Υγρόν Πυρ

 Στάθης

 

Ανλέει αλήθεια το «ΠΑΡΟΝ», και γιατί να μη λέει, έγκυρη εφημερίδα είναι, «καλήπηγή» επικαλείται και «αποκλειστικό» το αναδεικνύει,

η κυρία Μέρκελ προ διετίας σε φιλικό δείπνο με τον κ. Σαρκοζί και τον πρώην πρωθυπουργό του Κατάρ στο Λονδίνο, είπε: «Τους

Ελληνες πρέπει να τους αρπάζεις από τα μαλλιά, να τους βουτάς το κεφάλι στο νερό και λίγο πριν να σκάσουν, να τους αφήνεις να πάρουν μιαν ανάσα.

Και μετά ξανά το κεφάλι μέσα μέχρι να καταλάβουν».

Δεν είναι προς έκπληξιν. Αλλωστε το μαρτύριο του πνιγμού η Γκεστάπο το εφάρμοζε ως πρελούδιο του προγράμματος που ακολουθούσε. Δεν φαντάζομαι ότι η κυρία Μέρκελ θα έφθανε το πρόγραμμα ως το τέλος του, δεν είναι δα και ναζί! ο εικονικός πνιγμός θα ήταν αρκετός. Ε, αν συνέβαινε και κανένα ατύχημα εξ υπερβάλλοντος ζήλου με αποτέλεσμα ο προς επιδιόρθωσιν κρατούμενος, ο έλλην ασθενής τέλος πάντων, να πνιγεί, δεν χάθηκε και ο κόσμος, υπάρχουν τόσοι άλλοι κρατούμενοι, που δεν είναι απαραίτητο να τους συμβεί το ίδιο. Τον άλλον τον πνίξαμε, εσύ κάτσε καλά κι ανάσαινε με καλάμι.

Όχι μέτωπο κομμάτων

του Κ.Λαπαβίτσα

Από τη στιγμή που ξέσπασε η ελληνική κρίση το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο ήταν να σχηματιστεί ένα μέτωπο που θα μπορούσε να τη λύσει υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δυστυχώς το μέτωπο δεν σχηματίστηκε και τα κόμματα εξουσίας – ΠΑΣΟΚ και  ΝΔ, με την ευγενική συνδρομή της ΔΗΜΑΡ και του ΛΑΟΣ – κράτησαν τη χώρα στον καταστροφικό δρόμο των Μνημονίων. Παρά τα όσα λέγονται, η αποτυχία δεν οφείλεται στην θεσμική, πολιτική, ηθική και ψυχολογική φθορά της ελληνικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Απεναντίας, το 2010-11 η κοινωνία έδειξε ότι έχει και τη διάθεση και τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα. Γέννησε κινήματα όπως το ‘Δεν πληρώνω’, στράφηκε με ενδιαφέρον προς νέες προσπάθειες όπως η ΕΛΕ, δημιούργησε μέγα πλήθος τοπικών πρωτοβουλιών αλληλεγγύης, απέρριψε θυμωμένα το παλιό πολιτικό προσωπικό και συνέτριψε εκλογικά το ΠΑΣΟΚ.Το πρόβλημα προήλθε κυρίως από το πολιτικό σύστημα, η δομική ανεπάρκεια του οποίου φάνηκε στις αρχές του 2012 όταν τρία πράγματα ξεκαθαρίστηκαν. Πρώτον, ότι η κρίση ήταν βαθύτατη και οποιαδήποτε άλλη πορεία εκτός από τη μνημονιακή θα απαιτούσε βίαιη ρήξη με το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και πάνω απ’ όλα με την ΟΝΕ. Δεύτερον, ότι τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς που θα έπρεπε να πάρουν την πρωτοβουλία για το σχηματισμό του μετώπου, στην πραγματικότητα έτρεμαν τη ρήξη και τις ευθύνες της. Τρίτον, ότι οι δυνάμεις που ήθελαν τη ρήξη ήταν αδοκίμαστες και συχνά έπασχαν από αθεράπευτο μικρομεγαλισμό.

Η Μαύρη Παναγιά Και Άλλα Μυθικά Πλάσματα Του Έμπολι…

Πέρασαν πολλά χρόνια, χρόνια γεμάτα πόλεμο, γεμάτα από εκείνο που συνήθισαν οι άνθρωποι να ονομάζουν Ιστορία.

~

Με αυτή τη φράση ξεκινάει το μυθιστόρημα του Κάρλο Λέβι «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι». Το βρήκα στη δημοτική βιβλιοθήκη τυχαία, καθώς έψαχνα για βιβλία του Πρίμο Λέβι. Είναι μια παλιά έκδοση του 1980 (δεν είναι παράξενο που το ’80 είναι πλέον «παλιό»; Κι όμως έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε, χρόνια γεμάτα από εκείνο που συνήθισαν οι άνθρωποι να ονομάζουν Ιστορία).

Ο Κάρλο Λέβι ήταν γιατρός, ζωγράφος και συγγραφέας. Το 1935 το καθεστώς του Μουσολίνι τον εξόρισε στο Γκαλιάνο, ένα φτωχό χωριό της Λουκάνια. Οι χωρικοί εκεί ήταν τόσο φτωχοί, τόσο ταλαιπωρημένοι από τη ζωή και τους φορατζήδες, που συνήθιζαν να λένε αυτή τη φράση: «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι».

«Προστριβές»: διάλογοι ελληνικής μεταπολιτικής καθημερινότητας

Diego Rivera, λεπτομέρεια από το έργο «History of Mexico», 1931

——————————————————————————

Γράφει ο Ευθύμης Τσιλικίδης

Κάθε άλλο παρά προϊόν φαντασίας , οι «Προστριβές» είναι αποσπάσματα-βιώματα από καθημερινές συνομιλίες ή σκέψεις που προκλήθηκαν εξαιτίας τους και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο χαρτί αυτούσιες ή ελαφρώς διασκευασμένες. Διαδραματίστηκαν  λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης σε κοινωνικά περιβάλλοντα όπου η πολιτική ως δυνατότητα διευθέτησης των προβλημάτων δεν έχει αξιοποιηθεί ή απουσιάζει: είτε γιατί με τους θεσμούς και τις υπάρχουσες συνθήκες δεν μπορεί να προσφέρει αποτελεσματικές λύσεις είτε γιατί ελάχιστοι πλέον εναποθέτουν τις ελπίδες τους σ” αυτήν είτε τέλος γιατί, γενικότερα, οι συλλογικές πολιτικές διευθετήσεις δεν αποτελούν έντονο χαρακτηριστικό της νεοελληνικής κουλτούρας.

Οι Προστριβές εστιάζουν σε στιγμές μικροπολιτικής, εκεί όπου διαφαίνονται εσωτερικευμένες αξίες, αντιλήψεις, στάσεις και πρακτικές των υποκειμένων, οι οποίες ήταν χαρακτηριστικές της μεταπολιτευτικής και εκσυγχρονιστικής περιόδου και συνέβαλαν στη διαμόρφωση του πολιτικού και πολιτισμικού μας αδιεξόδου. Αναδεικνύουν επίσης δυσκολίες (ενίοτε αξεπέραστες) που θέτουν στους δρώντες οι κοινωνικοπολιτικές δομές εντός των οποίων κινούνται.

Είναι βέβαιο ότι διαβάζοντάς τους διαλόγους καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του διαφορετικά συμπεράσματα. Ωστόσο δική μου πρόθεση είναι να μας προτρέψουν σε χρόνο εξακολουθητικό να διυλίζουμε, να αναστοχαζόμαστε τις βιωμένες κοινωνικοπολιτικές μας εμπειρίες, ώστε να αναζητούμε δρόμους για μια πιο δημιουργική συνύπαρξη και, ξεκινώντας από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, να οικοδομήσουμε συλλογικά μια ανθρώπινη, πραγματικά δημοκρατική κοινότητα που να σέβεται κάθε πολίτη, να αφουγκράζεται με ευαισθησία τις ανάγκες του και να δρα χειραφετητικά και αλληλέγγυα.

Δίνουνε ακτές, μένουν τα φύκια…

Στο Μέγαρο Μαξίμου τα έχουν χαμένα, αφού δεν περίμεναν ποτέ ότι ένα σχέδιο νόμου με τον δήθεν αθώο και πλήρως ψευδεπίγραφο τίτλο «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας» θα μπορούσε να προκαλέσει μείζον πολιτικό θέμα και να συσπειρώσει σε ένα κοινό, πανίσχυρο μέτωπο εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, ανεξαρτήτως πολιτικής ή κομματικής τοποθέτησης, το σύνολο των επιστημονικών φορέων, το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων, δημάρχους, περιφερειάρχες, ακόμα και βουλευτές της δικομματικής κυβέρνησης.

Η δημοκρατία και η κρίση…

Ποιους κινδύνους για τη δημοκρατία συνιστά η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος; Αυτή η αγωνία διακατέχει όσους και όσες θεωρούν τη δημοκρατία ως μία από τις βασικές αξίες που οφείλουν να υπερασπιστούν, ακόμη κι αν έχουν επιφυλάξεις ή ασκούν κριτική στη συγκεκριμένη μορφή με την οποία πραγματώθηκε η δημοκρατία στην πατρίδα μας μετά το 1974. Θέτοντας όμως το ερώτημα θα πρέπει να έχουμε επίγνωση πως η συζήτηση για την κρίση της δημοκρατίας είχε αρχίσει πριν από την εποχή της οικονομικής κρίσης. Από μια άποψη, η συζήτηση για την κρίση της δημοκρατίας είναι μέρος της ίδιας της δημοκρατίας, ακόμη και στις καλύτερες στιγμές της. Μια δημοκρατία που θέλει να είναι άξια του ονόματός της δεν μπορεί να εφησυχάζει, γιατί ακόμη και αν καμιά εσωτερική ή εξωτερική ρήξη δεν την απειλεί, η εντροπία αποτελεί σταθερό κίνδυνο.