Όταν το Σύστημα κινδυνεύει η λύση είναι η αύξηση των μειωμένης αντίληψης πολιτικών σε ρόλο εξουσιαστικού τρολ…

Ο Σαμαράς και οι υπόλοιπες υφιστάμενές του ακροδεξιές πολιτικές μαριονέτες φέρνουν και στηρίζουν τα μνημόνια με το πρόσχημα την σωτηρία της πατρίδας και των πολιτών της.

Τι προβλέπουν τα μνημόνια;

Αναχρηματοδότηση των μέχρι και την κρίση υπερκερδοφόρων τραπεζών που κάναν πάρτυ αυθαιρεσιών προ κρίσης (το «προ» συζητήσιμο), μοίραζαν τα δάνεια σχεδόν με το ζόρι, δεν ελέγχονταν από κανένα κρατικό φορέα και δημιούργησαν μέσα σε ελάχιστα χρόνια στρατιές εκατομμυριούχων μετόχων και στελεχών τους ενώ ήξεραν με μαθηματική ακρίβεια την κατάληξη της δράσης τους και το ντόμινο οικονομικής κατάρρευσης που διαγράφονταν.

Ο Σαμαράς ανέτρεψε τη… «σοβιετική» (!) ελληνική οικονομία

---

σημ.Αμετανόητου: Τα τελευταία 5 χρόνια τουλάχιστον, α)ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ γερμανοτσογλάνια των ΜΜΕ, β) συκοφάντες και ψεύτες του διαδικτύου γ) χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος δ) τυφλοί άνθρωποι,φανατικοί αντικομμουνιστές και προσθέστε κι εσείς όποια επιπλέον κατηγορία θέλετε…ΕΛΕΓΑΝ και ΕΓΡΑΦΑΝ τα ίδια ακριβώς πράγματα που λέει ο Σαμαράς και κριτικάρει ο Γ. Δελαστίκ στο σημερινό άρθρο του.

Και αυτό είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ψέμα.

Υπάρχουν πλήθος άρθρων στο διαδίκτυο και πλήθος σχολίων που έδειχναν ΑΚΡΙΒΩΣ το αντίθετο.Οτι με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ δεν μπορούσαν να υπάρξουν σοσιαλιστικές πολιτικές ΑΦΟΥ η ΕΟΚ και η μετέπειτα Ε.Ε. ήταν και παραμένει ένα ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ κλάμπ…

Ετσι πολλές Κρατικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ για χάρη του ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟΥ ελεύθερου ανταγωνισμού,  ώστε ΝΕΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ να ελέγξουν τον Πλούτο της Ελλάδας…

30 χρόνια Σοβιετία ;

Οι ψεύτες και οι κλέφτες δεν έχουν πολύ χρόνο μπροστά τους.Και θα τιμωρηθούν.!

---

Απίστευτα πράγματα είπε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς στην ομιλία που έκανε στο συνέδριο του «Εκόνομιστ» την περασμένη Πέμπτη. Εφτασε μέχρι του σημείου να χαρακτηρίσει την Ελλάδα ως την τελευταία… «σοβιετική οικονομία»!!!

Η ΝΔ δηλαδή και το ΠΑΣΟΚ που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης εγκατέστησαν κατά τον Αντ. Σαμαρά… «σοβιετικό καθεστώς» στην πατρίδα μας, πριν έρθει ο ίδιος στην εξουσία προ διετίας και καταλύσει το καθεστώς αυτό!

«Υπάρχουν οι δυνατότητες για ριζική αλλαγή αυτού του κόσμου»

ΑΝΤΡΕΑΣ ΑΡΝΤ, Γερμανός καθηγητής Φιλοσοφίας

Την ανάγκη επιστροφής στις αναλύσεις του Μαρξ, προκειμένου να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς της σημερινής κρίσης και τις διαφορές της από τις αντίστοιχες του 19ου και 20ού αιώνα, προτείνει ο Αρντ, τονίζοντας ότι ο καπιταλισμός είναι ένας καταστροφέας της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Τάσο Τσακίρογλου

• Η βαθιά κοινωνικο-οικονομική κρίση έχει φέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της εγκυρότητας των αναλύσεων του Μαρξ για τον καπιταλισμό. Ποια είναι η γνώμη σας;

Ηδη από την πρώτη χρηματοπιστωτική κρίση, το 2000, είχε επανέλθει η θεωρία του Μαρξ στο προσκήνιο, κάτι που ενισχύθηκε πάρα πολύ με την επακόλουθη κρίση που ζούμε και σήμερα. Η διαφορά με το παρελθόν είναι ότι η θεωρία του Μαρξ δεν συζητιέται στην προοπτική μιας επαναστατικής εναλλακτικής λύσης, αλλά περισσότερο στο επίπεδο της διάγνωσης της κρίσης, δηλαδή σε ποιο βαθμό μπορεί να μας βοηθήσει ο Μαρξ και η θεωρία του για να καταλάβουμε τους μηχανισμούς αυτής της κρίσης. Τώρα, στο πολιτικό επίπεδο είμαστε πάλι αναγκασμένοι να επιστρέψουμε στον Μαρξ, ακριβώς για να καταλάβουμε τις διαφορές με το παρελθόν, τόσο του 19ου όσο και του 20ού αιώνα, διότι δεν μπορεί να υπάρξει επιστροφή στις παλιές οργανωτικές πολιτικές και συνδικαλιστικές μορφές. Πρέπει να αναζητήσουμε καινούργιες απαντήσεις σε μια σειρά, κυρίως, πολιτικά ερωτήματα.

• Το βιβλίο του Τομά Πικετί «Το Κεφάλαιο στον εικοστό πρώτο αιώνα», το οποίο αναφέρεται στις τεράστιες ανισότητες του σήμερα, έγινε ήδη μπεστ σέλερ, επαναφέροντας έμμεσα τη μαρξιστική θεωρία των τάξεων. Ποια είναι η γνώμη σας;

Τα παιδιά της Παλαιστίνης σε εικόνες…

Sylvia

     Ίσως ληστέψεις και την τελευταία ίντσα της γης μου … 
     Και να φυλακίσεις για χρόνια τα νιάτα μου … 
     Μπορεί να ανάψεις φλόγες στην πιο σκοτεινή νύχτα μου … 
     Και να μου στερήσεις το φιλί της μητέρας μου … 
     Ίσως να με κλέψεις μέσα από ένα θραύσμα από τα όνειρά μου … 
     Και να στερήσεις από τα παιδιά μας τη χαρά να γιορτάσουν ένα Ραμαζάνι με κανούργια ρούχα .. 
     Μπορεί να χτίσεις γύρω μου τείχη και τείχη, εχθρέ του ήλιου ..! 
     Αλλά, εγώ ποτέ δεν θα συμβιβαστώ ..! 
     Και μέχρι τον τελευταία παλμό στις φλέβες μου, θα αγωνίζομαι ..!

Αυτό το άλμπουμ είναι μια έκκλήση αφύπνισης για όλο τον κόσμο. Για χάρη των παιδιών σας προκαλώ … να κοιτάξετε την κάθε εικόνα. Διαβάστε τις ιστορίες τους και αποφασίστε με το μυαλό σας γιατί αυτές οι ωμότητες συνεχίζονται, ενώ ο κόσμος  κοιμάται. Τα παιδιά χρειάζονται προστασία. Ασφάλεια. Αυτά, τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία, σχεδόν όλα τα παιδιά της Παλαιστίνης συνεχώς στερούνται. ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ; ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ Η ΣΙΩΠΗ;

Μακάριοι οι αυτιστικοί…

Είμαι σίγουρος ότι «τραγωδία» είναι όταν κλαίνε στα γήπεδα μικροαστοί Βραζιλιάνοι επειδή έχασαν το τόπι, ενώ «εχθροπραξίες» είναι αυτό που γίνεται στη Γάζα. Γιατί έτσι με ενημερώνουν. Πίνω αμέριμνος την Κόκα Κόλα μου, πιστεύοντας ότι στην εταιρεία όλα βαίνουν καλώς. Γιατί έτσι μου λέει η διαφήμιση. Τρώω πορτοκάλια που μαζεύουν Πακιστανοί εργάτες στη Σκάλα Λακωνίας, «λαθρομετανάστες» όταν δουλεύουν αδιαμαρτύρητα, «ισλαμιστές» όταν ξεσηκώνονται για τις άθλιες συνθήκες ζωής τους. Δεν χαμπαριάζω τίποτα, δεν συγκινούμαι με τίποτα, είμαι ο μέσος αυτιστικός.

Είμαστε σκουληκάκια μικρά (Καζαντζάκης)

Είμαστε σκουληκάκια μικρά μικρά, Ζορμπά, αποκρίθηκα, απάνω σ’ ένα φυλλαράκι γιγάντιου δέντρου. Το φυλλαράκι αυτό είναι η γης μας. τ’ αλλα φύλλα είναι τ’ αστέρια που βλέπεις να κουνιούνται μέσα στη νύχτα.

(Στο παρακάτω απόσπασμα: Η μαντάμ Ορτάνς -που είναι ένα από τα κύρια πρόσωπα του μυθιστορήματος επειδή ήταν συνδεδεμένη με τον Ζορμά- έχει πεθάνει και ο συγγραφέας με τον Ζορμπά επιστρέφουν από την κηδεία της.)

 

Προχωρούσαμε αμίλητοι μέσα από τα στενά δρομάκια του χωριού. Τα σπίτια μαυρολογούσαν ολοσκότεινα, κάπου ένα σκυλί γάβγιζε, κάποιο βόδι αναστέναζε. Κάποτε μας έρχουνταν στο φύσημα του αγέρα εύθυμα, αναβρυτά, σαν παιγνιδιάρικα νερά, τα κουδουνάκια της λύρας. Βγήκαμε από το χωριό, πήραμε το δρόμο κατά το ακρογιάλι μας.

-Ζορμπά, είπα, για να κόψω τη βαριά σιωπή, τι αγέρας είναι ετούτος; Νοτιάς;
Μα ο ζορμπάς πήγαινε μπροστά, κρατώντας σα φανάρι το κλουβί με το παπαγάλο* και δεν αποκρίθηκε.
‘Οταν φτάσαμε στο ακρογιάλι μας, ο Ζορμπάς στράφηκε:
-Πεινάς, αφεντικό; ρώτησε.
-‘Οχι, δεν πεινώ, Ζορμπά.
-Νυστάζεις;
-‘Οχι.
-Μήτε εγώ. Ας καθήσουμε στα χοχλάδια, έχω κάτι να σε ρωτήσω.