Απαγορεύονται Τα Ζώα Και Οι Έλληνες…

(Summer In The City)

---

Είναι μια ταινία του Μπρους Λη, μια σκηνή συγκεκριμένα.

Ο Μπρους ο Λη βρίσκεται έξω από ένα πάρκο, μάλλον στο Χονγκ-Κονγκ. Καθώς πάει να μπει o φύλακας τον εμποδίζει. Του δείχνει μια επιγραφή στην πύλη:

«Απαγορεύονται τα σκυλιά και οι Κινέζοι».

Ο Μπρους ο Λη, σμίγει τα φρύδια, μετά πηδάει, ξεκρεμάει την πινακίδα με μια κλωτσιά και ενώ είναι ακόμα στον αέρα τη σπάει με μια δεύτερη.

Το Χονγκ-Κονγκ μέχρι το 2000 άνηκε στους Βρετανούς. Αυτή ήταν η τελευταία αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

---

Με τον Τηλέμαχο βρισκόμαστε έξω από ένα πάρκο της Νέας Παραλίας.

«Στοπ!» του λέω. «Δεν μπορούμε να μπούμε.»

«Γιατί;»

Του δείχνω την επιγραφή.

Ο Τηλέμαχος τη διαβάζει αργά: «Απα-γορεύ-ονται-τα-ζω-α… Απαγορεύονται τα ζώα.»

Με κοιτάζει με απορία.

«Δεν μπορούμε να μπούμε», του ξαναλέω.

«Τα ζώα λέει», κάνει αυτός.

«Κι εμείς τι είμαστε; Φυτά;»

Γελάει.

«Κανονικά θα έπρεπε να λέει: Απαγορεύονται τα ζώα»

«Εκτός απ” τους ανθρώπους», με συμπληρώνει και με τραβάει απ” το χέρι να μπούμε.

---

Ίσως σε μερικά χρόνια, δέκα-είκοσι, ο Τηλέμαχος να πάει με την παρέα του σε μια παραλία και να τους σταματήσουν.

Η επιγραφή θα γράφει: «Επιτρέπεται η είσοδος μόνο στους πελάτες του ξενοδοχείου».

Οι πελάτες θα είναι Κινέζοι, Ρώσοι, Άγγλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Άραβες, μπορεί και μερικοί Έλληνες.

Ο Τηλέμαχος θα σμίξει τα φρύδια, θα πηδήξει και θα κάνει κομμάτια την πινακίδα.

---

Εμείς, οι γονείς, τότε ίσως να είμαστε νεκροί, ίσως και όχι. Τι σημασία έχει; Άλλωστε και ζωντανοί που ήμασταν δεν κάναμε κάτι για να αποτρέψουμε τον αποικισμό.

---

ΥΓ: Η πιο άθλια επιγραφή είναι εκείνη που βλέπεις σε όλα τα εργοτάξια: «Απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντες εργασία».

Περιθωριοποίηση και αποκλεισμός των ανέργων.

Πηγή. http://sanejoker.info/2014/06/no-dogs-and-greek-allowed.html

Λυπήσου τα παιδιά…

Πόση αλήθεια αντέχουμε; Πόση δόση πραγματικότητας έξω από τον μικρόκοσμό μας; Έχουμε άραγε συναίσθηση και συνείδηση σε τι κόσμο ζούμε; Ακόμα και όσοι ασχολούμαστε λίγο παραπάνω με όσα συμβαίνουν σε χώρες που αποτελούν τα απόλυτα θύματα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, αντιλαμβανόμαστε επί της ουσίας ότι μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, για μητέρες, πατεράδες, αδέρφια, παιδιά ; Προσωπικά θεωρώ πως όχι. Ίσως γιατί αν αποτελούσε διαρκή και μόνιμη συναίσθηση να μην αντεχόταν, να μας έπνιγε όλο αυτό, να μας στοίχειωνε. Ίσως και θα πρέπε βεβαια. Αυτό που ξέρω είναι ότι μεταφράζοντας το παρακάτω άρθρο, είναι μια από τις φορές που με δυσκολία άντεξα να το ολοκληρώσω και συνειδητοποιείς ότι γράφεις για ανθρώπινες ζωές, για παιδιά που κάποιοι γέννησαν, πόνεσαν γι’αυτά, ελπίζοντας να χαρούν, να ζήσουν, να μεγαλώσουν και όχι να γίνουν αριθμοί στατιστικής θανάτου ή αντικείμενα μελέτης για τις συνέπειες της θηριωδίας του πολέμου….Όσοι αντέχετε διαβάστε το παράκατω άρθρο του Chris Hedges, όσοι πάλι δυσκολευτείτε να προχωρήσετε μετά την δευτερη με τρίτη παράγραφο, πίεστε τον εαυτό σας να το διαβάσει, γιατί όπως λέει και ο ίδιος, είναι ανάγκη να ακουστούν αυτές οι φωνές.

Sylvia

Λυπήσου τα παιδιά

του Chris Hedges

Για τις ιδέες των ανθρώπων. Μακριά από κακές παρέες…

Milo Manara’s amazing illustration of human history

Γράφει ο Ερανιστής

«Υπάρχει μόνο μία σοβαρή μορφή ρητορικής, η επανάληψη».

Ναπολέων Βοναπάρτης

Σε προηγούμενο σημειώμα αναφερθήκαμε στις ιδέες των μαζών -σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιεί ο Γάλλος ψυχολόγος Γκυστάβ Λε Μπον-  και στην γενική παρατήρηση του ότι ελάχιστη σημασία έχει αν μια ιδέα έχει λογική συνοχή ή όχι, αυτό που είναι σημαντικό είναι εάν μπορεί να καθορίσει, με οποιοδήποτε τρόπο, την δράση των ανθρώπων μέσα στην Ιστορία. Η δύναμη που δεκαπλασιάζει τη βούληση του ανθρώπου είναι η πίστη, λέει ο Λε Μπον, και το περιεχόμενό της είναι από λογική άποψη αδιάφορο.

Ο  Γάλλος συγγραφέας κάνει τη γνωστή παλαιότατη διάκριση μεταξύ Λόγου και ενστίκτων ή ψυχορμήτων. Ως Λόγο εννοούμε εδώ τον Ορθό Λόγο, όπως αυτός προβλήθηκε μετά το Διαφωτισμό και τις αστικές επαναστάσεις του 18ου και του 19ου αιώνα και θεωρήθηκε ότι είναι σε αντιθετική ή ανταγωνιστική σχέση με το ένστικτο. Ο άνθρωπος ως είδος θεωρήθηκε έλλογο ον (καλός και ηθικός), δηλαδή  υποκείμενο που μπορεί (και πρέπει) να ορίσει τη ζωή του με βάση τον Ορθό Λόγο.

Η πρώτη μαζική φασιστική οργάνωση στην Ελλάδα…

ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΕΛΛΑΣ (ΕΕΕ)

Τα Τρία Εψιλον, όπως λεγόταν χαρακτηριστικά η οργάνωση, εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη το 1927 με στόχο την “άμυνα του Εθνους” απέναντι στον κομμουνισμό και σε όλα εκείνα τα αλλότρια ρεύματα στα οποία χρέωναν την ευθύνη για την οικονομική και την ηθική κρίση που μάστιζε την ελληνική κοινωνία.

Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε έντονη η παρουσία του εβραϊκού στοιχείου (περίπου 60.000 Εβραίοι κατοικούσαν τότε στη συμπρωτεύουσα). Τα Τρία Εψιλον πήραν από την αρχή ξεκάθαρη αντισημιτική θέση που τη συνδύαζαν με τον αντικοι-νοβουλευτισμό και τον αντικομμουνισμό. Στους βασικούς ακόμα εχθρούς συγκαταλεγόταν ο ταξικός συνδικαλισμός και τα υπάρχοντα κόμματα. Αρχηγός της οργάνωσης ήταν ο έμπορος Γ Κοσμίδης, με γραμματέα τον τραπεζικό Δ. Χαριτόπουλο. Τα γραφεία της ΕΕΕ βρίσκονταν στην οδό Πανταζίδου 8.

Κάτι από τα παλιά για την ΔΕΗ (και λίγα φοντανάκια)

Αν τα παρακάτω τα έλεγα εγώ, θα εισέπραττα το γνωστό «τί να πει κι αυτός; κομμουνιστής δεν είναι;». Έλα, όμως, που τα είπε σε ανύποπτο χρόνο (το 2008) ένας από τους καραμπινάτους υποστηρικτές τού αστικού κατεστημένου! Και, μάλιστα, δεν τα είπε απλώς. Τα έγραψε φόρα-παρτίδα σε μια φυλλάδα ευρύτατης κυκλοφορίας, επίσης δεκανίκι τού συστήματος. Ποιός είναι αυτός; Θα το δείτε παρακάτω. Προς το παρόν, ας δούμε τι έγραψε τότε (υπογραμμίσεις δικές μου):