε δίχως αμφιβολία πολλοί εμείς που θυμόμαστε τα φοιτητικά μας χρόνια ως μια μελαγχολική περίοδο, διακοπτόμενη από μερικές στιγμές διανοητικής απόλαυσης, των οποίων η ένταση μεγάλωνε με την επίγνωση της σπανιότητάς τους. Καταλύτες τους μερικοί καθηγητές ή ενίοτε κάποιοι συμμαθητές. Τα ονόματά τους υπάρχουν στις αναμνήσεις μας. Πίστευα, αφελώς, πως το Πανεπιστήμιο ήταν ο τόπος της άνθησης του πνεύματος. Έχοντας επιλέξει να σπουδάσω οικονομικά όχι για να γίνω επιχειρηματίας αλλά για να κατανοήσω τον κόσμο και-γιατί όχι;-να μάθω πώς θα μπορούσαμε να τον αλλάξουμε, κατάλαβα πολύ νωρίς ότι δεν βρισκόμουν μπροστά στους κατάλληλους ανθρώπους: οι καθηγητές, στην πλειοψηφία τους και σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι στο λύκειο, μιλούσαν και σκέφτονταν σαν επιχειρηματίες