Μέρες που ‘ναι το «γυρνάμε»: έγινε γνωστό απ’ την «κοιλιά του αρχιτέκτονα» του Peter Greenaway, αλλά πήρε την δική του τροχιά…
Με τις ευχές μας λοιπόν, Struggle for Pleasure απ’ τον Wim Mertens και την ορχήστρα του.
(Εμψυχωτικό; Εντελώς!)
Daily Archives: 19/12/2017
Μια ημέρα στο Καράκας… όλη σου η ζωή …
Μια βόλτα στους δρόμους της πρωτεύουσας του Καράκας αρκεί για να καταρρίψεις δεκάδες μύθους των δυτικών μέσων ενημέρωσης, αλλά και να γεμίσεις το κεφάλι σου με χιλιάδες αντιφάσεις που σχηματίζουν το πρόσωπο της σύγχρονης Βενεζουέλας.
«Σεξ κάνεις;» ήταν η πρώτη μου ερώτηση στον Ραμόν, τον άνθρωπο που ανέλαβε να με ξεναγήσει στους δύσκολους δρόμους του Καράκας. Η απορία χαράχτηκε στο πρόσωπό του και παρέμεινε εκεί όσο συνέχιζα να του θέτω περίεργες ερωτήσεις για τη χώρα του Τσάβες και του Μαδούρο.
Κατά τη διάρκεια της πτήσης για τη Βενεζουέλα, είχα διαβάσει στην Washington Post ότι οι Βενεζουελάνοι κόβουν σταδιακά το σεξ, καθώς δεν υπάρχουν προφυλακτικά στην αγορά. «Μη φοβάσαι -μου απάντησε- αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα μας λείψει».
Η αλήθεια, όπως μου εξήγησε, είναι ότι η αύξηση στην τιμή των εισαγόμενων προφυλακτικών έχει καταστήσει τις ασφαλείς ερωτικές συνευρέσεις ελαφρώς ακριβό «σπορ» για πολλούς. Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι να υποστηρίξεις ότι οι Βενεζουελάνοι κόβουν και το σεξ λόγω του Μαδούρο υπάρχει μια κολοσσιαία απόσταση.
Σύμφωνα με τα υπόλοιπα άρθρα που είχα διαβάσει στον δυτικό Τύπο, από τη στιγμή που θα έφτανα στο Καράκας θα αναζητούσα με αγωνία την τροφή μου σε άδεια ράφια σούπερ μάρκετ, θα εκλιπαρούσα για λίγο χαρτί υγείας και φυσικά θα έπεφτα θύμα απαγωγής. Ο συνοδός μου με θεωρούσε ήδη ηλίθιο και για να μου αποδείξει πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα από την προπαγάνδα, μου πρότεινε να αφήσουμε το νοικιασμένο αυτοκίνητο και να μετακινηθούμε με το μετρό.
Αντί για μια κάθοδο στον Αδη, συνάντησα ένα σύγχρονο δίκτυο μεταφορών (λίγο πιο βρόμικο, αλλά και πολύ πιο αποτελεσματικό από όσες χώρες έχω επισκεφθεί στη Νότια Αμερική).
Το μόνο σοκ ήταν η τιμή του εισιτηρίου στα 4 μπολίβαρ (0,00003 ευρώ στη μαύρη αγορά συναλλάγματος) που καθιστά τις μετακινήσεις πρακτικά δωρεάν, ακόμη και για τον φτωχότερο Βενεζουελάνο. Παρ’ όλα αυτά οι αρχές αφήνουν πάντα ανοιχτή μία από τις πόρτες ασφαλείας για όποιον δεν θέλει να πληρώσει ούτε αυτό το αντίτιμο.
Παρεμπιπτόντως, με λίγο περισσότερα χρήματα (περίπου έξι μπολίβαρ) αγοράζεις και ένα λίτρο βενζίνη, γεγονός που σου επιτρέπει να μετακινείσαι για μήνες πληρώνοντας λιγότερα από όσο θα σου κόστιζε ένα μπουκαλάκι νερό.
Το μετρό μάς αφήνει δίπλα στην είσοδο του τελεφερίκ που έφτιαξε ο Τσάβες για να συνδέει τα μπάριος (τη βενεζουελάνικη εκδοχή της βραζιλιάνικης φαβέλας) με το κέντρο της πόλης. Από το υψηλότερο σημείο της διαδρομής, οι φτωχογειτονιές μοιάζουν με έναν παγετώνα, ο οποίος σχηματίστηκε στο πέρασμα των αιώνων και δεν φαίνεται ότι θα μπορούσε να λιώσει με οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα.
Στα σχεδόν 20 χρόνια της διακυβέρνησης Τσάβες και Μαδούρο, οι συνθήκες διαβίωσης βελτιώθηκαν αισθητά για εκατομμύρια κατοίκους των μπάριος και παραμένουν καλύτερες από το παρελθόν, παρά την οικονομική κατάρρευση που επήλθε από την πτώση της τιμής του πετρελαίου και το δολοφονικό εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών. Για να λιώσουν όμως οι «πάγοι» θα απαιτούνταν μια αληθινή επανάσταση και όχι απλώς μια γενναία αναδιανομή εισοδήματος.
Η επιστροφή στο κέντρο της πόλης μάς φέρνει αντιμέτωπους με τις τεράστιες ουρές έξω από τα ATM των τραπεζών. Εκατοντάδες άνθρωποι περιμένουν για να τραβήξουν μερικές χιλιάδες μπολίβαρ (συνήθως λιγότερα από ένα δολάριο). Τα χαρτονομίσματα και όχι τα τρόφιμα είναι το δυσεύρετο προϊόν της Βενεζουέλας, καθώς ο πληθωρισμός καλπάζει σε δυσθεώρητα ύψη. Ακόμη και για το παραδοσιακό «βρόμικο», στις καντίνες του Καράκας θα χρειαστείς μια τοπική πιστωτική κάρτα.
Παρά το γεγονός, όμως, ότι οι συνθήκες διαβίωσης έχουν επιδεινωθεί, η φτώχεια δεν αυξάνεται με τους ρυθμούς του πληθωρισμού, όπως συνέβαινε πριν από τον Τσάβες.
Το μεσημέρι η οικονομολόγος Πασκουαλίνα Κούρτσιο μού δείχνει ένα γράφημα που αποδεικνύει ότι η φτώχεια παραμένει σε σχετικά σταθερά επίπεδα (χάρη σε συνεχείς αυξήσεις των μισθών και άλλα μέτρα αναδιανομής εισοδήματος), τη στιγμή που ο πληθωρισμός ανεβαίνει με μια σχεδόν κατακόρυφη γραμμή προς τον ουρανό.
Στο επόμενο γράφημα η Κούρτσιο μού εξηγεί πως οι μεγαλύτερες ελλείψεις τροφίμων παρατηρούνται «συμπτωματικά» πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση – ακόμη μια απόδειξη, όπως λέει, του ανηλεούς οικονομικού πολέμου που έχει κηρύξει στη χώρα η δεξιά αντιπολίτευση με τη βοήθεια των ΗΠΑ αλλά και της Ε.Ε.
Τα γραφήματα βέβαια εξηγούν αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα της έλλειψης χαρτονομισμάτων στη Βενεζουέλα, γεγονός που οδηγεί ουκ ολίγους στην παραγωγή κρυπτονομισμάτων, όπως το bitcoin.
Το ίδιο βράδυ επισκέπτομαι ένα από τα ακριβότερα προάστια του Καράκας για να συναντήσω έναν από τους ανθρώπους που στήνουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές με τους οποίους εκατοντάδες Βενεζουελάνοι παράγουν τα κρυπτονομίσματα. Δίνουμε ραντεβού δίπλα στις εργατικές κατοικίες που έχτισε ο Τσάβες (πιθανότατα για να τη «σπάσει» στους εύπορους κατοίκους της περιοχής) και μου εξηγεί πως με μια επένδυση 1.500 δολαρίων σε εξοπλισμό μπορείς να εξασφαλίσεις ένα διόλου ευκαταφρόνητο μηνιαίο εισόδημα.
Μικρή λεπτομέρεια… η Βενεζουέλα είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο για την παραγωγή κρυπτονομισμάτων καθώς η τεράστια ποσότητα ηλεκτρισμού που απαιτείται, προσφέρεται από το κράτος σχεδόν δωρεάν, όπως το πετρέλαιο και οι μετακινήσεις.
Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει έστω και μια έκφανση της βενεζουελάνικης καθημερινότητας που να μη βυθίζεται σε δεκάδες αντιφάσεις. Θα χρειάζονταν τόμοι βιβλίων για να ξύσεις την επιφάνεια. Ή ίσως ένα μεγάλο ντοκιμαντέρ…
Aπό:https://info-war.gr/mia-imera-sto-karakas-oli-sou-i-zoi/
Ο μάγος του John Fowles…
Ίσως τελικά ένα πράγμα δεν χρειάζεται να έχει το βιβλίο και ας περιμένουν οι περισσότεροι αναγνώστες αυτό ακριβώς, ένα τέλος. Πρώτος διδάξας στην ανατροπή ήταν ο μέγιστος Dickens με τις Μεγάλες Προσδοκίες. Ποτέ δεν θα μάθουμε, εμείς οι θνητοί, αν τελικά οι σκιές θα χωριστούν κάποτε. Από το πλέον κλασικό παράδειγμα μέχρι την φευγάτη Καρδερίνα της Tartt, η οποία επίσης πέταξε χωρίς να τιτιβίσει, έχουν μεσολαβήσει πολλά και ευρέως αγαπητά βιβλία που ακολουθούν την συγκεκριμένη γραμμή. Ένα από αυτά είναι ο Μάγος του John Fowles. Στις οχτακόσιες σχεδόν σελίδες αυτού του μεταμοντέρνου μυθιστορήματος το ανύπαρκτο τέλος είναι το λιγότερο που έχει να αντιμετωπίσει ο αναγνώστης. Είναι μεγάλο το ταξίδι που έχει να διανύσει.
Ο John Fowles γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1926 στην Αγγλία. Σε ηλικία εικοσιενός ετών, επηρεασμένος από τα έργα του Sarte και του Camus, αποφάσισε να γίνει συγγραφέας. Μετά την αποφοίτησή του από το κολέγιο ήρθε στην Ελλάδα για να διδάξει ως καθηγητής αγγλικών στη Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών, από όπου απολύθηκε δύο χρόνια αργότερα, όταν μαζί με άλλους καθηγητές επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν αλλαγές στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τα χρόνια που πέρασε στην Ελλάδα, και ειδικότερα η ζωή στην κλειστή κοινωνία του νησιού και η επαφή με την μεσογειακή φύση, θα τον βοηθήσουν να γράψει χρόνια αργότερα ένα από τα μεγαλύτερα και γνωστότερα έργα του, τον Μάγο. Έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών τον Νοέμβρη του 2005 αφήνοντας πίσω του έναν σεβαστό αριθμό έργων.
«Ξέρω πως είναι όταν φεύγει κάποιος. Για μια εβδομάδα είναι αγωνία, μετά για μια βδομάδα πονάει, μετά αρχίζεις να ξεχνάς και μετά είναι σαν να μην έγινε ποτέ, σαν να συνέβη σε κάποιον άλλον, και αρχίζεις να αδιαφορείς. Λες, ουφ, αυτή είναι η ζωή, έτσι είναι τα πράγματα. Τέτοιες βλακείες. Σαν να μην έχασες κάτι για πάντα.»
«Δεν θα ξεχάσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ.»
«Θα ξεχάσεις και θα ξεχάσω.»
«Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Όσο θλιβερό και αν είναι «
Ύστερα από αρκετή ώρα είπε: «Νομίζω πως δεν ξέρεις τι θα πει λύπη.» (σελ.50)
Λίγο μετά τον Δ.Π.Π. ο εικοσιπεντάχρονος Νίκολας Έρφ αποφασίζει να αλλάξει παραστάσεις και να κυνηγήσει την τύχη του μακριά από την πατρίδα Αγγλία. Κάνει τα χαρτιά του λοιπόν και διορίζεται ως καθηγητής αγγλικών σε ένα ιδιωτικό σχολείο αρρένων στη Φράξω, ένα μικρό ελληνικό νησί. Φεύγοντας, άφησε πίσω του μια νεαρή αυστραλέζα, την Άλισον, με την οποία συνδεόταν ερωτικά, αλλά το πάθος και η ένταση της σχέσης τους είχαν αρχίσει να τον κουράζουν. Στο νησί η μονοδιάστατη καθημερινότητα θα τον οδηγήσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, μέχρι που θα γνωρίσει ένα πολύ ενδιαφέρον και μυστηριώδες πρόσωπο, τον Κόγχις. Ο αινιγματικός Κόγχις θα τον συστήσει σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζει ο Νικόλας, γεμάτο νεφέλες και ζωντανά φαντάσματα.
«Χρόνια αργότερα, είδα την «γκάμπια» στην Πιατσέντσα: ένα τραχύ μαύρο κλουβί καναρινιού, δεμένο πάνω ψηλά στο πλάι του κωδωνοστασίου, μέσα στο οποίο άφηναν τους φυλακισμένους να πεθάνουν από την πείνα και να σαπίσουν, σε πλήρη θέα από την πόλη κάτω. Και κοιτάζοντας την, θυμήθηκα εκείνον τον χειμώνα στην Ελλάδα, εκείνη την «γκάμπια» που είχα χτίσει για μένα από φως, μοναξιά και αυταπάτες. Το να γράφω ποίηση και να αυτοκτονώ, φαινομενικά τόσο αντίθετα, ήταν στην πραγματικότητα το ίδιο, απόπειρες φυγής. Και τα συναισθήματά μου, στο τέλος του θλιβερού αυτού εξαμήνου, ήταν τα συναισθήματα ενός που ξέρει πως είναι σε κλουβί, εκτεθειμένος στον περίγελο όλων των παλιών του φιλοδοξιών έως τον θάνατο.» (σελ. 74)
Το 1965, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ο Μάγος, ο Fowles ήταν ήδη πετυχημένος συγγραφέας δύο άλλων έργων. Παρόλα αυτά, ήταν το πρώτο βιβλίο που είχε προσπαθήσει να γράψει μετά την επιστροφή του στην Αγγλία και η επιρροή από την διαμονή του στην Ελλάδα είναι πασιφανής. Φανερές επίσης είναι και η αναγνωστικές επιρροές του συγγραφέα, από τον ντικενσιανό μαγικό ρεαλισμό μέχρι τις ερωτικές σκηνές του μυθιστορήματος που θυμίζουν έντονα τον αισθησιασμό του D. H. Lawrence.
Καθόλη την διάρκεια του βιβλίου ο Fowles παίζει με το μυαλό μας, δημιουργεί πολλά πιθανά σενάρια στην πλοκή εγκλωβίζοντας τον αναγνώστη μαζί με τον πρωταγωνιστή του στο λαβύρινθο της αλήθειας και του ψεύδους. Θα ακουστεί υπερβολικό, αλλά είναι αλήθεια: διαβάζεις και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Κάθε νέο κεφάλαιο αποτελεί μια έκπληξη. Είναι αδύνατο να προβλέψεις το τέλος ή έστω κάποια πιθανή εναλλακτική κοντά σε αυτό. Η χαρισματική γραφή του Fowles, πότε φειδωλή και πότε ασυγκράτητη, απογειώνει το σύνολο του βιβλίου.
Αν και ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτήρισε τον Μάγο ως ένα μυθιστόρημα εφηβείας γραμμένο από έναν καθυστερημένο έφηβο, πολύ αμφιβάλω αν απευθύνεται πράγματι σε εφήβους. Στο σύνολό του είναι ένα δύσκολο βιβλίο, που διαβάζεται μεν γρήγορα, αλλά απαιτεί δε προσοχή και συγκέντρωση από τον αναγνώστη. Προσωπικά, το μεταμοντέρνο είδος δεν με συγκινεί, περίεργο αν υπολογίσει κανείς την αγάπη μου για τους Ou.li.po., για την ακρίβεια περισσότερο με κουράζει. Ομολογώ πως υπήρχαν μέρη στον Μάγο που μέχρι και τώρα δεν έχω αποκωδικοποιήσει και πιθανόν να μην το κάνω και ποτέ, αλλά δεν μπορώ να μην υποκλιθώ σε αυτό το συνολικά εξαιρετικό έργο του Fowles.
Κατά την άποψή μου απευθύνεται σε έμπειρους αναγνώστες, που δεν τους επηρεάζει η έλλειψη τελικής σκηνής στην υπόθεση. Ο Μάγος κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εστία» και αριθμεί μονάχα 775 σελίδες. Ένα ωραιότατο βαρύ χριστουγεννιάτικο δώρο!
____________________________________________________________
Από:https://stylerivegauche.wordpress.com/2017/12/12/john-fowles-the-magus/
Εκδίκηση και η αυτοδικία…
Γράφει ο Κ. Μ.
Η εκδίκηση είναι μια μορφή αρχέγονης δικαιοσύνης, μια πράξη δίκαιη και αναγκαία για την αποκατάσταση των συνεπειών μιας άδικης πράξης, μιας προσβεβλημένης τιμής και ενός παραβιασμένου συμβολαίου.
Στους αρχαίους κώδικες νομοθεσίας, στα δικαιϊκά συστήματα των πρωτόγονων φυλών, στους κανόνες των Σαμουράι και στο σύστημα τιμής των ιπποτών του φεουδαρχικού ελιτισμού ήταν σαν μια μορφή απόδοσης δικαιοσύνης.
Η έννοια βρίσκει φιλόξενο έδαφος στην τέχνη, στη ζωγραφική, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο ως κινητήρια δύναμη των παθών.
«Στην τέχνη, η εκδίκηση εξαγνίζει τον θεατή», λέει ο Αριστοτέλης. Οδηγεί επίσης στην κάθαρση και δικαιώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Στη σύγχρονη ζωή των πολιτισμένων χωρών, ή έννοια της εκδίκησης έχει καταργηθεί στο δικαιϊκό σύστημα, ενώ κοινωνικά έχει αμβλυνθεί και απαξιωθεί. Θεωρείται αίσθημα νοσηρό, τα κατάλοιπά του οποίου η σύγχρονη κοινωνία προσπαθεί να εξαλείψει. Δεν συμβαίνει το ίδιο στις κοινωνίες του Τρίτου Κόσμου, όπου η ένταση του ψυχισμού, σμιλευμένου επί αιώνες μέσα στον πρωτογονισμό της θρησκείας και των απαρχαιωμένων κοινωνικών θεσμών είναι μαχαίρι κοφτερό, που μπορεί να βγει ανά πάσα στιγμή από το θηκάρι του. Και αυτή η στιγμή είναι η στιγμή της απόγνωσης, η στιγμή της ταπείνωσης, η στιγμή της βεβήλωσης των ιερών και οσίων από τους ιμπεριαλιστές. Έτσι το αρχέγονο πνεύμα της εκδίκησης, πάνω που πιστεύαμε πως τα καταφέραμε να το ξεχάσουμε, επιστρέφει μεταλλαγμένο στην σύγχρονη εποχή. Έννοιες όπως, δίκαιη τιμωρία, σκληρά αντίποινα, δίκαιη ανταπόδοση, αποκτούν μια νέα νομιμότητα.
Τα πρόσφατα γεγονότα που αποκαλούνται από τους ιθύνοντες τρομοκρατικές ενέργειες, ενώ για τον απλό κόσμο είναι αποκρουστικές πράξεις ωμής και τυφλής βίας, πρέπει να μας βάλουν σε βαθιά σκέψη, ώστε να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα και να τα ερμηνεύσουμε με τρόπο πειστικό και χρήσιμο για την κοινωνική συνοχή πολυπολιτισμικών κοινωνιών. Σύμφωνα με τις βρετανικές αρχές και οι τέσσερις βομβιστές αυτοκτονίας στο Λονδίνο ήταν Βρετανοί πολίτες (πακιστανικής καταγωγής) που γεννήθηκαν, σπούδασαν και έζησαν όλα τα χρόνια της ζωής τους στη Βρετανία.
Μεταξύ αυτών, ένας εικοσιδιάχρονος απόφοιτος ανωτάτης σχολής, που έπαιζε κρίκετ και οδηγούσε «Μερσεντές» και ένας τριαντάχρονος, πατέρας ενός βρέφους οκτώ μηνών. Δεν ήταν ούτε φτωχοί και απελπισμένοι, ούτε προέρχονταν από φανατικές οικογένειες.
Όταν όμως σου ατιμάσουν τη «μάννα» δεν υπολογίζεις τίποτα!
Κι εδώ «μάννα» είναι η πατρίδα τους, η θρησκεία τους, η εν γένει κοινωνική και πολιτιστική τους υπόσταση, η αξιοπρέπεια και η υπόληψη τους. Είναι οι αληθινές αξίες της ζωής, όχι ψεύτικες (η «Μερσεντές») και η κομφορμιστική καταξίωση (Μάστερ). Θα έλεγε κανείς εν υπερβολή ότι το φως της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρώπινων ηθικών αξιών καταυγάζει μέσα στο σκοτάδι της ευμάρειας, του εφησυχασμού και της αδιαφορίας για την τύχη δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας σε όλο τον πλανήτη.
Οι πέντε μύθοι που προβάλλουν τα φασιστικά μορφώματα και η άρχουσα τάξη διεθνώς για την προέλευση και καταγωγή της τρομοκρατίας και που αυτοαναιρούνται και καταρρίπτονται, με βάση το σκεπτικό που αναπτύξαμε πιο πάνω, είναι:
1ος Μύθος : Η φτώχια φτιάχνει τρομοκράτες….
2ος Μύθος : Ο εχθρός είναι εισαγόμενος….
3ος Μύθος : Η Αλ Κάιντα καθοδηγεί τις επιθέσεις …
4ος Μύθος : Το Ισλάμ της τρομοκρατίας…
5ος Μύθος : Θέλουν να μας αλλάξουν τρόπο ζωής…
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως το βασικό κίνητρο των δραστών είναι να αποσυρθούν οι σύγχρονοι σταυροφόροι από τα κατεχόμενα μουσουλμανικά εδάφη.
Η επινόηση και η υπόθαλψη της τρομοκρατίας από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές αντικατέστησε σήμερα το παλιό αντίπαλο δέος του κομμουνισμού (δόγμα), βασικό εργαλείο για κάθε εξουσιαστή-αποικιοκράτη και αποσκοπεί σε ένα μόνο πράγμα: στην καθυπόταξη κάθε λαού που θέλει την εθνική και πολιτική ανεξαρτησία του.
Υ.Σ.
Σήμερα, 13 χρόνια μετά τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Λονδίνο, οι ισλαμοφασίστες, (το ακραίο Ισλάμ), με την αμέριστη βοήθεια των αμερικάνων ιμπεριαλιστών, διέλυσαν τη Συρία προκαλώντας εκατόμβες νεκρών(340.000) και κύμα εκατομμυρίων προσφύγων.
Ο ισλαμοφασισμός βοήθησε, μαζί με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, τη ανάπτυξη και ενίσχυση του νεοφασισμού και νεοναζισμού σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Η λαίλαπα του θρησκευτικού φανατισμού και της εκδίκησης, μετά την διάλυση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και στο Ιράκ, θα ενταθεί δυστυχώς ακόμα περισσότερο, στις πρώην και νυν αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
____________________________________________________________
Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/12/blog-post_51.html
Με κουπόνια σίτισης ζουν εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης στις ΗΠΑ…
του Αλέκου Αναγνωστάκη
Η περιγραφή, αυτολεξεί, είναι από τον κύριο Χ και είναι ωμή! «Ένα παιδί που γεννιέται στη φτώχεια δεν έχει σχεδόν καμιά πιθανότητα να ξεφύγει από τη φτώχεια στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες. Τα φτωχά παιδιά έχουν ελάχιστη ή καμία πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή για να αναπτυχθούν, στο σύστημα υγείας ή σε μια αξιοπρεπή εκπαίδευση, παράγοντες που αποτελούν όλοι κλειδιά για να ξεπεράσουν τη φτώχεια».
Οι ΗΠΑ από χώρα της μεγαλύτερης κινητικότητας από το ένα κοινωνικό στρώμα στο άλλο έχουν μεταμορφωθεί ανεπίστρεπτα στη χώρα των οριστικά χαμένων ευκαιριών.
«Οι φτωχοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ακουστούν οι φωνές τους, καμιά πιθανότητα να επηρεάσουν την πολιτική που χαράσσεται. Οι φτωχότεροι Αμερικανοί συχνά βρίσκονται στη φυλακή, στερούνται το δικαίωμα ψήφου επειδή έχουν ποινικό μητρώο, ή δυσκολεύονται να πάνε στα εκλογικά κέντρα, εν μέσω ορισμένων συνειδητών προσπαθειών για την αποτροπή της συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες και ακόμη και την εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους, κάτι που αποτελεί τη βάση για την (σ.σ. αστική) δημοκρατία».
Το συμπέρασμα του κυρίου Χ πως «οι τρέχουσες τάσεις στις ΗΠΑ στην πραγματικότητα υπονομεύουν τη δημοκρατία» είναι βάσιμο. Κι αυτό γιατί η φτώχεια αυτή καθ’ αυτή ξεπετά τους σύγχρονους κολασμένους έξω και από τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Η φτώχεια στην ουσία εθίζει, επωάζει τον ολοκληρωτισμό σε σύγχρονη μορφή. Πολύ περισσότερο μάλιστα αφού δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος η φτώχεια, όχι σπάνια, ποινικοποιείται.
Οι απόψεις που προωθούνται από πολιτικούς εντός των φτωχών αλλά και γενικότερα είναι πως «οι πλούσιοι είναι τολμηροί, αλτρουιστές, σκληρά εργαζόμενοι, αφοσιωμένοι», ενώ οι φτωχοί «χαμένοι, μικροαπατεώνες, άνθρωποι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το σύστημα».
Οι απόψεις αυτές έχουν πέραση. Προωθούνται όχι μόνο για να δικαιολογηθούν οι περικοπές στις υπηρεσίες πρόνοιας και οι αντιλαϊκές φορολογικές μεταρρυθμίσεις που ευνοούν τους πλουσιότερους αλλά για λόγους ευρύτερους. Στην ουσία οι ιδέες αυτές επικυρώνουν την κυριαρχία της αμερικάνικης αστικής τάξης, αφού οι ιδέες δεν είναι τίποτε άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται σαν ιδέες.
Οι απόψεις αυτές είναι λανθασμένες. Αλλά η κυρίαρχη ιδεολογία δεν χρειάζεται να είναι σωστή από την άποψη της θεωρητικής τεκμηρίωσης για να μπορεί να λειτουργήσει. Λειτουργεί επειδή είναι ήδη κυρίαρχη, δηλαδή είναι ήδη μη αμφισβητήσιμη από τις κυριαρχούμενες τάξεις. Στο κάτω κάτω εντέλει «το βασικό επιχείρημα της κυρίαρχης ιδεολογίας είναι τα όπλα της αστυνομίας», κατά τον Γκράμσι.
Δεν ξενίζει επομένως η περιγραφή του κύριου Χ όταν σημειώνει πως «ένα συνηθισμένο σενάριο είναι η επιβολή προστίμου από αστυνομικούς σε έναν άστεγο επειδή κοιμόταν στον δρόμο ή χασομερούσε. Το ποσό του προστίμου αυξάνεται καθώς μένει απλήρωτο, το διογκώνουν προσαυξήσεις και τόκοι. Τελικά ο άνθρωπος στον οποίο επιβλήθηκε καταλήγει στη φυλακή. Χάνει όποια δουλειά πιθανόν είχε κι αποκτά ποινικό μητρώο, κάτι που κάνει ακόμη δυσκολότερο το να βρει δουλειά. Αυτή η πορεία συχνά επιτείνεται λόγω της ασκούμενης πολιτικής».
Με λίγα λόγια ποινικοποιούν τη φτώχεια.
Ο κύριος Χ που περιγράφει την κατάσταση σήμερα, Δεκέμβρης του 2017, δεν είναι άλλος από τον Φίλιπ Άλστον ο οποίος έχει οριστεί από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών ως Ειδικός Επιτετραμμένος του ΟΗΕ για την Ακραία Φτώχεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Ο Άλστον προειδοποιεί ότι οι δείκτες της φτώχειας και της ανισότητας στις ΗΠΑ βρίσκονται σε επίπεδα συναγερμού, οδεύουν να επιδεινωθούν επί των ημερών του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και απειλούν τη δημοκρατία στη χώρα. Τόνισε δε πως οι εμπειρίες από τους καταυλισμούς των αστέγων στην Καλιφόρνια ως τις μικρές πόλεις του νότου και το κατεστραμμένο από τον πρόσφατο κυκλώνα Μαρία νησί του Πουέρτο Ρίκο δείχνουν πως σχεδόν οι μισοί από τους φτωχούς βιώνουν αυτήν που αποκαλείται «βαθιά φτώχεια», κάτι που σημαίνει ότι δεν έχουν κανέναν τρόπο να ξεφύγουν από την κατάστασή τους.
Αντανάκλαση της αύξησης της φτώχειας και της ανισότητας, ανέφερε ο Άλστον, είναι η επανεμφάνιση των εντερικών μολύνσεων από νηματώδη, παρασιτικά σκουλήκια στον αμερικανικό νότο, όπου οι τοπικές αρχές δεν προσφέρουν καθαρό νερό ούτε αποχέτευση κι αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν οι ίδιοι γι’ αυτές τις βασικές υπηρεσίες. Αναφέρθηκε επίσης σε εργαζομένους της Wal-Mart Stores Inc, μιας από τις μεγαλύτερες αλυσίδες πολυκαταστημάτων στις ΗΠΑ, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να βασίζονται στα κυβερνητικά κουπόνια τροφίμων για να ζουν, διότι δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνο με τους μισθούς που βγάζουν παρότι έχουν θέσεις πλήρους απασχόλησης.
Σε αυτές τις συνθήκες, παράλληλα με το νεοφασισμό, στις ΗΠΑ σιγά αλλά βασανιστικά αναγεννιέται ένα σύγχρονο εργατικό και μαρξιστικό ρεύμα, μάχιμο και στο πεδίο της δουλειάς και των δικαιωμάτων αλλά και στο επίπεδο των ιδεών. Το ρεύμα αυτό περιλαμβάνει όλες τις παραλλαγές της Αριστεράς.
Τα κοινωνικά ξεσπάσματα σε διάφορες πολιτείες της σύγχρονης φτώχειας κρύβουν μέσα τους και το αυθόρμητο και το συνειδητό.
Κυρίως όμως αποκαλύπτουν την ανάγκη ο άνθρωπος να ζήσει σήμερα ανθρώπινα!
απέραντο γαλάζιο 