Τα είδη των φασιστών…

Συνήθως όταν σκέφτεσαι τη λέξη «φασίστας» σου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός γεροδεμένου σκίνχεντ, γύρω στα 30-35. Φοράει φλάι, έχει χτυπήσει και δυο σβάστικες στα μπράτσα και περπατάει σαν πάπια. Λίγο το στενό, κολλητό παντελόνι, λίγο οι κόθορνοι που φοράνε για παπούτσια, λίγο οι μυικές δυσπλασίες από τα γυμναστήρια, το σώμα τους γίνεται μια περίεργη μάζα κρέατος. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Αυτό είναι μόνο ένα από τα είδη των φασιστών που κυκλοφορούν μαζικά στη χώρα μας. Ας δούμε και τα υπόλοιπα:

Το κινεζικό γουάν μπαίνει στις τράπεζες του Σίτι

   

Η διεθνοποίηση του κινεζικού νομίσματος και η όλο πιο στενή σχέση  συνεργασίας Πεκίνου-Μόσχας στον τομέα της ενέργειας φιλοδοξούν να σπάσουν το μονοπώλιο του δολαρίου

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*

Σε ένα ακόμη βήμα προς τη διεθνοποίηση του κινεζικού νομίσματος, προχώρησαν πρόσφατα οι βρετανικές αρχές, επιτρέποντας για πρώτη φορά σε τράπεζα του λονδρέζικου Σίτι να συναλλάσσεται στο κινεζικό γουάν.

Η συμφωνία αυτή σε συνδυασμό με την πρόσφατη συμφωνία Ρωσίας-Κίνας για μεταφορά ρωσικού αερίου καθώς και η συμφωνία για πληρωμές στα μεταξύ τους εθνικά νομίσματα, δείχνει για μία ακόμη φορά την αυξανόμενη ισχύ των δύο αυτών χωρών ως ανερχόμενων οικονομικών υπερδυνάμεων.

Αν και είναι πρόωρο να μιλά κανείς για  άμεση απειλή στην παντοκρατορία του δολαρίου, η στενότερη συνεργασία Μόσχας-Πεκίνου σε ζητήματα ενέργειας, ενισχύει τις προσπάθειες Ρωσίας και Κίνας για τη δημιουργία ενός νέο πολυμερούς διεθνούς νομισματικού συστήματος, το οποίο δεν θα στηρίζεται αποκλειστικά στο δολάριο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή ξεκινώντας από την πιο πρόσφατη είδηση, που είδε το φως της δημοσιότητας στα διεθνή ΜΜΕ. Η κινεζική Τράπεζα του Λαού(People’sBankofChina), η κεντρική τράπεζα της χώρας, ανέθεσε στην Κινεζική Τράπεζα Ανοικοδόμησης(ChinaConstructionBank), να είναι η πρώτη Εκκαθαριστική τράπεζα(clearingbank) στη Βρετανία και το Σίτι που θα  συναλλάσσεται σε κινεζικό γουάν. Η Εκκαθαριστική τράπεζα είναι μία κατηγορία τραπεζών στη Βρετανία αρμόδια για την εκκαθάριση επιταγών. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι σημαντικότερες τράπεζες της χώρας.

«The Internet’s Own Boy»: Μια ταινία για τον Aaron Swartz

Της Αγγελικής Μπούμπουκα

 Οι συνηθισμένες ιστορίες πιτσιρικιών που μπουσουλάνε, πιάνουν στα χέρια τους τον πρώτο τους υπολογιστή και λίγο πριν ή λίγο μετά το τέλος του κολεγίου γίνονται διάσημοι χάρη σε κάποιο από τα ταλέντα τους που άνθισε μέσα από το Ίντερνετ, συνήθως έχουν κι ένα χάπι-έντ. Η περίπτωση του Aaron Swartz δεν είχε. H ιστορία τελείωσε με μια θηλιά γύρω από τον λαιμό του. Αλλά όσα προηγήθηκαν στα τελευταία από τα 25 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, τον καθιστούν έναν από τους σημαντικότερους οραματιστές και αγωνιστές στην ιστορία του Ίντερνετ. Η ταινία «The Internet’s Own Boy» («Το αγόρι του Ίντερνετ») που είναι αφιερωμένη στη ζωή του και αποτυπώνει για πρώτη φορά στην οθόνη τις συνθήκες της δίωξης που οδήγησε στον θάνατο του, είναι  διαθέσιμη ελεύθερα και δωρεάν για όσους θέλουν να την δουν και να την κατεβάσουν, σε χώρες εκτός ΗΠΑ.

Η ταινία πρακολουθεί τον Swartz μέσα από τις μαρτυρίες φίλων, συνεργατών, των γονιών και των δύο αδελφών του, αλλά και διακεκριμένων προσωπικοτήτων, όπως ο (συν)ιδρυτής του Παγκόσμιου Ιστού (WWW),Tim Berners Lee και ο εμπνευστής των Creative Commons, Lawrence Lessig, που είχαν συνεργαστεί μαζί του και τον αναγνωρίζουν ως ένα παιδί-θαύμα. Η αφήγηση ξεκινά από τη νηπιακή ηλικία του Aaron, τότε που οι γονείς του ανακάλυψαν ότι στα 3 του χρόνια ήξερε ήδη να διαβάζει, λίγο πριν κολλήσει στον πρώτο υπολογιστή που μπήκε στο σπίτι και μάθει μόνος του να προγραμματίζει.

Στα 12, είχε φτιάξει ήδη το πρώτο του σάιτ, το The Info Network, όπου καλούσε τους επισκέπτες να εναποθέτουν ό,τι είδους γνώσεις και πληροφορίες διέθεταν, δημιουργώντας ένα είδος διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας. Είχε οραματιστεί, δηλαδή, αυτό που 5 χρόνια αργότερα έγινε η Wikipedia, με τη διαφορά ότι εκείνος εισέπραξε μόνο μια σχολική επίπληξη για την «βλακώδη» ιδέα του.

Να μπει ένα τέρμα στο ελεύθερο εμπόριο

του Mark Bergfelf*

Από τον Άνταμ Σμιθ μέχρι τον Μπιλ Κλίντον, οι ελίτ ανέκαθεν ισχυρίζονταν ότι το «ελεύθερο εμπόριο» σημαίνει λιγότερο πόλεμο και περισσότερες θέσεις εργασίας. Όμως, στην πιο πρόσφατη Ιστορία, αυτή η υπόσχεση για ανάπτυξη και ευημερία παραμένει ανεκπλήρωτη. Η οικονομική ανάπτυξη διατηρείται σε υποτονικά επίπεδα, παρά το γεγονός ότι οι εμπορικοί φραγμοί βρίσκονται σε ιστορικό χαμηλό. Το τελευταίο όραμα για ελεύθερο εμπόριο παίρνει τη μορφή της Υπερατλαντικής Συμφωνίας για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (TTIP), μία ζώνη από τη Βαλτική μέχρι τη Χαβάη. Σε όλο τον κόσμο οι λαοί στρέφονται ενάντια στις Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου. Η TTIP είναι πιθανό να τους οδηγήσει στα άκρα και στις δύο όχθες του Ατλαντικού.

Στην αρχή ήταν οι Ζαπατίστας

Φέτος είναι η 20ή επέτειος από τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA) που τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Ιανουαρίου 1994. Την ημέρα εκείνη μία ομάδα αυτόχθονων από την περιοχή Τσιάπας του Μεξικού, οι Ζαπατίστας, συγκεντρώθηκαν υπό τη σημαία του μετώπου ΕΖLN για να πραγματοποιήσουν πορεία στην πρωτεύουσα. Κατάφεραν να πυροδοτήσουν ένα νέο κύκλο παγκόσμιας διαμαρτυρίας κατά των άδικων εμπορικών πολιτικών που έγιναν γνωστές ως «παγκοσμιοποίηση» και «ελεύθερο εμπόριο».

Την εποχή εκείνη οι ιδέες των Ζαπατίστας έμοιαζαν εξωπραγματικές. Μία Ζώνη Ελεύθερων Εμπορικών Συναλλαγών που θα εκτεινόταν από τα σύνορα Μεξικού-Γουατεμάλας μέχρι το Βόρειο Πόλο θα έφερνε ανάπτυξη, ευημερία και δουλειά για όλους. Είκοσι χρόνια μετά, η ιστορία δικαίωσε τους Ζαπατίστας. Η φτώχεια μαστίζει το Μεξικό. Πάνω από 20 εκατομμύρια ζουν σε καθεστώς «διατροφικής φτώχειας» και 2 εκατομμύρια αγρότες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους. Μισό εκατομμύριο παίρνουν το επικίνδυνο ρίσκο της μετανάστευσης στις ΗΠΑ κάθε χρόνο.

Foucault και Marx: σημεία σύγκλισης και αίρεσης

Μια επίκαιρη συζήτηση για ένα ανοικτό ερώτημα

Αντώνης Γαλανόπουλος

Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του Michel Foucault και θα λέγαμε πως τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρούμε μια έντονη επανεμφάνιση των ιδεών και της επιρροής του μεγάλου Γάλλου φιλοσόφου στις εκδόσεις και την αρθρογραφία στη χώρα μας. Η επιστροφή αυτή συνδέεται στενά με την τρέχουσα κρίση χρέους και τις πολιτικοοικονομικές συνέπειές της στο κοινωνικό σώμα. Το 2012 κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο Η γέννηση της βιοπολιτικής που απαρτίζεται από μια σειρά μαθημάτων που παρέδωσε ο Michel Foucault στο Κολέγιο της Γαλλίας το 1979, στα οποία ασχολείται με την ανάλυση των μορφών της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας. Η επικαιρότητα του βιβλίου αυτού καταγράφηκε και στην εφημερίδα «Το Βήμα»: «Πώς η φιλελεύθερη αγορά μπήκε στη σκηνή της Ιστορίας και πώς η Γερμανία αναδείχθηκε σε πρότυπο του νεοφιλελευθερισμού. Οι διορατικές και τολμηρές παραδόσεις του Μισέλ Φουκό στο Κολέγιο της Γαλλίας μας βοηθούν να καταλάβουμε το σήμερα».

Από το σχολείο, στην αστυνομία και στο στρατό…

Του Χρήστου Σύλλα

Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» (1933) εξηγούσε τη συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων (υπαλλήλων, μικροεπιχειρηματιών) τα οποία προτιμούσαν την ψυχολογική και υλική ασφάλεια που παρείχε η πατριαρχική οικογένεια και η «κοινωνία του έθνους».

Η αναπαραγωγή εξουσιαστικών στερεοτύπων και η αδυναμία αντίδρασης σε ηγέτες, εργοδότες και καθοδηγητές διατηρεί το σημερινό ανάλογό της στον ελληνικό χώρο, σε άλλα κατά περίπτωση συγκείμενα, όμως πάνω στον ίδιο πυρήνα της μικροαστικής νοοτροπίας: από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να μιμούνται και να βιώνουν το ρόλο του στρατιώτη, του μπάτσου, του υπηρέτη-υπαλλήλου του έθνους και της πατρίδας. Μέσα από το σχολικό περιβάλλον, επιλέγουν την ασφάλεια της επαγγελματικής αποκατάστασης στον στενό πυρήνα του κράτους.

Ο Αλ Καπόνε, ο γκανγκστερισμός και η πολιτική…

Ο Καπόνε στο Σικάγο βρέθηκε κυριολεκτικά στο στοιχείο του. Η πόλη ήταν μοιρασμένη απο τις συμμορίες και η καθεμιά έλεγχε τη ζώνη της.

---

Για να επιβάλλει τις θελήσεις του, ο Καπόνε είχε ολόκληρο στρατό από μπράβους, βομβιστές και ένοπλους φονιάδες, με συνολική δύναμη από εφτακόσια ως χίλια άτομα. Την προστασία του από κάθε δίωξη τη στήριζε σ’ έναν περίπλοκο δεσμό με τις δημοτικές αρχές, όπου ήταν ανακατεμένα άτομα απ’ όλη την ιεραρχία, από τον τελευταίο υπάλληλο, ως το δήμαρχο».                                                                                                              Τζων Κόμπλερ

 Όταν έγινα πρόεδρος της Επιτροπής Εγκλήματος, δεν άργησα να ανακαλύψω ότι ο Αλ Καπόνε ήταν η εξουσία στην πόλη. Το χέρι του έφτανε στην κάθε υπηρεσία, στην πόλη και στην κομητεία…….                                                                                                           Φρανκ Λόες   

       Η αστυνομία είναι δική μου

                Αλ Καπόνε