Θεατή κράτα την πνοή σου , μην τυχόν βέβηλο χνότο καταστρέψει την μαγική επιφάνεια
Χνότο γίνε αεράκι και χάιδεψε τη σάρκα την κρουστή που μυρμηγκιάζει μονομιάς
Αμέτρητες γραφές σε δύο χιλιάδες άγραφες σελίδες απλώθηκαν στα συρτάρια σε συστοιχίες
Αδύναμο αραιωμένο αλκοόλ περπάτησε στις φλέβες των ποδιών και λιώσε σαν κερί την τέχνη όλων των χορών
Άπληστε εσύ, τη στέρηση γης και ουρανού φυλάκισες σε δρύινα βαρέλια καιρό τώρα
Είναι τέχνη να ζει κανείς αξιοπρεπώς με τα σφάλματά του δε λέω, αλλά δεν είναι σαν να μην έγιναν καλά αν τα έχουμε κρυμμένα
Λάμπουν και καθρεφτίζονται εξαίσια στο βλέμμα, ανεβαίνουν στο στήθος σαν κόμποι από ναυτικά σκοινιά, τα λυτά μαλλιά βρέχουν σαν φουσκωμένα αφρισμένα κύματα, σαν νότες από ζωγραφιστό δοξάρι τυλίγονται σε πόδια ανοιχτά κι ανθίζουν στον ποδόγυρο σαν ρόδα και αγκάθια
Η στάση ύπτια, αιχμάλωτη απροσδιόριστα μες στο μηδέν το ευρυγώνιο , με εντάφια αταραξία, ξεγυμνώνει τα λόγια, ξεφτίζει την κενή ηδονή, κοιμάται ή κυματίζει
Λαμπρό καμπύλο κορμό, το σώμα κισσός, σαν ζώνη αλήτικη, λυμένο παρόν απόν, τρυφερό μα και με ταπείνωση, σε αναίσθητο σημείο οδηγεί με αρχιτεκτονική μυστική
Το πήγαινε έλα, χαρίεν, ελαφρύ, ταιριαστό, ρεμβάζει και συμπληρώνει το κάδρο
Εκείνη, ανοίγει τα μάτια, με φωτίζει, με σπαράζει, με ικετεύει, μούσα είναι, μου υφαρπάζει τις λέξεις, τις νότες, την προετοιμασία
Θα πάμε πιο μακριά χωρίς να προχωράμε, έλα, μου λέει, γύρε, άκου, σιώπα
Την σιωπηλή μου σκέψη πώς να εκφράσω, οι λέξεις μου απλώθηκαν στην ποδιά της, αντίδωρο
Το 1867 ο Μιχαήλ Μπακούνιν απευθύνει το όραμά του για την Ευρώπη στην Ένωση για την Ειρήνη και την Ελευθερία ως εξής: «[υ]πάρχει ένας μόνο δρόμος να φέρουμε τον θρίαμβο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στις διεθνείς σχέσεις στην Ευρώπη και αυτός είναι το να καταστήσουμε αδύνατο τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των διαφορετικών λαών που συνιστούν την Ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτός ο δρόμος είναι η συγκρότηση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης […] Μία τέτοια συνομοσπονδία δεν μπορεί ποτέ να δημιουργηθεί από τα Ευρωπαϊκά κράτη, όπως είναι επί του παρόντος συγκροτημένα, λαμβάνοντας υπόψη τη μεταξύ τους χαώδη ανισότητα δυνάμεων […] όλα τα μέλη της αδελφότητας αυτής πρέπει γι’ αυτόν τον λόγο να μετασχηματίσουν τις χώρες τους από κράτη […] στην ελεύθερη ένωση των ανθρώπων σε συμβούλια, των συμβουλίων σε κομμούνες, των κομμούνων σε ομοσπονδίες και, τελικά, την συνομοσπονδίωση στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και, κατόπιν του κόσμου ολάκερου».
Σήμερα, το μέλλον της Ευρώπης βρίσκεται σε σταυροδρόμι. Η τύχη της κρίνεται από την έκβαση της σύγκρουσης μέσα από τρεις πολιτικά διακριτούς πόλους.
Από την μια πλευρά, η κοσμοπολίτικη νεοφιλελεύθερη ελίτ παλεύει για τη διατήρηση των εξουσιών του θεσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός οποιουδήποτε ελέγχου από τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Μία τέτοια στρατηγική επιλογή θωρακίζει και εγγυάται την ολοκλήρωση του μετασχηματισμού των ευρωπαϊκών κοινωνιών με βάση το πάγιο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, δηλαδή την άρση κάθε κοινωνικού περιορισμού στην αυθαίρετη εξουσία του κεφαλαίου. Η κοσμοπολίτικη νεοφιλελεύθερη ελίτ είναι ο νικητής των προηγούμενων ιστορικών κύκλων της κοινωνικής σύγκρουσης στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο πλανήτη, ο αδιαμφισβήτητος ηγεμόνας της ανθρωπότητας στη σύγχρονη εποχή. Η πρότασή της για την Ευρώπη έχει ως στόχο την περαιτέρω θωράκιση της δομικής εξουσίας του κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο με έναν σε γενικές γραμμές ψευδο-ορθολογικά επινοημένο, δηλαδή συντεταγμένο και θεσμοποιημένο, τρόπο και τελικό σκοπό την πλήρη υπαγωγή των κοινωνιών σε αυτή. Εντούτοις, η ιστορία δεν κινείται γραμμικά. Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, εγγενώς μη βιώσιμο, επιταχύνει τις τρεις θεμελιακές αντιφάσεις του, αυτές της κυριαρχίας, της εκμετάλλευσης και της ανάπτυξης, αποσταθεροποιώντας κοινωνίες και φύση.
Όπως έχει δείξει ο Καρλ Πολάνυι, κάθε καταστροφική απόπειρα μεταβολισμού των ανθρώπινων κοινωνιών από την εμπορευματική αγορά απαντάται ιστορικά από μία αντίρροπη κοινωνική αντίδραση επιβίωσης για την υπαγωγή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κοινωνικό έλεγχο και τη αποτροπή της κατάρρευσης βασικών κοινωνικών σχέσεων και λειτουργιών. Η καταφυγή όμως των κοινωνιών μέσα από ένστικτο αυτοσυντήρησης ενίοτε μπορεί να εκδηλώνεται και με πισωγυρίσματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η φασιστική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού υψώνεται ως η βασική δύναμη εκπροσώπησης της αντίδρασης στην καταστροφική λαίλαπα της όλο και μεγαλύτερης διείσδυσης της εμπορευματικής αγοράς στις κοινωνικές σχέσεις.
Από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Ινδία και τη Ρωσία μέχρι την περιφέρεια της Ευρώπης, οι φασίστες έχουν έτοιμη τη δική τους πρόταση εξουσίας. Ανάθεση από τις μάζες, κατάληψη του κράτους, επιστροφή στην παραδοσιακή κοινότητα του έθνους-κράτους, ενίσχυση της συνεκτικότητας της καπιταλιστικής μηχανής μέσα από το ανήκειν σε ένα συνεκτικό έθνος και, έτσι, ενδυνάμωση του ενός στοιχείου από την αγία τριάδα του συμπλέγματος κεφάλαιο/κράτος/έθνος του σύγχρονου συστήματος εξουσίας, του στοιχείου ακριβώς αυτού που υποτίμησε η κοσμοπολίτικη εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού και γι’ αυτό διαρκώς χάνει σε συνεκτικότητα και απήχηση στην κοινωνική της βάση.
Το σίγουρο είναι πως η φασιστική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού αποτελεί μια διαδικασία δημιουργικής καταστροφής και μετάλλαξης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού προς το χειρότερο για τις κοινωνίες. Η αναζωπύρωση των εθνικισμών και το ανεξέλεγκτο των οικονομικών ανταγωνισμών των εθνών-κρατών πέρα από το θεσμικό πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον παγκόσμιο πόλεμο και στην ολοκληρωτική αδυναμία του συστήματος να διασφαλίσει την κοινωνική αναπαραγωγή υπό το βάρος των άλυτων προβλημάτων της ανισότητας και της οικολογικής καταστροφής. Εντούτοις, η επιβίωση της ανθρωπότητας δεν ήταν ποτέ εγγεγραμμένη στις νομοτέλειες του καπιταλισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο επαναστατημένος αντικρατικός διεθνισμός του Μπακούνιν είναι κομβικός για τη συγκρότηση του τρίτου πόλου στη σύγκρουση για το μέλλον της Ευρώπης. Ο τρίτος αυτός πόλος πρεσβεύει, σε γενικές γραμμές, μια Ευρώπη των Λαών, δηλαδή μια ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης, η οποία στηρίζεται στις αρχές της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Ξεπηδώντας από τα σπλάχνα των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και της σχεδόν πια ενστικτώδους αντίστασής τους για την επιβίωση από την καπιταλιστική μηχανή καταστροφής, ο τρίτος πόλος της σύγκρουσης δεν έχει έτοιμες τις παρελθοντικές προτάσεις εξουσίας των περασμένων δυστοπιών, όπως οι φασίστες.
Αντιθέτως, στηρίζεται στη διαρκή ανίχνευση του αύριο μέσα από το ξεπέρασμα του ασφυκτικού σημερινού πλαισίου και αυτό του προσδίδει τις δυνατότητες και τις προοπτικές για ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή. Μολονότι λοιπόν χάνει σε απλότητα και συνοχή, ο τρίτος πόλος της σύγκρουσης για την Ευρώπη προτάσσει την ελπίδα, έχοντας έτσι τα εχέγγυα να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων και να κινητοποιήσει ξανά μαζικά τις κοινωνίες στον δρόμο προς την απελευθέρωση και την χειραφέτηση.
Ιστορική μας δουλειά και καθήκον είναι να καταστήσουμε τον πολιτικό αυτόν πόλο ξανά επικίνδυνο για τα κράτη και το κεφάλαιο, δηλαδή να του δώσουμε δυναμική ανατροπής της κυρίαρχης εξουσίας. Αυτό το έργο δεν οικοδομείται με δυνάμεις αντιπροσώπευσης, που προτάσσουν διυστικά διλήμματα τύπου Ευρώ/Δραχμή ή μέσα/έξω από την ΕΕ χωρίς κανένα όραμα για το μετά. Αντίθετα, οικοδομείται με τη συγκρότηση λαϊκής εξουσίας στη βάση της κοινωνίας μας, με την ανύψωση της παραδοσιακής κοινότητας σε ανώτερο επίπεδο, αυτό της δημοκρατικής κοινότητας, με την οριζόντια δικτύωση και συντονισμό κινημάτων ανάμεσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με την πρόταξη της αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνιών της Ευρώπης και, σε τελευταίο στάδιο, με τη συγκρότηση συνθηκών δυαδικής εξουσίας από το επίπεδο των δήμων μέχρι και την αποδιάρθρωση του κράτους και της εμπορευματικής αγοράς.
Η κοινωνική επανάσταση στην Ευρώπη στον 21ο αιώνα για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, όχι μόνο δεν είναι ουτοπία αλλά αποτελεί και την πιο ελπιδοφόρο τελικά εκδοχή του κοινού μας μέλλοντος. Για αυτή λοιπόν την εκδοχή καλούμαστε να παλέψουμε.
Η γη μας μαθαίνει για μας πιο πολλά απ’ όλα τα βιβλία. Γιατί μας αντιστέκεται. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται με ένα εμπόδιο. Χρειάζεται όμως, για να το φτάσει, ένα εργαλείο. Χρειάζεται ένα τσαπί ή ένα αλέτρι. Ο χωρικός, όταν οργώνει, αποσπά λίγο – λίγο τα μυστικά απ’ τη φύση, και η αλήθεια που αποκαλύπτει είναι παγκόσμια. Όμοια τ’ αεροπλάνο, το εργαλείο των αεροπορικών γραμμών, μπάζει τον άνθρωπο σε όλα τα πανάρχαια προβλήματα.
Μπροστά στα μάτια μου έχω πάντα την εικόνα από την πρώτη νύχτα που πέταξα στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα όπου μόνο φώτα αραιά λαμπύριζαν, σαν άστρα σκορπισμένα στον κάμπο.
Καθένα φανέρωνε, μέσα σ’ αυτό τον ωκεανό του ερέβους, το θαύμα μιας συνείδησης. Σ’ εκείνο το σπίτι διάβαζαν, συλλογιόνταν, κουβέντιαζαν. Στ’ άλλο γύρευαν ίσως να εξιχνιάσουν το διάστημα, μοχθούσαν σε υπολογισμούς για το νεφέλωμα της Ανδρομέδας. Εκεί κάτω αγαπιόνταν. Αραιά και πού σπίθιζαν στην εξοχή φώτα που γύρευαν να συντηρηθούν. Ίσαμε τα πιο διακριτικά, το φως του ποιητή, του δασκάλου, του ξυλουργού. Όμως, ανάμεσα στα ζωντανά αυτά αστέρια, πόσα παράθυρα κλειστά, αστέρια σβηστά, άνθρωποι που κοιμόνταν…
Πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ ανταμώσουμε. Πρέπει να δοκιμάσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποια από αυτά τα φώτα που καίνε αραιά και πού, στον κάμπο».
Με αυτά τα λόγια ξεκινά το περίφημο έργο του Γη των ανθρώπων ο Αντουάν ντε Σαιντ – Εξυπερύ.
Και με τα παρακάτω τελειώνει το βιβλίο του:
«Αυτό που με βασανίζει δεν το θεραπεύουν τα λαϊκά συσσίτια. Αυτό που με βασανίζει δεν είναι ούτε οι καμπούρες και τα βαθουλώματα στα κορμιά ούτε η ασχήμια. Είναι ο Μότσαρτ που δολοφονείται μέσα στον κάθε άνθρωπο…
Μόνο το Πνεύμα, όταν πνέει στη λάσπη, μπορεί να δημιουργήσει τον Άνθρωπο.»
Αποχαιρετάμε το 2017 και καθέναν από σας που μας διαβάζετε και μας εμπιστεύεστε. Να συνταθούμε, να ανταμώσουμε, να δημιουργήσουμε, να υποστηρίξουμε τη ζωή και τον τόπο. Να βρούμε τη δύναμη και το κουράγιο να μην κλείσουμε τα παράθυρα, να μη σβήσουμε το φως και τα σημάδια της παρουσίας μας, ως ανθρώπων που δεν θέλουν και δεν εννοούν ούτε να εξανδραποδιστούν ούτε να αποαπανθρωποιηθούν.
Αυτές τις μέρες συγκροτήθηκε στην Ιταλία μια πρωτοβουλία ενόψη των επερχόμενων εκλογών, αλλά με ορίζοντα που ξεπερνά κατά πολύ το εκλογικό πεδίο. Με πρωτοβουλία της συλλογικότητας «Je so’ pazzo» [«Είμαι τρελός»] της Νάπολης, συγκλήθηκε μια συνέλευση των κινημάτων και της μη-οργανωμένης Αριστεράς στη Ρώμη, την Κυριακή 17 Δεκεμβρίου, με πολύ μεγάλη συμμετοχή ανένταχτων αγωνιστών και συλλογικοτήτων. Στόχος είναι η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, ενός δικτύου των κινημάτων και των κατά τόπων αντιστάσεων, με κεντρικό σύνθημα «Η Εξουσία στο Λαό». Το Potere al Popolo διεκδικεί να αποτελέσει ένα μέτωπο του πάθους και της λογικής, του ενθουσιασμού και της συγκεκριμένης ανάλυσης. Μπροστά στο νέο έτος, και παρακολουθώντας με εξαιρετικό ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη γειτονική μας Ιταλία, ας αποτελέσει η πρωτοβουλία αυτή ένα παράδειγμα για τις δικές μας αποφάσεις της Πρωτοχρονιάς.
Όπως είπαν εισηγητικά οι εκπρόσωποι του «Je so’ pazzo»: «Η μάχη έχει αρχίσει, και θα είναι δύσκολη: για να κερδίσουν οι λαοί, και ταυτοχρόνως να αντισταθούμε στις επιθέσεις των εχθρών μας, θα χρειαστεί ταπεινότητα, πολλή νοημοσύνη, πολλή υπομονή. Πολλή αποφασιστικότητα. Θα χρειαστεί επίσης πολλή ενότητα, η δυνατότητα να βρούμε κοινά σημεία και να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δυσκολίες. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά εμείς είμαστε τρελοί και είμαστε πεπεισμένοι ότι μπορούμε να το κάνουμε!»
Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου του Ντάντε Μπαροντίνι. Στο τέλος του κειμένου, δίνονται κάποιες πηγές με ενδιαφέροντα κείμενα στα ελληνικά για τις εξελίξεις στην Ιταλία, καθώς και η επίσημη σελίδα του Potere al Popolo, με το μανιφέστο του στα αγγλικά.
Η πραγματικότητα έχει διαλύσει πολλές από τις ανησυχίες που εκφράστηκαν στο προηγούμενο κύριο άρθρο μας. Την Κυριακή σ.1, στο Teatro Ambra Jovinelli στη Ρώμη, ο νεκρός δεν μπόρεσε να αρπάξει τον ζωντανό. Θα προσπαθήσει να το κάνει πάλι, αλλά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να τα καταφέρει.
Η συνέλευση της Ρώμης που πυροδότησε τελικά το #poterealpopolo [η εξουσία στο λαό] ως μια ριζοσπαστική, ανταγωνιστική, παθιασμένη και λογική εκλογική λίστα, αποτελεί μια ξεκάθαρη ασυνέχεια και, ελπίζουμε, μη αναστρέψιμη από την “αριστερά”, τις πρακτικές της ενός μικρού καμποτάζ, την κλίση της προς μια κατεύθυνση που δεν σχετίζεται με την κοινωνία. Μια πραγματική γενετική μετάλλαξη, αλλά αυτή τη φορά πρόκειται για μια μετάλλαξη σωτήρια και αναγεννητική.
Καλό είναι να προσδιορίσουμε τι εννοούμε μιλώντας για τον νεκρό. Είπαμε αμέσως ότι “ο νεκρός” είναι μια λογική, όχι ένα συγκεκριμένο άτομο ή οργάνωση. Το διανοητικό “εγχειρίδιο Cencelli” σ.2, που ρύθμιζε μέχρι τώρα τις εσωτερικές σχέσεις των οργανώσεων ή μεταξύ αυτών, είναι σίγουρα νεκρό, τόσο εξαιτίας των αναρίθμητων και όλο και πιο απελπιστικών εκλογικών εξετάσεων, όσο και στην καθημερινή πολιτική ζωή. Μια νοοτροπία που δεν μπορεί να διαλυθεί ως κατάρα μόνο από τους εκλογολάγνους, αλλά πρέπει να γίνει το ίδιο και στις ανταγωνιστικές περιοχές.
Δεν βλέπουμε καμία διαφορά γιατί αυτές και άλλες, άπειρες τροπικότητες της (φερόμενης) αυτο-επιβεβαίωσης των ξεχωριστών ομάδων φέρουν ως κοινή μια ιδεολογία (ασυνείδητη), και επιβλαβή αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα αυτά είναι πολύ πιο εύκολο να τα διαπιστώσει κανείς – οργανωτικός κατακερματισμός και ακύρωση της παρουσίας μέσα στην τάξη, μέσα στο λαό, στην κοινωνική ζωή της χώρας – αλλά είναι η συνέπεια μιας απαράλλακτης, ισχυρά “ατομικιστικής” νοοτροπίας. Φυσικά, υπάρχουν εκείνοι που απέρριψαν το άγχος για τις καρέκλες και εκείνοι που δίνουν έμφαση στη “διαφορετικότητα”, αλλά η ρίζα είναι η ίδια. Το αποτέλεσμα, επίσης.
Όλα αυτά και περισσότερα είναι ο νεκρός που η συνέλευση της Κυριακής έκλεισε στη σοφίτα, ελπίζουμε για πάντα. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι όποιος είχε μια καρέκλα να διατηρήσει, κρατήθηκε μακριά από την υπόθεση αυτή.
Ο ζωντανός είναι η ανάγκη να δημιουργηθεί μια πραγματική ενότητα, βασιζόμενη σε κοινά συμφέροντα και αξίες, ξεκινώντας από πραγματικούς αγώνες. Αγώνες που αυτή τη στιγμή είναι λίγοι, περιορισμένοι, συγκεκριμένοι και αντιφατικοί, απομονωμένοι και συχνά ποινικοποιημένοι. Αλλά είναι επίσης ο μοναδικός και ζωντανός πόρος από τον οποίο μπορούμε να ξεκινήσουμε.
Για να βγούμε από την παθητικότητα και τον πολιτικό κατακερματισμό, δεν ήταν αναγκαίο να φέρουμε μαζί τους “ηγέτες” των υπαρχόντων σχηματισμών και να κατασκευάσουμε μια μικρή λίστα “κοινών θέσεων”. Χρησιμοποιήθηκε ένα “τρελό χτύπημα”, ένα πιάσιμο από τα μαλλιά και η αναταραχή της κινούμενης άμμου – σαν ένα νέο σύνδρομο Μινχάουζεν σ.3– το οποίο έβαλε στο επίκεντρο, στο προσκήνιο, αυτό που ήταν στο περιθώριο και στο παρασκήνιο. Δηλαδή την ανάγκη για εργασία, μισθό, σπίτι, κοινωνικότητα, πρόνοια, υγεία, εκπαίδευση, πληροφορία, λαϊκή κυριαρχία πάνω σε αποφάσεις που επηρεάζουν τους ανθρώπους. Και επομένως, συνομιλητές και συνομιλήτριες του είναι οι πρωταγωνιστές/τριες των συγκρούσεων γύρω από αυτές τις ανάγκες, τα κοινωνικά τμήματα που εμπλέκονται άμεσα.
Αν θέσει κανείς τα κοινωνικά συμφέροντα στο επίκεντρο, η ενότητα προκύπτει σχεδόν από τη δύναμη των πραγμάτων. Επειδή πρέπει να επιλύσεις παρόμοια προβλήματα, ή ακόμα και ταυτόσημα, και ακούς εκείνους/ες που έχουν να προτείνουν μια λύση, όχι εκείνους που έχουν ένα μικρό μάθημα να διδάξουν ή ένα εγώ να επιδείξουν. Το αντίθετο, εν συντομία, από αυτό που συμβαίνει από τη λυπηρή εποχή του Μπερτινότι, κατά την οποία επικρατούσε η αρχή ότι “καθένας λέει το δικό του”. Είναι η στιγμή του υγιέστατου “αυτός που δεν ερευνά, δεν έχει δικαίωμα να μιλήσει”, που μπορεί επίσης να μεταφραστεί ως “αν δεν έχεις τίποτα να πεις που να μας βοηθά να προχωρήσουμε μπροστά, ησύχασε και άκου”.
Χωρίς καν να ειπωθεί, αυτή είναι η διαφορά που ένιωθαν όλοι και όλες στη χθεσινή συνέλευση και εκείνη του Ιταλικού θεάτρου: σχεδόν όλες οι παρεμβάσεις, χτες, ήταν “στην ουσία”, συνδέοντας τοπικούς ή κλαδικούς αγώνες και το πολιτικό πλαίσιο, τον κύριο εχθρό, τις λύσεις που πρέπει να βρεθούν, τις ενότητες που πρέπει να εδραιωθούν.
Πρόκειται για μια ακόμα ένδειξη της σοβαρότητας με την οποία έχει εκληφθεί το διακύβευμα. Ξεκινώντας από την διαύγεια με την οποία όλοι και όλες – μηδενός εξαιρουμένου – ήρθαν στο προσκήνιο ώστε να οικοδομήσουν ένα μονοπάτι που υπερβαίνει κατά πολύ τις εκλογικές προθεσμίες. Όλοι οι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες γνωρίζουν πολύ καλά ότι η απλή παρουσία στο Κοινοβούλιο, με μια, πιθανόν, μικρή ομάδα εκλεγμένων αντιπροσώπων, δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, πρακτικά ένα τίποτα στην εποχή του “αυτόματου πιλότου” με κατευθύνσεις από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη. Αλλά γνωρίζουν εξίσου καλά ότι μόνο η αναγκαία δέσμευση χτίζει δεσμούς, σχέσεις, αμοιβαία εμπιστοσύνη, σχέσεις με το κοινωνικό μας μπλοκ: δεσμούς που ξεπερνούν κατά πολύ τις ατομικές διαμάχες (εκείνοι/ες που αγωνίζονται στο εργοστάσιο μπορεί να μην έχουν τα ίδια προβλήματα με τα σπίτια, και αντίστροφα, εκείνοι/ες που αγωνίζονται στην εργασία έχουν επίσης διαφορετικές ανάγκες μεταξύ τους, διαφορετικές ο ένας από την άλλη). Με μια λέξη, οικοδομούνται η πολιτική εκπροσώπηση και το κοινωνικό μπλοκ.
Αυτός είναι βασικά ο κύριος στόχος, που υπερβαίνει κατά πολύ την απλή εκλογική εκπροσώπηση, τόσο ως προθεσμία όσο και ως αποτέλεσμα προς επίτευξη. Αρκεί να σκεφτούμε το γεγονός ότι οι πιο μαχητικοί κοινωνικοί τομείς (διοικητικοί εργαζόμενοι/ες, εργάτες, πρόσφυγες) δεν μπορούν να ψηφίσουν γιατί είναι ξένοι/ες. Το όμορφο γεγονός της 16ης Δεκεμβρίου μας έχει φέρει πίσω όλη την πολυπλοκότητα του κοινωνικού μας μπλοκ τον 21ο αιώνα.
Για να επιτευχθεί το αποτέλεσμα, ήταν αναγκαίο να τεθεί σε λειτουργία το πάθος και η λογική, ο ενθουσιασμός και η συγκεκριμένη ανάλυση, το κεφάλι ψηλά στη σύγκρουση και η αναγνώριση του εχθρού. Και η πρώτη εμφάνιση ήταν εμφανής, ευαίσθητη, εντυπωσιακή, από τον χαιρετισμό που απηύθυνε ο εκπρόσωπος του λαού της Παλαιστίνης μέχρι τα συμπεράσματα που ανέπτυξε η Βαϊόλα.
Όχι παραδόξως, ακριβώς οι συγκεκριμένες εμπειρίες του αγώνα έφεραν διαύγεια στο επίπεδο της λογικής ανάλυσης. Το φάντασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κάποιος προσπάθησε να ντύσει με τον ρόλο της “ιδεολογικής κατηγορίας”, απέκτησε υλικότητα ως ο κύριος εχθρός – μαζί με το ΝΑΤΟ – στα λόγια εκείνων που αγωνίζονται για να καλωσορίσουν τους μετανάστες στη Λαμπεντούζα και βλέπουν να μορφοποιείται, επίσης με υλικό τρόπο, στον “Ευρωπαϊκό στρατό”. Και το ίδιο συνέβη χάρη στην άμεση μαρτυρία εκείνων που κάθονται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ή από εκείνους, όπως η La France insoumiseσ.4, με δύναμη της τάξης του 20%, που φτιάχθηκε πριν μερικούς μήνες, που υπόσχονται μια καμπάνια σε επίπεδο ηπείρου ενάντια στην ΕΕ στις εκλογές του 2019.
Επιπλέον, κάθε κοινωνική ανάγκη, από τα χαλυβουργεία του Τέρνι (που πρέπει να κλείσουν καθώς η εταιρεία Thyssen δεν ενδιαφέρεται πλέον και οι “ευρωπαϊκοί κανόνες” απαγορεύουν την εθνικοποίηση) μέχρι την κοινωνική κατοικία (που αφήνεται στο έρμαιο της “αγοράς”), από την ελαστική εργασία μέχρι την επέκταση της ηλικίας συνταξιοδότησης (με μείωση του μηνιαίου επιδόματος!), από το νηπιαγωγείο μέχρι την επιστημονική έρευνα κλπ. – συγκρούεται με ένα “νομοθετικό” πλαίσιο που έρχεται από τις Βρυξέλλες και ρυθμίζει μέχρι και την τελευταία κοινωνική ύφεση.
Ακόμα και σε αυτό το αποφασιστικό σημείο, εν συντομία, ο νεκρός δεν μπόρεσε να αρπάξει τον ζωντανό και να τον πνίξει.
Το #Poterealpopolo ξεκινάει με το σωστό πόδι, τον ενθουσιασμό που είχε εξαφανιστεί, με τη διαύγεια που δεν μπορούσε πλέον να βρεθεί, με “αντιπροσώπους” πραγματικούς και ζωντανούς, μιας τάξης που είναι σαστισμένη αλλά είναι ακόμα ικανή να αντιστέκεται. Το καθήκον είναι να δράσσουμε έτσι ώστε αυτή η αντίσταση, που σήμερα είναι κυρίως τοπική, να επιστρέψει ώστε να γίνει γενική. Αυτό είναι πολιτικό.
Για το λόγο αυτό, πρέπει να δεχτούμε την πρόκληση, και να νικήσουμε.
«Ο άνθρωπος που δεν είναι ικανός να αντλεί διαρκώς από μέσα του νέους πόθους, μαζί κι έναν καινούργιο εαυτό, να γυρίζει ως επιβεβαίωση την πλάτη στο παρωχημένο και σαπισμένο, αυτός δεν είναι άνθρωπος: είναι ένας μπουρζουάς, ένας φαρμακοτρίφτης, ένας ουτιδανός.» Αμεντέο Μοντιλιάνι (http://www.modigliani-foundation.org)
Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
απέραντο γαλάζιο 